Konfrontacja z kochanką męża - Netkobiety.pl

To nie jest prawidłowa kolejność. Ślubując sobie nieopuszczanie aż do śmierci zamykamy sobie drogę do rozstania (ślub kościelny). Rozwód jest w tej sytuacji tym samym co zdrada, przy czym dotyczy obietnicy ważniejszej, niż sprawy seksu. Nie bolałoby Ciebie, gdyby mąż nie mając żadnej kochanki postanowił się z Tobą rozwieść, bo chce mieć inne plany na życie? Chyba by bolało.

Cokolwiek się dzieje w tej materii i różni się od zobowiązań, jest nieprawidłowe. Tyle tylko, że... każdy z nas czasem przechodzi na czerwonym albo popełnia inny grzech.

Ja zwrócę się do autorki wątku i bezpośrednio zadanego pytania o zemstę i kochankę. Jestem już trochę na tym forum i zauważyłam jak bardzo są tutaj krytykowane niektóre zachowania. Z takim nastawieniem sama weszłam. Zeby posłuchać opinii innych niż znajomi. Moja koleżanka niedawno mi zaproponowała żebym wysłała anonim w związku z moimi problemami i nikomu kto zna że znajomych moja sytuacje nie wydaje się to dziwne. Czy zrobię z siebie idiotkę? Jesli nawet to co z tego? To jest moja potrzeba by jakoś sobie wyrównać rachunki i moja odpowiedzialność. Czy jest to aprobowane społecznie? Nie. Ale to co aprobowane społecznie chociaż zawsze celowalam w takich zachowaniach i nigdy nikt mi nie mógł zarzucić niepoprawności nie daje efektów. Tak więc autorko, czujesz się podłe, oszukana, wykorzystana, zdradzona, masz żal, tracisz pewność siebie i poczucie własnej wartości , nie możesz sobie z tym wszystkim poradzić? Nie wiesz jak to ugryźć? Napisz list. Ja dopiero teraz się uczę że tak na prawdę tylko rzeczy robione z ukrycia i po cichu dają efekty. Przykre? Bardzo. Nauczyłam się płakać na zawołanie i dużo innych rzeczy żeby móc przetrwać. Kiedy widzę już nie kochankę a nową kobietę mojego exia która mi przyprowadzał na dom jako koleżankę kiedy już mieli romans a ja ją gościłam to krew mnie zalewa. Nikt mnie tak bezczelnie i nonszalancko nie traktuje jak ona. Czy zrobiłam już coś przeciwko niej? Oczywiście. Jak tylko zaczęłam coś podejrzewać to postarałam się tak z nią prowadzić rozmowy by naprawdę się dwa razy zastanowiła czy jest sens zaczynać związek z moim partnerem, bo ja jestem i będę w jego życiu. Walilam w nią jak w worek. Pokazywałam wszystkie wspólne rzeczy, sprawy, mówiłam o potomstwie, o tym co nas łączy i patrzyłam jak jej zaczyna się trzesc dolna warga i oczy nabrzmiewają od łez. Nie wiem czy ktoś miał przyjemność gościć kochankę męża pod płaszczykiem kolezenstwa we własnym domu? Czy mam prawo robić takie rzeczy? Nie wiem. Ale mam prawo bronić tego co mi się należy i swojej godności. Trafiłam na mocną sukę bo po każdej rozmowie zawijała się z podkulonym ogonem, niestety wracała jak bumerang. A ja naprawdę jestem dobra w tym co robię. Nie udalo się ale to jeszcze nie koniec. Najważniejsze jest zbierać odpowiednie informacje i być poza podejrzeniem ale to wie każda kobieta.

smutne rzeczywiście
mocno smutne...

a można przecież odejść i cieszyć się życiem
to zawsze jest decyzja, a nie przymus

Pewnie że można. Wszystko można i niczego nie można. Można umoralniac i pouczać. Zgadzam się z autorką wątku że są jakieś zasady. Złożenie obietnicy zobowiązuje. Trzeba wiedzieć co się mówi. Jak się ma żonę i dzieci a dzieci nie biorą się z nikąd to nie odchodzi się dla wygody do kochanki bo nie starcza sił by dbać o potrzeby rodziny. Wygodnictwo na każdym kroku. Wystarczy że się ktoś zakręci w odpowiednim czasie a już trzeba się liczyć z tym że mąż może odejść? A co to jest, związek czy pchli targ? Jeszcze jak nie ma dzieci to może trochę inaczej to wygląda ale co dzieciom powiedzieć żeby ich nie skrzywdzić? Że jakaś pani jest lepsza dla tatusia niż mamusia i dlatego tatuś teraz już z Tobą nie mieszka tylko z tą panią? Ale tatuś Cię kocha i dlatego będzie Cię odwiedzał co jakiś czas. A dziecko tęskni i cierpi. Mydlenie oczu dla sztucznych zasad zamiast od razu przyznać że tatuś nie dał rady mieć romansu na boku skoro już musiał i zostawił rodzinę by odejść do kochanki która już zadba o to by ustawić mu życie a dzieci nich się poniewierają z matką w depresji. Nie jego interes już co się dzieje z dziećmi bo co on może? Takie życie. Mężczyzna wybiera inna kobietę a na cierpienie dzieci nie zwraca uwagi. I tak bez kary? Uginać karku zawsze i niech po nas skaczą. No chyba nie tak to powinno wyglądać.

To przykre...

wszędzie moralizatorstwo. Ja uważam, ze każdy powinien żyć, jak chce, byle nie krzywdził innych. Problem jest taki, że osoby, które zostały skrzywdzone chcą krzywdzić. Jest to normalny odruch, normalny, ZDROWY- ale powtórzę ODRUCH.
Po analizie całej sytuacji jedni dochodzą do wniosku, że taki ODRUCH to głupota i nie będą się wplątywać w kolejne bardzo emocjonalne i bolące sytuacje, a inni dojdą do wniosku, że taka "zemsta" dopiero ich oczyści. Każdy sposób jest dobry tylko nie kaxdy jest odpowiedni dla każdego. Ważne żeby pomogło.
W tym temacie sie wypowiadałam, jako przeciwnik owej konfrontacji, owej "zemsty", ale tylko dlatego, że w moim, powtarzam MOIM odczuciu zawsze winny jest zdradzający, a kochanek/ kochanka to przedmiot, narzedzie do zdrady.
Zbrodniarzem jest zdradzacz, kochanek jest tylko narzedziem zbrodni, a ofiarą zbrodni osoba zdradzona.

Nie pamiętam, w którym wątku i kto, ale zapisano bardzo mądre słowa odnośnie zdrady i zemsty- chociaż w moim odczuciu (MOIM powtarzam to, ponieważ nie chcę, zeby ktokolwiek mi zarzucił, ze namawiam do moich racji, ja jedynie przedstawiam swoje) zdrada partnera,mktóry zdradził wcześniej to nie zemsta, to wymierzenie adekwatnej kary.  I teraz te mądre słowa, oczywiście sparafrazowane. Jeżeli zdradzony czuje sie gorszy bo został zdradzony, ma problemy z samooceną, a chce się przespać z inną osobą to robi to, zeby udowodnić sobie, ze nie jest beznadziejny i ową zdradę zachowa dla siebie, natomiast jeżeli chce ukarać swojego partnera za zdradę, po przespaniu sie z kimś mu o tym powie. I ja wlaśnie wyznaje taką zasadę, jak karać to adekwatnie do winy- seks z innym, za seks z innym/ romans emocjonalny, za romans. A po wszystkim powiedzie o tym uprzedniemu zdradzaczowi- oczywiście to ma sens tylko wtedy gdy nadal pozostaje się z związku z  tą osobą.

Może to pokręcone i uznane przez wielu za niemoralne, ale jeżeli pomoże komuś się podnieść po zdradzie to warto. Inni beda mieli wyrzuty sumienia, a inni odżyją. Człowiek nie jest zero-jedynkowy, a my radząc tutaj innym, często o tym zapominamy, a do tego umoralniamy.

Mytewa, współczuję tobie. Widać wiele żalu, smutku i chyba przede wszystkim BÓLU w twoich postach. Przykro mi, że masz takie życiowe doświadczenia.
Nie wierzę w to, że z dnia na dzień coś się w jednym z małżonków odmienia i przestaje kochać drugiego. To raczej proces. Najpierw powolnego odsuwania się od partnera, potem poszukiwania doznań poza związkiem. I świadczy to tylko albo o wyrachowaniu, albo o znikomej świadomości własnych emocji osoby, która tak postępuje. Kochanka to tylko przypadkowy wybór, była w pobliżu i była chętna, to trafiło na nią. Jakby nie ta to byłaby inna. Nie zmienia to faktu, że to twój ex ma braki. Na świecie jest tylu fajnych, interesujących mężczyzn, puść tamtego niech zniknie ci z oczu a może zobaczysz, jak w sumie niewiele utraciłaś. Przeceniasz wartość tego faceta.

Czasem mam wrażenie, że niektóre kobiety nie boli zdrada sama w sobie, tylko bardziej fakt, że partner znalazł inną kobietę. Stąd chęć zemszczenia się.

Summerko, te emocje o wiele bardziej pasują właśnie do rozstania, do sytuacji gdy partner uznaje dotychczasową żonę (jak to brzmi) za zbędną w jego życiu. Paradoksalnie zdradzacz skaczący w bok wcale nie musi uważać dotychczasowej partnerki za zbędną. Ba! nawet może wciąż ją kochać. Dlatego dziwię się, że tak łatwo rozwód traktuje się jako coś uczciwego w porównaniu z przelotnym seksem.

kary i nagrody to chyba nie jest poziom dojrzałych ludzi

Zdrady i brak zdrady to chyba też nie poziom dorosłych ludzi tak jak kłamstwa i brak kłamstwa. Wybaczenia i nie wybaczenia to poziom bardzo kosciołowy a ja byłam żona a nie zakonnica . Dzięki Nirvanka za próbę obiektywizmu. To jest forum a nie lekcja katechezy.

wiesz, że to sie przysiega w kościele? Ja osobiście nie  będę miała ślubu kościelnego, dlatego bo nie jestem wierząca, jestem zastanawiająca się. Osoby wierzące wierzą w dogmaty i to dobrze. Ja szanuję zarówno to w co wierzą, jak i ich samych, uważam jedynie, ze jako osoba która w pełni nie wierzy nie mam prawa do ślubu kościelnego bo to by było oszustwo. Nie mogę iść sie wyspowiadać z rzeczy, których nie uważam w moim odczuciu za coś złego- np seks przedmałzeński. Wiem, ze to jest grzech wg KK i szanuję te poglądy, natomiast dla mnie to nie jest złe więc szczerze nie mogę iść do konfesjonału i powiedzieć, ze żałuję. Rozumiesz? Religia to nie szwedzki  stół, z którego się wybiera to co nam  pasuje, a resztę wyrzuca do kosza.

Natomiast, może dlatego, ze staram sie logicznie myśleć, nie uważam, ze w takim małżeństwie (po ślubie kościelnym) trzeba tkwić, gdy  partner nas krzywdzi, no ale ja nie zmienię zasad KK i nie  mogę dopuścić, tych poobijanych byłych żon, czy skrzywdzonych byłych mężów do sakramentu eucharystii, chociaż uważam, ze mieli prawo się rozstać z oprawcą.

Rozumiem Twoje pytanie i postaram się na nie odpowiedzieć bez tej ccałej religijno-prawnej otoczki.
Ludzie deklarując, że chca być razem, nie ważne czy to deklaracja przed Bogiem, przed Urzędnikiem Państwowym, czy sami sobie przysięgają, powinni robić wszystko, żeby być razem szczęśliwymi. Powinni dbać o siebie, kochać, wspierać, być szczerymi i uczciwymi. Wiążąc się z kimś chcemy byc z tym kimś do końca życia ( no przynajmniej tak powinno być, ale wiemy, ze wielu ludzi wiąże sie z wyrachowania, rozsądku i innych nieuczciwych pobudek- o tych nie pisze, bo to inna bajka ), po prostu czasami dzieje się tak, że nie da się wypełnić wszystkich obietnic, że coś w związku sie psuje, ale nie oznacza to, ze ludzie powinni od razu rezygnować, najpierw powinni sie starać o to by naprawić związek, a jeżeli się to nie udaje, albo jedna osoba nie chce to nie pozostaje nic innego jak rozstanie. to jest uczciwe rozwiązanie.

Niestety, ale człowiek odchodzący do kochanki nie widzi niczego poza jej ..... Zauroczenie skutecznie wyłącza wszelkie zdrowe rozumowanie i przejmowanie się losem pozostawionej osoby.
Kochanka również nie widzi wad delikwenta, ponieważ różowe okulary skutecznie wszystko zasłaniają. Idealizuje się daną osobę i nic innego się nie liczy.
Osoba walcząca, lub próbująca coś uświadomić o kochanku, jest odbierana jako wróg który próbuje ingerować w najcudowniejszy związek na świecie (tak się wydaje kochankom na początku), zniszczyć go i szczęście z nim związane.
Jaka jest reakcja kochanki? Chyba nie trudno się domyślić.
Oczywiście ta cała sytuacja tyczy się również kobiet zauroczonych innymi facetami - działa to dokładnie tak samo w obie strony.
Z zauroczeniem nie wygra stary, nieciekawy i nudny partner. Każda inna osoba będzie lepsza od niego, lepsza bo nowa.
Kochanka to nowa otwarta książka, ciekawe co jest dalej, zapowiada się cudownie ...
Obecny partner to przeczytana, nieciekawa historia z powyrywanymi kartkami. Którą książkę wybierze kochanek? Nawet jak ta stara założy nową okładkę, to i tak będzie stara .....
Autorko posta, miej godność i odpuść sobie kontakt z jego "miłością". Dlaczego? Patrz wyżej ...

ok to wytłumacz, bo może sie mylę, ale jeżeli dziecko było niegrzeczne i dostało klapa na dupę (wiem teraz to jest złe i nielegalne i be- ale to przykład) to to jest dla niego kara, idąc dalej bardziej humanitarnie, pamiętacie karnego jeżyka? jeżeli dziecko było niegrzeczne, było wysyłane przez super nianię na karnego jeżyka- to jest dla dziecka kara. Ba nastolatek dostaje szlaban, co jest konsekwencją jego czynów np, wrócenia nie o 21, a o 24 do domu. dla niego to kara. Kara jest konsekwencją czynów- przewinien

dorosłego człowieka sie nie wychowuje, ale dorośli ludzie też ponoszą odpowiedzialność zza swoje czyny, też sa im  wymierzane kary, które sa konsekwencjami ich czynów- chociażby po to są rozprawy.
Wiem o co Wam chodzi, że w związku, nie powinno się karać partnera, nawet jak zrobi coś złego. W moim odczuciu jeżeli ktoś mnie skrzywdził to powinien poczuć się tak jak ja, może to by go nauczyło, jak to naprawdę boli i by nie popełnił znowu tego błędu. Jeżeli ma mnie gdzieś to i tak nic nie pomoże. Tak jak pisałam wcześniej, różnym ludziom  pomagają różne rzeczy i różne rozwiązania. Jeżeli ktoś cierpi w wyniku chociażby zdrady- skoro jesteśmy w takim wątku, to ma prawo (moim zdaniem) ukoić swój ból, nawet jeżeli by to miało krzywdzić osobą, kóra ją skrzywdziła, co Nie znaczy że można leczyć ból krzywdząc tych, kórzy nas nie skrzywdzili

Rozumiem Twoje podejście, po prostu mam inne. Uważam, ze jak jest się w związku to nie ma prawa się zdradzać.  Jak człowiek zostanie skrzywdzony ma prawo do tego by czuć potrzebę wyrównania rachunków. Nie musi tego robić, ale ważne, ze może czuć taką potrzebę.
Po prostu jest mi jakoś niefajnie ze świadomością, że ludzie uważają, że jak ktoś zdradzi to moze to nie jest ok, no ale stało się i już., zdradzony pocierpi, ale no trudno jego problem do przepracowania.  a jak zdradzony chce, żeby ta druga osoba tez cierpiała to nagle zły i okropny. Mamy chyba taką mentalność, żeby dokopywać tym cierpiącym jeszcze bardziej, no skrzywdził/a Cię zdradził/a, no ale jak sprawisz, ze on/a będzie cierpieć, to będziesz jeszcze gorszy/ gorsza.
A niby dlaczego? co najwyżej będzie taki sam/a. A w moim odczuciu lepszy i tak, bo  jest to w imię sprawiedliwości. To tak samo, jakby ktoś zabił  np. kogoś z naszej rodziny, gdybym ja zabiła mordercę byłabym gorsza? w moim odczuciu byłabym lepsza bo bym zabiła nie z niskich pobudek- jak tamten morderca, tylko po to by uwolnić społeczeństwo od zagrożenia i pokazanie mordercy co znaczy cierpienie, dostanie cierpienie za cierpienie, które wyrzadził.  to nie znaczy, ze spodoba mi się zabijanie i będę zabijać niewinnych ludzi

Pomylka

Ja rozumiem potrzebę karania człowieka, który łamie Prawo sensu stricte. Od tego jest sąd.

Widzisz, z moralnością jest tak, że każdy ma swoją. Dla mnie morderstwo jest nieakceptowalne. Bez względu na punkt widzenia, prawny czy moralny. Nikt nie zasługuje na śmierć w moim rozumowaniu. Nawet najgorszy bandyta.

Ile ludzi, tyle opini. Czy jeśli w moim rozumowaniu Ty beznadziejnie gotujesz zupę pomidorową, to mam prawo Cię ukarać, czyli np. nie wiem, jeśli nie pracujesz, to nie dać Ci kasy na życie, albo nie wiem, dać Ci do zjedzenia coś ohydnego? No nie mam prawa. I tu jest podobnie. Zdradziłaś mnie, albo odeszłaś do kogoś innego, bo już mnie nie kochasz. Bywa. Czy mam Cię za to karać, stalkować, napuszczac policję, plotkować znajomym..? I w jakim celu miałabym to robić? To mi Ciebie nie wróci, a.do tego wszyscy uznają mnie za wariatkę,  bez szacunku do samej siebie.

Nie lepiej energię poświęcić na samorozwój? Ja właśnie w ten sposób rozumuję.

Postrzegam świat podobnie do Nirvanki. Po to są prawa i obowiązki by z nich korzystać. Jeśli ktoś nie chce korzystać z praw nie musi. Nie zwalnia go to jednak z obowiązków. Jeśli ktoś jest tchórzem i nie stać go na konfrontację tylko robi coś po kryjomu niech się liczy że oddane mu będzie w taki sam sposób. Nie ma kary za zdradę żony, nie ma też kary za zadośćuczynienie na zdradzającym czy kochance. Chyba, że zrobi się coś co podlega pod kodeks karny. Nie trzeba jednak robić takich rzeczy by oddać z nawiązką ani by domagać się swoich praw. Wszystko co nowe jest bardziej atrakcyjne od starego. Więc ludzi się odstawia na boczny tor kiedy są już niepotrzebni bo znalazło się zastępstwo za niższą cenę? Bycie ze starą żoną okazuje się bardziej kosztowne niż bycie z kandydatką na nową? Za plecami przy utrzymywaniu dobrych stosunków można odstawić kogoś od jego praw i rzucić ochlapami z nadzieją że ktoś się zadowoli? Nisko wyceniają ex partnera ci którzy są w stanie zostawić mimo składanych obietnic i deklaracji. Bardzo nisko. Znowu zapytam o dzieci? Co z dziećmi? Żona w odstawkę a dzieci też? Dlaczego dzieci mają cierpieć za błędy dorosłych? Dziecku przede wszystkim trzeba wynagrodzić brak obecności. Wyjaśnić. Czy to obowiązek matki tłumaczyć dziecku czemu nie ma w domu ojca? Czemu już tata nie odrabia z dzieckiem lekcji i gdzie on w ogóle jest? Dlaczego jest u innej pani? Skoro miał być z nami i nam obiecał że będzie nas kochał i o nas dbał? Dlaczego tata mieszka teraz z dziećmi innej pani? Czy tata teraz kupuje zabawki dzieciom innej pani? Czy tata woli te dzieci ode mnie? Jak tata już cię nie chce mamo to dlaczego nie chce też mnie. Przecież ja tęsknię za tata? Jak wyjaśnić zazdrość dziecka o dzieci kochanki? Dlaczego tak nagle się wszystko zmieniło. Kim jest to nowe dziecko które zajelo moje miejsce. Ja też chcę mieć miejsce przy swoim tacie.

Przepraszam bardzo, ale nieobecność ojca w zyciu dziecka to z reguly jest wina matki. Naprawdę jest niewielu mężczyzn, ktorzy po rozwodzie porzucają dzieci. Znam za to z życia niemało historii kiedy to wlasnie k o b i e t a z zemsty na mezu ograniczała kontakty z dzieckiem do bezwzględnego minimum, a nawet poniżej.

I to jest wlasnie kolejna forma zemsty na bylym mezu - robienie z niego potwora na kazdym polu - nawet krzywdząc wlasne dzieci.

Wybacz, mytewa, ale dobrym ojcem można być również po rozwodzie.

W niczym to nie przeszkadza. Rozwód oznacza koniec małżeństwa, a nie koniec bycia ojcem. Znam wiele przypadków, gdzie kobiety po rozwodach utrudniają mężom kontakty z dziećmi. Dlaczego to robią? Nie ze smutku, tylko ze złości. Zapominają jedynie, że dosrywając mężom, krzywdzą równocześnie dzieci.

Jeśli ojciec zapomina o dziecku, to już inna sprawa, ale to dalej nie usprawiedliwia mówienia dziecku np. że tata jest świnią,  porzucił nas, już nas nie kocha, etc, a z takimi tekstami już się spotkałam. Takie słowa nie zmienią nagle faceta w idealnego ojca, a dziecko dogłębnie skrzywdzą.

Moja matka nigdy nie mówiła źle o ojcu, choć był alkoholikiem i agresorem, nawet po rozwodzie. Zawsze powtarzała, że tata mnie kocha, ale jest chory i dlatego czasem nie panuje nad sobą. Jestem jej bardzo wdzięczna, że mówiła mi te słowa, zwłaszcza, że dziś, jako osoba dorosła, wiem, że taka właśnie była prawda.

Nirwanka, nie popieram w tej sprawie Twojej opinii, ale rozumiem na swój sposób Twój punkt widzenia. Masz do niego prawo i w pełni to akceptuję.

wiele racji, chociaż są wyjątki- ale wczesniej też ojcowie byli z nich niedzielni..

100% pewność moze sie opierać na fałszywych dowodach.

Żadne, absolutnie ŻADNE prawo ani zaden system nie jest w 100% nieomylny.

Ale dość juz odftopa

Podzielam opinie Nirvanki o karze w zdradzaniu. Jeśli chcesz kogoś ukarać zdrada to mu o tym mówisz a nie ukrywasz to przed nim. On powinien mieć świadomość że jest karany i za co jest kara inaczej to nie jest kara tylko zdrada z innych powodów. I oczywiście można być w związku ze zdradzaczem i wyrównać sobie rachunki na dwoje. Ale jeśli ktoś ukrywa kochankę i do ostatniej chwili zachowuje się jakby to była kolezanka i ciągle zachowuje się niezależnie od wszystkiego tak jakby nadal cię kochał to chyba jasne jest że zrozumiał swoje winy i naprawia sytuacje a nie wyczekuje na moment by zadać cios w plecy i opuścić rodzinę. To jest też nie fair w stosunku do tej kochanki. Chyba że ona wie jakie on .a stosunki że swoją partnerką ale wątpię by wiedziała bo czy wzięłaby tak bez mrugnięcia okiem krzywdę dzieci na siebie ? Może trzeba kochanki uświadamiać że zabieranie ojcom dzieci jest krzywda bo one tego nie wiedzą? Może to jest sposób na konfrontację. Powiedzieć takiej ze osiągnęła cel ale krzywdy mojego dziecka niczym nie odkupi i musi z tym żyć.

Marko Boska! Kochanka nikomu niczego NIE ZABIERA! Mąż to nie fotel, że można przyjść i sobie go zabrać wbrew woli właściciela. Chęć  skoku w bok zawsze  wychodzi od zdradzajacego wiec na dobrą sprawę pokrzywdzone moga byc dwie osoby.

O ile nad konfrontacją z kochanką w sytuacji kiedy ona nie ma pojecia o istnieniu żony moglabym sie zastanowic, to zemsta zawsze bedzie smieszna po czasie, a kara za zdrde nie istnieje.

Bo niby jaka? Teraz ja sie puszcze w odwecie? Zaplacisz mi 50 tys odszkodwania? Nie obejrzysz otatniego sezonu GoT?

Nie ma kary, wszystko po zdradzie jest tylko zemstą...

Iceni mam nadzieje,ze Twoje slowa nie tyczyly sie mnie!Wierz mi,ze sa kobiety,ktore mimo wszystko walcza o kontakty ojca z dzieckiem,a ojciec ma dziecko w d....Moj szanowny maz zapomnial o dziecku.Nawet nie odbiera telefonu.Mielismy dzis przyjemnosc spotkac sie w sadzie.Zapytalam,kiedy zamierza odwiedzic dziecko,a on na to "kiedy mi sie zachce".Moja chec zemsty byla skierowana wylacznie na relacje maz-kochanica,a nie ojciec-dziecko.

Tak na marginesie: "maz" przed sprawa o alimenty prosi swoja zone o pozyczke,bo nie ma za co zyc z kochanica.Jest milutki i taki jak dawniej.Zona odmawia - maz staje sie znow swinia.Jak skompentujecie taka sytuacje?

Niby tak, ale myślę, żeMytewa bardziej boli to, że oboje robili z niej idiotkę pod jej dachem udając,  że to kolezanka a ona ją jeszcze gościła, niż sam fakt zdrady. Mimo wszystko większość zdrad odbywa się w ukryciu, z dala od małżonków a nie na takiego bezczela. Także ta kochanka już na samym początku pokazała niezły tupet i brak szacunku dla Mytewa. Oczywiście razem z małżonkiem, ale jednak brała czynny w tym udział dokładając cegiełke do jej upokorzenia. Myślę, że taka sytuacja powoduje dwukrotnie większy ból i wściekłość. Mimo szystko w większości przypadków kochankowie trzymają z dala i czekają na rozwiązanie sytuacji między małżonkami.

Niemniej jednak o ile w tym kontekście zrozumiała (dla mnie) jest wściekłość na kochankę... to jednak zachowanie Mytewa też jest słabe:

Podejrzewam, że przy takim tupecie tej kobiety, słowa czy też ostrzeżenia czy rzeczywiscie chce wejść związek z jej mężem, niewielkie zrobiły na niej wrażenie, pomimo tych niby drżacych warg. Szybciej to był odruch zdenerwowania i chęci „przywalenia”, co zresztą jakby potwierdza Mytewa w dalszej wypowiedzi:

Owszem, trafiła się jej wyjątkowa suka, ale o ile prawie każda żona winę za zdradę męża chce zwalić na kochankę, to tu zaczyna to przybierać wręcz niezdrowe, obsesyjne odruchy. A przecież o ile dobrze zrozumiałam, to mąż ją przyprowadzał i przedstawiał jako koleżankę. To najbliższa osoba ją okłamywała i robiła z niej idiotkę. Także wracamy do punktu wyjścia – to małżonek zdecydował ją do domu przyprowadzać i pozwalał by żona ją gościła. Ona okazała się mocną suką ale on jeszcze większym sk...lem. W sumie siebie warci. A to w jaki sposób i że tylko na niej mści się Matewa też jest chore. W końcu sama pozwalała na to, by mąż z kochanką, tzn. koleżanką przychodził. No chyba, że to była jej koleżanka i ona sama ją zapraszała. Ale to też nie powód by zwalać wszystko na nią. Rozumiem wściekłość i chęć odegrania się, ale nie kiedy to nabiera takiego kształtu i staje się siłą napędową. To chore.

Odniosłem się do wypowiedzi Białego w tym innym wątku. Generalnie sprawa wygląda tak, że państwo nakłada na małżonków obowiązki i nadaje prawa. Jednak małżonkowie nie ślubują sobie przestrzegania prawa państwowego. Prosty przykład: w prawie państwowym jak twierdzisz każdy może odejść kiedy chce, ma wolność. Tymczasem w tekście oświadczenia w USC małżonkowie przyrzekają m.in. trwałość związku. Oznacza to, że przyrzeczenie nie odnosi się do kodeksu, bo kodeks nic o trwałości nie wspomina. Przyrzeczenie jest jakby niezależną od kodeksu deklaracją. A świadomość obowiązków nie jest równoznaczna z przysięgą ich przestrzegania. Już raczej jest poddaniem się jurysdykcji prawa i respektowaniem jego wyroków. Na przykład wyroku unieważniającego małżeństwo z winy jednego z małżonków.

Ja też jestem w stanie bardziej "przełknąć" zdradę fizyczną, niż emocjonalna, długotrwały romans. Już chyba "lepszych" kilka podrywek niż zaangazowanie sie w jedną. co nie zmienia faktu, że zdrada to świństwo i tyle.

Co do drugiej części wypowiedzi, teraz już na spokojnie, jako osoba zdradzona moge powiedzieć co mnie w zdradzie zabolało. Nie to, że się z kimś przespał, czy nawet jakb y sie spotykał. Gwiżdżę na to. Między nami nic się nie zmieniało, cały czas był taki sam, czuły, kochający, idealny dla mnie, a ja też sie nie zmieniałam zawsze szczera, otwarta, taka jak zawsze, czyli ja nawet nie miałabym co naprawiać w swoim zachowaniu.Najgorsze w  zdradzie było to, że uświadomiłam sobie, że jak ON zdradził- ten dla mnie idealny facet- to każdy zdradzi. Zatem najgorsze jest to, ze zdradzającc mnie zabił we mnie wiarę w innych ludzi, zabił we mnie możliwość obdarzenia kogoś innego zaufaniem. Wiem, że nie stworzę już nigdy takiego związku jak tamten "sprzed" zdrady. Pal licho z facetem, mam go gdzieś, mam gdzieś czy sypiał raz czy wiele z innymi, pal licho z tym co czuł do mnie, żal mi tylko tego, że nie będę już nigdy tak szczęśliwa, jak mogłabym być gdyby tak perfidnie nie zdradził przede wszystkim  mojego zaufania.

Teraz już nawet nie myślę o tym, żeby być szczęśliwą, na chwilę obecną wystarczy mi jak nie będę nieszczęśliwa, a potem popracuję nad resztą.

Chodzi Ci o zaplecze finansowe? Wybacz, ale rączki chyba Bozia dała, chyba nikt nie oczekuje, że były już mąż będzie dalej ex partnerkę utrzymywał po rozwodzie... Bez przesady.
Kobieta tak samo może zarabiać na siebie jak facet, a jak przyzwyczajona do siedzenia w domu, to pora się odzwyczaić.

Gdy się należą alimenty, to się należą, a gdy się należą, to trzeba rękawy zakasać i do roboty. Trudno. Nikt nikomu w przysiędze małżeńskiej nie obiecuje, że będzie całe życie na niego zarabiał.

--------

Osobiście brzydzę się zdradą, jest to takie... płytkie i małe, oszukiwać drugą osobę i mieć za nic jej uczucia.
Ale mimo to uważam, że człowiek ma prawo się zakochać w kimś innym, ma prawo mieć inne pragnienia i upodobania.  Jeśli czuje potrzebę bycia z kimś innym, to po co mam mu tego zabraniać? Puściłabym wolno, bo żebraczej pseudo-miłości nie potrzebuję, zabiłaby mnie. Nikt nie jest nam dany na zawsze i na własność, ludzie to nie przedmioty, składają się z odczuć, emocji, potrzeb.
Mścić się, bo mąż przestał mnie kochać? Nie. Przecież to nie jego wina, ani moja. Po prostu miłość się skończyła. Trudno, bywa.

Czym dla ciebie, Nirvanko jest szczęście? Drogą czy stacją docelową? Subiektywnym odczuciem czy listą z odhaczonymi punktami?
Ciekawe co znajduje się pomiędzy szczęściem a brakiem szczęścia?

Między szczęściem, a nieszczęściem jest stan-- jak ja to nazywam wydrylowania emocjonalnego. Nie czujesz nic,  w takim sensie, że nie przezywasz już, n ie powracasz do tych złych momentów, bardzo złych, nie robisz tego codziennie, czy kilka razy dziennie, ale też jeszcze to nie jest stan, w którym ma się nadzieję na coś nowego, na budowanie przyszłości. Pomiędzy jest po prostu zawieszenie. Które nie daje ani radości, ale też nie daje cierpienia.
Przykładowo zdrada (skoro jestesmy w tym temacie) będzie nas bolała całe życie- oczywiście, jezeli zostaniemy ze zdradzaczzem, ale ten ból z czasem złagodnieje, ale tez w kazdej chwili, nawet po kilku latach może powrócić. tak samo jest z zapominaniem, zdrady się nigdy nie zapomni, można o niej nie myśleć codziennie, z biegiem czasu nastają dni w których się nie będzie o tym myślec, przypominać.

Życie to droga, na ktorej są przystanki szczęścia i nieszczęścia, natomiast od nas, naszej psychiki, naszej siły i umiejętności radzenia sobie z danymi sytuacjami zależy jak długo zabalujemy na tych przystankach i kiedy pójdziemy dalej. Hmmm może jeszcze inaczej, Życie składa się z wielu dróg, np, kazdy związek ma swoją drogę, na kórej przeżyliśmy wiele szczęśliwych momentów, ale gdy pojawia się zdrada pojawią się ten przystanek nieszczęścia, dla mnie ten czas pomiędzy, to moment, kiedy b ym ruszyła z przystanku "nieszczęście", ale jeszcze nie osiągnęła przystanku "szczęście". Co nie przeszkadza mi b yć  szczęśliwą np na drodze macierzyństwa.
I w moim odczuciu wiadomo co czujemy będąc szczęśliwymi i nieszczęśliwymi subiektywne są natomiast powody dla których jesteśmy w danym stanie np. prozaiczny jakiś przykład: wycieczka w góry inni uwielbiają i dla nich to będzie powód dla szczęścia, a inni nie cierpią chodzić po górach, ale np na koloniach muszą i dla nich jest to powód do nieszczęścia.

Mam nadzieję, że wyjaśniłam chociaż mniej więcej jak to u mnie jest