dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Owieczka, myślę, że ten jeden post, który tu napisałaś to on powinien przeczytać, bo powinien wiedzieć, że walczysz i że chcesz walczyć i że widzisz to, że jest nie tak.

Masz upartego faceta i on Ci tego nie pokaże nawet dla świętego spokoju. Rozumiem go, bo też bym nie pokazała nic, nawet będąc bez winy.

Powiedz mu po prostu to, co nam tu napisałaś 2 posty temu. Że taki miałaś model, że wiesz, że nie zachowujesz się do końca fair, że chcesz nad tym pracować i po prostu żeby Ci w tym pomógł. Jak jeszcze mu powiesz, jak mógłby Ci pomóc, to już bajka. Tylko nie mów mu, że ma się przestać z nią kontaktować, albo pokazywać Ci wiadomości wymyśl coś, co faktycznie by Ci pomogło. I pracujcie nad tym na spokojnie.

Loka, najgorsze jest to, że ja nie wiem co mi pomoże. Dziś? dystans i spokój. Ale o to sama muszę zadbać.

Bagiennik, ja wiem, że to świat wirtualny, ale ja z M. właśnie się w nim poznaliśmy i od takiego pisania zaczął się nasz związek Mam sentyment, ale i zaburzone myślenie, bo dla mnie serduszko to nie jest coś super, tylko "TY" jesteś super. Czujesz moją różnicę? Biorę wszystko za bardzo do siebie. Dlatego "dystans qr%a, albo wszyscy zginiemy"

Bagiennik, przecież nie będę mu mówić, co ma wrzucać
Zresztą...to piękna dusza. Kocha sztukę i bardzo dużo do tego nawiązuje. Na urodziny dostał ode mnie roczny karnet do MN, więc mam nadzieję, że będzie częściej odwiedzał moje ulubione Kuropatwy Chełmońskiego

Czas, potrzebuję czasu. A on? Zrobi co zechce, nie zatrzymam go. Zresztą tak jak napisałeś w sąsiednim wątku, gdzie chłopak pisze, że dobija go zazdrość dziewczyny, nie da się tak żyć. Jeśli podejmie taką decyzję, pozostaje mi to zaakceptować i uszanować.
Pięknie też napisała Wielokropek: "przestań udowadniać, że nie jesteś wielbłądem i informować ją o tym, co, kiedy i z kim robisz. Ty nie jesteś niewolnikiem, ona - stróżem Twej moralności."

Przed świętami miałem podobnie jak Ty dlatego trochę odpuściłem czytanie i pisanie na forum co prawda nie mam jakiś większych dręczących mnie problemów z zazdrością o moją żonę (najdroższą ! ) ale przesadziłem z siedzeniem w wątkach o zdradach te powroty z myślami odgrzebywanie w pamięci wspomnień emocji  i takie w dość głębokie przejmowanie się spowodowało dołek okazuje się że nie jestem w 100$% odporny na wpływ i oddziaływanie historii emocji innych do tego mam skłonności do przesady w identyfikacji jak chce coś w miarę pożytecznego napisać bez żadnej ściemy takie wczuwanie bywa "niebezpieczne" dobrze trochę złapać oddechu i dystansu to zdrowsze nawet jeżeli chce się jakoś pomóc.

Właśnie. Pomimo podobnych schematów czy zbliżonych motywów, to jednak każdy związek jest inny, bo inni są przecież ludzie, którzy go tworzą. Także nie ma się co nakręcać

To chyba jestem jedyna, która po totalnym wyleczeniu się z ex, nie ma absolutnie żadnego problemu z czytaniem różnych tematów i nawet te „powroty” mnie nie ruszają. Mam jakaś taka, jak dla mnie - dobra - cechę w sobie, ze jak coś przetrawie i zamknę, to w ogóle już nie jest w stanie mnie poruszyć.

Owieczko daj sobie czas i odetchnij. Loka naprawdę dała Ci świetne rady, popieram w 100%.

Ja widuje regularnie wcześniejszego ex. Wyczaił gdzie pracuje i nagle prawie codziennie przechodzi obok:p mało karku nie skręci, tak się ogląda. A mi się śmiać chce z niego i jednocześnie mi go żal, bo minęło ponad 2,5 roku, a on dalej swoje :-p

Jazzmine Bardzo zdrowe podejście

Pamiętam ten wątek. Tam chyba partnerzy całkowicie źle się w małżeńśtwie dobrali i nie potrafili się ze sobą komunikować. Ale z drugiej strony czytając go wtedy tak na chłodno, dało się zauważyć, że facet pragnął poprawy i dialogu a żona była po prostu mocno zagubiona. Co więcej kązde z nich ianczej rozumiało wizję związku, choć akurat w przypadku tego denstysty facet załatwił jej wizytę w przyspieszonym tempie, co przy bolącym zębie jest dośc cenną pomocą.:)
Ach znowu te Instagarmy, fejsbooki sieć...:) No cóż, nie zrozumię, więc nie drążę ) Ale czy to nie jest tak, żeby trzeba próbować go zachęcić do tego, żęby się zainteresował? Dzoiwne jest dla mnie ta reakcja w jaki sposób Ci odpowiedział "dlatego". Musi się w końcu obudzić i zdać sobie sprawę, że ta obojętność sprawia Ci najwiekszą przykrość..

Współczuję Ci owieczko strasznie jego zachowania bo odpowiada jak dupek . A zmiana nicku jak dla mnie jest niepokojącą ale z drugiej strony ma chyba z tobą zdjęcia ? Więc ta kobieta i inne wiedzą że istniejesz .
Ja się tak zastanawiam czy jest owieczko sens ciągnąć to dalej wiem że kochasz i wiem że boli ale czy on cię nie wprowadza w lata ?! Jesteś jeszcze młoda bardzo ładna Przemyśl sobie wszystkie za i przeciw . Tylko pamiętaj że zawsze serce mówi co innego niż rozum . Czasem lepiej nie być z kims kogo się kocha i kto tak mocno rani . Trzymaj się trzymam mocno kciuki za ciebie żeby wyszło po twojemu . P.s nie wiem jak to zrobiłam ale emotka się pokazała umiem teraz jak wy wstawiać :-)

Dziękuję Loka :*
Masz rację, usunęłam.  Choć on i tak tam nie zagląda Ale fakt, głupie to.
I nie przepraszaj mnie, możesz mnie ochrzaniać. Mimo swojego wieku, zachowuję się jak głupia nastolatka...:(

Owieczko, moje 5 lat to niewiele przy 15stu. Mój wcześniejszy ex tak mnie rozwalił psychicznie, ze wylądowałam u psychiatry. Ostatecznie, nie zdecydowałam się na leki, które mi przepisano, bo się ich zwyczajnie bałam. Na terapie również nie poszłam. Uporalam się z tym wszystkim przy ogromnym wsparciu ze strony rodziny i przyjaciół. Pojawił się wtedy X - z którego powodu przyszłam na forum - również nie byłam gotowa na związek i ostatecznie wszystko poszło w diabły. Powielalam błędy z wcześniejszej relacji, potrafiłam zachowywać się wyjątkowo paskudnie i nie radziłam sobie z emocjami w niektórych momentach. Doszła do tego choroba i już w trakcie wiedziałam, ze prędzej czy później to wszystko się rozpadnie. Nie będę wdawała się w szczegóły tego związku, opowiem tylko o tym, co przeżywałam przez 5 lat. Pierwszy i ostatni raz w życiu pozwoliłam sobie na to, by ktoś wszedł mi na głowę. Potrafiłam robić wszystko, byleby nie mieć awantury w domu. Mój ex wracał wściekły, bo wkurzył go np kolega, a wyzywał się na mnie. Chodziłam dosłownie jak na szpilkach, byleby nie oberwać rykoszetem, a i tak cała złość kumulowała się na mnie. Dziś, gdy o tym myśle, to żal mi tamtej siebie, ze przez tyle czasu dałam się w ten sposób traktować. Dochodziło do tego, ze sprzątałam mu nawet samochód, do takiego stopnia dałam się poniżyć, byleby znowu się na mnie nie wściekał i nie wrzeszczał. Potrafiłam zrobić mu śniadanie z samego rana, choć miałam na 8 do pracy, a on nie pracował na etat, całe dnie spędzał w domu. Sama nic nie zjadłam, nic nie wzięłam, ale dla niego jedzenie było przygotowane. Kiedy po całym dniu pracy siedziałam w wannie, by się choć na chwile zrelaksować, on wracał od kolegi i robił mi jazdę, ze kolacja na niego nie czeka. Codziennie budziłam się z obawa, czy przypadkiem znów go coś/ktoś dziś nie zdenerwuje i mi się nie oberwie. Nigdy mnie nie uderzył, jednak psychiczna przemoc była na porządku dziennym. Niby mnie kochał, a jednocześnie wciąż wbijał mi do głowy, ze bez niego zginę, ze on zawsze może mieć lepsza, a ja powinnam się bardziej starać. Ciagle tez dawał mi do zrozumienia, ze jestem niewdzięczna, ze nie ma ode mnie wsparcia, jakiego potrzebuje. Choć to on, kiedy ja miałam problem, nigdy mi nie pomógł. Pamietam, jak zemdlałam, bo z pieca ulatnial sie gaz. Wyjął mnie z wanny, a kiedy sie ocknelam, strasznie spanikowałam. Wiesz co on zrobił? Nawrzeszczał na mnie, ze go stresuje, ze co ja odpi... i wyszedł z domu! Nie powiem, miałam dni, kiedy to mi się ulewalo. Jednak z każdym rokiem coraz bardziej w tym wszystkim tonelam. Przyjaciółka pytała mnie ciagle, jak mogę pozwalać sobie na takie traktowanie, kompletny brak szacunku, jak mogę dać się tak upodlić. A ja go broniłam, bo byłam zakochana i ślepo wierzyłam, ze on się zmieni. Pamietam tez, jak wyszłam z pracy 5 minut później, obiecując kumpeli, ze ja podrzucimy po drodze (on po mnie przyjechał). Ile nerwów mnie kosztowało, by jakoś ta podróż do domu przetrwać. Zrobił mi jazdę przy niej, ze się spóźniłam, ze musiał czekać, ze co to w ogóle ma być. Ciagle presja, ciagle ciśnienie, ciagle jazdy o wszystko, wiecznie byłam na stand-by i bałam się, ze kolejny raz najem się wstydu. Byłam kłębkiem nerwów. Jak sobie to wszystko przypominam to aż ciężko mi uwierzyć, ze pozwoliłam sobie na to wszystko. Dziś jednak nie wzbudza to we mnie większych emocji. To moja przeszłość. Już mam ja za sobą, już przetrawiona, gdy go widzę nie czuje kompletnie nic. Chciałam Ci tylko powiedzieć, ze wiem jak to jest mieć za sobą chora relacje. Wiem, jak to jest powielać błędy poprzedniego partnera w aktualnym związku. Dlatego uważam, ze dziś powinnaś skupić się przede wszystkim na sobie. Nabrać dystansu i sił. Nabrać pewności, ze prosząc o pomoc, robisz krok do przodu ku lepszemu. Pierwszy raz zdecydowałam się w skrócie opisać piekło, które przeżyłam tylko po to by moc Ci powiedzieć: rozumiem Cię. I wspieram. Walcz przede wszystkim o siebie. Dopiero wtedy, kiedy zadbasz o sama siebie, będziesz mogła zadbać o resztę. Ściskam.

Bagienni zdecydowanie ma facet coś z głowa. No i jego „profesja”. To z pewnością tez go zdrowo poryło. Gdybym opowiedziała wam wszystko, co przeżyłam będąc z nim w związku to a) albo byście mi nie uwierzyli; b) uznali byście, ze ja tez mam coś z głowa.

To, co opisałam, to w zasadzie jakieś drobnostki. Było tego dużo więcej, bardzo często i generalnie na większa skale. Ale nie chce mi się tak bardzo wdawać w szczegóły, bo to nie temat na forum, nawet jeśli jestem tu incognito;)

Owieczko on mnie męczył po rozstaniu jeszcze przez jakiś dłuższy czas. Tez wzbudzało to we mnie emocje i X również to widział, jednak w durzej mierze właśnie dzięki niemu, się z tym uporałam. Choć nie powiem, jak rok temu musiałam stanąć z nim na chwile twarza w twarz, to w głowie wyły mi wszystkie lampki alarmowe i myślałam tylko o tym, żeby jak najkrócej oddychać z nim tym samym powietrzem. Teraz jak go widuje, nie czuje nic. Głupie to może, ale żal mi tego człowieka, bo on już na zawsze będzie spaczony, nie widzi w ogóle winy w sobie i tego, jaki jest. Kiedy mu powiedziałam, ze lekarz zdiagnozowała u mnie silna nerwice, usłyszałam: dlatego taki jestem, zaraziłas mnie tym. Ręce mi wtedy opadły i kompletnie pozbyłam się złudzeń co do tego, ze on kiedykolwiek się zmieni.

Jazz, mój b. mąż, jak już odeszłam, ale formalnie byliśmy jeszcze małżeństwem, po swoich wszystkich akcjach, szantażach, manipulacjach, płaczach, bardzo szybko znalazł sobie nową miłość. Nie zawahałam się użyć tego argumentu podczas sprawy rozwodowej, by mieć to z głowy
Nie wierzę, że on się zmienił. Miał zdiagnozowane zaburzenia osobowości, osobowość anankastyczną i powinien się leczyć stale. Ten natomiast uważał, że to moja wina i kiedy odeszłam to mu przeszło...Znam go 20 lat, w sposób w jaki się zachowuję pisząc do mnie, czy nawet zeznając w sądzie, widzę tę jego naturę. Jest chory. Rok po rozstaniu przyjeżdżał do mnie, będąc przecież z nią, i wyznawał mi miłość, że on się zmienił i już będę mogła wychodzić na piwo
Kiedy pojawił się M. jego "miłość" przeszła w nienawiść i skutecznie utrudnia mi życie.
O niej trochę wiem. Dziewczyna z dwójką dzieci, po rozwodzie, starsza od niego, wykształcona, dobrze zarabia. A on? Oprócz kasy ze sprzedaży domu nie ma nic. Ale jest złotą rączką. WIem, że ją też izoluje, więc jest taki sam. Nie wiem czy jest mi go szkoda, nie czuję nic.

Edit:
Bagiennku, masz rację. Łatwo jest popłynąć jak na co dzień żyje się w toksycznym związku.

Wiesz, ja na początku jej współczułam. Ale po jej kłamstwach w sądzie, przestałam.

Mimo wszystko ja bardzo się cieszę, że on ma kogoś, bo dzięki temu ja mam spokój Czasem mam lęk, że jak się rozejdą to ja znów będę miała go na głowie.

Śmieję się w głos

Lubię Was!
I wiecie co do mnie dotarło? Że ja też przecież z kimś piszę, z Wami! I z chłopakami i dziewczynami i on o tym nie wie. To znaczy wie, że się udzielam na "jakimś" forum, ale nie wie z kim i o czym.
Faktem jest, że my się nie znamy i nie spotykamy, ale mam "swoich" znajomych, dziękuję

To jest dziwny przykład, bo tacy ludzie niby nie powinni w ogóle wchodzić w związki a jednocześnie chyba sami nie moga sobie poradzić w życiu..

pasławek Biolodzy, chemicy, fizycy, wszyscy.. każdy ma na swój sposób pierd**a w głowie i o ile mu z tym dobrze, to niech tego nie zmienia Swoje studia traktowałem całkiem poważnie i wspominam z dużym sentymentemA robiło się różne ciekawe rzeczy:) , o których jednak tutaj nie ma co mówić, bo to nie miejsce i przypuszczam, że wielu by to zniesmaczyło..:)

Tak odnośnie Pana Boga, to stworzył człowieka wolnym. A ten uparł się, żeby sam siebie niewolić, a przy okazji jeszcze innych gnębić. A robi to dla pozorów i złudzeń, którym sam uległ. Jeszcze fury, panienki, wycieczki, czy status społeczny - można zrozumieć, ma się jakieś złudzenie bycia bogiem. Ale są rzeczy śmieszne jak np. głośne uprawianie seksu, żeby sąsiadom gula skoczyła, albo wrzucanie każdego kroku na FB. To już panie groteska się robi.

Ja mam tak samo! Mam osobne konto na insta na rzeczy, które piekę i chcę je w przyszłości przekształcić we własną firmę, ale mam tak mało czasu na pieczenie (zwłaszcza, jak nie jem słodkiego) że wrzucam tam coś raz na miesiąc

Chronologicznie wyglądało to tak.
1. Bóg stworzył człowieka, żeby był szczęśliwym i tyle. To takie beztroskie życie w raju. Ale to nie był taki człowiek jak my teraz. Ten człowiek był bezwolny, miał być szczęśliwy.
2. Oczywiście człowiek nie docenił tego. Gdy jest szczęśliwy, zaczyna kombinować. Powiedział Bogu, że on tak nie chce. Nie pasuje mu szczęście, dane przez kogoś. Chce być wolnym, mieć możliwość wybierania. A taką możliwość miał tylko Bóg. Zatem chcąc zrównać się Bogiem, wybrał owoc wolności. Tylko, że niestety wraz z wolnością pojawiły się problemy z podejmowaniem decyzji i ponoszeniem konsekwencji.
3. Człowiek zaczął błądzić, robić masę głupstw. Bóg w końcu postanowił, że da człowiekowi prawo. Kilka wskazówek, których warto się trzymać, żeby przestał błądzić, krzywdzić siebie i innych ludzi. Do tego Bóg przypomniał, że człowiek nie żyje w próżni. Ma nad sobą Boga, który chce go wyprowadzić z niewoli ku szczęściu.

Się rozpisałem, jakiś dzień mam dziwny.

Promyczku, ściskam Cię :*
Wyobrażam sobie jak się czujesz. Szczególnie w takie dni jak ten, kiedy dziś Twój ex ma urodziny.
Jak byłam w tej (pożal się Boże) relacji, składałam mu życzenia. Imieninowe, urodzinowe, świąteczne. Aż za którymś razem, zaczęłam gryźć palce, by nic nie napisać. Bardzo chciałam, chyba po to by się przypomnieć i na pewno myślał, że je ode mnie dostanie, a tu zonk. Gdy przyszły święta już nie miałam tej ochoty.
Nie porównuję tego co ja miałam, do Waszego związku, bo się zwyczajnie nie da, ale postaraj się odciąć.
Powinnaś iść dalej, swoim tempem, bez plastrów, pocieszycieli. Pobyć właśnie sama, a nie tak jak pisałaś, z jednego związku w drugi.
Pozwól sobie na żałobę po nim, daj sobie czas i odpuść.
Boli jak cholera, wiem.

Od moich urodzin wyslal mi 3 razy zyczenia z  roznych okazji na zadne nie odpowiedziałam.
Nie mamy rowniez zadmego kontaktu . nawet to nie widuje. Tylko widzicie mimo tych moich krzywd (poniekąd to tylko moje odczucia bo on poprostu przyznał że nie kocha i nie będzie zmarnował mego czasu) nadal bardzo go lubię. Nie wiem czy potrafilabym z nim rozmawiac, ale jakby nie czuje żalu ze tak sie stało. Czuje jedynie zal ze to ja dalam sie tak wkręcić.

A co do tych moich związków to autentycznie czuje jak się odsuwam. Facet tęskni ewidentnie mi o tym mowi, o tym ze mu przykro ze nawet nie dam znaku zycia, na nie odbieram telefonu a ja gdy on dzwoni patrzę w ten tel i nie mam ochoty rozmawiać. Znowu dotyczy to również innych. Zamknelabym się?W domu i oglądała seriale, czytala książki albo sluchala muzyki. Sama. Bez nikogo. Marzy mi sie to.
Wiem ze jestem zmęczona bo pracuje od 6 do 16 w jednej pracy a od 17 do 21 robie jeszcze klientki w domu. Do tego mlody chory, drugi mieszka u babci bo nie mam go jak do szkoły odstawiac, ja jeżdżę w te i we w te, stresy nie odeszły ale mam wrażenie że gryze rękę która mnie karmi.
Odganiam dobrych ludzi, robie sie nieznosna, marudna i wredna.

Ale jak o esa chodzi to chce byc mila. Parodia.

Jest 15 nie napisałam a pół dnia już minęło. Haha

Tak, jak Koleżanki piszą musisz się odciąć, odpocząć dłużej od wszystkiego. Najlepiej się wyciszyć, możę gdzieś z dala od miasta, nabrać dystansu do wszystkiego a będzie lepiej

Promyczku, a mnie się wydaje, ze mimo wszystko wciąż go strasznie idealizujesz, nie pozwalasz sobie na odcięcie się i tak naprawdę sama nakręcasz te emocje związane z eks. Zamiast pousuwać numery, opcjonalnie zablokować i puścić w niepamięć, dzika frajdę sprawiają Ci te jego życzenia, na które nie odpowiadasz i w ogóle. Puść to w końcu, bo się zajedziesz. Czy to pierwszy facet, który Cię odrzucił i Twoje ego tego nie dźwiga? Nie pomysl, ze Cie atakuje, ale gdy czytam o tym jak Ty go wciąż lubisz.. no nie mogę po prostu. Ok, może i był szczery mówiąc Ci wprost, ze nic nie czuje. Nie zmarnował Ci czasu. Jednak chętnie robił Ci mętlik w głowie, którego do tej pory nie posprzątałas. Czy zdecydowałaś się na terapie? Wyciagnelas rękę po pomoc? Bo jak dla mnie fakt, ze próbowałaś szarpnąć się na swoje życie, jest bardzo niepokojący i wyraźnie pokazuje, ze kompletnie sobie nie radzisz z problemami, które Cię dotknęły. Problemy w pracy, sama utrzymujesz wszystko, masz ogrom stresów. Warto pomyśleć o tym, żeby poszukać pomocy. I powiem to kolejny raz: daj sobie czas, pozwól sobie na bycie słaba, przestań być strong woman, nie analizuj ciagle wszystkiego, odetnij się trochę, nabierz dystansu i przede wszystkim - znajdź tez czas na odpoczynek.

Dzień dobry Kochani

Jak tam Promyczku, dałaś radę?

Ja wczoraj pojechałam do szpitala na biopsję. I nie wiem o co kaman, ale nie znaleźli mojego guzka! Jest bardzo widoczny na usg, przez którego lekarz zalecił biopsję, a wczoraj czary-mary i nie ma Póki co, jeszcze jestem daleka od hurra optymizmu, bo różne maszyny itp. ale mam nadzieję, że to się potwierdzi

Wczoraj minęły 4 lata, odkąd oficjalnie przestałam być żoną
Więc uważam, że ten 27 styczeń to jest dla mnie dobra data Puściłam więc kupon lotka

Miłego dnia!

Kochani, cieszę się!!!! Jak zdrowie dopisuje, to człowiek cała resztę ogarnie <3

Ja miałam cała noc tak porąbane sny, ze obudziłam się jeszcze gorzej zmęczona niż byłam zanim poszłam spać. W ogóle, zajechana jestem, te ostatnie miesiące gdzie zmieniałam prace robiąc na dwa etaty, gorący okres w nowej pracy, w tym mc wyrabianie godzin z listopada, żeby zamknąć 3miesieczny okres rozliczeniowy, szkolenia.. No po prostu jestem padnięta i już tylko odliczam dni do CAŁEGO JEDNEGO DNIA WOLNEGO ale i tak kocham swoją nowa prace i ani przez chwile nie żałowałam, ze zdecydowałam się na ten krok. Tak tylko chciałam komuś pomarudzic, żeby mnie ojojkal, bo wtedy magicznie robi się człowiekowi lepiej

Loka, trochę Cię rozumiem, bo sama od 3 lat wynajmuję mieszkanie i wiem ile to kosztuje.
Z drugiej strony, gdyby było stać mnie na kredyt ( o czym marzę) nie wahałabym się, bo kosztowałoby mnie to podobnie, ale płaciłabym za swoje.

Powrót do rodziców? Wiem, że za nimi tęsknisz,ale to chyba kiepski pomysł. Jesteś samodzielna, dasz radę, tylko zmień myślenie.
Ja nie mam z czego odkładać, ale czasem kupię sobie jakiś kosmetyk, czy książkę. Nie zrujnuje to mojego portfela.
Ale, przyznam się Wam ze wstydem, nigdy nie byłam za granicą. Nigdy nie byłam na żadnej wycieczce, raz w życiu leciałam samolotem ( never ever ) do Wrocławia z córką. Wiele rzeczy mnie omija, ale nic, w tej chwili na to nie poradzę.
Cieszę się, że nie mam długów, nie mam karty kredytowej, nie mam niczego na raty. Jakoś daję sobie radę.

W marcu mam sprawę rozpoznawczą - apelację, szykuję się na kolejną bitwę.

edit. Loka, gratuluję pięknego wyniku

Aż tak dużo więcej to tutaj nie ma w perspektywie roku zrobi to różnicę, ale ciągle mniejszą niż bym chciała.
Wiesz Bagiennik, ja nie mieszkam sama więc ja bym więcej odłożyła, a mój partner i tak bujałby się na wynajmie. Słabo. Razem nas moi rodzice nie wezmą.

Loka, a tak z innej beczki, czy Twoi Rodzice lubią Twojego faceta?

Ja bym nie chciała się cofać, zresztą, nigdy się nie cofam, wolę iść w nieznane. Ale to mój sposób.

A gdybyś tak, otworzyła sobie subkonto i co miesiąc przelewała jakąś "niedoruszenia" kwotę?

Bagiennik, samotnym bywa się też w związku "Sam" brzmi lepiej

Loka, weź popakuj w pudła rzeczy zupełnie niepotrzebne - na bank takie masz. Wywieź je do Rodziców, albo oddaj/wyrzuć/sprzedaj.
Zaoszczędzisz trochę miejsca. Ostatnio kupiłam córce szafę, białą, niewielką, ale pojemną w jysk za 350 zł. Mają też fajne białe regały za 100 zł. To nie są duże pieniądze ( mówię o regale), a może pomogą w organizacji.
Ja niecierpię bałaganu, wszystko chowam, ale też jakoś szału nie ma. Nie mam już gdzie układać książek, wkładam je na wcisk. Meble w dużym pokoju są zbieraniną od koleżanek, więc nic do siebie nie pasuje Ale córki pokój staram się urządzać tak,  by jej było miło. Meble ma białe dają wizualnie przestrzeń, której w moim pokoju brak.
Mieszkanie na wynajmie nie jest ani tanie, ani łatwe i często brzydkie. Właściciele nie palą się do remontów, a ja nie mam kasy by nawet pomalować ściany. Ani kasy, ani czasu.
Czekam na wieczorne losowanie totka

Mi się wydaje, żę się Loka strasznie nakręcasz na punkcie tego miewszkania. Szczególnie warunków w nim panujących. Tym bardziej, jak inni Ciebie odwiedzają a sami wynajmują Nie wierzę, że ludzie nie mają niepotrzebnych rzeczy a jeśli mają to się ich nie pozbywają W swoim pokoju najwięcej miejsca mi łóżko zajmuje i najchętniej to bym materac kupił