Facet się fochuje. Co robić? - Netkobiety.pl

Oj tam wzorzec. Każdy przypadek jest indywidualny.
Nie musisz już zgadywać. Po to była terapia. Terapia, którą marnujesz na analizy swego faceta, zamiast zmienić swe życie, na lepsze, oczywiście. Ufać możesz jedynie sobie, po to też była terapia. Słuchaj siebie. Terapia tego nie nauczyła?
Napisz na priv. Pomogę.

Widzę, że nie rozróżniasz agresji i złości. Złość jest emocją. Tylko i wyłącznie sygnałem z ciała i umysłu, że coś jest nie tak. Tak samo jak smutek - smutek jest sygnałem, że rozeszły się drogi między oczekiwaniami, a rzeczywistością. Każda emocja jest tylko (i aż) sygnałem. Bać się złości to tak jak bać się smutku albo bać się radości. Dopiero sposoby wyrażania tej złości mogą być okej lub nie okej.
Ale nie akceptując złości u siebie i u innych blokujesz ważną emocję - to musi mieć konsekwencje. Jakie? Nie potrafisz jej rozpoznać, mylisz z innymi emocjami, nie reagujesz na nią odpowiednio, nie rozładowujesz ani nie wyrażasz, nadinterpretujesz ją albo po prostu widzisz wszędzie. (Ja tak miałam).

Te przykłady, które podałaś powyżej. To nie jest złość. To jest agresja. Złość sama w sobie to znak "aha, ktoś narusza moje granice, muszę to powstrzymać!" Złość daje energię (a smutek zabiera).
Podane przez Ciebie przykłady to moim zdaniem zachowania agresywne. to są nieadekwatne sposoby wyrażania tej złości, nastawione na zranienie kogoś, kto naruszył granice.
Granica między złością a agresją nie przebiega tam, gdzie czyjaś krzywda. Emocja nie jest nakierowana na innych, jest neutralna. Dopiero sposoby reagowania na złość mogą być takie, które nie atakują innych oraz takie, które atakują.

Z tego co piszesz, to sposób, w jaki M wyraża złość jest niekonstruktywny. Nastawiony na to, żeby zaatakować, nie żeby postawić granice. I tego słusznie można się obawiać, bo nikt nie chce w związku być atakowany.

Może dlatego, że on nie broni swoich granic, ale swoje poczucie własnej wartości, które zapewne jest wysokie, ale także bardzo niestabilne, co oznacza, że bardzo łatwo można (nieświadomie) podważyć jego samoocenę i nią zachwiać.

Napisałam maila.

Czuje a nawet walnęło mnie to po oczach od razu.

Zrozumiałam to. Bardzo dobrze. Świetnie ujęła to Klio.
Jakieś mam szczęście ( choć to nie szczęście - tylko wybór ) do partnerów z którymi jest dobrze o ile tylko nie upomne się o swoje potrzeby, póki nie zgłaszam zastrzeżeń. 
Z KAŻDYM TAK BYŁO.
I tu jest zagwozdka.
Albo układ trwa na ich warunkach albo jest źle. 
Do pewnego momentu zgadzam się na to. Ulegam.  Ale czuje się źle.  Coraz więcej dyskomfortu, przekroczony moich granic. Aż do punktu gdy ból jest nie do zniesienia.  I czuje ze dalsze trwanie w tym ewidentnie mnie krzywdzi. 
Potem jest ewakuacja.
A potem już dobrze. Bo czując jak krzywdzacy jest dla mnie tak układ,  jest mi łatwiej z niego wyjść.  Wtedy do mnie dociera.

Ostatniego zdania nie rozumiem Summerko.  Możesz rozwinąć?  Jakie bliskie relacje?

Skąd taki pesymizm?
Przeciwnie, ja wiele zrozumiałam dzięki forum.
Przyjrzałam się sobie.

W mojej relacji na razie spokój.  Totalny.  Ja pracuje on się uczy.
No wiem jaki jest. Przecież widzę.
Mogę się na to godzić,  nie protestować,  być przezroczysta.
No wiem.
Nie chce być taka.

Pisałam już gdzieś ze jak wyniknie taka sytuacja to się nią zajmę.

O co Ci chodzi?
Ze coś dalej rozkminiam?
No pogadalam sobie z Monoceros i Summerkà trochę o emocjach, o związkach - i to cenne było. 
Ktoś pisał żebym jego juz nie analizowala, zostawiła temat jego ex,  jego głowy.  Zostawiam.

Dobrze mi teraz.
Spokój.  Praca.

Miły weekend w domu z dzieckiem spędzam. 
Naleśniki z owocami upiekłam.

Bardzo mi jest dobrze.
I super ze trafiłam na forum bo mogłam zajrzeć w siebie.
Pytanie co z tym zrobię.
No zastosuje. 

Lżej mi bo przekierowalam uwagę w inną stronę. 
Relacji teraz nie kończę bo nie czuje takiej potrzeby. Mamy plany na 2 najbliższe miesiące. Ja się nie czepiam go. Obserwuje co będę czuć.  Czy to mnie stłamsi? 

Sama musze to poczuć i zdecydować.
Prawda?
Mam teraz swoje na głowie - sprzedaż domu, przeprowadzka,  finanse do ogarnięcia.  Sytuacja gdzie naprawdę trzeba pomyśleć co dalej ze sobą.  Ale trzeba zacząć od podstaw.  Od życia.  Pracy. Miejsca do życia.
Związkiem się zajmę jak stanę na nogi i to poukładam.

David ma rację.  Świetnie ujęte.
Sama myślę jak ja to robie ze nie wychodzi.
Po ex mężu, gdzie bliskość nie była możliwa ze względu na różne pochodzenie, środowisko,  sposób myślenia, światopogląd - zaczęłam szukać kogoś,  kto będzie spełniał to kryterium.  Znalazłam.  Rozmowy z panem z poprzedniego tematu były bardzo ciekawe, rozwijające.  Dużo nas łączyło.  Nie mogliśmy się nagadać.  Tam był jeden brakujący element - poczucie bezpieczeństwa.  Znikał z kontaktu. Prowokowal trudne sytuacje gdy tylko poczuł ze jestem za blisko. Bal się zaangażowania.
No to zaczęłam szukać takiego, który naprawdę chce stworzyć związek i mieć rodzinę.  Znalazłam.  M chce. No ale są inne kwiatki.  Jakoś tak czuję że nie jest mi do końca bliski psychicznie. Nie schodzimy na głębsze poziomy. Jakieś jest tu inne odczuwanie, odbieranie bodźców.  Odkąd użył moich zwierzeń o gorszym samopoczuciu jako amunicji przeciwko mnie - tracę ochotę na jakiekolwiek zwierzenia. Przecież tà metoda nie będziemy nigdy dostatecznie blisko.

Z nim jest tak, że łączą nas pewne rzeczy,;robimy je wspólnie,  jesteśmy razem, ale nie mogę się pozbyć wrażenia,  że w tym wszystkim on jest jakby obok, my jesteśmy obok siebie. Brak takiego dostepu do myśli drugiej osoby, do emocji. A jak dałam swoje - to mi je potem podłożył jak granat.

Innym kryterium szukałam,  ale efekt mam ten sam. Brak takiej prawdziwej bliskości.
Zaczynam wątpić czy to jest w ogóle możliwe.
Serio.
Są gdzieś takie pary - bliskie sobie w każdym aspekcie ( nie mowie broń Boże o tworzeniu jakiejś niezdrowe fuzji )- w sensie bliskości emocjonalnej,  psychicznej,  fizycznej,  mentalne,  i z poczuciem bezpieczeństwa? 
Gdzie to znaleźć?  Jak tego szukać?  Czy to istnieje?

O tak Esthere przekierowalas uwage na zupelnie inne tory. A to ze mielisz kolejna juz strone na forum na temat exa to taki tam incydent przy pracy. I te zapewnienia "jestem bardzo szczesliwa" "jestem bardzo spokojna". Czlowiek ktory ma w sobie rzeczywisty spokoj i szczescie nie musi tego rozglaszac calemu swiatu bo ani nie ma takowej potrzeby ani nie jest to koniecznie bo to z czlowieka bije.  Powtorze skoro juz podjelas decyzje i zostajesz przy tym gosciu poki co bo nie czujesz potrzeby by na razie to zmieniac to po co te rozkminy? Masz corke, prace, zmiane mieszkania przed soba i tysiac innych spraw. Moze warto na tym sie skupic faktycznie? No chyba ze chodzi o skupianie na sobie uwagi innych i zycie Twoimi sprawami ( wkoncu misio Ci tego nie daje). Nieladnie tak Esthere byc wampirem energetycznym.

Esthere- ten związek to nie zadanie do wykonania na potem, tylko on cały czas trwa.
Ja nie mam odwagi powiedzieć Ci rzuć go, czy nie, bo decyzja jest Twoja.
Natomiast myślę, że powinnaś pracować nad sobą by poczuć się pewniej w swoich decyzjach i wiedzieć czego chcesz.
Aby Twój partner zaczął nad sobą pracować, musi poczuć Twoja niezgodę, a Ty przestać się bać tej agresji i otwarcie bez strachu wyrazać swoje potrzeby Tu potrzebny Ci terapeuta, wiem że to wydatki, ale może warto z czegoś zrezygnować. I nie uważam, żebyś musiała tłumaczyć się komukolwiek na forum ze swoich decyzji.

Błędne założenie, że pomimo różnic w pochodzeniu, myśleniu i tym co wymieniłaś nie jest możliwa bliskość ... kolejna sprawa - użycie wiedzy o partnerze w obronie na zasadzie - popatrz w swój ogródek zanim zaczniesz mnie pouczać... to po prostu brak argumentów i próba odepchnięcia gdy ktoś cię przypiera do muru.
Czytając Twoje wypowiedzi ... myśle że bywasz uciążliwa , nie odpuszczasz i zaganiasz w kąt ..po czym analizujesz psychologicznie pozbawiając kontekstu i robiąc z tego filozofię działania dla "przeciwnika".
Przestań analizować M , bo Ty nie jesteś tu obiektywna w tej relacji, i na tyle zrównoważona by widzieć prawidłowo .
Skup się na sobie .
A testy " do kolejnej akcji " to poza :  "czekam aż coś mi nie przypasuje"... i wtedy to ci postawie diagnozę ... dziecinne
Jeśli nie potrafisz  czuć i wyluzować - po prostu być - to odejdź kiedy jest ok.
Dla siebie . I może dla niego - skoro ma tyle wartościowych cech, każdy ma szansę i prawo  na zdrowe relacje ..a to co robisz to jakieś testy na zwierzętach.
Jest akcja i reakcja - Ty z pewnością bywasz zapalnikiem wielu akcji , sama pisałaś o swoich nie fajnych reakcjach. Więc czemu on nie może popełniać błędów ????

Mialam sie nie udzielac, bo uwazam to za kompletna strate czasu, ale trudno mi sie nie zgodzic z powyzszymi komentarzami.

To, ze cytujesz podrzedne pochodzenie, srodowisko i zainteresowania bylego meza, wcale nie wynika z zauwazenia problemow w waszym malzenstwie, ale z tego, ze za wszelka cene chcesz sie dowartosciowac. On byl taki be, to ja jestem lepsza. Dlatego tez jest u Ciebie takie parcie na blichtr, pompe, zawod, podkreslanie pozycji obecnego faceta. No, bo pomimo, ze to taki sam dupek jak poprzedni lowelas, to jakie eleganckie ubrania! jaki postawiony! jaki a e! Wiec chociaz sama czujesz sie malo warta, to cieszy Cie odbijanie tego sztucznego swiatla.

Nie umiesz budowac autentycznej relacji, bo nie potrafisz autentycznie funkcjonowac z SOBA, wiec taki hustawkowy narcyz jawi Ci sie jako idealny partner. Masz jasna historie bycia w rodzinie, gdzie jeden z rodzicow/ albo oboje deprymowali Cie, stawiali nierealistyczne wymagania, oczekiwali bycia dorosla za dziecka i jednoczesnie udowadniali Ci jaka jestes niewazna. I ten bagaz teraz niesiesz, bo jest w Tobie potrzeba postawienia ladnego frontu, bycia na topie, imponowania, a jednoczesnie sama nie czujesz sie na tyle silna by to robic, wiec wybierasz dominujacego narcyza, ktory uzyczy Ci reflektora. Za cene, ktora znasz z domu- usuwanie w cien, brak szacunku, naruszanie granic, olewanie uczuc.

Jak pisalam wczesniej, niewazne, ze goofienko, ale wazne, ze zawiniete w zloty papierek.

Racja, wariat i manipulant ma to do siebie, że jego choroba jest zaraźliwa. Powoli zaczynasz się zachowywać.. jak on. Sznureczki już działają.
I to ma za zadanie ta terapia. Masz czuć siebie, myśleć o sobie i nie marnować czasu na idiotów.

I powtarzam... zajmij się sobą. Zajmij się swoim życiem. Po co terapia? "Zmiana przekonań na własny temat". I to sobie powtarzaj... do znudzenia. Jak nam sor z biochemii mówił - "będziecie umieć wtedy, gdy zbudzę was w środku nocy, a wy z pamięci powiecie "cykl Krebsa" i wzory aminokwasów!".
Więc... "zmiana przekonań na własny temat".  Nie zmieniaj jego, zmieniaj siebie.

Nigdy nie wprowadzałam w życie córki facetów w sposób, który byłby dominujący,
związek z M to trzeci związek w życiu, ( drugi po małżeństwie ),
poprzedniego ex- moja córka widziała RAZ przez jedno popołudnie,
z M spotkaliśmy się dwa razy wspólnie z dziećmi.

Moja córka ma ojca, którego bardzo kocha, jest połowę czasu z nim, połowę ze mną, mamy bardzo przyjazną relację.
Moja córka ogląda swojego TATĘ a nie "fraglesów".
I to w stopniu, w jakim rzadko które dziecko doświadcza po rozwodzie.
Bo jest z nim kiedy chce, ile chce.

Zejdź już ze mnie.

I robisz to, wciskając mi, że jestem matką, która tylko przewija "fraglesów" przez dom, a córka na to patrzy?
NIC nie wiesz o moim życiu.

Ja nie chce takiej Twojej pomocy.
Ani żadnej.