Facet się fochuje. Co robić? - Netkobiety.pl

chceuciekacstad napisał/a:

mallwusia napisał/a:

Oczywiście, że tak, wyjątki potwierdzające regułę, także Ci, którzy popracowali nad sobą albo dojrzeli do związku później.

Mallwusia , jak to nie zostawia ???? parter Esthera jest po rozwodzie , ona sama zastanawia się "być czy nie być " ?P a zobacz jak o nim pisze

Esthera napisał/a:

Są rzeczy które cenie i które być muszą:
- decyzyjny (łatwo podejmuje decyzje)
- pomocny ( naprawi, ,pomoze )
- podobne poczucie humoru (śmieszą nas te same rzeczy - wymyslamy niestworzone historie - taki humor absurdalny )
- choć to nie mój typ fizycznie to chemia jest maksymalna a seks nieziemski
- ogarnięty życiowo i zawsze tak będzie ( specyficzna praca)
- ambitny ( ma dużo celów przed sobą)
- nie typ lovelasa  ( nie jest babiarzem )
- ważne są dla niego dzieci - ich komfort, zaspokojenie ich potrzeb
- fajnie organizuje czas wolny nam i dzieciom
- lubi tak jak ja przyrodę,  spokój,  zwiedzanie nowych miejsc
- nie jest materialistą,  mógłby więcej zarabiać ale ceni czas wolny, może pracować 3 dni w tygodniu i żyć bardzo spokojnie i w dostatku - nie jest pracoholikiem
Minusy:
- egocentryk ( wyolbrzymia swoje zasługi, bardziej gada o sobie niż o mnie, rozmowy tocza się wokół niego, ja jestem na 2 miejscu, z racji pracy czuje się kimś szczególnym)
- nie znosi krytyki
- zrzuca winę na mnie w konfliktach ( metoda odbijania piłeczki - potrafi być bardzo złośliwy )
- przewrazliwiony na swoim punkcie ( dopatruje się prób poniżenia go tam gdzie absolutnie tego nie ma - to jego projekcja)
- gdy coś jest nie po jego myśli to widać w nim irytację i pewne drobiazgi za bardzo go wytracaja z równowagi ( on to kontroluje ale nie jestem pewna czy to nie jest maska, może kiedyś wybuchnie)
- niezbyt dobrze mówi o swoich ex - nie zanalizowal nigdy niczego pod takim kątem,  że w czymś zawinił  ( uważa że to partnerki miały problem, że były niedojrzałe itp )
- brak wglądu w siebie, masa zachowań obronnych, projektuje i przenosi na innych

Jak dla mnie lista zalet to prawie max w idealnym facecie... minusy to indywidualna interpretacja.

Jak lista zakupów albo wyposażenie samochodu z salonu.
Ciekawe, jak widzi to druga strona...
Wiesz, ludzie w trakcie terapii albo świeżo po niej, we wszystkich widzą to, co terapeuta widzi w nich.

summerka88 napisał/a:

mallwusia napisał/a:

Może zrobić krok do przodu, może krok w tył... To są początki znajomości i takie akcje ??

Co prawda to prawda
Instynkt samozachowawczy mówi "uciekaj", ale autorkę coś trzyma przy tym facecie. Próbuję pojąć co, bez angażowania w ten proces poznawczy moich własnych doświadczeń, ale to trudne. Zresztą nie tylko dla mnie

A co jeśli ją trzyma "resztka rozumu "  która nie jest zbałamucona analizami terapeutycznymi i zabawą w psychologa ???? Jeśli to jej zaburzenie " każe "go tak widzieć ???
Sama pisze że tak ma, ze musi znać przyczynę "Lubię wiedzieć co jaka ma przyczynę."
popatrzcie na listę jego zalet !!!!???? sama autorka je napisała , to są konkrety do życia !

Stawiam hipotezę -  inna niż podaje Esthera jest przyczyna jego zachowania, autorka ma rolę zapalacza albo dopalacza najprawdopodobniej nieświadomie  .

między tą dwójką iskrzy- co jakiś czas wyzwalają w sobie najgorsze cechy. Ciekawe co by stało, gdyby któreś z nich pierwsze upusciło broń i dostrzegło w drugim człowieka, a nie listę wymagań, jakiś projekt na życie, który musi spełnić ich wymagania.
Życzę Ester by zakochała się kiedyś w facecie w gaciach z Biedry do szaleństwa..

summerka88 napisał/a:

chceuciekacstad napisał/a:

A co jeśli ją trzyma "resztka rozumu "  która nie jest zbałamucona analizami terapeutycznymi i zabawą w psychologa ???? Jeśli to jej zaburzenie " każe "go tak widzieć ???
Sama pisze że tak ma, ze musi znać przyczynę "Lubię wiedzieć co jaka ma przyczynę."
popatrzcie na listę jego zalet !!!!???? sama autorka je napisała , to są konkrety do życia !

Stawiam hipotezę -  inna niż podaje Esthera jest przyczyna jego zachowania, autorka ma rolę zapalacza albo dopalacza najprawdopodobniej nieświadomie  .

Tryb "znajdź przyczynę" doskonale rozumiem . Z tego powodu zresztą w tym wątku się udzielam. Esthere ma w gruncie rzeczy bardzo dobry ogląd sytuacji i przyzwoity kontakt ze swoimi emocjami, co w połączeniu z jej łatwością wysławiania się oraz konkretyzowania myśli i oczekiwań, pozwala mi na współbrzmienie z nią. Niemal czuję jej wahania, obawy i nadzieje.

W teorię wyzwalacza, zapalacza czy dopalacza wątpię. Albo nie wierzę w takim sensie, jak mi się wydaje, że ty to obstawiasz. Stawiam raczej na to, że partner Esthere, jak na typowego narcyza przystało, źle reaguje na wszelkie sytuacje i zachowania, które spychają go realnie lub w jego wyobrażeniach z piedestału. Kaażdy, kto nie nawykł do czytania w cudzych myślach i spełniania wypowiedzianych i niewypowiedzianych jego zachcianek, naraża się na niezadowolenie i "karę" za swoje "zaniedbania".

On  Narcyz, Ona Treser.. Co ich do siebie przyciagnęło?

Esthere, nie fochaj sie na mnie bo chce Ci naprawde pomoc.

Po pierwsze, znajdz sobie w necie pdf "Kobiety, ktore kochaja za bardzo". Wiele Ci to wyjasni. Po drugie, prosze, zadzwon na linie Al Anon.

Jestes w uzaleznieniowej relacji i im szybciej sie zorientujesz, ze tak jest, tym lepiej.

, nie

Esthere napisał/a:

Pirx napisał/a:

Przeczytaj za dwa dni siebie.Ten post nawet.
TY JUŻ WIESZ jaki ONA MA PROBLEM. Dyskredytujesz ją. Jak Twój Misio Ciebie.
Jej reakcję widzisz jako reakcję na Twoje słowa. A nic takiego nie ma.
Nic się nie odniesie do faktów tylko " bo ona wyczuwa z daleka "  <--- a Ty co robisz? To co jej zarzucasz.
Napisała co widzi.Ty walisz kontrę,bezrefleksyjnie.
Obudź się.

Jest kontra bo czemu mam zostawiać to ze ona w kolko pisze to samo tak samo bezczelnym tonem?
Pisalam: ta jedna osoba ma taki styl. Nie wydało mi się to adekwatne.  Autorka posta wiele o sobie pisze w innych tematach i nawet sama siebie nazywa " cynicznà ".
Tak. Ja się tak poczułam.  Potraktowana cynicznie.
Ona sama przyznała ze ma takie tendencje.

O co chodzi? 

Ja jej wybaczam. Taki gruboskórny ma styl. Bo ciężkie życie miała. 
Kontra była oparta na faktach które ona sama podała. 

Nie mam żalu do niej.
Jej retoryka mi się nie podoba.
Ale ma swoje źródło.

Lubię wiedzieć co jaka ma przyczynę.

Ta osoba nie jest zła zapewne. Ale używa słownictwa które jest niestosowne oraz nie ma argumentów tylko " wie lepiej ".

Ja mam argumenty.
Ona sama je przytacza w innych swoich tematach. Ja coś wyczulam po niej ale wolałam to sprawdzić.  No i bingo. Sama o sobie mówi CYNICZNÀ.  Czyli rozumie ze ma tak tendencje. Bardzo niemiła zresztą.

I tyle.
Autorka swoimi słowami w innym temacie sama potwierdza to ze jest jaka jest. I to mnie właśnie zabolało.  Ale przynajmniej jest świadoma ze tak ma.

Nie będę przepraszać za to ze dobrze wyczulam ją i UZASADNIŁAM to - i to jej własnymi słowami.

Wtrącę się, bo podczytuję.
Wg mojego odczucia posty Beyondblackie były napastliwe, pisane wręcz chamskim, nie znoszącym sprzeciwu  tonem, więc nie dziwię się Twojej reakcji, przez wiele stron nie reagowałaś, w końcu dałaś upust emocjom.
To wg mnie normalne, aczkolwiek wywlekanie problemów Beyondblackie z innych wątków było rzeczywiście niepotrzebnym odbijaniem piłeczki, tu się zgadzam. To jest Twój wątek.

Esthere napisał/a:

Pirx napisał/a:

idziesz w dobrym kierunku
Nie chciał rozmawiać - parłaś.<--agresor.Bo 'MUSIAŁAŚ" wiedzieć.
Jedyną znaną sobie metodą chciał od Ciebie skruchy.Milczeniem : drugi agresor.Dlatego tez wyszedł.Obrona.
Ty wyszłaś po tym jak zrobił Ci awanturę w sytuacji intymnej jesli dobrze pamietam.Obrona.

Postanowiłaś się nie dać -> nie próbując zrozumieć przyczyny jego zachowania. Skupiłaś się na jego zachowaniu które Ciebie ubodło, pomijając to że wsadziłaś mu palec w oko.Mimo że nie chciał o tym rozmawiać.
Nie mówię tego w jego obronie -> tylko jako wizualizację procesu.
Nie uszanowałaś jego granic.Po czym skupiłaś się na ocenianiu jego zachowania. I tak własnie wyglada 'wasz taniec'.

Masz rację.  Dzięki za wizualizacje. No tak to wygląda. 
Nie uszanowalam granic.
W innej sytuacji to ja chciałam wyjść.
To prawda.

On mówi ze to było wtedy jedyne rozwiązanie.  Ze nie znalazł innego.
Rozumiem go. Brak zasobów na daną chwile by to inaczej rozwiązać.  Ok.

W tej drugiej sytuacji ja tak miałam. 

Tak jak pisałam gdzieś powyżej - nasze zachowania się nakładają i wzmacniają obustronne reakcje.
Chyba w tym tkwi przyczyna burzliwosci tej relacji.
Ładnie to pokazałes patrząc tak z boku. O to chodzi.

Wasze deficyty się nakładają.
On jest jaki jest.
Ty jesteś z drugiego bieguna.
Jedyne co mozesz zrobić to zająć sie swoimi reakcjami .
Blackie ma rację.To jest uzależnienie.Od emocji.Od wiedzy.
I mówimy tutaj tylko o Tobie. Bez oceniania.
Cała reszta,analizowanie, rozbijanie na atomy - daje taki sam efekt.
Jego nie 'wyleczysz' Mozesz zająć się tylko sobą.Nie wiadomo czy to przetrwacie czy nie.
Możesz zając sie tylko swoim podwórkiem.

summerka88 napisał/a:

Esthere napisał/a:

Jeszcze odpowiem na szybko przed praca....Te Wasze pytania dziś - czy chce z nim być ...czy nie chce....i dlaczego. ...i ostatni komentarz Summerki. ...to mnie wszystko ruszyło. ...I powiem Wam....ze jak widzę odpowiedzi, których udzielam tych na tak. ...to są takie zracjonalizowane. I to mój błąd. M to wybor z głowy a nie z serca. Nie stworze  z nim bliskości. Nie będzie moim przyjacielem.  Zylabym z nim w dystansie. Za cenę rodziny, domu, poukladania,  wakacji. ..

I jak każdy wybór z głowy a nie z serca...to mi nie da szczęścia. 

To związek na chwile. Na tu i teraz.
Poczułam to.

Zakończę. ..

Bardzo liczyłam ze będzie mi bliski.  Ale sceny jakie miały miejsce ostatnio pokazaly ze bliskość z nim nie jest możliwa.  Ja to czuje i wiem. A skoro tak - to nie będzie mi dobrze.

Serce mi mowi ze to nie ten facet. Nie ta bajka.
Pomimo plusów. 

Nie umiem kochać kogoś kto mnie w obronie własnej wbija w ziemię.  No nie potrafię.

Esthere,
Fajnie, że robisz sobie podsumowania, bilanse, zestawienia. Ale najważniejsze, żeby finalnie wybór był TWÓJ i opierał się na przesłankach istotnych dla ciebie
Nie zachęcam cię ani do zakończenia związku, ani do jego kontynuowania. Dzielę się swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami, bo ja sama mogłabym związać się z osobą, która ma jakieś zaburzenia. Zaburzenia w sensie deficyty, niedostatki. Jednak moje zaangażowanie w związek z taką osobą uzależnione byłoby od kilku kwestii. Po pierwsze, czy i w jakiś sposób mój partner nad swoimi deficytami, albo raczej nad sobą  - pracuje. Po drugie, czy ja potrafię zrozumieć i współczuć mojemu partnerowi, chodzi o pewien rodzaj zrozumienia źródeł jego niedostatków i deficytów (częściowo pokrywa się to z tym, co pisała Monoceros). Po trzecie, ważny jest poziom zaburzenia (o tym pisała wcześniej Klio).

EDIT:
Czyli jeśli widzę, że mój partner dostrzega nieprawidłowości w swoim zachowaniu, chce to zmienić, pracuje nad sobą, jest otwarty na dialog, potrafi dostrzec, że jego zachowania są dla mnie raniące, bo pozbawiają mnie poczucia bezpieczeństwa, spontaniczności itd, to jest jeden z elementów na plus.
Czyli jeśli zaczynam rozumieć, że "problemy" mojego partnera mają swoje źródło w wielu zranieniach z dzieciństwa, to też nie traktuję jego narcystycznych zachowań jako działań wymierzonych we mnie i aby mnie zranić, ale patrzę na nie jak na jego obrony i strategie, które z jakiegoś powodu i po coś on w sobie wykształcił. I on nad nimi pracuje! to jest kolejny tic na plus. Oczywiście, on musi się dać poznać bez masek, strategii i obron
I najważniejsze, jeśli zaburzenia rozumiane jako deficyty mojego partnera wyrażające się w jego zachowaniach nie są dla mnie zbyt bolesne, frustrujące, irytujące, chociażby dlatego, że rozumiem jego odrębność, to mogę postawić kolejny tic.
Ale wszystko to tak indywidualne kwestie, że jak pisałam wybór musi być twój.

Zgodzę się z tym ze w deficytach chodzi o to żeby jednak nad nimi pracować. M nie deklaruje chęci pracy nad sobą. Przynajmniej werbalnie.  Co myśli i czuje - nie wiadomo. Może i zastanawia się nad sobą tylko się do tego nie przyzna.  On mi powiedział ze jest w porządku.  Ze jego reakcje to odpowiedź na moje zachowanie. Jak mnie zostawił w urodziny to zwalił na mnie ( "źle zareagowalem ale to ty się najpierw źle zachowalas - przyznaj to ").
Następnego dnia zaś przeprosił ze miał ogromne wyrzuty sumienia ze mnie zostawił.  Ze nigdy tak już nie zrobi. Itp.
Pomieszane to wszystko.

Wielu z Was pisało ze po takiej akcji gdy facet zostawia w urodziny - to byłoby ostatnie spotkanie.
Ale ja też myślałam że może źle zareagowałam.  Tam w macu jak byliśmy to on nie chciał już rozmawiać przy ludziach a ja owszem.  Dlatego wyszedł. 
Ale też próbował mnie tym zmusić później do skruchy - milcząc. 
A ja twardo się nie dałam. 
Na pytanie dlaczego za nim nie wyszłam odpowiedziałam: " Jesteś dorosły.  Jeśli wychodzisz - to Twoja decyzja".

Widzisz?
Odkładasz broń.

Ps. Obydwoje o niskim poczuciu własnej wartości.Ty uzupelnoiasz ten deficyt analityką i uwagami (Twoja broń) , on epatowaniem 'kim on nie jest'(jego broń). Robicie to samo, z tych samych powodów w inny sposób.
Przeciwstawnymi metodami.Powstaje klasyczny klincz I perpetum mobile.

Pirx napisał/a:

Widzisz?
Odkładasz broń.

Ps. Obydwoje o niskim poczuciu własnej wartości.Ty uzupelnoiasz ten deficyt analityką i uwagami (Twoja broń) , on epatowaniem 'kim on nie jest'(jego broń). Robicie to samo, z tych samych powodów w inny sposób.
Przeciwstawnymi metodami.Powstaje klasyczny klincz I perpetum mobile.

Ok. Prawdopodobnie.

Wiesz czego się obawiam?
Ze jak tak będę odpuszczać, odkładać broń,  to on mnie zdominuje, wchłonie. ..

Ja mogę.Potrafię.   ...ale ustępuje mu wtedy pola.  Sama znikam. 
Tak czuję. 

Kiedy z nim walczę to bardziej jestem? Tak mi przyszło do głowy. 
Mam zarysowana tożsamość.
Kiedy przestanę to robić to się zatraci moja odrębność. On zabierze całą przestrzeń.  Ma takie zapędy.  Tak czuję.

A może to projekcja?
Obawiam się tego, bo sama tak mam?
Pochlaniam?
A on walczy żeby zachować swoją odrębność?

chceuciekacstad napisał/a:

summerka88 napisał/a:

Co prawda to prawda
Instynkt samozachowawczy mówi "uciekaj", ale autorkę coś trzyma przy tym facecie. Próbuję pojąć co, bez angażowania w ten proces poznawczy moich własnych doświadczeń, ale to trudne. Zresztą nie tylko dla mnie

A co jeśli ją trzyma "resztka rozumu "  która nie jest zbałamucona analizami terapeutycznymi i zabawą w psychologa ???? Jeśli to jej zaburzenie " każe "go tak widzieć ???
Sama pisze że tak ma, ze musi znać przyczynę "Lubię wiedzieć co jaka ma przyczynę."
popatrzcie na listę jego zalet !!!!???? sama autorka je napisała , to są konkrety do życia !

Stawiam hipotezę -  inna niż podaje Esthera jest przyczyna jego zachowania, autorka ma rolę zapalacza albo dopalacza najprawdopodobniej nieświadomie  .

Tryb "znajdź przyczynę" doskonale rozumiem . Z tego powodu zresztą w tym wątku się udzielam. Esthere ma w gruncie rzeczy bardzo dobry ogląd sytuacji i przyzwoity kontakt ze swoimi emocjami, co w połączeniu z jej łatwością wysławiania się oraz konkretyzowania myśli i oczekiwań, pozwala mi na współbrzmienie z nią. Niemal czuję jej wahania, obawy i nadzieje.

W teorię wyzwalacza, zapalacza czy dopalacza wątpię. Albo nie wierzę w takim sensie, jak mi się wydaje, że ty to obstawiasz. Stawiam raczej na to, że partner Esthere, jak na typowego narcyza przystało, źle reaguje na wszelkie sytuacje i zachowania, które spychają go realnie lub w jego wyobrażeniach z piedestału. Kaażdy, kto nie nawykł do czytania w cudzych myślach i spełniania wypowiedzianych i niewypowiedzianych jego zachcianek, naraża się na niezadowolenie i "karę" za swoje "zaniedbania".

Esthere- na przykładzie tej sytuacji rozmowy o snach.
Dobrze jest powstrzymać się od komentarza w stylu- postepujesz egocentrycznie, zawsze chcesz byc w centrum uwagi- czyli OCENIANIA
ale
nie sadzę, by podziwianie krajobrazu potem i oddalenie sie myslami, było dobrym wyjsciem
Co by sie stało, gdybyś bez oceniania powiedziała- kochanie, no dobrze, posłucham o Twoim śnie- ale NAJPIERW Ty posłuchaj o moim, bo pierwsza o tym wspomniałam, ok?
Myslisz ze na tak sformułowane pytanie zareagowałby raniaco?
Nawet jesli tak, to jego reakcja byłaby dla Ciebie informacją.
Wydaje mi sie to bardziej naturalne niż podziwianie krajobrazu..
A moze bałabys sie takiej konfrontacji?

Nie zmieniam zdania, że ten mężczyzna jest narcyzem, a Esthere jest plastyczna. O ile wcześniej tłumacząc jego wyskoki i przy okazji składając się w scyzoryk posługiwała się własnymi teoriami, że przecież nie chciał źle i w gruncie rzeczy  to ludzki Pan z niego o tyle teraz posługuje sie tym co podsuwane jest na forum i znowu powstaje scyzoryk...

Esthere napisał/a:

Mówię przyjaciółce tak : " on źle reaguje, bardzo impulsywnie jak mu zwracam uwagę ". Zapytała : " a co by było gdybyś przestała to robić? ".
No nic by się nie stało - pomyślałam.  Może nie  jest konieczne poruszanie wszystkiego? Może mam taką maniere? 
Więc postanowiłam zobaczyć jak to jest nie robić uwag. Jaki to zrobi wpływ na relacje.
Jak ja się poczuje czegoś nie mówiąc. Czy jednak jakieś zranienie każe mi zareagować na jego słowa,  zachowania? Czy jednak będę z tym ok ze on coś tam mowi/ robi a ja tego nie wywlekam?
Sprawdziłam to i odpowiadam : nie zawsze muszę komentować.  Ja jestem ok  z tym ze nie skomentuję gdy on sobie cos tam powie. Przynajmniej w sytuacjach które ostatnio miały miejsce.
Od tamtej pory był i jest spokój. 
Są pewne rzeczy pomniejsze i tych nie musze poruszać.  Moga być bez znaczenia. Mogę je pominąć. 
Pominelam refleksje ostatnio przy śniadaniu gdy zachował się egocentrycznie.  Tzn mialam chec sie odezwac ze znowu JEGO wypiera MOJE. Ale sie powstrzymalam. Bo to nic nie zmieni.
Podziwiałam w tym czasie krajobraz.
Mi korona z głowy nie spadła. 
Pobyt był sympatyczny.
Wody na młyn nie było.
Potrafię tak.

I o to właśnie mu chodzi. Zamilknij. Patrz tylko i podziwiaj. Żadnych uwag. Żadnego Ciebie w tej relacji, bo tam jest miejsce tylko na jedną osobę plus publikę. Publika może tylko klaskać. Kiedy publika fiknie to ludzki Pan szybko zmienia się w Jaśnie Pana i już nie patrzy łaskawym okiem na publikę. Od kiedy to w relacjach komunikacja ma prawo przebiegać tylko w jednym kierunku?
Jeżeli pójdziesz za radami, by podkulić ogon, zniknąć prawie, nie odzywać się, zero jakiejkolwiek krytyki, to nie wątpię, że w relacji z nim będziesz przeżywała miesiąc miodowy, będzie cudownie. On będzie wspaniały i Ty będziesz zadowolona z rezultatu, bo będzie przecież tak miło. Utwierdzisz się w przekonaniu, że żeby było dobrze, Ty musisz zniknąć i zamilknąć... Twoje postanowienie by odejść następnym razem, gdy mina na polu minowym wybuchnie, zostanie rozwleczone w czasie. Do wybuchu dojdzie na pewno, ale dojdzie do niego później, gdy Ty już zdążysz zapomnieć o umowie jaką ze sobą zawarłaś i gdy uznasz, że znalazłaś klucz do tego człowieka, gdy uznasz, że ta burza minie i szybko będzie można wrócić do poprzedniego idealnego stanu w którym on się nie złości, a Ty nie istniejesz w relacji... 

Pomijając to czego Ty doświadczasz w kontaktach z nim (choć to już wystarczy, żeby  zamknąć za sobą drzwi i za drzwiami zostawić tego Pana) to powiadasz, że ex zostawiła go wkrótce po ślubie, będąc w ciąży... Obecnie toczy się jakaś sprawa, w której ona oskarża go o agresywne zachowanie, on Ci o tym mówi i w czasie rozmowy agresywnie reaguje na Twoje słowa No po prostu człowiek cud, miód i orzeszki
Dom się pali, walą alarmy, a Ty się w tym czasie składasz w scyzoryk, żeby wyjaśnić, że gorąco to wcale nie jest i Tobie się tylko wydaje, że widzisz to co widzisz.
Dlatego też jesteś idealną partnerką dla takich ludzi. Wątpisz we wszystko co widzisz, odczuwasz. Na sytuację spojrzysz z pięćdziesięciu stron, aż w końcu znajdujesz taką, która jest najmniej bolesna do przełknięcia w krótkiej perspektywie. Na długą perspektywę nie ma tu miejsca, bo trzeba byłoby spojrzeć na całość obrazu jaki się rysuje, a nie rozkładać na milion kawałków i wyciągać zwłaszcza te, które są miłe dla oka. Przestań tak wątpić w siebie i to co myślisz i czujesz. Wreszcie zdaj się na to co mówi Twoja intuicja.

Klio, zgoda, powinna być przytomna. Podejscie milcz podziwiaj ( albo czekaj aż bedziesz wystarczająco wkurwiona by zerwać) do niczego jej nie zaprowadzi.
Ma też tendencje do usprawiedliwiania go i słabość do niego, chociaż tutaj na forum zgadza sie z nami, to na osobności z nim może być różnie.
Mogłaby teraz odejść i nie byłoby to dziwne, ale jak najbardziej usprawiedliwione odejście w obronie własnej.
Ale skoro nadal z nim jest- to czemu nie przetestować tej relacji, reagując normalnie, otwarcie i asertywnie wobec niego?
Na NIE przemawiałaby jej słabość- tu przyznaję nie potrafię ocenić, czy Esthere jest słaba czy przeciwnie, nie mam tez doswiadczenia z prawdziwymi toksykami.
Jesli na normalne, spokojne zachowanie z jej strony, nieoceniajace- facet urządzałby jazdy to zdąży wziąć nogi za pas?... nie wiem
Ucieczka żony w ciąży jest niepokojąca.

Klio napisał/a:

Nie zmieniam zdania, że ten mężczyzna jest narcyzem, a Esthere jest plastyczna. O ile wcześniej tłumacząc jego wyskoki i przy okazji składając się w scyzoryk posługiwała się własnymi teoriami, że przecież nie chciał źle i w gruncie rzeczy  to ludzki Pan z niego o tyle teraz posługuje sie tym co podsuwane jest na forum i znowu powstaje scyzoryk...

Esthere napisał/a:

Mówię przyjaciółce tak : " on źle reaguje, bardzo impulsywnie jak mu zwracam uwagę ". Zapytała : " a co by było gdybyś przestała to robić? ".
No nic by się nie stało - pomyślałam.  Może nie  jest konieczne poruszanie wszystkiego? Może mam taką maniere? 
Więc postanowiłam zobaczyć jak to jest nie robić uwag. Jaki to zrobi wpływ na relacje.
Jak ja się poczuje czegoś nie mówiąc. Czy jednak jakieś zranienie każe mi zareagować na jego słowa,  zachowania? Czy jednak będę z tym ok ze on coś tam mowi/ robi a ja tego nie wywlekam?
Sprawdziłam to i odpowiadam : nie zawsze muszę komentować.  Ja jestem ok  z tym ze nie skomentuję gdy on sobie cos tam powie. Przynajmniej w sytuacjach które ostatnio miały miejsce.
Od tamtej pory był i jest spokój. 
Są pewne rzeczy pomniejsze i tych nie musze poruszać.  Moga być bez znaczenia. Mogę je pominąć. 
Pominelam refleksje ostatnio przy śniadaniu gdy zachował się egocentrycznie.  Tzn mialam chec sie odezwac ze znowu JEGO wypiera MOJE. Ale sie powstrzymalam. Bo to nic nie zmieni.
Podziwiałam w tym czasie krajobraz.
Mi korona z głowy nie spadła. 
Pobyt był sympatyczny.
Wody na młyn nie było.
Potrafię tak.

I o to właśnie mu chodzi. Zamilknij. Patrz tylko i podziwiaj. Żadnych uwag. Żadnego Ciebie w tej relacji, bo tam jest miejsce tylko na jedną osobę plus publikę. Publika może tylko klaskać. Kiedy publika fiknie to ludzki Pan szybko zmienia się w Jaśnie Pana i już nie patrzy łaskawym okiem na publikę. Od kiedy to w relacjach komunikacja ma prawo przebiegać tylko w jednym kierunku?
Jeżeli pójdziesz za radami, by podkulić ogon, zniknąć prawie, nie odzywać się, zero jakiejkolwiek krytyki, to nie wątpię, że w relacji z nim będziesz przeżywała miesiąc miodowy, będzie cudownie. On będzie wspaniały i Ty będziesz zadowolona z rezultatu, bo będzie przecież tak miło. Utwierdzisz się w przekonaniu, że żeby było dobrze, Ty musisz zniknąć i zamilknąć... Twoje postanowienie by odejść następnym razem, gdy mina na polu minowym wybuchnie, zostanie rozwleczone w czasie. Do wybuchu dojdzie na pewno, ale dojdzie do niego później, gdy Ty już zdążysz zapomnieć o umowie jaką ze sobą zawarłaś i gdy uznasz, że znalazłaś klucz do tego człowieka, gdy uznasz, że ta burza minie i szybko będzie można wrócić do poprzedniego idealnego stanu w którym on się nie złości, a Ty nie istniejesz w relacji... 

Pomijając to czego Ty doświadczasz w kontaktach z nim (choć to już wystarczy, żeby  zamknąć za sobą drzwi i za drzwiami zostawić tego Pana) to powiadasz, że ex zostawiła go wkrótce po ślubie, będąc w ciąży... Obecnie toczy się jakaś sprawa, w której ona oskarża go o agresywne zachowanie, on Ci o tym mówi i w czasie rozmowy agresywnie reaguje na Twoje słowa No po prostu człowiek cud, miód i orzeszki
Dom się pali, walą alarmy, a Ty się w tym czasie składasz w scyzoryk, żeby wyjaśnić, że gorąco to wcale nie jest i Tobie się tylko wydaje, że widzisz to co widzisz.
Dlatego też jesteś idealną partnerką dla takich ludzi. Wątpisz we wszystko co widzisz, odczuwasz. Na sytuację spojrzysz z pięćdziesięciu stron, aż w końcu znajdujesz taką, która jest najmniej bolesna do przełknięcia w krótkiej perspektywie. Na długą perspektywę nie ma tu miejsca, bo trzeba byłoby spojrzeć na całość obrazu jaki się rysuje, a nie rozkładać na milion kawałków i wyciągać zwłaszcza te, które są miłe dla oka. Przestań tak wątpić w siebie i to co myślisz i czujesz. Wreszcie zdaj się na to co mówi Twoja intuicja.

Zgadzam się z Klio w całej rozciągłości, nie potrafiłabym tego tak świetnie ująć.

mallwusia napisał/a:

Klio napisał/a:

Nie zmieniam zdania, że ten mężczyzna jest narcyzem, a Esthere jest plastyczna. O ile wcześniej tłumacząc jego wyskoki i przy okazji składając się w scyzoryk posługiwała się własnymi teoriami, że przecież nie chciał źle i w gruncie rzeczy  to ludzki Pan z niego o tyle teraz posługuje sie tym co podsuwane jest na forum i znowu powstaje scyzoryk...

I o to właśnie mu chodzi. Zamilknij. Patrz tylko i podziwiaj. Żadnych uwag. Żadnego Ciebie w tej relacji, bo tam jest miejsce tylko na jedną osobę plus publikę. Publika może tylko klaskać. Kiedy publika fiknie to ludzki Pan szybko zmienia się w Jaśnie Pana i już nie patrzy łaskawym okiem na publikę. Od kiedy to w relacjach komunikacja ma prawo przebiegać tylko w jednym kierunku?
Jeżeli pójdziesz za radami, by podkulić ogon, zniknąć prawie, nie odzywać się, zero jakiejkolwiek krytyki, to nie wątpię, że w relacji z nim będziesz przeżywała miesiąc miodowy, będzie cudownie. On będzie wspaniały i Ty będziesz zadowolona z rezultatu, bo będzie przecież tak miło. Utwierdzisz się w przekonaniu, że żeby było dobrze, Ty musisz zniknąć i zamilknąć... Twoje postanowienie by odejść następnym razem, gdy mina na polu minowym wybuchnie, zostanie rozwleczone w czasie. Do wybuchu dojdzie na pewno, ale dojdzie do niego później, gdy Ty już zdążysz zapomnieć o umowie jaką ze sobą zawarłaś i gdy uznasz, że znalazłaś klucz do tego człowieka, gdy uznasz, że ta burza minie i szybko będzie można wrócić do poprzedniego idealnego stanu w którym on się nie złości, a Ty nie istniejesz w relacji... 

Pomijając to czego Ty doświadczasz w kontaktach z nim (choć to już wystarczy, żeby  zamknąć za sobą drzwi i za drzwiami zostawić tego Pana) to powiadasz, że ex zostawiła go wkrótce po ślubie, będąc w ciąży... Obecnie toczy się jakaś sprawa, w której ona oskarża go o agresywne zachowanie, on Ci o tym mówi i w czasie rozmowy agresywnie reaguje na Twoje słowa No po prostu człowiek cud, miód i orzeszki
Dom się pali, walą alarmy, a Ty się w tym czasie składasz w scyzoryk, żeby wyjaśnić, że gorąco to wcale nie jest i Tobie się tylko wydaje, że widzisz to co widzisz.
Dlatego też jesteś idealną partnerką dla takich ludzi. Wątpisz we wszystko co widzisz, odczuwasz. Na sytuację spojrzysz z pięćdziesięciu stron, aż w końcu znajdujesz taką, która jest najmniej bolesna do przełknięcia w krótkiej perspektywie. Na długą perspektywę nie ma tu miejsca, bo trzeba byłoby spojrzeć na całość obrazu jaki się rysuje, a nie rozkładać na milion kawałków i wyciągać zwłaszcza te, które są miłe dla oka. Przestań tak wątpić w siebie i to co myślisz i czujesz. Wreszcie zdaj się na to co mówi Twoja intuicja.

Zgadzam się z Klio w całej rozciągłości, nie potrafiłabym tego tak świetnie ująć.

W punkt. Ja też uważam, że Klio świetnie to uchwyciła.

Jeszcze nie mam zaufania czy to co przeczuwam jest tym co czujè.

No pewnie. Ja tam lubię siebie za swoja wyrozumiałość. Czego jak czego ale tego mi nie brak, choć czasem się źle to dla mnie kończy, wyjaśnianie wszystkiego. Czasem chcę się wkurzyć, bo tego wymaga sytuacja, bo tak bronię swoich granic, bo tak pokazuję swoją asertywność "nie dam po sobie deptać" (nie mylić z agresją). Ale złość jest dla mnie trudna. Za często odpuszczam, darowuję, macham ręką, przymykam oko czy jeszcze inne gestykulacje i czasem to okej, a czasem warto jednak pokazać, że ma się te granice, których nie pozwala się przekraczać. I nie chodzi tu o dominację czy uległość. Osoba broniąca swoich granic nie jest z automatu dominująca.

To co piszesz o matce, jest mi bliskie. Moja nie piła, ale zachowywała się tak po prostu, jak miała gorszy dzień. Też mnie potrafiła zlać, ale też i zwyzywać, a czasem nawet wyjść z domu mówiąc "wyprowadzam się!" i nie wracała przez kilka godzin.

Jeśli jesteś z Wawy mogę Ci polecić mojego terapeutę, chętnie mu zrobię reklamę, bo jest świetny, pracuje w nurcie egzystencjalnym. Słyszałam, że warto zmienić terapeutę po dwóch latach. Coś  o zbytnim przywiązaniu i uzależnieniu od jednego człowieka. Ale też warto może popatrzeć z różnych perspektyw.

Esthere, dobrze wyrazona zlosc nie niszczy. Niszczy bardziej agresja. Moze mylisz zlosc z agresją?

Wczesniej pisalas ogolnie - o swoim rozumieniu zlosci i braku akceptacji zlosci w sobie, nie w odniesieniu do partnera, tylko ogolnie, jak zrozumialam. Nie skupiaj sie caly czas na swoim związku i partnerze.

Mialo byc o Tobie

I nie zgodze sie, ze zlosc jest przyczynkiem agresji - zlosc to zlosc, a agresja to agresja. wydaje mi sie, ze rozumiesz, ale jeszcze nie czujesz tego, Estere. Dobrze ktos tu Ci poradzil, wiecej skupiac sie na odczuwaniu, a mniej na analizach.

pozdrawiam

Esthere napisał/a:

mallwusia napisał/a:

jeszcze na jedno zwrócę uwagę:

"Mam wielkie wątpliwości dlaczego kobieta zostawiła go miesiąc po ślubie.  I to będąc w ciąży. Mieszkali ze sobą 3 lata. A ona się wyprowadziła do rodziców." 
"On uważa że to kwestia jej zaburzeń,  niedojrzalosci...."

i teraz zdaje się walczy o dziecko (o ile dobrze zapamiętałam).

Esthere, nie wyje Ci syrena?

Piszę od początku ze mnie to niepokoi. Ciężko to kupić.  On odpowiada ze przez 3 lata było dobrze. Ze chcieli bardzo dziecko.
W miedzyczasie on się uczył.  Mieszkali w wynajętym domu. Potem przejsciowo a akademiku. Był to czas gdy nie dostał się na staż.  Wiec przez moment nie mieli mieszkania,  on po ciężkim egzaminie został też bez pracy. Ona nie chciała mieszkać w tym akademiku. Wyprowadziła się do rodziców na wieś.  Z kolei on traktował to jako wymuszenie - nie chciał z nią tam mieszkać.  Gdzieś daleko na jakiejś wsi gdzie są 4 domy na krzyż. 
On mówi ze było dobrze dopóki nie było tego ślubu.  Ze wtedy ona pokazała swoje oblicze.  Ze poczuła się tak pewnie, jakby teraz mogła już wszystko. Ze nie umiała się uwolnić od rodziców. Ze ma ona orzeczenie psychologa o niedojrzalosci emocjonalnej. Itd.
Jak urodziło się dziecko to pojechał tam. Teściowa wykopała go - dosłownie!  - z domu.
On przedstawia tę rodzinę jako patologicznà. 
Tyle co mi powiedział. 
I tak. On będzie walczył o dziecko. Chodzi z małà do psychologa . Pani psycholog stwierdziła że dziecko jest nanipulowane przez matkę.  Argumentem koronnym jest to ze matka z tej wsi ma 100 km do pracy - wyjeżdża w poniedziałek,  wraca w piątek.  Dzieckiem ponoć opiekują się dziadkowie. Którzy według niego są patologicznymi opiekunami.
Mała ma trochę zachowań agresywnych. Zmienne nastroje. Używa brzydkich słów. ( on twierdzi ze to jest wyniesione od matki i dziadków - ze jest to efekt manipulacji dzieckiem ).
Mała jest też kochana. Potrafi się czule do mnie przytulic. Wchodzić na kolana.  Mówi często ze chce mnie na zawsze. Mnie i moją córkę.  Z M ma dobry kontakt.  Widać.  Jest za nim.
Trudno mi się odnieść do tego wszystkiego. 
On wnosił o rozwód z jej winy ale była orzeczona wspolwina.

Ach te historie o byłych...emocjonalnie niedojrzała, patologia, wymuszenia, sratatata... Tylko że jakoś 3 lata z nią był i chciał dziecka i to ona go zostawiła, nie odwrotnie.

"W obecnej relacji najbardziej boje się nie jego egocentryzmu.  Tylko agresji. Nie krzyczał na mnie. Nic nie zrobił.  Ale ta ex żona w ciąży mnie niepokoi. Nastrój mu się zmienia tak dziwnie. Jakby emocja docierala do niego po czasie. Taka bomba z opoznionym zapłonem. 

najgorsza jest agresja w białych rękawiczkach.

Ela210 napisał/a:

Może jednak póki co nie ma co się skupiać na byłej, bo i tak nie rozstrzygnie kto był w tym układzie p.. On czy ona, a moze oboje.

Dokładnie. Po co zajmować się cudzymi przekazami o związkach, byłymi żonami, przeszłymi faktami.
TERAZ dzieje się wystarczająco dużo, żeby sobie wyrobić ogląd sytuacji. Luczą się obecne wrażenia, spostrzeżenia, uczucia. Wystarczy tylko jak pisała Klio, nie lekceważyć  nie ignorować ich oraz nie szuakać usprawiedliwień.