Wszystko muszę sobie wyobrazić - nerwica natręctw? - Netkobiety.pl

Zaczelabym od wizyty u neurologa i tomografii głowy.
JEŚLI wszystko będzie ok, następnym krokiem powinna być wizyta u lekarza psychiatry.
Jeśli te wyobrażenia zaczynają Ci przeszkadzać w normalnym życiu, to sprawa jest poważna i lepiej nie bagatelizować.

A może ma ktoś jakieś pomysły co mogę ja sama zrobić, aby nie wyobrażać sobie tego wszystkiego, tylko po prostu to wykonywać? Bo u psychologa byłam, ale nie pomogło mi to za bardzo. Też bardzo często przeliczam wszystko. Liczę ile czasu wykonywałam coś i jestem wściekła, że zawsze jest to kilka minut dłużej niż sobie założyłam. Albo zaczynam wykonywać jakąś czynność a potem zaczynam o czymś myśleć i zamiast zrobić coś szybko to ja stoję i gapie się w jakieś miejsce i myślę. Takie zawiasy w myśleniu mam, jakbym nie umiała o czymś pomyśleć i zająć się czymś innym, tylko ciągle drążę temat i analizuje wszystko i towarzyszy mi wtedy lęk. Może miał ktoś podobnie?

Może spróbuj robić różne czynności na czas. Na przykład postanów sobie, że zrobisz kanapki najszybciej jak się tylko da, tak jakbyś brała udział w wyścigu kto szybciej zrobi kanapki. I od razu się za to zabierz, nie będzie nawet czasu na myślenie, ustaw sobie też może jakiś stoper albo wyznacz jakiś czas poniżej którego będzie dobry wynik, a powyżej słaby.

myślę, że robienie czynności na czas tylko nasili objawy.

skoro jesteś świadoma problemu, to po prostu może spróbuj przestać? Dla przykładu, kiedy robisz obiad i łapiesz się na tym, że myślisz i planujesz to pomyśl o tym, że teraz jest czas na obiad, a nie na myślenie i próbuj powoli wywalać te myśli z głowy.

Da się, sam męczyłem się z nerwicą natręctw wiele lat i dalej jeszcze trochę z niej zostało, choć jest już o wiele lepiej niż kiedyś.

Natręctwa można pokonac, tylko trzeba do tego silnej woli. Problem jest za to inny - pokonuje się jedno natręctwo, potem kolejne i tak dalej, ale na miejsce tych które odpadły po jakimś czasie pojawiają się nowe, całkiem inne. Jedynym rozwiązaniem jest więc chyba blokować je w zalążku, zanim się rozwiną, ale to jest strasznie trudne, bo większość natręctw zauważamy dopiero jak już się zdążą rozwinąć, wcześniej łatwo umyka, że jakąś czynność zrobiło się odrobinę inaczej niż zwykle...

Ktoś zdiagnozował, że jest to  nerwica natręctw, bo nie rozumiem tu czegoś. Z opisu objawów wynika raczej, że kłopot polega na czymś innym niż na powtarzaniu tych samych czynności.

Zakłopotana, odezwij się i napisz jak sobie radzisz.

Oczywiście, że znam lepsze rozwiązanie.
Wizyta u lekarza specjalisty. Zdiagnozowanie problemu.
Wtedy się można zastanawiać.

Przeszłam leczenie psychiatryczne, brałam leki i chodziłam na terapię. Pomogło i to bardzo.

Używki i brak dyscypliny myślowej mogą skłaniać do tego co pani pisze.

Ja zauważyłem kiedyś , że jak wypije dwie mocne kawy pod rząd to mój mózg dryfuje w jednym kierunku a ja w innym.

Ja chce coś zrobić , a co chwile pojawiają się myśli nie na temat i one tam sobie szybują i szybują aż minie z 5-10 minut.
Tak na mnie działa kawa a potem kolejna mocna kawa.

Chociaż jak czytam tego ostatniego posta to wydaje mi się , że pani wyolbrzymia to że się nad czymś zastanawia.
Ogólnie chyba coś się sypie , że tak powiem.

A, to o to chodzi. Na twoim miejscu poszukałabym pomocy u specjalisty. Widać, że sama próbujesz walczyć.  A może ten stan minie? Nie wiem.

Myślę, że powinnaś iść do neurologa, jeśli nigdy wcześniej Ci się nic takiego nie działo.

Nie wiem po co, to przychodzi samo. A jak już zacznę, to mam w głowie, że to jest takie ważne, że muszę to zrozumieć, wyobrazić sobie czy policzyć. Tak jakby wszystko było bardzo ważne, potrzebne do przetrwania.

Ja też mam tak, że na siłę próbuje coś wymyślić co mogłabym zrobić, bo mało przychodzi mi to samo do głowy. I tak, jak coś robię to mam mnóstwo myśli w głowie, co mi przeszkadza w wykonywaniu czynności.
Pod koniec liceum też miałam problemy, ale były one trochę inne, jednak też był to dla mnie trudny czas.
Teraz to wystąpilo po sytuacji, w której sobie nie poradziłam, a wyobrażałam sobie ją bardzo pozytywnie. I później już było coraz gorzej.
Matematykę w szkole lubiłam, miałam dobre oceny.

Pytam, bo opisujesz tutaj myślenie obrazowe. Rzadko kto potrafi rozwiązywać problemy za pomocą samych obrazów, a ci co tak potrafili to tacy ludzie jak m.in. Albert Einstein. Dla mnie to trochę komiczne że wykorzystujesz to do problemów typu jak poukładać 2 pizze w piekarniku.

Taaa, znam to. Gdy ci się wydaje, że wszystko idzie po twojej myśli jak po maśle a tu nagle dostajesz takiego plaskacza w ryj od rzeczywistości. To było coś ważnego? Rozczarowałaś się samą sobą po tym? Jeśli tak, to czy

Jest mądrą reakcją?

Doświadczyłem tego samego. To tak jakbyś była na takim życiowym zakręcie. Dobre pytanie to takie, co zamierzasz dalej? Bo koncentracja na obrazach w głowie i tego skąd one się biorą do niczego sensownego Cię nie doprowadzi. Gniew na samego siebie też wiele nie wskóra. A takie wrażenie

Nie jest bez znaczenia. No przecież trzeba jakoś zarabiać, żeby móc żreć. Z drugiej strony skądś musisz pisać te posty na forum. Mieszkasz z rodzicami? Jeśli tak to nie powinnaś aż tak bardzo zamartwiać się o pieniądze i przetrwanie. Możesz sobie tak na spokojnie, bez nerw, w zgodzie z samą sobą to wszystko przemyśleć, co dalej chcesz w życiu robić.

Good. To mocno trzyma przy życiu w takich mrocznych chwilach.

Związane z dorosłością, czyli co konkretnie?

Zajmowanie się sprawami związanymi z mieszkaniem gdzieś, pracowanie, codzienne przygotowywanie obiadu, tworzenie rodziny, bycie odpowiedzialnym za kogoś, załatwianie różnych urzędowych spraw, aby wiedzieć kiedy i co trzeba zrobić.
No dosłownie wszystko... Nie wiem czemu tak mam.

Czy to działa u Ciebie tak samo jak u mnie, to ręki sobie uciąć nie dam. Ja znalazłem odpowiedź w dziele Pana Platona pt. Państwo. Bodajże Sokrates opisuje tam pieska, co na widok swojego pana merda ogonkiem, a na widok kogoś obcego warczy. Sokrates stwierdził że taki pies musi być kimś kto szanuje wiedzę, bo raduje go to co znane i nie ufa temu co nieznane.

Pewnie cię to wszystko męczy, bo z jednej strony zdajesz sobie sprawę że zajmowanie się tym jest nieuniknione, z drugiej strony jeszcze, podkreślam jeszcze, tego nie potrafisz. Nigdy tego nie robiłaś. Nie masz w tym doświadczenie a głowę ogarniają same wątpliwości.

Co by tu można doradzić? Możesz znaleźć sobie kogoś, na kogo przerzucisz te obowiązki, albo chociaż ich część. Możesz uczyć się tej samodzielności, najpierw po kolei rozwiewać te wątpliwości w głowie, a potem działać. I tak np.

Trzeba opłacać czynsz i dbać o porządek w mieszkaniu. Co w tym trudnego?

Praca jest fajna jak robi się to co się lubi robić. Uciążliwa gdy nie lubimy tego robić, albo pracujemy w niemiłym towarzystwie.

Nie rozumiem co w tym przerażającego.

Trzeba wiedzieć jakie ten ktoś ma potrzeby, problemy i takie tam inne. Wspierać, ale nie na siłę, tylko na miarę swoich możliwości. O odpowiedzialności możesz sobie poczytać więcej gdzieś w internecie.

Teraz tym się nie zamartwiaj. Jak będziesz musiała coś załatwić i nie będziesz wiedzieć jak to zrobić to możesz iść do takiego urzędu zapytać o pomoc. Przecież oni od tego tam są. Za to im się płaci. I to z naszych podatków.

Dodam: nie musisz być idealna. Nie ma ludzi idealnych. Powinnaś czasem pozwolić sobie na błąd. Potem możesz sobie przeanalizować, co zrobiłaś źle, by więcej go nie popełnić.

Nie, chodzi o takie życiowe sytuacje, np. ktoś coś ważnego zgubi, jest jakiś wypadek, trzeba udzielić 1 pomocy, ktoś jest biedny i nie ma na nic pieniędzy, ktoś komuś coś ukradnie itd. I jak coś takiego widzę, to od razu wyobrażam siebie w takiej sytuacji i nie umiem pomyśleć co dokładnie trzeba wtedy  zrobić i strasznie mnie to przeraża.

Lubię pomagać, ale tutaj akurat nie chodzi o to. Wyobrażam wtedy sobie, że to mi się te wszystkie rzeczy wydarzają i nie wiem co robić.

To nie jest problem, bo coś takiego jak sztuka, właśnie temu służy. Człowiek oglądając film ma wrażenie, że jest w tym świecie, doświadcza emocji aktorów. Może nawet czuć się jednym z nich. A Ty musisz być kimś ponadprzeciętnie wrażliwym, skoro jesteś świadoma tych mechanizmów.

Coś Cię musi męczyć. Czy można powiedzieć, że podczas tych scen, tak jakbyś chciała od czegoś uciec?

Jak zapomnisz to ktoś Ci o tym przypomni, nikt normalny nie wyrzuci Cię za takie coś tak od razu. A jak nie będziesz miała z czego zapłacić.. jak mieszkanie jest na własność to możesz nawet wiele lat nie płacić, ale odsetki będą narastać. Jak mieszkanie jest wynajmowane to zależy to wtedy od woli właściciela i umowy.

Ja jak mam takie podobne problemy, albo jakieś obawy, to najpierw ogarniam sobie, jakie mam możliwości, potem wybieram sobie najlepszą i zaczynam działać.

Jak niczego nie nabroisz to ją odzyskasz.
Jak niczego nie nabroisz i nie odzyskasz, to nie będzie twoja wina tylko tego człowieka któremu dałaś pieniądze. Zwykły skur***** pazerny na kasę.

Proponuję wtedy zajrzeć w internet. Tam znajdziesz tyle pomysłów, że chyba życia by Ci nie starczyło, żeby wszystkie spróbować.

Chciałabyś być jak taki mechaniczny robot? Jak taka kura domowa? Podobno kobiety coraz częściej się buntują przeciwko czemuś takiemu.

Proponuję założyć sobie jakiś notatnik i spisywać w nim to co dla ciebie istotne. Pamięć bywa ulotna. Z własnego doświadczenia mogę Ci powiedzieć, że to bardzo porządkuje głowę.

A co ty sobie myślałaś, że od razu będziesz jakimś Makłowiczem? Dodałaś czegoś za dużo i wyszło źle? Następnym razem dodaj mniej i zobacz efekty. No przecież na tym polega takie samodzielne uczenie się. Możesz sobie to zapisać, żeby nie zapomnieć.

Hehe, to o czym ty tak myślisz, że aż nie widzisz świata dookoła?

Nie wiem czemu, ale jak to czytam to mnie to strasznie bawi . No pewnie, jak myśli ci szaleją, to koncentracja musi być trudna. Jest pewne banalne rozwiązanie. Kup sobie minutnik. Najtańsze są po 3 zeta. Ustawiasz go sobie na np. 15 minut, idziesz sobie gdzieś, byle nie daleko, myślisz sobie co chcesz. Po 15 minutach minutnik wydaje jakiś bardzo głośny dźwięk. Nie trzeba się gapić na zegar.

Ale chcesz to zmienić. I to się liczy.

To smutne. Tak jakbyś dostrzegała tylko to, co złe. Może to dlatego, że jesteś teraz na tym życiowym zakręcie? Nie mam pewności.

Powiem ci szczerze z czym mi się to kojarzy.

Jak chodziłem do szkoły, to po lekcjach jak byłem w domu cały czas grałem w gry komputerowe. Fajnie było uciec od wymagań stawianych mi przez otoczenie w światy fantazji, jakichś tam nieistniejących bohaterów. Pod koniec liceum poczułem, że otoczenie już nie stawia mi aż tak wysokich wymagań, dalej sam muszę dokonywać wyborów. No i pojawiły się te objawy, które tu opisujesz. Jak grałem, to przez te myśli nie mogłem się dobrze skoncentrować na grze. To co wcześniej sprawiało mi przyjemność, zaczęło być uciążliwe i nie tyczyło się to tylko gier.

Podobnie z rozmawianiem z innymi. Ktoś coś do mnie gada, a ja chcę sobie na siłę zobrazować, o czym on gada.

Chodziłem do tych psychologów, psychiatrów i nikt mi nie potrafił pomóc. Dopiero od niedawna wiem, że gry komputerowe przestały być dla mnie aż tak pociągające, bo nie mam już przed czym uciekać. Ciężko mi było rozmawiać, bo poruszane tematy całkowicie przestały mnie interesować. W szkole na przerwach gadało się tylko o jakichś bzdetach, byle by się nie nudzić. Już mi się nie chce tak gadać, byle by gadać bez sensu.

Intensywne myślenie rzeczywiście może czasem boleć.

Poradziłbym wrócić do pytań: co ty chcesz w życiu robić? Czego chcesz od życia?

To życie bywa jakieś takie dziwaczne. Ja po liceum poszedłem na politechnikę. Po niecałym roku uciekłem stamtąd. Czemu? Nie mam pojęcia. Z nauką radziłem sobie świetnie. Tak jakbym nie mógł znieść przebywania w tamtym środowisku.

No to już wiesz czego chcesz na jakimś najbardziej fundamentalnym poziomie. Dalej powinnaś zadać sobie pytanie co sprawia że jesteś szczęśliwa, co ci daje radość? Jak to wszystko zrealizować, sprawić żeby tak było? U każdego człowieka działa to inaczej, musisz to sama poznać.

Podobnie jak Cyngli polecalabym wizyte najpierw u neurologa, a jezeli wszystkie badania beda w porzadku, to skonsultowac sie z psychiatra. Mozesz miec poczatki nerwicy natrectw, a moze depresji- nikt Ci tak na internetach nie postawi diagnozy.

Chodzi o taką wiedzę, jak wychowywać dzieci?

A co z innymi ludźmi? Oni Cię w ogóle rozumieją? Komunikujesz im jakoś, co chcesz, czego nie chcesz, co lubisz, czego nie lubisz i takie tam inne? No bo jeśli nie, to oni nic o tobie nie wiedzą. Jesteś jakby taką jedną wielką niewiadomą. Zauważyłem, że wielu ludzi takie coś irytuje. Szczególnie jak musimy z nimi przebywać.

Pamiętam jak pod koniec liceum przez te problemy jakby zamknąłem się sam w sobie, prawie w ogóle nie odzywałem się w towarzystwie innych ludzi. Często słyszałem pytania "Dlaczego ty nic nie mówisz" a ja potraktowałem to pytanie tak poważnie, że naprawdę chciałem zrozumieć, dlaczego nic nie mówię i za cholerę nie mogłem znaleźć rozwiązania. Teraz wiem, że oni najzwyczajniej w świecie chcieli ze mną pogadać, poznać mnie. Nic więcej.

Może nie konkretnie książki związane z tym jak wychowywać, ale dużo było takich życiowych książek, które pokazywały jak warto żyć. I to lubiłam.

Wydaje mi się, że mówiłam i wiedziałam czego chcę. W liceum też mało się odzywałam, też słyszałam czemu nic nie mówię, a mi po prostu nic do głowy wtedy nie przychodziło. I dopiero pierwszy raz jak byłam na tych studiach pedagogicznych na 2 i 3 roku zaczęłam na luzie rozmawiać, zagadywać i mówić o sobie więcej. Jednak po tej koloni wszystko się popsuło i mam wrażenie, że teraz sama nie wiem co lubię.

Tak, to była moja pierwsza kolonia jako wychowawca.

Przez prawie 2 lata byłam na wolontariacie w świetlicy i fajnie spędzałam tam czas, wydawalo mi się, że wiele się uczę. Jednak po tej koloni przerazilam się strasznie i zobaczyłam, że ja nie potrafię być na samodzielnym stanowisku, że to ja muszę wiele zorganizować. Dobrze mi było tam w świetlicy, bo zawsze ktoś był nade mną, a ja byłam do pomocy. A niestety nie ma takiej pracy, w której tylko się pomaga.

Tylko że ja już czułam się samodzielna. Cieszyłam się z każdego drobiazgu, proste rzeczy nie sprawiały mi problemów. Czułam taki wspaniały spokój. Nawet pracowałam przez pół roku w jednym miejscu. Było naprawdę fajnie.
Tylko nie wiem jak mogę do tego wrócić.

Kiedy przychodziłam to ktoś planował dzień, zarządzał wszystkim, a ja miałam na spokojnie przed wizytą przygotować sobie to, co chcę zrobić z dziećmi np. przez godzinę czasu. A oprócz tego był normalnie spędzany czas i zajęcia z osobami, co tam pracowały. Ale to one mówiły np. teraz idziemy na dwór i bierzemy różne rzeczy, teraz gramy w jakieś planszówki, teraz idziemy na zakupy. Ja mogłam po prostu się dostosowywać do sytuacji. I ktoś dawał mi wybór, czy np. chcę pójść na dwór, czy przypilnowac niektóre dzieci przy sprzątaniu po jedzeniu. I nie musiałam rozmawiać z rodzicami, załatwiać różne wycieczki, chodzić po szkołach i rozmawiać z wychowawcami, ja tylko czasami chodziłam z którąś z pracownic.
A w pracy wiem, że bym musiała robić te wszystkie rzeczy, a to mnie przeraża.

Tylko nie wiem jakbym miała wrócić do normalności, bo wszystko co miałam było ze sobą powiązane. Mieszkanie w innym mieście, wolontariat, studia, wykonywanie pasji sportowej, miałam to kiedy studiowałam. Zerwanie kontaktu z osobami, które ze mną studiowały. Dobry kontakt miałam z 2 osobami i trochę z nimi pisałam, ale wiadomo jak to jest jak już coś nie łączy ludzi, kontakt słabnie. I teraz jestem w takim momencie, że nie mam przy sobie nikogo ani żadnych zajęć. Tylko mam rodziców.

A nie możemy tutaj? Wygodnie w ten sposób  mi się pisze.

Mogłabym, ale najpierw musiałabym wiedzieć, że chcę tego i widzę się w takiej pracy, bo jeśli pójdę, jakoś skończę 2 lata, a będę w takiej samej sytuacji jak teraz, to nie ma to sensu. A też ucieklam z tego miasta, ze studiów, z wolontariatu, z jakiegoś powodu, tylko go nie znam. Ciężko mi sobie wyobrazić, że jak wrocilabym, to bym chodziła do grupy z innymi osobami, że nie byłoby to samo co wcześniej. Mam jakoś tak dziwnie, że jeśli coś kończę to jednocześnie muszę odsunąć się od tych osób, od wszystkiego z tym związane. Tak było zawsze jak kończyłam jakąś szkołę. Ucinalam wszystkie kontakty i chciałam zaczynać od nowa. I bałam się, że kogoś spotkam, z kim chodziłam do jakiejś szkoły. Tak jakbym nie chciała nigdy spotkać ludzi, których znałam.