Facet a koledzy - Netkobiety.pl

Nie zabraniam mu jeździć na rowerze tylko nie zgadzam się na wyjazd na dwa tygodnie

Bo jesteśmy razem? Tworzymy związek? Podejmujemy wspolne decyzje? Mieszkamy razem?

Jesteście razem w związku, ten związek tworzą dwie odrębne jednostki i każda  z nich ma WOLNĄ wolę.
Zabronienie wyjazdu to nie jest wspólna decyzja, tylko Twoja. Jeżeli już to możecie iść na kompromis, np. Na tydzien jedzie z kumplami, a potem Ciebie zabiera na wspólne wakacje.
Mieszkacie razem, więc masz go przez większość czasu dla siebie. Więc tym bardziej spotkania z kolegami nie powinny Ci przeszkadzać. Wiesz, o której wraca i w jakim stanie.

Więc to nie są argumenty, żebyś mogła mu coś zabronić.

Jesteś typem toksyka od takich jak ty należy trzymać się jak najdalej.

Serio myślicie ze jestem trollem?
Bo co bo mam problemy z zaufaniem?
Bo jestem zazdrosna mimo pewności ze mój facet nigdy by mnie nie zdradził?

Dodaje po kolei sytuacje bo chce żebyście się z nimi zapoznały i dały mi do zrozumienia może ze robię straszne głupoty.

Nie śledzę swojego faceta na każdym kroku, nie urajam sobie żadnych zdrad, nie grzebie mu po kieszeniach i nie przeszukuje historii w komputerze, nigdy tego nie robiłam.

To nie o to chodzi. Ja po prostu nie radzę sobie z moimi lekami i obawami.

Z tym ze faceci są jacy są generalnie. Czuje coś bardzo przykrego kiedy on spojrzy na inna. Czuje się zdradzona.

A te wsystskie sytuacje kiedy, nawalił się i się do mnie nie odzywał ( a wiem ze urywają mu się filmy jak za dużo wypije) po prostu od początku zaczęło mi to rzynoscic wiele zmartwień i niepewności.
Może dla tego tak się ze mną stało później.
Ja po prostu do zawsze bałam się ze S czasem w każdym związku dochodzi do zobojętnienia, do tego ze ludzie juz siebie nie pożądają i nie pragną jak na początku.
I żylam tymi obawam, stad większość moich głupich pytań.

On jest moim pierwszym facetem na serio.  Nie mam żadnego doświadczenia

Z tymi lękami powinnaś iść na na terapię, a nie przerzucać je na swojego partnera. To tu robisz błąd.

Co to znaczy, że faceci są jacy są? Czyli jacy są? Wzrokowcami? To chyba dobrze, bo potrafią nam piękne komplementy prawić i nie przeszkadza im to, że mamy rano takie potargane włosy. ;P To piękne, że facet lubi na nas patrzeć i jak jest zakochany, to widzi w nas same zalety.

Poza tym, masz racje, z czasem to pożądanie i ta fascynacja mija, ale na jej miejsce pojawia się głęboka miłość, swojego rodzaju przyjaźń i pełne oddanie. Tylko w tej fazie związku możemy być całkowicie sobą (chodzić w tych dresach po domu, mieć rano poczochrane włosy, śmiać się z głupich rzeczy itd), bo wiemy, że ta druga kochająca osoba nas za to nie skrytykuje. Dlatego ta stabilność jest taka piękna. Już sie nie musimy wysilać, aby zdobyć czyjeś zainteresowanie, teraz można się cieszyć z obecności drugiego człowieka w naszym życiu.

A Ty skupiłaś się tylko na samych minusach wynikających z długiego związku. Boisz się, że Twój facet przestanie Cię tak pożądać? To ubierz się od czasu do czasu bardzo seksownie, przypomnij mu jaka potrafisz być piękna, pokaż trochę dekoltu, załóż świetne szpilki i baw się z nim do rana. A to, że spojrzy na inne cycki, to co w tym złego? To chyba dobrze, że masz zdrowego faceta, którego kręcą kobiety. Spraw, żebyś Ty go kręciła najbardziej, bo to Ciebie może mieć kiedy tylko będzie chciał. Pokaż mu jaka jesteś atrakcyjna. Innych rad Ci już nie udzielę. Rób z tym co chcesz. Chcesz psioczyć jak to się boisz innych kobiet, to sobie psiocz ile dusza zapragnie. Mi tam nic do tego. Ale chore jest to, że potrzebujesz być dla swojego faceta całym światem. Zniszczy Cię to szybciej niż się tego spodziewasz.

Jesteśmy ze sobą 3 lata.
Na początku było cudownie, z tym ze mój chłopak zawsze miał problem z rozmawianiem o uczuciach, ja potrafiłam gadac o tym non stop, byłam tak zakochana, a on zawsze mówił ze mnie podziwiał ze tak pięknie mówię o uczuciach. Z czasem zamieniło się to w wymagania, zaczęłam wymagać żeby był taki a nie inny, zaczęłam pytać czemu już nie mówi mi tak często kocham cię, czy mu się podobam nadal, bo mam wrażenie ze już nie za bardzo, i tego typu idiotyzmy. Z czasem było ich coraz więcej a co za tym idzie coraz więcej kłótni. Z czasem nawet najdrobniejsze kłamstwo z jego strony zaczelo prowokować we mnie obawy, złość. Co do kompromisów. Ja zawsze chce iść na kompromis. Z tym wyjazdem na twa tygodnie tez chciałam. Powiedziałam mu wyrazie dwa tygodnie dla mnie za dużo. Możemy iść na jakiś kompromis. Powiedziałam mu tez ze nie chce żeby pił podczas tego wyjazdu. Ale on nie chce kompromisów.
On nie jest typem imprezowicza ale lubi się napić z kumplami. Do tego te jego urwane filmy i to żeby po alkoholu staje się obojętny na mnie.

Ja mam problem i doskonale zdaje sobie z niego sprawę. 
Zdaje sobie sprawę ze niszczę mu psychikę moimi tekstami analizami itp on mi sam nawet o tym powiedział.

Jak się pytam czy jest ze mną szczęśliwy odpowiada ze jest ale często mu te szczęście odbieram.
Wiadomo czemu.

Cały czas pracuje and tym żeby stworzyć dojrzały partnerski związek, bo taki bym chciała.

Ale nie chce żeby było tak ze jak widzeń jakiś problem to on mi odpowiada ze się czepiam albo ze mam pretensje.

A jak się pokłócimy to staje się arogancki i mnie zlewa.

Wiem ze sama sobie na to zapracowałam bo darzyłam jeden temat milion razy i dochodziło przez to do kłótni.

Teraz cokolwiek jakikolwiek problem zachowuje się olewczo.

Wiem wyrobił sobie tolerancje.

A może mniej mu zależy.

Właśnie.

Dodam jeszcze, że to, że Ty widzisz w czymś problem, wcale nie oznacza, że ten problem naprawdę istnieje.

to jest jak z dzieckiem, które przed sprawdzianem symuluje chorobę. Później jest naprawdę  chore, a rodzice nie wierzą ;D Jeżeli sobie tworzyłaś problemy z niczego, to nie dziw się, że teraz je bagatelizuje. Teraz pytanie, czy w przyszłości Twoje problemy będą nadal bagatelizowane, bo raczej teraz nie mieliście prawdziwych problemów.

Dobra to skoro już dajecie takie dobre rady i twierdzicie ze mój problem jest natury psychicznej, to jakie wy macie problemy w związku? Czy ich nie macie w ogóle?
O co wy się kłócicie?

Prawie 6 lat temu, gdy mój obecny mąż mi się oświadczył, bardzo się obawiałam, że nie nadaję się do bliskiej relacji. Ciagle miałam lęki, że mnie zostawi, albo będzie miał mnie dość z jakiegoś powodu. Byłam zazdrosna, upierdliwa. Co sprawiło, że się ogarnęłam? Strach przed tym, że go stracę.
Wzięliśmy ślub, starałam się ogarnąć siebie i swoje jazdy, ale było ciężko. Urodził się nasz syn. Nie dawałam sobie rady. Poszłam do psychiatry, dostałam leki. Poszłam na terapię.

Dziś jest cudownie. Nie kłócimy się, gdy pojawia się problem, omawiamy go. Nie krzyczymy na siebie. Nie ograniczamy się wzajemnie. Nie kontrolujemy. Każde ma odrobinę wolności we wspólnym życiu i moim zdaniem tak właśnie powinno być. Mam też nadzieję, że tak będzie zawsze.

Problemy w związku? Nie mamy. Trochę wstrząsnęła nami diagnoza syna (Zespół Aspergera), ale to tylko nas bardziej złączyło, bo wiemy, że musimy się trzymać razem, by wszystko ogarnąć.

Nie. Ja wiedziałam, że mam problem i coś z nim zrobiłam. Ty błądzisz we mgle i czekasz nie wiadomo na co.

Marnujesz czas swój i jego.

Wizyta u specjalisty nie powinna być ostatecznością, tylko pierwszym krokiem do rozwiązania problemu.

Popełniasz błąd, za jakiś czas obudzisz się i stwierdzisz, że nie dość, że nie poradziłaś sobie z tym sama, to jeszcze straciłaś kupę czasu i dobrego chłopaka. Nie życzę Ci tego, ale tak będzie, jeśli nie ruszysz tyłka do specjalisty.

Sama nie zmienisz toku myślenia. Nawet tutaj próbujesz się z nami licytować, choć w głębi siebie czujesz, że mamy rację. Samo się nie poprawi, to złudzenie. Dlatego uważam, że nic nie robisz.