Mojemu mężowi na mnie nie zależy - Netkobiety.pl

hihihii,dwoisz sie i troisz zeby mnie sprowokować, ale za cienki bolek dla mnie jestes

nie wiem jak ty, ale ja nie skladalam i nie skladam obietnic ktorych nie bede mogla dotrzymać

patrz jakie proste nie trzeba miec wiele szarych komórek, zeby to wiedzieć

Wybacz, ale nie mam odpowiedniego wykształcenia medycznego i specjalizacji, by nazywać kogoś toksykiem i go diagnozować.

Ja w tych postach widzę samotną kobietę proszącą o odrobinę wsparcia i miłości. Chce być traktowana jak człowiek i brana pod uwagę. Chce wspólnego spędzania czasu. Chce szczerych rozmów. To tak dużo?
Zrobiła się upierdliwa i męcząca, bo ile można prosić o coś, co jej się z marszu należy? Ludzie nie po to się wiążą w pary, by być totalnie opuszczonymi w związku. Urodziło się dziecko, potrzebuje normalnych dogadujących się rodziców.

Wiem, Eee Tam, co zaraz napiszesz. Błagam, daruj sobie. Jak się ludzie naprawdę kochają, to spędzają razem czas i dzielą obowiązki, bez względu na to, które pracuje więcej, a które mniej.

Rozumiem, diagnozowac możesz tylko mężczyzn. Ja się nie ograniczam i dlatego uważam tę panią za osobę wysoce toksyczną.

Nie, człowiek, któremu toksyk zatruwa życie, będzie od toksyka uciekał. I to mamy w tej sytuacji. Nadal nie raczysz się odnieść do jej toksycznych zachowań. To może, jak ty byś się czuła mając w domu:
- bezpodstawne podejrzenia o zdradę
- idiotyczną kontrolę
- ograniczanie kontaktów ze znajomymi
- sekowanie twoich rodziców przy uzależnieniu od jego rodziców
- przymus spędzania wolnego czasu wg preferencji drugiej strony
- ciągłe awantury
- szantaże i manipulacje emocjonalne
- dowalanie się, że zachwyt panem okazujesz zbyt mechanicznie i nie widać go w twoim wzroku
- czepianie się, że pracujesz i studiujesz.

Proszę - odpowiedz. Przestań powtarzać mantrę i zacznij odnosić się do faktów.

No nie wiem, jak ale autorka pisała:

mówi,że kocha. Ale mam wrażenie,że to jest bardziej mechaniczne

spojrzenia oznaczającego zachwyt nie widziałam dawno dawno temu...

Może powinien robić takie oczy jak Sylvester Stallone...

Eee Tam, ja nie diagnozowałam tego faceta. Napisałam, że olewa swoje obowiązki wobec żony i dziecka.

Osobiście coś o toksykach wiem, bo byłam takim tosykiem. Przez swoje jazdy prawie zniszczyłam moje małżeństwo.
Poszłam do psychiatry i zostały u mnie zdiagnozowane zaburzenia osobowości.
Potem leki i terapia. Dziś jestem inną osobą, wreszcie szczęśliwa w związku i doceniająca to, co już mam. I widzę, że mój partner jest szczęśliwy.

Intuicyjnie czuję, że Autorce potrzeba miłości i zainteresowania. Oczywiście psycholog nie zaszkodzi, ale wydaje mi się, że gdyby dostała to, czego jej brak, to by przestała się czepiać, bo by nie miała o co.

Moze to, co napisałam to według Ciebie "mantra", ale trudno. To moja opinia prosto z serducha, nie na obowiązku się się z nią zgadzać.

To twój ogląd sytuacji, z którym nie muszę się zgadzać. Gdyby Ananasowa milczała, to jej mąż nigdy nie dowiedziałby się, jakie są jej oczekiwania, potrzeby, wymagania. Chyba, że posiadł dar czytania w myślach.
Wg mnie Ananasowa rzeczywiście wywiera presję na swoim mężu, aby zgrał się z jej potrzebami i oczekiwaniami. W tym celu przedstawia listę swoich oczekiwań i wymagań. Z tym, że obrała ku temu najgorszy z możliwych sposobów, czyli marudzenie, zrzędzenie, krytykowanie, czynienie uwag. Ogólnie mówiąc - postawę roszczeniową. Przy tym traktując jego potrzeby i wymagania jak fanaberie, z których powinien zrezygnować, bo ma żonę, a teraz dodatkowo dziecko.
Nie wiem tylko, bo autorka o tym nie pisze, czy i jak wysłuchuje ona argumentów męża i czy ona w ogóle wie, co się w nim i z nim dzieje. Jakiś tam swój obraz ma, ale to chyba jest jej własna projekcja, nie mająca zbyt wiele wspólnego z tym, jak on się odnajduje w związku jako mąż i ojciec. Tak jest skupiona na sobie, swojej ciąży, macierzyństwie i opiece nad dzieckiem, że zapomniała, że on jest odrębnym człowiekiem.

Nic się w życiu z marszu nie należy. Na wszystko trzeba sobie zapracować albo zasłużyć.
Co do postulowanego przeze mnie milczenia i jakoby jak milczy, to nie komunikuje swoich potrzeb. Między komunikowaniem swoich potrzeb, a męczącą namolnością jest całe morze pośrednich stanów. Ponoć facet był do rany przyłóż do ślubu. Zgaduję, że wcześniej nie mieszkali razem i facet widywał lubą raz na jakiś czas. Nawet przyjmując, że codziennie, to nie dusiła go jeszcze swoją namolnością od rana do nocy. Zamieszkanie razem z jej rodzicami, którzy są zawsze na wyciągnięcie ręki, jej wybawcy w trudnych chwilach. Jednocześnie kiedy on robi to samo w stosunku do swoich rodziców, to jest ten zły, a jego rodzice jeszcze gorsi. Po urodzeniu dziecka doskonale go rozumiem, że się wkurza, bo jego teściowie mają dostęp do wnuka "bo im się z marszu należy", a jego rodzice muszą pisać podanie. Zła, głupia teściowa, bo przywiozła wnukowi trochę ciuchów i o zgrozo mieczyk. Plus dziecinne pogróżki, że autorka już im kontakty z wnukiem "ułatwi". Świetna metoda na budowanie normalnych stosunków ze swoim mężem. Pogratulować. Nihil novi jak mawiali przodkowie. Znam takie babskie zagrywki na wyrywki. Autorce jednakowoż polecam mniej babskich forumów, a więcej autorefleksji. Może wizyta u jakiegoś specjalisty.

Zapewne jednak zasłużyłaś sobie, bo jesteś dobrą kobietą

Czyli sobie jednak zasłużyłaś - zapracowałaś - zmieniłaś się. Owszem można kochać bez względu na wszystko. Te wszystkie przykłady kobiet lanych co drugi dzień i dalej kochających o tym świadczą. Czy też przykłady facetów robionych regularnie w trąbę, a wciąż wierzących, że będzie lepiej. Że ona to z miłości... Przykłady na forum ale... po co?!

A gdzie autorka wątku?
Chyba olała wszystkie "dobre rady"

Ja już nic z tej historii nie rozumiem. Byłoby cudownie, gdyby wypowiedział się mąż autorki, bo ta historia - patrząc na to, jak różnie odbierają to dwie strony - przestaje mieć sens. Jak można jednocześnie w tych samych słowach widzieć "potrzebuje trochę uwagi i czułości" i "kaprala", który to domaga się wiecznej uwagi xD

Co zauważyłam, że panom EeeTam i Snakeowi łatwo wybaczyć facetowi nieogarnięcie, bo "młody jest", a kobieta to toksyk; z kolei kobiety bardziej skłaniają się ku temu, że kobieta czuje, że nie ma potrzebnego jej wsparcia, a facet nie podołał obowiązkom. Ciekawe, ciekawe. Wydaje mi się, że tradycyjnie wychodzą różnice oczekiwań. Kobieta  chce wsparcia, bliskości, czułości, akceptacji, adoracji, żeby czuć się dobrze -- a dla faceta jest to uciążliwe, że partnerka takie oto potrzeby prezentuje. Z drugiej strony spracowany mężczyzna potrzebuje resetu po robocie, a kobieta nie rozumie, bo siedzenie w domu jest uciążliwe, a jego wyjścia traktuje podejrzliwie ("dlaczego on ma prawo wyjść, mieć kolegów, jechać z kolegami, a ja nie?").

I brzmi banalnie "powinni porozmawiać" jak ewidentnie widać, że żadne z nich nie słucha drugiej strony. Siedzą w swoich obozach i wykrzykują hasła, które dla drugiej strony nic nie znaczą, bo nie ma między nimi żadnej, absolutnie żadnej więzi i żadnej chęci, żeby zrozumieć drugą stronę. Gdyby oboje chcieli chociaż na chwile z tych okopów wyjść i przestać się licytować, kto ma trudniej, gorzej itd. to może coś by z tego było. Ale jest takie powiedzonko "cały w tym ambaras...", nie? Nawet jeśli jedno z nich wykona taki ruch, to istnieje ogromna szansa, że drugie tego w ogóle nie zobaczy. A pętla się zaciska.

Cześć !
Dziękuję za wszystkie odpowiedzi:) Śledziłam wszystko na bieżąco ale dopiero teraz miałam chwilę żeby się ustosunkować.

Postaram się ustosunkowac do tego co tu zostało napisane.
Czy jestem toksykiem? Możliwe. Absolutnie nie neguję tego,że to ja zatruwam jemu życie i to ja jestem przyczyną jego zachowania.

Jak już wspomniałam, jesteśmy w dwóch różnych obozach. I na tą chwilę nie walczymy "ze światem" ramię w ramie ale bardziej przeciwko sobie. Nie rozmawiamy ze sobą, kłócimy się i to nasza jedyna wymiana zdań.

W kwestii małego - Dwa razy poprosiłam go o pomoc. W nocy wstaję tylko ja, bo to ja karmię i nie ma sensu żebyśmy się na zmianę podnosili. Raz poprosiłam żeby do niego zajrzał,bo małemu coś się śniło i co chwilę pojękiwał z łóżeczka a ja nie miałam siły podnieść się po raz 1836547284. Odmówił, bo musi się wyspać. Ok, to ja wstałam.
Drugi raz poprosiłam żeby zmienił mu pampersa, chciałam w tym czasie zrobić pranie. Powiedział mi,że "chyba jestem chora" i,że po to ja mam urlop żeby to robić nie on.

W kwestii "bezpodstawnych podejrzeń o zdradę". Przez cały nasz związek było parę sytuacji kiedy zachował się niefair i nadwyrężył moje zaufanie. Swego czasu smsował z koleżanką z pracy. I dowiedziałam się,bo dostał kiedyś przy mnie "smsa na dzień dobry" od niej.

Narzekam, mam pretensję, robię "wojny", wszystko się zgadza. Gdzieś tam narasta we mnie frustracja i wybucham co jakiś czas. Ile razy można słyszeć "jesteś głupsza niż dłuższa", "Twoja wina" etc?

Wyjścia z kolegami? Wychodził, wyjeżdżał ile i kiedy chciał. Ubzdurałam sobie po prostu,że jak będzie miał wolny wieczór to zechce spędzić go ze mną a nie pijąc znowu z kolegami. Wiem, nie chce , bo jestem toksyczna.

Na chwilę obecną nie wiem jak z nim rozmawiać, nie wiem czy jeszcze umiemy. Skoro to ja mu zatrułam życie to może lepiej żeby na siłę się nie odtruwać tylko rozstać?

Mój mąż wyniósł pewne zachowania z domu. Jego mama jest zawsze winna wszystkiemu. Jego ojciec zawsze robi z niej głupka, zawsze przez jej "niezdarność" coś się sypie. Mam wrażenie,że mąż próbuje u nas też wprowadzić taką hierarchię . A ja niestety tak żyć nie będę.

Chyba stety

Wiemy, jak było/jest w jego rodzinnym domu, a w twoim?  Ktoś dyryguje i dowodzi?

No faktycznie, zajebiście sprawiedliwy podział.
Ty wykąp dziecko, a ja zrobię całą resztę.

Super.

P. S. Sorry za wyrażenie, ale takiego podziału by nawet osoba opóźniona w rozwoju nie uznała za sprawiedliwy lub fair.

Dziecko wychowuje oboje rodziców, a wychowanie to nie tylko przewijanie, karmienie, kąpanie.

podział obowiązków do odwłoka za przeproszeniem. U moich rodziców było tak ze mną: mama owszem mnie przewijała, ale pieluch w ogóle nie prała (czasy tetry), rzucała do "brudów" i dopiero tata prał bo ją na wymioty brało na widok 2, ledwo mnie przewijała, wiadomo musiała się zmusić. Kąpali razem, bawili sie ze mną tak samo. tata pracował, mama nie, dopiero po urlopie macierzyńskim podjęła na nowo pracę. W nocy wstawali raczej po równo, poza tym ja non stop spałam więc mogli odpocząć, podział był normalny, a nawet jak byłam starsza to podział był taki, że tata pracował 6 dni w tygodniu, mama miała tylko nocki co drugi tydzień, ona gotowała w tygodniu, ale w niedzielę tata zawsze robił dwudaniowy obiad i piekł ciasto, a potem spędzaliśmy czas rodzinnie, albo tylko ja z tatą, jak mamie sie nie chciało. To jest normlany podział odpowiedni do wkładu pracy zawodowej.  A moi rodzice w czasie gdy byłam mała mała pracowali na 3 zmiany, babć, opiekunek brak, jak się zmieniali- ten sam zakąld pracy to mnie brali i wymieniali sie na portierni mną, a w nocy zostawałam na godzinę sama- teraz pewnie by mnie pomoc społeczna odebrała.

Dziecko to odpowiedzialność, dziecko sobie nie wymyśliło, o chce się urodzić to moja decyzja, rodzice podjęli taką decyzję i teraz muszą wziąć na kaltę opiekę nad dzieckiem, bez względu na to czy pracują, czy studiują itp.

przeczytalam tylko LOL bo to jak z gimnazjum i mnie rozsmieszyli

nadal bede stala na stanowisku, ze bucowatych rad autorka nie potrzebuje

autorko, jak w koncu przejrzysz na oczy i zobaczysz jak wyglada rzeczywistosc to bedzie to pierwszy krok

Wychowaliśmy się w dwóch różnych rodzinach. Moi rodzice przede wszystkim się przyjaźnią. Dużo czasu spędzają razem, rozmawiają o pracy itp.. Nigdy nie byłam świadkiem ich kłótni (owszem, miewali "ciche dni" ale nikt na nikogo nie krzyczał).

Jedyne w czym mąż bierze udział to kąpiel,ale tylko "przy wanience". Ja wszystko szykuje przed,sprzatam po i ogarniam małego. Poza tym na każdą inna prosbe o pomoc , mąż reaguje chamskim tekstem

i długo jeszcze będziesz marudzić zanim coś z tym zrobisz?

Żona Snake jest postacią literacką, nie wypowiada się tutaj, więc tak naprawdę nie wiemy z czego jest zadowolona z czego nie.
Ananasowa jest na początku życia i nie jest zadowolona. I nie wydaje mi się by wizja czyjegoś małżeństwa z takim układem jak przedstawia Snake była dla niej pociągająca.I jest dość niebezpieczna dla kobiety która wejdzie w taki układ zależności od męża. Przez chwilę też uważałam, ze autorka zatruwa związek, ale teraz myślę, że odezwała się intuicja- alarm się właczył, który wielu kobietom się nie włącza.

Żona jest  postacią literacką jak u porucznika Columbo?:)

Wizji jest tyle ile par, problem, żeby to wcześniej ustalić między sobą. A jak mają to zrobić, jak się tylko kłócą.  Mam wrażenie, że problem jest głębszy a opieka nad dzieckiem to tylko jeden z pretekstów. Młody ojciec nadal chce prowadzić takie życie jak do tej pory w przeświadczeniu, że dziecko jest tylko matki, a on jak chce to się zajmie, a jak nie to nie, bo przecież ma swoją pracę i się uczy.  Złości się, kiedy Ananasowa prosi  go o pomoc, a mógłby przecież wyjaśnić, że jest zmęczony albo innym razem się zajmie, jakiś zaczątek porozumienia stworzyć. Tak jakby dziecko traktował jako przeszkodę we własnym życiu, zły, że w ogóle jest ojcem.

Snake, nikt nie oczekuje od męża ananasowej równego czyli 50/50 podziału obowiązków przy dziecku. Chyba Ty wcześniej napisałeś, że sprawiedliwy podział w tym zakresie to nie podział po równo i chyba każdy tutaj się z tym zgadza. Chodzi jedynie o to, że facet, który jest ojcem powinien chcieć, a przynajmniej czuć obowiązek zajmowania się dzieckiem w miarę swoich możliwości czasowych. Już nawet nie będę pisała o mężu autorki bo osobiście uważam, że jest psychiczny, ale o własnie normalnym zdrowym podziale obowiązków.
Zarówno, ojciec, jak i matka mają prawo do chwili wytchnienia, zatem, np ojciec może iśc sobie na piwo z kolegami, ale nie tak jak dotychczas 3 razy w tygodniu, tylko powiedzmy raz (przykład), ponieważ, sorry masz dziecko, powinny zmienić Ci sie priorytety w życiu. Kobieta też ma prawo odpocząć, bo przy dziecku tym bardziej jak sie dopiero uczy je ogarniać, nie da sie odpoczać, więc też powiedzmy 1 wyjście tygodniowo dla odstresowania. Co do obowiązków i tego co mówi Twoja żona- to ja ją popieram, tylko widzisz różnica jest taka, ze Ty się starasz, że Ty sie interesujesz dzieckiem, że chcesz być z dzieckiem i dajesz tyle ile możesz. Jednym słowem racjonalnie podchodzisz do podziału: praca-dom-dziecko-czas wolny (chociaż ode mnie tez byś dostał opieprz za tego lekarza bo to nie jest coś takiego, czego ja jako matka bym sama nie mogła zrobić, chociaż ja wcześniej nie ciosałabym Ci kołków na głowie o to, po prostu sama bym to od razu wzięła na siebie).
Zatem w przypadku związku Autorki brakuje w oóle pomocy przy dziecku, brakuje już nawet nie ciepła okazywanego temu dziecku przez ojca, ale traktowanie matki jak kogoś gorszego, ciągłe wąty, awantury, dziecko nie może sie wychowywać w takim domu. Tak jak pisałam wcześniej, małe dziecko jest jak pies, każdy głośniejsze, ze złością podniesienie głosu wywołuje u niego lęk. A takie odczucia zostają na całe życie, wiem co piszę.
Dzieci z domów przemocowych nerwowych mają problem z tym do końca zycia. Wyżej pisałam o swietnym podziale obowiązków przez moich rodziców, bo on był świetny, ale na ten czas jak ojciec nie pił i sie nie awanturował. I powiem Wam, że teraz mimo, że minęło ponad 20lat, gdy moja mama podniesie głos nie na mnie, tylko w złości, że np sobie szklankę potłukła, albo mój facet, sie wkurzy, ze mu komp wolniej działa i krzyknie na kompa, to widze, ze nasz pies kurczy sie w sobie i ja też kurczę się w sobie, mimo, że agresja nie jest skierowana przeciwko mnie (zresztą ojciec też nigdy nie był agresywny wobec mnie, mnie nigdy nie uderzył, na mnie nigdy nie krzyknął). Ktoś kto tego nie przeżył i nie przeżywa na nowo przy każdym podniesionym tonie nie zrozumie i nie zrozumie, jak takie zachowania wpływają na małego człowieka.
Dlatego już darując sobie te obowiązki, darując sobie brak obecności ojca w życiu dziecka, Autora powinna odejść, bo razem robią wielką krzywdę temu dziecku poprzez zachowania agresywne skierowane wobec siebie

Gdzie mają swoje dzieci te fajnie ubrane, rozbijace sie superbrykami? Aha ich 3 krotnie wiecej zarabiajacy mezowie opłacaja opiekunki, kucharki...nie widziałam aby ona miała o to pretensje do męża i tego żądała więc te teksty sa nie na miejscu.
taki słowotok o zarabianiu i manipulowanie, gdy ananasowa zarzuca męzowi nielojalnosc i brak komunikacji to piszesz, ze ona chce spijac sobie z dzióbka?
Porównanie 8 godzin siedzenia za biurkiem i popijania kawki do przewijania, kąpania, karmienia dziecka, noszenia dziecka na rekach  kilka godzin dziennie, gotowania, dbania o mieszkanie, robienia zakupów i jeszcze jak kobieta chce rozmawiac to zatykanie jej ust słowotokiem o zarobkach, bo aby porozmawiac z zona mruk musi rzucic pracę, bo uwaga ona chce spijania sobie z dzióbków.
i nie staję po żadnej stronie, tylko śmieszy mnie to, co snake wypisuje.

Mąż anansowej powienien wiedzieć, ze noworodek, niemowle nie brane na ręce i nie dotykane zachoruje na chorobe sierocą, zamiast kupowac pół apteki powinien brac dziecko na rece, ale on musiałby najpierw prace rzucic aby swoje dziecko wziąc na rece i uśmiechnąc sie do zony.

Ja bym bardzo chciała żeby wracał po 8 godzinach normalnie do domu. Może zarabiać mniej, możemy jeździć starym autem (nie robi mi to różnicy) , nie dostaję prezentów żadnych , ciuchy kupuje w cenach raczej przeciętnych, nie jeździmy zagranicę. Jeśli w zamian będzie miał czas żeby ze mną porozmawiać, zjeść razem KTÓRYKOLWIEK posiłek czy pójść na głupi spacer kiedy jest ładnie to ja się zamieniam w ciemno !
On ma firmę razem z rodzicami i cała ich trójka się z niej utrzymuje.

Jeśli już poświęci mi czas to wszystko muszę robić szybko, bo "on ma jeszcze pracę dzisiaj". Więc generalnie wciąż nerwowa atmosfera. Ostatnio mieliśmy kąpać małego i powiedziałam,że w sumie kiedy ja będę wszystko szykować , może on posiedzi z synem, weźmie go na ręce? Nie spodobało mu się ale zabrał go. I zezwał mnie potem,że wolno wszystko robię a on marnuje bezsensu czas bo mógłby już coś do pracy zrobić.

Przyznam szczerze,że jeszcze z nikim nigdy nie kłóciłam się tak jak z nim. Nie poznaje się , naprawdę. Tak jakby mi jakieś hamulce puściły i nasze kłótnie to prawdziwe wojny. Najgorsze,że wszystko dzieje się w obecności małego... Nie mogę więcej dać się sprowokować...

Jak wspomniałam, on był inny kiedy mały się urodził. Zachwalałam jak mogłam bo naprawdę się nami opiekował. I dwa tygodnie temu , w sobotę , coś mu się "przestawiło" i znowu stał się chamem, który ma nas gdzieś. Zaczął znowu pracować i stare nawyki wrócily...
Nie wiem, może to ja znowu zrobiłam coś toksycznego i dlatego tak się zachowuje. Nie wiem na ile mam prawo prosić o cokolwiek jeśli to faktycznie ja zatrułam jemu życie

EDIT:
Mimo wcześniejszych zapewnień już mnie poinformował,że jedzie na wszystkie mecze do końca sezonu ( miał już teraz nie jechać i zacząć od następnego sezonu), będzie jeździł regularnie na rower ( ok 2-3 h jazdy), do kolegów na piwo pociągiem też. A ja ? Będę z małym. Jak rodzice zgodzą się na niego zerknąć czy wziąć na spacer to się zdrzemnę, odpocznę.

Ananasowa, nie daj sobie wmówić, że jesteś toksyczna.
Ty się nie domagasz cudów, tylko normalnych naturalnych zachowań, jakie mąż i ojciec powinien mieć wobec swojej rodziny.

Mój mąż też pracuje w firmie ojca, atelier i warsztat mamy dosłownie 5m od domu. Owszem, czasem męża nie ma po 12 godzin, bo firma tego wymaga, ale zawsze potem nam to wynagradza. Wszystkie posiłki jemy razem w domu. Mąż ma czas dla mnie i dla syna, ma też czas w weekend, by się rozerwać z kolegami. Wszystko można ustalić i poukładać, by wszyscy byli zadowoleni. A z teściami układy mamy bardzo dobre. Nie mogę za bardzo liczyć na pomoc przy dziecku, ale zawsze w razie gdybym się nie wyrobiła z czymkolwiek, to teściowa ugotuje, upierze albo poprasuje. I cieszy mnie to, bo od moich rodziców nie mam żadnej pomocy - tata nie żyje, a mama mieszka za granicą.

Pani Snakeowa jest tak samo postacią literacką, jak i Pan Ananasowy Tak naprawdę nie wiemy, czy bardziej mąż autorki jest bezdusznym i leniwym chamem, czy jego żona roszczeniową zołzą.

Gdzieś kiedyś przeczytałam, że tam gdzie jest miłość, tam się śmieci same wynoszą. Chodzi o to, że nikt nikogo nie zmusza do POWINNOŚCI i OBOWIĄZKÓW,  ani nie musi powoływać się na PRAWA tam, gdzie między ludźmi jest autentyczna troska i wzajemna dbałość o siebie oraz zrozumienie, wynikające z tego, że ludzie są sobą zainteresowani i opiekują się drugim jak sobą.

Teraz to on już się zacietrzewił, zamknął w sobie i broni swojej niezależności, dlatego nie odpuści, bo to by oznaczało utratę siebie, swojej odrębności.

Przecież napisała wyraźnie. Chce, by mąż poświęcił jej i dziecku chociaż trochę czasu, i uczuć. Przecież napisała to wielokrotnie.

To akurat wiem i zdaję sobie z tego sprawę.
Chodziło mi o to, że ona wcale nie oczekuje gwiazdki z nieba.

Dla mnie jej mąż się do związku nie nadaje.

summerka88- jasne, że masz rację. Przykładowo my z mężem ustaliliśmy,  że możemy sobie wychodzić na zmianę co drugi piątek, po porodzie i połogu, żeby się lepiej czuć, a weekendy będą rodzinne. Ale żadne z nas nie krzyczało- ja mam do tego prawo!!!, mnie się należy. Ot normalna rozmowa, bo sytuacja się zmienia, to trzeba ustalić nowe zasady gry. Tak samo z zajmowaniem się dzieckiem, sam stwierdził, że po pracy to może i przewijać i kąpać i nawet mu śpiewać będzie. A rozmowa wcale nie zaczęła się od tego, że ja mu ciosałam kołki: "Twoim obowiązkiem jest śpiewanie 5 piosenek tygodniowo i kąpiel co drugi dzień". takie rzeczy się wie, czuje, ustala bez tych słów, które pogrubiłaś- o ile ludzie są świadomi. Natomiast niektórzy nie są świadomi, albo mają to gdzieś i wtedy radząc im, czy z nimi rozmawiając, nawet psycholog na terapii użyje tych słów, żeby uzmysłowić, że w każdej relacji interpersonalnej są prawa i obowiązki, z tym, że w zdrowej relacji nie trzeba o nich bezpośrednio mówić, tylko pośrednio jakoś samo się to ustala i zaczyna grać właśnie dzięki szacunkowi, trosce i dbałości o partnera, dziecko i o związek.

a ja myślę, że nawet nie chodzi tu o ilość czasu poświęcanego, tylko jego jakość. Mozna z kimś spędzić 2 godziny w domu- ale okazać wtedy uczucia, których ananasowej brakuje widocznie.

Myślisz, że tam naprawdę są TYLKO chamskie odzywki?
Chyba trochę sobie dodajesz, bo autorka sama napisała, że DOBRE skończyło się, gdy mąż wrócił do pracy. Sądzę, że wtedy zaczęło się także formułowanie oczekiwań i pretensje z jej strony. Ona nie potrafi zaakceptować tego, że sytuacja nie jest taka, jak ona sobie wyobrażała. Spirala niespełnionych oczekiwań i wzajemnych rozczarowań. Ona jest rozczarowana nim, a on nią.

Nie przekręcaj moich słów, bo nie napisałam, że nie można wierzyć w chamskie odzywki, ale, że nie jest to tak, jak zasugerowałaś, że TYLKO chamsko potrafi się wyrażać jej mąż.
Nic się nie dzieje bez przyczyny. Jest gdzieś katalizator takich zachowań.

No ale to o czym piszesz, to jest już efekt dłuższego przebywania w związku, gdzie osoby nie dobrały się potrzebami. Zauważ - sama autorka pisze, że jej sposób zwracania się do męża pozostawia wieledo życzenia. "Jakość" ich wspólnego spędzania czasu jest kiepska, przez zachowania obu stron.

Nie zmusisz kogoś, kto chce dużo pracować i studiować, żeby zmienil swoje priorytety, tak samo jak nie zmusisz osoby, która chce spacerów i zachwycania się bobaskiem, żeby zrezygnowała ze swoich potrzeb.

Ananasowa, Ty w ogóle rozważasz rozstanie czy może sądzisz, że jak pomarudzisz po raz 983913 to jego potrzeby ulegną zmianie? Po za tym chyba nie chcesz osoby, która będzie z tobą iść na spacer bo jej każesz, ale raczej dlatego, że będzie miała taką autentyczną wewnętrzną chęć...

Wiem, ze temat jest mojemu mężowi na mnie nie zależy i się na tym koncentrujecie, ale teraz sytuacja sie zmieniła bo jest jeszcze dziecko. to, że Autorka powinna odejść od męża to fakt i tutaj nie ma raczej co dyskutować. Ale czy nie uważacie, ze facet jest zwykłą szują, bo nie okazuje żadnych uczuć dziecku? swojemu dziecku? Czy dla Was to normalne, że ojciec nie chce przytulić dziecka, czy Wam by sie serce nie krajało, czy zwyczajnie nie byłoby Wam żal dziecka, które lezy i płacze w łóżeczku,a jego ojciec będący obok owego łóżeczka, drze sie do matki dziecka- bedacej na drugim końcu domu, żeby coś z nim zrobiła bo płacze? No ludzie TO NIE JEST NORMALNE, to nie jest ludzkie. Nie żal Wam tego dziecka?