co robic zona odeszla - Netkobiety.pl

Słuchaj terapeutki.

Jedyne, co ja mogę powiedzieć, to że z czasem będzie coraz lepiej, coraz łatwiej, tylko wytrwaj i nie pij.

odpuscilem i sie poddaje w kontaktach z iza i z dziecmi .glowa muru nieprzebije..moze z czasem zobaczy ze jest we mnie cos za co mnie kochala //a jak nie bede sobie inaczej ukladal zycie  ..bo stary nie jestem..tylko niewiem jaki jej dac czas na ..pelna decyzje 3 mies ,,,wystarczy chyba niewiem /niemozna zyc w pacie caly czas i bolu

Z czasem będzie coraz łatwiej.

Co robisz na codzień? Pracujesz? Co robisz w wolnych chwilach? Jeśli nic, to spróbuj znaleźć zajecie, czytaj książki, póki ładna pogoda idź na rower albo spacer - co tam lubisz, byle zająć czymś głowe, nie spędzać czasu na zamartwianiu się, dostarczyć sobie jakichś przyjemności, oderwać się.

No właśnie nie jestem taka pewna, czy już się odbiłes... I Ty też nie powinieneś być. To jest bezpodstawna pewność, na niczym nie oparta. Jak Ci stuknie rok abstynencji, to wtedy możesz zacząć mówić, że się odbiłeś. Teraz za wcześnie. A nawet alkoholicy, którzy nie piją od lat mówią o sobie "niepijący alkoholik" - bo alkoholikiem jest sie już na zawsze i trzeba zachować kontrolę i ostrożność.

A co do tego, że Ci sie nie chce nic robić - tak już jest, gdy jesteśmy w dołku, w depresji, ale trzeba cos robić, choćby małe rzeczy, spacer, poczytać chociaż 10 minut, posprzątać, by zająć czymś myśli, ale też by poczuć się lepiej.

Dobrze, że masz wsparcie w tej koleżance z AA. Jak to działa? Czy ona jest kims w rodzaju mentora, kto już wyszedł z alkoholizmu i teraz pomaga Tobie?

Ja widzę to tak - jeśli odejście żony było tym impulsem, który zmusił Cię do podjęcia walki z chorobą, to cokolwiek dalej stanie się z Twoim małżeństwem, Ty i tak wygrałeś. Pod warunkiem, rzecz jasna, że będziesz twardy w swoim postanowieniu życia w trzeźwości.

Ciagle mowisz o robieniu z siebie pantoflarza, a to nieprawda. Jestes tylko czlowiekiem. Odejscie zony sprawilo ze cos sie zaczelo dziac, zaczales myslec trzezwo, zaczales walczyc i zaczales "zdrowiec". Przechodzisz najgorszy okres, ale kiedys bedzie lepiej. Nie wiadomo kiedy. To juz zalezy od cb. Rob dalej to co robisz, naprawde znajdz hobby-zmus sie do tego. Przebywaj z ludzmi rowniez niepijacymi. Wszytsko sie ulozy...

Rafał wez ty juz nie przesadzaj bo naprawde...cel masz tylko zamiast myslec pozytywnie i samego siebie szanowac ze to co robisz to ty takim czyms sie pograzasz i w kolko to samo. Do tej pory robiles swojej rodzinie krzywde, postaraj sie zeby np. te Swieta Bozego Narodzenia byly inne niz dotychczas. Cały czas mowisz ze nikt nie widzi, nie zauwaza, uzalasz sie strasznie. Czasu nikt ci nie poda: ile co jak. Mozesz sam sobie rok w rok wydluzac ten czas trzezwosci jesli tego potrzebujesz. Swoje rob, mysl pozytywnie a zobaczysz ze wszystko sie ułozy.

swieta jak niewroca spedze sam nie bede prosil by byc na wigilii,,niepoczebuje izy laski,, wkurza mnie to odejscie i zimnosc  to zabije mnie ..niewiem co ona czuje   .ale jest zadumna by wrocic  ,,ja jej powiem zeby do swiat  zdecydowala  ,,bo nie chce zyc  w czekaniu i bolu,,ja swoje robie  a iza ma to w du,,,ie..  niechce jej zdradzac ale jestem tylko czlowiekiem i mam swoje poczeby.to jej powiem .ona zdecyduje..by wiedziala odemnie a nie od,,,obcych ..mysle ze to sprawiedliwe  miala i ma czas ..niech  zdecyduje

czytam ale brak mi cierpliwosci i chcialbym by wrocili do innego trzezwego domu..boje sie ze kazdy pojdzie w swoja strone a ucierpi rodzina i dzieci,,oraz ja .zaluje tego co bylo ,,ale czasu niecofne ..a hobbi ciezko sobie znalezc i sie zmusic do czegokolwiek  .to nie jest proste zyc ze swiadomoscia tego co bylo a konsekwencjami trzezwienia..czy ma ktos pomysl  jak dotrzec do izy by ja przekonac zmianie i  dania szansy  .co jeszcze mam zrobic ,,jak zagluszyc glosy w srodku o  ,nich i myslenia  ..nieda sie,,zostaje czekac..aczekanie  to  dolowanie i powolne umieranie od srodka..co sprawic by rodzina widziala ze trzezwe zycie moze sie udac razem

Rafał właśnie o to chodzi, abyś nie zagłuszał, a zmierzył się z tymi głosami - bo to Twoje sumienie, które zagłuszałeś alkoholem prze tyle lat. Nie wspominając, że rodzina nie ucierpi, bo jeśli jeden rodzić będąc alkoholikiem, a drugi współuzależnionym nie jest w stanie utworzyć rodziny dla siebie i swoich dzieci. To nie było życie rodzinne, a chore odgrywanie ról, aby przetrwać. Pomyśl tak - zmienię się dla siebie, aby udowodnić że potrafię się zmobilizować. O to właśnie chodzi o pozostawieniu alkoholika samemu sobie, ma on udowodnić, że jest dorosły i można na nim polegać. Zrozum Iza ma dość brania odpowiedzialności za Ciebie, a niestety swój ciężar emocjonalny będziesz zwalał na Jej głowę jak było to dotychczas. Właśnie Ciebie branie odpowiedzialności dzięki piciu ominęło i jak widać nie wykształciło się u Ciebie branie się w garść.
Jak wcześniej Olinka napisała musisz się nauczyć, że na wiele kwestii wpływają też inni ludzie. Roszczenia można mieć, ale ktoś inny nie musi ich spełniać szczególnie jeśli uzna je za krzywdzące dla własnej osoby. Nie tylko Ty się leczysz, również Iza i dzieci. Nie bądź egoistą - pozwól Im wybrać czego chcą, oddaj Im wolność. Chyba lepiej, aby sami z siebie chcieli wrócić, niż z litości?

Polecam Ci porozmawiać z terapeutą nad Twoimi cechami związanymi z nadużywaniem alkoholu - niecierpliwość, egoizm, nerwowość, zmiany nastrojów. Jak możesz to zmienić, do którego udać się specjalisty zajmującego się tego typu zmianami.

Żona Cię ignoruje i lekceważy, bo sama musi się zmierzyć ze sobą, z własnymi potrzebami. Też staram się odciąć emocjonalnie od mężą, by poznać siebie, swoje potrzeby, róznie mi to wychodzi. Najpierw trzeba pokochac siebie, by móc dawać miłość innej osobie. Mój mąż siebie nie kocha, dlatego nasz związek był juz tylko na wymarciu. Ja myslę, że nadal go kocham, ale siebie kocham bardziej i muszę walczyć o lepsze zycie dla siebie i córki. Tylko spokój nas może uratować.

Daj sobie czas, nie podejmuj pochopnych decyzji. Gdyby moj maz dojrzal do leczenia bylaby polowa sukcesu, ale on nie chce isc na terapie, nadal pije. To przykre bo mamy 7 letnia corke, ktora bardzo cierpi. Nie poddawaj sie, walcz o rodzine.

Nie skupiaj sie na tym ile czasu. Im bardziej naciskasz, tym bardziej ona sie odsuwa. Niech przemysli na spokojnie, daj im czas.

A teraz włącz myślenie i zastanów się, jaki wpływ na to ma Twoje 20 lat picia... zamiast użalać się w kółko nad sobą, sobą, sobą...

Jak na razie, to Ty nic nie wyniosłeś z tej terapii - oprócz może tego, że na razie nie pijesz. Zero zrozumienia swoich błędów.

Ty piłeś 20 lat. Niestety, teraz parę miesięcy nie wystarczy, żeby żona uwierzyła w Twoją zmianę. Użalanie się nad sobą nic Ci nie pomoże. Powinieneś bardziej skupić się na tym, co terapeuta przekazuje Ci podczas terapii - no i zacząć chodzić na mityngi.
Jak zmienisz swój sposób widzenia świata z alkoholowego na trzeźwy - to i żona na Ciebie spojrzy inaczej. Samo powstrzymywanie się od picia nie wystarczy.

A wiem, co mówię, bo mąż mojej koleżanki jest alkoholikiem. Niepijącym, po terapii. Nie pije 10 lat. Różnica między Wami jest taka, że on nie użalał się nad sobą, trzeźwiejąc... tylko poszedł w kierunku udowodnienia naprawdę swojej żonie, że się zmienił. Nie słowami. On nadal chodzi na mityngi, zdaje sobie sprawę z tego, że nic nie jest na zawsze - i z tego, że żona nie ma obowiązku trwać przy nim wiecznie, jeśli on jej będzie robił krzywdę, nawet, gdyby go kochała wielką nieskończoną miłością. Zdał sobie sprawę po prostu, że nie on jest pępkiem świata. Ty sobie jeszcze nie zdajesz z tego sprawy i dopóki tego nie przetrawisz, nie posuniesz się naprzód.
Ich drugie dziecko ma w tej chwili 6 lat, ona dała mu szansę, ale warto było. Są dziś jedną ze szczęśliwszych rodzin, jakie znam.

Różnica zapewne jest jeszcze taka, że mąż koleżanki nie twierdził, że się poniża i robi z siebie pantoflarza, bo to przecież on miał tu najwięcej do stracenia, a wtedy taką wyimaginowaną dumę trzeba po prostu schować do kieszeni. Nie wspominając, że brzmi to po prostu zabawnie.

Znam podobną parę, chłopak w dzieciństwie był moim przyjacielem, zdarzyło mi się nawet odwiedzić go na odwyku w zakładzie zamkniętym. Przestał pić, kiedy urodziło mu się dziecko i poczuł, że bez ówczesnej partnerki, a dziś żony, nie ma po co żyć. Dostał szansę i ją wykorzystał, do dziś nie pije, ale - podobnie jak mąż Twojej, Pietruszko, koleżanki - nadal nie czuje się zbyt pewny i chodzi na spotkania AA. Dążę jednak do tego, że kiedy z nim w tamtym czasie rozmawiałam, to nie miał do partnerki pretensji, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że to on nawalił i to on musi teraz pokazać i udowodnić jej, że warto mu zaufać. Tymczasem Rafał wspomina, że to on nie wie czy będzie potrafił zaufać żonie. Ja z kolei nawet nie wiem jak mam to komentować. To jest pijane myślenie, kiedy twierdzi się, że cały świat powinien kręcić się wokół pijącego, bo inaczej jest płacz, zgrzytanie zębami i pretensje do tego świata.

To Twoje picie przez 20 lat zabiło uczucia i związek, nie AA, nie twarda miłość.

Kobieta i tak dużo wytrzymała. Przestań patrzeć na nią i ją obwiniać, że zimna, że twarda. Popatrz na siebie, zastanów się, jak Ty się przyłozyłeś do obecnej sytuacji. Miała kobieta trwać u boku pijaka w imię miłości i wartości rodzinnych? Trwała 20 lat. Kobiety są cierpliwe, aż nadto, ale jak już się namyślą, podejmą decyzję, to często jest ona ostateczna. Olinka Ci napisała wcześniej, że nawet jak żona nie wróci, ale przez jej odejście przestaniesz pić, to i tak wygrałeś. Wygrałeś zdrowie.

Może nie będziecie już razem, ale ojcem jeszcze masz szansę być. Tylko się ogarnij,zrozum swoje błędy, bo na razie to piszesz jak pokrzywdzone niewiniątko.

z zona jestem 14 lat  .ato trzezwienie to nic innego jak radzenie sobie fizycznie to pikus,,gorzej z glowa i psychika..niemozna nikogo zmusic do niczego ,,oboje musza chciec ,,,zaznaczam,,,ja,,,ja,,,oilem ja ponosze teraz  konsekwencje

olinka  w pewnym stopniu kazdy probuje zgonic na 2wine,powtarzam  ,,jaaaa.jaaaaaa,jestem winny ze niemam rodziny ,,niechce bi niezamierzac pic..i nieobwiniam izy..mam pewien zallllll....i ockniecie,niepije dla siebie ,,nieszukaj podtekstow i usprawiedliwien ,gdy ktos pije  bo to jego zycie i wybor ani ja ani ty  ,,nieprzemowisz,,,,alko,,jak chce pic i upadacc,,ja probuje wytrzezwiec  ale ani ty  ani wiekszosc nierozumiecie co przezywam  to nie rozpiska w ksiazce ...to spojrzenie wglab duszy i odpow  na pytania  ktore niewidzialem lub niechcialem..wiem ze wiele przedemna  pracy  ,,probuje co dzien jak jedna ,,przyj,z forum.miec nadzieje i sile,,ale nieraz mamy doly i swoje wybuchy newy,zale  ,,nieda sie zmieniac charakteru i zachowan  trzeba starac sie jedynie byc dobrym  ,,bo kszywd popelnionych niecofne

Już wcześniej gdzieś napisałam, że Rafałowi współczuję, tak po ludzku jest mi go żal. Wiem, że łatwo na pewno nie jest. Równocześnie mam pewność, że klepanie po pleckach i dawanie tak zwanej fałszywej nadziei, czyli karmienie słowami "na pewno będzie dobrze", niczego dobrego tutaj nie wniesie.
I żeby nie było - wiem, że Ty też to wiesz, to jest wyłącznie luźna myśl .

Powyższy post ogólnie brzmi całkiem rozsądnie, niemniej nie zgodzę się, że każdy w jakimś stopniu usiłuje winą za swoje czyny obciążyć osoby trzecie. Moim zdaniem ludzie dorośli, a równocześnie dojrzali (jedno z drugiem nie zawsze idzie w parze), mają świadomość zależności przyczynowo-skutkowych, tym samym biorą na siebie konsekwencje własnych wyborów i decyzji. Napisałeś też, że nie rozumiemy tego, co przeżywasz, być może, ale jeśli tak, to ja się cieszę, że tego nie rozumiem - jeśli wiesz, co mam na myśli. Z drugiej strony być może dzięki temu lepiej rozumiemy Twoją żonę i tak jak my mamy prawo mieć swoje spojrzenie na temat, to takie samo prawo ma Iza i ona naprawdę nie musi nawet próbować rozumieć tego, co Ty teraz przeżywasz.
Mam świadomość, że jest to dla Ciebie trudne do przyjęcia, ale ona nie tylko swoją decyzję na pewno starannie przemyślała, ale też niewątpliwie jest już takim życiem, jakie miała przy Tobie, bardzo mocno zmęczona. Uwierz, ma jej się prawo nie chcieć.

I tego się trzymaj. Jeśli powiedziała, że czeka na jakieś efekty, to znaczy, że w ogóle na coś jeszcze czeka, że coś można zrobić, zmienić, poprawić. Być może chodzi tylko o czas, aby była w stanie uwierzyć, że zmiana nie jest chwilowym zwrotem, a czymś, co pozwala mieć nadzieję, że będzie trwała. To oczywiście nadal nie musi znaczyć, że wtedy być może do Ciebie wróci, ale na przykład, że nie skreśli Cię zupełnie, pozwoli do siebie i do dzieci zbliżyć. To też coś, tym bardziej, że metodą małych kroków zwykle można osiągnąć najwięcej.

Warto też pamiętać, że życie z alkoholikiem to życie jak na bombie zegarowej, muszą upłynąć całe lata, aby poczuć względną nadzieję i wynikające z niej poczucie bezpieczeństwa, że nałóg już się w nim nie pojawi.

musle ze malutkimi kroczkami w strone dzieci male pomoce odpro na trening tanca  zabranie na pizze rozmowy  o szkole ,,,nie o izie,,,problemach  zblize sie tez do izy i zobaczy ze mi zalezy i sie zmieniam,,choc w srodku czuje sam do siebie zal za te lata..pokaze ze sie da z tego ,,,wyjsc ,,bylo by latwiej z zona wsparciem  ale gdy sam z tego wyjde ,,,sam dla siebie bede zwyciezca  ...i napewno nieweide drugi raz w ta  gowno

nadal corka i syn unikaja spotkan i przestalem ..naciskac nikogo nie zmusze,probuje mieokazywac jak mi na nich zalezy,,by zatesknili,tesknie ale probuje normalnie funkcionowac,,choc co bym nie robil,,mam ich za soba i mysle.szkoda ze tego nie widzialem wczesniej,nieumie sam sobie ,cos,znalezc czyms zajac czas niechce mi sie nic ,taka wegetacja  ,we wtorek jade do tesciowej pomoc przy dzewie by miala na zime..non stop placze i pzrezywa smierc tescia ,sprobuje ja jakos ,pocieszyc, ale wiem ze ,to tylko na chwile  ,bo pozniej znowu traume odejscia przezywa..ciagne ten wozek ze swiadomoscia swoich bledow ,,musze mimo ze taki ciezki lecz sam wrzucilem ten ciezar igo niesc musze moze z czasem sie wszystko wyjasni i ulorzy

niepotrafie bez nich zyc...mimo staran na nic wszystko,,poddam sie niech ..sobie uklada zycie be ze mnie..niechce by wracala bez uczuc to bezsensu.tak bedzie nailepiej dla izy i dzieci  ,,skoro mnie  nie potrzebuja//odchodze .koniec

prosze o rady

ja rozumie  ..kiedy ona zrozumie .jak moge na nia wplynac by wiedeziala ze mi zalezy  ..mam tylko ize i dzieci

zdaje sobie sprawe z mojej .bezsilnosci.musze czekac na zone i dzieci..tesknie za normalnoscia ..brakuje mi ich,,jestem ..w poczekalni..i niewiem kiedy ..bede cos wiedzial,,brak mi cierpliwosci  ..

Bądź w pobliżu i bądź w porządku. Nic więcej raczej nie możesz zrobić, ale może się uda

To nie jest duma i pycha, co widzisz u Izy. To jest reakcja samoobronna, chęć ochrony siebie.

Zaufanie cieżko jest odbudować. Nie możesz oczekiwać, ze po latach Twojego alkoholizmu wystarczy kilka miesięcy, by ona Ci wybaczyła i ponownie zaufała.

Sam powiedz - na ile jesteś pewny, że już się nie napijesz, że nałóg masz za sobą?

mysle ze to za mna  ...picie.. ale zdaje sobie ze to choroba i musze sie pilnowac i kontrolowac na 90 proc ..mysle ze przestala kochac  gdy podnioslem sie z dna ..to niesprawiedliwe  ..wiem ze sie gryzie ze mi nic niepomogla  ,,sam doszlem do tego   ze niepije  ale walka z nia  jej zimnem to wyzwanie uwierz ,,zabrala mi radosc zy cia i dzieci to boli ..i momo ze ja kocham   mam do niej zal i zlosc  ..tak jest niestety .niewiem jak dlugo bez niej wyczymam   trzeba cos zdecydowac  iza niechce  ..mowi rob co chcesz niezalezy jej tak sie zachowuje,,,w kur,,,a mnie to i nic niemoge zrobic

Wczytaj się w to co napisała Olinka.

Zauważyłam, że ani razu nie rozmawiałeś z dziećmi/Izą o tym jak widzą całą sytuację. Wiem nie masz możliwości, ale bez problemu dopowiadasz sobie wiele rzeczy. Usprawiedliwiasz się i tym samym szukasz przyzwolenia na zrzucenie odpowiedzialności na innych, bo nie potrafisz winny sposób radzić sobie z trudnymi emocjami - robiłeś to pijąc i nadal to robisz. Gdzie tu te postępy? Mentalne wyjście z alkoholizmu zajmie Ci dobre lata. Z aktualnymi małymi postępami oczekujesz za dużo od otoczenia. Napiszę Ci tak - strach przed ponownym przyjęciem alkoholika jest podobny do strachu związanego z zaufaniem zdrajcy. Mniej więcej w tych dwóch stanach mamy podobne spektrum emocji. Słowa nic nie kosztują, a ryzyko "powtórki z rozrywki" zbyt przerażające. Co innego dać szansę, gdy ktoś nas jednokrotnie okłamał, a co innego gdy przez długie lata odtrącał. Sam alkohol jako środek uzależniający jest najłatwiej pozbyć się z życia, gorzej z innymi aspektami. Chodzisz do jakiegoś dobrego specjalisty od uzależnień, który nie owija w bawełnę? Wytłumaczył Ci jak długo trwa leczenie? Mówi jakie robisz postępy?
Wszyscy Ci tutaj piszą naucz się żyć sam. Nie w aspekcie finansowej samowystarczalności tylko jako podejmowanie własnych decyzji. Naucz się siebie kochać. Jeśli chcesz czekać to czekaj, jeśli już nie możesz to podejmij inną decyzję. Niestety z każdym wyborem wiążą się konsekwencje. Będąc nauczonym, że nie bierzesz odpowiedzialności za życie nadal oczekujesz tego od innych - inni najpierw mają myśleć o tym jak Ty się czujesz, a później są inni. Nadal jesteś bez worka pokutnego.

dzieci rzadko przychodza ,i mowia...ze to mamy i taty sprawy .i sie niemoga wtracac mowia ze beda mieszkac tam gdzie mama  choc chcialyby w domu rodzinnym.macie racje ze brak mi cierpliwosci..niestety,do terapeutki co tydz chodze rozm ouczuciach piciu wytrwalosci pomocy zonie na ile mozliwe ..oklamywalem gdy pilem zgadza sie,,ale teraz chce normalnosci rodziny..niechce po pracy wracac do pustego domu to smutne,i boli.latwo sie pisze zyj sam   ,ja mysle o izie i dzieciach non stop  ..chyba naprawde ich mam w sercu i kocham ..gdyby bylo inaczej ..zaczolbym od nowa  bez nich..lecz niepotrafie ich zostawic zapomniec wymazac/pozegnalem sie z alko ...lecz to nic zyc bez rodziny codziennych wyzwan obowiazkow smutkow i radosci,,zmienic sie zmienilem  lecz charakteru nieda sie wymazac z dna ..tesknota i  samotnosc ,,to mam na co dzien..czy wy  myslicie ze jestem bez uczuc i nie przezywam i niemysle///niewiem jak to zona znosi samotnosc brak bliskosci  ...zawsze sie przytulala///czy tak sie zmienila i tego niepotrzebuje  i duma i wywyzszanie ja zjadlo,,mysle ze  ja wiele zrobilem  i nalezy mi sie szansa na probe zycia w normalnej rodzinie  ale iza boi sie choc widzi zmiany  ,,,wiem ze niezranie juz jej bo wiele ,,zniosla ,,nalezy sie jej odemnie  juz zycie normalne i dzieciom..lecz ona nieslucha co sie do niej mowi prosi,,,jest jak w amoku  to dziwne i odtracajace 2 czlowieka,,niemoge nic zrobic bo mnie blokuje i odpycha