dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Wydajemisię, zrobiłaś to, na co miałaś ochotę. Teraz widzisz, że może to nie był najlepszy pomysł, ale stało się.
Pytanie co teraz zrobisz?
Załóżmy, że on jednak się odezwie, przeprosi za wszystko i będzie chciał wrócić. Co zrobisz?
Umiałabyś budować od nowa związek z kimś, kto był nieuczciwy, nielojalny, niewierny? Z kimś, komu nie ułożyło się w nowej relacji i wraca do Ciebie jak gdyby nigdy nic? Gdzie jest szacunek? Jego do Ciebie i Twój do siebie samej?
On Cię nie kocha, po prostu może nie ma gdzie się podziać? Nie masz pewności, że za trzy miesiące nie spotka kolejnej, dla której znów Cię zostawi.

Ja na Twoim miejscu, tak jak napisała Loka, zerwałabym wszelkie kontakty. Zero, żadnych telefonów, spotkań rozmów. Nie powinien dla Ciebie istnieć.
On nie jest Ciebie wart.

Smutnania - byc może tak było, chciał zobaczyć do czego doprowadził, chciał się pochwalić co on osiągnął przez ten czas. Nie pokazałam mu sie z najlepszej strony, wręcz przeciwnie z tej najgorszej od razu było po mnie widać.. powiedział że strasznie schudłam i żę  cała ta sytuacja nie jest warta mojego zdrowia. Ale mówił, że by chciał spróbować tylko powoli bo jak będzie szybko to się zaraz posypie.. Czytam jego blog i mam na FB

Younglady- jestem zadziwiona sama sobą, że tyle walczyłam żeby pozbyć się poczucia winy i on znowu to zrobił.. oczywiście, że ma racje z moim zachowaniem ale to nie znaczy, że ludzie nie mogą pracowac nad sobą.... Niby przyznał, że to również jego wina. On teraz wmawia mi że ja jestem przyczyna tego, że on "nie wie" czy do mnie wrócić.

Pokręcona Owieczka - wydawało mi się, że jak powiem wszystko co mi leży na sercu to zrozumie, co zrobił, jak ja się czuje i dlaczego zachowywałam się tak a nie inaczej.  Nie odezwie wiecie ewidentnie pokazał że ma mnie gdzieś niby bardzo chciał aleeee jednak mu się odechciało ;/ ... tak że nie wiem wógle po co to było.. Nie mam poruszyłam te wszystkie kwestie, co będzie jak znowu postanowi kogoś znaleźć, dlaczego tak zrobił itd.   .. ale skoro on sam nie wie czego chce to ja mam wiedzieć? Dokładnie tak jest on nie ma  szacunku do mnie i ja sama do siebie . Być może to wyczuł i stwierdził, że znowu można zrobić z nią to co mi się podoba.. tego nie wiem..

Wiecie powiedział mi dużo rzeczy i miałam trochę wrażenie jak by sam sobie zaprzeczał.. i ruszają mnie męskie łzy gdyby nie to nie było by tej rozmowy.. ale co z tego jak znowu pokazał mi ze jestem nic nie warta.
Myślałam, że stanełam na nogi juz było coraz lepiej i pojawił się żeby znowu mnie podkopać.. jaki cel w tym ? nie wiem

Przestań tak myśleć, bo jesteś warta wszystkiego.

Tak na pewno chciał podnieść swojego ego.. ale wiecie jak pierwszego dnia pisania mi się podniosło ? Poczułam się taka ważna, że on chce o nas walczyć haha trwało to jeden dzień...
Wiecie powiedział, że rozstanie nie było spowodowane ta dziewczyną tylko wszystko się skumulowało wszystkie żale, których nie miał odwagi mi powiedzieć. A ona była klinem , nie zdradził .. że żałuje
że ją poznał bo skrzywdził nas dwie, jej nie może dać nic bo kocha mnie a mi nie może dać stabilności bo ? bo się czepiam i będzie to jeszcze bardziej nasilone ... wiecie co ? On założył już sobie z góry
jak będzie i i ja mu potwierdziłam, że na pewno przez jakiś czas tak by było ( nie da się tak łatwo zapomnieć) ...  niby nic nie obiecał ale dał to poczucie że chce, że jestem najważniejsza w jego życiu.. po czym brutalnie to przeciął..
Znowu zostałam sama bez wyjaśnień jak poprzednio.. Oczywiście, że nie jest fajnie wrócić do dziewczyny, która stała się słaba i nie jest sobą.. Nie wiem czego się spodziewał, że będę wyglądała jak miss świata w świetnej kondycji psychicznej ?
Tak wiem, że nie ma co analizować ale taka jestem czekałam ponad 2 mc na wyjaśnienia i w sumie usłyszałam większość do czego sama doszłam.. ale  teraz tego nie rozumiem bardziej niż wcześniej, po co zapewnienia o miłości, płacz, pokazanie chwilowe że zależy żeby tak brutalnie znowu to zakończyć może skoro nic sobie nie obiecywaliśmy uważa że nie ma o czym rozmawiać, ale ja uważam że skoro powiedział ze chciałby zacząć od nowa powoli teraz powinien mieć jaja i napisać chociażby sorry nic z tego nie będzie ...  Sorry dziewczyny znowu dramatyzuje

Ale powiem szczerze, że nie wiem jak się podnieść .

Tak jak za pierwszym razem, ale nie popełniając tych samych błędów. Daj sobie chwilę na płacz, gniew, niech wszystkie emocje z Ciebie wychodzą. Przede wszystkim zakończ znajomość. Pousuwaj telefony, poblokuj, nie podglądaj, nie interesuj się nim. Zero kontaktu. ZERO.

To go zablokuj i usuń z telefonu.

Będę to powtarzać do porzygu, ale w tym momencie jesteś dla mnie idealną ilustracją tego, dlaczego po rozstaniu powinno się zamykać wszystkie drzwi i odcinać wszystkie możliwości kontaktu.
W większości przypadków zostają jakieś niedokończone sprawy i niedogadane rzeczy. Nie wszystko trzeba dokładnie dogadywać.

Dziewczyny, odnośnie blokowania exów, blokowania rozmów o nich i napływu informacji o ich przygodach - polecam to zrobić. Ja zablokowałam, choć wcześniej pisałam że nie będę tego robiła.

Było tu dalej, ale w obecnej sytuacji wplatanie w tą dyskusję dodatkowo moich przygód jest bez sensu.

O matko...znowu? Przestań to rozkminiać! STOP! Przestań analizować, zastanawiać się. Naprawdę już dość.

Ja rozumiem co do mnie piszecie tylko znowu do mnie nie dociera ( niestety juz wspomnialam o tym kiedyś za duzo analizuje i ciezko mi to wyłączyć.. przyznaje się jestem strasznie słaba to dla mnie kolejna porażka.

Nie uważasz, że ta dramaturgia jest zdecydowanie przesadzona ? Osoba, która zniszczyła życie komuś drugiemu ? Bywa, że uczucie przemija... bywa, że nie możemy go odwzajemnić... ale droga od zawodu miłosnego do "zniszczenia" komuś życia jest naprawdę daleka. Rozumiem ból rozstania, bo sama przeżyłam wielkie rozczarowanie partnerem, ale żebym przez tego rodzaju doświadczenie miała SOBIE zniszczyć życie ? To, co naprawdę warto sobie uświadomić, to fakt, że sami dokonujemy wyboru, czy ktoś lub coś wpłynie na jakość naszego dalszego życia.

No tak;) bo my jesteśmy beznadziejne, a nasi ex cudownymi ludźmi...tak cudownymi, że wracają jak do wydajemisie i mącą jej spokój, okazując kompletny brak szacunku do niej i jej uczuć... 

Mój przyjaciel rozstał się z dziewczyną pokazując klasę. Wyjasnil wszystko, szczerze. Nie zostawił jej z poczuciem winy, z żadnymi
pytaniami. A po jednej nocy przeplakanej zaczęła normalnie żyć dalej.
On Wiadomo wraca myślami, jest ciekawy co u niej, co u jej rodziny, w końcu kawałek życia ze sobą spędzili. Ale nie robi żadnych cyrków. Woli zapytać delikatnie mnie co u niej, niż ją
, By nie dawać jej niechcący jakiejś nadziei itd. i tu faktycznie nikt do nikogo nie ma pretensji. Nie wyszło trudno. Oboje są szczęśliwi mimo, że są nadal sami.

A w tym wątku, naszą jedyną wina jest to, że się dalysmy zmanipulować, i zostałysmy oszukane, obarczone wina za rozstanie. Mimo, że to oni przestali kochać, i nie mieli jaj by o tym powiedzieć. Wykręcając się praca, stresem itp.

Nie czuję się źle , że płakałam, ze dzwoniłam,że chciałam by wrócił itp. to jest jak z choroba która spada na ciebie nagle. Też masz tysiące pytań, dlaczego ja, dlaczego teraz, co teraz, jak cofnąć czas itp. i też były lekkie sygnały, że coś nie gra. przecież byłam 2 tyg temu na badaniach u lekarza i zapewniał że wszystko jest ok...

Dla mnie to nic złego , że chce się coś naprawić, że chce się walczyć , gdy widzi się nadzieję. Ze jest milion pytan. Analiz.
Tak jak  przy chorobie.
Dziewczyny nie dajmy sobie wmówić, że gdzieś jest nasza wina. Nie ma... To oni nas źle potraktowali. I to oni są winni, że nas okłamywali i grali na naszych uczuciach.

Wiecie co ok.. Tak jest ze  i ja jestem winna i on jest winny. Ja bardziej podobno bo przeze mnie nie mozemy sie zejść  .. ale pomijając to wolalam jak mnie zostawil ze słowami " nie kocham Cię " miałam jasność. A tu przychodzi po czasie i mowi wszystko na odwrót niz podczas porzucenie zapewnia jaka to ja nie jestem najważniejsza żeby zaraz znowu olac .. moj błąd ze to uwierzyłam.. ale jak mozna byc tak okrutnym i bawic się czyimś uczuciami ponownie?

Tak lady loka masz racje my porzuceni na wlasne zyczenie niszczymy sobie życie bo ten żal i smutek nas przytłacza... ja nie potrafię po tylu latach stanąć na nogi byc może zaczynam wariowac .. zawsze myslalam ze mam dosc silna psychikę a to mi pokazuje jak bardzo sie myliłam.

Chodzi o winę za cierpienie porzuconych. O której pisze lady loka. Jakby same porzucone są sobie winne, że cierpią. Poniekąd tak, wchodząc w związek z kimś kto nas potem rani, ale nie można tego przewidzieć.  Ale winę ponosi też porzucajacy, i nie za to, że przestał kochać ale za to jak to wszystko rozegral od momentu, gdy jego uczucia zgasły, udając do końca że kocha.
W moim przypadku było tak, że pytałam nieraz, bo czułam, że coś jest na rzeczy, wprost czy chce ze mna być, czy nie. To słyszałam, ze chce i się złościł, że mu nie ufam i nie wierzę w co mówi... Resztę dziewczyn w podobny sposób ex traktowali. I przykre jest to, że taka lady loka pisze, że to nasza tylko wina. A ex jest biedny bo przestał kochać i musiał biedny udawać i się męczyć z nami przez jakiś czas jeszcze, aż same uznamy, że pora kończyć bo sam jaj na to nie ma. Często szukając np już nastpennej panny. A dlaczego nie jest winny temu, że przestał tą miłość pielęgnować, dbać o nia?
Porównując nagle rozstanie i wieść o chorobie miałam na myśli,to, że mamy prawo cierpieć, że nas to spotkało i zadawać sobie, ex, Bogu, lekarzowi mnóstwo pytań i ich dręczyć wręcz by się dowiedzieć jak najwięcej. Nie uważam, że to coś złego. Należy nam się to. To jest naturalne, że robimy sobie rachunek sumienia, zwiazku itp.

Marta, nie napisałam tego, że to tylko Wasza wina.
Naprawdę przeczytaj ze zrozumieniem. To nie jest trudne...

Wyjaśnie, żeby nie było wątpliwości.
Facet Cię rzuca. Wreszcie. Po tym co Ci zrobił. No i rzucił. To jak to rozegrał to jest jedna sprawa i tak, tutaj jest jego wina, że zrobił to w taki sposób, a nie inny.
Ale prawda jest taka, że w jakikolwiek sposób by to zrobił, to i tak to boli. I tak się cierpi. Czy jest 2 tygodnie milczenia, czy jest szybkie ucięcie sprawy czy jakieś motanie się tak jak u Ciebie.
Finalnie dochodzisz do sytuacji: Zerwał ze mną facet, boli mnie.

I każda z nas w tej sytuacji była.
Od tego momentu to jest tylko i wyłącznie Twój wybór, jak sobie z tym wszystkim poradzisz. Czy będziesz jątrzyć i się męczyć chodzeniem za facetem i pytaniem go "ale dlaczego", zasypywaniem telefonami dopóki nie zablokuje czy usiądziesz na spokojnie i stwierdzisz "tak, boli mnie to. On mnie nie chciał, to ja też się odetnę, żeby w spokoju zdrowieć".

Porównanie do choroby jest nietrafione.
Bo tak naprawdę ja bym to porównała do tego, że cierpisz i jeszcze wchodzisz w ognisko choroby, bo może to ognisko już zanikło, a tutaj jednak nie zanika i przez to chorujesz jeszcze bardziej.
A możesz leżeć w łóżku, brać leki i wyzdrowieć.

edit.
Jak facet z którym jesteś mówi najpierw, że kocha, a potem, że on nie wie czy kocha i w tej niewiedzy trwa i sam się mota, to nie ma sensu walczyć, bo nie ma o co. Taka prawda.

Czasami trzeba samemu odejść. Nie da się walczyć za dwoje.
A potem trzeba przeanalizować samemu ze sobą, dlaczego tak strasznie chcemy walczyć o kogoś, kto nas nie chce.

Jakby się odezwał do Ciebie teraz że chce wrócić wróciła byś do niego ?

Ja niemam zamiaru się rzucać na ciebie bo bardzo dobrze cię rozumiem co znaczy kogoś kochać i zanim tęsknić umnie to się już nie wydarzy bo już ma swoją narzeczoną ale tobie mogę tylko współczuć że twój ex poraz drugi cię zranił :-( . Ja z moim ex rostalam się po dwóch latach związku na półtora miesiąca wróciliśmy do siebie i było naprawdę super choć czasami były gorsze dni , ale tak czy inaczej ten związek jeszcze przetrwał 8lat . Nie żałuję tych lat bo były wspaniałe chwile  miłość wspólne wyjazdy zaręczyny  .... tylko to się niestety skończyło. Jak się poznaliśmy miałam 20lat zostawil mnie mam teraz 30 i boję się że już zostanę sama że może jak poraz pierwszy się rostalismy już powrotu nie powinno być . Byłam wtedy młoda miałam szansę kogoś poznać a teraz boję się że zostanę sama ... Wiesz tak naprawdę musisz się dobrze zastanowić nad tym czego chcesz od życia i czy tak naprawdę chcesz być znim, skoro on tego nie jest pewny to myślę że nie masz się już nad czym zastanawiać . Masz teraz  szansę poznać kogoś , kogoś kto cię pokocha calym sercem i sobą wracając do niego tracisz ta możliwość i niemasz pewności czy cie w lata nie wciągnie

My podczas tych 8 lat tez nie raz się rozstawaliśmy ale nigdy nie na dłużej niż tydzień... Wiecie on by chciał tej dziewczyny w której się zakochał .. ale jak nia być jak przyszło dorosłe życie? Jak postąpił ze mną w taki sposób? Nie potrafię być już radosna, bo czuje się cała spięta..   Mnie tez jest przykro, że drugi raz dałam się nabrać..
Ja w tym momencie trochę żałuje tych lat miałam wiele pięknych chwil itd ale czuje że straciłam te lata i zatraciłam siebie..  tlyko widzisz ja cały czas tylko jego widze w swojej przyszłości .. nie jestem w stanie póki co zobaczyć nic innego...  i własnie to co pisze Evidetety - ten grunt mi sie zawalił moje plany moje życie.. i dokłądnie tak się czuje jak by zniszczył moje całe życie i mnie bo zabrał mi moje dotychczasowe marzenia i plany.. i teraz mam wielki problem odnaleźć w tym nową przyszłośc może za szybko bym chciala może samo sie pojawi w glowie jak przyjdzie czas..

Ok może źle to nazwalam nie byly to rozstania tylko ciche dni klotnia i nie odzywanie sie do siebie.  Jeżeli chodzi o rozstanie to bylo jedno..
Nie moj związek nie byl idealny pewnie masz racje ze pownien sje rozpaść dawno temu ale tak sie nie stało. Jeszcze kiedyś była w tym miłość obustronna. Chociaż przyznaje ze zawsze ja bardziej wyciagalam reke na zgode. A teraz to moge sobie plakac nad rozlanym mlekiem.

Pokręcona Owieczko tez bym chciała byc wsciekla ale nie potrafię, wlasnie dobija mnie ten fakt ze bawi sie mna i mnie nie kocha no bo dlaczego? Bo ma do tego prawo wiem .. akceptuję jego prawo ale dla mnie to cios ze moje zycie okazało sie nie prawda. A co do zabawy drugim człowiekiem nie potrafię tego pojac jak ludzie tak moga robić co z tego maja jakks fun?

Codzinnie staram sie isc do przodu ale jakos nie moge zatrzymać mysli, ktore nie daja mi spokojnie odetchnąć.

Loka, ja też się wypowiadałam w tamtym wątku i dla mnie kłótnie/sprzeczki są rzeczą normalną. Wszystko zależy o co się kłócimy, jak się kłócimy i co się dzieje po dojściu do porozumienia. Ja mam dzień, dwa ciszy, bo tego jest mi potrzeba. Ale piszemy codziennie "dzień dobry, kocham Cię", bo mimo jakiś zwad, nadal się kochamy. Żadna nasza kłótnia nie ocierała się o rozstanie czy wątpliwość co do naszej przyszłości. Nie akceptuję rozstań i powrotów.

Wydajemisię, nie zmusisz nikogo do miłości, ale o tym doskonale wiesz.

Lady i owieczka macie w 100% rację w tym co piszecie ja jak bym wiedziała że ten czlowiek mnie zostawi po 10latach pewnie bym już za 1razem nie wróciła ale byłam młoda miałam 22lata pierwszy związek teraz wiem że jak coś raz się przerwie to już będzie koniec . To tak jak z łańcuszkiem raz się przerwie będzie się już zawsze rwał . Dziewczyny kobieta która jest zakochana nie widzi wad w człowieku poprostu chce ratować pomimo wszystko , dlatego myślę że Wydajemisie ma teraz taki problem dowiedziała się że ex ja kocha namoncil jej w głowie i jest w takim stanie jakim jest. Tak jak z nałogiem człowiek z niego wyjdzie ale pod warunkiem że sam chce z niego wyjść i niema żadnych pokus np alkoholik unika barów tam gdzie się leje alkohol litrami. Wydajemisie wychodziła z "z nałogu " a tu znowu pojawiła się okazja do bycia może razem. Jej ex zachował się egoistycznie spotykając się z nią dając nadzieję i ja zaraz odbierając . Przykre to wszystko

Gdzie się dzieją takie rzeczy? Czy Ty wyobrażasz sobie kochać kogoś przez całe życie bez wzajemności? Ba! Nawet, nie będąc z tą osobą?
Piszesz, że druga osoba musi wiedzieć, że chce Ciebie na całe życie. On nie chce. Koniec i kropka.
Po co się biczować? Poświęcać?
Widzę, że żadne, nawet ostre słowa, nie docierają do Ciebie.

A wiesz, kiedy dokładnie takie sytuacje się zdarzają?
Ja Ci chętnie odpowiem.
Otóż one się zdarzają wtedy, kiedy ktoś nie chce iść do przodu, uznać poprzedniego związku za zakończony, wyleczyć się z poprzedniego partnera i iść przez życie do przodu.
Jak ktoś wchodzi w nowy związek bo boi się być sam, ale tak naprawdę nic nie przepracował.
Wtedy jest porównywanie do poprzedniego, bo tamten poprzedni był taki idealny. A no był idealny, bo się go idealizuje, bo już go nie ma. Bo w nim niektóre problemy były przepracowane, a w nowym jeszcze nie są. Bo niektórych problemów nie było, a w nowym są.

Taka sytuacja jest tylko i wyłącznie na własne życzenie osoby, której to dotyka.

Już pomijając fakt, że każdego partnera kocha się inaczej i ciężko porównać, że gdzieś się kocha bardziej, a gdzieś mniej. Po prostu jest zupełnie inna jakość miłości.

Dlatego właśnie nie chce nowego związku, a z drugiej bym chciała bo nie chce tej samotności nie czuje się dobrze sama.
Ale wiem, że skrzywdziłabym tylko nową osobę.
Doskonale zdaję sobie sprawę , że zanim coś takiego nastąpi muszę mieć już jasny umysł bez niego w głowie.

Mam nadzieję, że kiedyś będę miała okazję wam napisać że kocham kogoś innego i jakie to uczucie.
Póki co muszę przestać się użalać nad sobą.

Tak więc dluga droga przede mną do całkowitego wyleczenia sie.

a ja jestem w kropce. widuje go codziennie prawie. przez co wracają mysli, sny. wpadam w paranoję bo boję się wyjsc z domu. zbyt blisko mnie mieszka... robię okrążenia zeby tylko go nie spotkać. a i tak gdzieś mi mignie. i to przed nosem samym.

A u mnie jest od paru dni jakoś inaczej...niby gdzieś tam cały czas siedzi mi głowie ale jakoś inaczej. Dziś chyba pierwszy raz od stycznia byłam w stanie tak w miarę normalnie z nim porozmawiać, wcześniej nie byłam w stanie nawet spojrzeć mu w oczy (nie wiem dlaczego bo to jemu powinno być wstyd). I widzę po sobie, że mimo tego żalu, który gdzieś tam we mnie jeszcze siedzi do niego i do siebie samej też (bo pozwalałam na takie a nie inne jego zachowania i na sposób w jaki mnie traktował), jest we mnie paradoksalnie więcej pewności siebie, częściej się uśmiecham, zaczęłam inaczej się ubierać (co zauważyli koledzy z pracy:P), zaczęłam biegać, chodzę na aerobic, próbuję odnowić jakieś stare znajomości, żeby mieć wyjść z kimś chociażby na piwo, no i odważyłam się na coś na co nigdy nie miałam odwagi bo bałam się opinii innych - zrobiłam tatuaż z którego jestem mega dumna:)). Zauważyłam też, że jestem dużo spokojniejsza, nie ma tego ciągłego napięcia i myślenia co robi, gdzie i z kim jest, czy znajdzie w ciągu całego dnia chociaż chwilę żeby napisać albo zadzwonić...Chyba w końcu po pięciu miesiącach zaczynam godzić się z sytuacją, cholernie brakuje mi kogoś dla kogo byłabym najważniejsza, takiego poczucia bycia czyjąś,przytulenia, bliskości, tęsknie za własną rodziną, mężem dziećmi i boję się samotności to jednak jestem w stanie skupić się na tym co jest tu i teraz a nie na tym czego mi brakuje...I mimo tych wszystkich nocy, które przez niego przepłakałam to chyba te zmiany we mnie w jakimś stopniu zawdzięczam jemu (na razie na pewno nie ale może kiedyś mu za to podziękuję )) Skłamałabym, że jego widok mnie nie rusza i jasne, że szybciej doszłabym do siebie gdybym go codziennie nie oglądała, ale może to wszystko jest po coś np. po to żebym w końcu po kilku latach otrząsnęła się z żałoby...podobno każdy w naszym życiu pojawia się po coś i może on pojawił się w moim, żebym w końcu się obudziła i zaczęła żyć....

Raz jest lepiej a raz gorzej, ale staram się nie skupiać na tych gorszych momentach. Staram się tak jak ktoś tutaj pisał żeby te myśli były jak fale wpływały i wypływały, staram się nie koncentrować na nich, nie jest to łatwe i nie zawsze się udaje ale widzę jakiś postęp i jestem z siebie dumna. Zajmuje mi to dużo czasu bo od stycznia to już dawno powinnam o nim zapomnieć i dać sobie spokój ale charakter mam jaki mam;/.Jak ktoś ma miękkie serce to musi mieć twardą du..ę, w moim przypadku sprawdza się to w 100%.  Analizowanie, rozpamiętywanie, obwinianie o wszystko siebie tooo w moim przypadku tragedia i świadczy o niskim poczuciu własnej wartości, które przez chwilę odbiło się od dna bo biegał za mną młody i bardzo przystojny facet, a jak się mu znudziłam to z powrotem sięgnęło dna...ale walczę z tym jak mogę, bo to, że ktoś mnie nie chce nie znaczy, że jestem gorsza albo coś ze mną jest nie tak.  To, że jestem sama to mój największy kompleks, bo uzależniam swoje szczęście i poczucie własnej wartości od faceta, a tak nie powinno i nie może być. Z dochodzeniem do siebie po rozstaniu jest jak z żałobą, ja wychodziłam z niej kilka długich lat. I nie chcę żeby tu trwało to następne kilka lat, bo on swoim zachowaniem i swoim brakiem dojrzałości nie zasłużył sobie na moje łzy. Widuję go codziennie i jakoś się do tego przyzwyczaiłam ale kiedyś zobaczyłam jego zdjęcie z nową dziewczyną wesoły, uśmiechnięty, szczęśliwy - moje przeciwieństwo i chyba wtedy dotarło, że nie chcę ciągle płakać i zatracić się w tym rozpamiętywaniu. Ale to przyszło jakoś tak naturalnie, tak jakbym doznała nagle jakiegoś olśnienia. Kiedyś kilka lat byłam w związku opartym na szacunku, miłości, poczuciu bezpieczeństwa, mimo, że mieliśmy różne charaktery i często różne zdania na różne tematy to nie było kłótni, cichych dni, nie było też jakiegoś znudzenia sobą, przerw czy innych tego typu dziwnych wymysłów. Wiem co to znaczy być kochaną i szanowaną przez mężczyznę ale ten mężczyzna musi być dojrzałym człowiekiem, musi wiedzieć czego chce. Gdyby nie wypadek dziś moje życie pewno wyglądałoby inaczej i pewno też przez tą samotność i tęsknotę za przytuleniem i bliskością wpakowałam się w coś co nie miało prawa się udać. Ale najważniejsze, że wyszłam z tego i mimo, że ten proces leczenie jeszcze nie dobiegł końca to widzę po sobie, że mimo, że jestem sama i jest mi z tym źle to jednak jestem mniej nerwowa i spokojniejsza. Dziś też usłyszałam, że ostatnio pięknieje w oczach:) sama nigdy bym tak o sobie nie pomyślała, ale miło było to usłyszeć:))). Będzie dobrze wyjdziemy z tego wszystkie, tylko potrzeba czasu, silnej woli i motywacji, żeby sie podnieść i iść dalej mimo tego żalu i bólu, który gdzieś tam w środku jeszcze siedzi. Pozdrawiam i miłego po południa życzę:)))

Nie zgadzam sie ze to jest duzo czasu każdy potezebuje swojego. Mowi sie ze cierpienie po rozstaniu trwa połowę czasu zwiazku i słuchajcie moze tak byc moze już nie będzie tego placzu, wielkiego bólu ale emocje do tego człowieka przez ten czas moga być zywe tylko juz znajdziemy sposob ma chowanie ich w szufladaki.. Nie wiem czy tak jest ale mysle ze jezeli za rok powiecie ze nadal wam smutno i tesknicie nie bedzie to nic złego  wazne zeby sie nie załamać .. ja mam różne dni raz lepsze raz gorsze potrafię cala sobote przeplakac w lozku a w niedziele wstać i cos zrobic.. taka sinusoida..  mysli nachodzą mnie codzinnie tego nie umiem zatrzymac.. mozg mi sie buntuje i przesyla te najpiękniejsze wspomnienia.  Teraz bym chciała najbardziej odpuścić sobie zeby ten ciężar spadł ze mnie zebym mogla sie zaczac cieszyć z małych rzeczy.  Brakuje mi bardzo kontaktu drugiego czlowieka zwyklego przytulanie nawet niestety ramiona mamy to nie sa te ktore bym  chciała ale dają lekkie ukojenie;)

Powiedzmy ze odezwał dokładnie zrobił  to samo co 3 mc temu ogólnie szkoda poruszać ten temat.. mam do czynienia z totalnie niedojrzalym tchórzem... rozdział zamknięty.. ale musze dodac ze ten czlowiek byl o wiele bardziej dojrzały w wieku 24 lat niz teraz..