Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

agatek2501 napisał/a:

olive-olive napisał/a:

Ogólnie drogie dziewczęta, przeraża mnie co to co obserwuję dookoła. To jak wiele związków się rozpada, jak co raz bardziej ludzie nie potrafią ze sobą żyć. To jak wolą coś wyrzucić zamiast podreperować...Coś się złego musi z ludźmi dziać. Kilka lat temu odwiedzałam tę stronę i powiem wam, że nie czułam aż tak wielkiego natłoku nieszczęść/rozstań/etc. Aż zgroza mnie bierze bo nie wiem w jakim to wszystko kierunku idzie i jaki wpływ będzie miało na moją przyszłość. Istnieje wiele kobiet które po prostu psują mężczyzn i to przeokropnie, matki, kochanki czy też byłe .... A potem przyjdzie taki jeden z drugim, wejdzie w życie z dodatkowym "bagażem" albo szuka nie wiadomo czego lub kogo. A potem wychodzą takie właśnie "kwiatki". Tak to widzę czasem. I ta właśnie refleksja mnie przytłacza.

Olivka, ostatnio zastanawiałam się nad tym samym. Coraz więcej ludzi woli sobie odpuścić niż spróbować zawalczyć. Wiadomo że nie chodzi mi tu o związki gdzie jest przemoc, ale o takie gdzie codzienne życie zaczyna nas przerastać lub gdzie ingerują na siłę osoby trzecie (tak jak w moim przypadku).

Wczoraj wkręciło mi się myślenie typu " Co ze mną jest nie tak, że każdy facet najpierw ma jakieś poważne plany związane ze mną, a potem daje nogę". Takie myśli to naprawdę -100 do samooceny i poczucia własnej wartości

Rozmawialam na ten temat wczoraj z kolezanka. Ludzie i ich podejscie jest coraz gorsze. Wykorzystac i zostawic. Jak cos sie psuje to wymienic. Traktowanie drugich przedmiotowo. To juz widac w kazdej dziedzinie zycia...

Agatek2501 z tą samoocena z poczatku to prawda. Zadawalam sobie pytanie Za co? Co ze mna nie tak?  Teraz juz wiem ze chocbym byla doskonala to by nic nie zmienilo. Oni maja tak niska samoocene ze szukaja czegos lub kogos gorszego od siebie. Wmawiaja sobie ze my jestesny te zle a oni chca tylko szczescia. Nie zdaja sobie sprawy ze dzieki temu ze ich juz w naszym zyciu nie ma to MY mamy szane to szczscie odnalezc. Teraz tylko musimy wyciagnac wnioski.

_v_ napisał/a:

dziewczyny, ale o co zawalczyc?

naprawde chcecie walczyc o tych facetow,ktorzy zgotowali wam ten los?
jesli tak, to jestescie glupsze niz sadzilam - wybaczcie szczerość.

podczytuje sobie ten watek od jakiegos czasu i zdumiewa mnie to, jak mozna sie taplac w swoim nieszczesciu.
ok, czasem to jest potrzebne, ale jak zbyt dlugo bedziecie tak marudzily, to juz wam tak zostanie.

i nie - kiedys ani nie naprawiano, ani nie walczono - kiedys po prostu nie bylo opcji rozwodu, wiec praktycznie nikt sie nie rozstawal.
a jesli juz to najczęściej obrywala za to kobieta i byla traktowana jak prostytutka i ta, która rozbila rodzine. najczęściej z dziecmi i bez dobrej pracy raczej nie miala szans, żeby sie sama utrzymac.
ludzie zyli obok siebie bardziej niz dzisiaj.

dzisiaj przynajmniej jest szansa, zeby sie rozstac i isc dalej. taka szanse dostalyscie, wiec ją wykorzystajcie.

nie szkodzi, szczerość jest jak najbardziej w porządku J się nie gniewam Tylko żebyśmy się dobrze zrozumiały, chodzi mi o sytuacje kiedy na serio są jeszcze szanse na odbudowanie czegoś. Jeśli naprawdę nie ma o co walczyć to nic na siłę. Zdrady np. nigdy bym nie wybaczyła i nie walczyła bym o taki związek po zdradzie.  Mam na myśli problemy w związku które da się naprawić tylko trzeba chcieć i trochę się wysilić - to o to mi tak naprawdę chodziło. Po prostu przeraża mnie fakt, że ludzie wolą dzisiaj iść na łatwiznę i tyle.

dziewczyny, ale o co zawalczyc?

naprawde chcecie walczyc o tych facetow,ktorzy zgotowali wam ten los?
jesli tak, to jestescie glupsze niz sadzilam - wybaczcie szczerość.

podczytuje sobie ten watek od jakiegos czasu i zdumiewa mnie to, jak mozna sie taplac w swoim nieszczesciu.
ok, czasem to jest potrzebne, ale jak zbyt dlugo bedziecie tak marudzily, to juz wam tak zostanie.

i nie - kiedys ani nie naprawiano, ani nie walczono - kiedys po prostu nie bylo opcji rozwodu, wiec praktycznie nikt sie nie rozstawal.
a jesli juz to najczęściej obrywala za to kobieta i byla traktowana jak prostytutka i ta, która rozbila rodzine. najczęściej z dziecmi i bez dobrej pracy raczej nie miala szans, żeby sie sama utrzymac.
ludzie zyli obok siebie bardziej niz dzisiaj.

dzisiaj przynajmniej jest szansa, zeby sie rozstac i isc dalej. taka szanse dostalyscie, wiec ją wykorzystajcie.

_v_ napisał/a:

dziewczyny, ale o co zawalczyc?

naprawde chcecie walczyc o tych facetow,ktorzy zgotowali wam ten los?
jesli tak, to jestescie glupsze niz sadzilam - wybaczcie szczerość.

podczytuje sobie ten watek od jakiegos czasu i zdumiewa mnie to, jak mozna sie taplac w swoim nieszczesciu.
ok, czasem to jest potrzebne, ale jak zbyt dlugo bedziecie tak marudzily, to juz wam tak zostanie.

i nie - kiedys ani nie naprawiano, ani nie walczono - kiedys po prostu nie bylo opcji rozwodu, wiec praktycznie nikt sie nie rozstawal.
a jesli juz to najczęściej obrywala za to kobieta i byla traktowana jak prostytutka i ta, która rozbila rodzine. najczęściej z dziecmi i bez dobrej pracy raczej nie miala szans, żeby sie sama utrzymac.
ludzie zyli obok siebie bardziej niz dzisiaj.

dzisiaj przynajmniej jest szansa, zeby sie rozstac i isc dalej. taka szanse dostalyscie, wiec ją wykorzystajcie.

Szczerość można ująć bardziej przystępnymi słowami niż nazywanie nas głupimi Zacznijmy od pytania - Kto tu pisze o walce o coś nieistniejącego?...Od chwili kiedy skończył się mój związek nawet raz nie odezwałam się do byłego.Nie walczę o coś czego już nie ma.Walczyłam natomiast kiedy ten związek jeszcze trwał.Dlaczego?Dlatego,że jeśli się kogoś kocha,to nie wystawia się go za drzwi przy pierwszych niedogodnościach tylko automatycznie próbuje się ratować ten związek.Fakt,sporo kosztowało mnie to ratowanie,ale nie żałuję tego,bo przynajmniej mam świadomość,że zrobiłam wszystko co zrobić mogłam,a ta myśl pomaga mi po rozstaniu.Tak jak napisałaś istnieją rozwody.Tak,istnueją.Ludzie są bardziej świadomi,nowicześni,korzystają z opcji rozstania się.Hmm...istnieją też terapie dla par oraz wiele innych sposobów zawalczenia o związek kiedy zaczyna się coś psuć,ale póki jeszcze relacja dwojga ludzi nie rozpadła się.Dlaczego w większości przypadków ludzie z tego nie korzystają tylko wybierają rozstanie,tak po prostu?Bo w dzisiejszych czasach wszystko jest coraz bardziej tandetne niczym chińskie zabawki,łącznie z ludzkim myśleniem i związkami.Jak to wygląda w dzisiejszych czasach?Po pierwszych latach kończy się zauroczenie,kończą się pierwsze porywy serca i kończy się związek.Oczywiście nie mam na myśli trzymania kogoś w związku na siłę - tak dla jasności.O to nam chodziło droga "v".

Róża226 napisał/a:

Nie myśl nawet o tym,żeby to ratować.Zostaw to i idź dalej.Wiem,że łatwo powiedzieć,a trudniej wykonać ale uwierz mi,komuś kto jest od ciebie sporo starszy(mam 30l.).Nie warto.

Tylko sęk w tym ze ja go kocham i chcę z nim być
może głupia jestem ale myślę jeszcze ze może się opamięta nie wiem

Każda kobieta opisująca tu swoją historię stanęła w pewnym momencie przed ścianą i dotarło do niej,że mimo że kocha,to musi dać spokój.Tak jak pisałam powyżej można walczyć i łudzić się do pewnego momentu.Po przekroczeniu tego momentu dalsza walka,to tylko oszukiwanie samej siebie i próba zaczarowana rzeczywistości.Im dłużej to będziesz robiła,tym dłużej będziesz tkwiła w martwym punkcie licząc na niemożliwe.On ci już dał do zrozumienia,że cię nie kocha,a skoro nie kocha,to o jakim opamiętaniu się piszesz?...Opamięta się i zacznie kochać?Jak nie kocha,to nie stworzysz z nim niczego nawet gdybyś na rzęsach stawała więc im prędzej przestaniesz zaprzeczać w swojej głowie,że to koniec tym lepiej dla ciebie.

Każda kobieta opisująca tu swoją historię stanęła w pewnym momencie przed ścianą i dotarło do niej,że mimo że kocha,to musi dać spokój.

a wiecie co jest najgorsze ze ja go przycisnęłam i zaczęłam drążyć temat czy mnie kocha gdy może nie wyskoczyła z tym to może jakbyśmy byli dłużej razem to by mnie pokochał

Róża226 napisał/a:

a wiecie co jest najgorsze ze ja go przycisnęłam i zaczęłam drążyć temat czy mnie kocha gdy może nie wyskoczyła z tym to może jakbyśmy byli dłużej razem to by mnie pokochał

No pewnie bylibyście dłużej, tydzień, dwa, miesiąc...
Tez tak myslam, analizowałam, gdybalam i wiesz do czego mnie to zawsze doprowadza ? Do jeszcze większego przygnębienia, płaczu, smutku, złości. Boli, bo każdą z nas boli i bedzie boleć jeszcze ale musimy walczyć, bo nikt za nas nie zawalczy o szczęście, o to aby odzyskać wewnętrzną równowagę. A zmienisz cos takim myśleniem ? Nie. Możesz sie krzyżem położyć mu przed wycieraczką a on i tak Cie nie zechce, nie pokocha. Ja powoli to zaczynam rozumieć, ze nie znaczy nie i niestety nie jestem w stanie nic zrobić...

@OLIVE,napisałaś "Mija trzeci dzień od rozstania i na razie czuję się tylko przygnębiona. Ale niestety nie mam pewności czy się to nie pogorszy."Niestety pewnie się pogorszy,bo coś za szybko poszło.U mnie po kilku dniach też było o wiele lepiej,aż się dziwiłam a później im bardziej do mnie docierało co się stało,tym było mi gorzej.No ale trzeba przez to przejść.

Edyszka napisał/a:

@OLIVE,napisałaś "Mija trzeci dzień od rozstania i na razie czuję się tylko przygnębiona. Ale niestety nie mam pewności czy się to nie pogorszy."Niestety pewnie się pogorszy,bo coś za szybko poszło.U mnie po kilku dniach też było o wiele lepiej,aż się dziwiłam a później im bardziej do mnie docierało co się stało,tym było mi gorzej.No ale trzeba przez to przejść.

Oczywiście, że się pogorszyło. Ale staram się radzić sobie. Unikam słuchania muzyki, przy niej najczęściej chce mi się płakać. Staram się odnaleźć jakąś nową przystań w sobie, odbudować swoją wewnętrzną harmonię. Wczoraj było momentami "niebezpiecznie" kiedy w sklepie nagle zachciało mi się płakać Powstrzymałam się. Wiem, że jestem silną mimo wszystko osobą i przeżyję to rozstanie. Szkoda tylko, że nie da się tego przeskoczyć i tak jak mówisz - trzeba przez to przejść

Sporo nas już jest na tym forum i wiecie co? Wszystkie przechodzimy tak naprawdę to samo. Wszystkie te fazy. Raz to skakanie do góry ze szczęścia i w sumie ulgi, a raz te doły, płacze i bezsilność. Oni nam zrobili krzywdę tylko raz dziewczyny - kiedy nas zostawili. No nie licząc tych wszystkich upokorzeń w trakcie trwania związku, tych przykrych słów, oszustw. Ale teraz my same robimy sobie krzywdę tym obwinianiem się, gdybaniem. Nie cofniemy czasu, nie zmienimy tego, jakie byłyśmy w tych związkach, jakie błędy popełniłyśmy, ale już samo to, że tu jesteśmy, rozmawiamy i dzielimy się doświadczeniami oznacza jedno - że się zmieniamy, że pracujemy nad sobą, że widzimy, co zrobiłyśmy nie tak. Oni nas porzucili i nie analizują swojego postępowania, nie gdybają. Wejdą w nastepne związki z gównem na bucie... Bez żadnej nauki, poprawy. Ok... motyle w brzuchu będą na widok kolejnej kobiety, ale jak długo? Znów szybko da o sobie znać ich charakter, ich wymagania wygórowane, ich świństwa. A my w nastepnych związkach, gdy zobaczymy, że coś idzie nie tak to będziemy wiedziały, co zrobić, żeby było dobrze. Weźmiemy nauke z przeszłości. Bo ci faceci, ktorzy nam się trafili to takie nauki właśnie. Lekcje do odrobienia. Przykre, bolesne, trudne ale lekcje, które musimy przeżyć i przerobić. To, że rzucili nas faceci to nie jest powód, aby przestać wierzyć w szczęście, w siebie i w normalne życie. Wątpie, że któraś z nas na tym forum, która wypowiada się w tym temacie była tak naprawde szcześliwa z tym facetem. Wszystkie wmawiałyśmy sobie, że bedzie dobrze, że on się zmieni na pewno i dawałyśmy sobie takie "deadliny" a później, gdy termin minął a było źle to kolejne szanse i kolejną wiarę w to, że on na pewno kocha tylko się pogubił, albo ma zły dzień... Przeciągneli nas po chodniku, każdy każdą z osobna, ale teraz czas pokazać im, że jesteśmy KIMŚ WIĘCEJ niż dziewczynami, którymi można pomiatać i się bawić...

Edyszka napisał/a:

Suzy25 napisał/a:

Sporo nas już jest na tym forum i wiecie co? Wszystkie przechodzimy tak naprawdę to samo. Wszystkie te fazy. Raz to skakanie do góry ze szczęścia i w sumie ulgi, a raz te doły, płacze i bezsilność. Oni nam zrobili krzywdę tylko raz dziewczyny - kiedy nas zostawili. No nie licząc tych wszystkich upokorzeń w trakcie trwania związku, tych przykrych słów, oszustw. Ale teraz my same robimy sobie krzywdę tym obwinianiem się, gdybaniem. Nie cofniemy czasu, nie zmienimy tego, jakie byłyśmy w tych związkach, jakie błędy popełniłyśmy, ale już samo to, że tu jesteśmy, rozmawiamy i dzielimy się doświadczeniami oznacza jedno - że się zmieniamy, że pracujemy nad sobą, że widzimy, co zrobiłyśmy nie tak. Oni nas porzucili i nie analizują swojego postępowania, nie gdybają. Wejdą w nastepne związki z gównem na bucie... Bez żadnej nauki, poprawy. Ok... motyle w brzuchu będą na widok kolejnej kobiety, ale jak długo? Znów szybko da o sobie znać ich charakter, ich wymagania wygórowane, ich świństwa. A my w nastepnych związkach, gdy zobaczymy, że coś idzie nie tak to będziemy wiedziały, co zrobić, żeby było dobrze. Weźmiemy nauke z przeszłości. Bo ci faceci, ktorzy nam się trafili to takie nauki właśnie. Lekcje do odrobienia. Przykre, bolesne, trudne ale lekcje, które musimy przeżyć i przerobić. To, że rzucili nas faceci to nie jest powód, aby przestać wierzyć w szczęście, w siebie i w normalne życie. Wątpie, że któraś z nas na tym forum, która wypowiada się w tym temacie była tak naprawde szcześliwa z tym facetem. Wszystkie wmawiałyśmy sobie, że bedzie dobrze, że on się zmieni na pewno i dawałyśmy sobie takie "deadliny" a później, gdy termin minął a było źle to kolejne szanse i kolejną wiarę w to, że on na pewno kocha tylko się pogubił, albo ma zły dzień... Przeciągneli nas po chodniku, każdy każdą z osobna, ale teraz czas pokazać im, że jesteśmy KIMŚ WIĘCEJ niż dziewczynami, którymi można pomiatać i się bawić...

Ooo Suzy wróciła Wiesz co?Ja to nawet nie chce nic byłemu pokazywać,udowadniać,nie chce mu zagrać na nosie.Jedyne czego chcę i to bardzo chcę,to żeby stał mi się totalnie obojętny i żeby już nigdy nie bolało na myśl o nim.I mam nadzieję,że w życiu wszystko jest po coś,bo tak mi łatwiej wytłumaczyć sobie dlaczego poznałam to bydle.

Zgadzam sie z Toba w 100%. Ja tez nie zamierzam latac po dyskotekach, nagle miec pięciu facetów i tysiac zdjęć na fb jak to sie "super" bawie. Potrzebuje... spokoju. Pieprzonego spokoju, posiedzenia sobie w samotności, przezycia tego po swojemu nawet jesli to oznacza siedzenie tydzien w tłustych włosach i w dresach. I wiem ze w koncu złapie dystans, poczuje obojetnosc w stosunku do niego i zacznę po prostu... dobrze żyć.

Suzy25 napisał/a:

Edyszka napisał/a:

Ooo Suzy wróciła Wiesz co?Ja to nawet nie chce nic byłemu pokazywać,udowadniać,nie chce mu zagrać na nosie.Jedyne czego chcę i to bardzo chcę,to żeby stał mi się totalnie obojętny i żeby już nigdy nie bolało na myśl o nim.I mam nadzieję,że w życiu wszystko jest po coś,bo tak mi łatwiej wytłumaczyć sobie dlaczego poznałam to bydle.

Zgadzam sie z Toba w 100%. Ja tez nie zamierzam latac po dyskotekach, nagle miec pięciu facetów i tysiac zdjęć na fb jak to sie "super" bawie. Potrzebuje... spokoju. Pieprzonego spokoju, posiedzenia sobie w samotności, przezycia tego po swojemu nawet jesli to oznacza siedzenie tydzien w tłustych włosach i w dresach. I wiem ze w koncu złapie dystans, poczuje obojetnosc w stosunku do niego i zacznę po prostu... dobrze żyć.

Dokładnie tak.Ja nie chce się nakręcać na próbę udowodnienia mojemu byłemu co on stracił,bo niby po co?Nie chce mnie i koniec.Po co mam się nakręcać na próbę utarcia mu nosa.To i tak nic nie da,a nawet gdyby dało,to w sumie nic mi po tym.Chęć udowodnienia ex czegoś,to nadal skupianie się na nim kombinując co tu zrobić żeby żałował,albo jak pokazać mu jak to ja mam już go gdzieś.A ja zamiast tego,to wolałabym zapomnieć że ten człowiek był w moim życiu.

Wiesz co?Ja to nawet nie chce nic byłemu pokazywać,udowadniać,nie chce mu zagrać na nosie.Jedyne czego chcę i to bardzo chcę,to żeby stał mi się totalnie obojętny i żeby już nigdy nie bolało na myśl o nim.I mam nadzieję,że w życiu wszystko jest po coś,bo tak mi łatwiej wytłumaczyć sobie dlaczego poznałam to bydle.

Edyszka napisał/a:

Wiesz co?Ja to nawet nie chce nic byłemu pokazywać,udowadniać,nie chce mu zagrać na nosie.Jedyne czego chcę i to bardzo chcę,to żeby stał mi się totalnie obojętny i żeby już nigdy nie bolało na myśl o nim.I mam nadzieję,że w życiu wszystko jest po coś,bo tak mi łatwiej wytłumaczyć sobie dlaczego poznałam to bydle.

Pomysł z pokazaniem byłemu, że dobrze się bawimy i super wyglądamy był mój. Na pewno nie miałam na myśli stosowanie tego pomysłu aby skłonić byłego do powrotu. Słuchajcie dziewczyny, ja widzę swojego byłego codziennie, mieszkamy w tym samym mieście bardzo blisko siebie. Przecinają się nasze drogi do pracy, itp. Ciężko mi było widzieć jego głupkowaty uśmieszek i dumną minę gdy pokazywał się z nową. Stąd pomyślałam, że nie dam mu tej satysfakcji, nie pokażę jak bardzo mnie tym rani. Chciałam się pokazać jako taka kobieta, która jest warta wszystkiego. I myślę, że to zadziałało. Ex nie wie i nigdy się nie dowie ile nerwów mnie to wszystko kosztowało.

Co do obojętności to jest mi trudno. Widzę go i mam nerwy, a bardzo bardzo bardzo bym chciała nie czuć nic. Żadnej złości, poczucia niesprawiedliwości itp.
Myślałam sobie ostatnio, co by było gdyby... gdybym to ja odeszła do innego i byłabym teraz szczęśliwa z innym. I do czego doszłam? Że będąc szczęśliwa miałabym głęboko w dupie czy on kogoś ma czy nie, czy ma dumną minę i głupi uśmieszek czy płacze w poduszkę. Zajęłabym się budowaniem relacji z kimś innym i tyle. Ale jest jeden problem... póki co nie czuję się gotowa, aby kogoś poznać. Nie uznaję zasady "klin klinem"...
I co teraz? Jak mam się odciąć żyjąc codziennie ze świadomością, że wyjdę z domu i go spotkam?

Ja swojego Ex zablokowołam wszedzie. Nawet nr telefonu zmieniłam. Zeby dojsc do siebie musze sie calkowicie odciac a i tak fochodza do mnie informacje o nim.
Dziewczyny czy wam tez inni mowia ze facet pozaluje. Moj mnie wymienil na wywloke...doslownie. Podobno to nie sa jej pierwsze zareczyny , a facetow zmienia jak rekawiczki. Ci co ja znaja i porownuja ze mna sa w szoku ze w ogole przeszlo mu przez mysl byc z nia a nie ze mna. Nie nalezy do osob ktore sa pewne siebie a takie slowa troche wprawiaja mnie w zaklopotanie.

Ja swojego Ex zablokowołam wszedzie. Nawet nr telefonu zmieniłam. Zeby dojsc do siebie musze sie calkowicie odciac a i tak fochodza do mnie informacje o nim.
Dziewczyny czy wam tez inni mowia ze facet pozaluje. Moj mnie wymienil na wywloke...doslownie. Podobno to nie sa jej pierwsze zareczyny , a facetow zmienia jak rekawiczki. Ci co ja znaja i porownuja ze mna sa w szoku ze w ogole przeszlo mu przez mysl byc z nia a nie ze mna. Nie nalezy do osob ktore sa pewne siebie a takie slowa troche wprawiaja mnie w zaklopotanie.

Ja swojego Ex zablokowołam wszedzie. Nawet nr telefonu zmieniłam. Zeby dojsc do siebie musze sie calkowicie odciac a i tak fochodza do mnie informacje o nim.
Dziewczyny czy wam tez inni mowia ze facet pozaluje. Moj mnie wymienil na wywloke...doslownie. Podobno to nie sa jej pierwsze zareczyny , a facetow zmienia jak rekawiczki. Ci co ja znaja i porownuja ze mna sa w szoku ze w ogole przeszlo mu przez mysl byc z nia a nie ze mna. Nie nalezy do osob ktore sa pewne siebie a takie slowa troche wprawiaja mnie w zaklopotanie.

U mnie emocje się mieszają i często wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie,ale zawsze tęsknota jest dla mnie najgorszym stanem.Jeśli mnie dopada,to wtedy jestem najsłabsza i najbardziej mnie to rozwala.No ale,minął miesiąc od rozstania i razem z tym miesiącem minął etap zaprzeczenia.Dosłownie ze dwa dni temu poczułam,że już nie tylko wiem że to koniec,ale też wierzę że jego już nie ma i nie będzie.Tak,jestem obolała tylko to jest odrobinę inny rodzaj bólu.Wcześniej czułam się jakby walcem po mnie przejechał,a następnie leżałam przez miesiąc krzyżem wbita w ziemię,a teraz z ziemi się podniosłam ale pozostały duże rany i sporo czasu minie zanim je wyliżę.

Eiko napisał/a:

Mam dni kiedy rozplacze sie nad tym jak moje zycie sie potoczylo. Przepraszam wtedy moj "brzuch" ze nie zapewnilam normalnego domu. To co moj Ex robi juz tez tak nie boli. Nie rozmyslam o tym przynajmniej. (...)
Jedynie co to dobija mnie samotnosc i moja niska samoocena mimo ze wiem ze nie jestem ani glupia ani szkaradna. Tego ze nie ma przy mnie faceta przy ktorym czulabym sie bezpiecznie. Dociera tez do nnie fakt ze dla mojego Ex znaczylam mniej niz papierek na ulicy. Czuje sie wykorzystana pod kazdym wzgledem. Czuje tez powoli coraz wieksza nienawisc i obrzydzenie.
Kazda z nas musi na nowo zaczac ukladac sobie zycie i to jest trudne, przynajmniej dla mnie.

1. Nie zapewniłaś normalnego domu? Eiko!!! A Twoim zdaniem życie z psycholem to normalny dom? Nie uważasz, że takim zachowaniem mógłby nauczyć dziecko chorego schematu? Proszę Cię...
Eiko, powrót na Ziemię!
Z możliwych opcji to akurat teraz masz większą szansę aby zapewnić dziecku normalne warunki do rozwoju. Nie wiem jak Ty sobie wyobrażasz wychowywanie dziecka u boku takiej toksycznej osoby jaką jest Twój ex. On ma zaburzenia emocjonalne! Ciesz się, że dał Ci spokój i módl się do Boga aby mu się nie odwidziała nowa niunia. Psychola w swoim życiu nie potrzebujesz.

2. Niska samoocena - być może tu jest problem? Powiązałaś jakoś zachowanie swojego ex z Twoją samooceną? Uważasz, że zostawił Cię bo jesteś nic nie warta?
Nie jest tak i nigdy więcej tak nie myśl. To co on zrobił świadczy o nim, nie o Tobie. Nie poszedł do innej bo coś z Tobą nie tak. Odszedł bo jest imbecylem. Czy naprawdę przejmujesz się tym co robi imbecyl? Nie ma sensu. Ludzie jego pokroju nie myślą o niczym innym jak o sobie. Nowa niunia nie jest lepsza od Ciebie, nie wkręcaj sobie. Ona mu odpowiada, dała się zmanipulować i tyle. Teraz mu odpowiada, być może stworzą "związek", w którym będą trwać długie lata. I co z tego? Zazdrościsz jej takiego faceta? Pisałaś, że brakuje Ci kogoś przy kim możesz czuć się bezpieczna. Czułaś się tak przy nim?
I teraz powtórzę pytanie: zazdrościsz jej TAKIEGO faceta? Takiego rozkapryszonego egoisty, który nie ma za grosz empatii, który patrzy tylko na swoje?
Eiko Tobie to powinno być żal tej naiwnej dziewuchy, a on niech Cię nie obchodzi nic. Poznasz kogoś przy kim będziesz bezpieczna i szczęśliwa. Zobaczysz, jak to jest czuć się docenioną, szanowaną, podejmować wspólne decyzje. Spokojnie, bo jeszcze najlepsze przed Tobą

Edyszka napisał/a:

Tekst,że będzie żałował nie padł i nawet bym nie chciała,żeby padła.Dlaczego?Dlatego,że nie chcę sobie wkręcać,że w pewnym momencie pożałuje i niczym w telenoweli uzna,że jego życie beze mnie straciło sens,bo tak nie będzie. Zostawił mnie bo w pewnym momencie byłam już mu zbędna i tyle.Nie będzie tęsknił ani rozpaczał,a ja nie chcę robić się coraz bardziej zgorzkniała i rozgoryczona czekając na to żeby pożałował.Ja tylko i aż chcę zapomnieć,że ten człowiek istniał w moim życiu.

Dziewczyny, nie czytam tego tematu od początku, rzuciłam przelotnie okiem na kilka postów.

Bardzo mi się podoba to, co napisała Edyszka. To najbardziej bliskie rzeczywistości porozstaniowej.

Powodzenia Wam wszystkim życzę.

U mnie dodanie zdjecia ze strony mojego Ex ze mna juz pozniej graniczylo z cudem. Nie wiem czy sie wstydzil czy inny był powod. 
Szczerze to nie wiem na jakim ja jestem etapie. Mineły 4 mc. Nie rozpaczam. Nie szukam informacji o nim. Mam dni kiedy rozplacze sie nad tym jak moje zycie sie potoczylo. Przepraszam wtedy moj "brzuch" ze nie zapewnilam normalnego domu. To co moj Ex robi juz tez tak nie boli. Nie rozmyslam o tym przynajmniej. Duzo czasu spedzam pomagajac siostrze w sklepie. Jedynie co to dobija mnie samotnosc i moja niska samoocena mimo ze wiem ze nie jestem ani glupia ani szkaradna. Tego ze nie ma przy mnie faceta przy ktorym czulabym sie bezpiecznie. Dociera tez do nnie fakt ze dla mojego Ex znaczylam mniej niz papierek na ulicy. Czuje sie wykorzystana pod kazdym wzgledem. Czuje tez powoli coraz wieksza nienawisc i obrzydzenie.
Kazda z nas musi na nowo zaczac ukladac sobie zycie i to jest trudne, przynajmniej dla mnie.