Nie mogę się pozbierać po odejściu partnera... - Netkobiety.pl

Piszesz tak, jakby facet wobec swoich dzieci miał jedynie obowiązki finansowe.
Znudziło mu się ot co, źle mu. Ma prawo się spakować i ewentualnie płacić (oczywiście po połowie z małżonką, bo to przecież i jej dzieci)...

Myślę, że nie masz pojęcia, ile czasu i energii zabiera zajęcie się jednym dzieckiem. Dwojgiem to praca razy dwa. A facet ma wobec dzieci, które są jego w 50% nie tylko obowiązki finansowe. Niech zajmie się dziećmi, skoro kobieta teraz musi iść do pracy, by siebie utrzymać.

Nie, nie zgadzam się. Jak ma na świat powołuje się dzieci, to nie można ot tak tych dzieci zostawić ograniczając się do kwestii finansowej.

Zresztą uważam, że sprawa to jak zwykle klasyk. To nie matka a jakaś kobieta za tym stoi. Gdyby chodziło tylko o to, że źle mu było, że czuł się wykorzystywany przemęczony, chciałby spróbować ratować związek, tym bardziej gdy partnerka dostrzega swoje błędy, chce nad nimi, nad sobą i nad związkiem pracować.

Myślę, że to całe zmęczenie, moje pretensje to tylko wymówka. Tak naprawdę od dawna planował wynieść się do mamusi bo ona tam biedna sama w domu jest jakby miała conajmniej 90 lat i nie mogła chodzić. A tu!?! Babka ma 55lat, jest w sile wieku!! Czyżby maminsynek?? Bo temat jego matki w domu był wiecznie gaszony jakby za wszelką cenę chciał ja bronić choć nigdy nie zrobiłam ani nie powiedziałam o niej ani jej nic złego, wręcz przeciwnie zawsze u niej na paluszkach, sprzątałam, pomagałam, byłam miła, chciałam być dobrą synową. No ale i tak się nie podobałam

Wiesz co? A ja to bym sie cieszyla, ze w pore okazalo sie co z tego czlowieka za niedojrzaly egoista.

Panowie w tym watku tak pisza jakby kompletnie nie mieli pojecia na czym polega bycie ojcem i mezem (pewnie nie maja...). Nawet jak mezczyzna ciezko pracuje na rodzine, to o ile chwala mu za to, nie jest to wymowka do olewania swoich dzieci i zony by kazda wolna chwile spedzac na chlaniu z kolegami. Ja rozumiem, ze mozna byc zmeczonym, ale wtedy siada sie z druga polowka i proboje przynajmniej wygospodarowac jakis maly skrawek czasu na wspolne rozmowy i zabawe z dziecmi, a nie ucieka z chlopakami na browara albo za spodnice mamusi. A juz jego teksty dotyczace alimentow sa tak zenujace, ze chyba by mi sie milosc wylaczyla automatycznie po ich uslyszeniu

Facet po prostu jest ciagle mentalnym dzieciakiem i nie nadaje sie na ojca rodziny.

Wydaje mi się,, że chodzi mi o to, że jednak zawsze miałam takie zabezpieczenie, że jak coś się stanie to on jest. Ze wróci do domu i jeśli coś się stanie to mam kogoś kto jest. Bo było tak, że nie ważne czy zły czy nie to jednak jak dziecko chore czy ja to zawsze był żeby zawieźć do lekarza. W nocy, o każdej porze dnia. Nie wiem tak naprawdę czego mi brakuje.. To Chyba przyzwyczajenie. I zazdrość, że innej da to co dawał nam kiedyś.
On teraz za 2 dni wyjeżdża całkiem do matki. Nie będzie go i się boję

Dokładnie, alimenty to podstawa niech on nie mysli ze wywinie sie od odpowiedzialnosci. Chciał odejsc to teraz sa tego skutki. I nie kontaktuj sie z nim. Bedzie chciał to sam zadzwoni lub odwiedzi. Szukaj pracy, załatw zlobek, popros swoja rodzinę o pomoc. Wypłata, 500+, alimenty...dasz sobie radę. A z czasem spotkasz kogoś kto nie bedzie traktował ciebie jak kuli u nogi tylko jak samodzielną, piękną i dumną mamę i kobietę. Zdaję sobie sprawę że życie z kimś jest łatwiejsze, że on wraz ze swoim odejsciem zabrał ci te bezpieczenstwo, wsparcie. Ale wyjdziesz jeszcze z tego silniejsza.

A jesli chodzi o ewentualnie inna kobietę...pomysl, ze nawet gdyby ja miał to jaka z niego partia? Facet mieszkajacy u mamusi, nieodpowiedzialny, z alimentami...moze na chwile kogos sobie znajdzie. A jak zrobi jeszcze jakiejs dziecko to w ogole sie pograzy. A jeszcze jak jest pijacy to w ogole masakra. Dbaj o siebie i dzieci a nim sie nie przejmuj, jest dorosły i powinien wiedziec co nalezy robic.

A Ty chyba dokladnie nie przeczytalas postow Autorki w watku.

Ona nie robi z siebie swietej i pisze wyraznie, ze moze przegiela z ciaglym dopominaniem sie o uwage. Ale zwaz rowniez, ze jej maz, zamiast usilowac problem rozwiazac, po prostu uciekal z domu do kolegow i kieliszka. Ze nawet jak ona zaoferowala sie pojsc do pracy na pol etatu, to mezulek zaraz zaczal krecic nosem, bo wymagaloby to od niego zajeciem sie dziecmi wieczorem- takie wielkie poswiecenie! A w koncu, wziaz dope w troki i dal noge do mamusi, grozac zonie, ze nie bedzie placil zadnych alimentow na wlasne potomstwo. Fantastyczny z niego ojciec rodziny.

Przepraszam, ze nie odnajduje ani cienia powodu, by starac sie odzyskac tego "diamenta".

Takata, lek przed przyszloscia i wspoluzaleznienie to nie jest milosc, chociaz Vivian sie moze tak wydawac. Oczywiscie ona zrobi, co bedzie uwazala za stosowne, ale po to jest forum by mogla tez poczytac co na ten temat mysla osoby postronne.

Mnie sie wydaje, ze ten jej maz zachowuje sie jak niedojrzaly fragles, ktory w dodatku jest niesamowitym egoista. Wcale bym sie nie zdziwila jezeli za tym kryje sie tez jakas boczniara (podobno sie wypiera, ale ja bym tam mu guzik wierzyla).

Niby skąd wiadomo, że za problemy odpowiadają dwie strony? To taki stereotyp powielany i upraszczający każdy rodzinny problem. A to nie może być jedna osoba skrajnie nieodpowiedzialna i niedojrzała, która sama w sobie generuje problemy? Że co niby druga strona ma robić? I czemu ma na równi odpowiadać?

To tak jak ze zdradzającymi. Tłumaczy się ich, że widocznie w domu nie mieli czegoś tam. Jak nie mieli, mogli rozmawiać, mogli też zakończyć związek, jeśli tego nie zrobili, znaczy że są słabi, bez honoru i sami odpowiadają za rozpad związku.

Ja bardziej myślę, że Vivian trochę na siłę próbuje dostrzec swoje błędy. W gruncie rzeczy tak jest łatwiej, jeśli chce się nadal być z tą drugą osobą. A ja również uważam, że jeśli pan ograniczał się tylko do zarabiania, w domu olewał dzieci i żonę, nigdy jej nie pomagał, nie wysłuchał, nie wspierał, to jednak mogła ona się czuć tym faktem słusznie sfrustrowana.

Że nieodpowiedzialny z niego człowiek i kompletnie niedojrzały świadczą jego kolejne czyny. Jak można zostawić na pastwę losu matkę swoich dzieci i co ważniejsze własne dzieci, nie martwić się, czy mają co jeść itp. Zabrał zabawki i poszedł na swoje podwórko.  Zwyczajnie nie dorósł do posiadania rodziny i odpowiedzialności za nią.
Ja również nie pojmuję, jak można kogoś takiego bronić i szukać dla niego usprawiedliwienia.

Twoje pytanie można zadać także w druga stronę. Czy on nie mógł już mieć dosyć sytuacji, w której po całodniowej pracy w domu czekały na niego tylko wymówki, pretensje, żale i dodatkowe obowiązki? Myślisz, że on nie potrzebował odpoczynku, zrozumienia i docenienia tak samo jak jego żona. Oni oboje sobie tego nie dawali. Oboje nie potrafili okazywać sobie wdzięczność za to, co każde z nich robiło na rzecz ich rodziny. Zapomnieli, że inwestowanie w partnera, to inwestowanie w siebie.
Taki układ był skazany na rozpad. Mąż Vivian wybrał ucieczkę, najpierw w alkohol i spotkania z kolegami, później już całkowicie ewakuował się ze związku, który stał się udręką dla nich dwojga. Może były i fajne momenty, ale przeważały żale, frustracja, pretensje, brak zrozumienia. On to uciął, a cała złość i furia, którą Vivian skierowała po rozstaniu na niego tylko utwierdziła go w przekonaniu, że dobrze postąpił. Gdyby Vivian zaczęła od spokojnych rozmów, jak on sobie wyobraża po odejściu ich relacje, ich wspólne wychowywanie dzieci, to może byłoby mu trudniej odejść. Może wówczas zobaczyłby w niej osobę, z którą związał się przed kilkoma latami. Teraz widzi w niej tylko zołzę i heterę, która zamieniła jego życie w pasmo smutków, frustracji i przygnębienia.
Nie bronię go, bo postąpił nie fair, ale kij ma dwa końce.

Nie.. To nie tak ze od progu miał pretensje. Pisałam wcześniej, że prosiłam go o coś, czekałam tydzień, dwa, w tym czasie mil spokój na który zasługiwal a ja jeśli nie widziałam. Nawet próby polepszenia relacji z jego strony to mu mówiłam, co myślałam. Owszem mogło go to z jednej strony wkurzać ale czy mnie nie mogło też wkurzać to, że prosiłam kogoś kogo kocham o chwilę uwagi, relaxu przed tv, nie wycieczki kilometrowe czy nie wiem sprzątanie, prasowanie czy coś wymagającego wysiłku. Powtarzam, relax przed tv przy piwie i filmie. Lub kolacja kiedy dzieci idą spać.. Brakowało mi go po prostu.

Dlaczego zołzę I heterę? Z całym szacunkiem, nigdy nie mówiłam do niego w sposób w jaki on do mnie się odzywał ostatnio. Każdy kij ma dwa konce owszem.. Jeśli on się zmienia w stosunku do nas na gorsze to ja nie jestem z kamienia niestety.. Do winy się przyznaję oczywiście bo może powinnam się uciszyć i dać mu spokój ale ja też coś robiłam, też cały dzień miałam zajęty, miał wyprane, ugotowane, posprzątane, dzieci uspane. Związek to uczucie i ciepło, bliskość a ja tego nie dostałam pod pretekstem zmęczenia i tego, że on już nie ma potrzeby okazywać uczucia. Było mi przykro

powtarzał mi, że  wymyślam. Ze ludzie mają gorsze problemy i żyją...

Vivian,
Jeszcze jedno pytanie z innej strony. Czy tobie ktoś oprócz męża nie mógł pomóc w opiece nad dziećmi? Rodzice, rodzeństwo, koleżanki, zaprzyjaźniona sąsiadka, z którą mogłybyście wymiennie sobie pomagać?

Blackie, a nie wydaje ci się, że on to samo teraz myśli o Vivian? Że jak się dzieci urodziły, to wyszło, jaka ona jest naprawdę? Że tylko narzekała, wymagała i jęczała?

Mogłam przeoczyć, zapomnieć pewne informacje. Ostatecznie to nie udzielam się tylko w twoim wątku.
Czy do męża też odpowiadałaś pytaniami na pytania i oczekiwałaś, źe spamięta każde twoje słowo, czy jemu trochę odpuszczałaś?

Vivian, chyba niezbyt uważnie czytasz moje posty.
Nie uważam cię za jędzę, ale sądzę, że za taką może uważać cię teraz twój mąż. To jednak jest zasadnicza różnica.
W mojej ocenie, wy OBOJE się po prostu NIE DOCENIALIŚCIE, NIE ROZUMIELIŚCIE, NIE SŁUCHALIŚCIE.

Nie rozumiem dlaczego tak cię zbulwersowało moje pytanie dotyczące pomocy że strony rodziny lub zaprzyjaźnionych osób. Opanuj trochę emocje i może po prostu spróbuj na nie odpowiedzieć, zamiast zarzucać mi złe intencje czy coś w tym stylu.

Niestety ale mama i tata pracują całymi dniami, rodzeństwo mieszka daleko. Bez problemu Ci odpowiem bo nie do tego postu był mój komentarz i się pomieszało

A jakieś koleżanki, znajome?
Kobiety od zawsze potrafiły sobie tworzyć grupy wsparcia. Myślę, że jednym z problemów, który odbija się teraz tobie czkawką jest to, że zawiesiłaś całą swoją potrzebę kontaktu z dorosłymi ludźmi na mężu. Gdyby w twoim otoczeniu były osoby, które mogłyby cię wspierać i słowem, i czynem byłoby ci łatwiej i nie oczekiwalabyś od męża, że wszystkie wolne chwile będzie spędzał z tobą i dziećmi. Podobnie zresztą jak ty byłaś gotowa poświęcać mu cały swój czas wolny od dzieci.

Kto zawinił bardziej to chyba już nie ważne. Nie ma go i nie będzie. Choć chce po prostu zrozumiec co się stało i dlatego liczę na różne obektywne opinie, które choć trochę mnie pomogą nakierować..

Spotkałam się z nim poza domem, bez dzieci. Jak tylko poruszałam temat naszych relacji to wywracał oczami i wzdychał patrząc na mnie ze wściekłością, że nie będzie gadał o tym tylko ile ma płacić i do kiedy musi w ogóle  płacić robi mi jakieś pretensje, że widzę tylko pieniądze a do dzieci to on może raz w miesiącu przyjeżdżać przy dobrych wiatrach bo jak nie to raz na 3 miesiące. I on uważa, że to jest ok i on chce uczestniczyc w życiu dziecka przyjeżdżając 4 razy do roku. Dziś pracuje krócej, nie w głowie mu przyjście do dzieci. Jest z kumplem na zakupach

Tak, to mnie boli najbardziej. Starsze dziecko nie rozumie dlaczego tatusia nie ma. On nie kwapil sie żeby wytłumaczyć że go kocha i tęskni ale nie może z nami byc czy coś w tym stylu. To ja mu powtarzam, że tatuś kocha o tęskni ale musi dużo pracować więc nie będzie go z nami. On ciągle pyta czy tata go kocha..

I prawidłowo że czujesz się jak kretynka i jest ci źle. Miałaś normalnego faceta i było ci mało. Zaszczułaś go swoją toksycznoscią więc nie dziwię mu się i w 100% rozumiem.

Sam kiedyś byłem w podobnej sytuacji. Sporo pracowałem nad rozwojem własnej działalności. Złapałem fajny kontakt, który zapewniłby nam spokój nawet na kilka lat, a moi pracownicy praktycznie sami by go obsługiwali pod moim nadzorem. No ale moja myszka ciągle robiła mi afery i wyrzuty z tego powodu.

Skończyło się tym, że wysłałem ją na 2-dniowe spa a w tym czasie spakowałem jej wszystkie rzeczy i zmieniłem zamki

Oczekujesz owacji na stojąco? Co to ma wnieść tutaj? Czy ja w którymkolwiek poście napisałam, że jestem bez winy?

Oczywiście, że zadbam jak najszybciej. Jutro składam pozew o alimenty. Znam adres jego matki więc pozew przyjdzie tam.

Dziękuję, myślę że znajdę swoją ukrytą siłę i pokaże mu, że będzie płacił czy tego chce czy nie chce. Poza tym dzisiaj mam przypływ sił, widze wszystko w jasnych barwach mimo, że i tak boli i będzie boleć ale z czasem coraz mniej. To była prawdziwa, szczera miłość z mojej strony i mimo wszystko cieszę się, że moglam jej doświadczyć. Wiem, że jeśli się kocha to się walczy bez względu na honor czy dumę.. Mi nie wyszło ale myślę, że to jego strata ja mam 2 skarby przy sobie.. On nie ma nic

Po prostu badz przy swoich dzieciach, wytlumacz ze przez jakis czas taty nie bedzie, ale ze je kocha najmocniej na swiecie. Najwazniejsze ze ty bedziesz. Nic im nie obiecuj, bo to roznie moze byc.

Dziś wiem już, że sobie poradzimy, że to co było było momentami piękne, będe za tym tęsknić ale to nie wróci. Muszę zająć sie życiem wziąć wszystko w swoje ręce i nie rozpaczać bo nie ma po co.. On nie rozpacza. I nie piszę o mnie, tylko on nie tęskni już nawet za dziecmi, nie interesuje go czy mają w co się ubrać czy co jeść. Nie jest wart zeby płakać za nim..

Tego niestety nie wiem dokładnie.. Napewno  w tym miesiącu

Dziękuję bardzo

Nie zostałby z dziećmi a jeśli by został to miałabym co 20min telefon, że mam wracać no on nie umie dziecka uspokoić. Raz wyszłam, jeszcze tu mieszkał. Jak wróciłam po 2 godzinach, bo dzwonił to powiedział, że taka ze mnie matka, że dziecko zostawiam I nie interesuje się czy płacze czy nie
Tak teraz się zastanawiam. Bo albo to alkohol albo używki zabrały jego miłość do mnie a z drugiej strony to może jakaś inna kobieta, z którą już wcześniej sobie planował życie w mieście jego matki.. No i z dnia na dzień przeszło mu kochanie rodziny. I zastanawiam się tylko, na ile los jest sprawiedliwy..

Złożyłam dziś
Spotkałam się z nim. Pomijając fakt, że w ogóle robił wielką łaskę, że w ogóle przyszedł to wywracał oczami na każde moje pytanie i patrzył na mnie jak jakiś obcy człowiek powiedział, że będziemy rozmawiać tylko o pieniądzach bo dla niego "my" to już skończona sprawa. Zdziwił się, że przez najbliższe minimum 18lat będzie płacić alimenty. To jest niepojęte co z tym człowiekiem się stało...

Co do widzeń z dziećmi to on może przyjeżdżać raz na kilka miesięcy bo nie ma czasu... Mam dość tego idioty. W co on gra? Będzie dobrze, ciężko ale z czasem będzie tylko lepiej