dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

No właśnie, ile by kosztowała zmiana miejsca? Wspominałaś, że to Azory? Nie ma podobnych mieszkań, za podobną cenę, przynajmniej na jakiś czas..Po tym zresztą co napisałaś, to nawet ze względów bezpieczeństwa.. Jakieś stare instalacje elektryczne to już żartów nie ma..Jak u mnie ostatnio zaczęło coś za kredensem skwierczeć to momentalnie fachowcy przyszli i okazało się że gniazdko całe spalone..
A meble, wiadomo, drewniane..
Dobre mieszkanie to jednak poza lokalizacją i ceną, także to poczucie komfortu..

Ale Ty jesteś nieszczęśliwa. I to wpływa na całokształt.

Rozwiązania są 3.

1. Wracasz do Rodziców, a Partner musi zadbać sam o siebie.  - mówiłaś mu w ogóle o takim pomyśle?

2. Bierzecie kredyt i działacie. - widzisz z nim swoją przyszłość?

3. Zostajesz.  - i się zatracasz.

Chyba że , wiesz że za rok Wasza sytuacja się zmieni i będzie Was stać na lepsze lokum.

Sęk w tym, że Loka nie jest sama.
Nie wyobrażam sobie, będąc z kimś w związku, zwinąć swoje manatki i wrócić do Rodziców, i na odwrót, gdyby mój facet chciał się ewakuować z niewygodnego mieszkania. Dla mnie byłby to koniec związku.

Nie wiem, nie mnie oceniać czy facet Loki jest zadowolony, a może po prostu cieszy się, że są razem, tworzą swoją codzienność w takich warunkach, na jakie ich w tej chwili stać. Czasem nie da się czegoś przeskoczyć, czasem trzeba przeczekać gorsze chwile.

Nie pisałam Wam już wczoraj, bo mój blok jest w trakcie podłączania ciepłej wody, więc wiercą i wiercą, a ja mam w takich momentach migrenę i umieram, ale jak coś to Was czytam

i nie wiem jeszcze co zrobimy.
Ja mam ogólnie większy kryzys wynikający też z tego, że moje wierzące środowisko po mnie dosyć mocno ciśnie za wspólne mieszkanie przed ślubem, a ja ciągle nie wiem czy tego ślubu bym chciała już teraz natychmiast. Za duże zobowiązanie.
Zdaję sobie też sprawę z tego, że combo tego wszystkiego co mam w głowie idzie w stronę "rzuć go i żyj po swojemu", ale to też jest jeszcze za poważna decyzja na ten moment. Póki co rozmawiamy i zobaczymy.

Wiesz, z jednej strony każdy wie, że to nasze życie i nie powinno się kierowac opiniami ludzi z zewnątrz, a jednocześnie każdy temat na forum to pytanie o opinie

Swoją drogą z kwestii radosnych to wczoraj pierwszy raz w życiu piekłam całego pstrąga. Jadłam już takiego, ale pierwszy raz sama pokusiłam się o jego zrobienie i chyba będę robić to częściej, to zdecydowanie moja ulubiona ryba.
A dzisiaj robiłam wegańską nutellę, czyli krem z kakao, awokado i banana też super sprawa.

Co tam wiertarka Od jakiegoś roku, moimi sąsiadami jest młode małżeństwo, z równie "młodymi" dziećmi. Dwójka maluchów, na moje oko, jedno półtora, drugie "dziewięć miesięcy później" Nie ma dnia, żeby nie było wycia, pisków, płaczu. Te dzieci są tak głośne, że czasem zachodzę w głowę, jak to się stało, że moja córka - moja krew, nigdy nie była krzykliwa.
Wczoraj wycie było przez 2 godziny, nie dało się telewizji oglądać Biegają, walą zabawkami, mówię Wam - Meksyk! Odechciewa się się mieć dzieci

Loka, tak jak wspomniał Kolega Bagiennik, to Twoje życie. Oczywiście, że Rodzice mają prawo się o nas martwić, w końcu, jak sama gdzieś tam pisałaś, wychowana jesteś w bardzo religijnej rodzinie. Podejrzewam, że właśnie dlatego, nie wezmą Was razem pod swój dach. Jest to dla nich nie do przeskoczenia, ale jednak nie wyrzekli się Ciebie, bo mieszkasz z facetem bez ślubu
Każdy Rodzic marzy, by jego dziecko się ustatkowało, założyło swoją rodzinę. Ja, np. wiem, że moich Rodziców boli fakt, że moje życie potoczyło się tak a nie inaczej. Tata ma poczucie winy, szuka w sobie, dlaczego obie córki wybrały sobie na mężów debili. Dlaczego nam się nie układa. Ale to jest moje życie i moje wybory. Wiem, że bardzo by chcieli, bym w końcu usiadła na tyłki i żeby się o mnie nie martwili. Ale co ja mam zrobić? Sama się ze sobą ożenić, tak jak to robią w Chinach?

Loka, oboje tworzycie związek i powinniście mieć jakieś plany. Jak Ty to często piszesz, związek musi się rozwijać
Czas na decyzje, nie dziś, nie teraz, ale zacznij myśleć o tym gdzie się widzisz za rok i kto stoi przy Tobie.

Moi Rodzicie się nie wtrącali, niestety. Może gdyby powiedzieli mi kiedyś "zastanów się czy tego chcesz, bo to wygląda źle", może (choć wątpię) by coś do mnie dotarło. Oni wychodzili z założenia, Twój wybór - Twoje życie. Ale wiem, że moje odejście od męża ich sporo kosztowało.

Apostazja...a jaki jest pochówek takich osób? Przecież nie na cmentarzu? Pytam serio, bo nie wiem.

Wiertarki udarowe ,młoty i małe krzykliwe dzieci niezły zestaw.
Lady, ale problem piecyka gazowego Ci odpadnie i wentylacji zatrucia czadem hmm za tydzień dwa ekipa odejdzie w siną dal i docenisz może ,jak fajna sprawą jest nie mieć "junkersa"w łazience wierz-mi warto przecierpieć to kucie i wiercenie potem błoga cisza i komfort odkręcasz kran i nic nie wybucha żadnej eksplozji woda ma temperaturą ok 45 stopni Celsjusza w porywach do 50 - raj przeżyłem przeżyliśmy kilka lat temu jak mieszkaliśmy gdzie indziej.Zostanie kwestia wymiany  instalacji elektrycznej ale to się robi inaczej wiąże z remontem klatki schodowej jeżeli kable nie są w szachtach montażowych to kucie ale przecież nie kuje się cały dzień a Ty pracujesz'
Dzieci - mnie też ominęło rozdarte dziecko własne jakoś także koronny argument ten który podobnie jak Bagiennik hołubiłem za kawalera upadł jak się wychowa dziecko tak się ma oczywiście jest wiele nieprzewidywalnego naturalnego żywiołu w dziecku - np temperament ale ja miałem do tego swój stosunek mnie to fascynowało  przez większość czasu i mało kiedy przeszkadzało poziom pokahontas był trudny i oglądanie króla lwa w kółko było wyzwaniem ale też minęło jak dzieciństwo pozostawiając  masę przepięknych wzruszających ,cudownych wspomnień to nie jest dla mnie przereklamowane ma się to na co się zasłużyło we własnym mniemaniu także ten .

Pasławku, ależ ja się niezmiernie cieszę z tego, że robią instalację wodną naprawdę, piecyk mnie stresuje, zwłaszcza, że jest starszy ode mnie. Zawsze to jeden problem z głowy. Tylko niestety łapię migreny. Muszę się umówić do neurologa, bo ostatnie kombinacje smogu, hałasu i klimatyzacji sprawiają, że tak naprawdę codziennie lecę na przeciwbólowych, a tak się nie powinno robić przez dłuższy okres czasu. Plus coraz bardziej czuję, że te leki niewiele dają.

Hah ja rozważałam raz czy nie iść do sąsiadów z dołu i do ich wiecznie płaczącego dziecka, ale darowałam sobie, a dziecko też już mniej płacze. Za to w jakiejś innej klatce jest basista i jak gra na basie, to się tak fajnie niesie ale to akurat mi się podoba

Sobieskiego ?
Znana mi instytucja  dobrze, ale ta psychiatryczna jej część  -mija jakieś 28 lat jak wyszedłem  stamtąd na "wolność ".
Powiem wam że to też była fascynująca przygoda - myślcie co chcecie.

Dzięki Owieczko ja też się cieszę i lubię tu być zaglądać.

To mogłam być ja i M.
Jestem specem w komentowaniu meczów Często jest tak, że ja coś skomentuję, albo M. a zaraz powie to samo komentator
Ale, głośno jest tylko, jak wiadomo, przy bramkach

Ja w sumie nie chcę wiedzieć, co słyszą moi sąsiedzi ściany między łazienkami mamy dosyć cienkie, siedzę w wannie i słyszę jak sąsiad z sąsiadką w łazience rozmawiają. A nam się zdarzają takie dosyć dziwne rozkminy ewentualnie jak nachodzi nas faza na ciśnięcie po czymś albo całkiem niepoważne rozmowy na temat tego, kto u nas nosi pas i kto w związku z tym jest dominującą stroną relacji. Ogólnie czasami zastanawiam się jak odbierają to sąsiedzi o ile to słyszą ale nigdy na nas dziwnie nie patrzyli.

Może ja mam dobry słuch, ale ja nawet telefon słyszę jak u sąsiadów dzwoni

A migrena, mamy podobno teraz jakiś taki klimat, że ludzie ogólnie źle się czują. Fakt, że przychodzi wczesna wiosna, ciśnienie lata jak szalone, mózg nie potrafi zakodować, że to jeszcze styczeń, a nie marzec, do tego masa smogu (czasami czuć jak powietrze śmierdzi), w biurze klimatyzacja też swoje robi i efekt jest właśnie taki. Wolałabym uniknąć długiej diagnostyki, ale chyba w końcu wybiorę się do lekarza żeby to ogarnąć.

Jak tam u was? Owieczko?
Lola? Jazz jak w nowej pracy? Heh u mnie calkiem spoko choc pierwszy raz mam szefa, nawet dwóch i jeden postradal zmysły narzucajac na mnie ogrom obowiązków . pomijam fakt ze w calkuem innym jezyku niz do tej pory i w całkiem innej branży.
A jak nasi panowie?
Ja przechodzę chyba przedwczesne przesilenie wiosenne.

Ja nie narzekam Nie mam jakiś specjalnych dołów, wręcz przeciwnie Wyniki w porządku, wszystko tam w środku dobrze chodzi, zatem już jest powód do świętowania Z pracą to powoli się rozwija opcja wyjazdu za granicę na dłużej, po chwilowym kryzysie, zatem kolejny plusik na liście A trzeci, to chociażby widok śniegu na górach..
Ze smutnych wiadomości to za parę dni dopisuję niestety kolejną kreseczkę do kalendarzyka..
Jazzmine Gratuluję świetnej roboty, fajnie, że czujesz się spełniona Co do miejsca pracy znajomych i tej obecnej od ex: nie ma się co przejmować, póki nie ma żadnych problemów, to najlepiej zamknąć ten rozdział Ludzie się rozstają i mają nowe życie..

Tak świat czasem robi się mały i zabawny dobrze że masz dystans i potrafisz się z tego śmiać Jazz.
Cieszę się żeś zadowolona z pracy ale nie przeginaj z zaangażowaniem praca to cześć życia duża fajnie mieć z niej radochę ale równowaga się liczy Twoje życie i środowisko otoczenie jest też ważne dla Ciebie dbaj o to też jakiś czas można odpuścić byle nie oddalać się i nie kasować więzi z innymi owszem jedni się pojawiaj i znikają ale ma się takie "stałe" osoby bliskie ważne.
No i wszystkiego najlepszego
Trzymaj się buziaki uściski .
U mnie spoko moja latorośl rozwija nową znajomość czas głupawki minął teraz jest romantyczny okres na moje oko byli już u nas .
Mój kot jest nie do zajechania był na zabiegu i chyba ja to bardziej przeżyłem niż on.
Dziewczyny niestety o migrenach wiem niewiele i nie miałem z tym problemu lekarze sami nie bardzo wiedzą co z tym zrobić.

Ano świat jest mały i dzisiaj ciężko żyć w zupełnej izolacji A że ktoś coś do nas ma? To już jego problem   Urodzinki w ten weekend? To możemy sobie piąteczkę przybić Wypije za Twój sukces 

Zamilkłam, bo zaliczyłam bolesny upadek, dosłownie i w przenośni.
Stres, nerwica, leki na uspokojenie, trochę alko i wylądowałam na podłodze...Nie wiem jak do tego doszło, po prostu runęłam jak kłoda na drewnianą podłogę w nocy. Rano nie mogłam otworzyć oka, w lustrze zobaczyłam potwora, który wyglądał jakby bił się z Rockym.
Przespałam cały dzień, na wieczór pojechaliśmy na SOR.
Tam mnie trzymali całą noc, na szczęście tomografia nic nie wykazała, ale kazali odstawić leki.
Od tygodnia jestem na zwolnieniu, dziś po kontroli chirurgicznej, przedłużyli mi o kolejne kilka dni.

Doszłam chyba do takiego momentu, że muszę wstać. Zaliczyłam dno. Stres, ciągły stres, urojenia, wyobraźnia szaleje, nerwica z ex, problemy z córką, w pracy...nie daję rady. Czas zadbać o siebie. Staram się wyciszać, wracam do równowagi tzn. staram się. Nie mogę być na 100 % we wszystkim.
Cieszę się, że nadchodzą ferie, odpocznę z córką od zajęć szkolnych, od tej masy pracy dot. nauki, i tych non stop klasówek, sprawdzianów, kartkówek.

Z M. spokojnie. Ale dziś wiem, że to ja muszę to poskładać, bo naprawdę nie poznaję siebie. To ja wymyślam problemy, moja wyobraźnia podkłada mi świnie a ja się na tym łapie. NAstępuje atak paniki, nieracjonalne zachowania, zazdrość o nic. Tworzę chore scenariusze, jakbym potrzebowała adrenaliny.
Wiem, że choruję, wiem że potrzebuję pomocy i wiem, że dam radę.
Trzymajcie się.

Dlatego ja się czuje wszędzie jak u siebie

A co do zazdrości to pamiętam że przez długi czas nie miałem z tym - kontaktu jeżeli chodzi o moją żonę (mieszkaliśmy już razem ale jeszcze bez ślubu) -  taki byłem nieprzytomny tylko kiedyś doszło do mnie nie pamiętam pod wpływem jakiego impulsu czy bodźca że przecież ona pracuje z samymi facetami
chwila złudnego pocieszenia ale to głównie stare zgredy przecież - upps no i co z tego ,nic co prawda nie wskazywało na niewierność ale przez parę dni uczepiłem się takich rozkmin, nic nie zrobiłem to znaczy nie gadałem nie robiłem afery ale wiem że jakbym pociągnął dalej temat to zrobiłby się kwas .Nic to bo ja mam farta - parę tygodni po tych rozterkach dowiedziałem się że moja żona jest w ciąży a z tym to nie miałem problemu bo mogłem z dokładnością do kilku minut wskazać kiedy i gdzie doszło do tego "zjawiska " oczywiście to ja byłem sprawcą przeszły mi takie rozważania - na jakiś czas.

Owieczko, jak tam u Was? dajecie radę?

Jeżeli chodzi o zazdrość, to ja osobiście nie mam żadnego problemu. Jestem pewna mojego faceta na tyle, że może chodzić gdzie chce i z kim chce. Bo ja nie chciałabym, żeby mnie kontrolował i sprawdzał. Jestem fair i tego samego wymagam. Jak będzie chciał odejść to i tak odejdzie czy będę zazdrosna czy nie.
W sumie to ja jestem wielką indywidualistką, mam to po tacie mój tata potrafił pojechać w delegację na 2 dni i przez ten czas ani razu do mamy nie zadzwonić. Długo były kwasy, zanim się nauczył, żeby przynajmniej raz dziennie dał znać, że nic mu nie jest (tata nie lubi rozmawiać przez telefon). I ja mam w sumie tak jak tata. Gdybym sobie gdzieś sama pojechała w delegację, albo na jakąś zorganizowaną wycieczkę, to też mogłabym spokojnie przez te kilka dni nie dzwonić absolutnie do nikogo, ani to mojego faceta, ani do mojej mamy, nigdzie. Też muszę sobie wpisać w kalendarz, żeby dać znać, że żyję, bo inaczej mam masę sfrustrowanych ludzi po drugiej stronie słuchawki
ale też dlatego właśnie mnie nie przeszkadza spędzanie czasu oddzielnie. Na dłuższą metę bycie razem cały czas jest męczące.

Staram się.
Po ostatniej wizycie u psychologa, wytłumaczyłam M. z czym mam problem, ponadto przeczytałam znakomity artykuł w Charakterach o dzieciach alkoholików i czuję, jakby to ja pisała
Nie wiem czy IsaBella mnie nie ochrzani, ale zacytuję kawałek, który mnie dotyczy:

" Życie w spokojnym, stabilnym związku wywołuje stres i strach przed oczekiwaną katastrofą – oczywiście nie dzieje się to na poziomie świadomych wyborów. Choć DDA bardzo tęsknią za „normalnością”, nie są w stanie w niej funkcjonować. Kiedy za długo jest dobrze, same prowokują konflikt, a potem mają żal do siebie, wstydzą się swojego zachowania i złoszczą na siebie.

O wielu DDA można powiedzieć, że „kochają za bardzo” – kochają całym sobą, uzależniając się od partnera, nie dając ani jemu, ani sobie przestrzeni w związku. Poświęcają się dla partnera, są zaborczy, najmniejszy sygnał osłabienia więzi wywołuje w nich lęk przed porzuceniem. Nawet gdy partner chce spotkać się ze znajomymi z pracy,  czują niepokój i zamęt. Uważają, że skoro partner nie chce spędzać z nimi całego wolnego czasu, to pewnie już nie kocha, znudził się, poznał kogoś ciekawszego. Szukają winy w sobie – „pewnie jestem głupszy, nie mam nic ciekawego do powiedzenia”. Potrzebują ciągłego potwierdzania, że w relacji nic się nie zmieniło, że partner nadal  kocha."

I jak tak się czuję

Jedna "ja" jest tą pewną siebie dziewczyną, która zna swoją wartość i wie, że ma obok siebie faceta, który ją wspiera, a druga "ja" widzi cały czas zagrożenie, stan lęku, obsesyjną zazdrość i potrzebę kontroli.

Wiem, że w najbliższym czasie na wyjście towarzyskie, na którym będzie i ona ( ta, która cały czas mu serduszkuje, oczywiście tylko tam , gdzie mnie nie ma)...nie jestem na to gotowa, ale spróbuję wziąć byka za rogi

Dziękuję :*

Chodzi o tę cholerną niepewność, czy z jej strony nie ma podchodów, ja przecież i tak się nie dowiem o czym gadają.
Wiem, że jak będę mu truć i cały czas o niej gadać, to siłą rzeczy, sam zacznie o niej myśleć.
Póki co, od tygodnia staram się nie nakręcać, odpycham złe myśli. Niby tydzień, ale zawsze coś.

Ja chcę żeby on miał swoją przestrzeń, tylko z drugiej strony się boję.
W weekend czerwcowy wyjeżdża w Bieszczady na jakiś bieg. 3 dni. To będzie wyczyn, bo nie mam pewności, że jej nie będzie.
Trochę mi przykro, że nie pomyślał żebyśmy razem pojechali ale szanuję potrzebę oddechu.
Gdyby to był weekend, w którym nie miałabym córki, też bym gdzieś wyruszyła, ale są jeszcze psy, a z dzieckiem i psami to robi się obóz a nie wypoczynek
Może pojadę do siostry i będę się starała nie zwariować

Ale ja nie chcę się wyżywać

Chcę się czuć bezpiecznie, chcę żeby moja głowa była spokojna, by moja wyobraźnia nie podsysała zazdrości, by nie tworzyć scenariuszy.

Jak sobie pomyślę, ile pracy przede mną to robi mi się słabo. Ale widzę też, jaką drogę pokonałam, by być tu, gdzie jestem.
Chcę wrócić do siebie, do pewnej siebie dziewczyny.

Dziękuję, że jesteście

Niby tak, ale on tę pomoc widzi poprzez działanie tu i teraz, taką trochę terapią szokową.
Kiedy zapytałam, czy akurat teraz, kiedy jestem w takim stanie, że ta laska mnie doprowadza do takiego stanu ( a raczej myśl o niej), musi iść na to spotkanie, odpowiedział, że właśnie dlatego, żebym zobaczyła i zmierzyła się z tym teraz. I ja to rozumiem, bo zamiatanie pod dywan, przyklepywanie i odroczenie w czasie, mi nic nie da, a tak, muszę się z tym zmierzyć.
Jak mi pójdzie? Nie wiem. Będzie stres to pewne. No i potem to zachodzenie w głowę, o czym gadali, czy coś piszą. Ehhhh...chore to.

Bagienni_k ale to nie chodzi o szefową. Z tamtą mam luz.
Jest inna
Żeby nie było, że zeszłam z jednej na drugą.
To ta, od której widziałam wiadomosć w sylwestra - bez treści, tylko widziałam że jest wiadomość,

Pracowali kiedyś w jednej firmie i utrzymują kontakt. Laska młodsza ode mnie o 6 lat, cały czas daje mu te serduszka na fb, ale kiedy ja go oznaczam, czy on mnie, to zero reakcji. Widzę, że komentuje jego insta, noż jest wszędzie! Komentarze, lajki, nikt tak się nie udziela jak ona.
Mało tego, nawet jak inni coś komentują, to ona też to "lubi" ale moich komentarzy chyba nie widzi, bo zero reakcji.
więc to jest dla mnie dziwne, jestem przeźroczysta.

Edit. Ją przyfilowałam już w zeszłym roku. Cofnęłam się kiedyś do wszystkich postów od kiedy jesteśmy z M razem. Reaguje serduszkami na 99% jego postów, na na chyba żadne na którym jest ze mną. Przypadek?

Znowu te lajki, serduszka, zdjęcia, insta i całe to wirtualny "wspaniały" świat.. Teraz to ja mogę westchnąć głośno: "ECH"   Dla mnie to co się dzieje w świecie relacji w mediach społecznościowych nie ma i nie będzie miało wpływu na świat rzeczywisty I Tobie radzę podobnie

To ja napiszę podobnie jak Loka: również mam sporo znajomych, którzy lajkują moje zdjęcia i również ja lajkuję zdjęcia innych Sporo z tych znajomych, to osoby zajęte, zarówno w związkach, jak i małżeństwach. nieważne czy to są serduszka czy kciuki w górę - nic to nie znaczy, no poza jakimś tak znakiem, że ktoś widzi moją aktywność. Co innego już, gdybym dostawał jakieś wiadomości SMS-y czy maile labo telefony od jakiejś tam wielbicielki
Chociaż mam dobrą znajomą( byłą współlokatorkę), która jest mężatką od jakiś 7 lat i prawie co roku wysyła mi życzenia urodzinowe a czasami tez świąteczne..I nawet pisane takim przyjacielskim językiem, zawierającym słowa typu "buziaki", "ucałowania" czy zdrabniając moje imię Uwierz mi, że prędzej nauczę się latać, niż uwierzę, że coś jest na rzeczy W każdą stronę

Nie, bo Ciebie "znam".
M. ma wieje znajomych, koleżanek. Dużo z nich miło reaguje na nasze zdjęcia,  komentują. A ta franca ( ) nic.
Wiem, że te poczucie muszę odnaleźć w sobie, jemu ufać i dbać o związek, zamiast mu suszyć głowę.  Ja też nie lubię jak on jest zazdrosny, choć on naprawdę jest zazdrosny ma rzeczy z doopy. A tu? Tu mam laskę młodszą , bez zobowiązań, z dobrą pracą, lepiej wykształconą...nic tylko brać  a on siedzi ze mną...:(

Chyba nadszedł czas rozstania z M.
Nie umiem, nie potrafię funkcjonować w tym, co jest teraz. Nie ufam, czuję niepokój. Kocham go, ale nie umiem tak żyć.
Napiszecie, że to głupie, ale napisałam mu maila, w którym się pożegnałam. Dziecinne? poniekąd, ale tak ze sobą zaczynaliśmy, ponadto, w domu , przy moim dziecku nie ma warunków, a po drugie, nie dałby mi powiedzieć wszystkiego, co chciałam z siebie wyrzucić.
Oczywiście, maila odczytał po 1 dniu, kiedy mu o tym napomknęłam.
W między czasie poukładałam kilka puzzli i na 99% jestem pewna, że się z nią spotyka. Mam biling z wieczornymi sms w przeddzień jej imienin i telefon następnego dnia przed pracą. Dzień wcześniej był w empiku, kupił mi książkę, myślę, że kupił dwie. Do pracy jeździ autobusem i ma przesiadkę obok jej pracy.
Więc podejrzewam, że dzień wcześniej się umawiał a rano się z nią spotkał.
Jestem chora, jestem wariatką, ale już nie mogę.
Jak przeczytał maila, napisał "powodzenia" i mam mu dać znać, kiedy się wyprowadzam.
Ja nie zamierzam się stąd ruszać, bo tu mam pracę a moja córka szkołę. To on dojeżdża do Warszawy, więc jemu będzie łatwiej.
Są przepychanki, złośliwości. Lecę na prochach i staram się nad sobą panować.
Ile jest z tego mojej chorej wyobraźni a ile prawdy? nigdy się nie dowiem.
Boli jak cholera.

Wynajęliśmy je wspólnie, na nas oboje jest umowa.
Najgorsze, że w tej mojej mieścinie nie ma mieszkań Dlatego tak kurczowo trzymam sie tego, mimo, że koszta są wysokie.
Nic się nie buduje, wszystko pozajmowane, ale szukam. Póki co zacisnę zęby i będę jeść cebulę.
Nie wiem co myśleć, co robić. Czuję żal, smutek, tęsknotę, wściekłość, niedowierzanie. Mam też poczucie winy, że tak daleko to zaszło.
Przez 3 lata byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. I nagle bach! Wszystko się rozleciało.
Teraz, już po wyrzyganiu się i powiedzeniu mu o tym co wiem, myślę sobie "ok, koleżanka, życzenia, spoko" tylko dlaczego mi o tym nie powiedział?
Chyba lepiej powiedzieć prawdę i przeżyć tsunami niż kłamać? Potem myślę, czy laska młodsza od niego o 9 lat, chciałaby z nim być? Pewnie tak.
Nie chcę rad, nie chcę upewniania mnie czy mam rację czy nie. Chcę się wyżalić, bo nie mam komu o tym powiedzieć. Nie chcę mówić z siostrą, bo to pogłębi mój stan.  Zacznie po nim jeździć, po mnie jeździć, a ja teraz tego nie potrzebuję.

Loka, ja też boję się zmian. Zawodowych, prywatnych, znam ten stan, w którym się znajdujesz. Podobno, trzeba zawsze wierzyć, że będzie dobrze

Paslawku, nie walczyłam. Poddałam się. Dałam się ponieść emocjom, to tak jak z działaniem obsesyjno-kompulsywnym. Znam ten schemat, nauczył mnie tego mój były mąż. On się tak zachowywał, jak ja od dwóch miesięcy. Trzy dni spokoju i atak. Przegrałam sama ze sobą.
A on? Pewnie, ze nie był/jest krystaliczny. Zawsze chronił swoją "wolność" uczył mnie, że związek to nie kajdany, ale chyba masz rację, z tym, ze wiedział jak lawirować. Wiedział, że pewnych rzeczy nie umiem zaakceptować, więc wolał o nich nie mówić.
Zarzuca mi, ze zdeptałam wszystko co było między nami, że go "zostawiłam" kiedy walczyłam z ex. Że wszystko przerzuciłam na nasz związek i na nim odreagowywałam gniew. A ja myślałam, że to co jest będzie wiecznie, nie dbałam wtedy o nas, o niego. Stałam się w pewnym momencie egoistką i zbyt pewną siebie dziewczyną, która przecież nie może zostać sama. No może.
Gdybym mogła cofnąć czas, wiele rzeczy zrobiłabym inaczej. Wcześniej wróciłabym do terapeuty. Najgorsze, ze najbliższą wizytę mam za dwa tygodnie.
Nie planuję pić, ostatni mój wypadek nauczył mnie, że nie popija się hydoksyzyny alko. I całe szczęście, że na weekend mam córkę, muszę nad sobą panować.
On ma dzisiaj wyjście, ona też tam będzie.