dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Aniu ale o to chodzi, żeby słuchać tych bardziej doświadczonych, bo niektórych rzeczy można się od innych nauczyć, nie z własnego doświadczenia.

Będzie kolejno i będzie mocno.

Uzależnianie swojego życia od drugiej osoby to najgorsze, co w związku można sobie zrobić. A chodzi o to, żeby ciągle mieć swoje życie. Związek to dodatek do tego życia. Taki update w grze, ale gra jest ciągle o tym samym. Tylko wtedy po rozstaniu nie rozsypuje się cały świat, bo ten świat ciągle jest taki sam, jaki był.

Oczywiście, że można powiedzieć, że związek był do bani. Mój poprzedni był. A pomimo tego trochę czasu trwał. Nie było tam nic, co by mi dawało satysfakcję, był mój lęk przed byciem samej. Jeżeli w związku jest źle, jeżeli granice są ciągle przekraczane, jeżeli jest rozstawanie i schodzenie się to trzeba zastanowic się nad sensem takiego związku i podjąć konkretną decyzję - albo jesteśmy razem i NIE ma przekraczania granic, albo się rozstajemy.
A czekanie na zmianę, która nie nastąpi jest jak branie ślubu z alkoholikiem, bo "ja go zmienię". Nie, drugiego człowieka NIGDY nie zmienimy. Jeżeli chcemy zmiany w partnerze, najlepszą opcją jest poszukanie partnera, który tą "zmianę" będzie miał.

Mogę powiedzieć na przykładzie mojego związku - ja mam swoich kolegów i koleżanki, mój facet ma swoich. Widzi się z nimi nawet częściej niż ja z moimi. Średnio raz na 2-3 tygodnie wychodzi sobie z którymś ze znajomych na piwo. Ja mam wtedy czas dla siebie. Ja wychodzę z moimi znajomymi. Mało wychodzimy razem do znajomych, nie zbudowaliśmy jeszcze grona wspólnych znajomych, to jeszcze przed nami, więc on mnie póki co nie ciągnie do swoich, a ja jego do swoich. Jeżeli związek jest czynnikiem, który izoluje Cię od znajomych, to nie jest to dobry związek. Albo nie masz dobrego podejścia i związek staje się dla Ciebie całym światem (czyli wróć do początku mojego komentarza).

Nazywanie relacji z czasów licealnych związkiem jest grubą przesadą. To modny obecnie kolokwializm, nic więcej.
Dywagacje na temat tego, kto bardziej cierpi i kto ma prawo do dłuższej żałoby - ten, co kochał trzy lata czy ten co osiem - są bardzo słabym argumentem za tym, co sobie sama na własne życzenie fundujesz, czyli skamienieniem w tęsknocie za czymś, czego już nie ma, co się skończyło, a czego do siebie nie chcesz dopuścić.

Zdumiewa mnie, jak Ty, Marta i Ania wybiórczo podchodzicie do analizy zakończonych już dawno relacji. Każda z Was opisała mnóstwo niepokojących dla przeciętnego czytelnika sygnałów, mówiących o tym że Wasze związki były często jednostronne, że byłyście w nich krzywdzone, że były lekceważone Wasze potrzeby, że zrywałyście tę relację, że miałyście jej dość...

Te relacje rozpadły się dlatego, że były nieprawidłowe, niesymetryczne. Ktoś się w tej relacji męczył, ktoś był nieszczęśliwy, coś mu w niej nie pasowało i nie chciał się już dalej starać, ciągnąć czegoś na siłę, udawać, że jest OK.
To czy, jak i kiedy zechcecie przyjąć, że coś się jednak skończyło, zależy wyłącznie od Was, a nie od tego, czy spotkacie ex na ulicy, czy koleżanka nie przyniesie Wam kolejnych plot na jego temat, czy nie zobaczycie jego uchachanych fot z wakacji w Nikozji z jakąś Afrodytą u boku. Nie ma kompletnie żadnego znaczenia, czy byłyście z nim od środy popielcowej do przedwczoraj, czy znacie się jeszcze z piaskownicy i czy w liceum siedzialyście z nim razem w ostatniej ławce. Nie lata, ale jakość relacji, obopólne zaangażowanie budują i utrwalają związek.

Jest tutaj wątek takiej dziewczyny, trzydziestolatki, która chyba przez dziewięć lat nie mogła uwierzyć, że chłop się zawinął na pięcie i sobie poszedł... Też do niej od czasu do czasu się odzywał, rzucał jej jakiś ochłap zainteresowania lub pytanie, jak się miewa, albo dlatego, że przypomniał sobie, że zostawił u niej figurkę kota wyrzeźbioną z mydła, a ona omdlewała wierząc, że on to robi, bo chce wrócić, bo przecież ona go kocha miłością nieprawdopodobną i trwałą, jak ziarenka kwarcu w granicie...

Powinnam zmienić nick? :-P

Super :-)
uwierz mi tak będzie lepiej znam to z doświadczenia . Masz takie wrażenie bo dopiero dociera do ciebie że jesteś sama (chodzi o to że niemasz partnera ) . Minie Ci to spokojnie człowiek się do wszystkiego przyzwyczaja . Wierzę w to że jak człowiek dopiero sam siebie pokocha to da szansę na to żeby ktoś jego pokochał . Musisz uwierzyć w siebie i w to że jesteś super dziewczyna która zasługuje na normalny związek bez (kocham ale... , Jesteś fajna ale ..., ) w normalnym związku nie powinno być takich rzeczy . Weź pod uwagę że obydwie jesteśmy mądrzejsze o jakieś tam doświadczenie i na przyszłość nie pozwolimy sobie na takie traktowanie .

Dziewczyny...nie wiem jak mam to ująć. Może po prostu. Doły, smutki, załamki zdarzają się nam bez względu na to czy jesteśmy w związku czy nie. Takie jest życie że co jakiś czas, mamy beznadziejne dni i nic nam się nie chce. To jest normalne. Każdy radzi sobie wtedy na swój sposób, jedni zajadają się słodyczami, inni walą w worek, jeszcze inni jadą na koniec Polski, żeby zobaczyć góry/morze. To nie jest wieczny stan. Wy natomiast, zawłaszczyłyście sobie te uczucia i trzymacie się ich z całej siły. Pytanie po co? Komu to służy? Pogrążanie się w smutku i rozpaczy jest destrukcyjne. Wiem, że jesteście dorosłe, ale może oglądałyście bajkę Disney/Pixar "W głowie sie nie mieści"? Jak nie, to polecam. Jest tam jedna postać, która przypomina mi Was. Wieczny smutek i beznadzieja. Chcę ale nie mogę.
Obudźcie się w końcu z tego letargu, bo tracicie czas.

Ania, nie wiem czy jesteś gotowa czy nie, ale dopóki nie spróbujesz to się nie przekonasz. Idź na niezobowiązujące spotkanie, bez myśli, że to musi być coś, albo że ten koleś czegoś od Ciebie chce. Idź na luzie i baw się dobrze. Zrób krok do przodu.

Wydajemisię, ja z moim b. mężem byłam od 18 roku życia. Miałam tylko jego przez 15 lat. Co najmniej o 10 lat za długo Od samego początku to był związek skazany na niepowodzenie i zajęło mi to tyle lat, żeby zdecydować się na jego zakończenie. Teraz czuję, że żyję. A on? Oj rozpaczał, płakał, błagał itp. a po 5 miesiącach znalazł kogoś, z kim jest juz 3 lata. Mi zajęło trochę dłużej czasu na zdecydowanie się na kolejny związek. 15 lat związku, którego nigdy nie idealizowałam, wręcz przeciwnie. Wbrew pozorom, tworząc w związek w wieku licealnym, nie wie się czego chce. Nie wiemy jak będzie wyglądać nasze życie, a dojrzałość osiągamy trochę później. Związki zawierane tak wcześnie, wg mnie są z góry skazane na niepowodzenie.

Ojj Ania bieganie super sprawa, ja też nigdy nie lubiłam a po tym wszystkim, zaczęłam, żeby nie siedzieć w domu i teraz polecam każdemu:))), daje takiego pozytywnego kopa. Cały tydzień byłam nad morzem, bez internetu, bez tv, telefon tylko sporadycznie, żeby rodzince powiedzieć, że żyje:P. Odpoczęłam psychicznie i fizycznie, rano biegałam po plaży, wieczorami zachody słońca i czytanie książek. Próbuję dojść do ładu ze swoimi myślami i emocjami...dlaczego mimo, że nie chciałabym już z nim być to jednak gdzieś tam cały czas siedzi mi w głowie... I myślę, że to przez niskie poczucie wartości, przez to, że swoją wartość uzależniłam od tego czy mam faceta czy nie. Podczas związku z moim zmarłym narzeczonym od początku było zupełnie inaczej i ja też inaczej się zachowywałam - normalnie, dojrzale (mimo, że byłam przecież wtedy prawie 5 lat młodsza) to spokojnie podchodziłam do tego co się działo między nami, a tu... Od początku czułam się źle w tej relacji, znaki ostrzegawcze pojawiały się od początku i jakiś głosik w głowie podpowiadał mi, że nie powinnam się w to pakować, a jednak...tak długo tkwiłam w samotności i tak strasznie miałam jej dość, że pozwoliłam się traktować tak a nie inaczej. Przez prawie pół roku tylko raz zabrał mnie gdzieś swoim autem na wycieczkę, tak to wszędzie przez te wszystkie miesiące ja go woziłam, a on na siedzeniu obok z nieodłącznym piwkiem się relaksował, później szybki seks na tylnym siedzeniu i do domu. Nigdy nie powiedział, że jestem ważna, nigdy nie dostałam głupiego kwiatka... a jak ja kupiłam mu jakąś taką symboliczną pierdułkę na mikołaja to zapytał z jakiej okazji robię mu prezenty...i nawet nie zabrał tego do domu. Tkwiłam w tym i pozwalałam na wszystko byle tylko był...pozwoliłam zrobić z siebie koleżankę od seksu, a czasami czułam się jak prostytutka. Gdyby ktoś kiedyś powiedział mi, że pozwolę się tak traktować nigdy nie uwierzyłabym. Najważniejsze, że w końcu powiedziałam dość i fizycznie uwolniłam się od tej znajomości ale psychicznie gdzieś tam dalej w niej tkwię przez co nie mogę zrobić takiego dużego kroku w przód. Mam ogromny żal do siebie i takie hmmm nie wiem nawet jak to nazwać może poczucie winy, że pozwoliłam na to wszystko, że brutalnie mówiąc byłam łatwa, a on to wykorzystał zabawił się i znudził. Wyłączyłam myślenie zasłaniając się samotnością i poczuciem pustki. Nigdy nikomu nie mówiłam jak wyglądały te nasze "randki", bo było mi zwyczajnie wstyd...a dziś potrzebuję się wygadać. Jutro do pracy po tygodniu odpoczynku, znowu będzie on...i chyba stąd to moje pogorszenie humoru, chyba endorfiny po przebiegnięciu kilku km przestają działać;P:P. Przepraszam, autorkę wątku, że zaśmiecam jej temat moimi smutkami ale mojego nikt już dawno nie czyta, a tu są dziewczyny Smutnaania, Wydajęmisię, Pokręcona Owieczka, aurora borealis, która swoim spokojem sprawia, że moje myśli wracają na właściwy tor:)), no  i niezastąpiona Lady Loka, która potrafi sprzedać takie porządnego kopniak (oczywiście w dobrym tego słowa znaczeniu:P) pozdrawiam Was wszystkie i dobrej nocki życzę:)))

Dziękuję Auroro za te mądre słowa:)) potrzebowałam ich

nie gniewam się czytam Was tu. czasem mi ręce opadają, ale czytam dzielnie. dobrze, że walczycie.

i tak, zaczęłam układać życie na nowo, bo nie da się siedzieć w bagnie po uszy tak długo. moje bagienko trwało od połowy marca i naprawdę byłoby to ZDECYDOWANIE za długo, żeby dalej w tym tkwić. ja przecież po dwóch tygodniach lamentowania postanowiłam iść do przodu, zatem teraz, po prawie 3 miesiącach, nie pamiętam już prawie, o co mi chodziło z tym lamentowaniem.

trzeba słuchać mądrzejszych i starać się walczyć o samą siebie. nic cenniejszego nie macie. polecam!

Jakoś przetrwałam:), miałam tyle zaległych papierzysk do zrobienia, że nawet nie miałam czasu myśleć o tym, że gdzieś tam kręci się niedaleko.
Jedno wiem na pewno, że już dawno wygrzebałabym się z tego gdybym go nie widywała. Widzę po sobie, że jak np. wyjeżdżam gdzieś nawet na krótko to czuję się zupełnie inaczej niż jak jestem jestem tu na miejscu.
Na pewno jest dużo lepiej niż na początku - nie siedzę i nie płaczę, nie tworze w głowie jakiś scenariuszy, że może jednak wróci bo tego bym nie chciała, nie czekam na telefon ani na smsa, nie oglądam żadnych jego zdjęć na fb zrobiłam wszystko żeby w miarę odciąć się od niego na tyle na ile oczywiście pozwala sytuacja po za pracą i zająć się sobą. Ale jednak gdzieś tam w głowie coś nie może tak do końca ostatecznie przeskoczyć i zamknąć raz na zawsze tego rozdziału, tego właśnie nie mogę zrozumieć...
Z pracą od czerwca nie wypaliło, może dopiero od października i to nie jest dobra wiadomość...A może to jest taki moment żeby poukładać tutaj jakoś sprawy rodzinne, w końcu pomyśleć o sobie i zrobić to co od dawna chodzi mi po głowie...wyjechać na drugi koniec Polski, nad moje ukochane morze i tam zacząć wszystko od nowa...

Super że wychodzisz na prostą i tak jak najbardziej powinnaś pomyśleć o sobie i swoich marzeniach:-)
Ja myślałam żeby wyjechać w góry i też zacząć żyć na nowo .
Trzymam kciuki żeby wszystko wypaliło :-)

To nie jest tak że jestem smutna poprostu najpierw chce żeby moje uczucie całkowicie do niego wygasły i przede wszystkim muszę sama siebie pokochać być pewną siebie . Niechce poprostu nikogo zranić i być zraniona . Zaczyna mi być dobrze tak jak jest .

Masz rację w tym co napisałaś .
Ja się jakaś dziwna zrobiłam po rostaniu uwielbiam rozmawiać z ludźmi ale jak ktoś mnie gdzieś zaprasza pesze się i strasznie się zaczynam wstydzić

Mam :-D
Dziś cały czas o tym myślę mi się strasznie podoba motyw sowy jest cudowny . Teraz po tym motylku chyba zacznę sprawdzać co znaczą tu akurat miałam.szczescie i się sprawdziło .
Problem w tym że niewiem w jakim miejscu a ty masz już pomysł jaki i gdzie ?

Ja jaskółkę chciałam przed motylkiem ale poczytalam znaczenie i stwierdziłam że za bardzo będzie mi się kojarzyć z rostaniem a później okazało się że motylek ma podobne znaczenie :-P.

Ja jakoś nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. O tatuażu z motywem motyla myślałam od bardzo dawna, wtedy nawet do głowy by mi nie przyszło, że mnie i teraz już exa może coś łączyć. Jedyne co to ta  sytuacja ostatnich miesięcy zmobilizowała mnie, odważyłam się i poszłam zrobić coś dla siebie, coś o czym marzyłam od dawna:)).

Dziś szef mnie zaskoczył, ja myślę o wyprowadzce nad morze, zamknięcia całkowicie przeszłości i rozpoczęcia wszystkiego od nowa,  a ten na razie nie oficjalnie w luźnej rozmowie zapytał mnie czy byłabym gotowa na awans i nowe obowiązki...i bądź tu teraz człowieku mądry. Jeśli rzeczywiście wyszłaby taka oficjalna propozycja to co ja mam zrobić, co jest ważniejsze...mój spokój i komfort psychiczny (czyli odejście z tej firmy i nie widywanie ex) czy postawić na lepsze pieniądze, poczucie spełnienia zawodowego bo to jednak stanowisko kierownicze no i lubię tę branżę mimo, że jest typowo męska...bardziej skłaniałabym się ku mojemu spokojowi psychicznemu ale ta druga strona też jednak trochę gdzieś tam kusi ehhh czemu to wszystko musi być tak pokręcone

Witam drogie Panie przychodzę z problemem nagłego odrzucenia ze strony narzeczonej . Od początku , dziewczynę poznałem 5 lat temu w wieku ja 19 ona 18 lat. Nasze relacje oraz związek ukladał się bardzo dobrze ,nigdy nie byłem wybuchowym czlowiekiem, ale z zasadami. Partnerka natomiast zawsze swoje zdanie, zawsze kwestia dogadania ogólnie ok. Mniej wiecej po roku związku partnerka wywinela mi akcje z innym chlopakiem (calowanie,spotkanie) przyznała mi się , oczywiscie placz ze kocha ze to nic nie znaczy juz ze chce byc ze mna ,że Kocha. Wabaczyłem temat sie skończył. Upłynęły 4 lata żadnych takich akcji już nie było ,dużo czasu spedzalem u niej w domu, relacje miedzy naszymi rodzinami byly rewelacyjne , zaczelismy rozmyslać żeby może jakos pójść dalej , ja mialem dostac mieszkanie od rodziców wspolne zycie (obecnie jestem na etapie konczenia studiow , pracuje) , (ona też praca mieszka u rodziców ) Dokładnie pół roku temu postanowilem sie zareczyć i tak sie stało wyjazd za granice ,przyjeła pierscionek ,powiedziala tak. Od tego czasu zdąrzylem poprosic w Grudniu o rękę partnerki jej ojca , tez wszystko ok. Minął styczeń , początek lutego tego roku mielismy szukać sali na wesele i ogolnie przygotowania. Nagły zwrot ,kryzys ona mowi mi ze nie czuje do mnie tego co kiedys. Zamroziło mnie. Pytalem czy ma kogos czy cos , mowi ze nie nie ze dajmy sobie szanse. Ok ta sytuacja dala mi do myslenia zaczolem ja sobie sprawdzac i obserwowac ale nic nie wskazywało. W ciagu tego miesiaca wspólne wyjazdy narty gory znajomi i ogólnie wszystko ok. Koniec miesiaca znow widze ze cos ja gryzie , znow wydusila ze nie czuje tego co kiedys masakra. Wkurzony wrocilem od niej do domu 3 dni załamania . Nagle przyszla mysl zalogowalem sie jej na fb a tu romans z moim kolegą z pracy ktory gdzies tam sie z nami spotykał w towarzystwie . Malo tego oczywiście główny tematem to ja ,czego to ja na nią opowiadalem w pracy ,o jej rodzicach i ze kabluje gdzie to sa jakies oszczerstwa. Jeszcze gosc wtracil mojego kumpla ze wszystko moze potwierdzic gdzie to bzdury. Moja narzeczona oczywiscie fragment tego co ten gosc pisal pokazala swoim rodzicą bo nawet sie chwalila do niego ze zamarli  co im pokazała o mnie. Na drugi dzien wpadlem z rana do jej domu, cala rozmowe ich romansik wczesniej skopiowalem i odrazu pokazalem rodzicom jej , ONA wpadła w furie dostalem w twarz , rzucala mi pieniedzmi ktore dostala na urodziny odemnie nic nie bylem w stanie do niej przemowic jeszcze bronila tego dupka. Nazwala mnie śmieciem ,Awantura mocna. Jej rodzice zamarli bylo im glupio.  Mineły 3 tyg . Zero odzewu od niej ja załamka w domu runelo mi wszystko, jakos sie zgadalismy spotkac .oczywiscie do okola wszyscy juz wiedzieli co zrobiła . Chcielismy sie dogadac i wrócić do sb. Ale przetrzymalem ja do nastepnego spotkania,chcialem zobaczyc jaka reakcja bd z jej strony czy bd pisac ze kocha i wgl bd zabiegac . (Oczywiście kontakt z tamtym do wyrzucenia.) Pojedyncze smsy z jej strony ze czeka na moja decyzje i ze chce spedzic ze mna reszte swojego zycia ale zadnego kocham cie.  Jakos po drugim spotkaniu po jakims czasie dostalem od niej sms ze to nie ma sensu i ze nie czuje juz tego co kiedyś. Odpisalem wkurzony i kontakt sie urwał. Minęły 4 miesiace zero kontaktu z jej strony , wiem tylko tyle ze ma kontakt z tym gosciem jakis. Natomiast ja mam ten problem ze jeszcze mnie strasznie ciągnie zeby o nią powalczyć tylko pytanie czy jest sens i jak to bd wyglądać, co robić niechce wyjsc na frajera. Ten koles jeszcze gadal w pracy ze mna ze on niechial ze to ona i dziwnie sie tłumaczył. Myslalem ze go ubije ale bylem ciekawy co bd mial do powiedzenia .Co mam z tym zrobic bo boje sie juz czy nie zmarnuje sobie  życia z nią , a z drugiej strony boli cholernie psychika po rozstaniu. Z tego co wiem teraz to ze on nic z nia na powaznie .Czy moge coś z tym zrobić jeszcze czy nie pchać sie ?? Doradzcie drogie Panie bo sie wykanczam juz:-/

Cichy, a powiedz tak na logikę, po co pchać się tam, gdzie Cię nie chcą? Ona Cię nie chce i wyraźnie to pokazała. Po co chcesz za nią chodzić?

Chciałbyś być z nią wiedząc że ona pisała o tobie z kolesiem po kryjomu i do tego cię oczernia ?

Nie rozumiem motywu jej działania nigdy nie mielismy powaznych kłótni , bylismy zgodni w decyzjach , kazdy wiedzial o drugim wszystko. Kolege mojego jesli mozna go teraz nazwac kolegą znala juz duzo wczesniej wcale nie byl jakos wyróżniający sie, nie pisze do ex wgl ani nie nachodze ale nie moge sie pozbierać dostalem cios od najblizszej mi sercu osoby jeszcze w taki sposób. Pare lat wstecz kolege pocieszalem z takiej samej sytuacji bylo mi go żal , a tu proszę 2 ciosy od nich i leżę co mam robić bo psychika mnie wykańcza już.

Dlaczego chciała wracać , narobiła takiego bigosu a mimo wszystko rozmawialismy o tym wszystkim, nie moglem sie nic od niej dowiedziec , przepraszala mnie tylko i że żałuję że chcę ratować , tylko ze mi nie pasowala jedna rzecz slowo kocham nie padało wgl. Mimo calego zajscia potrafila odciąć tego gościa jak chciala wrócić. A wyszo z tego i tak nici , ja sam ona sama , dziwi mnie tylko po co gosc przyszedl ze mna w pracy pogadac i sie tlumaczy ze to Ona go wciągnęła i takie pierdoly. Widac ze sie bał gadać . Co to za szopka sie zrobila :-/

No niestety ja się dopiero po 5miesiacach doszłam do takich wniosków ale lepiej późno niz wcale ;-)
Owieczka ale ja niemam nic do rozwodników dlamnie to niema znaczenia , ale jednak żonaty czy zajęty już tak niechce  komuś robić tego co mi zostało zrobione .

Ja do rozwodników też nic nie mam, bo i sama takiego mam Chodziło mi raczej o to, że spotkać kawalera po 30-tce może być ciężko
Żonaci, czy w ogóle zajęci, są od razu do odstrzału

można i wręcz powiem Ci, że jeżeli w jej uczuciach się coś zmieniło to nawet jest to wskazane.
Brak kontaktu po rozstaniu jest najlepszą rzeczą na świecie. A oglądanie się wstecz sprawiłoby tylko tyle, że Ty cierpiałbyś bardziej.
Kiedyś jej za to jeszcze podziękujesz, że właśnie nie pozwoliła Ci błagać i prosić tylko odeszła.

Co to za życie , żyjesz ze świadomością ze ktoś urwał ci kawałek serca , i go nie oddał . Czy bd umial jeszcze kochać ??, narazie to nie moge nawet popatrzyc na kobiety normalnie :-/

Jesteś jeszcze młody znajdziesz kogoś spokojnie o to się nie martw na razie lepiej że nie chcesz nikogo. Daj sobie czas na "żałobę" . Są ludzie którzy wiele razy zostali zranieni az wkoncu znaleźli miłość swojego życia i cieszą się że ta poprzednia się rozpadła ale to mogą się wypowiedzieć te os które to przeżyły ,bo ja jestem pierwszy raz porzucona i też dlamnie to jest nowe doświadczenie .
Dam Ci dobrą radę nie mścij się i nie udowadniają nikomu że to ona jest winna szczególnie jej rodzinie ,bo to niema sensu a sam też się nie poczujesz lepiej może tylko przez chwilę . Mój ex naopowiadal swojej rodzinie że po rostaniu byłam w zakładzie zamkniętym dla nienormalnych zrobił zemnie wariatkę , i że mogłam się wcześniej leczyć to może by ten związek przetrwał i wiesz co z tym zrobiłam NIC niech sobie myślą co chcą mnie już to nie obchodzi

Dobrze że już lepiej u Ciebie oby tak dalej:-)
Nie czekaj i niemyśl o tym że wszystko kiedyś do niej wróci to są fajne uczucia na początku potem będziesz się męczył takimi myślami . Najlepiej zostawić ich tzn naszych ex niech sobie żyją jak chcą  każdy ma prawo do szczęścia . My też na nie zasługujemy a myśląc o nich dobrze czy zle tego nie sprawi.

W

Pierwsze miesiące są najgorsze przynajmniej dlamnie 3pierwsze masakra ale to też od Ciebie zależy ile będzie trwało to wszystko. Myślisz o powrocie do niej prawda? To jest najgorsze co fundujesz sobie bo NADZIEJA to jest coś strasznego co nie pozwala ruszyć dalej . Może jakieś sport ,? Mu strasznie pomaga bieganie czego nigdy nie lubiłam

Ciągle żyje ze może zdarzy sie wielki powrót z 1001 nocy ze sie ułoży,z drugiej strony strach przed nieznanym . Pracuje normalnie tyle ze myśli ganiaja za mna , jeszcze 3 tyg temu straszne problemy z koncentracja ,pamiecia, jedyna ulga dla mnie to jest sen , strasznie senny jestem po tym wszystkim , ucieczka od problemów gorzej jak wstaje bo odrazu mysli i co dalej ... zaczolem chodzic na basen lipa zaczolem sie zastanawiac co ja tu robie , silownia kiedys uwielbialem teraz zastanawiam sie po co ćwiczyć. Studia tez jeszcze jeden semestr i obrona inz. Egzamin zostal jeden trudny , nawet ksiazki nie otwarlem masakra . Ciężko sie wogule do czegos zmobilizowac , przy niej czulem ze mam dla kogo to robić wszystko , a teraz obojętność nawet na czas juz nie patrze :-/

Może spróbuj , nie uzaleznie się ??

Te same dostalem w aptece , zarzylem no niby sie uspokoilem ale czy to uspokojenie czy zmeczenie raczej ze nie czuje i nie mysle :-)

Dokładnie dlatego warto takie brac które nie uzależniają .  Nie otepiaja można przy nich normalnie funkcjonować i przede wszystkim nie jest się sennym więc w pracy też można brać . Ja biorąc je przez dwa miesiące codziennie tak się uspokoiłam że poprostu z dnia nadzien przestały mi być potrzebne .