toksyczny ojciec? - Netkobiety.pl

Jakoś nie widzę tej Twojej wyprowadzki, usamodzielnienia się.  Dajesz się urabiać ojcu aż strach.
On świetnie Tobą manipuluje. Póki tego nie zrozumiesz, nic się nie zmieni.
Terapia wskazana.

No dobra tylko powyższe zdanie odnosi się do sytuacji czy ojciec mnie i moje wybory akceptuje czy nie, czy we mnie wierzy i czy da mi żyć moim życiem. Czy nie. Doszłam już do momentu, w którym wiem, że nie. I do momentu w którym mówię "szkoda. Ale trudno. Mimo to chcę spróbować, bo jak tego nie zrobię to równie dobrze już się mogę w trumnie umościć".
Ale doszłam też do momentu, w którym widzę, że on ma naprawdę problem. Może rzeczywiście ma depresję. Na siłę go do specjalisty nie wyślę, a COŚ jednak chciałabym zrobić.
No nie mówicie, że Wam by nie przeszkadzało jakby Wasi rodzice na Waszych oczach się staczali..

Na pewne rzeczy nie masz wpływu. Ojciec jest dorosły i w pełni odpowiedzialny za swoje życie.  Jeśli będzie chciał dać sobie pomóc, to mu pomożesz, ale jeśli nie, no to takie jest życie. Nie możesz brać odpowiedzialności za jego wybory.

Ja straciłam dość wcześnie ojca, niestety nie mogliśmy mu pomóc bo nie chciał dać sobie pomóc. Jest mi przykro, że nie ma go już wśród nas, ale nie czuję się odpowiedzialna za to jak żył i jakich dokonał wyborów. Na ile się dało, pomagaliśmy, ale ostateczny krok powinien podjąć sam, ale tego nie zrobił. Mogliśmy ewentualnie sądownie go ubezwłasnowolnić i zmusić do leczenia (alkoholizm).  Pytanie tylko, czy nie znienawidziłby nas za to i za chwile nie wrócił do swoich nawyków.
Na te pytania już nie poznam odpowiedzi.
Ty masz przede wszystkim zacząć wreszcie żyć na własną rękę, a dla ojca, jeśli będzie tego chciał, możesz być podporą.

Poczytaj ten wątek. Założony jakiś czas temu przez dziewczyne w podobnym wieku, z bardzo podobnym problemem, tylko dotyczącym matki (poczytaj więcej niż pierwszy post, aż dojdziesz do wulgaryzmów w reakcji na perspektywę opuszczenia).
Co bys jej poradziła?
http://www.netkobiety.pl/t80622.html
A Ty, Ago, co bys poradziła autorce tego wątku?

Ojciec wcale nie ciagnie Cie za soba, ale Ty mu pozwalasz sie manipulowac i sama za nogawke go trzymasz, bo w taki sposob mozesz w nieskonczonosc unikac odpowiedzialnosci za wlasne zycie. Zamiast podejmowac decyzje jak dorosla baba, masz zawsze wymowke: bo on mowi, ze sie zapije, bo beze mnie sie stoczy, bo jak moge go samego sobie zostawic? Przepraszam, ile lat ma Twoj ojciec? Piec? Twoj ojciec jest dorosly i zrobi ze swoim zyciem co bedzie chcial, niezaleznie od tego czy zostaniesz mieszkajaca permanentnie w domu stara panna- popychadlem czy sie wyprowadzisz. Nie masz wplywu na to co on mysli i robi, ale masz za to wplyw na to co SAMA czynisz z wlasnym nastawieniem i zyciem.

Przeczytałam kilka początkowych i ostatnich postów na razie i.. uhhh..nie wiem. Wiele informacji jest zbieżnych, ale i sporo różnych. W jej przypadku dochodzi jeszcze poświęcenie się dla córki bo chorowała, a więc poczucie wdzięczności tej dziewczyny. Ale ona ma ojca jeszcze, który wydaje się normalny.
Z pewnością jestem w stanie ją zrozumieć. Wiem, dlaczego boi się odciąć, dlaczego się miota. Bo "matka wariatka", ale jednak matka. I przecież kiedyś "było dobrze". U mnie kiedyś też było winne towarzystwo "bo on ci nagadał", i mogłam mówić tygodniami, że to była moja decyzja. Albo lepiej. Odgórna. Ale on wiedział lepiej i już. No i ojciec. Szkoda go, bo jej "niesubordynacja" na nim się też odbija.
Co bym jej poradziła? Nie znam jeszcze całej historii. Oczywiście pewnie będzie to: spróbuj żyć własnym życiem bo masz je jedno. A matka nie może go za Ciebie przeżyć. Nie odwracaj się od niej, spróbuj ją przekonać, że jej nie zostawiasz/opuszczasz/porzucasz i zawsze będzie Twoją matką i zawsze będzie mogła na Ciebie liczyć. Bo taka jest prawda, też to tak widzę. I tak chcę to zrobić. Ale wiem, że jak ktoś Cię ciągle wpędza w poczucie winy, to będąc osobą uczuciową i wrażliwą NIE DA się przejść obok tego obojętnie. Matka dostanie w końcu jakiegoś udaru i to będzie "wina" dziewczyny, bo matce trosk przysporzyła. Będzie jej to tłukła do głowy. Jak i to że jest brzydka i głupia. Wszystko fajnie, każdy mówi o pewności siebie i wierze we własne możliwości, tylko że my tego uczymy się głównie w domu. Skoro rodzice, osoby najbliższe, kochające ponoć bezwarunkowo, mówią, że jesteś głupia, to naprawdę ciężko jest w to nie uwierzyć... w każdym razie, na jej miejscu - mając obecny obraz sytuacji, wiedząc, że ma wsparcie narzeczonego i ojca - "zaryzykowałabym" wyprowadzkę.
I ja też ją "zaryzykuję"
Natomiast nie wyprowadzałabym się bez pracy do chłopaka. Mnie by to zamęczyło nawet gdyby nigdy nie dał mi odczuć, że jestem zdana wyłącznie na niego. Najpierw znalazłabym pracę.

Kochana, czego się boisz? Jeżeli masz możliwość wyprowadzki to z niej korzystaj! Co z tego, że nie będzie chciał mieć z tobą nic wspólnego, skoro i tak cię nie akceptuje i nie szanuje? Z takim sku*wielem chcesz utrzymywać stosunki? relacje? On cię nie uważa za córkę, doskonale to widzisz. Takie zachowanie rodziców powoduje u dziecka poczucie winy, która jest...FAŁSZYWA! Uzależnia od rodzica... powoduje, że masz poczucie że jesteś im coś winna, że powinnaś z nimi być i się nimi zajmować - nie ma takiego obowiązku i przymusu. Jesteś zniewoloną osobą przez swojego ojca. Zostaw go bo będziesz żyła jego życiem do jego śmierci, a ty doprowadzisz się do stanu śmierci psychicznej (wszystko będzie cię męczyło, nudziło, przestaniesz lubić rzeczy które lubiłaś robić, będziesz miała wrażenie że nie kochasz, itp.)...

Widzę, że jesteś na prawdę mądrą kobietą, która radzi sobie w życiu SAMA. Ojciec jak widać nie jest twoim ojcem, nie masz za co go przepraszać ani się mu kłaniać! Więc relacje z takim ch*jem powinny być ci w ogóle obojętnie - to jest dla ciebie obcy człowiek. Nie współczuj mu, bo żałoba po śmierci matki nie jest usprawiedliwieniem nieakceptowania swojej córki. On wybrał sobie takie życie i w ramach "szacunku" powinnaś go zostawić. Nie wiem czy wiesz, ale on się już nie zmieni i nawet lata po wyprowadzce może ci się narzucać i wtrącać w twoje życie. Zapewne dalej będzie rozpowiadał ludziom, że nie jesteś jego córką. Nie przejmuj się tym, bo tak na pewno będzie. On wrzuca ciebie w rolę "kozła ofiarnego", którą się czujesz (to zachowanie to powoduje). Nie jesteś ofiarą losu i nie wierz mu, bo on pier*oli same kłamstwa a ty w to wierzysz.

Także wyprowadzaj się bez mrugnięcia okiem. Jak mu się takie życie podoba, to niech sobie żyje. Najlepiej jak zmienisz nazwisko, nadasz sobie nową wartość i nikt nie będzie cię z tym człowiekiem kojarzył. Skoro on się ciebie wypiera, to dobrze, możesz nie uznawać go za ojca - bo nie powinnaś. Nie marnuj się by zadowolić kogoś, kto cię uważa za zdzi*ę i ma gdzieś to co myślisz, robisz, czujesz. On nie zasługuje na twoją pomoc i współczucie. Nie masz co oczekiwać na jego dobre słowo, które już nigdy nie padnie w twoją stronę. Poproś narzeczonego o pomoc w znalezieniu pracy u niego w mieście i wyprowadzaj się jak najdalej, by odciąć się od patologii. Udowodniłaś, że sama sobie poradzisz, więc spier*alaj stamtąd jak najszybciej! Nie daj sobą pomiatać toksycznemu ojcu, bo ON JUŻ SIĘ NIE ZMIENI.

Piszesz "to jednak mój ojciec" - łączą cię z nim tylko i wyłącznie więzy krwi, macie podobne DNA - TYLKO TYLE! Nie masz z nim żadnej więzi emocjonalnej! Nie radzi ci, nie wspiera... NIC NIE ROBI! Zrobił w życiu tylko tyle że cię spłodził, a dalej miał cię w dupie! Jesteś kochana niechcianym dzieckiem, ojciec nigdy cię nie zaakceptował, NIGDY WCZEŚNIEJ ani nigdy później! Nie jesteś odpowiedzialna za życie twojego ojca, bo? BO NIE JESTEŚ JEGO RODZICEM, TYLKO DZIECKIEM. Przestań go usprawiedliwiać, bo to tak, jakbyś usprawiedliwiała mordercę.
On był za ciebie odpowiedzialny. Jego zadanie życiowe jako ojca polegało na tym, byś czuła się w życiu kochana, potrzebna, byś myślała o sobie że jesteś piękną i wartościową kobietą - on tego nie zrobił! Nie spełnił swojej roli więc nie jest twoim ojcem. Olewasz go i się wynosisz. Nie ma dyskusji nawet. On ma cię w dupie więc i ty miej go w dupie. Nic nie usprawiedliwia tego, że cię zaniedbał, a tym bardziej że cię niszczy!!!
Nie musi cię bić by cię zniszczyć psychicznie. Jesteś w głębokim poczuciu winy, które jest nie prawdziwe. Z tego powodu usprawiedliwiasz czyny ojca, mimo że doskonale wiesz że cię niszczy i nie chce. Rozumiesz, że twój ojciec to patologia i nie możesz swojej sytuacji porównywać z czyjąś sytuacją? Za kilka lat, jak się od niego nie uwolnisz, popełnisz samobója albo cię zamkną bo zwariujesz. Wybieraj.

----
PS: Pierwsze co powinnaś zrobić to poszukać dobrego psychologa, by szybko wywalił na wierzch twoje rany serca zadane przez ojca i wtedy będziesz wiedziała nad czym pracować. Da się to zrobić kochana, DA SIĘ! Panuje błędne przekonanie, że psycholog oznacza już jakąś chorobę psychiczną - nie. Psycholog jest od tego, by pokazał szybko to co podświadomie widzisz w sobie, ale się nad tym nie zastanawiasz. Więc szybko zapisz się na wizyty póki do końca cię ojciec nie zrównał z g*wnem!

Cześć.
Wyprowadziłam się dzisiaj.
Mój narzeczony pojechał do siebie a ja jestem przerażona. Nie wiem, miałam się cieszyć itd. a jestem po prostu przerażona. Boję się wszystkiego. Począwszy od tego, że nie dam sobie rady, przez to, że jest mi strasznie smutno i samotnie. Tata niby ok, chociaż słyszałam jak wczoraj gadał do babki, że go zrobiłam w chuja i w ogóle. Dzisiaj jak sie wynosiłam to go nie było w domu. Babka, że popełniam błąd i ich lekceważę i w ogóle jestem beznadziejna.
A ja się czuję fatalnie.
Boże jestem nienormalna..

Gratuluję!

Nie dasz sobie rady? Z czym? Pomyśl, co możesz zrobić, by 'dać sobie radę'.

Jeszcze się przejmujesz tym chorym gadaniem? Wyrzucają z siebie swą bezsilność: nie dałaś się upupić.

Bo wyprowadziłaś się od ludzi, którzy mieli Ciebie za nic?

Ja niby i tak z nimi nie gadałam. Ale zawsze ktoś tam był. A teraz siedzę jak palec i nie wiem co mam zrobić ze sobą.

Zamiast komentarza:

Może rzeczywiście tak jest. Ale jak tak to sama sobie nie poradzę przecież..

No tak. I pierwsza samodzielna decyzja jaką podjęłam wygląda na falstart...
Gubię się w tym wszystkim...

Falstartem, bo zamiast być zadowolona jestem znowu niezadowolona.. może tak, może nie potrafię żyć poza klatką.
Może jutro, jak pójdę do pracy będzie lepiej?
A najlepiej by było gdyby tata nie miał do mnie żalu. Ale będzie miał i ciężko mu się dziwić.
Boże gdyby nie ta cholerna praca! Gdybym mogła być z moim narzeczonym...wiem, ze magicznie nie przestałabym się tatą przejmować, ale przynajmniej nie siedziałabym sama i wałkowała to na wszystkie strony. Nie mam jak zająć mózgu.

Jesteś chwilowo niezadowolona, bo to jest nowa dla Ciebie sytuacja, brak kogokolwiek w pobliżu, nowe miejsce, kiepskie myśli... ale falstart to to nie jest, bardziej opóźnienie przy starcie

Jutro pójdziesz do znajomej pracy, do której teraz masz bliżej, ogarniesz sobie trasę tam i z powrotem, zalicz po drodze jakiś sklep z wyposażeniem mieszkań, kup sobie coś ładnego, tylko Twojego, do postawienia na półce czy powieszenia na ścianie, czy choćby ręcznik A myśli zajmij koniecznie czymś innym niż użalaniem się nad sobą - może rozpakuj się, kurze zetrzyj, łazienkę sprzątnij - już Ci teraz nikt w niej nie będzie brudził oprócz Ciebie samej?
I będzie lepiej

Dziękuję mam taką nadzieję. Zajrzę do sklepu a posprzątać już sprzątałam...;)

Ale to niczego nie zmieni wtedy. Jeśli będę chciała mieć męża i dzieci to i tak nie będę mogła tam mieszkać. Ale może trzeba było poczekać aż będę mogła mieszkać z narzeczonym.
Tata nie odbiera telefonu ode mnie. Specjalnie m to robi? Nie chce ze mną gadać?
Ja się wykończę nerwowo...

Kup sobie coś - coś drogiego, coś do mieszkania, cokolwiek. A potem pomyśl, jak to fajnie, że nikt Ci nie wypomina, że na głupoty wydajesz.

Pomaluj ściany na ulubiony kolor. Idź na imprezę, wróć późno. Ciesz się, że nikt Ci dupy nie truje, nikt nie wyzywa od gówien i głąbów.

Odetchnij.

Ej, droga koleżanko, było sympatycznie, ale teraz to mnie zdenerwowałaś. Przestań gadać głupoty, wyłącz telefon. Nie masz 12 lat czy 15, tylko na tyle, żeby umieć się ogarnąć.

W jakimś większym mieście teraz mieszkasz? Wyjdź z domu na zakupy, sklepy pewnie czynne. Kup tą rzecz do mieszkania - ramka na fotki czy pierdółka w formie aniołka lub jelonka do postawienia na meblach, ewentualnie doniczka albo haczyk na ręczniki nie kosztuje dużo, nie wymawiaj się kasą. Od biedy może być szklanka albo solniczka. Serwetka papierowa. Widelec.
Jak kupisz doniczkę, to przesadź do niej od razu kwiatka jakiegoś. Wyrwij po drodze z klombu, jak nie masz w mieszkaniu. Od biedy kup wazonik i nazrywaj mleczy czy czegoś, mleczy już chyba nie ma, ale koniczyna kwitnie, znajdziesz na trawniku...

I nie rób z siebie mamałygi, co?

POLAM i wszystko jasne!

Nie przywiązuj się do nazwy firmy produkującej żarówki. Istotnym w mym poście była konkluzja, iż zacytowane niżej zdanie

wszystko wyjaśnia.

Przeczytaj uważnie wszystkie posty napisane w Twym wątku, znajdziesz w nich wiele pomocnych wskazówek. Skorzystasz - dobrze, nie skorzystasz - drugie dobrze. Wszak nie ma obowiązku bycia szczęśliwym i niezależnym psychicznie.

Walczyć z Tobą o Ciebie (i wbrew Tobie) nie będę.
Twoje życie, Twoje decyzje, Twoje konsekwencje.

Edycja:
Coraz bardziej myślę, że poruszany tu problem jest fikcją.

Zrobisz jak zechcesz. To twoja decyzja.

Marnujesz ludziom czas.

Dobry żart, tynfa wart.

Gratuluję!

A myślicie, że mu przejdzie kiedyś..?
Trochę się znowu wypłakałam i powymyślałam na niego i ciut mi lepiej. Wiem, że jak odpuszczę i wrócę to to będzie mój koniec, ale po prosu sobie nie radzę psychicznie. Z wszystkiego zdaję sobie sprawę, wiem, że ojciec zachowuje się nie w porządku. Nie pamiętam kiedy mnie zapytał jak się czuję. Teraz odwala szopkę. On nie jest taki strasznie zły. Kocha mnie wiem to, ale tak jak wtedy ta historia od której zaczęłam to forum ("ja nie zadzwonię bo mi honor nie pozwala, a jak ty nie dzwonisz to ja uznaję że nie żyjesz") no normalne to jest? Jak ja się przestanę odzywać na siłę to też nie zadzwoni, nie zapyta czy żyję, tylko uzna że nie i się zapije? Łatwiej, niż zapytać co u mnie? Przyjechać? Zaprosić? Przej***ny człowiek.
Bo mu honor nie pozwala.
Ale jak ja dzwonię to może odebrać, albo mnie nie zbywać chyba?
Ochhhh...mam takie nerwy!
Na niego, na siebie.. fuck

Bo niechby on jeszcze po prostu był obrażony. Ale on nie odbiera moich telefonów  w ogóle. I ja nie wiem czy żyje czy nie żyje.

Jakby nie żył albo coś by się stało, to ktoś by Cię o tym powiadomił. Skoro mu się telefon nie rozładował od Twojego ciągłego wydzwaniania, to znaczy, że jego właściciel ma się dobrze i używa ładowarki. I pewnie patrzy się z dzikim uśmieszkiem, ile ma już nieodebranych połączeń. Jesteś dorosłą kobietą ponoć, a zachowujesz się gorzej niż 5-letnie dziecko...

Ja chyba naprawdę mam coś z głową. Tak bardzo chciałam się wynieść i być niezależna, a prawda jest taka, że ja chyba potrzebuje kogoś kto będzie mi mówił co mam robić. Może dlatego, że sama nie wiem, a może dlatego, żebym miała na kogo zrzucić moje porażki. A może jedno i drugie.
Tak, to też tu padło.
Ale mój narzeczony teraz mówi, że wcale aż tak źle nie było u mnie w domu. I ok, mogłam się wyprowadzić ze względu na chęć usamodzielnienia się, ale demonizuję sytuację w domu i jest to nadużyciem. Tak że tak..
Nie wiem czego chcę, nie wiem co mam robić, mam dość już wszystkich z sobą na czele

corko z piekla rodem- bardzo źle o sobie myślisz jeżeli wymysliłaś sobie tą nazwę,i  chyba nie kochasz siebie jeśli w wieku 29 lat (???) chcesz żyć z ojcem a nie żyć własnym życiem np. posiadać swoją rodzinę. Twój tato nie odierając połączeń od ciebie stosuje bierną przemoc, to manipulator nr 1 który wpędza ciebie w poczucie winy. Twój tato jest dorosłym facetem, a nie malutkim dzieckiem, poradzi sobie.  On już przeżył swoje dorosłe życie "po swojemu", a ciebie chce ubezwłasnowolnić.
Za złość swojego ojca nie możesz odpowiadać- to jego emocje.

"Normalni" rodzice dorosłym dzieciom pozwalają odejść z domu, są dumni z tego że ich dzieci są samodzielne i mieszkaja "na swoim".
Przemyśl wszystko sobie i zastanów się nad tym  "kto" dla ciebie jest najważniejszy (będzie bardzo dobrze jeśli to ty), bo to twoje życie i twój "sen" a nie kogoś innego. Wolność jest piękna i wyzwala wspaniałe emocje.