dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Generalizujesz .
Zakładam ze gdybys mnie zobaczyla na ulicy to raczej nie załozylabys ze „ ten pewnie placze „

A i owszem - łezka mi sie uroniła - aaczkolwiek fakt - histeria bym tego nie nazwał .

Takze nie uogólniaj i nie zakładaj ram dla ludzi

Taki brzydal z obitą gęba jak ja w srodku jest wulgaryzm romantykiem

Także nie ma 0/1 sytuacji

Ps - kostka fioletowa ale trening zrobiony - ehh jednak mam nierowno pod sufitem

Zainwestuj w kontener śmieciowy i wywal to wszystko na raz. Albo daj ogłoszenie na allegro że oddasz AGD za darmo.

Lady Loka, nie kracz! Też się tego boję i mam nadzieję, że to jednak nie to.

Nie tydzień temu się tu obrażałam, tylko co najmniej dwa, dlatego też ucieszyłam się, że zrobiłam skok psychicznie.

Vex powiem po sobie dwa czy trzy tygodnie nic mnie nie ruszało a wystarczyło że zobaczyłam jego zdjęcie i wszystko wróciło tęsknota za nim dlatego jakich kolwiek wspomnień czy wieści o nim unikaj jak ognia ale widać że już lepiej z tobą że wychodzisz na prostą to super

ja po 4 jeszcze ryczę jak widzę zdjęcia, nie mam sumienia tylu lat wykasować... ale plus/minus ( że to nie ja) , że usunął mnie z listy znajomych już nie korci żeby wchodzić na profil i mam nadzieję, że nie będę się prosiła nikogo żeby mi pokazał.

Vex - Trzymam kciuki żeby nie wróciło.

ja nie usuwałam, on też nie usunął. skasował tylko status związku i patrzy sobie na snapchacie, jak coś wrzucę. a niech patrzy...

ja nie patrzę. nie sprawdzam, nie monitoruję. pewnie ma jakieś nowe laski, pewnie znalazł sobie zajęcie, zrozumiałam po prostu że on nie jest smutny, nie cierpi, nie żałuje swojej decyzji, bo ZROBIŁ TO CO CHCIAŁ ZROBIĆ.

a to, że ja uważam to za głupie, niesprawiedliwe i bardzo to przeżyłam, to już jest wyłącznie mój problem. ktoś mi tu mądrze napisał na początku wątku, że ludzie mają uczucia innych w d*pie i nie oglądają się na to, kiedy podejmują decyzje. dokładnie tak jest.

dlatego im szybciej uda nam się to zrozumieć (nie mówię przewalczyć), tym lepiej dla nas. na pewno takie sprawy będą bolały długo, będą wracały, będzie okropnie. nie jesteśmy robotami, mamy emocje + mamy poczucie porzucenia. odrzucił mnie, moje uczucia, jak on tak mógł. a no mógł. i zrobił. i mu z tym całkiem nieźle.

mi to już wszystko jedno, ale martwię się o Was.

wiecie, pamiętam swoje poprzednie rozstanie. wielka miłość, wieeeeele lat związku, wspólne mienie, wszystko bajkowo, aż w końcu ktoś, kto chciał bym z nim była, zaczął w tym mieszać i zepsuł. mój wtedy partner niby mu nie wierzył, niby ufał mi, ale jednak... zaczął się oddalać. to trwało długo, stopniowo, jak taka woda wymywająca brzeg. jak dziś pamiętam jak podczas spaceru zadałam pytanie "dlaczego ty mnie już nie przytulasz?" a on nie umiał odpowiedzieć. miesiąc później odszedł. bez rozmowy, wyjaśnień, nic. myślałam wtedy, że pęknie mi serce. że umrę. że to koniec wszystkiego. trzeba było mnie zmuszać nawet do mycia się, wstawanie do pracy to był koszmar. nie żyłam. działałam jak robot, płakałam w pracy, w autobusie, w sklepie przy kasie.

to obecne rozstanie, które też jak wiecie bardzo przeżyłam, bolało mnie nieporównywalnie mniej do tamtego. myślę, że między innymi dlatego po miesiącu funkcjonuję w miarę dobrze, bo tamte wydarzenia mnie zahartowały. to był piekielny, wręcz odczuwalny fizycznie ból. trwający miesiącami.

wtedy miałam poczucie, że już umarłam, że opuściłam swoje ciało, że to, że jestem w pracy i gapię się tępo w monitor (że nikt mnie wtedy nie zwolnił! to trwało kilka miesięcy!) to robi ktoś inny, a ja na to tylko patrzę z zewnątrz. a teraz? kompletnie inaczej.

co nas nie zabije, to nas wzmocni, kochani

Widzisz bo tak się zachowują dorośli ludzie, nie kasują nie oczerniają nie próbują łamać Ci psychiki. 
Tak mówią, że każde kolejne mniej się przeżywa, ja przeżywam swoja pierwszą stratę prawdziwej miłości.
Tak teraz czuje, że tylko egzystuje, nic mi się nie chce, nic mnie nie cieszy każdy dzień to katastrofa.

U mnie również wieeele lat związku, też zauważyłam te oznaki braku podstawowych czułości. 
2 - 3 mc i już go nie było, również bez wyjaśnień, nie chciał rozmawiać  wolał uciec a niestety to jest najgorsze za dużo myśli.

Hm, a skoro ta osoba uważa, że jest traktowana niesprawiedliwie i chroni swoje uczucia , czy nie powinna porozmawiać na ten temat co jej nie pasuje i co chciałaby zmienić ?

To już wiem, że kocham za bardzo, bo kocham i oczekuje tego samego skoro ja jestem lojalna również tego oczekuje,  pewnie nie słuchałam ale próbowałam rozmawiać i chciałam usłyszeć co zmienić ale mi nie wyszło...  słyszałam tylko " przestań bo zostaniesz sama". i zostałam bo nie słuchałam nadal wydaje mi się, że skoro wiązałam życie z drugim człowiekiem,a  on ze mną to ja się poświęcam w jakiś sposób dla niego a on dla mnie.

Że też nie trafiłam na takie porady przed finałem. Może inaczej by się to zakończyło.

Wydajemisię, czytałam Twój wątek. Ty czekasz na jego powrót, jak ja jeszcze kilka tygodni temu.

Musisz czekać? Czy naprawdę nie masz żadnej wartości, sama, bez niego? Co takiego on miał w sobie, co powodowało, że czułaś się lepsza u jego boku?
W tej chwili mi nie odpowiadaj. Odpowiedz sama sobie. I zadaj sobie te same pytania za 3 tygodnie. Mi podobne pytanie zadał Nibyokej - w tej chwili odpowiedziałabym trochę inaczej.

Wiecie, ja doszłam do wniosku, że ten niemój był pewien, że ja będę błagała o powrót, że będę prosić, walczyć, poniżać się, cierpieć i zamknę się w domu. Ania miała podobne zdanie.

Myślę, że jest zaskoczony, że nie robię tego, nie walczę, nie mam z nim żadnego kontaktu. Myślę, że zdaje sobie z tego sprawę, że poszłam do przodu.

Widział mój płacz kiedy się rozstawaliśmy i pamięta, w jakim byłam stanie po rozstaniu z jego poprzednikiem. Wiedział też, że zależy mi na nim potwornie i że próbowałam wyciągać rękę po tygodniu od rozstania. Logiczne więc, że spodziewał się mojego wydzwaniania co 5 minut i chlipania w słuchawkę.

A tu nic. Jednorazowa próba. Odrzucenie. No 3 razy mi powtarzać nie trzeba. Ale łatwo nie było...

I wiecie co jeszcze? Mam to gdzieś.

Nie sądziłam, że to się tak zmieni - ale mam z kim wyjść z domu, mam przy sobie świetnych ludzi, nie muszę i przede wszystkim nie chcę myśleć o nim 24/7, nie interesuje mnie co on robi ze swoim wolnym czasem i nie widzę powodu, żeby się w tym dalej poniewierać.

On nie usunął mnie z niczego, wie doskonale, że jestem aktywna na snapie itd. Zawsze byłam, to dlaczego mam to nagle zmieniać? Widzę, że ogląda co robię. Niech sobie ogląda, nie mam z tym ani problemu, ani mnie to nie cieszy.

Niepielęgnowana miłość umiera. Co z oczu, to z serca. I tak dalej.

Nie zamierzam zmieniać siebie, zmieniać nawyków i swojego życia. Nic nie poradzę na to, że mnie nie chciał. Ale mam wpływ na to, jak się czuję i mogę zrobić wszystko, żeby umieć po tym stanąć na nogi. Naprawdę polecam zmianę myślenia i przede wszystkim działanie. Ruszenie się z łóżka. Trzeba sobie wbić do głowy - nie chciał mnie, zrobił to, co zrobić zamierzał i czuje się z tym dobrze.

Bo przecież gdyby czuł się źle ze swoją decyzją, to próbowałby ją odkręcić, prawda?

A tymczasem u żadnej z nas nikt nic nie robi, żeby cokolwiek naprawić. Więc proponuję przyjąć to za fakt i po prostu zająć się swoimi potrzebami.

Myślę, że tematy z naszymi ex są już zakończone, więc najlepiej byłoby przestać liczyć dni ile się już nie odzywa i zastanawiać się, czy się odezwie.

Jak się ma odezwać, to to zrobi. Na ten moment ma Cię gdzieś. Chcesz być kimś, kogo można mieć gdzieś?

Wydajemisię, ja na swoim przykładzie, choćby po tym, co napisałam wyżej, jestem pewna, że i Tobie minie.

Ja miesiąc temu byłam przekonana, że sobie życia nigdy nie ułożę.

Umaluj się, ubierz, napisz do koleżanek, do kolegów, pomyśl sobie ile osób zaniedbałaś przez czas tego związku, jak ktoś Cię gdzieś wyciąga to się głupio nie wykręcaj. Jak nie masz kasy to powiedz to wprost, zawsze da się coś wymyślić i bez tego.

Przestań żyć czekaniem. Ty tu nie jesteś od czekania! To Twoja młodość i nikt Ci jej nie odda, a skoro nie chcesz być panienką do olewania, to po co siedzieć i czekać?

Jak Ci będzie gorzej, to poczytaj sobie moje pierwsze posty

edit: a niemój to dumna jednostka, teraz pewnie siedzi obrażony, że go tak podle potraktowałam bo nie błagałam by wrócił tak mi się to jakoś widzi. no albo ma to wszystko gdzieś, przecież tak też może być.

Nie analizujmy. Jeśli ktoś pokazuje, że ma Cię gdzieś = ma Cię gdzieś.

Vex, jestem z Ciebie dumna! Brawo!!! Na to czekaliśmy wszyscy tu piszący! Pamiętaj, jesteś Wielka i tak trzymać!

Zawsze tak jest Trzymam za Ciebie kciuki, jesteś wspaniałą Kobietą i zasługujesz na najlepsze.

Wydajemisię teraz Twoja kolej Czas ruszyć do przodu i pozamykać drzwi za przeszłością.

Vex wkoncu ci się udało bardzo się cieszę

Hmmm.... Podobno ma jutro zabrać resztę rzeczy jutro wyjeżdżam z domu na weekend więc nie mam strachu że go spodkam jedyne co się boję tego że powiedział że będzie chciał się zemną widzieć ale ja już niechce. Szczerze poprostu sama jestem w szoku że już nie wstaje rano myśląc o nim ,nie śni mi się już zanim nie tęsknię . Myślę czasami ale już nie z tęsknota tylko tak poprostu czasmi wspomnienia wracaj i zaraz zajmuje myśli czymś innym. Dużo teraz pracuje nawet nie myślę że zmęczenia

Wracaja bo zaczyna ich ego atakowac - standard .

U mnie jakby kto pytał to widziałem sie z byla piekna .

Znajomi robili grila na ktorym Ona okazalo sie tez byla .

Luzna gadka - ale non stop sie na mnie gapiła co mnie lekko zirytowało wiec bylem pierwsza osoba ktora podziekowala za mily wieczor i pojechalem sie odstersowac na motocyklu - noce juz w miare cieple wiec jak znalazł .

Zadnej gadki „o Nas „ nie bylo / ot takie pierdoły o wisle i o przemysle.

Dzis caly dzien na motocyklu - az mnie wszystko boli .

Ps 2 - w zyciu nie dostalem tak mocnego przytulenia jak wczoraj / jakbym conajmniej wrocil z afganistanu

Ale spokojnie - mam temat gdzies , przynajmniej kiełbaski były smaczne

Takze koko dzambo i do niedzieli

Vex - mordeczo

Jak to sie milo czyta

vex super, ze doszlas juz do takiego etapu. ja walczę. Mam jeszcze roznie. Ale sie bardzo denerwuję. Boje się wychodzić by nie spotkać go itp. Założył tindera, dzis mi sie wyswietlil... gdy zobaczylam to znow wszystko wrocilo, ten caly ból.

Poznałam sie z nim właśnie przez tinder. Założył profil, był obok, wyswietlil się i zaraz nas sparowało. Napisal, ze szuka partnerki na wesele. Ja, ok, mozemy sie spotkac i spotkalismy sie tego samego dnia (albo nastepnego). Bylam jedyną osobą, z którą sie sparował, i spotkał. Po tym weselu jak wylądowalismy w łóżku bylismy juz parą (on sam potem przyznal, ze od tamtego seksu dla niego sie wszystko zaczęło, heh taka milość od pierwszego włoż.... jak to się mowi). I usunął konto.
Więc teraz znow szybko kogoś znajdzie, spotka się, pojdą na imprezę, będzie alkohol, seks i jego nowa miłość... choć mogę się mylić, być można teraz podejdzie do tego inaczej. Ja wtedy byłam jego plastrem na dup... bo on był porzucony. I byłam pierwszą lepszą, która się nim zainteresowała. Teraz to on porzucił, więc jest pewny siebie itp.

on sie nie zdzwi, ze ja tam jestem. raczej uzna, ze mial tylko racje, ze nie bede marnowała czasu...  ze szukam pewnie pocieszyciela, że kogoś na siłę... eh. staram sie nie myslec. ale jego widok w galerii, nawet jego zdjecie na tym tinderze wywoluje, we mnie żal, smutek, że coś nie wyszlo. I znow pretensje do siebie mam, że przeze mnie...

Tak Aniu nawet dostałem cmoka w polika ale jakos mnie to tak ani grzeje ani ziębi .

Kompletnie mnie to nie ruszylo , nie rusza i nie ruszy .

Zreszta ja tam tak jak Wam pisałem nie narzekam na zainteresowanie płci pieknej wiec jakos nie rozpaczam .

Dobrejnocy !

Olej temat i niech się bawi z tym sam. I nie uciekaj przed nim. Chce pogadać? Proszę, o zabraniu rzeczy. Nie pasuje mu? To do widzenia.

Oby ci nie wróciło.Życzę Ci tego z całego serca. Bo ja przeżywam katusze, gdy zobaczę jego zdjęcie na głupim tinderze, bądź jego samochód na parkingu w galerii. Minął miesiąc a ja nie mogę się poskładać. Chyba jest wręcz gorzej. Codziennie rano muszę sobie tłumaczyć, że on mnie nie chce, nie czekać, tyle rzeczy robię na siłę, nic mnie nie cieszy. Dopiero wieczorem mam spokoj. Ale rano znów, tłumaczenie sobie, że on nie wroci, że mu sie nie podobam. Mam do tego mega dużo pracy... nie mogę się skupić. A jak jestem zmęczona to i nie mogę nad psychiką zapanować. Jak ty droga Vex sobie poradziłaś tak szybko ? Nie dam rady przebywać w mieszkaniu, które ciągle mi o nim przypomina. Te spotkanie moje z nim to był wielki błąd. Zaczełam wtedy od początku. I dlatego, że był miły i wesoły, zaczęły wracać te dobre wspomnienia z początku znajomości. Gdyby był gburem jak zawsze to może bym szybciej doszła do siebie. A tak rozsypałam się totalnie, żyję w jakimś strachu sama nie wiem przed czym.

Zgadzam się z Owieczką.

Ja szczerze mówiąc nie wiem, jak stanęłam na nogi. Po prostu to się stało. Stwierdziłam, że skoro on mnie nie chce, to po co ja mam wyć do księżyca i myśleć, co zrobić?

Postawiłam na spędzanie czasu ze znajomymi, wyjazdy do przyjaciółki, malowanie paznokci, przestałam się odcinać od ludzi. Serio. Tu nie ma magicznego sposobu.

Robiłam takie... standardowe rzeczy. Trochę poimprezowałam, trochę posiedziałam w domu, trochę wyszłam na spacer, trochę pojechałam do przyjaciółki, trochę poszłam na piwo ze starymi znajomymi. Kupiłam sobie nową szminkę i sukienkę.

Żyję tak zwyczajnie. Podstawą była zmiana myślenia.

Marta zrozum jedno: jeśli nie wytłumaczysz sama sobie, że nie masz wpływu na cudze decyzje i nie cofniesz kijem Wisły, to nie ruszysz do przodu.

Pamiętaj, jak było ze mną na początku. Pamiętaj, jakiego dramatu dostawałam, jak cokolwiek zrobił. Przypomnij sobie, jak szukałam sprzeczności w rozstaniu i byłam święcie przekonana, że on zaraz wróci.

Minął ponad miesiąc. Nie wrócił. Po diabła ja miałam czekać tyle czasu jak jakaś wariatka, żyć w ascezie i siedzieć w domu, płakać, błagać, dzwonić, prosić, żeby książę się jednak zdecydował w swojej łaskawości odpisać mi na smsa.

Napisałam do niego RAZ. Usiłowałam rozmawiać, tłumaczyć. OLAŁ MNIE. No kochany, na głupią nie trafiło. Pochorowałam jeszcze chwilę, dalej żyjąc nadziejami. Po czym dotarło do mnie jedno: zdecydował. Zrobił co zechciał. Ja nic na to nie poradzę.

Uważam, że może nie jestem najpiękniejsza z całej wsi ani nie należę do Mensy, ale jestem całkiem fajna. To dlaczego mam rezygnować z samej siebie i czekać jak ten pies aż on zmieni zdanie? A jaką ja mam w ogóle pewność, że on cokolwiek zmieni?

Może i to nie koniec. A może i koniec. A może wróci. A może i nie wróci. Nie wiem tego. Na ten moment wiem jedno: ma mnie gdzieś, a ja nie jestem kimś, kogo można mieć gdzieś. Wolę żyć swoim życiem i gdzieś po drodze spotkać kogoś, kto mnie będzie chciał.

Róbcie wszystko, żeby ten czas zminimalizować. Wbijajcie sobie do głowy jak mantrę. Przypomnijcie sobie swoją wartość. I kupcie sobie coś ładnego

Miesiąc to już jest bardzo długo. Trzeba walczyć o siebie. To już jest miesiąc z Waszego życia, którego nikt Wam nie odda. Nie wolno marnować swojego czasu.

Ja sądzę, że niemojego zaskoczył taki obrót spraw. Choć ma to czego chciał i bez wątpienia nie ma nic przeciwko, myślę, że nie spodziewał się braku walki z mojej strony. Myślał pewnie, że trochę się poobrażam i zacznę wydzwaniać i negocjować.

Czasami się zastanawiam, co siedzi w takich męskich głowach.

Ale widzę, że pomimo wszystko nadal masz ciut nadziei na powrót
W sumie skoro go kochasz nie dziwię ci się, wcale nie mięło tak dużo czasu.
Na pewno pokazałaś dużo siły ze swojej strony, że nie prosiłaś o powrót.
Myślisz, że gdybyś zadzwoniła i chciała negocjować warunki powrotu to co by zrobił?

Myślę, ze nawet faceci piszący tutaj nie odpowiedzą Ci na to pytanie

Nieeeee. Nadziei na powrót zdecydowanie nie. Myśli o powrocie też nie. Naprawdę polecam wbić to sobie do głowy i ruszyć do przodu, bo szczerze mówiąc ja się zastanawiałam, czy nie zwariowałam i zaczęłam się bać o swoje zdrowie psychiczne.

Nie wiem, czy go jeszcze kocham. Co z oczu, to z serca. Pewnie jakbym go zobaczyła, serce by mi zadygotało, ale raczej jako wspomnienie wspólnego czasu niż nadzieja na powrót. Więc na wszelki wypadek nie szwędam się tam, gdzie jest ryzyko dygotania

Na całe szczęście nie mam potrzeby dzwonić i negocjować, ale wiesz... Gdybym tak zrobiła, to:

1. byłby zachwycony - latałabym za nim, on wyraźnie tego oczekiwał
2. kręciłby nosem, robił mi łaskę, nie wiem, muszę pomyśleć, nie widzę tego, muszę się zastanowić
3. ja musiałabym tańczyć jak ta tresowana małpka
4. w ostatecznym rozrachunku pewnie i tak by mnie olał, bo moim zdaniem on swoją decyzję już podjął.

Więc tym bardziej wydaje mi się, że dobrze zrobiłam.

No właśnie kwestia jest tego, że mnie fascynuje, co oni wszyscy mają w głowach, czym to jest spowodowane. Nie mówię o nieswoim, mówię ogólnie. Choć myślę, że to jest kwestia indywidualna, każda z nas miała zupełnie inaczej.

O, to ciekawe. Muszę kupić tę książkę.

Co jeszcze ciekawsze, ja i niemój też byliśmy wręcz identyczni, te same myśli, to samo podejście. Z tą różnicą, że ja byłam gotowa do pracy nad sobą, nad nami, nad wszystkim, a on był gotów do ucieczki

Marta, nie ma co analizować już. W tej chwili ja bym już się skoncentrowała nad sobą, żeby nie powielać błędów w przyszłości. Skoro już wiesz, że jesteś kobietą kochającą za bardzo, dowiedz się, jak umieć funkcjonować w związku.

Ja też muszę się tego dowiedzieć. Teraz nie mam na to czasu, ale rozważam psychologa - nie w celu przepracowania rozstania, ale w celu przepracowania siebie samej.

Ja również rozważyłam psychologa ale jednak pod kontem rozstania, niestety wszystkie słowa i zachowanie które padły z jego strony w moją bardzo się we mnie odcisnęły.
Ciesze się, że on o tym nie wie bo by skakał z radości, że osiągnął swój cel i utwierdziłby się tylko w przekonaniu że podjął właściwa decyzje uwalniając się od wariatki . .
Jasne też bym chciała wiedzieć co ma w głowie robiąc to co robi i robił ale nie będzie mi dane się tego dowiedzieć.
Ja widzę częściowo swoje błędy ale nie wiem gdzie popełniłam ten decydujący błąd, bo skoro wszystkim rozpowiada, że to moja wina to chętnie bym go poznała. Chyba, że już znam tylko wydaje się on dla mnie błahy.

Wydajemisię, bo mnie to nurtuje: po czym wniosłaś, że ja mam nadzieję na powrót do Pana Idyllicznego?

Wiesz na czym polega bycie zwycięzcą? Nie na tym że nigdy nie upadniesz. Zwycięzcą jest ten kto nawet jak przegra, to się podnosi, otrzepuje ubranie i walczy dalej.
Skoro dostałaś kopa od życia, to teraz już może być tylko lepiej. Twój wymarzony mężczyzna czeka za rogiem. Wie że jeszcze nie jesteś gotowa, więc czeka, ale jak przyjdzie czas to się zjawi.

Nie wolno się poddawać, nie wolno dać sobie wmówić, że nie zasługujecie na szczęście. Nie wierzcie że jakoś zasłużyłyście na to co was spotkało. Trzeba zebrać się w sobie i iść dalej. A wasi ex? Oni byli tylko kolejnym krokiem na drodze do szczęścia. Nie ułożyło się, ale to dlatego że to nie z nimi jest wam pisane się zestarzeć.

Troll piękne słowa.
Będę sobie je powtarzać jak mantrę, że szczęście mnie jeszcze odnajdzie i na nie zasługuje

Chciała tylko napisać że już jestem wolna od ex zabrał swoje manele i złom poczułam ulgę i taki dziwny spokój . Wydajemisie i Marta przejdzie wam to wszystko z czasem tylko musicie tego chcieć .Vex i ja dałysmy radę wy też dacie .

Tak teraz już można tak powiedzieć