co robic zona odeszla - Netkobiety.pl

Dokładnie tak. Teraz masz, Rafale, ogromną motywację, ale co potem, kiedy już wszystko wróci do normy? Co w sytuacjach stresowych, a te na pewno się pojawią? Czy będziesz potrafił radzić sobie z nimi inaczej niż przy pomocy butelki? Czy Ty w ogóle potrafisz jeszcze normalnie żyć? To, że dziś i od kilkunastu tygodni nie miałeś w ustach alkoholu, to jeszcze nie jest normalność, to jest dopiero nieśmiały do niej wstęp. Iza ma pełne prawo Ci nie ufać i bać się z Tobą być. Mało tego, dziwiłabym się, gdyby tych obaw nie miała. Twoje zapewnienia to są tylko puste, na dobrą sprawę niewiele znaczące słowa, tym bardziej, że po drodze zapewne wiele razy i wiele różnych obietnic składałeś, które okazywały się być nimi tylko do następnego razu. Teraz już niczego nie obiecuj, a pokaż swoją postawą i pamiętaj, że tu trzeba wielu, wielu miesięcy, a nawet lat, aby mogła przestać się bać.

Nie szkodzi, nikt nie obiecywał, że będzie łatwo, lekko i przyjemnie, a moje obserwacje pokazują, że myślenie alkoholika nijak ma się do rzeczywistości. Ja Ci życzę jak najlepiej, niemniej staram się całą tę sytuację ocenić jak najbardziej realnie, nie dając tak zwanej fałszywej nadziei.

No widzisz, a mnie na przykład denerwują twoje wypowiedzi. Bo wszystkie inne są sensowne i zwracają uwagę na kluczowe kwestie, których Ty nie dostrzegasz lub nie chcesz dostrzegać. Myślisz, że wygrałeś z nałogiem i za to należą Ci się brawa i kolejna szansa. Wręcz przebija przez Ciebie egoizm i postawa roszczeniowa . Znów chcesz wszystko zwalić na rodzinę – jeśli Ci się nie uda ona będzie winna bo nie uwierzyła w twoją zmianę. Ja czytając to co piszesz, mając do czynienia z osobą uzależnioną od alkoholu, też bym Ci nie uwierzyła. Życie z alkoholikiem dla osoby współuzależnionej to ciągłe stąpanie na tykającej bombie. Tak naprawdę nigdy do końca nie można jej w tej kwestii zaufać, zawsze jest obawa. I uwierz mi, że np w moim domu, bywały miesiące gdzie dana osoba nie wzięła alkoholu do ust, za każdym razem zarzekała się, że nigdy więcej, widząc jak bliscy cierpią, ale... zdarzały się jakieś problemy, stresujące sytuacje i to wracało. I to co się odbudowywało miesiącami, szlag trafiał... były awantury, ciche dni, nawet tygodnie... i kolejne dawanie szansy... w końcu przez ten czas dana osoba się starała, itd., itd. W zasadzie to trwa do dziś, dana osoba wykazuje zawsze chęć leczenia, są terapie, leki, te czasy abstynencji bywają dłuższe... Dni kiedy sięga po alkohol zdarzają kilka (2-3) razy w roku. Ale już wszyscy są tak przewrażliwieni, że nawet jeden kieliszek czy piwo... powoduje nerwową atmosferę, zawód tą osobą. Jednak nigdy nie są to (o dziwo) imprezy rodzinne, gdzie bywa alkohol. Wtedy o dziwo nie ma żadnego problemu. Ale to tak jak z dzieckiem, wystarczy spuścić z oczu... zostawić samego z ‘problemami’, wyzwaniami życia codziennego i... alkohol powraca... Patrząc na Ciebie, to co piszesz i własne doświadczenia z osobą uzależnioną od alkoholu, odnoszę wrażenie, że takie osoby nawet jak nie piją, nie radzą sobie w normalnym życiu bez wsparcia, tym samym przerzucając odpowiedzialność za wasną chorobę na innych, bliskich. To jest bardzo stresujące i nie fair. Ja absolutnie rozumiem Twoją żonę i choć tego nie dostrzegasz, ona tak naprawdę Ci tym „chłodem” pomaga, pomaga w tym byś wziął odpowiedzialność za własne życie, postępowanie. Nauczył żyć sam, radzić sobie w codziennym życiu, podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Inaczej, jak wydarzy się znów jakiś problem... zamiast z nim sobie poradzić „na trzeźwo”, sięgniesz do butelki. Zrobiłeś już pierwszy krok, powiedziałeś „a”, więc jesteś na dobrej drodze. Zresztą każdy tu Ci to mówi, ale to dopiero początek. Nie obarczaj odpowiedzialnością za to czy wyjdziesz z tego czy nie swojej żony, rodziny. To zależy wyłącznie od Ciebie. Jesteś dorosłym człowiekiem, a nie dzieckiem. Wiadomo, że Ty byś chciał już teraz, ale wtedy żona zrobiłaby krzywdę nie tylko sobie i dzieciom, ale też Tobie. Jeżeli nauczysz się radzić sobie z własnym życiem, codziennością sam, przestaniesz być obciążeniem dla innych, a może nawet zaczniesz być wsparciem. Przestań mieć roszczeniową postawę wobec rodziny. Oni tak naprawdę robią Ci przysługę, czego nie dostrzegasz. Jeśli sam sobie poradzisz, to jeszcze masz szansę wyjść na ludzi... jeśli nie.. to tylko i wyłącznie sam siebie możesz winić. Pomyśl, jeżeli sam z tego wyjdziesz, zaczniesz normalnie funkcjonować „trzeźwo myśleć”, to czy z żoną, czy nie dasz sobie radę. Nie ma tupania nóżką, nie ma wzbudzania poczucia winny w innych, bo sobie nie radzisz... Tylko pracą nad sobą możesz odzyskać ich szacunek i zaufanie. Póki tego nie zrozumiesz i nie zaczniesz stawać sam na nogi, nie ma szans na to. To co teraz robisz, to tylko malutki kroczek ku temu... I jeszcze raz powtórzę, żona przyjmując Cię w tym momencie i biorąc współodpowiedzialność za Twoje wyzdrowienie, zrobiłaby krzywdę wszystkim, sobie, dzieciom i Tobie. Ty musisz SAM stanąć na nogi, nie tylko odstawić butelkę, ale zacząć sam funkcjonować, brać odpowiedzialność za własne decyzje. Wiadomo, że Cię to irytuje, bo chętnie wróciłbyś do żony itd. Ale nie tędy droga. Jeżeli naprawdę chcesz z tego wyjść.... bo może nie... i to jest tylko „gra” by wrócić do tego co było... ci znanego... bo chyba każdy widzi, poza Tobą, że życie w trzeźwości Cię po prostu wciąż przerasta.

Edit: akurat osobą uzależnioną jest jedno z moich rodziców, nie mąż, więc.. wypowiadam się z perspektywy dziecka. Czy w ogóle poza użalaniem nad sobą, przeszło Ci przez myśl, jaką krzywdę robiłeś/robisz dzieciom? Nigdy to nie pozostaje bez wpływu na ich życie. Często dzieci alkoholików, też mają później z nim problemy. Albo wręcz odwrotnie. Ja np wręcz histerycznie reaguję na alkohol. Z drugiej strony mam problemy natury emocjonalnej – skłonności do uzależnień w tej kwestii, wpędzania w poczucie winy.. czy też życia „w kłamstwie”, w końcu kto chętnie mówi nawiązując nowe znajomości, że wychował się w rodzinie z problemem alkoholowym czy agresją? Ja jestem dorosłą osobą i długo miałam z tym problem. Też musiałam sobie z tym radzić...wciąż to robię. Ty zdaje się w ogóle przez ten pryzmat nie myślisz o dzieciach, bo sam jak dziecko zachowujesz. Uwierz, po nich to nie spływa. Teraz mają spokój. Ty myślisz, że to by było dobre dla wszystkich, jakbyś  teraz wrócił do rodziny... NIE! Dla Ciebie może , bo byś nie był z tym sam. Nie dla nich. I w sumie też nie dla Ciebie.. ale tego wciąż nie rozumiesz.

Edit2: I nie mogę „czytać” jak bagatelizujesz te 20l chlania i wymagasz teraz coś od żony a wręcz chcesz przerzucić na nią odpowiedzialniść za niby ‘rozpad’ waszej rodziny. Kiedy ewidentnie sam wciąż ze sobą nie radzisz. Alkoholik to kolejne dziecko w rodzinie.. które zatruwa wszystkim życie. A przecież to Ty jako dorosły facet, mąż i ojciec powinieneś być wzorem i wsparciem dla nich.
Możesz jeszcze być autorytetem dla dzieci, jeśli się podniesiesz... Bo to co teraz reprezentujesz i do czego rozpaczliwie dążysz to nic innego jak powrót pod dach i spódniczkę żony. Bo zwyczajnie sam nie dajesz sobie rady... zwalając winę na to, że żona odeszła.. Otrzeźwiej i dorośnij!

O ile wypowiedzi osób mających wiedzę z boku, czy żyjących z mężem/żoną alkoholikami nie zrobiła na Tobie wrażenia, to może moja, z perspektywy dziecka, coś da... Jeśli nie, to marne szanse widzę, że szczerze chcesz coś zmienić.. jedynie co to poużalać nad sobą i przerzucić winę na innych...

Ale Ty jej nie straciłeś teraz, traciłeś ją całymi latami, dzień po dniu, z każdym wypitym kieliszkiem i butelką, każdą awanturą, niespełnioną obietnicą, a chciałbyś ten proces odwrócić z dnia na dzień? To tak NIE działa.
Ty musisz uzbroić się w cierpliwość, ogromne pokłady cierpliwości.

Nie Rafał, my w nic nie musimy wierzyć, my po tym co czytamy widzimy jak jest. Cieszę się, że alkohol już Tobą nie rządzi, ale masz problemy emocjonalne. Żona ma Cię dość i ja się wcale nie dziwię. Ma dzieci, nie potrzebne jej kolejne problemy i kolejne "dziecko" które sobie w życiu nie radzi. Wiadomo, że matka chce chronić dzieci. Co im Ty dawałeś pijąc? Otrząśnij się. Ja, tak jak powiedziałam, za cenę tego co przeszłam z rodzicami, z których jeden pił... wolałabym by się rozeszli, darując nam to wszystko...
Btw nawet podziwiam Twoją żonę i jej kibicuję.. Tobie też ale w innej kwestii - wyjścia z nałogu... zanim  to zrobisz zostaw rodzinę w spokoju.

tak zrobie   niech zyje   sama bez  milosci i meza   poddalem sie ,,,nie bede walczyl  o milosc   jak mnie kocha   zobaczy,,ps,codze do terapeuty..ale  tez odpuszcze  ,,terapia1 a zycie co innego

bede sam zyl  ....i   koniec///boje sie czy wyczymam psycha mi calko siadla ..obym czegos  nieodj,,,,lbo jusz same nerwy i wscieklosc na  zycie siebie i  zimno zone,,,mysl ze mnie kocha  ale chyba to koniec

Rafale, z tego co napisaliśmy na tych sześciu stronach postów, Ty naprawdę nie zrozumiałeś nic, a jeśli jednak cokolwiek, to niewiele. Wyrzucasz z siebie potok słów, ale nie wynika z nich nic konstruktywnego. Ktoś po drodze trafnie to określił - być może organizm masz trzeźwy, ale umysł wciąż pijany. Jeśli w ten sam sposób rozmawiasz z Izą, to tym bardziej nie dziwię się jej reakcjom.

ona sama ja sam  i koniec,,,nieda sie prosic o milosc i rodzine niemam jak trudno,,straca dzieci naiwiecej paczac na walke mamy i taty...ja chce normalnie zyc  ale zona nie daje nadziej na pszyszlosc  stracila wiele z czlowieka  ktorego kochalemm  naprawde  to jest tragiczna sytuacja,,,roxa   zdaje sobie sprawe to    mojjjjjjjjjja wina

To żyj normalnie, czy ktoś Ci na to nie pozwala? Normalność to nie musi być powrót do tego, co było. Żyj normalnie dla siebie i po to, aby nie zmarnować kolejnych lat.
I może zacznij w końcu uważnie czytać, co piszemy, inaczej ta dyskusja nie będzie miała najmniejszego sensu.

Trudno się nie zgodzić, zresztą wcześniej gdzieś napisałam, że jak każdy alkoholik, tak i Rafał, szuka usprawiedliwienia, jakby mu się po drodze noga pośliznęła - wtedy winę za swoją porażkę będzie mógł zrzucić na Izę i to ona będzie tą najgorszą, bo nie zrozumiała, nie chciała, nie pozwoliła. Zresztą już dziś powoli idzie w tę stronę.

Rafał generalnie powiem Ci tak... po Twoim zachowaniu choćby na forum (ogromnej niestabilności psychicznej) widać, że na pewno nie jesteś trzeźwy.
U alkoholika problemem nie jest piwo, czy wódka samo w sobie tylko jego charakter i sposób życia. To nie alkohol doprowadził do Twojego alkoholizmu tylko Ty Sam - nie ma co pisać, że alkohol Tobą nie rządzi, bo nigdy tak nie było. To jest substancja, która nikogo nie może do niczego zmusić. Raczej ludzie są zbyt zachłanni.

Natomiast jeśli nie chcesz się zmienić - tak naprawdę obstawiam, że nie potrafisz a tego typu twierdzenia, że nie chcesz być pantoflarzem itp. to ochrona zawyżonego ego - to pozostaje tylko dalsze życie w fantazjach na temat samego siebie, przy czym jak widzisz rodzina już nie chce w tym uczestniczyć. Może właśnie w powodzie Twojego trzeźwienia jest problem? Nie wyszło to z Twojej osobistej potrzeby (powiedziałeś dość tego), a strachu przed samotnością? Jak wielu tutaj zauważyło "myślenie alkoholika" nadal jest mocno w Tobie zakorzenione i już szukasz pretekst, aby innych obarczyć swoją nieporadnością. Dorosły mężczyzna, a co gdyby Izka jeszcze z Tobą piła? Tym samym mózg kopiuje stare nawyki: "zrobię A --> później B --> to muszą mi dać C". Zabrałeś dzieciom spokojne dzieciństwo, a żonie małżeństwo. To musi Ciebie kosztować, jeśli nie jesteś gotowy zapłacić ceny jak to się dzieje w normalnym świecie, który Ciebie dzięki Izie ominął (brała za Ciebie odpowiedzialność) to cóż mamy Ci powiedzieć. Dawać obietnice bez pokrycia, ganić rodzinę - czyli kłamać?
Właśnie o to chodzi, że czasami o coś trzeba walczyć długie lata i nie ma zmiłuj się. Czekać na wyniki, takie jest dorosłe życie.

Posłuchaj to jest Twoje życie i Twoje wybory. Jeśli chcesz odejść to odejdź, a nie pisz głupoty, bo Ona nie chciała to ble ble ble. Jeśli chcesz zostać to zostań i walcz, a nie piszesz, bo Ona nie chciała się spotkać ble ble ble. Robisz z Siebie ofiarę, aby być w centrum uwagi. W Twoim zachowaniu pozostała ogromna gama różnych zachowań i podejść z powodu których Ona odeszła. Czy Ty choć raz w życiu mógłbyś się przemóc i zrobić coś bezinteresownie, nie oczekiwać rewanżu, aby to było szczere?

tata nie zyje mama w usa   stary typ myslenia a rodzina moja i izy niechce sie wtrocac,,wiedza ze niepije i sie staram ,,widza tez zachowanie izy,,zastanawiaja sie czgo ona jeszcze chce,,tagze mam tylko 1 przyjacolke dagmare  ktora wie co czuje  trappeutke oraz paru znajomych po terapii 7 tyg ,sam musze sobie radzic ze wszystkimm,,najg, z glowa i uczuciami,,serce chce a iza odpycha   to skur,,,,,o boli.ot wszystko

po prostu ludzie chce miec rodzine    a niemam szans  zadnego ruchu ,,,,tylko czekac  w bolo i bezsensie zycia bez nich..zasluzylem  ..ponosze konsekwencje,,co bedzie////

Tak z ciekawosci zapytam na ilu terapiach byłaś ?

7 tyg zamknieta i co tydz w piatek ..terapia to 1 a zycie2  .zyskalem trzezwosc a trace zone  ..popierd....e to wszystko..ma racje,,pietruszka.

A czy ja stwierdziłam gdzieś, że Rafał nie chce odzyskać rodziny? Tylko że tego nie załatwi mu samo chodzenie na terapię - o tym dokładnie mówię. Chodzenie na terapię tylko po to, żeby przekonać żonę o swojej zmianie, nic nie da. Na terapię chodzi się po to, żeby tej zmiany w sobie naprawdę dokonać.

Rafał, kilkukrotnie już użyłeś wyrażenia "terapia to jedno, a życie to drugie". Stąd niestety moja prawie pewność, że Ty terapię ten raz w tygodniu po prostu odbębniasz, byle było. Dopóki tego, co wypracowujesz (z założenia przynajmniej) na terapii nie przełożysz na prawdziwe życie, to efektu po prostu nie będzie.
Natomiast Twojej żonie doskonale idzie właśnie przekładanie tego, czego dowiaduje się na swojej terapii, na życie i to właśnie robi. Ty to nazywasz, że zrobili jej pranie mózgu. Nie, ona właśnie zdrowieje po praniu, które Ty jej robiłeś w małżeństwie. Jeśli chcesz zdrowieć razem z nią i razem z nią się zestarzeć, to nie oddzielaj terapii od życia, bo terapia jest właśnie po to, żebyś swoje życie zmienił na lepsze.

Słuchaj terapeutki, wprowadzaj jej zalecenia w życie. Dopóki będziesz robił po swojemu - czyli tak jak dawniej, kierowany swoim jeszcze pijanym myśleniem - nie wygrasz. Chcesz wygrać - zacznij robić co innego niż do tej pory, bo tym poprzednim zachowaniem przegrałeś i jeśli tego w sobie nie zmienisz, to będziesz przegrywał nadal.

Nie wypowiadam się na temat Rafała terapii, bo nie wiem, jak jest prowadzona, nie będę twierdzić, że źle lub dobrze. Ale z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że Rafał do zaleceń terapeutki się nie stosuje, bo sam to napisał.
Jeśli znalazł się na terapii nie z własnej woli - to niestety chleba z tej mąki nie będzie i na nic żadne rozważania. On ma chcieć sam z siebie, a nie oczekiwać, że ktoś go na tyle zainteresuje, że mu się zachce. Na tym cały wic polega, że to nie przedszkole i nikt dorosłego alkoholika nie będzie prowadził przez życie za rączkę. Nie pomagaj Rafałowi przenosić odpowiedzialności za to, że on nad sobą nie pracuje, na terapeutkę. Nie tędy droga.

Tak z ciekawości zapytam - na ilu terapiach byłeś?

Ja tu nie przyszedłem opowiadać o swoim prywatnym życiu Jak będę odczuwać taką potrzebę, to założę własny wątek

A może znasz osobę użalezniona , która z własnej nie przymuszonej woli sama zdecydowała sie na leczenie , na która nie zadziałały czynniki zewnetrzne w tym wypadku rozpad rodziny badz inny o której nie powiedział ? wątpie , wiec skoro jest tam nie z własnej woli trzeba go tak terapia zainteresować zeby przychodził tam z własnej.

Pozatym musze na dzis kończyć , bo rodzice nie pozwalaja mi tak długo siedzieć przed komputerem. Ciao

co niektorzy  ,tylko neguja ,,a nie przezyli tego co ja i zona..powt100 sam,,,sam chce sobie pomoc przez terapie ale nie raz nie dwa nie slucham terapeuty..ide mimo ze moze byc klopot ..serce tesknota,,,wiem ze powinnem sie odseparowac od zony..ale nie potrafie...ciezko samemu sobie z wszystkim poradzic,,latwo negowac doradzac..gorzej  wdrazac w zycie..ja w sobie wszystko przezywam i probuje analizowac...lecz nieraz mi wychodzi ze zona nie kocha i niechce walczyc,,mimo moich staran,,zyje w hustawce smutku  i beznadzieij..ida swieta a bez nich sobie niewyobrazam swiat..dolujace to wszy

Zgadza się, ale mając do czynienia z powiedzmy podobnym przypadkiem, zbyt szybkie 'wybaczenie' i uwierzenie w zmianę to szkoda dla wszystkich.
Oczywiście, że życzę Rafałowi happy endu ale uważam, że za wcześnie mówić o wiośnie kiedy jedna jaskółka pojawiła... on najpierw musi sam stanąć na nogi...  ewentualnie potem chcieć odzyskać rodzinę... W tym przypadku to nie fair, że znów na nią chce zrzucić ten ciężar. Wiem o czym mówię, bo przez to przechodziłam jako dziecko. I jak wspomniałam wyżej były miesiące bez picia, pokora, próba wynagrodzenia wszystkim krzywd... i za jakiś czas znów...

Ależ ja to od początku wątku powtarzam - żona doskonale wprowadza w życie to, czego się nauczyła na swojej terapii, a Rafał ma problem ze zrozumieniem. Dopóki on sam tego nie zrozumie, żona go nie przyjmie - i chwała jej za to tak naprawdę.
Już tu wspominałam - sama miałam okazję obserwować koleżankę w takim momencie zyciowym. Gdyby nie jej siła tak naprawdę, to nie wiadomo,  jakby się skończyło, jakby wybaczyła za szybko, to pewnie do dziś by się szarpali albo dawno byli po rozwodzie.
A drugi przypadek, o którym też pisałam - i mniej więcej czasowo zgadza się nawet z Rafałem - miałam okazję rozmawiać z córką gościa, została zaproszona do ośrodka leczenia uzależnień na rozmowę z psychologiem. Na pytanie "to jak ja mam tacie pomóc?" usłyszała "Pani? Pani jest dorosła, pani ma swoją rodzinę, proszę się zająć swoją rodziną. Tata też jest dorosły i ma sobie radzić sam". Tyle w temacie.

tylko mi brak juz sily i niewidze wyjscia z lsu a pustynie.ide sam i boje sie traz cokolwiek zrobic bo wszystko,iza ,wytyka czepia sie nieusprawiedliwiam sie,,tylko mimo wszystko,,powinna jak kocha podac reke i sprobowac zaufac a nie ignorowac i odpychac,,to nie fer.

musze zyc bez osob ktore kocham trudno,,moze z czasem zrozumie..bo teraz..beznadziejna sytuacja roxana nierozumiesz prosze nie heytoj,dziekuje ci juz za wypow,pa

Obok innych alkoholików, których znam, a którzy z tego wyszli, mam kuzyna, który przez swoją chorobę rozwalił sobie rodzinę. Dziś jest po rozwodzie, ale daje radę, pomimo że w decydującym momencie i żona, i dzieci odwrócili się od niego. Widać, że to rozumie, ma świadomość, że to on nawalił, ale żyje w trzeźwości dla siebie i po to, aby nie stracić więcej niż utracił do tej pory. Uwierz, że naprawdę można i warto.

Rafale, nie pisz, że nie znamy tematu, ja znam go doskonale, nawet jeśli alkoholika nie mam we własnym domu. Mam na przykład przyjaciela, z którym swego czasu byłam bardzo blisko i nawet pomagałam mu wychodzić na prostą. Mężczyzna otarł się o śmierć i to był ten decydujący moment, kiedy zdecydował się o siebie zawalczyć. Mało tego, po latach dowiedziałam się, że pomimo trzeźwienia, a może właśnie dlatego, że trzeźwiał, świadomość jak wiele w swoim życiu zniszczył sprawiła, że właśnie wtedy, gdy go poznałam, był o krok od samobójstwa. Może Ty też poszukaj w swoim otoczeniu kogoś, kto temat rozumie i poda Ci rękę, ale jednocześnie nie będzie czuł się obciążony przeszłością i traumatycznym życiem z Tobą, tak jak obecnie czuje się nimi obciążona Iza.

Może wyjaśnisz Rafałowi

Czemu tak jest "żona/matka"
I kto za tym stoi

I czemu często w rodzinach nie ma tego o czym piszesz

I czym często jest rzekomo zdobywanie zaufania, szacunku, w rodzinach z autorytatywnością
Z której jabłoni te dwie połówki jabłka spadły?
Może by nazwać rzeczy po imieniu, łatwiej by zrozumiał punkt siedzenia aktualnego

Po co wstyd? Itd itp

Może łatwiej z piaskownicy będzie wyjsc

Jest takie stare powiedzenie

"Jeśli coś jest właściwe, nie musi się spieszyć"

Zdecydowanie wolę być nie-gramotny zatem

zrozumienie podstawowych wartości, wiele może zmienić

każdy może mieć swoje "lata świetlne", to może być kilka: chwil, dni, lat, żyć sorry wcieleń

wspominasz o irracjonalnych sprawach związanych z wpojonymi reakcjami z pola własnego dzieciństwa, więc sama wiesz jak to ciężko jest, nawet gdy głowa "trzeźwa" i motywacja wielka, natomiast "serca" brak

piszesz też o przebaczeniu, obawiam się jednak że nie do końca świadomie, używasz tego słowa

autor, się budzi, i czy wstanie lewą nogą, czy prawą, czy jeszcze poleży, czy schowa się pod kołdrę, to są jego decyzje

rzekomo, zdrowa osoba, tyle samo potrafi nauczyć się zarówno z błędów jak i powodzeń, decyzja-konsekwencja-weryfikacja/redefinicja - i do przodu, jakkolwiek to brzmi
rozrzutni natomiast Ci co uczą się na własnych, najtaniej natomiast pobierać naukę z czyichś błędów

problem w tym że można wpaść w pułapkę, życia nie swoim życiem

Dobrego Dnia

edit. dziś zdecydowanie nie-gramotność mnie opuściła, changes

Nikt tu nie mówi, że nie starałeś czy starałeś. Podjąłeś pierwsze kroki ku wyzdrowieniu i stałeś bardzo roszczeniowy i niecierpliwy – to chyba każdy może powiedzieć.  Nie przyjmowałeś opinii/rad, które tu się pojawiły.. a z tego co zauważyłam KAŻDY życzył Ci dobrze i dobrze radził. Z tymże to Ty sobie nie radzisz z nową rzeczywistością.. być może swoją nachalnością zraziłeś żonę. Każdy Ci mówił, nie tędy droga, jesli chcesz odzyskać rodzinę, albo choćby jej szacunek. Widzisz, pomimo, że jesteś „trzeźwy” wciąż próbujesz zwalać na innych.. bo żona zła, czy się usprawiedliwiać pisząc przecież widzicie, że się staram. No raczej widzieliśmy wolę wyjścia z nałogu ale brak konsekwencji nie tyle nie w piciu,  co radzenia sobie samemu. Szkoda, że nie zrozumiałeś, że żona kolejnego „dziecka”, obciążenia,  w postaci męża nie potrzebuje. Chce chronić swoje dzieci i siebie, mieć spokój. Tylko w sytuacji gdybyś sam NAPRAWDĘ stanął na nogi, miałbyś u nich szansę, ale nie nachodzeniem, czy wyrzutami, że to ONA nie chce ratować rodziny. Ja wiem, że to trudne do przełknięcia, ale tak jest. Uwierz nie picie przez jakiś czas nic nie znaczy, skoro po twoich wpisach można sądzić, że odstawiasz jakieś sceny, skoro żona znów nie chce Cię znać, a przecież z tego co pisałeś były jakieś przebłyski... małe ale.. Widocznie ją zawiodłeś zachowaniem... nie tyle piciem.

Miałam kiedyś znajomego, który bardzo zabiegał o moją uwagę, tak zabiegał, że aż przedobrzył, bo zaczął robić wyrzuty, kiedy było mu jej za mało, oczekiwać więcej niż w ogóle miałam ochotę dać, stał się zwyczajnie męczący, a przy tym nie potrafił zrozumieć o co właściwie mi chodzi. Rafał działa tak samo - stąd, jak słusznie zauważyłaś, Roxanne, narastająca u Izy niechęć.

Rafale, Ty musisz w końcu zrozumieć, że sama fakt, że nie pijesz, choć dla Ciebie jest czymś wielkim, dla zwykłych śmiertelników nie stanowi żadnego wyczynu. Ty natomiast zachowujesz się tak, jakbyś oczekiwał stawiania pomników, a przede wszystkim, że wszystkie winy z tego jednego powodu zostaną Ci wybaczone. Po raz kolejny podkreślam - to tak NIE działa. To że nie pijesz to za mało, aby zmienić nastawienie Izy, Ty musisz teraz bardzo się postarać, aby ona mogła zobaczyć w Tobie nie tylko kogoś, komu może zaufać, ale też przyjaciela. Niestety nie jest przyjacielem ten, kto myśli głównie o sobie i nie zwraca uwagi na potrzeby, oczekiwania i uczucia drugiej strony.

Tańczycie z nim tango, tak samo jak robiła to jego żona. Pytanie - po co? I kto komu tu pomaga? On Wam, czy Wy Jemu.

Myślę, że na swój sposób Rafałowi to pomaga, kiedy w każdej chwili może tu wejść i po prostu się wygadać.
Mnie jest go naprawdę żal, tak po ludzku, bo błądzi, miota się, uczy nowego życia, ale zupełnie mu to jeszcze nie wychodzi.
Podstawowa różnica między nami i Izą jest taka, że my w każdej chwili możemy zamknąć wątek lub zupełnie wyłączyć komputer i iść do swojego życia, a Iza w swojej bezsilności trwała u jego boku przez 20 lat.

Podobna metoda terapeutyczna została pokazana w filmie "28 dni" z Sandrą Bullock w roli głównej, przy czym tam alkoholik najpierw miał opiekować się rośliną, potem psem, a dopiero jeśli po roku okaże się, że pies ma się całkiem dobrze, może nieśmiało próbować tworzyć nowy związek z inną osobą. Całość, jeśli się nie mylę, w założeniu miała zamykać się w jakichś dwóch latach, a nie ledwie kilkunastu tygodniach, jak u Rafała. To jest oczywiście uwaga do niego, by naprawdę próbował walczyć z tą swoją niecierpliwością.