Gdy nadchodzi koniec - czyli co warto wiedzieć przed. - Netkobiety.pl

Weź se ojciec monitor przetrzyj albo większy postaw, bo nawet ja tutaj u siebie przez swój widzę, że od dawna macie się ku sobie.
Napisała, napisała... Nie takie rzeczy pisała. Zajedziesz porszem z fasonem, przypniesz bicka i cyc, to od razu jej kolana zmiękną
Nie ma za co.

Hahaha Roxann idź na całość!!!

Hahaha Roxann idź na całość!!!

Kurde jakiś błąd mi się wyświetla:(

@Chio tyle razy  Myślisz ze to @Roksan bardziej przekona

Przecież już był wniosek z dyskusji ze teraz to już tylko pieska kupić   i nie bawić sie w żadne podchody

A nie chyba, raczej nie przegapiasz jak mi sie wydaje.
A serio bardziej, jeśli wpadasz w schemat sytuacyjny, to może faktycznie czegoś nie dostrzegasz ? może faktycznie coś do zmiany jest po Twojej stronie ?
Ale to chyba wymagałoby nowego tematu i pozwolenie na przeczołganie się po sobie .

No wiem ale ten temat potraktowałam jako luźną wariację : jak rozpoznać symptomy końca
No chyba, że faktycznie miał być zawiązkiem na gryzienie problemu Autora, czyli : przegapiłam ja

Ups, tak na wszelki wypadek, ten 'maruda' to z marszu mi sie napisało jako hm..., taki węzeł wpisów Johna.
Nie było moją intencją aby 'maruda' się do Johna przykleiła...
Już złapałam się parę razy na błędnej interpretacji wpisów, to naturalne bo nie czujemy osobowości, które za nimi się kryją, przepraszam jakby co, John.

jakby było tak wszystko super z 1 żoną- nie mówię o Twojej winie, to chyba nie skończyłoby się kochankiem i natychmiastową wyprowadzką..i to jeszcze z dziećmi- jej, czy Waszymi? Bo jak Waszymi, to w ogóle kuriozalna szybkość decyzji.

Piszesz o tym jakby to było normalne. Przemocy fizycznej nie powinno używać się nigdy, chyba, że w obronie własnej. Kropka.

No właśnie, jak było anderstud?

Tylko kto w tym zestawie był dorosły i powinien być mądrzejszy jednak.
Ważne ze anderstud  zdaje sobie z tego sprawę i sam napisał ze przegiął

Anderstud, co Ty brałeś? 
Najpierw sugerowałeś, że ja i Beckett mamy się ku sobie,  teraz swatasz mnie z Johnem... na koniec jeszcze tylko Ty zostałeś

A już Cię zaczynałam lubić...

Wywód jak u rzecznika praw dziecka, serio?

Nie widzisz różnicy w przemocy a cielesnym karaniem dla dyscypliny?

Tak, pamiętam to. Wtedy też mnie to uderzyło. Szczerze, pomyślałam "nie dziwię się tej kobiecie, że odeszła" sorry anderstud, nie piszę tego złośliwie, nie wyrokuję też, bo to był ułamek historii.

A przepraszam dorośli to już nie muszą odczuwać bezwzględnego szacunku do dziecka?? A mnie udało się wychować syna na grzecznego bezproblemowego chłopaka bez ani jednego klapsa czy uderzenia. Klapsy to jest tylko wyraz słabości dorosłego w danej chwili, oznaka braku zapanowania nad własnymi chwilowymi nerwami, to nie ma nic wspólnego z metodami wychowawczymi, przyznajmy się dorośli sami przed sobą.

Czyżbym kolejny komplement od Ciebie otrzymała, fuorviatos? I to od faceta, który je oszczędza ;-)
Dzięki :-)

A co do tego, jak związki traktuje większość ludzi, to olać to :-P.
Sęk w tym, żeby spotkać się z kimś, kto ma podobne podejście.
Jak inni potrzebują kogoś, żeby ich samotność nie trapiła, to jak spotkają podobną do siebie osobę też powinno być ok. Tylko potem się okazuje, że jednak są jeszcze inne istotne składowe, które stanowią o jakości relacji i poczuciu szczęścia. Nie mówiąc już o tym, że przebywanie z kimś nie musi mieć wiele wspólnego z brakiem poczucia osamotnienia :-/
Ale już nie będę offtopowała wątku anderstudowi.

Łojezu, wiedziałem
Wątek przemocy się pojawił, bo coś powiedziałem do dzieciaka, który złośliwie wywalił mój rower na chodnik i nie chciał go postawić,
no naprawdę powód do rozstania wręcz podręcznikowy, sam się dziwię, że jeszcze dwa lata po tym zajściu ona ze mną była, masakra jakaś...
Tak, teraz mi zwróćcie uwagę, że użyłem zwrotu "dzieciaka" za co powinna mnie jeszcze znienawidzić na całe życie albo i na trzy następne.
Naprawdę jak z takich pierdół mają się związki rozpadać, to już wolę psa ze schroniska i przynajmniej ktoś się będzie cieszył na mój widok

A tamten starszy dostał w baniak za wynoszenie mi z pokoju jedynych pamiątek po moim ojcu, które zamieniał z kolegami na piwo i papierosy.
Specjalnie wstawiłem dodatkowy zamek w drzwiach do tego pokoju, żeby tam nie właził i nie grzebał, to dorobił sobie klucz i dalej robił to samo.
Oczywiście możemy na tej podstawie przeprowadzić psychoanalizę mojej osoby, którą ja i tak znam już w tej chwili, tylko nadal nie widzę związku.
Mieliśmy znaleźć schemat sytuacyjny, a nie snuć domysły czy gdy7bym dał sobie naśrać na głowę, to moje związki przetrwałyby o rok albo dwa dłużej.

Gdybym teraz miała znaleźć coś, gdzieś powielającego się a niezbyt pasującego, to obstawiałabym pytanie: „Dlaczego skoro było do końca tak pięknie, skończyło się tak beznadziejnie?” Hm...
Ale może to w ogóle cecha panów, którym kończą się związki nagle, zdradą. W kobietach jest jakoś więcej refleksji nad jakością związku sprzed jego rozpadu, a mężczyźni przeważnie piszą, że do samego końca było zayebiście i nagle się posypało. Przecież to na logikę się nie spina, a ponoć faceci są bardziej logiczni.

Oczywiście, że tak, w połączeniu z wpojeniem im od pewnego okresu określonych zasad i norm. Niezmiernie szanuję Cię, że dałaś radę tak syna wychować. Moja mama też starała się, jak mogła, ale widocznie czasami nie było wyjścia Tak samo, jak stosowanie kar może wymknąć się spod kontroli, tak samo może i poziom zuchwałości na którą się pozwala dzieciom. Jak obserwuję się ludzi dookoła, to każdy mógłby powiedzieć, że jego metody wychowacze są właściwe i nie ma sobie nic do zarzucenia. NIe pochwalam powszechnego i ciągłego stosowania kar cielesnych, tylko zwróciłem uwagę na pojedynczy incedent, trochę z perspektywy swojego dzieciństwa. Odczuwałęm to w ten sposób: jeśli dostałęm klapsa, to wiedziałem za co a nie zastanawiałęm się dlaczego mama śmiała mi tego klapsa zaserwować ( bo uderzenie jest tutaj zbyt wygórowanym słowem). Tego co było, nie zmienię. Dużo ludzi powtarza, że jak coś się zdarzy raz, to MUSI się później powtórzyć. Bardzo często tak, ale nie generalizowałbym. Dlaczego zatem w moim przypadku nie doszło do ANI jednego przypadku, kiedy zostałbym uderzony( ok, niech będzie to słowo) inaczej, niż klaps w pośladek? Być może matka nie była w stanie pozwolić sobie na więcej i widziała tą granicę, być może problem nie był na tyle poważny jej zdaniem, żeby nie posunąć się dalej. Tego już się nie dowiem. Mowa tutaj o przedziale wiekowym, mniej więcej między 5 a 10 rokiem życia. Także chyba jednak 17 latek to za dużo na klapsa, mogłem z początku źle zrozumieć, bo wcześniej Anderstud przy tym tekście o "kałuży krwi" wspominał, że chłopak był znacznie młodszy. Zatem akcja musiała być grubsza.

Tak jeszcze w kontekśćie nauczycieli. Gdyby te parę klapsów, które dostałęm swego czasu od skądinąd wtedy już starszej nauczycielki zdarzyło się dzisiaj to by pewnie wyleciała od razu z hukiem ze szkoły, prawda? A sprawa skończyłaby się w kuratorium. W każdym razie te zachowania dzieci czy młodzieży w szkołach, w stosunku do nauczycieli, obserwwowane teraz to dla mnie jakieś nieporozumienie. Akurat kuzynka jest nauczycielką i jak mi opowiada, co tam się wyrabia, to się włosy na głowie jeżą. Wygląda to tak, że kiedyś jak uczeń ewidentnie coś w szkole nawalił, to miał w domu przerąbane. Teraz kiedy coś nawali, to prędzej rodzic idzie do nauczyciela ze skargą: "Jak to możliwe, to dziecko jest takie dobre,"" Co Pan/Pani mi tu insynuuje?" Dodatkowo te odzywki do nauczycieli: przez głowę wtedy nikomu nie perzeszło, żeby walnąć jakikolwiek chamski tekst, bo nauczyciel był, może nie świętością, ale autorytetem.

Niezmiernie szanuję zdanie innych użytkowników, nie zamierzam tutaj nikomu nic narzucać, bo nie o to przecież chodzi. Przyjąłem Wasze argumenty i zapewniam, że gruntownie je przemyślę

Miłego dnia!

Chio, wybacz, ale mylisz bezstresowe wychowanie z bezwychowaniem.

Bo ja wiem czy mocno emocjonalnie... mogłem przecież zabić.
Co każdy by zrobił na moim miejscu, to żaden każdy nie wie, dopóki się na moim miejscu nie znajdzie,
a porady z cyklu - przecież problemy można rozwiązywać inaczej - to nie obrażając nikogo mają dla mnie wartość merytoryczną żadną.
Kiedy proszę 13-15 letniego chłopaka o to, żeby nie oblewał moczem naczyń w zlewie, tylko może by je umył tak jak dzień wcześniej obiecał
i ta sama sytuacja jak w Dniu Świstaka powtarza się codziennie, a jedyną reakcją matki dziecka jest zwrócenie mi uwagi, żebym dał mu spokój
i się go nie czepiał od samego rana, bo pedagog szkolna zaleciła unikanie stwarzania stresowych sytuacji przed wyjściem maluszka do szkoły...
to jakie "rozwiązywać inaczej" można? No proszę, konkretne recepty na rozwiązanie inaczej, żeby moje małe dziecko nie piło z oszczanego kubka.
Kto pierwszy na ochotnika? Może koleżanka gracjana, prosimy

Nic nie brałem.
Pochowałem dzisiaj najlepszego kumpla, który mi robił wszystkie moje tatuaże, kumplowaliśmy się od podstawówki.
46 lat, rak płuc, nara, do widzenia. Przyklepane szpadlem i nie ma człowieka.
I mam taką chwilę zadumy właśnie... nad życiem i w ogóle... gdzieś czytałem taką mądrą sentencję, sorry jeśli coś przekręcę...

"Przychodzimy na ten świat z niczym
odchodzimy nie zabierając niczego
w międzyczasie kłócimy się o wszystko
i po co"

Piękne...

P.S.
Ty szukasz przystojnego gościa przy kasie, John szuka ogarniętej facetki co mu potomka powije, czego tu nie rozumiesz
Ja dla Ciebie się nie nadaję, gdyż albowiem ponieważ cytując klasyka: jestem zerem, nawet niczego nie mam, a jak miałem, to przepie*doliłem...

Anderstud, mówiąc na wstępie współczuję straty...
Akurat słowo "rak" nie jest mi obce, choć mi się udało walkę jakoś wygrać...

W każdym razie, jak przeczytałem ten tekst o zlewie i moczu...No przyznam,że mnie zatkało i to dość mocno. Rozbiłeś bank!
Patrząc co ten chłopak wyrabiał widzę tu 3 rzeczy:

1. Już samo to, że doszło do tego, nawet pojedynczego przypadku. To już obrazuje skalę problemu. Komu z Panów tutaj zdarzało się oddawać mocz do zlewu? Ja wolałem jakoś tradycyjne miejsca, co najwyżej drzewa w parku. W ogóle sam wiek chłopaka już mnie tutaj zastanawia, bo jeszcze u 5 latka może bym popatrzył na to inaczej...
2. To, że się powtarzało i nie raz, tylko dobrych kilka razy. Do chłopaka nic nie dociera, czuje się bezkarny i do tego bezczelnie lekceważy polecenia. Jak do niego dotrzeć? Ile można tłumaczyć, wyjaśniać? Człowiek się stara przemówić dzieciakowi do rozumu a odbija się kompletnie od ściany...
3. Najgorsze to, że matka nie widzi problemu, całkowicie olewając sprawę. Jeżeli jej zdaniem, do niczego nie doszło i nie uważała za stosowne chociaż zwrócić dziecku uwagę, to ja naprawdę nie mam pytań...

Każdy, przeciętny człowiek BEZ problemów emocjonalnych, ma przecież pewną granicę wytrzymałości. Jeśli zostanie on przekroczona, to skutki mogą być różne. Tutaj problem polega zarówno na skali zjawiska i karygodnym zachowaniu dziecka, jak i całkowitej obojetności matki. Zrozumiałem z tego, że wielokrotne próby rozmowy z matką nie dały absolutnie nic?

Jak coś w dzieciństwie spieprzyłem, to musiałem wiedzieć:
- za co dostałem ochrzan
- wiedzieć, że zrobiłem źle
- zdawać sobie sprawę z konsekwencji następnego razu
- nie oczekiwać nagrody za poprawę, tylko wiedzieć, że takie postępowanie jest niedopuszczalne

Tyle

Związałem się z nią, gdy synek był jeszcze rezolutnym 8 letnim szkrabem. Poślubiłem i urodziła mi dziecko. Problemy zaczęły się później.
Jeśli uważasz, że rozpatrywanie rzucenia tego wszystkiego tylko z powodu zachowania krnąbrnego gówniarza jest dobrym rozwiązaniem,
to może wróćmy lepiej do tematu głównego wątku, bo ta dyskusja mija się z celem, naprawdę. System kar i nagród.... Jakich kar? Konkrety.
Najcięższa kara, to był zakaz grania na komputerze. Jak którejś nocy mnie obudziło o 3 nad ranem walenie w klawiaturę i smród fajek w domu,
to poszedłem do jego pokoju i mu tą klawiaturę zabrałem. Zanim wróciłem z pracy miał już nową. Skąd? Ukradł matce euro odłożone na wyjazd
i sobie kupił, przy okazji od razu sobie kupił nowe słuchawki oraz tablet, matce wcisnął kit, że dostał to wszystko od kolegi, a o euro nic nie wie.
Podliczyłem ceny tych wszystkich rzeczy i no masz babo placek suma akurat się pokrywała z równowartością w złotówkach euro, które zginęły,
na co usłyszałem, że przecież nie widziałem jak on te pieniądze kradnie, a może to ona sama gdzieś położyła i nie pamięta teraz gdzie.
Cokolwiek w domu by się nie działo, za każdym razem ona miała lepsze wyjaśnienie niż on, chociaż kłamał jak z nut gdy tylko gębę otworzył.
Nie gniewaj się gracjana, ale nie masz pojęcia o czym mówisz. Jest takie powiedzenie, że najgorsze miejsce na ziemi, to wejść pomiędzy matkę i jej dziecko.

Jak to się stało,że z fajnego 8 latka wyrósł taki nastolatek ?

Myślę że główną winę ponosi matka, która pewnie chciała wynagrodzić dziecku to, że nie jest z ojcem i nie dać mu odczuć? że jest mniej kochane od ich wspólnego dziecka czym tylko wyrządziła mu krzywdę.
W ostatnim związku też był ten sam problem - rozbestwione dziecko i nie panującą nad nim, pozwalajaca na wszystko matka.
Może tu jest problem? W nadopiekuńczosci samotnych matek? I wynikającymi z tego problemami wychowawczym?
Znajdź sobie Anderstud tym razem kobietę bez dziecka

Te zaniedbania były znacznie wcześniej a efekt był taki, jaki był. Czy wyobrażasz sobie nastolatka siusiającego do zlewu? W dodatku robiącego to na złość? I mamusię, która nie reaguje? Każdemu by nerwy puściły a przecież Anderstud nie był jego biologicznym ojcem, więc poniekąd znalazł się między młotem a kowadłem. Więc wszelkie próby zwrócenia uwagi temu dziecku kończyły się atakiem na niego bo przecież matka zawsze weźmie stronę dziecka.
Też jestem ciekawa, jak on się teraz zachowuje, choć już trochę lat minęło więc pewnie już z mamusią nie mieszka.

EDIT: Poparz, nawet teraz Beckett przy 3-letnim dziecku, opisuje swoją Panią Doktor jako nadopiekuńczą matkę, która na zbyt wiele pozwala i a tym tle pojawiają się u nich zgrzyty. Także myślę, że tu jest problem, niekoniecznie w samym Anderstudzie i jego ew braku kontroli nad emocjami bo sytuacje jakie przytoczył są naprawdę skrajne i chyba mało kto by potrafił zachować zimną krew.

Nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że matka zawsze weźmie stronę dziecka. Moje dziecko też jest wychowywane na co dzień bez ojca, mieszka z nami mój Parter i nie wyobrażam sobie bym mogła tolerować takie zachowanie. Mieszkamy razem i razem tworzymy jakąś wspólnotę. Mimo, że nie jest jej ojcem, ma prawo zwracać uwagę i uczyć. Nie wolno dopuścić do tego, by dziecko było kością niezgody. Mój Parter pomaga mi w jej wychowaniu i zawsze przy większych problemach omawiamy je razem.

Może i są takie matki- kwoki, które są zaślepione synkami, ale to jest chore.

Czytam Was choć sama prawie nie piszę. Nie przepadałam w szkole za wypracowaniami Czytam, bo może wasze sugestie i wnioski też coś dadzą mi do myślenia w moim życiu, może w następnym związku. Kto wie.
W każdym bądź razie co do samotnych matek, którą właśnie całkiem niedawno również zostałam to nie generalizowałabym, że co do jednej są nadopiekuńcze. Ja przynajmniej staram się taka nie być, stawiam dzieciom granice, wymagania, oczekuję samodzielności odpowiedniej do wieku, wymagam szacunku jak i również staram się go też dawać im. Aczkolwiek zanim opadną emocje po burzy jaką niewątpliwie było moje małżeństwo to wszyscy musimy ochłonąć i nabrać dystansu i spokoju ducha. Co niestety właśnie manifestuje się wybuchami złości, próbami manipulacji i postawienia na swoim przez dzieci. Staram się to ogarnąć rozmawiając, tłumacząc i stosując system nagród i  kar (niecielesnych). Wprowadzając do domu jasne granice, spokojną atmosferę itd.
W rodzinach patchworkowych chyba najważniejsza jest komunikacja i wspólny front partnerów.

Wendy ok

Podpisuję się rękami i nogami

Ale syn matki tego tak nie widział. A matka na taką sytuację pozwalała.