Gdy nadchodzi koniec - czyli co warto wiedzieć przed. - Netkobiety.pl

widocznie po zatruciu trzeba trochę poleżeć.. odłogiem..aby pozbyć się goryczy
A kolejny obiekt obwąchać dokładnie i próbować ostrożnie. Ale po co sobie wmawiać, że już nigdy nie będę jadł?

To ja muszę zmienić ustawienia monitora, bo nienawiści do kobiet od Burzowego nie czuję
rozgoryczenie co najwyżej.

To co wcelowane we mnie odbijam.Tylko tu chodzi o ogólne wnioski.
Nie brakuje na forum mężczyzn z uwagami do mnie, jdnak nie uważam, by nienawidzili kobiet, co najwyżej w Eli coś się im nie podoba i uznaję to prawo, jak mnie personalnie dotknie, wiem co zrobić.
Tak samo jak ktoś atakuje jakiegoś Netfaceta i jest to kobieta, to wniosek że nienawidzi mężczyzn też byłby przesadzony.
To miałam na myśli Roxann.

Hm..., ja odniosłam wrażenie (Ela to dobrze ujęła), że każdy z Panów: Burzowy, John, Anderstud jest na etapie rozgoryczenia i zamknięcia - nie chcę generalizować, przejawy i objawy pewnie inne są u każdego...
A jak z tego wyjść, to trudno powiedzieć, pewnie nie należy się zasklepiać w singielstwie na czas długi, jak mi się wydaje mimo wszystko, prawdopodobnie na dłuższą metę zadziała to mocno destruktywnie - i jak zwykle zaznaczę, że mogę się w tej opinii pomylić, bo każdy ma inaczej, po prostu .
Czy należy tak mocno analizować jak John tu pisze ? - też mam wątpliwości.
Czy należy jak Anderstud dość szybko wchodzić w związki i ustawicznie poszukiwać ? - jest to działanie bez którego ciężko się Jemu prawdopodobnie obyć, i które ostatecznie podprowadziło do lekkiego marazmu.
A Burzowy ? nie wiem bo póki co nie dałam się wciagnąć w ten temat tak jak nie dałam się wciągnąć w temat Becketta .

A możliwe , dużo bywalców się do tego tematu odwołuje jak zauważyłam

Podpuszczasz , jak licho podpuszczasz...

No tak był Beckett była akcja... teraz jakoś tu nudno się zrobiło

No tak ale to niestety nie show biznes... na "popularności" nie zarobi
A następcy jakoś nie widzę, a Ty?

Pan tu Panie Anderstud dziewki po dupie klepiesz, a ja gore! Anderstud gdzie jesteś?

A czy uważasz, że Beckett potrzebuje pomocy? Albo inaczej... że jest w stanie coś zrozumieć, czy wynieść z dyskusji?

Hm..., ale to chyba nie tak jak myślisz. Luźniejsze wpisy nie muszą oznaczać wyśmiewania się czy też bagatelizowania.
Może na wszelki wypadek wyjaśnię moją niechęć do tematu Becketta - on jest po prostu strasznie długi, niczego innego nie miałam na myśli. Usiłowałam się odnieść do wpisów Anderstuda (często spotykałam Jego wypowiedzi w wątkach, które sama czytałam) - przeczytałam znaczą część Jego wypowiedzi, wiele było odniesień do tematu Becketta i może powinnam przeczytać temat Becketta ale po prostu nie mam na to czasu - nie znaczy, że bagatelizuję. A dystans i potraktowanie niektórych wpisów z przymrużeniem oka nie musi oznaczać wyśmiewania.
Hm..., jesli to nie tak, to jak Ty to widzisz ?

Nadrabiam watek.

W punkt miałem kontakt  z taką osobą na nieszczęście jakiś czas był moim wspólnikiem...

Świetne podsumowanie

A ja nie mam takiej potrzeby z trudem znalazłem żonę która też nie ma więc kim jesteśmy kosmitami ?
No w sumie obaj mamy najrzadszą grupę krwi

Kocha się kogoś jaki jest po co więc zmieniać. Trzeba wpierw kogoś dokładniej poznać co innego jak nosi maskę takiego przebierańca we dwa kije. Wiedz euao iż dzieci czują tą napięto atmosferę więc lepiej przerwać ten węzeł gordyjski niźli kisić się w papierku nazwanym formalnie związkiem.

Z biologi matkę chłopiec kojarzy z przyszłą dziewczyną a ojca dziewczynka z przyszłym mężem dziewczynki ponoć w pewnym wieku mają wręcz popęd seksualny do tatusia. Ponoć w większości matki źle znacznie gorzej traktują córki od synów i to samo z ojcami tyle iż jeżeli ojciec ma tylko syna to go najczęściej kocha ojcowska miłością ale też bywa różnie.

To jest ciekawe... czy osoba, która raz przez to przeszła uczy się na błędach i już nie ma drugiego razu.. czy też to kwestia czasu, spotkanie odpowiedniego "gracza", który wzbudzi odpowiednie emocje... Na pewno Ciebie trudno byłoby teraz omotać, trudniej niż wtedy... myślę, że prawdziwy "sukces" odnosimy wtedy, gdy dopuścimy myśl, że rzeczywistość (ta konkretna relacja) może być inna niż nam się wydaje i że ci "głupi ludzie" (postronni) mogą mieć rację. Osoba ślepo zakochana charakteryzuje się tym, że żadne argumenty (nie zgadzające się z jej rzeczywistością) do niej nie trafiają, bo przecież "moja sytuacja jest inna".

Wiesz, w moim przypadku chyba o coś innego chodziło - ja nigdy wcześniej ani nie miałam do czynienia ani nie znałam takich ludzi jak Pan Z (z mego wątku) - takich mega inteligentnych manipulantów, mających w sobie milion osobowości. Raczej nigdy nie byłam głupia, a tu... popłynęłam. I w moim wątku główny problem to nie był romans/bycie kochanką, bo spotykałam się z nim stosunkowo (dosłownie i w przenośni krótko bo się dowiedziałam, że ma żonę itd.), a jak zakładałam wątek byłam w innym związku, ale nie mogłam sobie poradzić z "miłością" a raczej z chorym zaangażowaniem emocjonalnym od niego. Dlatego te wszystkie komentarze obraźliwe co do bycia kochanką mnie nie ruszały bo ja byłam na innym etapie i widziałam inaczej swój problem.
Dlatego ja jestem i byłam spokojna o swoje zasady czy morale tylko odporność na "manipulacje" musiałam w sobie wypracować. Nigdy nie wiesz, kiedy trafisz na sprytniejszego gracza, który nijak nie pasuje (przynajmniej na początku) do typowego lowelasa. Uważam, że ten mój Z miał wiele z psychopaty, socjopaty, narcyza i nie wiem kogo jeszcze... w dodatku był mega inteligentny, kulturalny i wiadomo przystojny.. w dodatku wydawał się mieć "wielkie serce" i to mnie zmyliło. Zakochałam się w jego "kreacji", nie w nim.
Myślę, że 2 raz już nie dam się nabrać. Już inne "czułki" od początku działają

"Czekając na Becketta " Gracjano Ty naprawdę tęsknisz za tym "tłumoczkiem"
Faktem jest że wzbudza sympatię wiele osób się pewnie identyfikuje w którymś momencie życia z Beckettem lub panią Doktor.
Potencjalne predyspozycje do toksyczności ma wielu wielu ludzi niedysfunkcyjna rodzina wcale nie zabezpiecza przed tym.
To silne emocje trafiają na przygotowany grunt wyzwalane są owszem przez działanie toksyka ale od wewnątrz osoby związanej z nim które jest na stand by oczekuje tego a nawet żąda wielu różnych emocji co by nie zrobił będzie "niesamowite" do czasu,a w relacjii z toksykiem mało kto staje się "świętszy" trudno w pewnych momentach dostrzec kto jest "ofiarą" a kto "oprawcą".

W wątku Becketta na bieżąco coś się działo, bo oni byli-nie byli razem stąd też m.in. takie duże zainteresowanie

Osoba, która ma predyspozycje do wchodzenia w toksyczne relacje próbuje sobie pomóc, szuka nowych rozwiązań. Jeżeli była w toskycznym związku to później boi się związków (jak pani doktor). Pod tym względem trochę się z nią identyfikuje. Mnie moje związki zmęczyły i mimo, że wiem że normalny związek nie jest meczacy to ja tylko wiem, ale tego nie czuje. Obawiam się osaczenia. Tak sobie na razie tego unikam z pewnymi wewnętrznymi sprzecznościami chce i nie chce, więc na razie chyba nie jestem gotowa

No dokładnie. Ty jesteś dużo młodsza więc możesz pozna(wa)ć jeszcze facetów bez jakichś zobowiązań i różnych konfiguracji. Ja już raczej nie. Młodsi mnie nie interesują. Ja teraz chcę fajnego związku opartego na przyjaźni, wiadomo intymności itd. ale już bez żadnych jazd, skrajnych emocji itd. I nawet tego "połączenia" o którym pisałaś w swoim wątku nie potrzebuję by w związku być szczęśliwa. I nie żebym kierowała od początku rozsądkiem... bo tu u mnie też można mówić od może nie miłości ale fascynacji od pierwszego spotkania

Jeszcze jedna kwestia Roxann Ty szukałaś rozwiązania swoich problemów,żadko kto to robi.Ex był dda chociaż zaprzeczał.Ciagle ratował alkoholików był na ich zawołanie.Oni straszyli chorobami śmiercią, on nie dostrzegał problemu.Ty Roxann chciałaś "stanąć w prawdzie"za co szacunek on nie, nawet za cenę utraty rodziny, którą założył!!!

Myślę, że niestety jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że w nowych związkach będziesz ten schemat powtarzać, ale nie musi tak być. Ważne by zdać sobie sprawę jakie 'programiki' nami kierują i co jest ich źródłem. Świadomość swoich ułomności jest tu kluczowa. Pani Doktor zdaje się powielać schematy automatycznie, bez wglądu w siebie, nie wydaje się być w tym wyrachowana ale bez pracy nad sobą, ciągle będzie tworzyć toksyczne relacje i zarażać innych.
Najpierw trzeba samemu się nauczyć i przyzwyczaić żyć bez tej adrenaliny i "jazd". Poszukać wewnętrznej równowagi, wyciszyć się... poobserwować siebie, swoje zachowanie, emocje... - poznać siebie na nowo. Po tak silnych przeżyciach, ciągłym kołowrotku emocjonalnym, nie jest łatwo odnaleźć się w spokojnym życiu. Człowiek to jednak bardzo elastyczna istota i w każdych warunkach potrafi się prędzej czy później zaadoptować. Ważne by mieć świadomość, że tamte "jazdy" nie są czymś normalnym i zdrowym. Zastanowić się jakich ludzi przyciągamy, czy też z problemami?
Ja po tych kilku latach zauważyłam dwie rzeczy:
1. Mam świadomość, że łatwo potrafię manipulować ludźmi (w końcu świetnie poznałam te mechanizmy u Pana Z, ale też wyniosłam z domu - jestem dda), ale też potrafię to kontrolować. Nie widzę powodu i sensu by wykorzystywać innych, nie gram na uczuciach, a przynajmniej nie robię tego celowo.
2. Wciąż przyciągam, ale też dość szybko rozpoznaje potencjalnych "wampirów emocjonalnych", dlatego od razu, po pierwszej "jeździe" reaguję i kończę znajomość... nie gram w żadne gry, nie staram się na siłę naprawiać świata czy zmieniać dorosłych ludzi.
To są chyba dwa główne efekty pracy nad sobą, będące wynikiem większej samoświadomości, która pozwala mi wierzyć, że nie wplączę się w kolejną toksyczną relację ani też takim toksykiem w niej nie będę.  Ale jak będzie? To już czas pokaże...

To jest bardzo prawdopodobne. Jednak po toksycznych relacjach ma się już w głowie czego się nie chce. Teraz trzeba odpowiedzieć na drugie, moim zdaniem trudniejsze pytanie - czego się chce? Bo łatwo jest skreślać potencjalnych partnerów wyszukując w nich tych niechcianych zachowań, cech. Ale teraz, czy po tak długim czasie bycia w toksycznej relacji potrafisz powiedzieć co sprawia Ci prawdziwa radość? Bez wyświechtanych tekstów, które czasami nijak mają się do rzeczywistości? Czasami lepiej zdac sobie sprawę z naszej natury, nawet tej mrocznej, jeżeli jest częścią naszej osobowości. Może dla Ciebie ulozony domator wcale nie będzie dobrym partnerem? Może potrzebę tych silnych emocji spełnisz w innych dziedzinach jak chociażby sporty ekstremalne? A może potrzebujesz również takiego partnera - "marsowego". Nie warto postępować według swoich toksycznych schamatow, ale myślę, że nie warto też na siłę wtłaczać siebie w relacje, które nie odpowiadają naszej naturze. Pytanie jaka jest Twoja prawdziwa natura?

Zauważyłyście, że jak doradzacie facetom, to wypisujecie im listę zmian, których muszą dokonać by móc spróbować wejść w związek, a jak kobietom to zastanawiacie się jakiego faceta powinny szukać?

Właśnie to mam na myśli. Emocje nie są złe. To toksyczne emocje są złe. Unikając toksycznych relacji wcale nie musimy wybierać nudnych związków. Tych emocji powinno się, jako para, szukać gdzieś indziej - wspólna pasja, koncert rockowy, cokolwiek. I jeszcze jedno! W momencie gdy już czujemy, że chcemy wywołać kłótnie o byle co, zatrzymac się i zastanowić - w jaki sposób gdzie indziej można wywołać te emocje w sposób pozytywny? Może zamiast kłótni jakiś pozytywny element zaskoczenia? Coś co wyrwie z tej rutyny.

Tia a podobno fochy to kobiece specjalności
Ja miałam jeszcze lepszą sytuację: wybraliśmy się z facetem z którym się wcześniej spotykałam na zaplanowany wspólnie weekend. On przyjechał po mnie, oboje w świetnych humorach. Nagle on coś powiedział, ja skomentowałam to jak to ja potrafię z lekką ironią, ale absolutnie nie było moim celem urażenie go - po prostu nie zrozumiał mojego żartu. No i w 1 sekundzie atmosfera się popsuła, a Pan obrażalski powiedział, że już nie ma ochoty na wyjazd i zawrócił auto
Do ostatniego mementu myślałam, że sobie jaja robi, ale nie... próby tłumaczenia, że to był żart nic nie dały. A naprawdę to była głupota, że aż sama nie wierzyłam że coś takiego muszę tłumaczyć. W końcu machnęłam ręką... nie to nie. Na szczęście nie wysadzał mnie gdzieś w drodze, tylko już w milczeniu odwiózł
Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co by było gdyby rzeczywiście był powód do kłótni, jakby wtedy zareagował. Oczywiście to było nasze ostatnie spotkanie.

Oj tak. Tamten też miał wiele zalet a ja jego gburowatość początkowo odbierałam mylnie jako pewność siebie. Ale jeżeli facet podchodzi do wszystkiego ze śmiertelną powagą i nie ma kompletnie dystansu do siebie, to nawet przebywanie w jego towarzystwie odbiera radość życia, nie mówiąc o jakiejś bliższej relacji bo to jak chodzenie po polu minowym - po co mi/nam to? Dlatego wiem, że mój facet MUSI mieć poczucie humoru bo inaczej to droga przez mękę... bo ja wiem, że mam specyficzne, ale to jest częścią mego charakteru, osobowości i tego w sobie nie zmienię, zresztą nie chcę

Dystans jest ważny, i akceptacja własnego życia, nie podchodzenie doń śmiertelnie poważnie i wyłącznie zadaniowo. To się jakoś przekłada też na zdrowy dystans do innych i w relacjach z nimi.
Poczucie humoru cenię raczej jako trafny i lotny komentarz rzeczywistości, niż ciągłą wesołość i śmianie się z wszystkiego.

Mój ojciec też był/jest bardzo apodyktyczny i nerwowy, ale rodziców się nie wybiera, partnera tak. Dlatego mimo, że jakieś mechanizmy obronne przed takimi zachowaniami w sobie wyrobiłam, nie mam zamiaru powielać tego schematu. Jak tylko widzę, że facet jest agresywny, albo nadużywa alkoholu - uciekam od razu. Ale tak jak mówisz, na początku każdy się pilnuje... Na szczęście ja już tych "jazd" nie traktuję jako coś normalnego bo znanego, chyba już się z tego wyleczyłam. Wcześniej jak było zbyt spokojnie czułam jakiś dziwny niepokój, teraz już nie. Wręcz przeciwnie, jak ktoś zaczyna się nakręcać... czuje podenerwowanie i od razu staram się to ucinać, nie reagować, bo jestem świadoma tych mechanizmów manipulacji. Przykład z życia: dostaję smsa, na którego od razu nie odpisuję bo jestem zwyczajnie zajęta, po dosłownie 10 minutach już jest akcja że dlaczego nie odbieram, że mam (tą osobę) gdzieś, że jestem taka siaka i owaka (myślę tylko o sobie)... i jak dalej nie odpisuję to tylko się nakręca i potem cała litania, której nawet nie czytam albo blokuję tel., nie zważając, że ta osoba coś sobie zrobi. Oczywiście następnego dnia słyszę przepraszam i jakby nigdy nic. Niestety z różnych powodów nie mogę całkowicie się odciąć od tej osoby, ale staram się zminimalizować jak tylko potrafię jej toksyczny wpływ na moje życie.

O właśnie te poczucie powinności, że trzeba na tego smsa szybko odpisać, bądź jak zadzwoni odebrać lub szybko oddzwonić też mnie zawsze męczyło. Uważam, że takie nadmierne bombardowanie siebie smsami, telefonami jest męczące. Sama nie potrafiłam tej granicy postawić, bo wydawało mi się logiczne, że chyba faktycznie powinniśmy mieć kontakt. Teraz wiem, że lepiej zadzwonić, napisać rzadziej ale wtedy taki kontaku bardziej ucieszy niż tak do porzygu. Wiem też, że sama potrafiłam się denerwować, gdy dłużej nie odpisywał. Więc akurat to było nakręcanie się z dwóch stron. Ale później trafiłam na kolegę któremu od razu powiedziałam, że nie lubię takiego nadmiernego kontaktu, za czasami nie odbiorę i że to nie powód do zmartwien. On to zaakceptował i faktycznie na tym polu nigdy nie było spięć, ja nie czułam się osaczona a on również nie wywierał nacisku na mnie. Więc jak widać można.

Jeszcze tak apropos tego, jakiego partnera/relacji powinniśmy szukać po toksycznych związkach, by czuć się w nich dobrze... Kilkakrotnie tu na forum wspominałam, że mam super przyjaciela - geja. Przeżyliśmy ze sobą naprawdę wiele, wciąż się wspieramy, spędzamy razem czas, wiele wspólnych wyjazdów też zagranicznych itd. I naprawdę ani razu się nie pokłóciliśmy (a wszelkie spory rozwiązujemy właśnie tak na luzie, nie szukając dziury w całym) , nikt nie obraził się na siebie, zawsze fajna zgodność co do spędzania czasu (często kompromisy ale bez scen), zawsze możemy na siebie liczyć itd. I to jest poniekąd dla mnie wyznacznik, że tak można, tylko wiadomo, że nie łączą nas żadne relacje intymne, więc może to też inaczej.
Wiele razy nawet z jego ust padło: popatrz, gdym nie był gejem bylibyśmy idealną parą … niby tak. Ale gdyby nie był gejem nie wiem czy byśmy się tak super dogadywali.
Czyli to 'uczucia' wszystko komplikują? Dochodzą inne, większe oczekiwania, zazdrość itd.?

Chyba tak. Myślę, że gdyby to był zwykły kolega, nie gej, też nie byłoby mowy o takiej przyjaźni. Ale tą przyjaźń cenię nawet bardziej niż taką z koleżanką, bo z kobietami również różnie bywa, pojawia się zazdrość na innych polach, jak wygląd, kariera czy facet. Taka czysta bezinteresowna przyjaźń łączy mnie jeszcze tylko z siostra, ale ona mieszka w innym kraju więc to też inaczej. Mam teraz tu bliskie 4 koleżanki, ale nie nazwałabym ich przyjaciółkami, raczej dobrymi koleżankami. Ale ja często zmieniałam miejsce zamieszkania, pewnie też dlatego nie przetrwały jakieś dawne szkolne przyjaźnie.
To jest naprawdę ciekawe i fajne uczucie mieć kolegę - geja. Niby facet a jednak jak koleżanka. Poza tym ten mój wcale nie wygląda jak gej, który raczej się kojarzy z mało męskiej aparycji a tu 192 wzrostu, solidnej postury. Ja się z nim czuję jak z osobistym ochroniarzem
No ale on na sytuację opisaną przeze mnie wyżej zareagował by słowami: "coś jeszcze chciałaś powiedzieć? mam zawrócić?" Ja: "no oczywiście, cały wyjazd Ci tak będę słodzić" oboje byśmy się tylko z tej sytuacji uśmiali … ale ja bym już wiedziała, że to jego czuły punkt a on, że nie zrobiłam tego złośliwie. I tyle. A nie z jakiejś bzdury mega foch i koniec znajomości.

Musiałam nieświadomie trafić w jego czuły punkt a on okazał się mega zakompleksiony i bez dystansu.. cóż..

Ale to też znajomości kilkuletnie, poznałyśmy się na dłuższych wyjazdach, coś 'piknęło' i tak się trzymamy. Ale spotykamy nie za często, raz, dwa na miesiąc ale ogólnie wiemy co u nas i ew na bieżąco reagujemy Dlatego mówię, że nie nazwałabym tych znajomości przyjaźnią. 

Wiesz, ja też jestem do pewnego stopnia tolerancyjna i "typowi" geje mnie irytują. Kiedy tego mego poznałam nawet przez myśl mi to nie przeszło, ale z czasem zaczęłam coś podejrzewać aż w końcu sam mi się przyznał i przedstawił swego faceta. Mimo iż się przyjaźnimy już wiele lat, od razu mu powiedziałam, że spoko możesz przyjść ze swoim facetem ale czułości zostaw w 4 ścianach. Oczywiście powiedziałam to bardzo delikatnie. On to zrozumiał. Ja go akceptuje takim jaki jest ale na jego czułości z innym nie chciałabym patrzeć. Tacy geje co się zachowują gejowato i tak wyglądają też mnie irytują. Z takim gejem chyba nie mogłabym się przyjaźnić choć mogę tolerować ale jednak z dala
Natomiast to co mnie zaskoczyło kiedyś, to to, że on patrzy w mój biust... no jak? Na co on, że po prostu patrzy jak na coś ładnego, ale nie ma w tym nic z podtekstu seksualnego... hmmm

Piróg wydaje się nieszkodliwy i bywa zabawny też nie epatuje tym swoim homoseksualizmem, ubiera raczej zwyczajnie itd. Tak jakoś mi teraz przyszła na myśl "Azja Expres". Kojarzysz Larę Gessler i jej partnera? Gdzieś w jakiś wywiadzie przez przypadek usłyszałam, jak mówiła że z nim to by mogła znaleźć się na bezludnej wyspie i by się nie pokłócili i zawsze ma w nim oparcie. To jest dokładnie to co mnie łączy z tym moim przyjacielem, choć wydaje mi się, że bardziej męsko wygląda niż ten partner Lary.
Natomiast takiego Jacykowa bym nie zdzierżyła.
A co do biustu to nie wiem... ten mój jest 100% gejem, żadnym bi itd.
Edit: ale to jest naprawdę "słabe" kiedy tak leżąc z nim na plaży podziwialiśmy facetów... no i co? Nawet taki z brzuszkiem fajnie wygląda, a kobieta a to brzuszek a to cellulit a to rozstępy... prawie każda daleka od ideału, ale może dlatego że oboje patrzeliśmy na facetów im może to nie przeszkadzać, że się ma więcej ciałka tam i ówdzie i inne niedoskonałości Tak jak i mi więcej ciałka w facetach nie przeszkadza bo lubię się przytulać I lubię mieć do kogo.

Roxann, a Tobie się nie zdarza popatrzeć na kobietę ponieważ jest piękna?
Przyznaję że potrafię się obrócić za piękną kobietą co nie oznacza , że wówczas myślę o sexie - po prostu jest co podziwiać czy zachwycać się.