Wszystko muszę sobie wyobrazić - nerwica natręctw? - Netkobiety.pl

No i nie masz nikogo, z kim miałabyś wspólne zainteresowania? Jakie Ty w ogóle masz zainteresowania, oprócz tej pedagogiki?

No dobrze, wstydzisz się, ale mówisz tak, jakby wszyscy musieli wszystko o Tobie wiedzieć. Albo już z góry o tym wiedzą, co jest na bank nieprawdą.

A Ty pytasz się innych ludzi co u nich słychać? Interesujesz się nimi? Przecież z reguły to jest odbierane jako coś miłego. A tak to wyglądasz na kogoś, kto koncentruje się tylko na sobie, wśród innych ludzi.

Dobrze byłoby znaleźć sobie jakieś zajęcie, bo inaczej rzeczywiście można ocipieć .

Co prawda dyskusja poszła już do przodu, ale wrócę do jednego z Twoich wcześniejszych postów:

Od razu zaznaczę, że Twoje myślenie jest mi obce, bo będąc na Twoim etapie życia przyjmowałam to wszystko naturalnie. Po prostu uznałam, zresztą bez zbędnego analizowania, że taka jest kolej rzeczy, że kiedyś dorastamy i wtedy przychodzi pora na samodzielność, a przede wszystkim wzięcie odpowiedzialności za swoje życie. Mnie ta wizja nie tylko nie przerażała, ale wręcz cieszyła, bo lubię zmiany, a ta wydawała mi się wyjątkowo atrakcyjna. Niemniej jeszcze kilka lat wcześniej zupełnie sobie tego nie wyobrażałam. Wyraźnie musiałam do tego momentu dojrzeć, zresztą dokładnie tak, jak każdy z nas musi.

W każdym razie jeśli coś nas przeraża, to warto znaleźć sposób, aby oswoić demona, czyli u Ciebie ten niepokój, który w gruncie rzeczy wydaje się dosyć irracjonalny. Dobrze byłoby, abyś uświadomiła sobie, że to wszystko, co dziś budzi w Tobie ten lęk przed przyszłością, nie 'dotknie' Cię z dnia na dzień - masz sporo czasu, aby stopniowo poznawać i oswajać te elementy życia, które będą dla Ciebie nowe, a które wiążą się z pełną samodzielnością. Podam dla przykładu - najpierw możesz poszukać pracy, a dopiero kiedy poczujesz się w niej na tyle pewnie, że przestanie budzić lęk, poszukaj mieszkania. Nie rób tego równocześnie. Urządzać też będziesz się stopniowo, więc będziesz mieć co najmniej kilka tygodni na ogarnięcie tematu. Jeśli nie będziesz miała ochoty codziennie gotować, to gotuj co trzeci dzień, za to więcej, ewentualnie pomiędzy jadaj na mieście. I tak dalej, i tak dalej.

Reasumując - podziel sobie to wszystko na etapy, możesz je nawet rozpisać na kartce, wtedy być może osiągniesz poczucie, że nad tym panujesz. Będziesz też miała czarno na białym rozpisane do czego musisz się przygotować. Swoją uwagę skieruj na konkretne działania, zaplanuj ten proces, dzięki temu dojdziesz do swojego celu metodą mniejszych kroków. Dziś w Twojej głowie układają się czarne scenariusze, bo tych rzeczy do ogarnięcia masz przed sobą bardzo dużo, a im jest ich więcej, tym większe stanowią wyzwanie. Osobę z taką jak Ty postawą, to naprawdę może przerastać. 

I tak jak dziecko nie dorasta z dnia na dzień, tak i my z dnia na dzień nie musimy być samodzielni. To wszystko dzieje się stopniowo i o ile warto się do tego przygotować, o tyle nie warto martwić na zapas, bo kiedy w końcu dojdziemy do właściwego punktu, to jeśli dobrze tym wszystkim pokierujemy, będziemy w stanie świetnie sobie z tym poradzić.

Jeśli sama sobie z tym nie dasz rady, to przynajmniej daj sobie pomóc i skorzystaj z pomocy specjalisty.

Mieszkasz w mieście? Nie ma tam żadnego klubu siatkówki?

Czegoś takiego raczej się nie zapomina. Swego czasu też dobrze mi w tym szło .

Instruktorka sportu o specjalności piłki siatkowej. Jest takie coś. Chciałabyś kimś takim być?

A takie przerażenie ogarnia Cię teraz czasem w domu?

Sugeruję takie coś. Weź sobie jakiś nowy zeszyt i zaczynając od pierwszej strony, namaluj to swoje przerażenie. Potem na następnej znowu, albo to, co Ci się kojarzy z tym przerażeniem. Albo cokolwiek innego, co tylko zechcesz. I tak rysuj, zapełniaj kolejne strony, aż Ci się to znudzi. Forma jest dowolna, możesz rysować ołówkiem, długopisem, kredkami czy czymkolwiek innym.

No właśnie mój problem jest taki, że jeśli za coś się biorę, to od razu za wszystko muszę się wziąć. Nawet taki głupi przykład ze sprzątaniem czegoś. Najpierw postanawiam sobie, że tylko np. umyje podłogę, a potem jak to zrobię, to coś w głowie mi mówi, że muszę jeszcze kilka rzeczy zrobić, bo inaczej  nie daje mi to spokoju. A później się wkurzam, że chciałam zrobić coś szybko i później np. zdążyć przed rozpoczęciem filmu, a przez to nie robię tego co chcę, tylko się męczę wymyślając sobie dodatkowe rzeczy. Tak jakby miał się świat zawalic jak zrobię tylko coś, co najbardziej się w oczy rzuca, a nie wszystko.