dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Owieczko dziękuje! Zmiany są dobre i są potrzebne, czasem tylko człowiek trochę się ich boi. No ale zrobiłam mały kroczek ku zmianie swojego zycia, wiec teraz trzeba iść przed siebie! Czy Twój Luby nie może Cię po prostu gdzieś zaprosić skoro wie, ze kiepsko stoisz z kasa? Przecież jesteście razem, żyjecie razem, takie coś powinno być naturalnym odruchem moim zdaniem.

Pyłku nie nakręcaj się, co ma być to będzie. Ja myśle, ze spokojnie sobie poradzisz, tylko troszkę jeszcze niepewna siebie jesteś :*

Tatku dziękuje! Masz dużo racji w tym, co piszesz. Częściowo jestem obyta z tematem, jest jednak dużo tez tego, czego zwyczajnie nie ogarniam i trochę przeraża mnie rola „swiezaka”, bo dawno w takiej roli nie występowałam :P

No bo to było tak:
Jak może wiecie, Coma postanowiła zakończyć działalność i wyruszyła w pożegnalną trasę. Kiedy zobaczyłam ceny, to skomentowałam, że Pana Roguckiego chyba po...pomyliło mu się i nie dam tyle kasy, więc nie idę. Wtedy naprawdę nie miałam tej kasy, on zresztą też , a bilety rozeszły się w tri miga. On słysząc, że nie pójdę za taką kasę, zgadał się z kumplem i kupili bilety na rynku Tak, szkoda że nie pomyślał o mnie, ale też nie mogę powiedzieć, że jak potrzebuję to mi nie pomaga, bo pomaga. Tylko teraz jestem przewrażliwiona.
Napisałam mu dzisiaj, by przygotował plan naprawczy dla naszego związku, ja również taki wymyślę. Tak jak pisałam wcześniej, nie chcę być stroną, która robi wszystko, a druga zastanawia się nad sensem bycia. W weekend pogadamy, bo w tygodniu nie ma warunków.

Aniu, jesteś Wielka, nie zapominaj o tym

Paslawku owieczko i jezz jesteście kochani  :-*. Co do wielkości to ja przynajmniej pod względem wzrostu :-*.
Boję się tylko żebym nie narobiła sobie problemów wiecie że to nie takie zwykłe spotkanie tylko wymuszone i "poważnej"sprawy . Mam nadzieję że pewne osoby nie mają wglądu do tego co pisze i nie jestem sprawdzana .
Ehhh.. . Jakiś ciężki mamy ten listopad

Spoko może być wielki pyłek.
Tak tak wiem że nie wzroście ale ja naprawdę jestem wielką więc podwójnie jestem wielka :-P.
To prawda tylko w nas jest siła i to od nas zależy jak będzie wielka

Jezz oby tak było i w sumie też tak myślę że więcej się boję niż to warte. Dziwnie chyba działa na mnie tak otoczenie bo każdy panikuję i mnie nakręca . W pracy dostałam strasznej paniki strachu zaczęła mi drętwieć twarz serce walić i głucha się zrobiłam naszczescie minęło ufff..
Wiem że muszę sama z tym zawalczyć i odwalić to co mam zrobić i koniec. Musiałam parę osób powiadomić że nie chce żeby zemną jechali czy przyjechali po mnie bo muszę to sama zrobić . Wierzę że po tym będę silniejsza . Obym tu nie wróciła z żadnym nawrotem wrrr.
Jezz z pracą się nie martw sama wiesz że będzie wszystko ok choć nie dziwię się że masz takie uczucia bo to normalne

Owieczko chociaż Twój nick jest zaj....rąbisty,fajny i mnie się podoba czad, punk rock to na rozmowę o pracę zamień się w Pokręconą Wilczycę lub Lwicę chodzi o to że one tam w Tobie są może tylko usnęły taka energia i siła myślę że potrafisz to w sobie uwolnić a potem znowu będziesz Owieczką
Trzymaj się ..

Właśnie, w wypadku rozmowy o pracę to trzeba zmienić Owieczkę w panterę, Przyda się pokazac pazurki Co do kolacji, to już każdy ma swoją uniwersalną metodę

Jakoś tak to szło: "Przez żołądek do ..." Grunt to się wstrzelić w gust. Grzech nie docenić kogoś za wysiłek i efekt no mnie to chyba dziewczyna musiałaby podać lody z bitą śmietaną na talerzu, żeby kolacja się skończyła w ułamku sekundy

Pyłek a Ty się musisz z nim spotykać? Po co po takim czasie? Przeciez to bez sensu. Jak nie chcesz to na pewno jest opcja zeby tego nie robic.

Czy ja wiem. Opowiesz nam potem czemu? Albo mi maila wyslij:)

Dzięki
Trzymam kciuki, żeby bylo ok.

Upiekło mi się nie muszę się z nim widzieć . Właśnie wracam z jego rodzinnej miejscowości szłam obok jego mamy domu i babci domu zero uczuć zero tęsknoty. Myślałam że źle zniosę te miejsca w których tyle lat przyjeżdżałam a tu nic zero reakcji . Wracam z wielkim uśmiechem na twarzy . Miłego dnia kochani . Jezz jak tam szkolenie ?

No cóż może tak być :-P

Tatku nie mówię o zachowaniu na szkoleniu, ale podczas wyjścia na obiad, kiedy mogły wyluzować i pogadać z ludźmi. Wszystkie jakieś zamknięte, człowiek zagadał to się patrzyły jak na dziwaka, każda w inny kat - tragedia - u mnie w mieście nie zauważam czegoś takiego. Ludzie raczej chętnie ze sobą rozmawiają w momencie „przerwy” m.in po to, żeby choć trochę się poznać, rozluźnić się i po prostu lepiej poczuć w grupie. No cóż :-P „co kraj to obyczaj”. Najmilej kojarzę taksówkarzy to dopiero fajni, kontaktowi ludzie :-P !

Jezz i loka jeśli chodzi o zwracanie się do ludzi czy mówienie zwykle część to świadczy o was i o waszym wychowaniu oczywiście pozytywnym znaczeniu . Trzeba też brać pod uwagę to że te osoby mogą coś przeżywać w tym momencie coś złego w swoim życiu i poprostu takie są . Żebyście zobaczyły jaka ja potrafię być i byłam przez ten miesiąc do dziś brrr ... Tylko otoczenie moje wie .
Swoją drogą też są takie osoby jak to się mówi wyżej srają niż dupy mają :-P .

Oj tam już nie przesadzaj :-P .
Na takie poprostu mimozy trafiła

Pewnie będę bywała w Warszawie, wiec muszę się przyzwyczaić

W końcu w domu, ta podróż w te i spowrotem mnie umordowala. Jutro pierwszy dzień w nowej pracy, trzymajcie kciuki, bo trochę się denerwuje

To może jakaś "kawa" czerwona wytrawna? Byłoby miło

Trzymam kciuki! Powodzenia!

Jak po pierwszym dniu pracy z człowieka wylatuje tyle entuzjazmu, to nic tylko pogratulować Powodzenia na dalszym etapie

Jazz, super!!! Oby tak dalej!

Kiedys w internetach krążył taki obrazek. Dwie osoby, jedna smutna, druga nastrój neutralny. Ta neutralna podchodzi do smutnej i pyta "Masz doła?" a ta smutna odpowiada "Nie, mam kanion".

No to ja mam kanion od początku tygodnia. W poniedziałej mój ukochany kot miał udar, a wczoraj musielismy go uśpić. Młoda miała wrodzoną wadę serca, która w ciągu ostatniego miesiąca bardzo się pogłębiła. Po udarze sparaliżowało jej całą lewą stronę ciała plus doszła niewydolność wielonarządowa.
Żal mi przepotwornie, to było takie nagłe. Jeszcze tydzień temu była radosna kotka kradnąca nam gumki do włosów, a dzisiaj już jej nie ma.

Wybaczcie, że smęcę tutaj, ale chyba nie mam gdzie. W takich momentach chyba najbardziej pomaga mi kontakt z ludźmi na odległość i najchętniei zbudowałabym sobie mur, żeby nikt do mnie nie mówił, a już nie daj Boże próbował przytulać i pocieszać, ale jednocześnie mam potrzebę pogadania tylko właśnie na odległość.

W domu został drugi kot, który oczekuje od domowników 100% uwagi, w ten sposób przeżywa. A ja, kociara od zawsze, chyba nie chcę już nigdy przygarniać kota. Nala ze wszystkich domowników wybrała sobie mnie od samego początku i po przeprowadzce (ona zostala z rodzicami, żeby jej nie generować stresu) wiedziałam, że nie wezmę innego kota do nowego mieszkania, bo to byłoby dla mnie jak zdrada. Teraz tym bardziej nie wyobrażam sobie innego kota. Nie wiem czy będę się umiała otworzyć drugi raz na coś, co skończy się dla mnie bólem.
Chociaż to były wspaniałe 4 kocie lata i ani razu nie żałowałam że wzięliśmy kota, nawet kiedy po tygodniu od przygarnięcia wyszła jej wada serce.

Loka, wiem że to niewiele pomoże, ale ściskam Cię najmocniej jak potrafię. Im dłużej żyję, tym utwierdzam się tylko w przekonaniu, że zwierzęta są najlepszymi kompanami i towarzyszami życia. Są z nami zawsze. Możesz mieć zły dzień, świat staje przeciwko Tobie, a ten czworonożny członek rodziny jest zawsze. Ich miłość jest tak bezwarunkowa i prawdziwa, jak żadna inna. Są nam oddani, wdzięczni i oczekują od nas tak niewiele. My oddajemy im całe serce, zostają z nami na zawsze. Wiem, że jest Ci ciężko, ja po śmierci mojego drugiego psa, nie byłam w stanie iść na drugi dzień do pracy. Powiedziałam sobie wtedy, że już więcej nie będę mieć zwierząt, ale kiedy założyłam rodzinę, brakowało mi psiego przyjaciela, i mam. Mam kochaną Pitkę ( wybór imienia Pita nie przypadkowy, i proszę nie kojarzyć z Kebabem ), jest ze mną prawie 6 lat. Przeżyła wszystkie moje tragedie, przeprowadzki, a po wspólnym zamieszkaniu z moim M, ma przyrodniego brata Włodzimierza Ona 4 kg, on 40kg ale kochają się jak rodzeństwo. Raz przydarzył się im mały wypadek podczas wspólnej zabawy, że potem Pita chodziła przez miesiąc w gorsecie, ale tak to stoją za sobą i skoczą za sobą w ogień On jest jest bodyguardem, a ona krzyczącą wariatką
Gdyby nie nasze psy, strasznie cicho by było w naszym domu, oddają nam swoją energię i nawet w taki wieczór jak dziś, kiedy spędzę go samiusieńka, cieszę się, że są obok mnie, dopraszając się ręki do głaskania.
Z każdym dniem będzie Twój smutek odpuszczał, ale nigdy nie zapomnisz o swoim wąsatym przyjacielu

U mnie niby niewiele. Od poniedziałku na L4 - antybiotyk ale dzisiaj byłam na tej rozmowie o pracę. Zobaczymy co z tego wyjdzie, nie nastawiam się. Ale cieszę się z tego spotkania, bo nie byłam na takiej rozmowie od hohohoho Martwią mnie tylko zarobki, bo gdzie nie patrzę, są na naprawdę niskim poziomie. Po odjęciu kosztów dojazdu, zostałoby mi niewiele, a sam koszt wynajmu to ponad 1700 zł. Póki co, noża na gardle nie mam. Aplikuję dalej i siedzę na starych śmieciach.
Choroba spowodowała, że myślę o sposobie na siebie, na coś nowego, co mogłabym robić "obok". Nie przychodzi mi nic konkretnego do głowy, ale czuję, że czegoś potrzebuję

Trzymajcie się! Loka - ściskam!

Cześć.

Tak se myślę że znam się z Wami na forum coś z rok czasu.
Jak ten czas leci.
Jako własność młodego kota bo to on mnie ma Loka współczuje  nie tylko jako kociarz, ale miałem podobne przeżycia z psem
we tróje pojechaliśmy  z nim do weterynarza żeby się pożegnać.Psa dostała córka jak była mała on też był malutki brat go przyniósł odratował go w dramatycznych okolicznościach odebrał go barbarzyńcom którzy chcieli temu szczeniakowi zrobić krzywdę sam nie mógł wtedy go wziąć do siebie .Kundel urósł dorastali z córką razem to był jej pies a ona była jego panią piękna wzruszająca przyjaźń
i wiele przepięknych wypomnień niezapomnianych .Był tak brzydki że aż piękny czasem mi się śni.
Przez parę lat nie mieliśmy zwierzaka wiadomo u rodziny są jakieś futrzaki tylko, no i w mojej pracy mamy kotkę rezydentkę rozpieszczaną przez wszystkie zmiany.
Teraz cieszymy się bo nasz mały kot rośnie - dorodny z niego samczyk jest wesoły towarzyski i przymilny głośno mruczy.
Owieczko nie przestawaj zmieniać i szukać,nie pękaj tylko te choróbska niech miną.To naprawdę tylko czarne myśli niestety przyzwyczaiłaś się do tego nie wycofuj się bo znowu staniesz w miejscu.Ja po 40 w życiu zawodowym przeprowadziłem rewolucje inaczej stracił bym rodzinę dlatego nie żałuje choć na początku było mi trudno być podwładnym pracować u kogoś .
Jazz czad dziewczyna .
U mnie wszystko OK odebrałem wyniki mamie nie ma nic na nich.Mamie jest coraz lepiej teraz się rehabilituje.Teściowi też guz się zmniejsza i to widocznie co prawda teść się nie zmienia i cały czas marudzi ale to nic nowego.U córki też do przodu ma niebawem cytuje "przywlec" do nas chłopaka z którym się spotyka.

Pozdrawiam Was wszystkie serdecznie jak wiecie zżyłem się z tym forum i bardzo Was lubię.

Dziękuję za słowa wsparcia Wam wszystkim
Pasławku, Twój kot jest absolutnie przeuroczy lubię go oglądać na zdjęciach. Nasza mała brzydka nie była, ale potwornie nieogarnięta. Poza wadą serca miała też wadę zgryzu i takie standardowe problemy małego dziecka typu "nie trafiam do kuwety i coś wyleci poza", ale to było bardziej rozczulające niż wkurzające

Owieczko, a może pora panu mężowi zwiększyć alimenty? albo może znaleźć coś mniejszego i tańszego w Waszej okolicy? Z jednej pensji dwie osoby to ciężka sprawa może są jakieś dodatki do wynajmu dla samotnych matek? Sprawdzałaś?

Alimenty podniosłam w maju. Wygrałam, ale ex złożył apelację i czekam

Nie ma tu mieszkań, ani do kupienia, ani do wynajmu. Ceny niby niższe niż w Warszawie, ale jednak drogo
Mieszkamy we 3, więc niby się to jakoś rozkłada, niemniej, ja płacę 2/3 wynajmu, rachunków. Nie jest łatwo.
Myślę, że następny rok będzie przełomowy w wielu kwestiach. Ten był naprawdę ciężki i mam go serdecznie dość.
Najchętniej to zostawiłabym to wszystko i zamieszkała w Bieszczadach

Witam serdecznie was wszysykich w tym przedświątecznym czasie.

Taka tu cisza następuje ze ktoś obcy pomyślany już ze kazda/dy z nas zycie sobie już poukladal i nie mamy o czym pisać. Chcialabym by tak było.

Jak wcześniej wspomniałam też zmienilam prace, salon sprzedalam i do końca roku klientki to już tylko formalność. Uczciwie chciałam zakończyć naszą wieloletnią współpracę i teraz pracuje na dwa etaty od 6 do 22/23. Ale przyda się zastrzuk gotówki gdyż kasa za salon poszła na długi ... Trochę się uzbieralo, było by naprawdę dobre auto. Jednak patrze na to inaczej. Biznes prowadziłam od przeszło 6 lat i robiłam to typowo na siłę by pokazać ojcu dzieci ze sobie poradzę. On się wypial (w zasadzie do dziś tak jest) a ja udawalam ze jest zajebiscie.zle nie było jednak finanse to nie moja bajka. Suma sumara donos nowej kobiety mojego ostatniego ex otworzył mi oczy i dzięki niej zaczęłam nowe życie. Nie od nowego roku tylko wcześniej. Krok do przodu i poszło samo.

Jeśli zaś chodzi o plastra... To wszystko trwa. O dziwo nawet mi już nie przeszkadza że jestem inna niż on lubi. Czy mnie przrszkadza ze on również nie do końca spełnia moje oczekiwania? Dawno przestałam stawiać wygląd (przystojny oczywiscie też jest tylko to nie moj typ) nad charakter. Dużo mu nadal brakuje cech ktorych szukam i potencjalnego powaznego chłopaka ale puki co miło spedzamy czas gdy tylko mozemy sobie na to pozwolić. Jak widać związek można znaleźć nawet na grze.

Jesli natomiast mam wspomniec byłego to zdecydowanie nadal mnie emocjonalnie blokuje przed pójściem na przod w relacjach uczciwych. Nie kocham plastra mimo że spotykamy się już ponad pół roku, on też mówi że takich uczuć śnie posiada i nie zalezy mu na tym by mnie rozkochac, bo uprzedzilam go ze tego nie chce kolejny raz majac świadomość ze miedzy nami jest czysta świetna przyjaźń . gdy się zakochuje staje się chyba nieznośna ... Dlatego zostałam porzucona. tesknie za bylym mimo że minęło półtora roku , na szczęście się nie widujemy, a nawet gdy to nie patrzę w jego stronę. Urwalam kompletnie kontakt.

Z tych pozytywnych jeszcze rzeczy 2 stycznia jadę z przyjaciolmi (tymi sprawdzonymi których dostałam w pakiecie z ex haha i którzy mnie nawet na sekundę nie zostawili ) w gory na kilka dni. Zabieram dzieci i kuzynka i będziemy się rolaksowac skandynawskim klimacie . Nie mogę się doczekac.

Stary rok a już nowa ja .

Promyczku, jesteś pewna, ze to miłość do ex Cię blokuje a nie jakieś wyimaginowane idealizowanie go i na sile stawiany mur? Trzymam kciuki, żebyś w sprawach finansowych i z praca doszła do stabilizacji, bo 2 etaty potrafią wykończyć człowieka.

Owieczko.. dziwne to wszystko.. trochę zaskakująca troska szefowej, to fakt, ale czy Ty tez nie reagujesz zbyt nerwowo i emocjonalnie? Ciche dni jeszcze żadnemu związkowi nie zrobiły dobrze.

Ja wciąż zachwycona praca. Lubię do niej chodzic i mam z tego sporo frajdy! Poznałam tez kogoś jakiś czas temu, ale nie traktowałam tego na serio. Spotkaliśmy się ostatnio pare razy i było bardzo fajnie. Nie wiem czy coś z tego wyjdzie, ale są pewne plusy.. Widzę, ze już mogę się na kogoś otworzyć :) No i wybił mi z głowy resztki ex. To takie cudowne uczucie nie czuć do niego już kompletnie nic. Wreszcie czuje się wolna!:-)

Skasowałam stare konto na instagramie i założyłam nowe, żeby zniknąć z oczu kilku osobom. Jednak przyjaciółka aktualnej ex już mnie namierzyła i dzielnie obserwuje. Śmieje się, ze jestem jak celebrytka, mam swoje hejterki :-D

Dostałam tez bardzo dobra wiadomość i zadziało się coś niespodziewanego. Nie chce się wdawać w szczegóły, ale wreszcie „wrócił” ktoś, na czyj powrót czekałam!:-)

A co do Nowego Roku... coś czuje, ze 2020 będzie przełomowy ;)

Jazzmine Pozostaje jeszcze raz pogratulować

Owieczka O ile relacja szefowej z pracownikiem na takiej stopie, jak to opisałaś, nie jest normalna, to bez szczerej rozmowy się nie obejdzie. Jeśli on jest szczery i mu n aTobie zależy to będzi emusiał w końću siąść i się wytłumaczyć, choć możę to żłe słowo - opowiedzieć co jest grane Jeżeli jego szefowa go osacza a on nie potrafi jej ulec, to będzie to cały czas ukrywał. Z czasem mogą dojśc nowe wskazówki( tfu!), że coś jest nie tak. Terqaz natommaist nie dorabiaj sobie tysiaca scenariuszy do jednego faktu, słowem nie nakręcaj się Jeśli chociaż z nim nie próbowałaś rozmawiać, to co stoi na przeszkodzie? Jako kobieta może wyczujesz wtedy w jego zachowaniu coś niepokojącego a tak to chodzisz cały czas podwinowa, co odbija się na Twoim samopoczuciu.

Ale z nim się nie da na takie tematy rozmawiać.
I nie, ona go na bank nie osacza. Oni bardzo dobrze się znają, bo zanim on zaczął pracę "pod nią", współpracował z nią przez kilka lat, ale w innej firmie. Byli partnerami. Ale wiecie jak to jest. On mi o niej czasem opowiada, ale oczywiście ona ma kogoś, poza tym blondynka, czyli absolutnie nie tknie kijem ( nie obrażając nikogo, zarzeka się że to nie jego typ). Nigdy (chyba) do tej pory to się nie wydarzyło, ale fakt, często ma wyłączone dźwięki. A ja nie zaglądam mu do telefonu, bo rozumiem co to jest prywatność. Dlatego też, następnego dnia, już z pracy, napisałam do niego kto do niego pisał o 3 w nocy, więc napisał że to ona z pytaniem czy dotarł do domu. Więc (troszkę) złośliwie, odpisałam, że musi być bardzo troskliwa, i czy do wszystkim pracowników wysyła sms o 3 w nocy. Odpisał "tak." - z kropką nienawiści, jak to mówimy. I koniec, od tego czasu cisza.

Wkurzam się, jestem zazdrosna, ale wg mnie mam powód, czy nie? Nie cierpię się nakręcać, bo wtedy moja wyobraźnia galopuje tak, że ho ho, ale jak zacznę z nim rozmowę, to zwali na moją psychikę i doświadczenia z ex, który sprawdzał mi rachunki....

Promyczku, tak, kasa to jeden z największych problemów, gdyby była, większość by się ułożyła

Promyczku odezwij się któregoś razu. Bardzo chętnie z Tobą na ta kawę pójdę!:*

Owieczko ja Ci się absolutnie nie dziwie. Jednak tez jestem zdania, ze bez spokojnej rozmowy się nie obędzie. Nie osaczaj go, nie rób wyrzutów, normalnie go zapytaj czy ich relacja nie jest przypadkiem zbyt bliska i nie wychodzi poza ramy relacji na zasadzie szefowa-podwładny. Projekcje w głowie to najgorsze co może być, bo mysli bardzo często galopują w zła stronę i wyobrażamy sobie dużo więcej niż faktycznie się wydarzyło. Wy mieszkacie razem, prawda? Może kolacja, wprowadzenie luźnego nastroju i wtedy rozmowa?

Dziękuje Wam! Jestem zadowolona

Btw. jakby któraś z Was się zjawiła w Krakowie to ja też chętnie wyjdę na kawę
Promyk a skąd Ty jesteś? bo w sumie z bliskością granicy kojarzy mi się jedno miasto.
Owca, olej chłopa. Serio. Nie jest wart tego, żebys Ty się teraz nie wiadomo jak przejmowała. Po prostu widocznie pora zacząć przestawiać mózg na zycie bez niego. Swoją drogą, rozmowy z nim zawsze tak wyglądały?

Wiecie, ja mam zrytą psychę po moim ex. Były wieczne podejrzenia, zakazy, nakazy itp.
Kiedy poznałam M. ciężko mi było przestawić się  na normalność. To, że mam swoje prawa, że mogę mieć swoją przestrzeń. Mobilizował mnie, zachęcał, otworzył mnie na świat. Kibicował i wspierał.
Jednak, zawsze bardzo bronił swojej niezależności i wolności. Dla niego nie ma nic złego w kontaktach z koleżankami, spotkania się z nimi na kawę czy pójście do kina - koleżeńsko. W trakcie naszego związku, nigdy nic takiego się  nie wydarzyło, ale spieraliśmy się o takie rzeczy. Obwinia mnie, że nie potrafię myśleć o nim inaczej, niż przez pryzmat ex i swojej przeszłości. Nigdy mi się nie tłumaczył i nie mówił gdzie idzie, chyba że wychodził z przyjacielem, lub na koncert.
Ode mnie też nigdy nie oczekiwał tłumaczenia się, bo uważa że mam prawo do swoich wyjść i nic mu do tego. Tylko, że ja z racji posiadania dziecka, nie mogę sobie pozwolić na wychodzenie i wracanie późno do domu. Jego nic nie ogranicza, tylko ten cholerny, ostatni pociąg o 23.40. który zdarza się być opóźniony, lub jak się okazuje, nie przyjechać w ogóle.
W ostatnim czasie, w ogóle zaczęło się sypać. Ma w tym udział mój ex, bo jego zagrywki, maile, powodują, że puszczają mi nerwy. Kiedy czytałam M. wypociny tamtego, w pewnym momencie zaczął mnie atakować, a nie wspierać. Że powinnam olewać, zająć się nami, a nie debilem. Tak, ma rację, ale nie da się nie przeżywać tego co się tam dzieje, tym bardziej że czekamy na termin apelacji. Postanowiłam więc ograniczyć rozmowy na temat otrzymywanych przeze mnie wiadomości od ex i nie mówię mu co się dzieje na froncie. Nie jest mi z tym dobrze, ale mogę o tym porozmawiać z siostrą i z psychologiem.
M. zaczął więcej czasu spędzać sam. Chodzi na wystawy, do kina, na koncerty. Twierdzi, że jakby na mnie miał czekać, to by nic nie zobaczył...Jest to przykre.
Oddala się, my się oddalamy.
O dziwo, ostatnio powiedział mi, że dopiero dotarło do niego, jak ciężki to był rok. Eureka...
Natomiast, nie ma rzeczy, której by dla mnie nie zrobił.Kiedy czegoś potrzebuję, mogę na niego liczyć.
Jednak z każdym dniem, jesteśmy coraz dalej od siebie.