dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

A ja wam powiem ze randka nad jeziorem sie udała i pozwoliłam sobie na wakacyjny romans. Taka decyzje podjęliśmy ze będziemy sie spotykac puki mamy troche więcej czasu , niestety odleglosc 160 km swoje robi, do tego on jest doroslym kawalerem bez dzieci, ja kuz je posiadam, co wuecej kompletnie nie jest w moim typie, a ja juz napewno nie jestem w jego ale magia wydarzyla się niesamowita i szkoda nam to odrzucać.
Moj ex wraca za 3 tyg. Szczerze bardzo cxekalam na jego powrot, wrecz wiecie jakie myśli się mnie czepiały.
Dzięki temu nowemu calkowiecie mi się odmieniło. Jakby latwiej widzę to w głowie. Trzymajmy za nas kciuki.

Cześć dziewczyny i chłopaki oczywiście też. To chyba wątek idealny dla mnie. Jestem po rozstaniu oficjalnie trochę ponad miesiąc, nieoficjalnie 2 miesiące. Byłam na to rozstanie gotowa, więc dość szybko się pozbierałam do kupy. Trochę porozpaczałam, potem zafundowałam sobie wakacje. Staram się jak mogę oderwać od tego wszystkiego, jednak chyba nie do końca na ten moment potrafię. Jestem na byłego taka zła, a jednocześnie tak z nim tęsknię
To rozstanie jest inne od moich poprzednich, ex do samego końca twierdził, że mnie kocha (rozwodzę się nad tym w moim wątku). W mojej głowie jak zdarta płyta obraca się pytanie: jak to możliwe, jak to możliwe, jak możesz mnie kochać i zostawiać.
Nasz związek był na dość zaawansowanym etapie, trwał 2 lata, od pół roku mieszkaliśmy razem. Zaprosił mnie do swojego domu, gdzie mieszkał w teorii sam, jednak w praktyce, jak się okazało pełno tam było duchów przeszłości- wspomnienia jego nieżyjących rodziców i babci. Dodatkiem do tego była nadopiekuńcza siostra, która chyba nie do końca pogodziła się, że już tam nie mieszka.
Przed podjęciem decyzji o zamieszkaniu upewniałam się, czy dobrze to przemyślał, czy jest pewien. W jego miejscowości przebywałam ze względu na pracę, jednak nie byłam pewna, czy chcę tam pozostać na stałe. Po jego zapewnieniach podjęłam tę decyzję. Przewiozłam do niego wszystkie rzeczy z rodzinnego miasta (ponad 500 km),  przeniosłam też wszystkie swoje formalne sprawy, łącznie z lekarzem rodzinnym. Doprowadziłam ten dom do stanu używalności (dziewczyny, gdybyście widziały, co tam się działo, bajzel wielopokoleniowy, nie do opisania), urządziłam się... Teraz muszę wszystko po kolei odkręcać.
W moim wątku trochę już pisałam o tym, co doprowadziło do rozstania, ale bez szczegółów. Jak o tym piszę, to złość mnie taka bierze, że mam ochotę krzyczeć i tupać nogami. Chyba jednak powinnam to opisać, bo to jest tak absurdalne, ze aż chore.
Mieszkało się nam ze sobą nie najgorzej. Nie było awantur o brudne skarpetki, czy klapę od sedesu. Problemy zaczynały się, gdy mój były postanawiał strzelić focha. Coś mu się nie spodobało- obrażał się, czyli stawał się bardzo zimny i niedostępny, np. wychodził z domu do warsztatu na cały dzień, dwa, tydzień. Początkowo nawet nie wiedziałam, że jest jakiś problem, potem zaczęłam dostrzegać te jego zachowania, ale nawet nie wiedziałam, że ma to związek jakąś urazą. Byłam sfrustrowana, bo myślałam, że nie chce ze mną spędzać czasu. W końcu okazało się, że to taki jego sposób na okazywanie złości i ja powinnam się tego domyślać, a najlepiej głaskać go po główce, jak to czyniła jego matka i do dziś czyni siostra. Tłumaczyłam mu, że przecież nie mieszkam w jego głowie, nie jestem tez jasnowidzem, że ludzie się czasem na siebie złoszczą i trzeba o tym rozmawiać, że nawet nie mam szansy zmiany tego, co mu nie pasuje, bo po prostu o tym nie wiem. Prosiłam go, byśmy ze sobą rozmawiali.
Tia.. dochodzimy do tematu rozstania. Wszystko zaczęło się niewinnie. Odwiedzili nas moi rodzice. Mieli wpaść na kilka dni, jednak ze względu na czynniki zewnętrzne, wizyta przeciągnęła się do prawie 2 tyg. Wcześniej mój ex wielokrotnie ich zapraszał "na jak długo państwo chcą". Zawsze mógł liczyć na ich pomoc i wsparcie, dostał też od nich trochę sprzętu do warsztatu (na który nie byłby sobie w stanie sam pozwolić). W trakcie tej wizyty widziałam, że coś się zaczyna dziać. Obraził się na mnie za to, ze nie napisałam smsa, że będę na zakupach z mamą później niż ON się spodziewał (oczywiście ja nie wiedziałam, że w ogóle jest jakas ustalona godzina). Potem coś napomknął, że nie może czuć się swobodnie we własnym domu. Zapytałam go, czy jest zły na te wizytę. Nie, nie jest zły. Ok, widziałam, że jest zły, ale zostały już 2 czy 3 dni do końca, wiec po co robić jakąś siarę. Miałam wyprosić rodziców z dnia na dzień? Jeśliby jasno się określił, no to dobra, byłoby to niegrzeczne, ale moich rodziców stać na hotel. Jednak finał nastąpił UWAGA ostatniego dnia wizyty rodziców- w niedzielę (w poniedziałek rano wyjeżdżali). Cały dzień siedział w warsztacie, nie przyszedł na obiad. Potem wparował z flaszka wódki (gdzie on nie pije, bo jego ojciec był alkoholikiem) i zaczął sam pić z kielonka przy moich rodzicach. Mi oświadczył, że musi ze mną poważnie porozmawiać, oraz że rozmawiał z siostrą i ona następnego dnia przyjedzie przeprowadzić rozmowę ze mną i z moja mamą. Tego już było dla mnie za wiele. Zaczęliśmy się kłócić. Dowiedziałam się, że on nienawidzi mojej mamy , że nie może znieść tego jak się do niej odnoszę (on do swojej zwracał się per mamusiu i jakby się tak odzywał jak ja do mojej, to by dostał w papę), że moi rodzice nie maja za grosz inteligencji emocjonalnej, żeby tak siedzieć komuś na głowie i że jego kolega to sam wiedział, że może zostać max 2 dni, że został sprowokowany do takiego wybuchu, że ze mną się nie da rozmawiać, bo od razu go kontruję  (prosiłam o jakieś konkretne przykłady, nie dostałam) i tym podobne żale. Następnego dnia oznajmiłam mu, że albo idziemy na terapię, albo nie ma to dalszego sensu. Poprosił o czas do namysłu. Stwierdziłam, że ok, spakowałam manatki i wyjechałam (i tak się szykowałam do odwiedzin w rodzinnych stronach). Przez 3 tygodnie szykowałam się na najgorsze, chociaż miałam nadzieję, nie powiem, że się ogarnie i opamięta. Kiedy wyjeżdżałam obydwoje płakaliśmy, przepraszaliśmy się, zapewnialiśmy o miłości. Przez te 3 tygodnie mieliśmy regularny kontakt. Jednak czułam, że on się oddala. W końcu zapytałam wprost. Rozstaliśmy się przez telefon. On powiedział, ze bardzo mnie kocha, ale potrafi zrezygnować i już nigdy nie będziemy razem, bo nie ma zamiaru więcej tak się denerwować i że jego siostra też mu doradza rozstanie (podobno ma o mnie "jak najgorsze zdanie"). Dość długo gadaliśmy, ja płakałam, ale nawet nie starałam się skłonić do zmiany decyzji. Powiedziałam co o tym wszystkim sądzę i poprosiłam, żeby się ze mną nie kontaktował. On oczywiście chciał utrzymać kontakt i "zostać przyjaciółmi". Nie zgodziłam się na to.
Jestem na niego taka zła, mam tyle żalu. Największa krzywdę zrobił mi tymi słowami o miłości. Cały czas się zastanawiam, czy może jednak nie ma szansy. Moje emocje oscylują pomiędzy chęcią wygarnięcia mu w twarz, jakim jest idiotą a pragnieniem przytulenia go i naprawienia wszystkich błędów. Jedno i drugie jest oczywiście bez sensu i nie zrobię tego, ale cóż, na emocje nie ma się wpływu. Dlatego wolę napisać tu i poprosić o wsparcie i "podregulowanie mnie".
A na koniec- najgorsze jest w tym wszystkim to, że muszę zabrać stamtąd moje rzeczy, czyli dobytek całego życia, który rozlokowałam w jego domu. A to oznacza długie pakowanie, długie przebywanie w jego domu, oglądanie go, zetknięcie się z tym wszystkim raz jeszcze.

Promyczku a może jednak cos między wami jest? Dlaczego od razu z góry cos ustalacie?

Ja dziś mam paskudny nastrój. Obudziłam się jakoś dziwnie rozbita i z ogromna tęsknota za ex. W ciągu dnia spadła na mnie taka informacja, ze nie robię nic, tylko siedze i płacze. W dodatku jak ta głupia kwoka wlazlam na profil ex i dojrzałam, ze jednak wrócił do kraju, do którego wrócić planował (tak sadze, stamtąd zdjęcie) a gdzie rzucił wszystko żeby przyjechać być ze mną. Mieliśmy jechać tam razem, a najpewniej pojechał z była-aktualna. Dawno nie byłam tak rozpieprzona, miesiącami nie odczuwałam takiej tęsknoty za nim, jaka czuje dzisiejszego dnia. Jestem strasznie zaskoczona tym wszystkim, nie mogę sobie znaleźć dzisiaj miejsca i jakoś tego poukładać. Mam jedynie nadzieje, ze to chwilowy spadek formy i do jutra się ogarnę.

Kameah wszystko wskazuje na to, że stałaś się ofiarą przemocy psychicznej. Twój facet karał Cię milczeniem, a Ty nawet nie wiedziałaś za co. To jest perfidne i podłe. Z Twojego opisu wynika, że jest bardzo zżyty z siostrą, być może uzależniony od niej emocjonalnie. Może to kwestia braku rodziców i stąd ta silna więź. Możliwe, że traktowała Cię jak zagrożenie, rywalkę, która odbierze jej brata. Chore to.
Zastanawia mnie tylko jedno. Piszesz, że byliście razem dwa lata, jak wyglądał Wasz związek, zanim zamieszkaliście razem? Zawsze tak było?
Niemniej jednak, uważam, że facet cierpi na jakieś zaburzenia, które powinien skonsultować z psychologiem. Tak się nie zachowuje człowiek, który kocha, tylko człowiek chory.
W kwestii odbioru rzeczy, najlepiej byłoby gdybyś pojechała tam z kimś. Może poproś go, by z grubsza spakował Twoje rzeczy, byś spędziła tam jak najmniej czasu.

23 Każdy z nas potrzebuje czasu na, jedni potrzebują go więcej inni mniej. Nie ma reguły. Bardzo dobre jest to, że nie utrzymujecie kontaktu, z tym jest zawsze najtrudniej. Nie czytałam Twojego wątku w całości, więc niewiele wiem o Twoim związku. Ale chyba to i dobrze, bo teraz trzeba się skupić na wychodzeniu z żałoby.
Nie jest tak, że po rozstaniu człowiek niej jest już zdolny do uczuć. Większość zamyka się w skorupce i blokuje wszystko to, co się dzieje na zewnątrz. O ile na początku może to pomóc w przetrawieniu rozstania, tak po jakimś czasie, staje się naszą własną pułapką. Odczuwamy niemożliwość ponownego zakochania się, każda następna osoba wydaje się nam być gorsza od ex, zaczynamy wspominać i rozdrapywać rany.
Kluczem jest chęć i zamknięcie pewnego rozdziału.
Są tutaj Dziewczyny, które podobnie jak Ty, są już rok po rozstaniu i powoli wstają z kolan.
Rozstanie zawsze boli albo przynosi ulgę. Może warto odwrócić ból na wyzwolenie? Teraz możesz zacząć żyć od nowa

Jazz Skąd ten kryzys? Czy to nie jest przypadkiem pokłosie "rozstania " z psiapsiagejem? Mam na myśli fakt rozczarowania i złości, że tak się zachował. I za tym wracają inne przykre wspomnienia?
Tak sobie jeszcze pomyślałam, że może nie przepracowałaś tego rozstania od A do Z. Przyjęłaś, że tak musiało być, skończyło się i tyle. Stąd ta powracająca tęsknota. Może nie zamknęłaś tego na wszystkie zamki?

Pewnie tak
Mam nadzieję, że horyzont sam się nagle pojawi

Jazz, jest mi bardzo przykro
Fakt, że ciężko jest walczyć z emocjami, sercem. Pewnie każdy, gdyby musiał wybierać, wybrałby kierując się sercem. To jest bardzo bolesne dla drugiej osoby i czasem nie mieści się w głowie. Trzeba to zaakceptować, tak jak Ty to zrobiłaś.
Wierzę w Twoją tęsknotę, smutek. Gdybym mogła, to bym Cię mocno przytuliła :*

Na pocieszenie, powiem Ci, że najlepsze rzeczy zdarzają się wtedy, kiedy się ich nie spodziewamy. Nigdy nie wiesz, czy zaraz nie poznasz kogoś, kto Cię w sobie rozkocha i da Ci tyle miłości i szczęścia, ile jeszcze nie miałaś

Owieczko dziękuje :* każdy by poszedł za głosem serca, ja na pewno tez. Sporo czasu mi to zajęło, ale w końcu zrozumiałam czym się kierował i dlaczego tak postąpił. Było to brutalne wobec mnie, ale gdy tylko się odezwała - on poszedł w to. Dziwi mnie jego późniejsze wydzwanianie do mnie z płaczem, ze szczęścia nie może zaznać, ale już tego nie analizuje. Widocznie miał wyrzuty sumienia i tyle.

Tatku ja dostrzegam szczęście, które mnie otacza. Tylko od wczoraj trochę pochlipuje pod nosem, ale jestem pewna, ze to stan przejściowy.

Paslawku jak zawsze masz rację praca mnie pochłonęła chyba całkowicie :-\. Wiele osób mi ostatnio mówi że sie marnuje w tej pracy i ta praca nie jest dla mnie . Dla mnie ta praca stała się drugim domem i chyba tak przystanią ucieczka od myśli . Najgorsze  jest to że wyciągnęłam się w czytanie kryminałów i chyba one też zaczynają mnie spaczac. Zaczęłam czytac psychologiczne kryminały nad którymi rozmyślam strasznie . Myślę że coś się zemną dzieje nie dobrego . Już nie blokuje się tylko na facetów ale coraz bardziej drażnią mnie ludzie oczywiście jestem miłą serdeczna itp ale w środku się gotuje coś we mnie . Niewiem czy warnuje czy dziczeje już do końca ....
Trochę sama się już tego przeraziłam i od dwóch dni spędzam mnustwo czasu z przyjaciółka  .
Zauważyłam też że strasznie przyciągam do siebie dziwnych ludzi

To niedobrze pyłku, że tak się czujesz i masz takie odczucia. Praca jest ważna ale nie najważniejsza.
Może poczytaj trochę bardziej weselsze książki i zrób detoks od kryminałów A przyjaciele są dobrzy na wszytko.
Dziwni ludzie, jak to przyciagasz dziwnych ludzi?

Myśle, ze po to mamy zdolność myślenia aby korygować własne instynkty i emocje. Racją jest, ze to się zawsze, na jakimś etapie, nawet odległym, może pojawić. Mam na myśli właśnie takie spadki i przypływ negatywnych emocji. Bo osobiście uważam, ze obojętności przy wcześniejszym wielkim zaangażowaniu (plus konstrukcja osobowościowa) nie da się uzyskać w pełni. Można mieć dystans, intelektualizować, mentalizować, ale żeby nie czuć nic? Nie wiem, na ten moment wydaje mi się to trudne. Emocje będą się zmieniać i postrzeganie tego samego człowieka tez, ale nie da się być obojętnym bo to znaczy nie czuć nic, nie mieć emocji...
Ja osobiście jestem zaskoczona jak zwykła rozmowa i spotkanie pozwoliło mi na jakaś naprawdę radykalna zmianę w postrzeganiu swojej sytuacji, motywów, celów itd. Skłamałabym gdybym powiedziała, ze teraz to jestem maxi szczęśliwa. Ale czuję się tak jakby mi ktoś zdjął kamień z szyi. Jak Syzyf, który jednak wtoczył kamień pod górę. Teraz jest trudniejszy etap bo misze odbudować ważniejsze rzeczy. Przyjrzeć się sobie i swoim ograniczeniom - skąd, po co, dlaczego. Co nie oznacza, ze nie zakładał ewentualnych „emocjonalnych perturbacji” po drodze. Bo już wiem, ze to się zdarza i trzeba umieć to zagospodarować, wyciągnąć wnioski i iść do przodu. A jak mnie nachodzą głupie myśli to szybko tworze przed oczami obraz Ex w łóżku z inna, przypominam sobie ten wzrok i zachowanie i zaraz wracam do pionu. Czuję się silniejsza niż mi się wydawało, ze będę. Długa droga jeszcze na prostą ale pierwszy wiraż pokonany
Miłego wieczoru dla Was wszystkich.
Pyłku, jako fanka kryminałów zapytam, co ostatnio czytasz?

W tym tygodniu przeczytałam książek COBENA " TYLKO NIE MÓW NIKOMU " i KOETHI ZAN "SIŁA STRACHU" ,
polecam książkę Stuart Neville duchy belfastu jedna z lepszych jaka przeczytałam . Dobra też jest Puzynskiej ŁASKUN, książki Kinga ale ciężko mi się jakoś czyta , takie słabsze to Tess Gerritsen nosiciel i ostatni który umrze , Remigiusz Mróz kasacja dużo tego żeby wypisać cykne ci foto jakie mam książki i polecam . Dziś się wzięłam za ostry kryminał szczerze pierwsze strony są już strasznie mocne że odkładałam ja co chwila zastanawiając się czy napewno chce to przeczytać nie dałam rady i odłożyłam może jutro się zabiorę do czytania tytuły to "POKUTA" i drugą "OFIARA "  Maxa Czornyj ale nie wiem czy polecam ;-)
A Ty co polecasz :-)

Wymig, Aniu dziękuje Wam. Dużo mi dały Wasze słowa, choć mam dziś taki chaos w głowie, ze ciężko mi cokolwiek mądrego napisać. Po prostu.. dziękuje <3

Tatku chyba trafiłeś w punkt. Ta świadomość, ze wyjechał tam, skąd dla mnie wrócił... ze nie zmienił planu, ze wszystko kręci się jak miało się kręcić, tylko po prostu ja wypadłam z obiegu.. ze to takie ostateczne, skończone.. to chyba we mnie faktycznie uderzyło, choc zdalam sobie sprawę z tego, ze to koniec, dawno dawno  temu.

Pozwalam emocjom przez siebie przepływać, ale naprawdę od lat nie potrafiłam tak szczerze płakać. Teraz natomiast drugi dzień chlipie sobie w najlepsze i nie rugam siebie za to. Może trochę martwię się sama o siebie, ze to aż tak. Oprócz tego wszystkiego spadła wczoraj na mnie naprawdę zła wiadomość dotycząca kogoś mi bliskiego. Jeszcze ktoś inny bardzo zawiódł i negatywnie zaskoczył. Paskudna kumulacja

Ja zauważam u siebie coś podobnego, tzn chodzi mi o kontakt z innymi ludźmi. Pracuję bezpośrednio z ludźmi i do tej pory bardzo lubiłem swoją pracę, ale od jakiegoś czasu strasznie mnie to irytuje i denerwuje. Tak jak piszesz, też nadal jestem miły i pomocny dla ludzi, ale wewnątrz się gotuję. Dobija mnie samotność, a z drugiej strony męczą inni ludzie. Ostatnio widziałem się ze znajomymi, rzadko mam teraz okazję i niby fajnie było ich spotkać, ale z drugiej strony nie cieszył mnie ten czas tak jak powinien, tak jak cieszył wcześniej. Nie wiem jak wy to robicie, przepracowujecie te rozstania. Bo ja chyba nie umiem tego przetrawić i rozłożyć na czynniki. Minęło juz kilka miesięcy, a kiedy pomyślę o tym związku to chyba  niczego się nie nauczyłem, nie wyciągnąłem żadnych wniosków. No może oprócz takiego aby bezgranicznie nie ufać, bo nawet po 7 latach okazuje się, że ta druga osoba jest inna niż myśleliśmy

Pyłku dobrze, ze spędzasz czas z przyjaciółka. Jednak myśle sobie, ze takie wkur*wianie się na ludzi może tez wynikać z tego, ze taki masz charakter pracy - ciągły kontakt z innymi ludźmi. Ja ostatnio tez się wściekam okrutnie, drażnią mnie wszyscy, ale widzę po sobie, ze to tez dlatego, ze klienci mnie zwyczajnie drażnią i stad moje zmęczenie w tej materii  :-P

Wymig dziękuje, miło, ze o mnie pomyślałaś :*

Dzisiaj czuje się.. fuj. Mam kaca, wróciłam do domu po 5 i jestem tak wypluta.. Bawiłam się za to przednio, wiec trochę odreagowalam. Przez zmęczenie i kaca nie myśle, nie analizuje, wiec dziś jestem spokojna. Tylko jadłabym cały czas różne świństwa.

Taaa... ja tez zrobiłam masę, przytyłam 2kg w ciągu ostatnich 3 miesięcy -,- tragedia, od poniedziałku idę na dietę!

Ja nie wiem dziewczyny wy jesteście takie grube że dajta spokój .... .:-P.
A tak ogólnie to oglądacie się w lusterkach może właśnie dopiero teraz macie normalna wagę . Jesteście obydwie szczupłe !!

Jakbyś dokładnie była w mojej głowie Właśnie takie mam odczucie, że stoję w miejscu i nie wiem jak ruszyć naprzód. Każdy dzień jest podobny, czas mija, a ja nie mam pomysłu co ze sobą zrobić. Wiem, że życie toczy się dalej, ale nie umiem odnaleźć celu i sensu w tym co robię. Mam straszne wahania nastrojów, raz wesoły z głową pełną pozytywnych myśli, że jeszcze wszystko przede mną i to nie koniec świata. A innym razem same czarne myśli, że już nic mnie nie czeka i straciłem swoją szansę na udane życie. Staram się robić tak jak piszesz, coś dla siebie. Np zacząłem znów częściej chodzić do kina. Kiedyś chodziłem kilka razy w miesiącu, a później jakoś tak wyszło, że raz na kilka miesięcy. Lubię oglądać filmy, choć i tam zdarza mi się, że oderwę myśli od filmu i przychodzą te niemiłe. Ale czas, liczę na niego, że to on jednak pomoże. Z jednej strony szkoda mi tego czasu, bo życie mamy tylko jedno, a już nawet te 7 miesięcy wydaje mi się zbyt długim okresem zawieszenia. Ale z drugiej strony tak jak piszecie, każdy ma inny okres "zdrowienia" i jedni potrzebują tego czasu mniej, inni więcej. A czym jest 7 miesięcy do 7 lat. Ale czas ma to do siebie, że płynie, choć ostatnio się naczytałem o dylatacji czasu i w sumie wiem, że nie dla każdego jednakowo A co do waszych kilogramów, nie widziałem was, ale 2 czy 5kg aż takiej różnicy chyba nie robią, a najważniejsze to dobrze się ze sobą czuć. Szkoda życia na katowanie się dietą

Nie no ja nie kręcę dramatu z tytułu tych 2kg na plusie, ale chciałabym je mimo wszystko zrzucić. A najlepiej jakieś 4kg, wtedy będzie perfect

Ja jeszcze nie jestem na żadnej diecie! Idę dziś z Policjantem na obiad, tydzień temu wezwali go do pracy, wiec nasze spotkanie nie wypaliło. No ciekawe jak będzie

Strasznie się zapiera że to nie randka :-P.
Paslawku z racji tego że nie jem zwierzątek nie napiszę mniam ale wyobrażam sobie że napewno będzie dobra i wszystkim będzie smakować ;-)

No dobra, Pyłek wywołał do tablicy to powiem, że mimo diety zasmakowałam dzisiaj domowego obiadu u mamy. Tradycyjnie schabowy, ale z wieloma dodatkami, najbardziej mi zasmakowała podsmażania cukinia z marchwią, mniam później na kolacje tortilla z serkiem chrzanowym, polędwica drobiową, swiezyki warzywami, sosem czosnkowym, no zrezygnowałam z sera ale opiekaną na grillowej patelni, mniam. Generalnie chyba to nie ma nic wspólnego z dietą ;D

Z gorszych wiadomosci to moja kotka choruje ;(

POWSINOGA?! No masz! Ex mnie tak nazywał, cholera! I coś w tym faktycznie jest Tatku

Spotkanie z Policjantem zaliczam do udanych, sama jestem zaskoczona, jak fajnie spędziliśmy czas. 4,5h ciągłej rozmowy, żadnego głupiego napięcia, pełen luz i naprawdę było miło:-) jesteśmy umówieni na środę, mamy jechać nad jezioro albo coś, dzień zaplanowany wstępnie całkiem sympatycznie

Po spotkaniu odezwałam się do kumpla, który miał lekkiego focha i zlądowalam u niego na piwku + filmie, dlatego tak późno daje znać

Nie wiem czy wiesz, ale takie słowa bardzo podbudowują. W ogóle to forum, wasze historie pomagają, przynajmniej mi. Zrozumieć i dojrzeć, że wiele jest osób w sytuacji podobnej do mojej. Nawet Ty piszesz, że jesteś 7 miesięcy po rozstaniu czyli mamy podobny czas. Mój związek był trochę krótszy, ale 7 lat to dla mnie również szmat czasu. Jednak po tym co piszesz widzę, że powoli z każdym dniem podnosisz się i otwierasz na to nowe życie. Może nie do końca satysfakcjonujące, ale mam nadzieję, że z czasem, tak jak piszesz pojawi się to zadowolenie. Sam również staram się doceniać małe rzeczy, cieszyć się chwila którą mam. Nie zawsze mi to wychodzi, ale próbuję. Widzę mimo wszystko, że trochę inaczej się teraz czuję niż te kilka miesięcy temu. Nie do końca normalnie i tak jak bym chciał aby to wyglądało, ale zdecydowanie lepiej, niż było. Ciągle się tez zastanawiam nad swoim miejscem do życia. Obecnie mieszkam bardzo blisko eks, zdecydowanie mi to nie pomaga. Ale z drugiej strony nie wiem czy przeprowadzka do innego miejsca nie będzie zwykłą ucieczką i problem nie będzie rozwiązany tylko zamaskowany. Nie podobają mi się też uczucia, które czasem się pojawiają, żal i nawet nienawiść. Nie chce ich czuć względem niej i staram się je tłumić, ale czasem mimo wszystko wracają. Może spróbuję wg Twojego polecenia spisywać swoje odczucia, weryfikować je z czasem i zobaczę jak to się sprawdzi. I może faktycznie nic nie dzieje się bez powodu, tylko jak na razie po prostu tego powodu nie dostrzegam. Mimo wszystko dziękuje za pozytywne słowa

Tak Tatku, niezły wynik jak na pierwsze spotkanie zdecydowanie to ja wiodłam prym w gadaniu, ale ja już tak po prostu mam :-P

Paslawku Twoje mądrości to tylko czytać i zapisywać i wracać i wracać i wracać
Zgadzam się, że tłumienie emocji to tylko tworzenie w sobie „korka”, pod którym wrze. Kiedyś to wybuchnie. Nie warto zastanawiać się nad tym, czy to co się czuje jest dobre/niedobre, czy przystaje do innych czy nie. Jednemu potrzeba kilku miesięcy, innemu lat aby przepracować to, co się stało. Tutaj forma relacji, osobowość i historia życiowa ma duże znaczenie. Tez byłam na etapie, w którym myślałam, czytając forum czy słuchając znajomych, że ze mną coś nie tak. No bo przeżywam, bo ciagle do tego wracam, mówię, myśle, bo czuje do niego to, co czuję. Ale uświadomiłam sobie, ze nie chodzi o to czy ja jestem taka jak inni czy nie. Ja to jestem ja, nam takie przyzywanie a nie inne, z jakiegoś powodu. I dopiero jak zaczęłam nazywać to co czuje - kocham, tęsknie, jest mi zal, nienawidzę cię itd itd zaczęło coś się ruszać, w jakoś sposób to oswajalam. I nie wstydzę się przyznać do tego, że nadal mam wahania, dni kryzysowe, nadal mam zahamowania, nadal o nim myśle. Ale widzę ze to myślenie i odczuwanie, ich częstotliwość i intensywność, są inne niż kilka miesięcy temu. Ufam, że będzie z czasem inaczej, lepiej, bo ludzie się podnoszą, wiec czemu nie ja? Ja widzę zmianę w sobie, mimo ze jeszcze to nie jest etap, w którym widzę siebie z kimś innym w przyszłości, ale dostrzegam siebie bez niego.
Pozdrowienia dla Was wszystkich wieczorową porą
Dostałam podwyżkę i zaszalałam, a jakże w Douglasie i Rossmanie
Kotka dziś po wizycie u weterynarza, czuje się już lepiej, powinno być dobrze.

Tatku jak ja lubię Twoje posty. Zawsze w punkt <3

Owieczko hahaha! Powiem Ci, ze niezle dałaś mi do myślenia! Właśnie.. co z tym „ze to tylko kolega”? Coś chyba faktycznie musiało zadziac się w mojej głowie, ze zaczelam go porównywać i postrzegac w inny sposób. On mi dał jasno do zrozumienia, ze jest mną zainteresowany jako kobieta, ze mu się zwyczajnie podobam i coraz lepiej się czuje w kontaktach ze mną. Nie chce tego popędzać, daje temu czas i nie zamierzam zmieniać tempa - niech się kręci powoli jak do tej pory. Ciężko mi powiedzieć o co mi dokładnie chodzi, kiedy mówię, ze jest zbyt normalny, ale chyba mam na mysli to, ze on mi raczej za dużych emocji nie zafunduje - a dotychczas właśnie miałam ich wręcz w nadmiarze i dlatego, jak powiedział Tatko, czuje się z tym wszystkim trochę dziwnie.

Czytam Was Dziewczyny od początku i to co rzuca mi się w oczy Promyczku to to, że Ty nie odpuściłaś.Dziewczyny Ci tego nie napiszą bo się zżyłyście.Ty ciągle jesteś w fazie wyczekiwania wyjedzie-przyjedzie itd.Pisałaś że  poczułaś ulgę jak mu wywaliłaś i teraz możesz iść dalej.Bzdura Promyczku dalej czekasz i kolejny plasterek:(po co Ci to?żyjesz od wyjazdu do przyjazdu.