25 lat wspólnych do kosza ? - Netkobiety.pl

Tylko widzisz Krystian Twoja żona zrobiła już swój krok i żadne inne na razie do szczęścia jej nie są potrzebne. Odsunęła Cię na bok. Wierna prawdopodobnemu kochankowi nie chce zdradzać go z Tobą. Wyprowadzka? Do niczego nie jest potrzebna jej, facet zapewne żonaty, niezdecydowany to i bezpieczna przystań się przyda. Wymogła Twoje ciche przyzwolenie na życie w trójkącie.
Znam 34 kroki, ten o szpiegowaniu również. Jest po to by nie dać się zwariować domysłom. Nie zwalnia jednak z uczciwości wobec samego siebie. Piszesz o batalii sądowej. Z czym tam niby pójdziesz? Dasz się wrypać w obopulną winę?

Jeśli odejdzie wina bezwzględnie będzie jej. Zostawienie rodziny bez wyraźnego powodu jest chyba przesłanką do orzeczenia jej winy.

Wina, wina.. dobre są reńskie, z Mołdawii też niezłe.
Ważniejsze jak dalej żyć będą.
2 osoby pracowały na to co jest, pozwalając na mniejsze lub większe dziadostwa dla swiętego spokoju

Samo odejscie nie jest przesłanką do orzeczenia o winie.

Summerka
" Może tych dwoje nigdy tak naprawdę nie kierowało swoim życiem, tylko realizowali scenariusz narzucany przez rodzinę i społeczeństwo. Spotyka się kogoś, bierze ślub, pojawiają się dzieci, życie płynie z dnia na dzień. On harował na dom, rodzinę, aż zaczęły się problemy kardiologiczne z sercem, bo tak widział rolę ojca rodziny, bo tak został wychowany."
A to już ewentualne przyczyny, również ważne, powód do wdrożenia zmian w sobie.

Dokładnie jestem takiego samego zdania.
Kristian jak 90% osób zdradzanych zaklina rzeczywistość, bo jest ona dla niego zbyt bolesna aby ją zaakceptować..
Dlatego odgraża się sądem, poczuciem winy wobec dzieci, porzuceniem rodziny bo wmówił sobie, że żona stchórzy i zostanie..
I nawet gdyby mieli żyć w trójkącie to dziś daje jej na to przyzwolenie..

To takie wymachiwanie szabelką przed czołgiem T-34
Chłopie, jedyne co może uratować Twój związek to konkretny łomot, tak aby małżonka doceniła co może stracić..

Jak myślisz Krystian, czego szuka twoja żona? Dlaczego ciebie nie widzi, nie liczy się z twoimi emocjami?

EDIT
Krystian, słyszałeś kiedykolwiek o pułapce dobroczynności? Nie zauważamy "darów" od swojego partnera, traktujemy je jako coś normalnego i należnego. Co innego, gdy dar przychodzi od kogoś innego, nowego.

Summerka a nie pomyślałaś, że może mamy na forum kolejnego, tak ostatnio popularnego, tzw., dobrego misia?

Może być. Może być też kolejny najwspanialszy i najlepszy mąż na świecie.
Wwdzę mnóstwo reakcji obronnych Krystiana, gdy tylko pojawia się jakikolwiek argument, który mógłby kłaść na niego cień. Jeśli jest taki sam w życiu, to ciężko się dogadać z kimś takim, bo przy najwspanialszym i najlepszym zawsze się jest kimś gorszym.

Ideałem nie jestem i nie byłem. Zresztą na początku to napisałem.

Dotychczasowe zasady i wiara w związek powinny paść. Ostatnie wydarzenia są dobrym powodem. Tylko Krystian nie wpadnij w poczucie winy, zbyt łatwe chyba dla Ciebie. Przyczynki w małżeństwie to jedno, a postępowanie żony to drugie. I bardzo wyraźnie piszę tu o zdradzie, której się najwyraźniej boisz. Też się tak bałem. Latami. Ale to Twój wybór, wszystko już się dzieje obok ciebie czy tego chcesz czy nie.

Dzięki.
Nie wiem czy potrafię przekazać sensownie co mam na myśli, może w ten sposób spróbuję

Niedopowiedziane , bo :
- trudno mi wyrokować jedynie na podstawie wpisów jednej osoby
- mogę się mylić bo żaden ze mnie ekspert
- raczej nie ma reguły, jak mi się wydaje, która sprawdzi się ogólnie,  a do tego przekonałam się że przeciwstawne rozwiązania mogą być równie dobre. 
Jakby to przybliżyć, hm…,  przybliżyć bo w sumie może doczekam się  w końcu słusznego zarzutu  o ustawiczny  relatywizm ?
Mam siostrę (starszą), dorastałyśmy w tym samy domu, te same przekazywane wartości, jak to się mówi : z jednego pnia, charaktery (te naturalne i nie skażone doświadczeniem) podobne mamy na pewno i, obie stanowimy (jak mi się wydaje) przykład na to jak :
- RÓŻNE można mieć podejście do rozwiązywania problemów życiowych (co na pewno wynika z doświadczeń i mierzenia się z nimi, w tym i sposobu  mierzenia się z problemami wyuczonego już na własny użytek)
- i jak RÓŻNĄ można mieć przyjmowaną postawę ‘życiową’ .
Te różnice niejako zmusiły mnie do starań o zrozumienie odmienności (to przecież MOJA siostra), o akceptację oczywiście trudniej , ale też w konsekwencji spowodowały narzucenie sobie ostrożności w ocenach , staram się też oceniać  na tyle elastycznie i szeroko na ile potrafię.

Autorze, przepraszam za off-topowe wstawki, nie chciałabym przytłumiać Twojego tematu, pomyślałam, że jeśli konkretnie wytłumaczę to przekaz kolejnych postów (tyle, że z czasem u mnie nie za bardzo – nie wiem czy dam radę) może być precyzyjniejszy i przez to łatwiejszy w odbiorze i, a nuż, Ci się przyda.

Poświęcenie, hm…, w ogóle nie lubię jakiejkolwiek martyrologicznej postawy w odniesieniu do dwojga ludzi w związku bo zaraz gdzieś mi się pojawia : ofiara, nierówny wkład w budowanie związku, niespełnione a stawiane wymagania – a w związku ma być : dobrze i hm…, swojsko, jak mi się wydaje, ma spasować i to powinno być jako tako proste bez ponoszenia ciągłego wysiłku utrzymywania związku. I wydaje mi się, że w związku koniecznie jest : być świadomym że CHCE się w TYM związku być i CHCE się ponosić odpowiedzialność za kształt i jakość  tego związku, bo jak się CHCE to gdzieś zanika to ‘poświęcenie’ (wiem, wiem – zaraz powstanie pytanie o granice ponoszonego kompromisu i tutaj bym powiedziała, że świadomość mocno kompromis obroni ).

Nie chodziło mi o : poświęcenie Autora, lecz o, hm…, stworzenie przez Niego takiej sytuacji aby Żona uświadomiła sobie (wydaje mi się, że tego Jej brakuje) konsekwencje własnych poczynań. Znamy sprawę z jednej tylko strony i odniosłam wrażenie, że Żona ma poczucie wypalenia, szuka odmiany, ZBYT łatwo przekreśla ostatnie lata wspólnego życia i wspólnej Rodziny, której jest częścią.  Ona czegoś chce (innego niż jest teraz) ale czy ma plan na : siebie i pozostawianą Rodzinę – bo plan na dzieci bezwzględnie powinna mieć . Kobieta, czy jej to pasuje czy nie, przez dzieci postrzegana jest przede wszystkim jako matka zrozumienie, że jest PRZEDE WSZYSTKIM kobietą przyjdzie u dzieci później jak mi się wydaje,  u 12-latka to jeszcze czas długi ), przez Męża – no to trzeba ustalić jasno – jakie On i jakie Ona ma oczekiwania – bo w utrzymywaniu związku na siłę sensu nie widzę.
I dlatego wydaje mi się, że Żona wymaga aplikacji : otrzeźwienia i praktycznej oceny sytuacji, chodzi mi o Jej świadomość tego co traci, co niszczy (w tym zaufanie do siebie), co chce po sobie zostawić, jak to wpływa na dotychczasowych najbliższych, jak ma wyglądać Jej przyszłe życie. Odtrącenie dotychczas budowanej rodziny to zawsze porażka i ogromna zmiana, której należy sprostać – wymaga jasno określonych priorytetów aby była wiarygodna – i temu ma służyć opalenie skrzydeł czyli pozbawienie złudnych rojeń-marzeń odnośnie zmiany w życiu Żony, zmiany, której konsekwencje mogą Ją przerosnąć (albo i nie oczywiście, ale : czy Ona to rozumie ? I czy tłumaczyła swoje zachowanie Mężowi i dzieciom bez chowania głowy w piasek ?). I do tego zmiana ta MUSI uwzględniać dobro (szeroko rozumiane) jeszcze nie dorosłych dzieci.

MOCNO opalić skrzydła – aby jasno zobaczyć w jakiej sytuacji  Żona jest i w jakiej może za chwilę się znaleźć - aby szybko nastała świadomość KIM ona jest dla siebie i dla dotychczasowych najbliższych, czy to dobry czas stawiania siebie na pierwszym planie, czy w taki sposób należy siebie stawiać na pierwszym planie – scenariusze odejścia można różnie budować o ile w ogóle oboje będą taki scenariusz budować 

A SPOSÓB opalenia skrzydeł – odcięcia Jej od dotychczasowego trybu życia  (zaboli Żonę bo musi i dobrze, że zaboli, wiem, wiem, ale zmiany bolą nie tylko Ją przecież) i w ten sposób, no cóż, wymuszenie wyartykułowania  przez Żonę – jak to na przyszłość ma z Nimi wszystkimi być ? Czyli skoro chcesz odejść : odejdź (aby było widać, że to Żona odchodzi, niech się Żona spakuje, wytłumaczy wszystkim co, jak i po co robi i ‘odpocznie’ sobie od rodzinnego życia) i ustal w jaki sposób będą wyglądać nasze kontakty ale czy pozwolę Ci wrócić – nie wiem i nawet nie wiem czy będę chciał o tym rozmawiać z kimś, kto wydaje mi się nagle i drastycznie : obcy.

Takie ustawienie sytuacji (poprzez  przeprowadzoną zmianę istniejącego układu, która oboje odczują na swoich żywych organizmach ), jak mi się wydaje, obustronnie da możliwość  podjęcia decyzji co do :
- dla obojga ewentualnego ratowania związku na serio, lub
- dla obojga ewentualnego  wypracowania scenariusza rozejścia
Nie mam pojęcia czy ten związek warto ratować ale na pewno należy dookreślić wartość tego związku dla obojga i niechże sobie prosto w oczy to powiedzą, no i cóż, decydują – oboje decydują – o dalej.

Dzięki Random za odpowiedź

Zauważyłaś, że wielu wpisom tutaj towarzyszą podobne intencje? Inne są jednak preferencje w zakresie doboru środków dotarcia do żony Krystiana, żeby ONA UŚWIADOMIŁA SOBIE, ONA ZROZUMIAŁA.
A na końcu okazuje się, że Krystian ma w żonie jeszcze jedno dziecko, które musi wychować. Z cierpliwością, ze spokojem, z wyrozumiałością.. I może nawet z poświęceniem Albo ze stanowczością, zdecydowanie i konkretnie.

Skoro czujesz ze zrobiłeś juz praktycznie wszystko to może rzeczywiscie czas sie wycofac i zajac sie soba. Pokazać, że jesteś mężczyzną. Mężczyzną, którego ktoś inny może mieć. A wtedy może do niej dotrze co się dzieje, poczuje, że traci grunt pod nogami, może nawet ukłucie zazdrości. Zobaczy raz, drugi, trzeci i to moze zmusi ja do jakiejs rozmowy, reakcji, moze nawet wybuchu emocji. Bo kiedys te wszystkie gromadzone emocje w koncu znajda ujscie.

Krystian zrób coś dla siebie, myślę że pozwoli Ci to na połapanie wątków w kilku warstwach. Mianowicie jeśli ona poprosi Cię o cokolwiek, może zapyta o jakąś sprawę itp. to odmów jej, nie wyjaśniając powodów tego. Nie chodzi o ignorowanie - bo to by był błąd, ale o jasną stanowczą odpowiedź. Nie wdawaj się przy tym w dyskusje typu, ze ona odbiera to jako Twoją zemstę, złośliwość na jej zachowanie. Możesz powiedzieć, że po prostu nie masz na to ochoty, albo że nie czujesz potrzeby jej czegoś tłumaczyć, robić, załatwiać. Ona walczy z czymś w sobie dorpowadzając Cię do "obłędu". Dobrze by było zaczerpnąć takiego psychicznego, głębokiego oddechu. Pamiętaj że obojętnie jak to się będzie dalej toczyć i jak skończy, masz prawo do tego by obojętnie co jej łazi po głowie należy Ci się szacunek i masz prawo tego oczekiwać. Nawet gdy wszystko skończy się po Twojej myśli, jak silny się okażesz, jak długo wytrzymasz to czy po wszystkim będziesz umiał na siebie spojrzeć i na to przecz co przechodzisz i co to z Tb robi? Nawet gdy zwyciężysz, na początku poczujesz się wspaniale, ale jak dotrze do cb po emocjach - na co w tym okresie pozwoliłeś sobie, na jakie ustępstwa, obazanie, na jakie uczucia. Ty już czujesz - że kosztuje Cie to ponad miarę. W pierwszym poście napisałeś:
"Będę walczył ile sił mi starczy, psycha nie siądzie lub R-ka mnie nie weźmie bo to wszystko odbija się na pompce. Wiem że jestem to winny dzieciom, żeby spróbowac uratować ich rodzinę, stabilizację i dobre życie"
Obojętnie jak będzie Twpja psychicznie będziesz sponiewierany, trudno Ci będzie pogodzić się z tym ile poświęciłeś siebie dla tego, że ona nie umiała normalnie z Tb o tej sytaji porozmawiać, do czego się uciekałeś, czekając i dając szansę. Winny dzieciom jesteś opiekę, a nie utrzymanie przy nich matki. Nie poświęcaj siebie. Jej nie zmusisz do niczego, ale nie pozwól jej rozwlec swoje wnętrze. To że ona jest matką Twoich dzieci, nie znaczy, że ma Cb nie szanować. Wszystkim do okoła należa się jej wytłumaczenie. Koniec kropka. Po sobie wiem, że okres czekania na decyzje, niepewność, poczucie bezsilności zabija od środka. Jeśli nawet ona powie że wracacie do tego co było... to to się nie uda, tym co zrobiła już CIę zmieniła. To że przestaniesz czekać - albo dawać jej poczucie tego, że czekasz i tylko ona decyduje o wszystkim, sprawi że to będzie mogło się ciągnąc, dłużej niż to wytrzymasz, a może się okazać, że jeśli jej pozwolisz na to by to trwało do utraty Twoich sił, to jeśli wygra w niej chęć powrotu do tego co było - może się okazać, że poczujesz że to jest za późno i tak naprawdę, mimo, że powtarzasz z przyzwyczajenia, że Ty chcesz żeby znów się ułożyło, tak naprawdę nie będziesz miał na to ochoty ani siły. Nie daj się sponiewierać swoim myślom i jej gadaniem. Jak się zapyta czemu nie rozmawisz, czegoś odmawiasz, albo nie tłumaczysz, albo nie informujesz o czymś... powiedz jej że nie wiesz jak to się skończy, a Ty zaczynasz po prostu się przyzwyczajać, ze będziesz sobie musiał radzić bez niej --- to może podziałać na nią i przyspieszyć to ze się określi,może też zacznie sobie zdawać sprawę z tego co może stracić. A Ty? Tb to nie zaszkodzi, a w przyszłości może wyjść na zdrowie. Pzdr.

Wiesz... chciałbym pocieszać, ale... Jak kobieta mówi, że nie wie czy kocha, czy chce być razem.. to jest pewne, że jest "ten trzeci". Przerabiałem to, i znam ludzi, u których "objawy" są zawsze takie same.

Nie, nie, chciałam inczej, coś innego było moja intencją.

Tego, które z nich, hm…, dominuje w związku nie wiem – wrażenie odnoszę, że Autor co bynajmniej nie przesądza o jego racjach .

Przede wszystkim chodziło mi o uświadomienie jak mocne i długofalowe mogą być konsekwencje rozbicia Rodziny, które mogą wywoływać u Niej i pozostałych emocje latami. Dlatego chodziło mi o stworzenie takiej sytuacji, która nakaże OBOJGU określać konsekwencje takiej decyzji, możliwe, że decyzja pozostanie ostatecznie TYLKO Jej decyzją ale sposób przeprowadzenia może być ICH.

Chodziło mi o zrozumienie i świadomość ciężaru tej konkretnej decyzji o odejściu . Bo akurat jeśli Żona uzyskała świadomość, że związek się nie sprawdza i podejmuje decyzje o rozwiązaniu związku to Ona teraz nadaje kierunek – zaczęła tą drogę i możliwe, że ma na to siłę (albo i nie) ale dobrze byłoby dla Niej aby ktoś kto przeszedł taką ścieżką uzmysłowił Jej co może Ją po drodze spotkać. Uzmysłowił nie dlatego, że jest głupiutka, stłamszona i wymaga kierownictwa (które przejmuje po raz pierwszy), tylko dlatego, że to dla Niej (jak i Męża) nowy impas i ma prawo nie wiedzieć, i ma prawo nie przewidzieć, i ma prawo popełniać błędy i : lepiej żeby tak nie było.

Nie oceniam Jej jako dziecka, w żadnym razie i na razie (bo nie wiem tego po prostu a infantylności u kobiet nie znoszę co by jasnym było ), urodziła troje dzieci, obstawiałabym, że mnóstwo z Jej życia to czas poświęcony ich wychowaniu i co za tym idzie pewnie to niezła : organizatorka, logistyk, gospodyni, nauczycielka przekazująca wiedzę… itd… itp….
Wydaje mi się, że istnieje jakiś deficyt, który Ona chce wypełnić, nie bardzo wiem jaki to może być deficyt i jaki powinien być sposób jego zniwelowania aby jego zaspokojenie wymagało AŻ wywrócenia życia rodziny i dlaczego Ona :
- robi to teraz
- co Jej stało na przeszkodzie wcześniej
- co jej stoi na przeszkodzie teraz
- dlaczego w taki sposób
Czy chodzi o :
- nie kocham Męża i Go już nie pokocham
- mam kogoś innego
- ta rodzina to nie rodzina tylko substytut na zabicie samotności i pomyłka młodości
- zmęczyło mnie to wszystko choć kiedyś miało sens
- … - można tak kombinować dalej ale bez wiedzy przekazanej przez Autora daleko nie zajedziemy – Ela, dobrze, że pytasz…

Co do Autora to jeśli ma zacięcie i sposoby na wychowywanie Żony odpowiadającej Jego potrzebom to niech energię kierunkuje inaczej a samoświadomość ku sobie .
Ale Autor przyszedł TUTAJ (czyta też inne wątki), no i cóż, byłoby dobrze aby coś więcej może o Żonie napisał – może kolejne odsłony pozwolą lepiej wyważyć .
Krystian – piłeczka po Twojej stronie, obszerniej pisz – jeśli można Cię o to prosić, a proszę tylko dlatego że może być pomocne i byłabym w stanie zrozumieć, że może być niełatwe w dochowaniu szczerości, bez której pewnie nie doczekasz się prawidłowej diagnozy.

Random, poprzednio tylko przytoczyłam fragment twojej wypowiedzi, żeby nie tworzyć zbyt długiego posta, ale zrozumiałam całość Teraz w sumie sens się nie zmienił, bo dalej chodzi o to, żeby żona zrozumiała i uświadomiła sobie. Ale zostało doprecyzowane, co ma sobie uświadomić i co zrozumieć.
Zakładamy, że mimo urodzenia i wychowywania trójki dzieci, co wymagało sporo umiejętności przez ciebie wymienionych oraz mimo słabych perspektyw, jakie ma po rozstaniu a które opisał chwilę wcześniej Krystian, (ż)ona nie potrafi konsekwencji rozstania oszacować, przeanalizować. Jednak traktujemy ją trochę jak dziecko, które błądzi, popełnia błędy, bo ma prawo, bo może, a tatuś niech cierpliwie i spokojnie czeka aż dziecko dorośnie.

Owszem, żona wychowywała dzieci,
Włączałeś się w wychowanie czy Ona podejmowała decyzje wychowawcze ? Kto ogłasza kary ?

natomiast logistykiem organizatorem musiałem być ja. 
Przeszkadzało Ci to ? bo piszesz : musiałem

Normalnie nie było problemu z dogadywaniem się
Były jakieś dłuższe konflikty ?

Jedno co na pewno zawsze miała swoje humorki
A Ty ? No bo piszesz, że ideałem nie byłeś. Jej humorki + Twoje humorki i może ZA CZĘSTO było niezbyt zgodnie ? Jak to rozwiązywaliście : na głośno ? otwarcie ? dzieci orientowały się w konfliktach ?

Zawsze jej ciężko przychodziło słowo przepraszam
A Tobie ? Przepraszałeś ?

przyznanie się do błedu przychodziło jej nisamowicie ciężko
Czy Ty uświadamiałeś Jej popełniane błędy ? Czy ktoś inny ? Czy czuła się niepewnie bo obawiała się sytuacji, że ktoś może jej coś wytknąć ?

gorzej jak ktoś jej wytykał błędy....
Kto ? I czy często ?

Przeczytałam całość od początku

Czasami mówi się coś żeby kogoś zranić.
Czy robiłeś tak ?

nie ma kłótni ani rozmów.
Czy próbujesz rozmawiać i Ona nie odpowiada czy odpowiada półsłówkami i nie podtrzymuje komunikacji ?

Zawsze na mnie mogła liczyć.
Czy Ty mogłeś w równym stopniu na Nią liczyć ? Mieliście jasno określone – to robię ja a to robisz Ty – podzieliło się czy robiliście coś wspólnie i czy podzieliły się obszary decyzji czy wspólnie decydowaliście ?

A czy nie uważasz że odpuszczenie od razu jest pójściem na łatwiznę?
O co Ty walczysz – o ustalony do tej pory porządek czy o Nią, bo jakoś mało o Niej wiesz i nie wiesz chyba jak o Nią walczyć, prawda ?

Zawsze jej pomagałem realizować marzenia
Jakie to były marzenia ?

Jeśli problem leży w kochanku też będzie trzeba go przewalczyć.
Czy wtedy też chciałbyś utrzymania związku po przewalczeniu problemu ?

Jak widzisz po tym wszystkim jest gorzej a nie lepiej. Czuje jak by do niej nic nie docierało.
Z wyjątkiem jednej rozmowy wszystkie w miarę na spokojnie były.
O co chodziło w tej emocjonalnej rozmowie ?

Ona chce się wyprowadzić ale nie rozwodzić.
Czy potrafisz takie coś przełknąć w imię ratowania związku ?

Na pewno mimo głosów że powinienem jej pozwolić odejść itd nie poddam się, nie trzymał ja będę na sił oczywiście, otrzymałem kilka pomocnych rad czy tutaj czy na PRIV-a, które mi się przydadzą i wprowadzam je w życie.
Jakim byłbym mężem i ojcem jeśli w momencie jak druga strona się pogubiła( mam nadzieje że tylko to ) od razu powiedział cześć spadaj, układam sobie życie na nowo.
Chodzi też o to żeby kiedyś popatrzeć do lustra i móc sobie powiedzieć, próbowałeś ale nie wyszło, a może wyjdzie. Jestem pełen nadziei ale mam też świadomość że może być koniec i z tą ewentualnością też będę musiał się pogodzić.
Jak Ty to realizujesz skoro nie rozmawiasz i stosujesz te 34 kroki ?

Oj nie była zapomniana, zaniedbana... Oj to to nie.
Wg Ciebie – jaki jest deficyt ?

Czy rozpoznałeś swoją sytuację w przypadku rozwodu ?
Czy Ona też tak zrobiła ?
Jak wygląda codzienność ?
Czy dzieci pytają o sytuację ?

Akurat coś takiego jak nie zdanie matury, jest czymś nie najprzyjemniejszym ale do przebolenia. Trzeba się pouczyć ale da się to naprawić. Tak że tego raczej w kategorii ciężkiej sytuacji nie traktuję.

Ciężka sytuacja była na przykład gdy czułem się gorzej nagle, nie dałem rady prowadzić nawet, i poprosiłem ją żeby mnie zwiozła do lekarza, finalnie pojechała ale w sumie prowadziła córka. Gdy się okazało że jestem w stanie zagrażającym życiu, była przestraszona i miałem wrażenie że się o mnie boi. Wiem że jak od lekarza trafiłem prosto na SOR próbowała się coś dowiedzieć, od córki wiem że jak słyszała jeszcze jak wzywają karetkę żeby pilnie przewieść kogoś do specjalistycznego szpitala była przerażona.... Czy to jest wystarczająco trudna sytuacja.

Tak aktywnie włączyłem się w wychowanie dzieci, od przecięcia (dosłownie ) pęmpowiny, po kąpanie niemowalaka, wiek przedszkolny, szkolny aż do dorosłości.
Zawsze uczestniczyłem w wychowaniu. Ja jestem ten który ogłaszał kary lub rozliczał za złe uczynki.

Nie przeszkadzało, zawsze uważałem że jestem żeby pomagać dziecku, dodatkowy czas spędzony w aucie też był czasem razem. Oczywiście zdarzyło się że mnie  zastąpiła, ale naprawdę musiał być nóż na gardle a ja poza domem.

Wiele lat temu pokłóciliśmy się i to ona musiała się starać żeby to naprawić, ale nie powiedziałem jej że nie kocham itd, ale że mam dość jej humorków... Dotarło przeprosiła było super. Normalnie przez ostatnie wiele lat nie było jakiś większych konfilktów, sprzeczek... może jakiś foch ale nic wielkiego.

No ja jestem przede wszystkim uparty. Raczej nie było żebyśmy mieli humorki ja i ona i było totalnie do dupy. Nie było zbyt często konfilktów (przynajmniej jak do tej pory). Dzieci raczej nie orientowały się w naszych konfilktach. Nie było na głośno, staraliśmy się rozmawiać w końcu zawsze jakiś kompromis był.

Tak, mam zasadę jeśli coś zrobię źle potrafię się do tego przyznać ( co staram się wpajać dziecią że trzeba umięć odpowiadać za swoje czyny), przepraszanie z mojej strony nie stanowiło nigdy problemu. Tak przepraszałem.

Zdarzało się że je zwracałem na coś uwagę, i mimo że zrobiłem to delikatni i miałem rację słyszałem że zaś sie czepiam. Wiem że córka czasem jej na coś zwraca uwagę. Raczej nie miała okazji czuć się nie pewna, nikt jej nic nie wytykał.

Ja rzadko, czasem córka, szef w pracy. Niezbyt często.

Nie, nigdy tak nie robiłem, nie mówiłem czegoś żeby kogoś zranić. Zawsze staram się uczciwie jasno mówić prawdę.

Na normalne tematy związane z życiem codziennym uzyskuje krótkie odpowiedzi, nie podtrzymuje komunikacji. Tematy rodziny odpuściłem, życia, przyszłości odpuściłem (34 kroki)

Analizując na szybko wydaje mi się że nie do końca na nią zawsze mogłem liczyć w równym stopniu jak ona na mnie. Nie było jasno określone co wchodzi w zakres kogo kompetencji. W kluczowych sprawach decydowaliśmy razem. Robilliśmy wiele rzeczy wspólnie, od wspólnego malowania domu po wspólne babranie się w błocie uprawiając off road.

Wydaje mi się że walczę o nią, porządek można zmienić. Tak masz rację nie wiem już jak o nią walczyć a odpowiadając na niektóre pytania zastanawiam się czy jest sens prowadzenia tej walki.

Jeśli marzyła o czymś pomagałem jej osiągnąć to. Ma przykład kurs języka. Zawsze zachęcałem ją do rozwoju. Pomogłem zrelizować marzenie o off-road....i uczestniczyłem w tym, pokazałem wenecję którą chciała zobaczyć...

Naprawdę ciężko mi ma to pytanie odpowiedzieć, pytanie jak to wyglądało by, co innego bym chyba czuł jeśli by się okazało że byłem fizycznie zdradzany a co innego emocjonlanie, co innego jeśli trwało by to kilka lat a co innego kilka miesięcy...

Opisałem to. W dużym skrócie nie wytrzymałem i powiedziałem że albo chce być z nami albo niech wypier.... Płacz łzy, niedowierzanie w moje słowa ale pierwszy raz uwidziałem emocje jej w tym wszystkim

Nie, wyprowadzka jest ostatnią granicą. Jej przekroczenie przez nią kończy wszystko raz na zawsze.

34 kroki stosuje od 2 dni...

Jak bym wiedział pewnie nie pisałbym na tym forum i nie stał w tym miejscu co stoję.

Tak.

Raczej nie, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Na stwierdzenie że rozwód będzie z twojej winy usłyszałem i co z tego. Przypominam że ona rozwodu nie chce.

Codzienność wygląda jak do tej pory z wyjątkiem braku seksu, kontaktu fizycznego, mówię o jakimś dotknięciu i być może braku rozmów między nami.

Dzieci nie pytają, na razie udaje się ukryć wszystko przed nimi. Chce dotrzymać do matury córki. jedyne co rozmawialiśmy z córką jak jechaliśmy to stwierdziała że mama wszystkich się czepia....

No i dałeś mi do myślenia…

Hm…, dajesz szybkie i jasne odpowiedzi na konkretne pytania… o co może chodzić Żonie – nie potrafisz wskazać… Hm…, brak komunikacji, odsunięcie się Żony, Twoja zachowana postawa ciągłego działania – cokolwiek się dzieje – nie tracisz chyba panowania nad sytuacją (nad podstawowymi sprawami zapewniającymi poczucie bezpieczeństwa), rozwód przemyślałeś już, prawda ? Jesteś wyraźnie i prosto osadzony w życie i szybko odnajdujesz alternatywy, wszystkie klocki miałeś poukładane i nie wymagały zbytniej refleksji .
No i bęc – o co Jej chodzi ? No i bęc – ile Ty wytrzymasz i w imię czego ? Hm…
Terapia – nie
Rozmowa głębsza o związku – nie
Zachowanie status quo – tak
Funkcjonowanie na co dzień – zachowane

W niepewności raczej długo nie wytrzymasz. Sam małżeństwa nie scalisz. Hm… No nie ma zmiłuj chyba powinieneś zdecydować się na działanie, które zmusi Żonę do wyjaśnienia o co Jej chodzi u licha. Czy możesz włączyć kogoś z rodziny : siostrę, brata, kuzynostwo i zacząć upubliczniać sytuację – może to otworzy Żonę na rozmowę ? Jeśli ciągle nie będzie komunikacji, hm…, zacznij konstruować pozew rozwodowy, może w międzyczasie coś się wydarzy a Ty nie będziesz marnował czasu. Jeśli konieczne stanie się zdecydowane działanie i ciągle nie będzie wystarczającej komunikacji – bądź stanowczy i przeprowadź separację, może od razu zabieraj się za rozwód. Po tym co napisałeś nie widzę innego pola manewru, jeśli cokolwiek po drodze spowoduje, że uzyskasz wyjaśnienie – reaguj na nową sytuację z dystansem i wyciągaj wnioski i może wycofaj się ze stanowczych kroków a może idź za ciosem, chyba nie zrobisz błędu jeśli pójdziesz do poradni – sam pójdziesz – po poradę, no i napisz tutaj jeśli cokolwiek sie rozjaśni.

Krystian jesli mozesz to prosze o priv

Byłabym wdzięczna, gdybyś jednak napisał, jak zareagowało każde z was na informację o oblanej maturze córki.

Kiedy czytam "bylem pracoholikiem",to mi sie czerwona lampka zapala.
W takich domach pozornie jest wszystko (tak sie przynajmniej wydaje pracoholikowi), jednak jest to nieprawda, bo tak naprawde brakuje najwazniejszego.
Skupiajac sie na pracy, a potem przejety swoim zdrowiem nie zauwazales ( i pewno nie sluchales) potrzeb swojej zony.
No i w koncu peklo.
A ze peklo wlasnie tak, to musialo sie na to dlugo zbierac.
Wydajesz mi sie zadaniowcem, konkretnym facetem, a tacy czesto nie rozumieja i wypieraja emocje.
Nie wiem, co u zony moglo byc tym czyms, co przelalo te czare goryczy.
Moze to ktos trzeci..

Krystian, dziękuję za odpowiedzi.
Napiszę tobie o moich wrażeniach po twoich opisach. Wrażenia są moje i nie muszą mieć nic wspólnego z tym, jak ty postrzegasz swoją rzeczywistość. Nie oczekuję, że się będziesz w jakikolwiek sposób do moich wrażeń odnosił.

Otóż, to, co opisujesz a jeszcze bardziej w jaki sposób opisujesz, w moim odbiorze jest tworem mężczyzny, który NIE jest czułym, wrażliwym i ciepłym człowiekim. Wręcz przeciwnie wydajesz mi się osobą zimną, skoncentrowaną na sobie, nieczułą wobec bliskich osób. W żadnym z twoich opisów nie było o emocjach, co każe mi przypuszczać, że jeśli chodzi o rozwój emocjonalny osiągnąłeś poziom ameby.
Poprosiłam cię o opisanie trudnej rodzinnej sytuacji, a ty opisałeś trudne dla ciebie przeżycia. Stawiając przy tym żonę w negatywnym świetle. W ogóle mam wrażenie, że w twoim domu to ty jesteś w centrum uwagi i źle znosisz, gdy ktoś kradnie ci show. To było także kilkukrotnie widoczne podczas rozmów z różnymi internautami na forum.
Trochę cię popunktowałam. Ale nie po to, żeby cię tylko skrytykować, ale żeby przejść dalej. Niedojrzałe emocjonalnie osoby zmagają się z wewnętrznym oporem przed przyjęciem tego, jaki świat jest. Tym, co nadaje im poczucie znaczenia, jest przekonanie, że jego jest ważne, czyli jego myśli, jego przekonania, jego dążenia. Dlatego nawet nie spytałeś córki jak ona się czuje po oblanej maturze, co dokładnie przeżywa, ale ograniczyłęś się do pocieszania jej, bo "wiadomo, że to niefajna sytuacja". Dla ciebie niezdarny egzamin maturalny może nie być czymś trudnym i ciężkim do przeżycia, ale dla niej to mogło być straszne przeżycie. Gdy ludziom podobnym tobie przychodzi zrezygnować z tego, co odbierają jako "moje", czują się strasznie i okropnie. I ja jestem przekonana, że chęć odejścia twojej żony jest dla ciebie druzgocąca i prawdziwie cierpisz. Ale jeśli przejrzysz swoje posty i zobaczysz jak negatywnie piszesz o swojej żonie i jeśli uda ci się spojrzeć na swój dzisiejszy stan z dystansu, to możesz zobaczyć swoje poprawne małżeństwo i siebie w nim w zupełnie innym świetle niż dotychczas.
Inna sprawa to twoja żona. W sumie mało o niej wiadomo i jest to tylko twój opis jednostronny. Jednak z mężczyzną na poziomie emocjonalnym ameby nie wiążą się kobiety, które są emocjonalnie dojrzałe. Twoja żona ma z pewnością deficyty, które dopóki ona była twoim satelitą nie specjalnie zwracały twoją uwagę, ale to te deficyty pchają ją w stronę "destrukcyjnych" sytuacji.
Żeby nie było tak źle, to napiszę, że obecny kryzys w waszym związku, może być dla ciebie i twojej żony wygraną. Stanie się tak, gdy będziecie w stanie porozmawiać o swoim małżeństwie i wsłuchacie się w to, co mówi druga strona, zamiast trwać uparcie przy tym, jak każde z was widzi wasz związek jako prawdzie objawionej. Jeśli nauczycie się mówić o tym, co czujecie i zaczniecie drążyć dlaczego się tak czujecie, to macie ogromną szansę na wyjście z obecnej sytuacji wzmocnieni, rozumiejący siebie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

Krystian,
Oczywiście moje wrażenia i obserwacje zostały zbudowane na podstawie tego, co tu napisałeś i tego, czego nie napisałeś. Zresztą jak nas wszystkich tutaj. To pewnik.
Rozwój emocjonalny NIE jest tożsamy z odczuwaniem emocji. Analfabeci emocjonalni odczuwają emocje, ale nie potrafią ich nazwać, opisać, wyrazić. Nikt ich nie nauczył, że to, co czują jest ważne, więc uważają, źe nie są ważne. Drugą stroną medalu jest to, że nie są wrażliwi na emocje innych osób, dlatego ty tak naprawdę nie wiesz, co czuje twoja żona, co ona przeżywa. Myślę, że tak naprawdę nigdy nie byliście emocjonalnie blisko. Ale ludzie się zmieniają, dojrzewają i mam nadzieję, że "dotkniesz" kruchości swojej żony i odkryjesz swoją kruchość przed nią. Tego wam życzę

Krystian, opinie różnorakie będą i dobrze to chyba, ku nauce i przestrodze z przymrużeniem oka to napisałam przyda Ci się jak mi się wydaje

Nie chciałabym  Cię wypunktować choć ciut to już zrobiłam. Mnie zdziwiło, że : przepraszasz,  nie dlatego, że nie należy ale hm…, jakoś tak obserwowałam, że mężczyźni raczej wyrównują zachowaniem okazję do przepraszania niż są skłonni wykrztusić to słowo (nie zawsze jak mamy i tutaj ). Na pewno przebija przez Ciebie zadaniowość i wywiązywanie się z niej. Gdzieś po drodze napisałeś, że Żona bardzo dobrze wie na ile może sobie pozwolić w stosunku do Ciebie i akurat to wydało mi się niepokojące bo wzbudza obawy o manipulację. Odnoszę wrażenie, że nie znasz Jej zbyt dobrze, nie wnikałeś w niuanse (nie masz tego w naturze zapewne) i  stworzyłeś poprawne i przewidywalne ramki, w których się poruszałeś w kontaktach z Nią i nie stwarzało to problemów a dawało wypracować kompromis.
Ale :
- możliwe, że nie znasz Jej zbyt dobrze (jesteś zaskoczony brakiem emocji teraz, prawda ?)  i chyba wydaje Ci się momentami nieprzewidywalna – co daje poczucie zagrożenia
- bardzo zaskakujący jest ten brak komunikacji – jesteście dojrzałymi ludźmi – jak emocje opadają raczej powinno dać się pogadać czegokolwiek by rozmowa miała dotyczyć
- ja bym się obawiała Twoich emocji, wydaje mi się ze jak osiągniesz stan zniechęcenia i zobojętnienia poprzez tak stworzoną sytuację to będzie on trwały i sklejenie tego związku stanie się niemożliwe

Chłód emocjonalnym i tzw.ignor to jedna z gorszych rzeczy, jakie mogą nas dotknąć w związku. A domysły o co w tym wszystkim chodzi potrafią wykończyć.

Nie wczytuję się w każde słowo na tym wątku i nie analizuję Twojej sytuacji, Krystian. Natomiast jak część piszących tutaj mam "sensacyjne" podejrzenie, że za zachowaniem Twojej żony jednak stoi konkretna przyczyna. Może to moja projekcja, , ale ... Mam wrażenie, że na razie nie dopuszczasz do siebie tej myśli... Poszłabym w tym kierunku, aby jednak zweryfikować tę forumową diagnozę. To jest HARDCORE, uprzedzam, ale wiele rozjaśnia.

Powodzenia!

Tak to był jakiś drobny konflikt, dosłownie jakaś pierdoła. Ale rozmowa się potoczyła tak że zadałem takie pytanie. A nie zadałem je z powodu konfliktu.

Hm..., spokojnie.
To ciągle ta sama osoba, z którą trzy razy wylądowałeś na porodówce.

Spokojnie, nie zapomina się łatwo, że jest się matką, te 25 lat to też Jej kawał zycia, a decyzja o rozpadzie rodziny nie może być łatwa - dla Niej też stanie sie to jasne jeśli jeszcze nie jest.
Niestety nie umiem Ci zapodać rady na przełamanie sytuacji, która doprowadziłaby do konstruktywnej rozmowy.