Czy to już koniec związku? - Netkobiety.pl

Ela210 napisał/a:

Co ciekawe, jesteś na tym forum chyba jedynym facetem uważającym mnie za osobę z definicji nienawidzącą mężczyzn i obarczającą ich zawsze winą

Nawet się nie trzeba naszukać:

Nie wiem czemu link nie działa, więc zacytuję:
underdog
A niestety ze strony części użytkowniczek (delikatny przytyk w stronę Eli210 ) widzę nastawienie typu "udowodnię mu, że to on jest wszystkiemu winien. W końcu on jest facetem, wina MUSI być po jego stronie".

A co do pani, to proponuję zwrócić uwagę, że irytuje ją nie tylko mąż (pracuje i zarabia mało - źle, pracuje i zarabia dużo - też źle). Autorka nie może pracować w dużej firmie, bo irytują ją współpracownicy ("goniące szczury, podpieprzacze i czopki"). Zatem pracuje w małej, gdzie irytują ją klienci ("niezadowoleni, męczący"). To jest człowiek wiecznie niezadowolony, niezadowolony w pracy, niezadowolony w domu. Są tacy ludzie, wyjątkowo toksyczni, których życiowym celem jest dopasowywanie innych do siebie i irytowanie się, jak ktoś wierzga. A najlepsze jest to, że jak taki człowiek osiągnie to co chciał (jak autorka, zmusiła męża do zmiany pracy), to znajdzie kolejny powód do bycia niezadowolonym. Nie ma bata, z takim człowiekiem nigdy nie będzie spokoju.

Ela210 napisał/a:

EeeTam napisał/a:

Nawet się nie trzeba naszukać:

Nie wiem czemu link nie działa, więc zacytuję:
underdog
A niestety ze strony części użytkowniczek (delikatny przytyk w stronę Eli210 ) widzę nastawienie typu "udowodnię mu, że to on jest wszystkiemu winien. W końcu on jest facetem, wina MUSI być po jego stronie".

A co do pani, to proponuję zwrócić uwagę, że irytuje ją nie tylko mąż (pracuje i zarabia mało - źle, pracuje i zarabia dużo - też źle). Autorka nie może pracować w dużej firmie, bo irytują ją współpracownicy ("goniące szczury, podpieprzacze i czopki"). Zatem pracuje w małej, gdzie irytują ją klienci ("niezadowoleni, męczący"). To jest człowiek wiecznie niezadowolony, niezadowolony w pracy, niezadowolony w domu. Są tacy ludzie, wyjątkowo toksyczni, których życiowym celem jest dopasowywanie innych do siebie i irytowanie się, jak ktoś wierzga. A najlepsze jest to, że jak taki człowiek osiągnie to co chciał (jak autorka, zmusiła męża do zmiany pracy), to znajdzie kolejny powód do bycia niezadowolonym. Nie ma bata, z takim człowiekiem nigdy nie będzie spokoju.

To jest Was dwóch..

Ela, chyba byłoby gorzej, gdybyś była tak nijaką, żeby w każdym wzbudzać sympatię. Czasami widzę tu na forum osoby, szczególnie te porzucone przez partnerów, które mają tak zjechanie poczucie własnej wartości, że za wszelka cenę pragną być przez WSZYSTKICH lubiani i akceptowani. Wiją się jak piskorze, żeby wpasować się w gusta piszącego, zamiast być sobą. A jak to mówią: "szczerość to jedyna pozytywna cecha, za którą ludzie nie będą cię lubić", więc będąc szczerym trzeba się liczyć, że nie każdemu w gust się wpisujesz

PS co to za wątek, który EeeTam chciał przywołać?

Jestem mężatką od 15 lat, razem jesteśmy 16,5 roku. Mamy 13-letnią córkę. Mam 40 lat, mąż 37.
Mój mąż jest dla mnie najdroższą osobą na świecie, bardzo go kocham. Nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jest dla mnie wszystkim co mam. Uwielbiam go.

Od jakiegoś czasu czuję się odepchnięta, nieważna, nie warta uwagi, wyśmiana za prośby o uwagę… Czuję się zbywana, bo jestem zbywana za każdym razem gdy zaczynam żebrać o uwagę, uczucie… Jest coraz gorzej.

Na przestrzeni 2 ostatnich lat dużo wydarzyło się w naszym związku, mieliśmy masę problemów z dogadaniem się na różnych płaszczyznach. Opornie, jednak z większymi i mniejszymi sukcesami, metodą małych kroków udało się nam osiągnąć porozumienie w wielu kwestiach. Mam wrażenie, że to dzięki mojej konsekwencji w działaniu dla dobra naszej rodziny, ale też dzięki zrozumieniu przez męża kwestii, o które się ścieraliśmy. Myślałam, że nasz związek jest silniejszy po tych przejściach. Zaczęłam wierzyć, że nic nie jest w stanie zabić wiążącej nas silnej więzi uczuciowej. Cokolwiek by nie było zawsze myślałam , że tyle już przeszliśmy, że dalsza droga będzie już łatwiejsza, bo większość problemów już za nami…

W ostatnim czasie jednak wydarzyło się dużo sytuacji, które całkowicie zaburzyły mój spokój o przyszłość. Mój mąż jest taksówkarzem od 2 lat. Ma etap zarabiania kasy, pracowania ponad siły z niekorzyścią dla naszej rodziny. Nie spędzamy już razem wolnego czasu. Mój mąż po pracy (pracuje od 2 w nocy do 18-tej) bierze prysznic, zjada obiad, beknie i idzie spać. Twierdzi, że i tak ja oglądam te swoje seriale, więc po co on ma za mną siedzieć jak musi wstać o 2 do pracy… Kiedyś chodziliśmy na spacery, mogliśmy wówczas porozmawiać o naszych sprawach, spędzaliśmy więcej czasu razem, skupiając się na naszej relacji. Teraz widzę i czuję, że mężowi na tym nie zależy. Od 2 mcy jest całkowicie obojętny na moje prośby, płacze, nawet groźby.

Czuję się jak żebrak gdy proszę o uwagę, a on mnie wyśmiewa i przedrzeźnia że zaraz się rozpłaczę… A ja tylko proszę żeby poświęcił mi czas, żeby przytulił, dał troczę siebie, bo za nim bardzo tęsknię…

On za to atakuje mnie głupstwami, że np. nie pojechałam z nim na grób jego brata to dlaczego on ma mi poświęcać uwagę… Ja na to, że nie pojechałam, bo zignorował moje prośby o wspólny czas, że mnie znowu wyśmiał i poniżył słownie, że nie czuję jego miłości i zaangażowania w naszą relację i dlatego nie pojechałam, bo było mi przykro i nie umiem nad takim zachowaniem przejść do porządku oraz udawać, że nic się nie stało. On odbija piłeczkę, że to mnie nie zależy, że gdyby mi zależało to bym pojechała z nim na ten grób… Ale to, że ze mną na groby nie pojechał nie jest ważne, bo on w tym czasie zarabiał kasę i że się czepiam i mam skończyć… Zupełny brak porozumienia.

W dniu wolnym, gdy jestem w domu, woli wypić kawę na stacji paliw z kolegami taksiarzami niż ze mną w domu, mimo, że mówię, iż jest mi z tego powodu przykro.

Codziennie pije z nimi tę kawę i raz nie może zrezygnować aby spędzić te 0,5 godziny ze mną. Nawet na to go nie stać. Oczywiści mówi, że wymyślam, wyolbrzymiam, czepiam się… Na moje płaczliwe prośby o czas dla mnie reaguje nerwami, każe się mi się odczepić i przestać znowu wymyślać. Za każdym razem mnie odrzuca, czuję, że go męczę za każdym razem gdy chcę porozmawiać o naszym związku. Nie dociera do niego powaga sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy.

W nerwach rzucił mi, że co prawda obiecał swoim rodzicom że jeszcze ze mną wytrzyma, ale już nie daje rady. Później twierdził, że sobie to wymyśliłam, że tak nie mówił. Był agresywny gdy to mówił, kilka razy mnie odepchnął, popchnął na kanapę, pokazał swoją siłę, szarpnął za rękę.

Kilka dni temu pojechałam za nim do pracy po 2 w nocy aby zobaczyć co robi i jak wygląda ta jego praca. Nie kryłam się z tym, powiedziałam mu, że będę patrzeć jak pracuje, ponieważ chcę zrozumieć dlaczego opuszcza mnie codziennie o 2 w nocy, dlaczego woli być w pracy niż na spotkaniu rodzinnym w dni świąteczne, dlaczego gdy tylko rozpoczynam rozmowę na nasze tematy to trzaska drzwiami i ucieka do pracy… Jeździłam za nim 3 godziny, większość czasu stał z innymi taksiarzami i rozmawiał… Woli to ode mnie w łóżku.

Zrozumiałam, że już mu na mnie nie zależy, nie jest wstanie się poświęcić dla dobra naszej relacji. Nie chce tego zrobić.

Zwala winę na mnie, że to ja jestem problemem. Nikt mi nie powie, że to normalne jak małżonek pracuje tyle godzin i zawala relacje w domu. Nie dam sobie powiedzieć, że kasa jest ważniejsza od spotkań rodzinnych, których mamy naprawdę niewiele. Wspomnę jeszcze, że mąż mój nie rekompensuje mi w żaden sposób tego, że non stop pracuje. Nigdy nie wykonał żądnego ruchu (mimo moich ogromnych próśb) by w jakiś sposób mnie „udobruchać”  po nieobecności, bo chce zarabiać kasę.

Finansowo w ogóle nie mam korzyści z tego, nawet ich nie chcę. Ja chcę męża przy sobie, o 2 w nocy chcę go przytulić a nie załamywać się po raz kolejny, że znowu wychodzi z łóżka bo kasa ważniejsza. Zaczęłam sprawdzać jego bilingi telefoniczne, pobór Internetu z telefonu komórkowego i okazało się, że pomiędzy 2 a 3:30 lub 4 w nocy nic nie ma, nawet poboru Internetu.

Pojawia się pytanie jak to możliwe i co mój mąż faktycznie robi jeśli po sprawdzeniu paragonów z jego kasy fiskalnej nie ma kursów tych godzinach.., To po co wyjeżdża tak rano? Gdy zadaję mu to pytanie to reaguje agresywnie, atakuje, odwraca na inne tory, zarzucając mi cokolwiek aby odwrócić uwagę od problemu, który drążę. Tak jest ze wszystkim, z czym się do niego zwrócę.

To tylko namiastka innych sytuacji. Zawsze kończy tym , że znowu się czepiam, wymyślam,  wyolbrzymiam itd., ale nie robi niczego żeby uspokoić moje podejrzenia, żeby  zniwelować moje problemy z jego zachowaniem wręcz przeciwnie atakuje i odrzuca chęć porozumienia bo jak twierdzi nie będę nim rządzić… Natomiast gdy proszę aby odwrócił sytuację i wyobraził sobie, że to ja się tak zachowuję jak on, że ja pracuję od 2 w nocy do 18tej, że ja odrzucam jego prośby o wspólnie spędzony czas, że ja pakuję się w plecak i wyjeżdżam nie informując go, że nie wrócę na noc… Oczywiście znowu atakuje i nie dochodzi do żadnego porozumienia, nie chce pojąć mojego stanu troski i załamania po tych wszystkich sytuacjach. Nie rozumie mojej potrzeby bliskości, mam wrażenie, że wręcz ucieka ode mnie. To postępuje, nie zmienia się, jest coraz gorzej.

Nie mam pojęcia co robić i czy w ogóle coś jeszcze robić. Uważam, że zrobiłam dużo ze swojej strony aby  zmienić taki stan rzeczy. Wielokrotnie mówiłam, że kocham i po prostu tęsknię za nim dlatego proszę o uwagę, o nic innego. Zasługuję na to. Jestem dobrą żoną i matką. Dbam o dom, o siebie, jestem atrakcyjną kobietą, szczupłą, zgrabną. Jestem operatywna, praktyczna, nie wydaję kasy na lewo i prawo. Pracuję, szanuję każdy zarobiony grosz, oszczędzam. Potrafię wszystko załatwić, nie ma dla mnie rzeczy, którym nie podołam. Potrafię zmierzyć się ze wszystkim. Jestem szczera, nie oszukuję, nawet gdybym miała z tego tytułu mieć problemy to zawsze jestem prawdomówna. Brzydzę się kłamstwem i oszustwem. Jestem lojalna i oddana.  Nidy nie flirtowałam z innym mężczyzną, nawet nie tańczę z innymi tylko z mężem. Przez  tyle  lat razem nigdy nie zawiodłam go jako żona, gospodyni, kochanka… Zawsze robię wszystko na 100%, staram się aby był zadowolony, a on nie chce mi dać trochę swojej uwagi i szydzi z moich potrzeb… On dla mnie jest najważniejszy i chciałabym czuć to samo: że też jestem dla niego najważniejsza, ale za każdym razem mam potwierdzenie, że tak nie jest. Nie wiem co robić. Odpuścić? Pozwolić na spłaszczenie naszego związku, na codzienną monotonię do wyrzygania? Bo chyba o to chodzi mojemu mężowi, jemu już się chyba nie chce. Czuję, że jego uczucie bardzo osłabło i nie chce dalej inwestować uczuciowo w naszą relację.

jestesmy juz po 2 terapiach malzenskich, ktore nie daly oczekiwanego przeze mnie efektu, czyli nie przyznano mi w trakcie trwania racji... .

El210 a na jakiej zasadzie chcesz komuś radzić, i to radzić dobrze skoro nie wiesz o sytuacji praktycznie nic. Bo relacja uproszczona i ogólną jednej strony to praktycznie nic. Zreszta dopiero z czasem jak widac możemy zaobserwowac jaka osoba jest autorrka. Ze przytoczone ostatnie stwierdzebie, ze próby ratowania małżeństwa skończyły się źle bo nie zostala jej przyznana racja ! Aa wy ciągle bezkrytycznie lykacie to co ona na poczatku napisala.

(...) Chodzi o to, zeby nie rozstrzygać czyja wina, bo zawsze jest obustronna.

Mija prawie tydzień, a sytuacja nadal nie jest dobra. Mąż mój wymaga poprawy mojego zachowania... nie mogę oglądać tv, bo twierdzi, ze przez to ucieka ode mnie, ponieważ nie poswiecam mu wtedy czasu tylko ogladam jakies seriale... tak wiec przez cały tydzień nie oglądałam tv, on oglądał non stop... ja cichutko usuwalam się, sprzatalam, nie ocenialam, nie jojczylam, nic a nic. Byłam bardzo grzeczna. W poniedziałek i wtorek mąż zrobil obiad, po pracy siadlam do stolu i zjadlam, podziekowalam i posprzatalam w ramach wdziecznosci. Dodatkowo chcialam pojsc na fitnes aby mu nie wisiec nad glowa i dac odpoczac to wymyslil spacer. Musislam zrezygnowac z fitnesu, dla mojego ukochanego wszystko... 2 dni później, zmeczona po pracy polozylam sie na kanapie ale tylem do tv bo zabronione... pohulalam w internecie wiec ok 20 tej byla awantura, ze on chcial spacer ale jak zobaczył ze ja wgapiona w telefon to mu przeszlo... hello o co chodzi???? Dzisiaj sms ze moze pizzeria, ja ok. Wracam, szykuje sie, on zaczyna sie czepiac, ze po co sie stroje, on bedzie w zwyklej koszulce... jestem gotowa w 10 min a on dalej czepliwy, lapue za slowka, generalnie jest najezony... ja rezygnuje z wyjscia, mowie ze nie chce nigdzie isc skoro jest tak nerwowo, bo zaraz mnie zostawi sama nad pizza ( juz tak bywalo) i zaczyna sie zganianie winy na mnie, ze on wspaniale zaprasza a mnie nie pasuje... nie mam sily. Caly tydzien bylam ulegla, nie odzywalam sie niepytana, nie pytalam o nic, niczego nie oczekiwalam, nie planowalam... jestem juz glupia.... za chwile bede milczaca kukla a i tak bedzie zle. Aaaa i oczywiscie gdy tylko cos sie dzieje, w sensie roznicy zdan to chce mnie nagrywac, oczekuje tez ze pojde sie leczyc do psychiatry. Dzisiaj po sytuacji z pizzeria powiedzial, ze nie bedzie ze mna rozmawial jesli nie przedstawie mu zasw o leczeniu psychiatrycznym.... wariatke chce ze mnie zrobic? Ja niedlugo oszaleje naprawde....