dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Ona już stwierdziła że to nie ma sensu, powalczyla o związek strasznie, kolega z kebaba ważniejszy ciekawe na jak długo a znamy się wszyscy tam.

Uważasz że po zdradzie takie spotkania to coś normalnego? W odbudowywaniu?

Spotkania z kolegami, przyjaciółmi uważam za jak najbardziej normalne. po zdradzie również.
Ale jak "się ktoś sam nie upilnuje to nikt go nie upilnuje"
A jak ktoś nie chce się upilnować sam, no cóż...

Jeśli oboje będziecie chcieli pracować nad związkiem to jest sens, ale wygląda na to ,że ona chce wejść "do tej samej rzeki"

Nie zastanawiaj się nad tym  "co ona?"

Zastanów się ,czy Ty jesteś w stanie się tk męczyć za każdym jej wyjściem ?? nie ?? to po co się męczyć ? daj sobie spokój z nią

jako kobieta, która dostalaby druga szanse, nie zawracałabym sobie glowy jakimiś innymi kolegami. moim zdaniem, ona tylko się bawi, może to jakiś zakład z innymi koleżankami, ze sobie ciebie na nowo okreci wkolo paluszka, nie mam pojęcia. dziwne zachowanie i przepraszam ze to napisze ale nie sadze by ona myslala o tobie poważnie.
ps. zeszliście się już tak na serio? czy to tylko taka proba?

Jestem spowrotem po próbie umówienia się na spotkanie które miało być dziś, niestety otrzymałem wiadomość od niej:Nie podejmujmy na razie tematu powrotu... Na razie chce być sama muszę sobie to wszystko poukładać w głowie. ..,, Czyli zapewne testuje nowego, szybka jest nie mogę w to uwierzyć. Ja tak szybko w życiu bym się nie zaangażował w nowa relacje ze ja nic nie ruszyło masakra. No i chyba pójdę w odstawke.:-(

Myślę, że mimo wszystko jesteś silniejsza od tych z nas, które nie mają dzieci. My mamy trudności z ogarnięciem się, ale jesteśmy same. A Ty jeszcze musisz zadbać o dzieci. Zawsze podziwiam osoby, które wychowują dzieci same, bo moja mama wychowała sama trzy córki, i wiem ile ją to kosztowało.

A tak ogólnie też mam w tym roku trzydziestkę i też rozpaczam, aż za bardzo. Na razie u mnie to lekko ponad miesiąc od rozstania, więc czekam, aż czas trochę bardziej zacznie działać na moją korzyść..

Kamcia dajesz siłę i nadzieję że warto żyć pozytywnie i iść na przód  .
Ja doszłam do wniosku że ja wcale nie potrzebuje kogoś żeby być szczęśliwą i niemam zamiaru się z kimś spotykać . Dobrze mi jest tak jak jest . Widocznie nie jestem stworzona do tego żeby mnie kochać . Myślę  że lepiej żyć dniem dzisiejszym niż zastanawiać się co będzie dalej . Kamcia życzę ci żebyś znalazła to szczęście wkoncu

Ania, myślenie o tym, że nie nadajesz się do miłości nie pomoże zdrowieć

Cichy22: daj sobie spokój z ta dziewczyna. Gdyby jej na Tobie zależało, zrobiłaby naprawdę wiele, a nie robi kompletnie nic oprócz tego, ze bawi sie Twoimi uczuciami. Pół roku to naprawdę duzo czasu i mógłbyś byc juz na zupełnie innym etapie swojego zycia, gdybys tylko postarał sie odciac. Nie mówie, ze zapomniałbys kompletnie, ale sam sobie nie dajesz szansy na wyleczenie sie z tego związku.

Hmmm.....
Po rozstaniu byłam wrakiem człowieka przez pierwsze trzy miesiące cierpiałam strasznie . Tak naprawdę mało pamiętam te miesiące o mało co nie skończyło się szpitalem . Teraz myślę że jest dużo lepiej . Zaczelam normalnie żyć .
Zaczynam po mału być szczęśliwa ;-).
Powiem ci że ciężko jest komuś zaufać po takim rozstaniu ale narazie i tak niechce nikogo .
Pozatym niewiem czemu ale prawie wszyscy faceci którzy mnie zapraszają mają obrączki na palcach a ja dziękuję za takie relacje ;-).
Jazzmine a ty ile jesteś po rozstaniu? I jak sobie radzisz ?

Jazzmine: A jak się wyleczyć z takiego związku, skoro jest się zakochaną i wybacza się wiele? Jak się dowartościować i rzucić Go, zanim On to ostatecznie zrobi...? Jestem w rozpaczy, bo jak spędzaliśmy czas razem to był ideałem... Potrzebuję pomocy...

Cichy22:   tak trudno siebie przekonać, że nic z tego nie będzie. Dziewczyna Cię nie chce. Mnie On też nie chce. A ja walczę i szaleję z rozpaczy. I poniżam się. Chciałabym potrafić w tej sytuacji obrócić się na pięcie... A ja wypisuję do Niego smsy. Proszę o spotkanie. Gdyby mnie przecież kochał, nie musiałabym prosić o nic. Wiem to. I co z tego... Ty też to czujesz. Obydwoje musimy to przerwać. Może razem będzie łatwiej...

Smutnaania: piszę, że jestem po związku, bo próbuję sama siebie przekonać, że to dalej nie ma sensu. Ale serce szaleje. Wiem, że to co piszę, jest nielogiczne. Jestem w wielkich emocjach.

Teraz napisał, że dolecieli. I że przesyła pozdrowienia. Nie wiem jak mam to wytrzymać. Smutnaania: co Ty o tym sądzisz, oprócz tego, że widzisz, że się w tym pogubiłam...

Nierozumiem tego . Byliście razem w związku a on powiedział do ciebie kochanie jadę sobie na wycieczkę z przyjaciółką nie biorę cię bo ....?
Było coś takiego ? Czemu nie pojechałaś z nimi czemu on pojechał z nią ?

Iwona, Twój błąd polegał na tym, że widziałaś, jaki On jest, ale wolałaś z nieznanego mi powodu sądzić, że dla Ciebie wywróci swoje życie do góry nogami..
Nie rozumiem.. Nie rozmawialiście o tym?

Tak. Wierzyłam. Myślałam, że się we mnie zakocha. Bo co? bo jestem wyjątkowa? Dziewczyny. Potrzebuję dobrego psychologa.

I cały czas to mnie bardziej zależało. Powinnam odpuścić, wiem. Jeśli się nie postara o mnie, potwierdzi tylko moją kobiecą intuicję. Tylko, że to jest tak cholernie trudne. Widzę, że zachowuję się jak niedojrzała nastolatka (przepraszam wszystkie dziewczyny w tym wieku), ale zrozumie mnie ta kobieta, która była tak szaleńczo zakochana. Jak to zrobić? Żeby poczuł, że mi nie zależy. Żeby poczuł, że odpuszczam. Pomóżcie.

Wcale Ci sie nie dziwie, ze nie masz ochoty spotkać sie z żonatymi. To akurat dobrze o Tobie świadczy. Moze sama zaproponuj komuś jakieś niezobowiązujące wyjście? Tak o po prostu, zeby miło spędzić czas:)
Ja rozstałam sie troszkę ponad miesiąc temu. W miedzyczasie ex odzywał sie do mnie i troche szarpał mi tym nerwy, wiec w koncu zdecydowałam sie na zablokowanie jego nr. On wrócił do kobiety, z która był przede mną, wiec tym bardziej nie widziałam sensu żadnego kontaktu. Zrobił to z dnia na dzien w najgorszym okresie mojego zycia, bo byłam dosłownie 2 dni po wyjściu ze szpitala po ciężkiej operacji. Wyprowadziłam sie jeszcze tego samego dnia, wiec najgorsze mam za sobą. Teraz jest juz stabilnie, czasem cos mnie „uszczypnie”, ale żyje normalnie, duzo sie śmieje, staram sie nauczyć byc sama ze sobą:)

po prostu odpuść, masz dobrą okazję,  i powód , bo wyjechał z nią, masz 5 dni-spróbuj

??? no teraz to przegięłaś, wcale nie byłaś zakochana, to tylko urażona duma, skoro pierwszoplanowym zagadnieniem jest to, żeby poczuł, że Tobie nie zależy

Dwa weekendy jeden po drugim byłam na imprezach jak dlamnie to już duży postęp  :-P.  Narazie niechce nikogo poznawać nowego dobrze jest jak jest ;-).
Musisz być bardzo silna kobieta jak tak szybko wyszłaś z tego . Bardzo dobrze że tak sobie radzisz oby tak dalej :-)

Jazzmine i Smutnaania: podziwiam Waszą siłę, choć wiem, że dużo Was to kosztowało. Chciałabym być już w tym miejscu co Wy...

QuQu: do końca wierzyłam, że nie pojedzie. Wyjechał wczoraj. Stąd tak silne emocje rozpaczy. Spróbować odpuścić... 5 dni... Chciałabym dać radę... Bo to strasznie boli.

Wiem, że tylko czas leczy rany. Mam tyle lat, a dalej naiwnie wierzę, że nie można przecież być takim okrutnym i zakłamanym człowiekiem. Świetnie się bawił. Moimi uczuciami. Ma mnie głęboko w czterech literach, a ja udawałam głupią, żeby tylko był ze mną. Usidlił mnie strasznie, bo był dżentelmenem, opiekuńczym facetem, dowcipnym, kupującym kwiaty, aktywnym i bliskość też była idealna... Owinął mnie wokół palca. Wydaje mi się, że oszaleję z tego bólu.

Żadne emocje. Gdybyś postarała się kogoś najpierw poznać, a nie naginać do swoich wyobrażeń, byłoby Ci łatwiej stworzyć związek. Nie nie pokochałaś go, ani nawet nie było blisko..

Skoro Ci tak dobrze to najważniejsze, zebys czuła sie w porządku i w zgodzie sama ze sobą poznawac kogos mozna tak po prostu, nie musi to prowadzić do związku czy czegokolwiek:)
Czy jestem silna? Nie wiem. Sporo przeszłam. W zeszłym roku zostawiłam faceta po 5 latach. Ten związek był na maksa toksyczny i zrujnował mnie psychicznie. Dzieki bliskim stanęłam na nogi. Miesiąc pozniej poznałam V. Nie traktowałam tego zbyt poważnie, bo mieszkał w innym kraju. Po prostu zajmował mi głowę i miło sie rozmawiało. Z czasem przyjechał do mnie (pochodzi z tego samego miasta) raz, drugi, trzeci. Poznałam jego syna, przyjęłam zaproszenie na wesele i poznałam jego rodzine. Podjął decyzje i powrocie do kraju. Rzucił tam wszystko i kwestia czasu było zeby był na stałe bliżej. Jednak po weselu czułam, ze cos było nie tak. Powiedziałam mu o tym, on przyznał mi racje i tak wróciliśmy każde do swojego zycia. Dwa miesiące nie mieliśmy praktycznie żadnego kontaktu. On sie odzywał, wydzwaniał, jednak ja tego nie chciałam, bo mimo wszystko, zaangażowałam sie. Pod koniec grudnia wrócił. Spotkaliśmy sie i tak zostało. Zamieszkaliśmy razem. W lutym okazało sie, ze wisi nade mną widmo bardzo poważnej choroby. Bardzo czesto ladowalam w szpitalu, wyniki leciały na łeb na szyje i całkiem poważnie martwiłam sie o swoja przyszłość, o to jak bedzie wyglądało moje życie. On mnie bardzo wspierał podczas pobytów w szpitalu, jednak nasze życie codzienne nie należało do udanych. W sierpniu podjęto decyzje o operacji. Mysle, ze gdyby nie on, zniosłabym to naprawdę strasznie. Dopiero wtedy poczułam, ze musi mnie kochac, skoro widział mnie w bardzo podłym stanie a mimo to był, trwał i poświęcał każda chwile na to zeby byc blisko. Wyszłam ze szpitala i myslalam sobie: teraz bedzie juz tylko lepiej, poukładamy sobie problemy i różnice, ktore nas dziela. Jednak jego była odezwała sie po naszej kłótni o jego prace (nie chce opisywać dokładnie o jaka chodzi, jednak dla mnie styl jego pracy był nie do przyjęcia i nasze kłótnie wynikały zazwyczaj wlasnie z tego powodu), padły dosc ostre słowa, ze moze zwyczajnie sie dla siebie nie nadajemy. Dziewczyna sie rozstała i napisała do niego, a on choc rano mowil, ze kocha mnie, wieczorem wyznał jej to samo i postanowił związać sie ponownie z nia. Nie było mi łatwo przez to przejsc, ale moje wcześniejsze doświadczenia i obawa o własne zdrowie, jakos mnie zahartowały. Zdałam sobie sprawę, ze w życiu sa ważniejsze problemy i fakt, ze on mnie nie chce, nie moze miec wpływu na jakość mojego zycia i samoocene. Żyje dokładnie tak samo, jak wcześniej, z ta różnica, ze po prostu w moim życiu nie ma juz jego. Zdarza mi sie tęsknić, ale szybko zajmuje wtedy głowę czymś innym i takie momenty przychodzą do mnie coraz rzadziej. Muszę przepracować pewne rzeczy, poukladac sobie na spokojnie i w przyszłości nie powielać niektorych schematów. Tyle. Co nie zabije to wzmocni i taka jest prawda

Przede wszystkim, wez 3 głębsze wdechy i spróbuj sie nieco uspokoić, bo odnoszę wrażenie, ze strasznie sie nakręcasz. Nic dziwnego, ze szarpią Tobą emocje skoro wczoraj wyjechał i ta wiadomość zbiła Cie z nóg. Zobacz.. on niczego Ci nie obiecywał, niczego nie deklarował, to Ty po prostu pozwoliłaś sobie uwierzyć, ze wasza znajomosc idzie w jakimś konkretnym kierunku. Cieżko sie dziwić, bo człowiek zawsze liczy na związek skoro relacja rozwija sie w ten sposob, jednak miałaś dosc jasne sygnały z jego strony, ze on patrzy na to inaczej. Moim zdaniem powinnaś pozbierać swoja godność z podłogi i wiecej sie do niego nie odzywać, a ta kiełkująca dopiero miłość wyciąć w zalążku. Daj czasowi czas, nie panikuj:)

Tak rozsądnie i mądrze do mnie piszesz. Tak, to tylko ja uwierzyłam w nasz związek, a miałam tyle sygnałów. Myślałam, że one miną. Czuję się jak niedoświadczona nastolatka. Muszę poczuć, że to koniec. Chcę to poczuć.

Dobrze, że trafiłaś na to Forum, Iwono.
Musisz być jednak gotowa na to, iż Twoi respondenci odrą Twoją relację z jej wyjątkowości, zakwestionują Twoje uczucia, wedrą się w przestrzenie, których być może  nie chciałabyś udostępniać, a o które zostaniesz zapytana. Jasne, że nie na wszystko co zostanie tu napisane musisz reagować. Nawet lepiej, abyś zachowała pewne sprawy w swoim sercu, choć teraz chyba, pragniesz podzielić się ze światem całym swoim bólem. Prawdziwa wartość tego Forum, (jeśli tylko nie zatrzymasz się w pół drogi) polega na tym, iż zdarza się, że ktoś taki jak Ty zechce sam, odkryć i wyleczyć to, co w nim poważnie zachorowało. A przede wszystkim zmierzyć się z prawdą, czasem niełatwą prawdą o sobie...

I jeśli wolno... okiem chłodnego obserwatora, być może fałszywie, bo na podstawie zaledwie kilku Twoich postów, które dopiero szkicują pewien obraz Twojego uczucia, oglądam sobie taką oto sprzeczność:

W jaki sposób chcesz udowodnić coś, co nie jest prawdą? Przecież Tobie na nim zależy... i to bardzo. Przecież Ty nie odpuszczasz. Przeciwnie, zalewasz go, a nawet podtapiasz wiadomościami, naleganiami, oczekiwaniami...

Dlaczego chcesz grać w oszukańczą grę sama ze sobą? Jaki to ma cel? Dlaczego, skoro twierdzisz, że kochasz tego mężczyznę do szaleństwa, chcesz zdobywać go podstępem, udawaniem, chcesz zwrócić na siebie uwagę nieuczciwym zagraniem?
Czy Twoim celem jest wyżebrać miłość? Zasłużyć sobie na nią? Wyszarpnąć ją z czegoś, czego nie ma między Wami? Zbudować ją na Twojej desperacji?
Zatem, kochasz go, czy chcesz go dla siebie mieć i gotowa jesteś zrobić wszystko, posunąć się do najbardziej absurdalnych zachowań, by zdobyć jego zainteresowanie?

Nie mnie na te pytania odpowiedz, ale sobie, bo najpierw trzeba dostosować metodę do celu, jaki sobie obrałaś ; - )

Dziękuję losowi, że mnie tu wczoraj "przez przypadek" skierował... Na wszystkie Twoje pytania odpowiadam: nie chcę tak. Oczywiście, że nie chcę udawać, nie chcę niczego podstępem, nieuczciwym zagraniem itd. Zastanawiam sie czy poczuję ulgę, jak już przez to przejdę. Zdaję sobie sprawę, że wypisuję tu w słowach moje emocje skaczące z bieguna północnego na południowy. Twoje oko chłodnego obserwatora nie jest fałszywe... I jestem gotowa na odarcie mnie przez Was z tej, skomplikowanej przez samą siebie, relacji. Byleby z tego wyjść. Najlepiej uleczona i z podniesioną głową.

No widzę, że Iwona potrzebujesz widowni dla teatralnego rozdzierania szat..
To nie to forum..
Chociaż przyznam, niezły ruch, by pisać w tym wątku, a nie zakładać swojego.. tu jest niewielka szansa..;)