dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

W dzisiejszych czasach ?
Ślub -spoko zawsze można się rozwieść ślub teraz zrobił się  nic znaczący . Kiedyś było wstyd wziasc ślub i się rozwieść i ludzie żyli ze sobą i naprawiali . Przepraszam za to z twierdzenia ale dlamnie wierząc że ślub coś zmieni to naiwność jak coś ma się rozpaść to się rozpadnie . A branie ślubu wiedząc że trudniej się rozstać czy w ten sposób ratownaie związku to zły pomysł .
Lady ja nie mówię że nie masz racji być może jq byłam z nieodpowiednia osoba dlatego niechcialam i nie mówię że może kiedyś nie będę chciała .
Mnie życie już nauczyło niczego w życiu nie można być pewnym .

Dokładnie.
Trzeba spróbować wyobrazić sobie siebie, nas, za jakieś 50 lat. Co będziecie razem robić? Czy potraficie spędzać ze sobą czas? Czy będąc w chorobie, ta druga osoba się Tobą zaopiekuje, ale też się zastanowić , czy ma damy radę opiekować się kimś.
Często się sama nad tym zastanawiam. I rozmawiam o tym ze swoim Facetem. Nie mamy wątpliwości, że na starość będziemy umieli spędzać razem czas. Uwielbiamy grać w gry ( karty, planszówki), rozwiązujemy krzyżówki, oglądamy podobne programy i filmy, więc jak już nas vigor opuści, nie będziemy się nudzić.
A czy weźmiemy ślub? Nie wiem.

Ania, ale czy to nie były tylko słowa? Mówił, co będziecie robić...
Kiedy jestem choćby przeziębiona, mój robi mi gorącą kąpiel, podaje lekarstwa, masuje nogi i nie daje mi się ruszyć. Odrabia z moją córką lekcje i robi jej kolację. Wiem, że za x lat, mam przy sobie kogoś, kto się o mnie zatroszczy.
Mój były mąż, kiedy czułam się źle, chorowałam, mówił : "Tobie to zawsze coś jest" i był wściekły, kiedy nie dawałam rady wstać z łóżka.

Przed pójściem do policji był taki po pokazywał swoją męskość i odemnie też oczekiwał siły . Zmienił się strasznie .

Nie będę z wami na ten temat dyskutować bo wy macie to szczęście i jesteście przez kogoś kochane i życzę wam jak najlepiej :-).
Ja jestem sama więc też mam inne poglądy na świat no i zostałam skrzywdzona i dlamnie każdy facet jest anty :-D.
Może i ja kiedyś zmienię zdanie jak poznam kogoś odpowiedniego .

Oo tutaj chyba musze sie zgodzic z lady ja bylam taka opcja. Bo niby plany byly, niby pierscionek byl wybierany ale zawsze bylo cos.. no i sie znalazla ta na którą czekal. U Ani chyba bylo inaczej bo z tego co czytalam on chciał slubu i dzieci

Hmmm....
Nie traktuje facetów źle wręcz przeciwnie bardzo lubię znimi rozmawiać dopuki nie chcą się umawiać .
Nick próbowałam zmienić niewiem jak , pozatym jak wy mnie rozpoznacie jak zmienię nick :-D.  Ten nick niema dlamnie żadnego znaczenia tak czułam taki sobie wymyśliłam a teraz jest bo jest .
Ja mam pozytywne nastawienie do życia zaczęłam wychodzić uśmiech nieschodzi mi z buzi lubię swoje życie . Czasami mam chwilę załamania i wtedy zmieniam się nie do poznanaia ale każdy ma słabsze dni .
W mojej głowie zrobiła się blokada na facetów jeśli chodzi o związek tak to mi nie przeszkadzają wręcz przeciwnie :-P

W sensie w związku ze związkiem?

Z jednej strony to na pewno lepiej przed niż po, ale to nie pocieszenie.. Nasz wspólny znajomy mi tak powiedział, że lepiej, że to się stało wcześniej niż później. Miałam ochotę wybuchnąć mu śmiechem w twarz. I to przemilczałam, bo nie wiem jak można w ogóle na to odpowiedzieć..

Słuchajcie, nie można zakładać, że każdy związek się rozpadnie. Nie wiążemy się z kimś na czas określony.
Związek to codzienna praca, nie ma znaczenia czy jest na to papier.
Natomiast, nie można też zakładać, że życie nie spłata nam figla. Gdybyśmy wiedzieli, co przyniesie nam życie, to większość naszych decyzji w ogóle byłaby nie podjęta.
Ja nie lubię planowania, nie myślę o dalekiej przyszłości, bo życie lubi zaskakiwać. Wolę żyć dzisiaj, dniem dzisiejszym, cieszyć się z tego co mam, nie zakładać, że za jakiś czas zostanę sama. Jestem realistką i wiem, że może się wiele wydarzyć, dlatego ważne jest DZIŚ.

Nick chyba admin pomaga zmienić.

A ja uważam że niema już nad czym myśleć i co by było gdyby znowu zaczynamy się nakręcać . Wiem że te teksty są głupie ale prawdziwe i dużo lepiej że wcześniej niż później .
Najgorsze co możemy robić dla siebie to szukać wytłumaczenia dlaczego oni tacy są i dlaczego nas porzucili po tylu latach .i tak się prawdy nie dowiemy

I bardzo dobrze !!!
Wydajemisie najgłupsze co bys mogła zrobić to się z nim spotkać .
Liczysz na przyjaźń ?

Pytam dlatego bo sam fakt że pomyślałaś o tych rozmowach mnie przeraził

Megi to czemu jeszcze go nie zablokowalas na fb?

Do kogo to pytanie czy jest z nią ? :-)

Zgadzam się z toba tobą w milion procentach . Ja odkąd go zablokowałam tak naprawdę zaczęłam życie i od tego że on pisze pisał a ja nie odpisywałam.

Nic na sile.. serio.. ja probowalam ze 4 razy bloka.. w końcu musial przyjść moment mojego skrajnego zdenerwowania zeby to zrobić w sumie nawet nie blokady co usuniecia ze znajomych bloka pozniej zrobił on. ..ja nie pamietalam numeru telefonu wiec poprosilam kolezanke zeby nacinela usun zeby mnie nie korcilo przyznam ze jest to bardzo dobra rzecz. Bo pomimo ze ciągnie wiesz ze nie mozesz bo nie masz jak. W koncu organizn sie uspokaja..

I co niby z tego zablokowania wynika?
W jaki realny sposób wpłynęło to na proces Twojego emocjonalnego "odkuwania się" od kogoś, kto traktuje Twój dom jak magazyn na swój złom, który dla Ciebie z kolei jest relikwią po ukochanym? W czym Ci to blokowanie pomogło, by przestać kombinować, iż winę za rozpad Waszej relacji ponosi komenda, w której się zatrudnił oraz Twoja awersja do sformalizowania dziesięcioletniego związku, zakończonego błyskawicznym narzeczeństwem z kimś zupełnie innym niż Ty?

Czytając Twoje posty, raz na jakiś czas, odnoszę wrażenie, że robisz absolutnie wszystko, aby jeszcze bardziej się pogrążyć, by być Jeszcze Bardziej Smutną Anią.  Blokujesz go na FB i urwałaś z nim kontakt wzrokowy, ale nie dlatego, że tak chciałaś, że była to decyzja Twojej woli lecz po to, aby jak szara myszka schować się przed nim w norce, nie pokazywać światu, w samotności opłakiwać jego nieobecność i nie daj Boże wyjść na światło, by spotkać się z kimś, kto być może wleje w Twoje życie coś nowego, interesującego. Pomyśl zatem, że to, iż  zablokowałaś go na FB w żaden sposób nie wpływa na to, że emocjonalnie nadal łączysz się z nim liną cumowniczą i ani myślisz odpłynąć już samodzielnie, na szerokie wody przyszłości.

W ten sposób, to Ty jesteś zablokowana, nie on ; - )))

Nie usunęłam też zdjęć z FB, oprócz jednego dodanego w czasie kiedy on już miał kontakt z tą dziewczyną. I prawie do niego dziś zadzwoniłam, ale popłakałam sobie i mi przeszło..

A takie pytanie z innej beczki, jak poradzić sobie z utrzymywaniem kontaktu ze wspólnymi znajomymi? Niestety mamy bardzo dużo wspólnych znajomych..

Nie jestem nikim znaczącym, abyś musiała w jakikolwiek sposób kojarzyć moje wcześniejsze posty w tym wątku. Odwiedzam od czasu do czasu NetKobiety i czytam między innymi Twoje posty, zaś prawo do zamieszczania opinii na publicznym forum ma każdy, niezależnie od tego, czy jest Twoim internetowym znajomym czy nie.

Wnioski, które wyciągam na podstawie wpisów, są wyłącznie moją obserwacją owego "procesu zdrowienia" i interpretacją Twoich własnych  słów.
Subiektywnie odbierasz mój post jako atak, choć nie było to moją intencją. Rozumiem to i przyjmuję, że taka forma komentarza Ci nie w smak. Chciałabym, abyś wybaczyła mi w takim razie formę mojej wypowiedzi, ale spóbowała skoncentrować się na treści. 
Moim celem było coś zupełnie innego niż atak, a mianowicie postawienie przed Tobą pytania o faktyczny wpływ zablokowania na FB gościa, (który, jak wielokrotnie podkreślasz, bardzo Cię krzywdził i lekceważył) na czas i sposób w jaki starasz się uporać z tym rozstaniem. Stawiam to pytanie tym bardziej, że Ty sama innych piszących w tym wątku, za każdym razem nakłaniasz do blokowania i dajesz siebie za przyklad. Podaj więc, proszę, choć jeden argument, że ta blokada, w Twoim konkretnie przypadku, spowodowała jakąś zmianę, że pomogła Ci szybciej się z tego otrząsnąć i zrzucić garb bolesnych wspomnień. Bowiem ja nie potrafię właśnie u Ciebie dostrzec jakiejkolwiek zależności pomiędzy jednym i drugim...

To nie mnie ma wystarczyć, a Tobie, Aniu ; - ))) i chyba jednak nie wystarcza, bo nie zablokowałaś go w innych miejscach, bo rozwala Ci dzień głupim SMS-em, bo i tak trafiasz na kogoś, kto Ci o nim przypomni, bo stale trzymasz jego rzeczy w swoim domu...

A tak w ogóle to nie o blokowanie lub nie w tym wszystkim chodzi, nie o to, czy go będziesz widywać, czy przyśle Ci życzenia urodzinowe, czy zabierze wreszcie te swoje klamoty od Ciebie, czy przyczajona będziesz obawiać się sytuacji, że on gdzieś się pojawi na Twoim horyzoncie z tą nową lub bez niej... I to jest ta lina emocjonalna, o której Ci pisałam i dlatego to wszystko wraca do Ciebie jak bumerang i znowu się cofasz.

Można też spojrzeć na sytuację blokowania trochę przewrotnie, bo być może, gdybyś go nie zablokowała, a zobaczyła z nową narzeczoną, gdybyś naocznie doświadczyła tego, że jest w nowym związku, ból byłby początkowo bardzo dotkliwy, ale szybciej otrząsnęłabyś się z powracania myślami do tego, co się definitywnie skończyło i nie tęskniłabyś tak mocno, bo miałabyś "dowody", że kompletnie  nie warto...
To oczywiście tylko taka dywagacja, filozoficzne pitu - pitu, ale zawsze można postawić pytanie, czy tkwiącą w palcu drzazgę wyjmować pomalutku, stopniowo, ale przedłużając ból, czy też zrobić to szybko, nawet nacinając dodatkowo skórę w miejscu, które najbardziej boli?

Myślę, że po tylu miesiącach od rozstania, gdy już serce i mózgownica przerobiły najważniejsze kwestie, sposobem na uporanie się z przeszłością nie jest zamykanie się, chowanie przed tym co było, ale właśnie coś odwrotnego - "wystawienie się" na to co nowe, z pewnością inne, być może bardzo odmienne od tego, co dotychczas było znane. Rodzaj odwagi, by coś przyjąć, z czymś się zmierzyć. Boisz się umówić, wyjść na spotkanie, kogoś poznać, a jednocześnie piszesz, że chciałabyś być w szczęśliwym związku i kibicujesz tu osobom, które żyją w dobrych, rokujących na wspólną przyszłość relacjach. Jak chcesz tego dokonać nie dając sobie samej, a tym samym innej osobie dostępu do tego, co w sobie zakopałaś? Spójrz czym emanujesz... Wizerunek Smutnej Ani, którą trzeba pocieszyć... zatem, jak sama piszesz,  wokół Ciebie zaczynają krążyć wyłącznie panowie, którzy znają pewne znane światu sposoby "pocieszania", nie dlatego, że tylko tacy chodzą po tym świecie, ale być może dlatego, że taki sygnał podświadomie osobom tego typu wysyłasz...

To stały problem komunikacji internetowej, która spłaszcza, bo nie jest poparta mimiką, gestem, tonem głosu, więc choć tak to odebrałaś, wiedz, że wszystim, którzy kiedyś kogoś prawdziwie kochali, a przeszli przez rozstanie tak trudne jak Twoje, życzę dobrze, bo mam ku temu swoje powody i... dowody - inaczej nie zaglądałabym do takich wątków jak ten ; - )))

Dziękuję!
Dobrego weekendu Aniu! Ze słońcem w Twoich ślicznych oczach!

Ciekawa dyskusja sie rozwinela.
Na tematy blokowania na FB Aurora powinna dyskutować z Loka

Uparliscie się na mnie odcielam się bo niemam z nim kontaktu a to że coś tam jego jest nie znaczy że się nie odcięłam .
To nie są małe rzeczy żebym sobie mogła je sama udziwgnac a kogoś znajomego nie poproszę bo mi głupio . Zresztą każdy może uwarzać co chce mi wszystko jedno

Wiem że długa droga przedemna dziś siedzę sama w domu poraz pierwszy od rozstania i mam mega tęsknotę zanim jeszcze mi się dziś śnił ....
Ale za to wczoraj była na imprezie poraz pierwszy od rozstania i poraz pierwszy bez niego wyszalalam się wytanczylam a dziś masakra nawet mi się biegać niechce ale chyba się zmuszę bo normalnie zwarjuje w tym domu

O Ania mi ostatnio co któryś dzien wyskakuje on w stanach albo ona. Oczywiście nie sa to przejmne sny ale coraz mniej je przeżywam po przebudzeniu. Jak mi sie przysnilo dwa pierwsze razy to chodziłam przybita.  Tez nie raz tęsknię ale do tego mam przkichana sytuacje finansowa przez ten remont, napieta atmosferę w pracy i z rodzicami wiec na zmianę jestem wściekla i smutna nie pamietam kiedys czulam spokoj wewnetrzny bo ciagle cos i tak czekam i czekam kiedy w koncu sie uspokoi wszystko...

Wiecie ja staram się bardzo o nim nie myśleć, ale mimo wszystkiego co zrobił, jakoś nie mogę. Ale staram się robić różne rzeczy, żeby nie myśleć.. Ale właśnie sny są najgorsze, bo nie mam na to wpływu. I często jest tak, że budzę się w nocy, przez te sny, a jak się obudzę to ciężko mi zasnąć, bo od razu przychodzą myśli.. Nie wiem, czy jakieś ziołowe leki, albo melisa pomagają na sen? Macie jakieś doświadczenia z tym może?

No właśnie z zasypianiem nie mam dużych problemów, więc nie chcę jakichś tabletek na receptę. Ale gorzej z tymi snami i budzeniem się w środku nocy.. Ale przypuszczam, że na to nic nie pomoże dopóki się nie wyleczę..

Megi przechodzilam to samo 1-2 miesiac nie moglam prawie w ogole spac jak przespalam ze 2 h w nocy bylo dobrze, potem chodzilam pozno bardzo spac i nie moglam wstac a gdzies w 4 miesiacu tak obstawiam bylam ciagle zmeczona i moglam soac caly dzien i cala noc. Dopero od niedawna w sumie zaczelam sypiac normalnie. Jak zaczelam sie przezwyczaiac do tego ze od x lat sypiam już sama. Sny nawiedzialy potem przestały jak ja sie uspokoilam. Teraz pojawiają sie czasami jak mam tęsknoty.  Co do proszkow nie bralam ale probowalam lekow na uspokojenie ziolowych i chyba bardziej po nich ryczalam niz bez nich. Chociaz moze o to chodzilo zeby pozbyc sie z siebie tego...

Dobrze Cię słyszeć Vex

U Dziewczyn, wbrew pozorom, jest lepiej Mają dni słabości, ale myślę, że dadzą sobie radę
Muszą przestać analizować, zastanawiać się i wspominać. Tylko tyle i aż tyle. Ale dla chcącego nic trudnego, prawda Dziewczyny?

Teraz dzielimy się z nową koleżanką, jak my przeżywałyśmy pierwsze miesiące. Dobrze, że pyta nie czuje si w tym taka osamotniona
Vex  życie ułożone?

Cichy, to są gierki. Po co Ci to? Weź ją w końcu zablokuj, koleżeństwa z tego nie będzie. Próbuje wzbudzić w Tobie zazdrość, a Ty się na to łapiesz.
Kolejna dziecinada.

W jakim kur... Celu było to jej naleganie na spotkanie, albo wracamy na poważnie bez jej dodatkowego kolegi albo nie wiem, jak ona szybciutko się wkręca. Owszem ja też w momencie kiedy byliśmy sami poznałem nowe znajome, wspólną paczka imprezowanie zdjęcia na fb ale to tyle w momencie kiedy wracamy nie liczy się NIK inny, co to za teatrzyk z jej strony. Czego ona szuka nie szkoda jej reputacji tym bardziej że żyje na wsi i wiadomo każdy o każdym. Na wesele w weszym tyg też nie poszła do kuzynki bo połapała się z ojcem była tylko na ślubie. Już wtedy parę dni wstecz chciała się spotkać. To celowo spotkanie przesunolem na przyszły tyg. Żeby nie iść i ja wybadac

A czyli ja bd od stabilizacji, zachcianek, wypełniania czasu, a ona bd sobie poznawać nowych frajerów jak mnie nie bd w domu. Wolny związek nie dla mnie. Kto mi zagwarantuje że znów nie bd chciała mnie zostawić jak już przetestuje paru klientów. Stare zasady może faktycznie się czuła ograniczona w poznawaniu nowych gości. Bo jakoś koleżanki to jej ciężko przychodzą żeby poznać. Nie licząc tych z pracy to tyle