dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Bagiennik, ja nie wymagam, że mi facet ogarnie instalację gazową i elektryczną
Wymagam, że jeżeli coś się z nimi stanie to znajdzie fachowca, umówi go i przypilnuje naprawy. Widzisz różnicę?
Ja się chcę czuć w moim mieszkaniu przy moim partnerze bezpiecznie. To jest to zaopiekowanie. Że można mu oddać część spraw i on je ogarnie.
Na tej samej zasadzie na której nie musi sie martwic o swoje ciuchy bo wie, ze będą wyprane.

Gdybym ostatnio posluchala elektryka ze spoldzielni, prawdopodobnie mialabym pożar w mieszkaniu więc od tego czasu tylko fachowcy spoza, którzy mają dobre opinie
No wlasnie ja nie wiem jak to jest. Jak spisuje sobie liste zadan na caly tydzien to zwykle maks we wtorek mam wszystko zrobione. Ale to ja:)

A ja się wbiłam w kolejna dziwna relacje. Dużo pisaliśmy z Marynarzem aż w końcu dałam mu jasno do zrozumienia, ze taka forma znajomosci, która opiera się tylko na pisaniu i sporadycznym spotykaniu, w ogóle mi nie odpowiada. Po tej rozmowie mieliśmy tydzień ciszy. Pozniej niby sobie wszystko wyjaśniliśmy, on odebrał to w ten sposób, ze ja w ogóle nie chce ciągnąć tej relacji, a nie, ze wolałabym się częściej widywać. Wyszedł z inicjatywa spotkania - było fajnie, naprawdę. Zastanowiła mnie tylko jedna rzecz, on zaczął wypytywać o mojego ex mając różne informacje, wiec stało się dla mnie jasne, ze po prostu kogoś o mnie wypytywał. Jeżeli znajomych mojego byłego, to niczego dobrego pewnie na mój temat nie usłyszał. Wczoraj się widzieliśmy, a dziś znowu cisza. I tak się motam, nie wiem co robić, wycofuje się po czym wchodzę w to spowrotem. Widzę i wiem, ze nie tak powinny wygladac początki znajomosci, nie płacze za nim ani nie chodzę jakaś przybita, a jednak mi żal. Żal, bo to pierwszy facet od czasu rozstania, który bardzo mi się spodobał, a tu taka lipa totalna. Dodatkowo mam wrażenie, ze ciągnie kilka srok za ogon pomimo tego, ze rzuca mi co jakiś czas tekstem, ze jestem jedyna kobieta z która ma bliski kontakt, prawi komplementy i generalnie „nawija makaron na uszy”. Kilka miesięcy znajomosci i zero większego progresu, a on niebawem wypływa i jak sobie pomyśle, ze znowu 2mc klikania, podczas gdy był tyle samo czasu na ladzie i widzieliśmy się kilka razy, wydaje mi się jakaś totalna porażka i głupota. Nie wiem co mam robić, serio, dziwnie się w tym wszystkim zakręciłam i nie wiem jak mam wybrnąć szczególnie, ze mam do niego straszna słabość Sama nie wiem, czy może to ja jestem jakaś taka pokiereszowana po ostatnim związku, ze wysyłam mu sprzeczne sygnały i facet nie wie co robić, czy tez może faktycznie to jednak z nim coś mocno nie tak.

Naprawdę Was Panie podziwiam, że ładujecie się w takie związki..Tu już nie chodzi nawet o jego intencje, bo każdy przecież może nas oszukać, niezależnie od tego ile nas dzieli. ALe właśnie te dzielące nas kilometry same w sobie czy sporadyczny kontakt są często dla mnie taką barierą, na której ciężko byłoby cokolwiek budować. Nie mówię, żeby się spotykać  codziennie, ale jednak mieszkanie dość blisko siebie jest zdecydowanie wygodniejsze. Co do intencji, to nigdy chyba tak nie będzie, że obie strony będą od razu wiedzieć na czym stoją i co takiego odczytują w zachowaniu drugiej osoby. Raczej to przychodzi z czasem..
Tak trudno znaleźć obok siebie, w swoim otoczeniu kogoś wartościowego?

To ciekawe, bo skoro teraz ludzie usamodzielniają się i wchodzą w związki nieco później, niż powiedzmy te 20-30 lat temu, to w okolicy 30-stki sporo osób powinno być jeszcze wolnych. Akurat w gronie znajomych raczej cieżko znaleźć ludzi którzy hajtają się przed 25 roku życia, a raczej właśnie pod 30 -stkę. Wszyscy ci niby fajni, którym nie wyszło, być może zamknęli się w sobie i nie wychodzą do ludzi? Zastanawiające jest trochę to co piszesz, bo jak obserwuję różnica od 2 do 5 lat między partnerami jest dość powszechna. Z czasem zresztą ta różnice się zacierają. Czy 3 lub 5 lat to tak naprawdę dużo? Każdy ma zapewne swóją skalę, ale myślę, że u ludzi w okolichach 30 -stki, to jeszcze nie jest tragedia. Często to nie kwestia wieku samego w sobie, ale charakteru, wychowania, środowiska. W moim przypadku, mając 32 lata, wolałbym celować w kobietę bliżej 30-stki, bo dziewczyna o te 10 lat młodsza ma zapewne zupełnie inne priorytety niż ja. Z drugiej strony sporo Pań tutaj podkreśla, jak bardzo aktrakcyjny jest dla nich dojrzały partner, powiedzmy dla kobiety koło 30 -stki, taki gośc po 40-stce, czy nawet blizęj 50-tki. Jestem to w stanie zrozumieć, bo może to być niejako sygnał, że będzie on dla niej oparciem, gwarantującym troskliwość i bezpieczeństwo.

W takim przypadku nie wiem na czym ma polegać wejście na wyższy poziom, jeżeli on jest w rozjazdach... Ale co kto lubi
Cały feler się o to rozchodzi, że facet nie jest zdecydowany i się mota z jednej strony na drugą? Jeśli chodzi o poznawanie sensownych osób, to sie zastanawiam, dlaczego od każdej z płci się słuszy to samo? Albo ludzie się rozmijają w oczekiwaniach albo obie strony na siebie nie trafiają...

Właśnie ja odnoszę wrażenie, że często tacy porządni, ułożeni i konkretni ludzie się mijają..Zołzy trafiają na porządnych facetów a porzadne dziewczyny na du..ów. Ludzie szukają często swoich potencjalnych partnerów nie tam gdzie trzeba. W samych relacjach źle oedczytują intencje drugiej strony, ciężko jest się porozumieć i zawrzeć kompromis. Często zbyt wiele się wymaga i za mało daje. Stawiamy pzed sobą mury, którym może być np konieczność wystąpienia takiej a nie innej cecjhy u partnera, skreślamy go za jej brak lub co gorsza wywołujemy presję na kimś, aby się zmienił, gdy tymczasem każdy musi chcieć się zmienić dla siebie.

Takie sloganowe nieco określenia typu "konkretny", "wiedzący czego chce" pasują przecież do większości ludzi. Każdy ma jakieś aspiracje, marzenia, plany coś chce w życiu robić. Ma swój własny scenariusz na życie.
To już chyba opisuje całą zachodnią kulturę. Nikt przecież nie żyje z dnia na dzień.. Inny jest przeciez tylko poziom tych aspiracji. Zaznaczam, że mówię o obu płciach DLatego, wydaje mi się, że pod tymi wyświechtanymi słówami kryje się odpowiednio wysoki standard potrzeb, oczekiwań i warunków, jakie chcemy, aby w naszym życiu wystąpiły. Wiadomo przecież, że wszystko się nie dzieje od razu, do pewnych poziomów się dochodzi dopiero po dłuższym czasie. Jeśli chodzi o same relacje, to ludzie tez chcą mieć chyba zbyt często wszystko zbybt szybko, oczekują zmian tu i teraz. Dzisiejszy świat też narzuca pewien schemat, że trzeba byc ciągle w biegu, ciągle się rzowijać, sięgac po coraz więcej i więcej. Jeśli się tego nie robi do końca swoich dni, człowiek jest oceniany jako mało ambitny. Jak we wszytkim, uważam, że trzeba mieć umiar..

W znacznej części rozumiem takie podejście. Z drugiej strony wiadomo, że ludzie są tylko ludźmi. W życiu nieraz nachodzą nas wątpliwości, popełniamy błędy, próboujemy je naprawiac z róznym skutkiem. Dopuszczam do siebie myśli po pprostu, że ludzie zbaczają czasami z tej właściwej drogi i nie da się często dokladnie wszystkiego zaplanować. Czytając tutaj różne wątki, doszedłem do wniosku, że nie zawsze działania ludzi, które odbieramy jako wyrachowanie czy błądzenie, wynikają z samej natury, ale z aktualnego splotu wypadków. Stajemy przed dylematami i wahamy się w którą stronę mamy pójść.
Jeśli twierdzisz, że masz taką naturę, to mozę właśnie potrzebujesz kogoś podobnego? W moim odczuciu właśnie ktoś, kto wiecznie za czymś goni i czegoś szuka, potrzebuje tego nieustającego napędu, zaś 5 minut spędzone w fotelu jest stratą czasu. Nie chcę Cię absolutnie osądzać, tak mi się tylko wydaje. Ja z kolei wolę dążyć do tego balansu właśnie. Jeśli trzeba to człowiek goni, pędzi, szuka, ale jeśli juz to znajdzie to czuje satysfakcję, że się dobiło do portu A właśnie inni wolą chyba cały czas gonić i ta gonitwa sama w sobie sprawia im przyjemność.

A wiec jestem ponownie. Lubię ten watek, lubię was, lubie to że kazdy /jazda z nas potrafi sie tu uzewnetrznic i dopasowac do aktualnych sytuacji. Mam wręcz wrażenie że co rusz pod niejedna wypowiedzią mogę się osobiście podpisać .

Pisząc swój poprzedni post bylam na urlopie w górach. Bylam tam z dziećmi , najlepszymi przyjaciółmi , z plastrem. Jechalam tam pelna nadziei, na ten nowy lepszy rok , pełna checi zdobywania szczytów , atrakcji i wszystkiego tego co mozna robic na wolnym.
Niestety skończyło się amatorem mojej ... Głupoty? Zmęczenia? Zrezygnowania?
Postapilam bardzo egoistycznie , na te chwilę jestem strasznie na siebie zla, czuje ogromny wstyd i niestety tez strach ze bylam zdolna do takich czynów.
Z kazda godzina pobytu tam czulam się psychicznie zle, draznil mnie plaster, draznily mnie dzieci, przyjaciele. Gdy teraz się na tym bardziej skupię to mysle ze już dobre 12 godzin przed wydarzeniem wiedziałam co zrobię. Wręcz bylam przygotowana na to wszystko dużo wcześniej.
Chciałam zniknąć. Wieczorem Przestalam rozmawiać bo jedyne moje wypowiedzi to byl płacz i krzyk. Nie wiem, dziś nie wiem dlaczego ale to już sie stało. Oczywiście staralam się uczestniczyć towarzysko choc opornie mi to szło.
Od rana juz było bardzo zle. Przyznam się że miałam odpowiedni asortyment by zabic złe myśli tylko zrobilam jeden błąd. Popilam to alkoholem.
Przyjaciele chcac złagodzić atmosferę zabrali mnie i cała paczkę na wodospad. Ja już do niego nie doszlam.

Nie wiem jakim cudem mnie znalezli, wiem ze udało mi się wyslac jeszcze lokalizacje miejsca do ktorego uciekam. Nie pamiętam praktycznie niczego oprócz tego , ze byłam cała zamoczona w strunieniu, a z dołu wyciągnął mnie dobra godzinę bo tracilam przytomność. Nastepne 12 godz. To była walka ze mną na która skazalam najbliższych. Oni nie wiedzieli co zrobiłam. Ja chcialam zniknac na zawsze. Nie?wiem dlaczego dalam im znac gdzie jestem , może cos podswiadomie mi kazali jeszcze zawalczyć a może się przestraszyłam?  Napewno przestraszyłem dzieci z czym do teraz nie potrafię sobie poradzić. Zawiodlam przyjaciół , zawiodlam sama siebie.
Plaster nie wierzył w to co widzi, co sie dzieje oraz w to że nic nie powiedzialam.

A ja... Ja nadal czuje się zle. Nadal mam swoje lęki, glupie mysli, strach ze sobie nie poradzę.
Przyjaciele od razu zdeklarowali pomoc w poszukiwaniu specjalisty i zorganizowaniu wizyty , plaster powiedział ze mam sobie wybic z głowy ze teraz mnie zostawi, i mam przestac ryc sobie samotnie głowę tylko zaczac rozmawiac bo on juz jest stary i nigdy by nie powiedział że brdzie się uzeral z tak egoistyczna baba (nic w złości raczej probowal mi dobitnie powiedziec jak nieodpowiedzialne to było) a ja nadal sobie nie ufam.
Gdy teraz o tym myślę , że bylam w stanie tak postąpić to czego jeszcze moge się po sobie spodziewać?
Cale ostatnie pół roku było jakimś chyba sennym koszmarem . I w nowy rok weszlam dalej z tym bagażem i jeszcze obarczylam nim innych.

Wiem ze może wam wszystkin wydac się to najgorszym co moglam zrobic, i sama też tak czuje, jednak wiem też ze gdybym ponownie nie była z wami tu szczera to dalszy moj udział w dyskusji byłby bezsensowny .

Loka ja cue rozumiem. U mnie zaczęło się od niejedzenia. W zasadzie od miesiaca czasu nie mam apetytu z lekkimi dniami ze?zjadlabym wszystko ale wtedy się zmuszał by jednak nie popłynąć i nie jeść. Potrafię?tak ciągnąć tydz. Czasu dzień cos zjem i znowu przerwa. W głowie mam nasrane bo uciekajacwe kg dodaja mi odrobine szczęścia. Zawsze bylam bardzo zakompleksiona. Czesto padam z sił i tak z dnia na dzuen walczę ze sobą.
Nie wiem co jeszcze mogę wam powiedzieć. W mojej glowie jest tak dużo mysli, tych czarnych ale też nieraz tych dobrych ze jestem pogubions strasznie.

Wszystko kiedys już?miało miejsce jednak z wiekiem przestałam histeryzowac i zylam w miarę spokojnie. Id dwóch prawie lat nie potrafię pozbierac myśli.

Tak uspokoilam myśli , trochę mną wstrzaslo to co się stało.

Zawsze bylam twarda dlaczego wtedy upadlam nie wiem.

Dlatego, bo nie da się samemu dźwigać wszystkich ciężarów. Twój organizm już nie wytrzymuje, daje Ci sygnały, nie lekceważ tego.
Wierzę, że jest Ci ciężko. Problemy finansowe są chyba jednym z najgorszych jakie mogą się przydarzyć. ( nie licząc zdrowotnych, bo zdrowie to świętość i nie da się go wyceniać). Z takich problemów nie da się wyjść z dnia na dzień. To wymaga czasu, wyrzeczeń, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Spróbuj spisać sobie plan działania. Zobacz na czym możesz zaoszczędzić i małymi kroczkami do przodu. Najpierw jednak musisz się zająć swoim zdrowiem. Przyjaciele przyjaciółmi, ale czas na specjalistów. Trzymam kciuki!

Loka, dlaczego mam wrażenie, że Twoje problemy i samopoczucie mają związek z Twoim facetem? Jakiś (chyba) rok temu pisałaś, że nie wiesz czy dobrze zrobiłaś mieszkając z nim. Że dajesz Wam czas do czerwca, bo umowa na internet, czy coś itp. Myślę, że chodzi o coś innego. Sama piszesz, że jesteś już w tym wieku, że powinnaś zakładać rodzinę, a póki co, tęsknisz za domem rodzinnym. Kochasz tego faceta? Tak szczerze. Nie odpowiadaj tutaj, tylko samej sobie.
Ciężko jest być z człowiekiem, jeśli nie akceptujemy go takim, jakim on jest. Sama widzisz, nie naprawi Ci spłuczki w kiblu, nie ogarnie wakacji, dźwigasz wszystko na swoich barach, ale założę się, że jest coś, co tylko on potrafi zrobić. Może to, co teraz napiszę, zabrzmi brzydko, ale sama "zamieniłam" faceta fizycznego na umysłowego. Co to znaczy. Mój b. mąż zawsze zajmował się pracami fizycznymi. Zrobił i naprawił wszystko. Zajmował się budowlanką, robił zaje$%ste elewacje w MAgdalence, Konstancinie, same wille. W weekendy nie potrafił usiąść, zawsze coś robił, a to stół na taras, albo naprawiał samochód. No,ale cóż...nie interesował się niczym. Nigdy nie przeczytał żadnej książki, nie był w teatrze, nie interesował się polityką, obiad musiał być z dwóch dań, pranie ugotowane, a żona, uśmiechnięta, miała czekać w domu. Potem potoczyło się jak się potoczyło, i po 2 latach po odejściu poznałam M. Inteligentny, oczytany, zna się na sztuce, kinie, pasjonuje go malarstwo, kocha muzykę i koncerty, praca umysłowa, zawsze mamy temat do rozmów i kłótni No, ale cóż... meble z ikei złoży, ale wiertarki nie ma Młotek sama kupowałam, do mechanika umawiam się i jeżdżę sama, odkąd mieszkamy razem, półki, zamiast wisieć leżą Kiedy zepsuł się zamek w szafie, po dwóch miesiącach sama go naprawiłam. No nie garnie się do takich prac, a że na naprawach samochodowych się nie zna, mówił mi od samego początku. Ach, no i prowadzi życie towarzyskie, jakiego mój ex nigdy nie prowadził Towarzyska z niego bestia

Nigdy nie będzie idealnie, życie to nie bajka. Zazdroszczę Ci, że miałaś cudowne dzieciństwo, i Twój rodzinny dom, był domem do którego chcesz wracać, ale czas zbudować własny. Nie mam na myśli zakładania od razu rodziny, ale o znalezieniu miejsca, w którym poczujesz się dobrze i bezpiecznie. Może coś bliżej rodziców? A może wystarczy poprzestawiać lub wyrzucić niepotrzebne "meble"? ')

Dziewczyny, rok się dopiero zaczął. Nie kraczmy, że cały będzie do bani
Ściskam Was wszystkich.

Co do facetów to wam zazdroszczę macie w kim wybierać i macie już swoich . U mnie żeby na kogoś spojrzeć musi być wyższy a co dopiero wybrzydzać w zachowaniu ;-)

Autorko , byłam w bardzo podobnym związku , też dwa ogniste charaktery , sprzeczki , dodatkowo były ciche dni , rozstania i powroty.
Pytasz o radę ? Powinnaś zdecydowanie odpuścić ... pokaz mu, że nie jestes na każde jego zawołanie , pokaż że poradzisz sobie bez niego , kiedy napisze spróbuj „ zawziąć „ się i nie odpisywać ... bo dlaczego Ty masz mu na każda wiadomość odpisywać a książę odpisuje na Twoje wybrane smsy i to kiedy mu się zachce . Traktuje Cię jako „ pewnik „ , że zawsze będzie mógł do Ciebie wrócić kiedy mu się będzie nudziło a Ty przyjmiesz go z otwartymi ramionami. Wiem , że nam tutaj na forum jest łatwo pisać i doradzać , ale jak napisałam byłam w podobnej sytuacji i nadejdzie w końcu moment kiedy zrozumiesz że nie możesz dawać się tak traktować .
Trzymam kciuki i pod żadnym pozorem nie pisz do niego nie odpisuj księciowi kiedy mu się o Tobie przypomni pokaz że jestes twardą babką i nie potrzebujesz zadawać się z tak niestabilnym emocjonalnie facetem.

Tylko to było 131 stron temu
wypadałoby jednak pośledzić tok dyskusji jak już się chce doradzać

Hahaha o tym samym pomyślałam :-P. My tu dłużej jesteśmy niż sama autorka . Tzn więcej stron jest o nas :-P.

Mogę przenieść Wam wątek do naszej społeczności i wtedy to będzie bardziej taki kafejkowy temat. Chcecie?

A nie można go zostawić tutaj, ale zaznaczyć w temacie, że jest kafejką?
Wydaje mi się, że tutaj łatwiej go znaleźć też innym, którzy będą potrzebowali porady w przyszłości.

Dziewczyny chyba lepiej nie. Tu jestesmy dosc blisko związani ze sobą , gdy ktoos tu wpada to zazwyczaj albo zostaje albo idzie dalej nie zwracajac zbytnio uwagi na nas. Niby rozmawiamy tu o wszystkim jednak poruszamy bardzo osobiste aspekty. Jesli reszta woli temat ogólny to oczywiście się zgodzę jednak moje zdanie jest takie by zostało po staremu

Ja myślę że ten wątek jest taki typowy nasz o naszych problemach , zmartwieniach no jednak coś nas tu przyciągnęło i i tu się poznaliśmy. Ja bym wolała tu zostać . Skoro mamy pozwolenie to czemu nie skorzystać :-).
To że ktoś tam coś czasem napiszę na odpowiedź vex nie dzieje się nic złego.   Ja mam duży sentyment do tego wątku chociaż przyprowadził mnie tu ból i cierpienie nadal lubię tu przebywać i pogadać z wami

Ja również byłabym za tym, żeby ten wątek został tu, gdzie jest. Przyszłam tu z wielkim bólem serca, lizalam rany, pisałam swoje przemyślenia. Jest to swego rodzaju pamiętnik, ale i kopalnia wiedzy, jak sobie radzić po rozstaniu. No i ludzie, których tu poznałam.. jak ja Was lubię! <3

Promyczku, zmienia się tylko data w kalendarzu, problemu zostają te same.
Ja, zamiast je rozwiązywać, coraz bardziej się w nich pogrążam, ba! tarzam się w nich jak prosię w błocie Nie wiem, może sama jestem uzależniona od adrenaliny, od złych emocji.
Od jakiegoś czasu męczy mnie pewna laska z grona znajomych mojego M. ( i nie chodzi o szefową, ten temat zamknęłam).
Popadam w paranoję, węszę, wqrwia mnie niesamowicie, non stop daje serduszka pod postami mojego faceta, komentuje, jest wszędzie, tylko nie wtedy, kiedy albo on, albo ja oznaczymy siebie w postach. Wtedy zero reakcji, a tak...jak nie serduszko to lajk.
Ja wiem, że serduszko oznacza "super", sama je daje wielu ludziom, ale kurczę...zdarza się, że tylko ona reaguje. Ja nawet nie reaguje na coś, a ta zawsze.
On się wkurza na mnie, bo ma mnie za wariatkę, ale takie są fakty.
Moja głowa szaleje, nie wiem z czego to wynika, czy z braku poczucia stabilizacji? Pieprzy się to wszystko od jakiegoś czasu, ja się czepiam, jak nie jedno to drugie. Jestem zazdrosna i nie radzę sobie z tym. Poradźcie coś, bo sama rozwalę coś, na czym mi zależy.
Co mam z nią zrobić? W sensie z tą panną?

Wiem, wiem Pyłku.
Dlaczego ona? Nie wiem. Jest brunetką, z wyglądu byle jaka, znają się z byłej pracy, ale nie widują się. Ja jej nie znam i nie mam zamiaru pisać.
Po prostu mnie wkurza i tyle. Źle się czuję, jak obca baba daje serduszka mojemu facetowi
Nie chcę go ograniczać, sama byłam ograniczana, nie mogłam mieć w ogóle znajomych, więc wiem jak to jest.
Ehhh..ja to sobie zawszę znajdę powód do zmartwień. Poruszyłam ten problem z psychologiem, ja wiem z czego on wynika i będziemy nad tym pracować. Gorzej jak mam opanować emocje, z którymi czasami sobie nie radzę i się nakręcam

A propos Pasławka, coś umilkł. Paslawku, jak tam? Wszystko ok?

A ja poniekąd go rozumiem. Mój były robil mi właśnie takie jazdy. A bo kolega dał serduszko, a bo ktoś coś skomentował. Chryste, wez się tłumacz tak z każdego lajka pod zdjęciem, toz to zwariować można. Przecież to tylko głupie polubienie, po co robić z tego aferę? Mnie on zniechęcał w ten sposób do siebie i myśle Owieczko, ze Ty robisz mu dokładnie to samo.

Hmm a może faktycznie chciała byś żeby ci się oświadczył żebyście byli po ślubie i dla tego tak cię to drażni ? Tylko czy obrączka coś pomoże ? No nie wiem ja ślubu nie chciałam więc tu nie pomogę . Chociaż teraz mam czasami takie myśli że chciała bym męża ale szybko wybijam sobie z głowy takie pomysły .
Jezz ma rację w tym co pisze

Owieczka Weź pod uwagę,że po pierwsze to jest TYLKO internet i zdjęcia w sieci a po drugie, że to ONA a nie on wykazuje takie zachowanie. Zobacz, że skoro sytuacja z tamtą szefową ucichła i pojawiło się coś nowego..Nparawdę się nie przejmuj, szczególnie głupimi serduczkami, bo one NIC nie znaczą Choćby dlatego, ze są wirtualne Ja przynajmniej nie przywiązuje wagi do tego, co ktoś mi piszę pod PUBLICZNYMI zdjeciami.Wysyła mu maile czy dzwoni do niego? W taką zazdrością i osaczaniem cieżko wytrzymać

A jak ma być? Co zmienia zaręczyny a później ślub, w waszym życiu codziennym?;)

Właśnie, sam papierek niczego nie załatwi Rozwój związku i wejście na wyższy poziom warunkuje chyba bardziej wsolna praca nad nim obojga partnerów
Zatem co ma być dalej?Jeśli oboje tego chcecie to będzie tylko lepiej

To wszystko co złe i uwiera, najlepiej wyrzucić na dobre A poukładać tylko to, co wartościowe

Loka Z pewnością jest tak, jak mówisz u ludzi, którzy się na to decydują, tzn. na małżeństwo. Jednak co w takim razie powiedzieć o kimś, żyjącym w nieromalnym związku, kto twierdzi, że jego(czy bardziej ich) życie NICZYM się nie różni od życia dajmy na to ich znajomych, będących w małżeństwie? Nie mam na myśli kwestii prawno-urzędowych, ale raczej takich codziennych, życiowych I wcale nie twierdzę, że tak rzeczywiście jest, tylko sam się zastanawiam. Część osób decyduje się na związek nieformalny z pewnych powodów, coś nimi kieruje, że nie chcą tego "papierka", który na pewno może dużo zmienić..

Loka, zgadzam się z Tobą, że mając papier trudniej jest trzasnąć drzwiami. I o tym też już pisałam.
Ja już raz byłam czyjąś żoną, no i skończyło się jak się skończyło. Papier nie uchronił nas przed jego chorobą psychiczną.

Jeszcze dwa lata temu mówiłam "no way" żadnego więcej ślubu, jak ma się być razem to się będzie. Ale chyba zaczyna mi uwierać, że nie ma tych deklaracji. Problem, że ja też nie wychodzę przed szereg...Wiecie, o takich tematach rozmawia się (najczęściej) albo w fazie pierwszego haju, albo w kryzysie. Kiedy my byliśmy na haju, on marzył, chciał, a ja go spuściłam na drzewo, jednym krótkim monologiem w samochodzie. Od tamtej pory temat umarł, a było to prawie 4 lata temu. Poznał moje zdanie, zderzył się z niewygodną rzeczywistością, odpuścił te swoje marzenia, ale został. Teraz, kiedy przechodzimy gorsze chwile, idiotyczną rzeczą byłoby robienie takich rzeczy, bo to nie ma być ratunkiem dla związku, tylko jego kontynuacja. Presja nie pomaga.
Rozmawiamy dużo, on chce być, jest, kocha, tak jak ja. Ale planowanie w takich trudnych sytuacjach mija się z celem. Powiedziałam mu, że chcę mieć normalny w końcu dom, rodzinę i on też powiedział, że chce. Musimy się zebrać w sobie, poukładać to co się rozsypało i dalej dzielić tę swoją codzienność.
Ja muszę pracować nad sobą, swoją zazdrością, która powoli staje się obsesją.

Loka, gratulacje!!! Życzę Ci byś się spełniała w nowej pracy

Ja cały czas się rozglądam, ale ogłoszenia, które widzę jakoś mnie nie zachęcają. Nie ma nic dla mnie.
Ale jak zobaczyłam, że w Biedrze mają podwyżki, to zaczęłam się nad nią zastanawiać Problem w tym, że ja nie lubię ludzi, więc ciężko byłoby mi ich obsługiwać f2f, a i stara już jestem, to ciężko mi dźwigać kartony

Z mojej strony mogę powiedzieć tyle, że pozostaje mi wierzyć na słowo. Przynajmniej w kwestii tego, czy samo wzięcie ślubu jest w jakikolwiek sposób rozwojem związku, swoistym przejściem na inny etap. Nie wspominam tutaj o kwestiach prawnych. Raczej chodziło mi o to, czy ludzie żyjacy w związku nieformalnym, twierdzący,że jest im dobrze mają się czuć jakoś gorzej, niż ci, którzy wzięli ślub. Od strony jakby wewnętrznej: jeśli się kochają i jest im ze sobą doskonale, mogą przecież dojść do wniosku, żę ślub nie zmieni NIC  w ich sferze uczuiowej i partnerskiej..? Niby trudniej odejść, gdy jest się małżeństwem, ale przecież ślub to nie jest gwarancja czy nawet środek na to, żeby wszystko się dobrze układało..Dopuszczam do siebie po prostu myśl, że ludzie mogą być pewni, że ich partner jest tym jedynym, ale sformalizowanie ich związku nie umocni w jakikolwiek sposób ich związku od środka. Czy zawarcie małżeństwa może nas dodatkowo uchronić przed ryzykiem popełnienia błedu czy zwalczania przeszkód na naszej żcyiowejh drodze? Pwoinno, ale jak pokazują liczne rozwody, to ludziom potem nieraz jest dość łatwo się rozejść, ot tak..

Zmiana pracy? Oby na lepszą pod kazdym względem!