Moja kobieta straciła ciążę z mojej winy. - Netkobiety.pl

Czyli zamiast radzić sobie ze stresem uciekała przed nim pod formą adrenaliny? Nie nauczyła się radzić z emocjami, bądź znaleźć innej pracy? To nie było rozsądne. Rozumiem lubić "ekstremalne sporty" ze względu na charakter itp. a nie wiązać je z problemami. To nie kończy się najlepiej.

Nie wiem, a wróżyć nie zamierzam. Jednakże Ty powinieneś wiedzieć jak reaguje na stresujące sytuacje. Wiem jedno - ten wypadek zostawi piętno na całe życie. Być może będzie to skutecznie tuszować, a być może rozsypie się na części. Takie traumatyczne przeżycia dodatkowo mogą wywoływać falę autosomatycznych dolegliwości zdrowotnych.

Właśnie widzę jak sobie radzisz - o tym również świadczy założenie tematu na kobiecym forum... kogo chcesz oszukać? Nas? Po co wypierasz takie fakty? Udawanie silnego nic Jej nie da.

Aha czyli adrenalina tylko poprawiała Jej humor - stres był w zawieszeniu w tej chwili, a później szła Sobie na fitness włączała program "wyładować się" i to robiła? Oczywiście sex dostarcza adrenaliny, a endorfiny tylko ćwiczenia. Czy Ty Siebie słyszysz? Nie masz żadnego pojęcia o emocjach, a tym bardziej ich przerabianiu. Wpływu pewnych zachowań na stan emocjonalny.
Czemuś te zwykłe negatywne uczucia służą i lepiej je przeanalizować, niż przed nimi uciekać. Wy je wypieracie i znajdujecie sobie zajęcie, które ma je wyładować zamiast zrozumieć.
Czyli nie jesteście w stanie Sobie poradzić ze stresem bez bodźców zewnętrznych. Trochę jak osoby uzależnione? Nie potrafiące Sobie radzić z przeciwnościami losu? Stąd sięgnąłeś po alkohol... jeszcze raz - dzieci w żadnym wypadku nie są dla Was. Może kiedyś, ale na pewno nie w najbliższym czasie.

Właśnie kilka dni temu widziałam wypadek. Samochód potracił kobietę przechodzącą przez pasy. Kierowca rozmawiał przez telefon. Kiedy ratownicy kładli kobietę na nosze strasznie krzyczała ... Czy takie wypadki są potrzebne ...

Dzisiaj nadal jest obojętna. Nie płacze,jedynie usilnie chciałaby już wrócić do domu. Dzisiaj zostanie wypisana. To wszystko jest za trudne.

Pić, pije, śpi, ale ja bardzo,bardzo mało.

To prawda. My decydujemy czy siadamy za kółkiem po alkoholu. To my decydujemy czy przekraczamy ograniczenie prędkości. To my decydujemy czy "na szybkiego" przejeżdżamy przez pasy. Odpowiedzialny człowiek potrafi adrenalinę pozostawić na torze, a w normalnym życiu (gdzie egzystujemy w społeczeństwie) myśleć logicznie.

Moim zdaniem powinna zostać z rodzicami, nie jesteś w stanie zapewnić Jej odpowiedniego wsparcia i opieki. Co więcej to wszystko może się skumulować i "wybuchnąć" po latach.

Hmmm... Jeśli nie jesteś trollem, to naprawdę są inne fora i/lub realne poradnie. Tam nie ma wściekle atakujących bab.
A tak po męsku to ci powiem, że dałeś dupy. Jesteś niedojrzały emocjonalnie. Masz więcej niż 25 lat i fiu bździu w głowie... To dobrze o Tobie nie świadczy... Mierny kierowca w szybkim aucie... Ranna druga osoba, zabity płód... Jesteś pizdą nie kierowcą. Lepiej zwróć PJ.

Musisz dać jej czas na żałobę. Każdy ją przeżywa na różne sposoby, nie każdy sobie z nią radzi w konstruktywny sposób, nie każdy, kto doświadczy straty dziecka się po tym podniesie, ale też nie każdy po takim wydarzeniu stoczy się na samo dno rozpaczy. Jej żałoba może wyglądać różnie - złość, smutek, depresja, apatia, ignorowanie sprawy, udawanie, mania, kłótnie, utajony gniew. Nie wysyłaj jej teraz do żadnego psychologa czy psychiatry! Ona nie potrzebuje psychologa - potrzebuje bliskich, potrzebuje czasu na płacz i przeżywanie i wszystko, co teraz się w niej dzieje musi się zadziać. Nie przyspieszysz tego, nie ominiesz. Nie wiem, czy jesteś odpowiednią osobą,  żeby jej  w tym towarzyszyć. Teraz może ci mówić, że cię nie wini, za dwa dni zmienić zdanie. Potem znów i znów. Jej zachowanie nie będzie się wydawało "logiczne", ale będzie racjonalne - będzie reakcją na naprawdę trudne wydarzenie. Czeka ją wir emocji. Po części będzie on dotyczył Ciebie. Nie wiem, czy ci wybaczy, nikt tego nie jest w stanie stwierdzić. Moja matka nie wybaczyła mojemu bratu, że mój drugi brat jest teraz w stanie wegetatywnym, mimo że ich wypadek był naprawdę nieszczęśliwym wypadkiem i nie było w tym niczyjej winy. Raczej nie jesteś najlepszą osobą do wspierania, bo sam będziesz zmagał się ze swoją żałobą i nie udawaj superbohatera, że wszystko dźwigniesz, i swój stan i jej, bo to też będzie nieodpowiedzialne.

Stało się. Możesz z tego wyciągnąć lekcję. Obyś z tego wziął coś naprawdę wartościowego, ale nie każdy ma w sobie siłę, by tragedię przekuć w coś ważnego. Większość ludzi wraca do dawnych zachowań...

Dlaczego miałbym być nieodpowiednią osobą? Ja radzę sobie.
Jest z nią lepiej. Już uśmiecha się, chce wrócić do pracy. Potrzebuje mnie teraz, jest taka...bardzo wrażliwa na wszystko.

Ludzie, spokojnie... Widać, że jesteś załamany a wszyscy cię dołują. Chłopak prosi o radę co robić a nie o ocenę... czy to takie trudne?
Strasznie musi się czuć Twoja żona i ty także. Myślę że oboje powinniści eudać się do psychologa, bo tobie też na pewno to zostawi trwały ślad w psychice ;/ Niestety, to się już nie odstanie więc pozostaje uczyć się na swoich błędach. Terapia to najlpesze rozwiązanie. No i trzeba dac sobie czas. Nic od razu się nie zadzieje.

Nie udzielałam się na tym wątku, ale też jestem zdania, że nie o to chodzi, by gnoić faceta. Zrobił potworne nieodpowiedzialne głupstwo, ale co teraz dadzą gromy ciskane na jego głowę? Już i tak wystarczająco pokutuje. Trzeba mu pomóc, do licha, stanąć na nogi i wspierać dziewczynę.
Ja chyba nic nie doradzę, nie czuję się kompetentna. Autorze, bądź przy niej po prostu i bądź z nią. A czy ona Ci wybaczy - czas pokaże.

Cześć. Dzisiaj szukałem czegoś w starym laptopie i znalazłem ten temat w zakładkach. Przeczytałem, trochę wróciło wspomnień, ale postanowiłem napisać coś od siebie. Może to komuś pomoże.
Moja żona (a wtedy kobieta) przeszła emocjonalną rozpacz, 9 miesięcy na zmianę było dobrze i źle, później było dobrze ale ogólnie cały proces wychodzenia na prostą trwał dwa lata. Ale najgorsze było pierwsze 9 miesięcy, wtedy też odeszła z pracy. Ja? No cóż przez 9 miesięcy byłem tylko dla niej, ona tylko przy mnie pokazywała emocje. Praca, zajmowanie się nią i  zeszłem na dalszy plan, nie miałem czasu na analizę. W tamtym momencie ja miałam 29 lat, żona 25. Od 2019 roku jesteśmy małżeństwem, a w marcu nasze dzieci będą miały roku - bliźniaki parka. Mój okres żałoby przypadł na ciążę żony. Ale mimo iż nasz związek zaczął się od łóżka, wpadki (wcześniej byliśmy znajomymi, a żona mnie nie chciała, bo nigdy wcześniej nie byłem w związku, bawiłem się kobietami), dziś jesteśmy razem, mamy dzieci, w rajdach nie jeżdżę, a porsche poszło na sprzedaż, bo ważniejsza była budowa domu bez kredytu, sportowe auta wymieniłem na rodzinnego mesia. Także chyba ludzie jak ja wychodzą na ludzi;)

Skończony fajnie, że napisałeś co u ciebie u was . Wszystkiego najlepszego w waszym życiu, dla was i dzieciaczków.
Jeżeli chodzi o to co się stało, to wszyscy robią głupoty, ale nie każdemu przychodzi tak boleśnie za nie zapłacić. Wyciągnąłeś wnioski, czas żałoby i tak musiał minąć, swoje każde z was na swój sposób musiało przeżyć. Ważne, że trzymaliście się razem, nikt tak jak wy nie rozumiał tej straty i smutku. Zycie idzie dalej.
Twój temat może będzie przestrogą dla innych kierowców.