męska depresja-samotność, pesymizm, brak wiary w siebie, masochizm - Netkobiety.pl

U mnie najpierw byla potrzeba schudniecia. Kiedy zaczelo byc widac rezultaty zaczelo mi sie to podobac - ze cos mi wychodzi, ale ze nie szlo to tak szybko jak oczekiwalam to zaczelam biegac.

Pierwsze podejscie do biegania to byla porazka - bolaly mnie stawy, czulam sie zle, nie chcialo mi sie wstawac, wkurzali mnie ludzie mijajacy mnie lekkim krokiem kiedy ja ledwie czlapalam (wazylam wredy jeszcze jakies 90-85kg)

Wtedy doszlam do wniosku, ze cos robie nie tak.  Ze to bieganie to nie tak powinno wygladac. 

Siadlam do lapka, otworzylam youtube i zaczelam szukac jak mam biegac znalazlam cudowny film, ktory pokazal mi czego ja chce. Do tego momentu nie wiedzialam, ze chce wlasnie tego. Ze to jest moj cel. Wtedy zaczelam szukac jak to zrobic. Pod konec tamtego roku PIERWSZY RAZ W ZYCIU przebieglam 10 km

I wredy wlasnie pomyslalam, ze majac 40 lat na karku jeszcze wiele rzeczy w zyciu można. 

W ubiegle lato przebieglam 16 km.

W tym roku to bedzie 21.

Tak, wiem ze sa ludzie, ktorzy dochodza do formy pozwalajacej pokonac ren dystans w jedwn sezon. Mnie to zajmie 5 lat. I co z tego?

Za kazdym razem kiedy cos mi sie udaje dokladam nastepna cegielke. Wlasnie wazne jest to, zeby nie odpuszczac. Byc w ruchu. Nie jest ważny sam cel, ale dzialanie.

Zacząłeś studia 5 razy i nigdy nie skonczyles? Zacznij 6 raz, albo zacznij sie uczyc grac na gitarze. Wstan i zrob cos. Nie wiesz co, to posprzataj w garazu. Idz do kina. I tak kazdego dnia. Wstan, wyprostuj sie i zrob cos.

Napisales gdzies tam wyzej, ze zycie jest jak tasma, z ktorej codziennie odcinasz po 1 mm i nie widzisz zmiany, dopiero ktos z boku dostrzega jezeli nie widzial cie od 30 lat.

W druga strone dziala to dokladnie tak samo - podsajesz sie, bo nie dostrzegasz tych malutkich zmian na plus jakie w tobie zachodza. Ignorujesz je, bo wydaja ci sie nieistotne i blahe przez swoj mikroskopijny rozmiar.
Dopiero po pewnym czasie kiedy spojrzysz wstecz zrozumiesz jak te mikroskopijne zmiany potrafia naprawic zycie kiedy je sie pomnozy przez 365, przez 3 lata, przez 5.

Mozesz nic nie robic, mozesz codziennie walczyc o ten +1 mm - cokolwiek wybierzesz ten czas i tak upłynie.

+1 czy -1 zalezy tylko od ciebie.

Zapodaj proszę ten filmik o bieganiu, który Ci tak pomógł. Ja próbowałem kiedyś biegać, ale cholera miałem dokładnie tak jak Ty. Do tego dochodzą bóle pleców. Zresztą ja nawet w czasach szkolnych miałem problem z przebiegnięciem 1 km. I to wcale nie z powodu jakiejś nadwagi. Wtedy byłem chudy.

robiłam też kursy hobbistyczne, z których poza satysfakcją nie ma żadnych wymiernych korzyści (raczej straty )

Co się stanie jeśli np. zrobisz sobie jakiś kurs np. uprawnienia SEP do 1 kV, ale potem nigdy z nich nie skorzystasz, bo uznasz, że to nie to? Poza odrobiną kasy i czasu stracisz za dużo? więcej niż mógłbyś zyskać, gdyby okazało się, że jednak to fajny kierunek? Kiedyś Steve Jobs stwierdził, że bardzo cenne były zajęcia z kaligrafii na studiach (mimo iż samych studiów chyba nie ukończył), bo dzięki temu Jabłuszka są takie ładne

Jeśli sobie uświadomisz, że koszt (psychiczny) jest niższy niż poświęcone środki (czas, pieniądze) to łatwiej będzie ci podjąć decyzję.

No, ale na te kursy hobbistyczne szłaś całkowicie "na chybił trafił" ? Zastanawiałem się kiedyś nad czymś takim, ale z tym jest ten sam problem jak ze studiami podyplomowymi. Nie mam jakiś pasji, zainteresowań, które można by przełożyć na coś konkretnego.
Z kasą też oczywiście muszę się liczyć.

Nie jest to głupie. Jest w tym jakiś sens.

Podobnie jak ja-jedna praca od ukończenia studiów i nie jest to wymarzona praca. Tylko ja już mam 22 lata pracy. Jak zmienić skoro tylko to się umie, co się robi... Na kolejne studia potrzeba kasy i dużo wolnego czasu, a skąd to brać mając rodzinę...

Wilku, jeszcze a propos próbowania - myslisz, ze trzy lata temu ja przypuszczałam, ze zaczne się uczyć hindi? Ja tylko znalazlam na youtubie piosenkę, którą śpiewał facet, ktory mi sie spodobał 

ale czy ma to jakieś znaczenie? czy ma to jakiś wpływ na twoje, moje, czy innych forumowiczów życie? to jest tylko moja opinia, oparta na moich doświadczeniach. Nie namawiam cię, abyś żył wg moich wskazówek, wprost przeciwnie - szukaj, jeśli znajdziesz jedną ciekawą dla siebie myśl - fajnie, a może zainspirują cię wypowiedzi innych, może jakieś książki, yt - to jest twoje życie, twoje wybory.

Co jest twoim problemem - samochód czy brak życia seksualnego? pralka czy brak przyjaciół? Czy rzeczywiście zajmujesz się rozwiązywaniem problemów, czy szukasz innych zajęć, by się prawdziwymi problemami nie zajmować?

Chwała ci za to, jednak trochę cię uwiera twoje życie i to jest właśnie taka mała próba przełamania codziennych schematów.

Przede wszystkim dzięki Iceni za podanie cytatu z nowej książki Jordana Petersona, kanadyjskiego psychologa klinicznego, który sam przeżył walkę z depresją

Po drugie, to co pisze Cyngli, jest również istotne- wyjdź do ludzi, zgłoś się na wolontariat, zrób coś dla innych. Ja miałam depresyjną załamkę na początku marca- czarne myśli, bezsenność, izolowanie się (znam te oznaki jak mapę własnego miasta)- i postanowiłam dołożyć się do fundacji, która zapewnia ludziom pitną wodę w Afryce. Gotuję dwie zupy dla 40 ludzi w piątek . Wydałam kasę na składniki, gotuję, ludzie płacą, a kasa idzie na dobry cel. Od razu mi się nastrój poprawił.

Cóż, myślę, że dziesiaj daje o sobie znać skumulowany efekt twojego postrzegania siebie, związków z ludźmi, świata i tworzenia przez ciebie teorii, w jaki świat i ludzie funkcjonują. Dla mnie to wygląda tak, jakbyś „widział” i „zapamiętywał” niemal tylko rzeczy i zdarzenia negatywne. Jakbyś wszystko filtrował przez negatywny kontekst.

Każdy odbiera od życia, ludzi, świata, otoczenia różne sygnały, informacje, albo w skrócie BODŹCE. Część z nich jest negatywna (chodzi o to, źe odbierane są negatywnie), a część pozytywna. Te pozytywne nastrajają pozytywnie do ludzi, do życia, do partnera, do otoczenia i to jest na tyle przyjemne, że chce się to powtarzać. A jeśli odbiera się negatywnie, to jest to nieprzyjemne i odechciewa się żyć.
Przeważnie ludzi spotykają takie rzeczy i wydarzenia, które odbierają jako negatywne oraz takie, które odbierają pozytywnie. Te negatywne są nieprzyjemne, ale to dzięki tym pozytywnym chce się żyć, zbliżać do ludzi i tworzyć takie strategie działania, żeby mieć jak najwięcej sytuacji pozytywnych i brania od życia tego, co jest dla mnie przyjemne, pozytywne.
Hmm...ale w twoim przypadku, to wyglądae jakbyś mocniej odbierał, pamiętał i reagował na BODŹCE NEGATYWNE. Jakbyś cierpiał z ich powodu bardziej niż inni, bo nie masz przeciwwagi w postaci odbierania, zapamiętywana i reagowania na BODŹCE POZYTYWNE. Pozytywnych rzeczy nie odbierasz, nie zapamiętujesz, nie przeżywasz. Jakby były OBOJĘTNE.
Wydaje mi się, źe ty nawet nie wiesz, że patrzysz na świat inaczej niż przeciętny człowiek, że jesteś w swojej skali odbioru bodźców wyskalowany w ten sposób, że to, co dla innych jest pozytywne, dla ciebie jest tylko obojętne.
Nie wiem, czy to, co mi się wydaje na podstawie tego, co tu napisałeś jest prawdą, ale jeśli tak, to wiem, źe do tej pory sprawdzone zostały dwa rozwiązania. Jeden to leki, które pomagają przywrócić równowagę biologiczną, bo to przeskakiwanie, które spróbowałam powyżej opisać to nic innego jak błąd chemiczny spowodowany nieprzeciętnym poziomem niektórych neuroprzekaźników. Druga metoda to terapia, ale najlepiej trafić do kogoś, kto ma doświadczenie w leczeniu depresji i pomógłby ci poradzić sobie z konsekwencjami twojego „sposobu” widzenia, zapamiętywania i reagowania na bodźce przez dziesięciolecia.

Chyba rozumiem, do czego zmierzasz. Że czasem, by sobie pomóc, trzeba zrobić coś, co na pierwszy rzut oka wydaje Ci się złe/nieprzyjemne/niekorzystne/nieefektywne? Wyjść ze swojej "strefy komfortu"? Może masz rację...

Zadam przewrotne pytanie: czy uczestnictwo w wolontariacie po to, by pomóc SOBIE (przy okazji pomagania innym), nie jest jednak jakąś postacią EGOIZMU i uciekania od problemu? To nie żadna krytyka, broń Boże. To chęć podyskutowania;-)

Wrócę do przewrotnego pytania, które już tu stawiałem:
Czy nie uważasz, że "wyjście do ludzi" , pomaganie im TYLKO W TYM CELU, by SOBIE pomóc z depresją, jest rodzajem jednak egoizmu? Jak sądzisz, co powiedzieliby ci, którym pomagasz, gdyby wiedzieli, DLACZEGO to robisz?

I podkreślam: to nie jest z mojej strony krytykanctwo. Bo ja sam w momentach, gdy jest mi źle, wręcz szukam okazji, by pomagać innym osobom. Ostatnio próbowałem pomóc synowi koleżanki w znalezieniu pracy. Spotkałem się jednak z opinią, iż jeśli ktoś NIE JEST zainteresowany Twoją pomocą (a  tak było w przypadku mojego ojca) - nie należy pomagać na siłę tylko dlatego, by sobie pomóc w depresji.

chyba sam sobie odpowiedziałeś - angażujesz się w pomoc ojcu, nawet wbrew jego woli. Domyślam się, że dlatego że jest twoim ojcem, że coś czujesz do niego, najprawdopodobniej jest jakaś reakcja zwrotna (ojciec wie, że ma syna, na którego może liczyć, który mu pomoże).
Czy twój samochód, czy pralka jest równie wdzięczna? Czemu siedzisz na netkobietach, zamiast dyskutować na jakimiś np. samochodowym forum jak lepiej dbać/naprawić autko?
Z pomocą/wolontariatem jest trochę tak, że ona trochę podłechtuje własnego ego (w pozytywnym znaczeniu) - wiesz, że zrobiłeś coś wartościowego, coś czego osoba w depresji nie ma w codziennym życiu, bo wszystko jej wydaje się bez wartości, bez sensu.

Annkar - czasem farmakologia jest niezbędna, ona pomaga przywrócić równowagę w organizmie (nie znam się na tym, więc nie będę wchodzić w szczegóły), natomiast to trochę mało, bo gdy odstawisz antydepresanty, to często wraca stary stan, dlatego potrzebna jest psychoterapia, by przemyśleć co się dzieje we własnej duszy, w życiu, by nauczyć się innych zachowań. Nie jest to ani łatwe, ani proste, ale jesteś jedyną osobą, która to może zrobić.

Tak, masz sporo racji. Wydaje mi się, że duży wpływ na moje negatywne postrzeganie świata i samego siebie miał mój dom rodzinny. Kłótnie rodziców, w efekcie rozwód, matka dominująca, ojciec wycofany, potem po rozwodzie (mialem 17 lat wtedy) całkowicie nieobecny (wyprowadzil się) w moim życiu przez 15 lat. I fatalizm matki,  będącej dla mnie jedynym autorytetem (nieobecny ojciec). Matka moja zawsze przewidywała negatywne skutki wydarzeń. Wychodziła z założenia chyba, że nie wypada okazywać radości, optymistycznego podejścia, gdyż utożsamiała to z lekkomyślnością. A taka jest siostra mojej matki - bardziej na luzie. Według mojej matki natomiast jedynym własciwym podejściem do życia jest branie wszystkiego na poważnie, przejmowanie się każdą drobnostką i przewidywanie przyszłości (pomyśl co będzie, gdy...)  - bo to jest przecież tzw. mądrość życiowa, przeciwstawiana podejściu bardziej luzackiemu. A wszystko ze szczyptą przeświadczenia, że tylko ona ma rację. Że jest mądrzejsza od siostry - luzaczki. I krytykowanie, subtelne, lub mniej subtelne: gdy przychodziłem do domu ze szkoły z czwórką, jej pierwszym stwierdzeniem zazwyczaj było: szkoda, że nie piątka...

I ze mną jest podobnie: a nawet gorzej: ja przekuwam pozytywne bodźce w negatywne. Uparcie i konsekwentnie. Gdy ktoś mi mówi coś pozytywnego, natychmiast to neguję, odrzucam. Albo tylko w swoich myślach, albo wyrzucam to słownie. Krytykuję wszystko, co pozytywne. Wszelki komplement. Natychmiast szukam dziury w całym , albo umniejszam znaczenie. Np. gdy ktoś mi mówi, że jestem mądry, bo poradziłem sobie podczas trudnej kontroli w pracy - w myslach wręcz wyśmiewam "naiwność osoby, która mi to mówi". I od razu podaję przykłady włąsnej niekompetencji. A potem dręczy mnie poczucie winy za to, jakim jestem w stosunku do otoczenia. I zamykam się w sobie, milczę całymi godzinami, nie odbieram telefonów (i tak rzadko ktokolwiek dzwoni do mnie). I usprawiedliwiam samego siebie, umniejszam swoją "winę" stwierdzeniem, że jestem sam, gdyż nie mam światu nic do zaoferowania. Nic pozytywnego.

Tak, neguję pozytywne bodźce lub zobojętniały mi one całkowicie. Nie cieszy mnie to, że jestem zdrowy, że jest ładna pogoda, że poradziłem sobie z problemem, czy też że kupiłem sobie buty, o których przecież marzyłem. Takie bodźce przechodzą "obok" mnie, po jednym dniu już o nich nie pamiętam. O negatywnych natomiast wiem wszystko i pamietam je długo. A wszelkie zachowania otoczenia wobec mnie zawsze odbieram jako negatywne, doszukuję się złych podtekstów, złych zamiarów.

Nie, to nie jest tak, że ja nie wiem, że patrzę na świat inaczej, niż inni. Akurat TEGO mam pełną świadomość. Świadomość swej odmienności.

Jakie leki byś poleciła?

Mnie dwukrotnie z kryzysów wyciągała Wenlafaksyna. Leki z tej rodziny to Effectin, Alventa, Symfaxin, Efevelon i jeszcze parę innych.

Na mnie działała duloxetyna, która w aptece występuje pod nazwą Cymbalta. Ale szczerze mówiąc, to najlepszym lekarstwem jest sport, aktywność i racjonalne odżywianie. Staram się też unikać większych dawek alkoholu, jakoże prowadzi on do stanów złego nastroju i nawet wzmaga nieracjonalne lęki. Dodatkowo staram się mieć regularną rutynę w ciągu tygodnia (pracuje z domu).

Co w takim razie jest przyczyną tej Twojej depresji, pojawiającej się czasami? Jakiś powód musi być przecież. Depresja nie pojawia się znikąd.

Jakiego rodzaju są te straszne mysli?

Powiedz coś więcej o Twej sytuacji: masz kogoś, kto jest blisko? Mieszkasz sama? Długo trwa ten stan lęku?

Jeśli chodzi o wstyd, to witaj w klubie: ja cholernie się wstydzę tego, że np. nie ukończyłem żadnych studiów. To spowodowało, że unikam kontaktów z rodziną, starymi znajomymi (bo z nimi musiałbym się porównać). I choć z jednej strony wiem, że to irracjonalne podejście prowadzące donikąd, to doskonale Ciebie rozumiem.

Ciężko mi w myślach przywołać te najgorsze napady paniki nocą, bo od dłuższego czasu ich nie miałam, poza tym nie wiem czy trochę nie zadziałało wyparcie. To był prawdziwy koszmar. Ogólnie to był strach przed chorobami, bólem, śmiercią, biedą, odnosił się zarówno do mnie, jak i moich bliskich. Jedna rzecz napędzała drugą, a konkluzja była taka, że czy będę żyć, czy zachoruję, czy umrę, to i tak każda z tych opcji jest przerażająca; nie mogłam wydostać się z tego lęku. Dobrze, że na razie mam względny spokój.

Wracając do chwili obecnej, moje lęki są spowodowane sytuacją w jakiej się znajduję, a wygląda ona w skrócie tak, że nie pracuję (koszmarnie się tego wstydzę, kiedy wychodzę z domu modlę się, żeby nie spotkać nikogo znajomego), mieszkam z rodzicami, niedawno rozstałam się z chłopakiem, z którym byłam 3 lata, do tego problemy rodzinne (finansowe, ojciec alkoholik...) i zdrowotne. W liceum miałam coś co psychiatra określił jako fobię szkolną, skończyłam szkołę, studia (swoją drogą beznadziejny kierunek), ale fobia nie minęła, tylko przybrała formę fobii pracy. W liceum miałam kontaky z psychoterapeutami i psychiatrą, niestety moi rodzice dość szybko odpuścili ten temat, pozwalając mi samej zdecydować, czy chcę dalej chodzić na terapię. Byłam nastolatka, oczywiśćei że nie chciałam! Myślę, że dla nich było to wygodne. Zawsze mi się wydawało, że moi rodzice dawali mi dużo wolności i mieli do mnie zaufanie, teraz myślę o tym raczej jak o niewydolności wychowawczej. W dodatku przekazali mi tą swoją bezradność i nierozwiązywanie problemów do końca. Są ludźmi ok 60, ale w mojej ocenie nigdy nie dorośli. Strasznie mnie to denerwuje, przede wszystkim dlatego, że sama się czuję taka niewydolna życiowo. No nie tylko czuję. Ja jestem niewydolna. O takich ludziach jak ja mówi się, że są pasożytami, leniami i najogólniej śmieciami. Właśnie tak się czuję, choć nie przypominam sobie, żebym wybierała takie życie.

Na studiach, które poza wczesnym dzieciństwem, były najlepszym okresem w moim życiu, chodziłam kilkanaście miesiecy na psychoterapię. Sama ją sobie opłacałam ze stypendium i dobrze ją wspominam, jednak nie uchroniła mnie przed tym, żeby przez następne 7 lat nie wychodzić z domu (chociaż i ten okres miał wzloty i upadki).

Czasem myślę, że w mojej sytuacji po prostu nie da się nie mieć depresji. Nie czuję się winna, że mnie dopadła, ale to że nie mam w sobie siły żeby z nią walczyć to już powód do wstydu i ogromnego poczucia winy. Rodzice zachowują się niemal jakby wszystko było normalnie. Wiem, że to głupie, ale czasem mam żal, że nikt nie wyciągnie ręki, nie zapyta czy nie myślałam o wizycie u psychiatry. Nie wiem po co mi to, ale takiego własnie wsparcia oczekiwałabym od najbliższych.
Mój brat dla odmiany jest totalnie inny, człowiek sukcesu, wszystko zawdzięcza tylko sobie, jestem z niego dumna. Ale on wyprowadził się z domu jeszcze na studiach. Ja jestem po 30tce i często myślę, że dożycie własnej śmierci będzie największym sukcesem. Wstyd mi za takie użalanie się nad sobą, ale o czym mam pisać, jak żadna inna wersja mojego życia nie istnieje. Mam wrazenie, że gdyby magiczna różdżka odebrała mi lęki i niechęć, to nie jestem pewna co by w zasadzie ze mnie zostało. Może nic?

Przepraszam Piotrze, że tak wcinam się ze swoją opowieścią w Twój wątek, powinnam założyć własny; niemniej dalej będę chętnie przyglądać się Twojej dyskusji z forowiczami, w naiwnej nadziei, że kiedyś przeczytam coś, co przestawi choćby jeden trybik w mojej głowie. Uwielbiałam to uczucie "oświecenia" na terapii, gdy nagle udawało się na coś spojrzeć inaczej. Strasznie żałuję, że nie robiłam z tamtego okresu za wiele notatek, a te które mam skutecznie zaszyfrowałam i zapomniałam hasła...

Piotr, te nastroje się pojawiają zupełnie bez powodu. Mogę mieć ciężki okres w życiu, a takiego powera, że wymiata, ale może wszystko być cacy a jestem nagle w czarnej d**ie. Wydaje mi się, że moja depresja jest zupełnie endogenna, czyli zależna od produkcji serotoniny w moim mózgu, która czasem nawala. Ot tak jak niektórzy ludzie mają cukrzycę i brakuje im insuliny.

Rodzinę mam strasznie nieciekawą, ale szczerze mówiąc matka wzbudza we mnie wyłącznie niechęć i agresję (ojciec nie żyje), a nie deprechę. Zresztą wyjechałam zagranice kilkanaście lat temu i prawie w ogóle nie utrzymuję z nią żadnych kontaktów poza jakąś kartką na święta.

Z tym nawoływaniem, by "przestać myśleć o sobie źle" to jest trochę tak, jak z mówieniem osobie chorej na depresję, żeby "wzięła się w garść". Przynajmniej w moim przypadku. To czasem odnosi wręcz przeciwny skutek. Czasem, bo nie zawsze - podkreślam. Z perspektywy osoby cierpiącej na depresję, takie apele (nie bądź babą, weź się w garść, gdy coś zrobisz to od razu ci przejdzie) nie zawsze odniosą skutek, bo ona odbierze je jako dowód kompletnego niezrozumienia jej stanu. I tylko pogłębią poczucie winy i frustracji. Bycia gorszym od innych.

Chyba tak: nauczyłem się pesymizmu od własnej matki. Za tym idzie mój kolejny problem: nie umiem jak osoba dorosła z dorosłą przeprowadzić z nią poważnej rozmowy i jej o tym powiedzieć: że nauczyła mnie pesymizmu. To ją dobije, wiem to. A mnie dobije to, że ona jest dobita z "mojej winy". Jak sięgam pamięcią, to w moim domu rodzinnym nigdy nie było rozmów na poważne tematy. Nie zostałem chyba tego nauczony. Za to wpojono mi poczucie winy za stan psychiczny matki (albo sam sobie to wpoiłem).

Dziękuję Ci za Twoją wypowiedź. Mądrze piszesz. Tak, tworzę chyba zniekształcony obraz samego siebie, oparty nie na faktach, a na własnych przekonaniach. Uważam się za osobę pozbawioną żadnej wartości, często wręcz dokonuję "wewnętrznego samobiczowania się": gdy patrzę na swoją twarz w lustrze - używam określenia: moja morda, a nie :moja twarz. Nie cierpię własnego wyglądu, głosu i całego ciała. Podkreślam własne niedoskonałości, wady (cierpię na schorzenie kręgosłupa - widoczne na zewnątrz podczas chodzenia). Do tego dochodzi moja orzeczona niepełnosprawność - to kolejny powód mojego poczucia bycia gorszym. Jednocześnie  - niestety - osiągam podniecenie seksualne w sytuacjach bycia upokarzanym przez kobietę na tym wlaśnie tle (mojej niepełnosprawności fizycznej). Lub też wyobrażen takich sytuacji, podczas oglądania stron porno w sieci. To błędne koło, w które sam się wpędziłem i czuję, że zmierzam po równi pochyłej w dół.

Dlatego wydaje mi się, że potrzebuję pomocy zarówno psychoterapeuty, jak i seksuologa. Na razie zrobiłem wstępne rozeznanie w kwestii terapii grupowej, opisanej przez Wilczysko. Chcę się zgłosić, tylko chciałbym mieć pewność, że trafię dobre ręce. Bo w moim przypadku będzie sporo pracy.

Może nie jestem najwłasciwszą osobą, by to powiedzieć (gdyż sam mam podobne problemy), ale wydaje mi się, że depresja nie jest powodem do wstydu. Powodem do prawdziwego wstydu może być kradzież, oszustwo. MOże spróbuj przekazać blisskim swe oczekiwania. Porozmawiać, jakiego wsparcia oczekiwałabyś. Spytam z innej beczki: mieszkasz w małej miejscowości, czy dużej?

W takim razie napisz mi tutaj o rzeczach, które lubisz. O swych marzeniach. O tym, co Cię dobrego spotkało wczoraj. Może widziałaś ostatnio ciekawy film lub przeczytałaś ciekawą książkę?

Wiesz, są firmy, które mogą Ci pomóc w odzyskaniu dostępu do plików. Nie myślałaś o tym? Mnie jest po prostu miło, że mogę poczytać Twe posty, coś tam odpisać. Wtedy mniej myślę o swoich problemach;-) Tak więc: nie przepraszaj, pisz dalej i głowa do góry.

Piotr_72 często problemem osób z depresją jest "wymyślanie" problemów, tak definiowanie sytuacji, że punkt ciężkości wg. takiej osoby jest skierowany na coś zupełnie innego, niż dla reszty otoczenia.

Z twoich słów bije strach, podkręcany tekstami "a jak stracę pracę", "jestem beznadziejny, muszę tu tkwić". Oczywiście mogę się mylić, ale to jest twoim głównym problemem, to zachowanie blokuje cię, nie praca czy wykształcenie.
Wykształcenie nie jest przeszkodą nie do przeskoczenia, zarówno ja, jak i mój facet pracujemy w innych zawodach niż ukończone studia, znam wiele osób, które np. ukończyły humanistyczne studia, a pracowały w biurze technicznym, bo miałby ku temu predyspozycję, były dokładne, znały język, więc mogły dogadywać się i rozwiązywać problemy z fabrykami z zagranicy, znam ludzi, którzy rzucili studia i są mistrzami w swoim fachu.
To nie wykształcenie, tylko twój sposób myślenia jest problematyczny i blokuje cię.

Nie masz dzieci, żona dobrze zarabia, zastanawiałeś się ile potrzebujesz na utrzymanie samego siebie? Naprawdę wierzysz, że to jedyna praca, gdzie możesz zarobić na swoje potrzeby? Dużo więcej zarabiasz niż kasjerka w Biedronce?

Byłbyś wymarzonym szefem, pracownicy kochaliby cię, gdybyś zastosował praktycznie swój pesymizm np. plany sprzedażowe - w większości firm w planach na kolejne miesiące, lata słupki na wykresach zysku/sprzedaży rosną z każdym miesiącem, a ty mógłbyś powiedzieć "nie, nie ma szansy, by sprzedaż wzrosła, trzeba przewidywane zyski zmniejszyć"

... ale ciągle masz pracę! Napisz swoje cv i je roześlij nawet na stanowisko prezesa państwowej spółki. Zgodnie z twoją pesymistyczną teorią nikt się nie odezwie... trudno, ale przecież będziesz dokładnie w tym samym miejscu, co jesteś - z pensją 1500+, z deprechą i niekochaną żoną.

Obecnie jestem na studiach podyplomowych zdecydowana większość ludzi to ludzie w wieku ~40. (Będąc w tym wieku masz przed sobą jeszcze ~20 lat pracy. Czy na pewno chcesz przez kolejne lata umierać ze strachy, co będzie jak cię wywalą, a żona znajdzie sobie innego?) Co do wykształcenia - przeceniasz je. Są to studia inżynierskie, ale jednym z pierwszych pytań od wykładowców było, czy jesteśmy inżynierami, bo w poprzednich latach studia te robili np. lekarka, prawniczka, itp. Na moich studiach nie ma chyba  osób "nietechnicznych", ale jest dziewczyna, która nie zrobiła dyplomu! (wiem, studia podyplomowe, bez dyplomu, ale najwyraźniej jest jakiś punkt w regulaminie, który pozwolił jej na zapisanie się na państwowe studia na PW, a po ukończeniu uzyska uprawnienia)

Zastanawiałam się nad tymi słowami.
Gdy miałam głęboką depresję, to chodziłam do psychologa, być może to ona była taką osobą, która mnie posłuchała, łagodnie coś tam perswadowała, coś zasugerowała, a potem nastąpiła ta druga ścieżka - zmobilizowałam się do poukładania sobie w głowie wiele spraw, zachowań, emocji. Mój faceta w ogóle nie interesował się tym, co się ze mną dzieje, a na pewno w bardzo dużym stopniu wpłynął na moją depresję. Uporządkowałam sobie pewne zachowania, wyeliminowałam negatywne schematy działania między nami, znowu funkcjonowałam "normalnie" (cokolwiek to znaczy). Teraz też mnie dopada, ale pilnuję się, by mnie deprecha nie rozłożyła
Z tego co napisałeś Piotrze - nie masz nikogo, kto by cię posłuchał. W informacjach o depresji często pojawia się tekst, że rodzina powinna wspierać chorego na depresję, rzeczy w tym, że źródłem problemów pośrednio są bliscy - żona cię zdradziła, w większości przypadków ludzie by się rozstali, a ty tkwisz w tym związku gardząc sobą, nie skończyłeś studiów - wstydzisz się przed rodziną, znajomymi do tego stopnia, że unikasz z nimi kontaktów, jakby te studia były głównym powodem waszej relacji, masz kiepską pracę - zamiast zrobić krok w nieznane, zadręczasz się myślami, a co będzie jeśli nawet tą kiepską pracę stracisz.
Twoi bliscy nie są w stanie zrozumieć twoich problemów, bo z ich perspektywy wygląda to zupełnie inaczej. 
Możesz próbować rozmawiać anonimowo na forum, ale to nie jest to samo co terapia na kierowana na cel = pozbycie się depresji, poza tym możesz trafić na osoby jak ja , które się nie litują nad tak ciężkimi przypadkami . 
Wydaje mi się, że w twojej sytuacji potrzebny jest specjalisty. Nie wiem, jaki masz układ finansowy z żoną, ale możesz spróbować porozmawiać z żoną, wytłumaczyć jej, że potrzebujesz wyleczyć się z depresji, być może jesteś w stanie dogadać się co do finansowania terapii, (na pewno możesz poszukać pomocy z NFZ, czy innej instytucji być może tam będzie za darmo, ale niekoniecznie skutecznie).

Po prostu - nie warto męczyć się z deprechą. Gdybyś miał otwarte złamanie, to pewnie nie kombinowałbyś, że może samo się wyleczy, poszedłbyś do lekarza, a później być może do fizjoterapeuty, by usprawnić unieruchomioną kończynę. Depresja to też choroba

Lepsza jedna wartościowa przyjaźń, niż kilka powierzchownych relacji. O przyjaźń teraz bardzo trudno. A im człowiek starszy tym trudniej.
Świetnie, że poczyniłeś już jakieś starania w kwestii terapii.
Trzymam kciuki

Wiesz, mówi się, że masochiści są w stanie naprawdę wiele niewygód w życiu znieść. I coś w tym jest. Znoszę w milczeniu swe frustracje, poczucie porażki, upokorzenia, kompleksy. Nie jestem jednak bez winy. Jestem nieuczciwy w takim sensie, że nie umiem powiedzieć w twarz mojej  żonie, że moje uczucie do niej już dawno się wypaliło. I odejść od niej. A i pewnie jej uczucie do mnie, jeśli takowe kiedykolwiek było. Myślę, że wytrwaliśmy ze sobą z przyzwyczajenia. Z tego, że oboje pochodzimy z innych miast, niż to w którym mieszkamy (co skutkuje brakiem np. własnej rodziny w mieście). Z tego, że się dobrze znamy. Nigdzie razem nie wychodzimy, poza wyjściem na Sylwestra od wielu lat w to samo miejsce i poza wyjazdem na wakacje, finansowanym wg zasady każde płaci za siebie. MNie nie interesują jej zainteresowania, ani jej moje. Rozmawiamy, jeśli już, to najczęściej o psie, którego mamy. I ja i ona kochamy zwierzęta. Ten pies w zasadzie zastępuje nam dziecko, którego nie posiadamy. Albo o jakichś banałach typu sprzątanie w mieszkaniu. Kłótnie (częste) też zaczynają się od banałów, a kończą wygarnianiem sobie wzajemnie w twarz własnych frustracji i nienawiści do partnera i samego siebie. Już dawno straciłem zainteresowanie swoją żoną w sensie fizycznym (trudno o to do kogoś, kto gardzi Tobą, bo mało zarabiasz i nie skończyleś prestiżowej uczelni, nie omieszkuje mi o tym mówić). A i ona straciła zainteresowanie mną (trudno by był atrakcyjny facet, który ma takie poczucie wartości, jak ja, plus inne sprawy).
Nie ma między nami czułości. Seksu też już od wielu lat.