Pomocy. Co robić? - Netkobiety.pl

Sorki. Tam miało być 15 miesięcy. Mój błąd.

Podkreślam ze ma on chorobę nerwową która ostatnimi czasy go zniszczyła. Chciał spokój by mieć czas na przemyślenia. Powiedział ze absolutnie mnie nie skreśla i nigdy tego nie zrobi bo za mocno mnie kocha. Tylko potrzebuje czasu..

Guzik a nie czasu.
Leczy się? Chodzi na terapię? Jak nie chodzi i nie ma nic zdiagnozowanego, to Ty sobie nie daj oczu mydlić chorobą nerwową. Jak się choruje i chce się walczyć, to się idzie na terapię i się walczy. Wtedy bym zrozumiała potrzebę czasu na przepracowanie.

Ale on po prostu Cię rzucił, ale nie chce pozwolić Ci odejść i układać sobie życia. Tylko bądź gdzieś w pobliżu, bo gdyby on nie znalazł sobie nikogo innego, to Ty będziesz pod ręką.

Miło mi

Nie można być jednocześnie szczęśliwym i doprowadzać jedną ze stron do stanu nerwicowego przez kłótnie.

Przez pewien czas się kłóciliśmy a wcześniej żyliśmy jak w bajce. Na dodatek dochodzą mu problemy rodzinne. Wcale się nie dziwię ze do tego doszło.
Wiadomo jak to w związku kłótnie są, raz małe, raz duże. Ale z biegiem czasu gdy zaczęły tez się pojawiać problemy ze strony jego rodziny stal się innym człowiekiem. Nerwowym przez co tez nie raz się kłóciliśmy bo powiedziałam coś co mu przypasowało albo on się odezwał do mnie w taki sposób ze robiło mi się przykro. Walczyliśmy bo zawsze po 30 minutach po kłótni już było wszystko okej. Nagle się wszystko pogorszyło i spełnił się mój największy koszmar. Gdy widziałam jak on płakał, coś we mnie pękło. Nigdy nie widziałam żadnego faceta w takim stanie. Wszystko wtedy zaczęło zwalniać, zaczęłam zwracać uwagę na szczegóły których 5 minut wcześniej nie widziałam. Widziałam jak obok nas stoi nasze zdjęcie. Jak on trzyma moją dłoń i dotyka ją w taki sposób jakby ostatni raz dokładnie mógł poczuć każdy jej zakamarek. Zauważyłam jego ból gdy popatrzyl mi w oczy gdy powiedziałam 'Hej, wszystko będzie dobrze. Będziesz szczęśliwszy beze mnie'. Czułam ten ból gdy mocniej złapał mnie za rękę i powiedział ze on był szczęśliwy ze mną ale nie ma sily, ze ze stanowczego dotąd faceta stał się kimś kto nie wie co zrobić ze swoim życiem, ze potrzebuje czasu by to wszystko poukładać. By się uspokoić. Moze zabrzmi to irracjonalnie ale poczułam się jak w jakimś filmie, gdy te wszystkie szczegóły nagle zaczęły mieć dla mnie tak wielkie znaczenie..

No patrz znowu zgoda:P i"p , on oprócz zdiagnozowanej choroby musi się leczyć i przyjmować leki nie przez chwilę ale niejednokrotnie przez całe życie a jak odstawi wszystko wraca.

Widzę, że problem jest z udzieleniem odpowiedzi na proste pytanie...

Jeśli on nie chodzi na terapię i nie przyjmuje leków, to się NIE LECZY. Co oznacza, że nie robi nic, by sobie pomóc.

Z takim człowiekiem przyszłości nie zbudujesz.

Nie, nie leczy tego. Powinien ale ja nie mogę go do niczego zmusić. Pokochałam go takim jakim jest, nic się nie zmienia nawet gdy nie ma na nic sił.
Gdzieś tam kiedyś na internecie wpadłam na cytat
"Gdy on nie ma sił to Ty musisz stać się jego siłą. Na tym polega miłość."
Jest w nim sporo racji, tylko jak dotrzeć do niego żeby nie zostawał z tym sam tylko zobaczył że chce być przy nim na dobre i złe..?

Nie, miłość nie polega na tym, że on nie będzie się leczył, a Ty będziesz go kochać. W tym wypadku miłość to wykopanie go na terapię. Jeżeli on nie chce się leczyć, to nie macie szans na nic trwałego i mocnego.
I tutaj nie ma kochania takim, jaki jest. Jakby miał nowotwór i nie chciał się leczyć to też był tak łatwo odpuściła leczenie?

Ty wręcz nie powinnaś z nim być jeżeli on nie zacznie się leczyć. Bo bez terapii on nie stworzy żadnego zdrowego związku. Ty na tym ucierpisz, a Ty w związku masz dawać 50%, a nie 100. Można dawać więcej z siebie czasowo. Ale w efekcie i tak bilans powinien byc po 50% z każdej strony. Nie możesz nic robić za niego. On sam musi dojrzeć do tego, żeby to też zrozumieć.

A Ty nie rób z siebie matki Teresy.

W sytuacji jak on sobie kogos nie znalazl bo moze tego nie wiesz.Ludzie teraz takie bajki opowiadaja jak sie rozstaja to i tutaj bym sie nie zdziwil.Jezeli nie ma nikogo to czemu ty nie chcesz teraz do niego napisac to co myslisz? Przeciez Cie nie zje.Walcz jak Ci zalezy.

Rozmawiałam o tym za jego plecami z jego matką. Wszystko potwierdziła. Jego matka to bardzo porządna kobieta która tez strasznie dużo przeszła. Powiedziała ze gdy miał 6 lat lekarz powiedział ze to choroba nerwowa w dość zaawansowanym stadium i kazał żyć spokojnie by nie trzeba było psuć sobie zdrowia chemią w postaci tabletek i wgl. Do tej pory sobie radził ale widzę ze to wszystko go przerosło, nie raz płakałam bo było mi go szkoda przez tą sytuacje jaką zgotowała mu niestety rodzina od dziecięcych lat ale on nie pokazywał ze go to boli, dopiero teraz pękł..

Prosiłam o wyśmianie? Powiedziałam ze wiele osób nam zazdrosciło ze pomiędzy nami jest takie uczucie.
Uwierz ze jesli nie masz nic sensownego do powiedzenia to się nie udzielaj bo prosiłam o porade bo jest mi ciężko. Ciężkie do zrozumienia?
Oh no tak zapomniałam ze jak dwoje ludzi się kocha to nigdy nie mogą się rozejść (głupia logika).

Przez pewien okres chodził na terapię, bodajże dwa razy w miesiącu przez jakieś 2 lata. Polepszyło mu się i terapeuta powiedział ze po chorobie nie ma śladu. Po jakimś czasie znowu wszystko wróciło ale teraz to już kosmos, jak w dzieciństwie.

Bardzo mądra uwaga, porozmawiam z nim o tym. Postaram się namówić go na terapie.

No to niech wraca na terapię skoro mu się pogorszyło teraz.
Choroba psychiczna ma to do siebie, że wraca. Trzeba być pod kontrolą terapeuty. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że jak jest rzut choroby, to się nie załamuje, tylko się idzie po pomoc.

I osoba bliska (np. Ty) w momencie rzutu choroby nie jest po to, żeby trwać mimo wszystko i głaskać po głowie i robić wszystko za niego w związku. Ty jesteś w takich momentach po to, żeby mu zasadzić kopa, żeby on do lekarza poszedł, a potem dopiero możesz z nim trwać mimo wszystko w czasie leczenia.

Gdybyś była z nim dalej w związku, to Twoje podejście by mu nie pomagało, wręcz byłoby dla niego jeszcze bardziej toksyczne.
Żeby on mógł stworzyć zdrowy związek i nie zafundować nerwicy swoim dzieciom, to musi się leczyć przy nawrotach i już.

Przerażają mnie takie "wielkie miłości", kochanie kogoś nad życie, bo gdy odchodzi to cały świat się wali. Uważam że powinnaś sobie dać z nim spokój.

,,Nie chce cię skreślać i nigdy tego nie zrobię"- sorry, ale zwykle to typowo zasłona dymna, ewentualnie mydlana.
Zasłanianie się NIE LECZONĄ chorobą też jest słabe.
Cóż, abym się myliła, a Wam się ułożyło/wyjaśniło

Cóż, Ty też powinnaś nad sobą popracować. Jak ludzie zaczynają ze sobą mieszkać, to muszą się podocierać, ale czy naprawdę trzeba na kogoś wrzeszczeć?

Szczerze? Mnie to nie robi jakiejś ogromnej różnicy, czy ktoś się drze na mnie, czy koło mnie. Obie sytuacje powodują u mnie dyskomfort. "Taka już jesteś" - czy nawet nie myślałaś o tym, by to zmienić?

Wiem że muszę popracować nad sobą. Nawet obiecałam to mojemu chłopakowi. Nie jest to łatwe i nie przyjdzie to od razu z dnia na dzień. Muszę po prostu mieć go obok żeby wiedzieć ze warto, ze mam dla kogo sie zmienić. Jestem bardzo uczuciową dziewczyną i w tej chwili jestem zrezygnowana z życia. Naprawdę.

Człowiekowi lepiej się żyje gdy ma się dla kogo. U mnie tez tak jest ze zmienianiem. Aktualnie jestem w takiej rozsypce ze nawet nie chce mi się wstawać z łóżka, jeść i żyć a co dopiero pracować nad sobą. To męczące ale jestem strasznie uczuciowa a mój facet jest kimś naprawdę wspaniały, nigdy nie spotkałam takiego człowieka jak on..

To jest tak niezdrowe, że aż brakuje mi słów.
Zmienisz się dla kogoś, a jak ten ktoś Cię zostawi, to co? Będzie Ci się całe życie przypominało o tym, że Ty się zmieniłaś, a on i tak odszedł.
Zmieniasz się dla siebie i już. Po to, żeby w przyszlości nie popełnić takich błędów w związku. Nie ma zmieniania się dla kogoś, bo to zła motywacja.

A on nie był taki wspaniały skoro tyle się kłóciliście. I nie spotkasz ani nie spotkałaś nikogo jak on, bo każdy człowiek jest inny.