dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Dziewczyny, mi pomogły dwie rzeczy. Pierwsza, że w końcu zrozumiałam z kim miałam do czynienia (pomógł mi w tym wątek w rozdziale trudna miłość o narcyzach-moj ex to wlasnie taka wypisz wymaluj osobowość) pomogło mi to zrozumieć też moje zachowanie, które dla mnie również było nowością. I poszłam do przodu, już nie myślę o nim. Nie mam już ani żalu ani złości do niego, on po prostu taki jest, i nie zmieniłabym go. W końcu śpię spokojna, przestając siebie obwiniać. I jestem na prawdę szcześliwa. Zaczął być mi obojętny. Ale to by nie wydarzyło się gdybym też nie poprosiła mamę o pomoc w sprzątnieciu mieszkania, które razem z nim urządzałam. Wprowadziłam się tam gdy tylko go poznalam, i on mi wszystko ogarniał, skręcał stół i krzesła, stolarza załatwiał, każdy karnisz, każdą lampę on wieszał, tv razem wybieralismy. W kuchni tylko on gotował. Tylko u mnie sie spotykalismy. Jest mi ciężko w tym mieszkaniu bo wszystko się z nim kojarzy, ale powoli odczaruję je. Na razie staram się tam nie przebywać i czuję wielką ulgę gdy jestem daleko. Na fb go już na samym początku wykasowałam i zablokowałam. Jego rodzinę i przyjaciół po prostu przestałam "obserwować" na fb, i ich posty mi się nie pojawiają. Sama też nie wchodzę na ich profile. Wykasowalam wszystko co z nim związane. W końcu odzyskałam siebie. Przez cały okres będac z nim nie zrobiłam tylu rzeczy, ile teraz w ciągu miesiąca. Poznałam mnóstwo osób. Zobaczyłam, że świat ma o wiele wiele więcej do zaoferowania niż on. Związek z ex widzę już jakby za mgłą, wydaję mi się, że minęły wieki od rozstania. Dlatego, że poszłam dalej i to wszystko za sobą zostawiłam. Jestem szczęśliwa. Wy dziewczyny też będziecie. Musicie tylko znaleźć w sobie siłę, by końcu pomyśleć o sobie. Odnaleźć siebie na nowo. Poznamy kogoś wyjątkowego jeszcze. Nic nie dzieje się bez przyczyny w życiu. Musimy się tylko uśmiechać i być pewne siebie i będziemy przebierać w facetach

Kiedyś byłam z facetem 5 lat. Pierwsza prawdziwa miłość, pierwszy seks. Po rozstaniu ze mną po 3 miesiącach oświadczył się innej. Pamiętam, że wtedy moja najlepsza koleżanka wyciągnęła mnie na spacer i mi to powiedziała, bo stwierdziła, że powinnam wiedzieć. Uważam, że nie powinnam. Ból niesamowity, i zaczynanie wszystkiego od początku, ze zdwojoną siłą, bo zaczęłam się z tą dziewczyną porównywać. A że była zupełnie inna, to przestałam akceptować siebie. Ich związek przetrwał rok. Potem przez kilka lat próbował się ze mną umawiać co jakiś czas, ale jak się okazywało chodziło mu tylko o seks... A obecnie ma żonę, która wygląda jak ja i jak mnie zdradzał, tak zdradza teraz też swoją żonę...

Cieszmy się, że nie skończyłyśmy gorzej...

Wiem, bo był na tyle bezczelny, że wciąż szukał ze mną kontaktu i chciał się spotkać, raz powiedzialam ok, z czystej ciekawości jak zareaguje i tak jak się spodziewałam "wiesz, że przy tobie nie umialbym rąk przy sobie utrzymać" itd... to on zaraził mnie HPV. Tacy jak on się nie zmieniają...

A nowych znajomych poznałam przez to, że odezwałam się do starych i przy okazji spotkań z nimi, poznałam innych. Zapisałam się do grupy rolkarzy na fb. I na spontanie się spotykamy by razem pojeździć. Z 200 osób jest na grupie i codziennie można  kompana do jazdy znaleźć. Mam tez parę nowych znajomości z tindera, z którymi chodze na lunch bądź drinka zupełnie niezobowiązująco. A przede wszystkim lubię być już sama ze sobą. Czego wcześniej się panicznie bałam i szukałam na sile towarzystwa.

A ja mam kryzys i to potężny a wdawało mi się, że sobie poradziłam. Mam wrażenie, że wracam do tego co było na początku w styczniu...a przecież następne miesiące były już dobre, tak dobrze sobie radziłam, a może było tak jak pisała Lady Loka, że wypierałam te emocje i teraz wróciły ze zdwojoną siłą. Przecież mam 34 lata jestem dorosłą kobietą, trochę przeszłam w życiu i  powinnam poradzić sobie z tym wszystkim dużo szybciej a nie rozpamiętywać od nowa. Czy to możliwe, że zakochałam się w  facecie 10 lat młodszym?? Przecież przez te kilka miesięcy kiedy się spotykaliśmy, nigdy nie powiedział, że jestem dla niego ważna, nie poznałam jego rodziny, znajomych, nigdy nigdzie razem nie wyszliśmy na żadną imprezę czy chociażby do kina, zawsze tylko sami jeździliśmy na jakieś wycieczki za miasto, nawet głupiego kwiatka nie dostałam ani raz a mimo to brakuje mi tego.. Po co tak za mną biegał, czy chodziło mu tylko o seks, byłam dla niego tylko fajną dupą?? jak to raz o mnie powiedział.  Wiem, że było też dużo w tym wszystkim moich błędów bo traktował mnie tak jak mu na to pozwalałam.  Czy to może wszystko przez to, że widuję go codziennie w pracy i nie mogę się całkowicie odciąć od niego??? Czasem mam wrażenie, że mi się przygląda i wtedy pojawia się jakaś durna myśl, że może coś przemyślał i chciałby pogadać ale boi się bo widzi jak go unikam, staram się nawet na niego nie patrzeć. Jak to piszę to sama nie mogę uwierzyć w to jak w tym wieku można być tak głupią babą i pewno dostanę porządny ochrzan od Was ale po prostu muszę to z siebie wyrzucić. I wiecie co w tym wszystkim jest najgorsze, że mimo tego żalu jaki gdzieś tam mam do niego to mimo to ja go tak zwyczajnie po prostu lubię. Sama nie rozumiem siebie i swoich uczuć do niego, zachowuję się jak jakaś zakochana nastolatka a nie dorosła kobieta. Nienawidzę siebie za to

Z tego, co piszesz można wnioskować, iż  oboje potraktowaliście się w tej relacji dość przedmiotowo. Ty, przyznałaś, że on pojawił się w czasie, gdy starałaś się do końca uporać z bardzo trudnymi wydarzeniami z przeszłości i właśnie on stał się taką odskocznią od wspomnień o narzeczonym. Mimo Twoich wiecznych obaw o to, że jest  znacznie młodszy od Ciebie i tego, że stale żyłaś ze świadomością iż od początku jest to "związek wysokiego ryzyka" powierzyłaś mu swą poranioną duszę i ciało... Mam wrażenie, że sama postawiłaś się w tym związku w pozycji kogoś gorszego, słabszego i stąd dawałaś mu przyzwolenie na to, że ukrywał Waszą relację zarówno w pracy (co akurat jest w jakimś stopniu zrozumiałe) jak i poza nią. Ewidentnie nie chciał zaprosić Cię do swojego życia i dać się poznać na tyle, by zaistniała z jego strony jakakolwiek inna bliskość poza fizyczną. Dostawałaś jasne sygnały, Ewo. Ignorowałaś je, bo bardzo chciałaś być z nim w relacji i odpuszczałaś mu raz ze względu na jego młody wiek, dwa ze względu na to, iż postawienie mu jakichkolwiek warunków zakończyłoby najprawdopodobniej tę relację w trybie natychmiastowym. Ten 24-letni chłopak, wykorzystał sytuację. Wziął dla siebie wszystko, czego chciał. Gdyby był przynajmniej Twoim przyjacielem i miał choć odrobinę klasy, to powinien odejść z tej pracy, zostawić Ci przestrzeń, zniknąć...  Masz kolejne dowody na jego niedojrzałość do związku po tym jak upijał się z kolegami do nieprzytomności, jak trudno mu było okazać Ci elementarne dowody sympatii, w jak upokarzający sposób Cię nazwał. Myślę, że Twój chłód, zdystansowanie, wręcz obojętność wobec tego człowieka byłyby w tym momencie pomocne, byś odzyskała własną dumę i ustabilizowała się emocjonalnie udowadniając, iż nie jesteś osobą takiego formatu, za którą Cię wziął

Masz 100% racje we wszystkim co napisałaś, a już szczególnie w tym, że postawiłam się w tej relacji na pozycji kogoś gorszego, nie wiem dlaczego tak się zachowywałam, nigdy nie byłam słaba a tutaj pozwalałam mu na bardzo dużo i teraz za to płace. Może to dlatego, że czułam się tak straszliwie samotna, tęskniłam za bliskością i chyba dlatego wpakowałam w coś takiego, mimo, że te sygnału ostrzegawcze pojawiały się od początku. Jedynie jeśli chodzi o pracę to ja nie chciałam tak od razu nikomu o nas mówić on po pierwszej naszej randce na drugi dzień chciał wszystkim powiedzieć, ale dla mnie to było jeszcze za wcześnie, chciałam trochę poczekać z taką informacją, może to też był mój błąd. To ja odejdę z tej pracy, dla własnego dobra i po to żebym w końcu mogła stanąć na nogi i zapomnieć. Jakoś tak mi się lżej na duszy zrobiło jak mogłam Wam trochę pomarudzić:P i wyrzucić to wszystko z siebie:)dzięki

Jak tam u was? Do mnie wszystko wróciło zaczynam znowu od zera

Najgorsze jest to że ja niechce dostawać takich informacji a dostaje .
Wszystko domnie wrocilo myślałam że mam już to za sobą ale taka informacja sprawiła że znowu zaczynam od zera. Strasznie to boli że po tylu latach on się zaręcza kobiecie która zna dwa miesiące podobno wpadli. Najgorsze jest to że ja cierpię przez niego praktycznie od stycznia a on ani jednego dnia nie cierpiał po rostaniu imprezki panienki a teraz narzeczona z dzieckiem w drodze .
Mam nadzieję że takie cierpienie to jakaś lekcja dlamnie na przyszłość i że przesto będę silniejsza o ile to przeżyje bo załamałam się strasznie znowu biorę leki nic mi się niechce

Tak ale nie wszystkim os przecież nie będę do wszystkich pisać żeby nie mówili mi nic o nim bo się tylko skompromituje pozatym wiesz ja przed wszystkimi gram twardziele a w domu po kontach płacze ale wierzę że to minie za jakiś czas . Ludzie lubią żyć sensacja szczególnie jeśli to czyjeś życie niestety niemam na to wpływu

może, tego nie wiemy ... nie powinnyśmy się teoretycznie tym interesować.

Aniu, łatwiej Ci będzie, jak w końcu się odetniesz.
Nie musisz do wszystkich znajomych dzwonić o to, że nie chcesz informacji. Po prostu znajdź w sobie na tyle siły, żeby mówić "nie" w momencie, kiedy oni sami na takie informacje schodzą.
Powinni to uszanować.

No jak nie chciałaś, to nie chciałaś.
Widocznie dla Ciebie to nie był ten i podświadomie to czułaś.
To ich decyzja kiedy chcą brać ślub, nie Twoja.

Wiesz zastanawiam się nad tym samym, ok facet idzie od jednej do drugiej ona była kochanka albo i nie.. ale czy te kobiety się nie boją ? Wiecie, że może spotkac je to samo albo że przeszłość do nich wróci.

Tak boli że im dobrze nam nie ... w nas to zostanie już do końca.

Tak ja też bym tak nie mogła od razu ale jak strzał miłości to chyba nie patrza.

Powiem wam że tak jak mówicie że odchodzą do innych  a bo to nowe a bo to się znowu ludzie poznają itd ja nie widzę w tym nic fajnego że będę musiała od nowa poznawać innego czlowieka. Wręcz czuje się na sama myśl zestresowana.

A co u naszej założycielki tematu? Vex żyjesz ?

Pewnie powyjezdzali na majówkę:)

Ja też szukam ratunku w tym forum chyba staje się moim nalogiem... Zawsze inaczej rozmawia się z ludźmi którzy przeżywają to samo ...

O widzisz super coś zrobione tylko dla siebie a wspomnienie będzie tylko Twoje

To prawda pomagają takie rozmowy .
Przyjdzie i wkoncu na nas pora kiedy my będziemy szczęśliwe

Właśnie na nadgarstku będę robić:P zawsze mi się podobało w tym miejscu ale wiem, że będzie bolało i  dlatego właśnie od razu zaliczkę wpłaciłam, żebym czasem ze strachu przed bólem się nie rozmyśliła:P

Mi się strasznie koronką podoba

Oj przekonuje się coraz bardziej
Długo trwało wykonanie takiego dzieła

Uda ci się napewno

Chwilka, dosłownie kilka minut. Polecam juz zastanawiam się nad kolejnym

Chwilka, dosłownie kilka minut. Polecam juz zastanawiam się nad kolejnym

Chwilka, doslownie kilka minutek. Juz zastanawiam sie nad nastepnym. Kochane uzależnia

Przepraszam dziewczyny, nie wiem czemu odpowiedzi sie dubluja

Jaki koszt ?

Nie no na nadgarstku nie zasłużyła mam szczupła rękę więc pola do popisu niema już wiem co bym chciała

A nie szkoda wam szpecić młodego, pięknego ciała tatuażem?

Ja nie uwazam zeby mały tatuaż oszpecal ciało.
Wszystko jest kwestia gustu, mozesz miec inne zdanie.

Ja przez rostanie czuje że moja 30 która nadchodzi już wielkimi krokami to wiek starczy i już mnie nikt nie będzie chciał

Fajnie ale ja chyba jednak wolala bym mieć kogoś kto będzie mnie.kochal szanował i będę miała się do kogo przytulić .

Lady ale ja nie napisałam o ex tylko że chciała bym jeszcze w życiu spotkać kogoś kto mnie poprostu pokocha będzie mnie szanował wspieral .
Czy muszę być skazana na samotność bo będę miała zaraz 30 lat