dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Już niemam męskich przyjaciół od 10,lat żyłam tylko ex i niechce już wracać do dawnych znajomych .
Ogólnie jest tak że ja uwielbiam rozmawiać z mężczyznami dzięki ex to i o autach mogę gadać sporo się nauczyłam ale paraliżu dostaje jak ktoś mówi czy się umowie albo coś o wyglądzie .
Lady zapóźno już zdziczałam . :-)
Zresztą spokojnie już darowalam sobie niemam doła na punkcie bycia z kimś

Wiesz to był mój pierwszy związek w życiu teraz wiem co robić na przyszłość jeśli wogole kiedyś będę w związku . Wiem że nie warto poświęcać swojego życia dla faceta a ja robiłam wszystko dla niego włącznie bawieniem się przy autach ale przynajmniej wiem jak silnik wymienić i pomalować auto od podstaw :-D.
Miałam dwóch przyjaciół tak.mi się wydawało po latach okazało się że że byli wemnie zakochani i to zniszczyło przyjaźń ., co nie zmienia faktu że chciała bym mieć takiego przyjaciela od serca mam jednego z którym mogę pogadać o wszystkim i zawsze ma dlamnie czas ale jest to chłopak z forum i niestety mamy tylko kontakt telefoniczny .

Ania żartuje z tym zakonem na pewno sie tam nie pojawi ale podzielam jej mysli ze zostane sama... jak patrze co sie teraz dzieje na tym świecie same rozstania, zdrady i faceci jacyś dziwni ( oczywiscie nie tyczy się wszystkich Was Panowie ) to sie zastanawiam jak ułożyć sobie znowu życie ? Nie czuje tego nowego świata, w który zostalam siła rzucona. Tez często powtarzam ze bede musiala zostac stara panna z 10 kotami, nie umiem po prostu i mysle ze nie bede umiec w tym funkcjonować. Ale samej też źle

Właśnie wierzyłam w miłość do grobowej deski chciałam żeby moja pierwsza miłość się nie skończyła . To nie tak że się odcięłam od wszystkich poprostu każdy zaczol układać sobie życie każdy był w związku wszczyscy moi znajomi mają już rodziny a ja zostałam sama . Mam przyjaciółkę od serca która mnie zawsze wspiera. Byłam smutnym człowiekiem po rozstaniu mój ex o to zadbał ryjąc mi psychikę przez półtora miesiąca . Teraz wyszłam z tego dołka porażki ale nie potrafię się odnaleźć w tym nowym obcym świecie dlamnie . No ale za dwa tygodnie jadę na imprezę dałam się namówić bilety kupione wiec niemam już wyjścia :-).
Macie rację jeszcze długa droga leczenia przedemna. .
Dziękuję za miłe słowa ;-)

Lady jednak wolała bym że jak będę w związku to żeby to już był ten jeden jedyny  :-D
Już nie jestem taka młoda żeby tak szaleć i wybierać hahaha.

Co do kupowania sobie czegoś na pocieszenie nic innego nie robię od stycznia boję się że wpadnę nałóg zakupowy ;-). Myślę żeby sobie zrobić drugi tatuaż ale niewiem czy to dobry pomysł po rozstaniu jeden już mam wkoncu cała się wytatuuje :-D

Odnośnie tatuaży, to jestem tradycjonalistą. Dla mnie ciało ludzkie jest tak piękne, że szkoda je szpecić jakimiś bohomazami. A ciało kobiece wyjątkowo się Bogu udało, więc tym bardziej.
Zakupy... No cóż, nie chodzi o to żeby kupować  dużo, ale żeby kupować rzeczy piękne i pachnące. Ja, jako że jestem gadżeciarzem, zresztą chyba jak każdy facet, lubię sobie kupić  co jakiś czas nowy zegarek. Chciałem kupić moim zdaniem genialnie wyglądającego Citizen'a, ale ostatnio się przekonałem że ze względu na wzrok jestem skazany na zegarki cyfrowe, no to właśnie zamówiłem Casio. Zapachów nie czuję, ale żona lubi mieć nowe perfumy. Ma ich kilka buteleczek, ale regularnie kupuje nowe oszałamiające zapachy. Jak ma doła, to idzie na pół dnia do kosmetyczki. I o to w tym chodzi, żeby być dla siebie dobrym. Dawać sobie rozkosz bez żadnych związków z osobami trzecimi. Zrób coś tylko dla siebie. Ja lubię góry. Planuje wyskoczyć sobie na następny weekend gdzieś w góry Harzu, bo tam mam blisko. Cały dzień tylko dla siebie. Zmęczyć się, nacieszyć przyrodą, pooddychać świeżym powietrzem. Oderwać myśli od codzienności i zresetować umysł.

Jak pokochacie siebie, to odzyskacie spokój i równowagę. Wtedy wchodząc w związek nie musicie wieszać się na drugiej osobie, a jej próby destabilizowania waszej psychiki są skazane na klęskę.

Ania - ja pracuję 8.5h dziennie. Naprawdę gdyby mój facet był zaborczy to bym go z domu wywaliła.
Jak wracam o tej 17 to ostatnie co mi się chce to słuchać czyichś wątów i wyburzeń na mój temat. Poza tym też mam potrzebę posiadania dużej przestrzeni osobistej. Dużo lepiej wypoczywam sama niż z kimś i to się tyczy też mojego partnera. Dlatego u nas w związku i w każdym związku zresztą najważniejsza jest komunikacja. Jak mam dość wszystkiego i muszę poleżeć to o tym mówię. Jak mój partner ma wtedy potrzebę przytulenia się to do mnie przychodzi i też o tym mówi.
My teraz remontujemy mieszkanie, więc o tej 17 przychodzę, przebieram się i zapierniczam z szpachelką. Wczoraj zrywałam farbę ze ścian, bo poprzedni lokatorzy zrobili wszystko po łebkach i teraz farba schodzi płatami, więc trzeba ją poodrywać, zagruntować i dopiero malować. A jeszcze po drodze umyć ściany i wszystkie sprzęty, kupić lodówkę, pralkę, kuchenkę, okap. Szczerze? Mam dość stwierdzam powoli, że pomysł wspólnego zamieszkania był słaby i wolałabym zostać u rodziców co też nie byłoby dobrym rozwiązaniem, bo z rodzicami już masa różnic wychodzi i coraz częściej się kłócimy.
Więc i tak i tak jest źle plus taki że mój partner siedzi i robi coś przy tym remoncie w każdej wolnej chwili.
Poza tym mam problemy ze zdrowiem, laboratorium rąbie mi wyniki, wskaźniki wychodzą raz na niedoborze, raz na nadmiarze, ale laboratorium nie bierze do wiadomości tego, że się mylą i wszystko zwalają na mnie i na pielęgniarkę, która pobierała mi krew. A ja już jestem psychicznie w rozsypce, bo pojęcia nie mam czy brać leki, w jakiej dawce i czy robić jeszcze kolejne badania, skoro ostatnie 4 wyniki wyszły tak od siebie inne, że skąd mam wiedzieć, że ten akurat będzie miarodajny. A bez miarodajnego wyniku nie wiem jak brać leki. Pomijając fakt, że to są czynniki, które mogą sprawić, że w przyszłości będzie mi nieziemsko trudno zajść w ciążę.

A no i jeszcze mam nową pracę, więc dopiero się szkolę, a już jestem zespinana, tym, żeby mnie po 3 miesiącach próbnych zostawili, bo inaczej nie będzie mnie stać na czynsz.

Więc to niezbyt jest luźne podejście do życia
Ale jeżeli chodzi o facetów, to nie pamiętam czy to tu pisałam, ale mój były mi się chciał oświadczyć, a ja w tym momencie uświadomiłam sobie, że jestem z nim tak właśnie z braku laku i cała moja potencjalna przyszłość przeleciała mi przed oczami łącznie ze zmuszaniem się do seksu przez kolejne 40 lat.
Więc ja za coś takiego podziękuję

teraz mi jest dobrze, chociaż nie jest idealnie. Kilku rzeczy mi brakuje w związku i w sumie właśnie się zastanawiam i rozważam dosyć mocno to, jak bardzo te rzeczy są dla mnie ważne i czy są warte, żeby poświęcić to, co mam czy raczej zostawić wszystko tak jak jest, bo jest dobrze
ale u mnie to rzeczy w stylu "bo mój partner nie lubi tańczyć a ja lubię i mi tego brakuje", więc drobiazgi gdybym znalazła kogoś, kto umie tańczyć to prawdopodobnie nie pasowałoby mi coś innego, a ideały nie istnieją.

Po tysiąckroć wolę jechać gdzieś z żoną niż sam. Całe wakacje byliśmy razem i było super. Niestety sytuacja w naszym pięknym kraju zmusiła mnie trzy lata temu do wyjazdu za chlebem. Do żony mam 564 km, w góry 50km. Często jestem w domu, ale jednak co weekend z racji sił i pieniędzy nie dam rady. Tak więc siłą rzeczy czasem robimy coś osobno. Dla nikogo życie nie jest proste. Różnimy się tylko problemami które mamy. Ale też życie mnie nauczyło, że nie ma takiej dziury której nie można przetkać.
Myślisz "mam trzydzieści, nikogo nie znajdę". Może i tak jest, ale mężczyzna to nie całe życie. Wiem że fajnie jest mieć swoją drugą połowę, ale jak jej nie ma, to żyje się bez niej i też można. Fajnie jest mieć dziecko, ale czy do tego potrzeba małżeństwa? O ile wiem wystarczy nasienie. Życie nie zaspokaja 100% naszych potrzeb, ale dobrze jest wyciągnąć z niego ile się da. Zawsze uważałem że Niemcy to tylko miejsce pracy i niczego tu nie oczekiwałem. W tym roku odkryłem w swojej okolicy cudowne miasteczka z zabytkami zapierającymi dech w piersiach. Widziałem piękno okolicznych miast, Brunszwiku, Hamburga, Bremy. Jak dziecko bawiłem się w Heide Parku. W Hanowerze odkryłem ogromny park z ogrodem botanicznym. Czy wolałbym to wszystko oglądać chodząc za rękę z żoną? Tak. Czy jej brak oznacza że przestanę się cieszyć życiem? Nie. Biorę tyle ile mi życie daje. Ani mniej ani więcej. Tylko to co się da. I cieszę się z tego co mam, bo gdybym się poddał, byłbym teraz starym pierdzielem nawet bez zasiłku dla bezrobotnych, na utrzymaniu żony i bez perspektyw na wyjście z tego stanu.

Lady a ty chcesz ?
Coś mi się zdaje że chyba zaczynasz mniec wątpliwości ?

Czytałam to co napisałaś i wracałam co chwila do początku aż się niechce wierzyć że to Ty piszesz . Zawsze dająca rady czasami krótkie ale tak konkretne że każdego otrzeźwieją ,a tu jakieś wątpliwości HALLO JEST TU LADY ?!:-D.

Myślę że wszystko z tobą jest ok a to że zanim nie teskniłaś mogło być spowodowane tym że nie postawił się mamie i pojechał .
Co znaczy że nie postawił się mamie ? Ona go zmusiła do przyjechania ?

Widzisz bo łatwiej jest komuś dać tego kopa (pomóc komuś , doradzić )niż samemu sobie doradzić :-). Sprzedała bym ci z chęcią kopa jakiego dostawałam od ciebie parę miesięcy temu ale chyba nie umiem (JESZCZE ) dowalić .:-D.
Powiem Ci że musisz go jednak bardzo kochać o ile się nie mylę  to rok jesteście ze sobą ? A tak naprawdę dużo się poświęcasz dla niego bo mało która kobieta by wytrzymała to że jej facet musi się słuchać mamy bo inaczej straci pomoc.
Lady jesteś silna babka dasz radę przejść ten ciężki czas . Szykujecie sobie wspólne gniazdko jest wam razem dobrze oprócz tańca ;-) , jesteście młodzi a początki zawsze są trudne .

Tobie jest dużo łatwiej być stanowczą. Po pierwsze to jego rodzice, po drugie jest jeszcze od nich zależny. Trudny temat. Z drugiej strony kiedyś go to i tak czeka więc pomóż mu, choć za mocno nie naciskaj. To jednak jego rodzice i lepiej nie stawać między nimi.

Loka, tylko się nie obrażaj, ale czy te Twoje niewielkie wątpliwości, przykryte błahymi sprawami, typu taniec, nie są związane z tym, że odkąd macie mieszkać razem, remontujesz mieszkanie, zaczęłaś myśleć o nim, że jest niezaradny? Że to Ty dźwigasz cały ten ciężar? Praca, stres czy po 3 miesiącach Cię nie zwolnią, bo nie będziesz mieć na czynsz, remont. Masz wszystko na swoich barkach, a on? Pozwalasz mu się rozwijać, dbasz o jego hobby, swoim kosztem. Nie mówię o Waszym wspólnie spędzonym czasie, tylko o tym, że wzięłaś sobie na plecy taki ciężar, z którym przestajesz sobie radzić psychicznie. 30-sto letni Facet, który nie ma pracy i jest na utrzymaniu mamy? Stań z boku, zobacz jak to wygląda. Nie zamierzam Cię buntować, tylko pokazać, że poświęcasz się bardziej niż on. Wydaje mi się, że branie pieniędzy od rodziców, w zamian za posłuszeństwo wobec nich, jest złe. Istnieje wiele możliwości na odcięcie się od nich, tylko czasem się nie chce. Nie bierz wszystkiego na siebie, proszę.

Nieee, to on teraz codziennie rano jeździ i robi w mieszkaniu. Ja to całkowicie zlewam, jadę tylko jak mam coś poukładać w szafkach. Tak to on tam siedzi i robi. Jak zrobi tak będzie.
I jest progres w zakupach, bo nie muszę wszystkich rzeczy do remontu kupować sama. Ostatnio on płacił za wszystkie farby, więc też to się rozkłada.

I nie 30 letni tylko 23, a to też różnica bo 30latka który studiuje i nie pracuje bym olała. A tutaj naprawdę jest słaba sytuacja rodzinna. I to na tyle skomplikowana, że nie chcę jej tutaj przedstawiać.

Nie usprawiedliwiam ani nic, co do charakteru to ja mam bardzo mocny. I mam skłonniści do rządzenia ludźmi i narzucania wszystkim swojego zdania bo po prostu umiem się wykłócić. I bardzo mocno pracuję nad tym, żeby go nie zdominować w każdej kwestii, bo chcę faceta a nie pantofla.

Ogólnie prawdopodobnie jestem za silną osobowością dla 95% społeczeństwa, bo wśród znajomych mam może z 2 osoby, które są na moim poziomie.

Ja też się wszystkim bardzo przejmuję i stąd wynikają moje rozkminy
Jak dostanę umowę na czas nieokreślony to jadę do spa

A co do jego mamy to już momentami nie wytrzymuję, ale on też. Mamy wspólny front w tej kwestii.

Różnica wieku? 3 lata
W myśleniu raczej podobnie. Praktycznie się nie kłócimy bo nie ma o co.

Edit.
Żebym była zadowolona w 100% to musiałabym znakeźć swojego klona
Myślę, że wszystko przed nami do wypracowania. Przeżyłam moment, że wspólne mieszkanie mnie przeraziło, ale już jest ok
Natłok stresu tak na mnie działa.

To coś mi się pomieszało

Wspólne mieszkanie to jest stres, ja też przeżywałam i musiało minąć sporo czasu, zanim przyzwyczailiśmy się do swoich nawyków
Trzymam kciuki!

Jak tam u was ?
Ja chyba cofam się do początku to straszne mam wrażenie że przegrałam już życie że nic mnie już w życiu nie spotka dobrego . Nie potrafię zacząć żyć na nowo stoję w jednym miejscu . Pocieszam się faktem że on żyje że jest szczęśliwy że nie straciłam go przez wypadek czy na służbie ale to działa na krótko . Niechce z nim już być to napewno ale zaczyna mi go strasznie brakować ....
Nie potrafię nikomu już zaufać .

Niewiem zaczynam mieć wrażenie że nie tylko stałam się dzikuska ale też zaczynam być rabnieta :-\. Ja już go nawet widzieć niechce już żeby cię lady nie prowokować nie wspomnę że nie przyjechał po rzeczy masakra . Widocznie nie są już mu potrzebne tu miał dom warsztat a teraz mieszka w bloku więc nie będzie grzebać przy aucie zresztą nie ważne nie o to już chodzi . Wychodzę do ludzi spaceruje byłam dziś na starówce ale jak ktosi mówi komplement ja zaczęłam to odbierać jako wyśmiewanie dlatego wspomniałam że jestem chyba już i robnieta :-).
Niewiem niechce nikogo poznawać na nowo niechce być z nim wiedzieć co u niego a i tak tęsknię . Naszczescie niemam tego problemu na codzien bo to przychodzi falami co jakiś dzień . W ta sobotę jadę na imprezę na narodowy może tam się trochę się wyszaleje :-D.

Lady to super że już lepiej u Ciebie no i im więcej czasu spędzonego tym lepiej dla związku :-).

Jedyne co na plus z tego rozstania że ja zaczęłam cieszyć się szczęściem innych ludzi lubię patrzeć na szczęśliwe osoby i nie mam żalu że mi się nie ułożyło .
Naprawdę może powinnam iść do zakonu ;-).

Lady mieszkacie razem ?

To nie chodzi że ja chcę zapomnieć że on istniał to był dobry człowiek naprawdę dopiero jak poszedł do tej pracy zaczol się zmieniać nie do poznania . Mam wrażenie jakbym z dwoma różnymi facetami chodziła z tym czułym który mówił mi że mnie kocha i nigdy w życiu mnie nie zostawi że jestem darem od Boga i tym drugim który stał się agresywny ciągle zły to przykre że widzisz człowieka jak on się zmienia i niemożna nic z tym zrobić . Poprostu chciała bym przestać o nim myśleć i tęsknić mam nadzieję że kiedyś tak będzie .

Fajnie że zaczynacie wspólne życie szykujecie sobie mieszkanko.
Może mi się uda kiedyś też ułożyć życie na nowo po 30 :-D

Już mi przeszło :-)
Poprostu mam chwilę że strasznie zanim tęsknię. Najbardziej jak ktoś mnie gdzieś zaprasza albo prawi komplementy.
Ostatnio sobie obiecałam że pójdę na kawę z pierwszym który mnie zaprosi i jak na złość albo na szczęście od tygodnia nikt mnie nie zaprasza.
Cieszę się że mam się gdzie wygadać i kto do pionu postawić ;-) .
Mam cudowna rodzinę i przyjaciółkę i to się dlamnie liczy najbardziej a miłość jak będzie to będzie . Nie każdy musi mieć to szczęście . Pogodziłam się z tym że będę sama . Masz rację nie mogę mówić o nim że to był zły czy dobry człowiek był jaki był .
Było minęło tak jak jego przyjaciel mi napisał było fajnie ale się skończyło . I że jestem ładna ale mam coś cennego podobno piękne wnętrze i to jest najważniejsze :-D.
Owieczka a jak u Ciebie ?

Mam nadzieje, ze kiedyś będę mogla napisac tutaj to co Ty Owieczko

Aniu,przyjdzie taki dzień,w którym stwierdzisz,że możesz się z kimś umawiać. Mi to zajęło prawie rok. Wcześniej kilku facetów mnie próbowało gdzieś zaprosić,ale nie byłam na to gotowa. Facet z ktòrym wyszłam po raz pierwszy od rozstania,to był mój stary znajomy,dlatego się umówiłam. Było fajnie, spotykaliśmy się tak dwa miesiące,aż usłyszałam od niego niemal to samo,co od byłego,a nawet on poszedł o krok dalej,bo chce się przyjaźnić. Poznałam też nowego faceta,widujemy się tak ok miesiąca,ale tym razem się boję i trzymam dystans. Nawet na ławce siadam dość daleko od niego. Wyszłam po prostu z założenia,że tym razem nie będę tyle czasu płakać, zwłaszcza,że do tego typka nic jeszcze nie czułam. Ale jest strach,nawet przed tym, że ten nowy dotknie mojej ręki. Zobaczymy,co to będzie.

Fakt,fajne słowa Owieczko. Również za nie dziękuję. Podnoszą na duchu 

Wydajemjsie - nie jojcz
Wybacz, ale to już takie przeżywanie na wyrost.
Strona, która rzuca mniej przeżywa i tyle. Tutaj akurat rzucili faceci. Ale jakbyś to Ty faceta rzuciła to uwierz, że przeżywałabyś to naprawdę dużo mniej. I tyle.
I kolejny raz powtórzę, że lepiej dla Was, że oni Was rzucili, bo nie tkwicie dalej w związkach bez przyszłości.

Przeżywaj ile chcesz i ile Ci trzeba. Ale staraj sję z tego wyjść zamiast się taplać w cierpieniu.

Ehh racja. 
Ja tez zawsze myslalam ze jemu bardziej zalezy niz mi i teraz role sie odwrocily. Zemsta od losu nigdy nie badz pewna ze tak jest.  Mojego ex tez poprzednia dziewczyna zdradzila z jego bratem.. i wiecie dlatego w zyciu bym sie nie spodziewala ze przechodząc cis takiego i znajac ten bol sam będzie w stanie zrobix komus to samo.

Mam jedno rozważanie na temat tych wszystkich związków. Moim zdaniem one były najnormalniej w świecie przechodzone.
10 lat, 8 i 6 lat. Wspólne mieszkanie, ale brak ślubu, brak dzieci, brak zobowiązań. To po prostu za długo i tyle. Coś się wypala, zmienia, a nie trzyma Was nic żeby to ratować. Nie ma wspólnoty i rodziny.

Możecie powiedzieć "tak, ale teraz bym się rozwodziła". Ja bym powiedziała - nie. Nie bylibyście razem już dawno, bo planując ślub tak czy inaczej by to wyszli. Bo musielibyście przemyśleć to, czy chcecie być razem na potencjalnie całe życie i jeżeli ci Wasi faceci miel wątpliwości to by zerwali wcześniej i tyle.

Mój znajomy kiedyś powiedział, że w związkach ludzi 20-30 lat zaręczyny powinny nastąpić po max 2 latach związku, bo wtedy już wiadomo. Jak po 2 latach nie chce się podejmować zobowiązań to po prostu to nie to.

Ja akurat kieruję się do Was, a nie do matek z małymi dziećmi.
Zresztą kilka innych tu było tematów, w których problem wynikał z przechodzenia związku, więc dalej będę twierdzić, że jak przez więcej niż 2 lata nie ma deklaracji odnośnie wspólnego życia i zakładania rodziny, to orędzej czy później wszystko się sypnie.
(Ofc cały czas mówię o wieku 20-30 lat)

Wspólne mieszkanie to nie to samo co deklaracja "chcę być z Tobą zawsze i mieć z Tobą dzieci" czy coś w tym stylu. A to jest ważna deklaracja w związku, obojętnie, jak będzie wyglądała sama jej forma.
Poza tym tak szczerze Ci powiem, że znam sporo osób, dla których ślub stał się nagle ważny jak znalazły odpowiedniego faceta, żeby ten ślub brać

Sala to jeszcze nie, ale plany powoli gdzieś tam są
a z byłym też nie chciałam brać ślubu.
Jak mi wyskoczył z tekstem o tym, że chce kupować pierścionek, to był początek końca

swoją drogą ostatnio w pracy koleżanka przyniosła nam testy osobowości, takie jakieś bardzo rozwinięte. I z tych testów m.in. wyszło mi, że nie lubię zmian. Co się w sumie zgadza, bo nie lubię. Zawsze się czuję tak nieprzyjemnie zaskoczona czy nowina jest dobra czy zła i czy tyczy się mnie czy bliskich mi ludzi.
Więc obstawiam, że z tym pierścionkiem to jeszcze mogło być to a teraz w sumie rozmawiamy o tym i jakoś tak jest mi ok tak samo o mieszkaniu, przygotowywaliśmy się do tego w sumie pół roku rozmawiając i nie mam poczucia wielkiej zmiany w życiu, raczej naturalnego następstwa.

Dla mnie to była poważna decyzja, żeby razem zamieszkać. Dla nas obojga była to pierwsza wyprowadzka od rodziny i rozumiałam, że to właśnie taka deklaracja. Ale serio widzę, że ja jestem naiwna i moje myślenie w tym związku było na poziomie nastolatki.

Nie obrażam się, bo ja to wiem. Ale najgorsze jest to, że ja chyba zawsze będę taka naiwna. Ten związek to mój drugi 6-letni związek. I wydaje mi się, mimo tego, że ja tamten związek skończyłam, że był tak samo naiwny, jak ten. Więc patrząc na te związki, widzę, że nie uczę się na swoich błędach. I obawiam się, że w kolejnym związku będzie tak samo, mimo wiedzy, którą o sobie posiadam..

A ja się Lady połowicznie zgadzam się z Twoim stwierdzeniem - przechodzony związek, że nic się w nich nie dzieje.
Ale i owszem wydarzyło się, wspólne mieszkanie, wspólny remont to wszystko jest zrobienie kroku dalej - i akurat u mnie w tym momencie się posypało widocznie mój ex stwierdził, że nie ze mną chce takiego życia, kredytu wspólnej przyszłości.
Chciałabym też zaznaczyć, że ludzie potrafią żyć wiele wiele lat bez ślubów, dzieci często się nawet mówi, że sypie się po ślubie.

Megi - a co się dzieje u Ciebie ?

Chodzi o moment większego zaangażowania. Takiego, z którego potem ciężej wyjść. Takiego, przed którym człowiek musi przemyśleć to, czy chce z daną osobą być w takich zobowiązaniach.
Stąd ślub jest tutaj momentem granicznym.
Nie mieszkanie, bo jak wszystkie tu wiecie, łatwo wyjść ze wspólnego mieszkania. I nie ma żadnych wspólnych zobowiązań poza płaceniem czynszu na pół.

Przechodzony związek to taki, który nie prowadzi do podjęcia wspólnych zobowiązań i założenia rodziny. Nawet dziecko można mieć wcześniej, a i tak jak ktoś chce się z tego wywinąć to się wywinie.
Z małżeństwa to już wymaga odpowiednich procedur.

I naprawdę nie ma co mydlić oczu tym, że ktoś ślubu nie chce. Ok, niech nie bierze i tyle. Można z kimś być 10 lat i się potem rozstać i potem następny i następny i z żadnym ślubu nie brać.
Ale dalej jestem przekonana, że jak się spotka odpowiednią osobę to ślub przychodzi sam.

Przeanalizujcie swoje motywy. U mnie brak chęci papierka był powodowany tym, że wspólnej przyszłości nie widziałam.