Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

No to nie pozostaje mi nic innego,jak zyczyc ci powodzenia niestety w zaden inny sposob nie moge ci pomóc. Czesto jest tak,ze dostaje sie jeszcze szanse na poprawe oceny z cwiczen,wiec jak nie daj boze cos nie pojdzie,to mozna probowac to poprawic,chociaz nie wiem jak jest u ciebie na uczelni.

Staram się nie myśleć o tym i nie drążyć ale czasem mam wrażenie ze ten zwiazek rozpadł się przeze mnie, a takiego poczucia nie chciałbym mieć.

Lady Loka, przez ostatnie 5-6 miesięcy związku nie mam sobie za dużo do zarzucenia, starałem się, nie byłem zazdrosny, zaczynam wyciągać rzeczy z dalszej przeszłości co chyba jest kompletnie bez sensu, gdzieś w głębi wydaje mi się że to nie mógł być powód rozstania. Ciężko sobie wyobrazić jak spędzę najbliższe wakacje bez niej

To jest jakaś katastrofa. Od wczoraj wkoło ryczę, jakby ktoś otworzył puszkę pandory.. Czytam i myślę "po co mi to?", szukam i nie mogę znaleźć konkretnych informacji, głupiego tematu nawet nie mogę wybrać, a co tu mówić o wykonaniu. Nie potrafię nic z tego wyciągnąć. Nie jestem na trudnym kierunku, a to wszystko mnie przerasta.. A na samą myśl o powrocie tam za dwa dni dostaję skrętu kiszek i znowu ryczę. Znajomi, którym tak naprawdę nie zależy. Rodzina daleko. Tłumy na ulicach, każdy patrzy tylko przed siebie. W metrze wszyscy nosy w telefonach. To jest stolica osamotnienia.. Codziennie powrót do tego pustego pokoju, i znowu samotność. Od początku studiów poza zajęciami tylko raz wyszłam się przejść z koleżanką z kierunku. Kilka razy jakieś posiadówy z kolegami spoza.  Gdzie to cudowne studenckie życie? Gdyby to chociaż było to co chciałam na pierwszym miejscu, ale wybrałam sobie masakrycznie oblegany kierunek, 24 os na miejsce. Robię te prace (czyt. tylko przeglądam tępo strony internetowe i nic mi nie pasuje) i sama nie wiem, czy chcę w ogóle je zaliczyć, już nic nie wiem

Simon, czasami po prostu nie wychodzi. Mój były przez jakiś czas był w stosunku do mnie super, a ja i tak byłam nieszczęśliwa w tym związku, ale głupia się męczyłam twierdząc, że nie chcę być sama i nikogo innego nie będzie.
I to było najgorsze, co sobie zrobiłam w życiu.

Po prostu. Nie pasowaliśmy do siebie. Mieliśmy rozbieżne pragnienia życiowe, całkiem inne cele i ambicje i chociaż próbowaliśmy i się staraliśmy, to po prostu było coraz gorzej. Pod koniec on się wkurzał, ja płakałam, dobrze, że to się skończyło.
Samo staranie się nic nie da, jeżeli to nie jest "ta" osoba. I "tych" osób jest więcej niż jedna na całe życie. Po prostu ktoś, kto do nas bardziej pasuje. Z kim dobrze się żyje.

Może to banalny przykład, ale teraz po świętach byłam u mojego chłopaka w rodzinnym mieście, 8h pociągiem od mojego. I pierwszego dnia robiliśmy sobie śniadanie. Znaczy on robił, a ja się ogarniałam i zeszłam w sumie całkiem na gotowe ale to nieważne. Siedzieliśmy sobie tak w dwójkę i mieliśmy rozkrojone trzy bułki. I jak już każdy zjadł po jednej i została ostatnia, to trzeba było się podzielić. I po chwili rozmowy okazało się, że dla nas podzielenie się taką bułką nie jest żadnym problemem, bo ja wolę jeść górną połówkę, a on woli dolną. Banał? Tak. Ale ja co chwilę znajduję takie drobnostki, które mi pokazują, że to jest mężczyzna, który do mnie pasuje. Mogłabym stworzyć całą listę takich rzeczy. One są drobne, ale drobne składa się na całokształt.

Wcześniej byłam w związku po to, żeby kogoś mieć. Wstawałam ze świadomością, że kogoś mam, ale nie miałam potrzeby większego kontaktu z nim niż jakieś 1-2x na tydzień i to max kilka godzin, bo towarzystwo mojego byłego mnie strasznie męczyło.
Z obecnym spędzamy ze sobą dużo czasu, widzimy się codziennie chociaż na chwilkę, a mimo to miałam straszne obawy jadąc do niego i wiedząc, że przez 5 dni będziemy ze sobą praktycznie non-stop. Bezpodstawne obawy, bo zleciało tak szybko, że nawet nie zauważyłam, a jedyny wniosek jaki z tego wyciągnęliśmy to ten, że jak obronię magisterkę w czerwcu i zacznę pracować, to zamieszkamy razem od razu (poprzednie plany zakładały odczekanie 1-2 lat:D). I żeby nie było bluszczowo, to nie przeżywam każdej przerwy, jak jedzie do rodziny na kilka dni, nie mam takiego parcia na to, że musi być cały czas koło mnie, bo inaczej nie dam sobie rady w życiu, ale po prostu jest mi z nim na tyle dobrze, że nawet jak robimy różne rzeczy w tym samym miejscu, to jest mi lepiej no i lubimy jeść te same rzeczy, więc w praktyce prawie codziennie coś razem gotujemy.

Simon, przestań przeżywać tamtą serio. Daj sobie czas, ale idź do przodu. Skoro się sypnęło, to nie było to. Wiem, że teraz jest w Tobie pewnie milion obaw, strach i lęk, ale to minie. Powoli, ale minie. Ja pracuję bardzo mocno nad swoim lękiem przed odrzuceniem. Czasami mam takie dni, które są dla mnie straszną walką, czasami mam tak, że podświadomie oczekuję, że wszystko się sypnie, bo przecież jest tak dobrze, że tak nie może być. I wiem, że to, co we mnie siedzi jest pozostałością po poprzednich związkach, w których byłam tylko dlatego, że bałam się samotności. Dlatego uważam, że nie warto być z kimś na siłę. Nie wychodzi, to trzeba iść dalej. Im bardziej walczy się reanimując trupa, tym ciężej potem znosi się to odrzucenie i tym większe są potem konsekwencje tego w nas.

To nie jest tak, bo jestem właśnie bardzo otwarta, wkoło rozmawiam z kimś innym, ponoć sprawiam wrażenie towarzyskiej i wesołej. Nie mam oporów przed zaczepianiem nowych osób, sama często zaczynam rozmowy. Wiem, że wieczorem znowu będę sama i chcę uciec od tej samotności zawracając głowę komukolwiek, boję się, że może się nawet czasem narzucam. Z drugiej strony zagadując kilkanaście osób dziennie nie miałam okazji stworzyć swojej grupy, z którą możnaby się trzymać. Zrzyłam się z jedną dziewczyną i trzymam niby z kilkoma jeszcze osobami, ale i tak nie czuję się do końca swobodnie, pewna jak starych znajomych. Atmosfera na wydziale jest niby bardzo dobra, ale brakuje mi takich prawdziwie bliskich relacji. Chyba zarwę dziś pół nocy, żeby zrobić cokolwiek..

Ola skoro jak twierdzisz zagadujesz kilkanaście osób dziennie, jesteś otwarta i chętna na spędzanie czasu razem to trudno mi uwierzyć, że nikt z tych osób jeśli fajnie Wam sie gada nie chciałby wyskoczyć na ciacho czy do kina... głowa do góry - udało sie ciś ogarnąć na zaliczenia?

Simon z Twoich opowieści wynika, że bardzo się różnilicie wiec myślę ze to zdecydowanie nie była ta jedyna

O matko. Simon. Proszę Cię. Wywal z głowy takie myśli.
Nie znamy Twojego związku. I nie ma co go tutaj opisywać ze szczegółami. Różniliście się i już. Trafisz na kogoś, z kim będzie Ci lepiej to sam zrozumiesz, jak bardzo tamto było bez sensu. Ale naprawdę nie ma co tutaj roztrząsać, bo na własne życzenie leżysz obok trupa i mówisz, że się nie podniesiesz, bo nie.

Teoretycznie chyba sporo osób mnie lubi, ale kiedy oni zajmowali się cementowaniem relacji z kilkoma bliższymi znajomymi ja na każdym wykładzie siadałam z kimś innym i teraz znajomych mam sporo, ale to jednak nawet nie na tyle bliskie, żeby gdzieś wyjść w większości przypadków. Pierwsze kilka tygodni zadawałam się sporo z jednym kolegą, ale on nagle zaczął doklejać się do jednej grupy, teraz jesteśmy tylko na cześć.. Koleżanka, z którą wyszłam na początku trzyma z jedną osobą, czuję wręcz barierę kiedy próbuję pogadać dłużej. Z drugiej strony jeśli widzę kogoś samego zagaduję, dwie dziewczyny otwarcie mówią, że jestem ich jedyną koleżanką.. Jest kilka osób, z którymi trzymam ciut bardziej, ale przy 90% osób czuję czasem straszną niepewność, gadam głupoty, jąkam się, ciężko nawet to opisać, ale zachowuję się dziwnie To chyba nie tyle ze stresu, co z faktu, że nie znam ich za dobrze i nie mogę się otworzyć, może do mnie nie pasują, nie wiem.. Przy starych przyjaciołach zawsze byłam tą najbardziej aktywną, rozśmieszającą grupę, nie wiem, gdzie to poszło, teraz większość postrzega mnie inaczej, nie pozytywnie zakręconą jak wcześniej, a raczej nieogarniętą W sumie prawda, mam jakieś problemy, wkoło wywijam głupoty, świruję powoli.
Zrobiłam jeden projekt i myślę nad kolejnym, rozkminiałam jak go zrobić z godzinę, bo nie rozumiem wykresu. Teraz już chyba wiem mniej więcej o co chodzi, ale kiedy koleżanka mi to tłumaczyła nie wiedziałam totalnie, ona pisała ogólniki i tylko czepianie, że się doszukuję dziury w całym i się nie dziwi, że tak długo to zawsze robię. "Po prostu rób", taaa, tylko niech mnie ktoś zrozumie, że nie wiem jak w większości prac.. Najgorzej z przedmiotami informatycznymi, tego kompletnie nie potrafię i liczę na cud.
Przede mną jeszcze z 10 + jakieś 5 kolokwiów Naprawdę zostaje mi chyba tylko liczyć na cud

Kamis,gratuluję podwyżki

kamis, super sytuacja z podwyżką będzie okazja do kupna tych nowych szpilek nauczysz się w nich śmigać raz dwa. Małe sukcesiki smakuja wybornie

Mari0, a byłeś u lekarza? czyżby wizyta podziałała jak kopniak ?

Staram się nie myśleć o tym i wieczorami nawet mi to wychodzi, najgorsze są jednak poranki, mam wtedy straszne poczucie pustki.

A dziękuję ,  dziękuję   Może się na te szpilki zdecyduję , o ile wcześniej się w nich nie zabije

Nie powinno sie. Nie ma sensu.

ach, chłopaku, masz Ty ten wyskok cisza, cisza i bum, pytanie o sens brużdżenia sobie w życiu.
Czytaj forum, wybierz kilka tematów które pasują najbardziej do twojego przypadku i czytaj, jak ludzie z biegiem czasu zmieniają swoje myślenie. Nie zmieni to twojego myślenia od razu, ale chociaż zbaczysz że po jakimś czasie można zacząć trzeźwo myśleć, że pomimo tego że każdy związek był inny i każdego rozstanie było inne, to mimo wszystko przechodzi się podobne fazy, etapy czy zachowania. Może uświadomisz sobie, że czasem z odrobiną pracy własnej można się z czymś pogodzić i zacząć znów normalnie żyć.
Polecam "chłodne rozstania", bardzo fajny wątek. Tam fajnie piszą jak się nie obwiniać i trochę zmienić swoje myślenie. Że jak cierpisz po rozstaniu, to głaszcz siebie, bo to Ciebie poturbowało, a nie nadal siedź i się zastanawiaj co jeszcze mogłeś zrobić żeby zadowolić tę drugą stronę. Naprawdę Simon, nie ominiesz swojego stanu i miliona pytań (na które i tak nikt nie da Ci odpowiedzi albo nie uzyskasz odpowiedzi takiej jakbyś chciał i będziesz wyskakiwać z kolejnymi pytaniami ), ale weźże chłopie zrób wszystko żeby to sobie ulżyć a nie drążysz tunel do Chin.
Co do twojego pytania powyżej - nie utrzymuje się kontaktu z byłym bo to najzdrowsze i najlepsze co można DLA SIEBIE zrobić. Kochasz nadal tego kogoś kto cię zostawił, myślisz, analizujesz, wspominasz, idealizujesz. Normalne. Ale zaufaj, że lepiej robić to na odległość. Jasne, za kilka miesięcy czy tam za jeszcze dłuższy czas, jak emocje ostygną, uczucia wygasną lub ulegną zmianie, pogodzisz się z sytuacją, to może i można utrzymywać kontakt. Ale na świeżo to ratuj się kto może. No chyba że stać Cię na szarpanie się, huśtawki nastrojów, bo napisała uśmiechniętą mordkę w smsie, i to znaczy że do siebie wrócicie i inne takie historie. Ale wydaje mi się, że nikogo po bolesnym rozstaniu nie stać na wydawanie "siebie" do tego stopnia.  Powodzenia

A co jak ma się dziecko? Jak przetrwać takie kontakty gdy było się z kimś 12 lat?

Trzeba zagryźć zęby i ograniczyć się do rozmów o dziecku.

Cześć misie! Dawno mnie tu nie było, ale czytam Was na bieżąco:) Nie pisałam nic bo jakiś tam względny spokój u mnie, dzisiaj trochę gorzej bo cholera mi się śnił,  co już dawno nie miało miejsca i mi to zaburzyło trochę ten spokój, ale no wiadomo trzeba się liczyć z dołami jeszcze... Za parę tyg stuknie 5 miesięcy, jestem już w innym miejscu niż jeszcze np w listopadzie gdzie była czarna rozpacz, płacz i inne beznadziejne sprawy.

Zbieram się jakoś poooooowowli do kupy;)

Dopinguję wszystkich, trzymam kciuki i buziaki przesyłam:*

@Dorcik,bardzo ci wspolczuje(zwlaszcza utraty dzidziusia). A facet sie naprawde egoistycznie zachowal,ale kochana..wolałabyś,aby byl z tobą z litości lub poczucia winy? Zapewne,podobnie jak moj byly,stwierdzil ze w sumie jeszcze nie chce sie angazowac..dlatego taki sie zrobil. Nie sądze,ze nagle mu zaczely przeszkadzac niektore twoje zachowania. Musisz byc teraz silna,bo jak pewnie sama zauwazylas,lekko nie bedzie. Wazne,zeby w takiej sytuacji,mimo cierpienia,starac sie isc powolutku do przodu.
Pisz tutaj,wątek jest nieco rzadziej odwiedzany,ale zawsze ktos odpisze. Trzymaj sie,banalnie to zabrzmi,ale potrzebujesz teraz czasu,bo on naprawde leczy powolutku rany..

@Witaj Ania,dobrze,ze u ciebie lepiej

@Dorcik,chyba kazda z nas to przechodzila,przez to obwinianie siebie i idealizowanie bylego. Mnie to dosc dlugo męczyło. Niestety najtrudniej odbudowac poczucie wartosci,ale wierze,ze jest to mozliwe. Wazne,ze zaczelas juz zauwazac,ze facet nie powinien sie tak zachowywac,jestes na dobrej drodze,by go przestac idealizowac.
Poczytaj sobie ten wątek od początku,dziewczyny zamieścily tam duzo cennych rad jak sobie poradzic po rozstaniu..i pisz,zawsze mozesz liczyc na rozmowe.

Hej. U mnie fatalnie, 3 miesiac stuknie jutro. Bylem u lekarza, przepisano mi antydepresanty, bronilem sie przed nimi no ale nie chce sie zagrzebac w tym jeszcze glebiej. Ogolnie lipa bo myslalem, ze sie poprawia a tu bum..
Teraz musze czekac pare tygodni az zaczna dzialac bo poki co wszystkie mozliwe skutki uboczne, ktore wyczytalem z ulotki :-)
Mam nadzieje, ze u Was lepiej ;-)

Ola19. Po ostatnim spotkaniu z nim powiedział mi , że mam o nim zapomnieć, że ma dość, że chce spokoju. Od 6 tygodni nie utrzymujemy kontaktu. Też jestem z tym sama. ja się z nim nie pokłóciłam po prostu oddalił się ode mnie. Nie miał nawet odwagi spojrzeć mi w oczy, porozmawiać, z poczuciem winy zostawił mnie. Bardzo Ci współczuję. Wiem co to znaczy nie dawać sobie rady w codziennych zajęciach, pracy. A co do znajomych zgadzam się z Tobą w 100 procentach. Byli przez chwilę. Nie będę Ci mówiła, że musisz sobie z tym poradzić bo nie da się nie myśleć, ale wiedz, że nie można dać się wpędzić w depresję, czy też zmarnować sobie życie przez osobę, która nie była tego warta. Dasz radę. Życzę powodzenia i dużo szczęścia.

Witajcie . Ja widzę , że tu cicho , głucho  , nikt już wsparcia nie potrzebuje , wszyscy śzczęśliwi ))

U mnie wszystko w porządku , zdarzyło się w moim życiu coś , o czym nie chciałabym pisać tu na forum , ale ktora sprawiła , że mam w sobie wewnętrzny spokój i mogę zająć się swoim życiem i próbować iść dalej  . Rok zacząl się jak wiecie podwyżką w pracy więc nie najgorzej .  Zastanawiam się nawet na założeniu konta na portalu randkowym , ale nie postawnowiłam . Najważniejsze jest to , że czuje , że wszystko jest na swoim miejscu i jest tak jak być powinno

@Mario, też biorę leki i poprawa była po tygodniu.
Ogólnie myślałem że u mnie było już dobrze, jednak dzisiaj wstałem i jest masakra. Strasznie mi jej brakuje, mimo wszystko była przy mnie, mam lęk że nikogo takiego nie znajdę.

Chciałbym żeby tak było, staram się tak myśleć, są dni naprawdę bardzo pozytywne ale czasem są jeszcze gorsze momenty. Jestem ciekawy kiedy ona stanie się dla mnie całkowicie obojętna

Bo skoro z tamtą nie wyszło to na 100% pojawi się jakaś kolejna
warunkiem jest tylko to, że się wyleczysz z poprzedniej i zrobisz miejsce dla nowej osoby.

Potwierdzam na własnym przykładzie
11 miesięcy po rozstaniu, 3 miesiące z nowym facetem.

Hej Ola19. Dobrze, że choć w pewnym stopniu, ale dajesz sobie radę. Powodzenia w dalszej nauce  życzę i myślenia mnie choć wiem, że nie da się.

dorcik89, qaqa - dziękuję, a jak u was?:) Baaaaardzo często myślę, ale kurczę.. co ja w sumie mogę zrobić? No nic, przecież nie będę za kolesiem biegać, tym bardziej by mnie znienawidził. Pisaliśmy 12.12 ostatnio, nie mogłam się wtedy powstrzymać, bo rok wcześniej tego dnia przyjechał do mnie ostatni raz przed kilkumiesięcznym zerwaniem znajomości. Był jednak niezbyt miły później, moja godność po tym wydarzeniu wróciła na miejsce, ciekawe na jak długo, ale na razie jeszcze się trzyma Ostatni "kontakt" mieliśmy ponad dwa tygodnie temu, ale to tylko ankietę do wypełnienia związaną z moim projektem mu wysłałam, wcześniej życzenia na święta (trochę korciło, żeby wysłać mu na sylwester też, ale tamte obejmowały przyszły rok i stwierdziłam, że jak będzie chcieć to to sam zrobi teraz, nic ). Na urodziny też cisza, heh. W końcu w ostatniej "kłótni" jak chciał się mnie już pozbyć pisał, że mam się nie czepiać, że nie pamięta dat, kiedy się poznaliśmy, kiedy urodziny, nie rozpamiętywać wcale. Pff, dobry książę.
Za to dostałam dużo życzeń, koleżanka dała mi prezent przed wykładem. Najbliżsi udawali, że nie pamiętali, ale przyjechali ze z prezentem i byliśmy u mnie ucząc się i pijąc wino Zawsze dostawałam dużo prezentów, od rodziców, od reszty sms i tyle. A ostatnio dostaję drobiazgi, w postaci produktów na świętowanie, ale doceniam to o wiele bardziej, że otrzymuję czas przede wszystkim. Szkoda trochę, że z tamtą ekipą tak ostatnio wszystko się psuje, chociaż dziewczyny niby pytają o spotkanie, ale t nie to, co kiedyś, prawie nie rozmawiamy..
A co do sesji, no ja liczę, że się jakoś uda. Jak na razie z ćwiczeń mam jednak jeden warunek, jedynym ratunkiem byłoby oddanie prawidłowo zrobionych zaległych ćwiczeń za pierwszym razem, ale u niej to niemożliwe, poprawiać można w nieskończoność, nic jej nie pasuje. Jeśli jednak by wyszło, mogłabym przystąpić do poprawkowego kolokwium w piątek, ale czasu na nadrobienie i naukę do tego brak, egzaminy, w dodatku mój dziadek jest w szpitalu i coraz gorzej z nim Za dużo tego wszystkiego, ehh.

dorcik89 Oooo, to super, że się rozwijasz i mimo wszystko szukasz sposobów jak uszczęśliwić siebie Chociaż mi takie czynności przynoszą połowę mniej radości, niż normalnie, ale lepsze to, niż nic To dobrze, że jesteś od niego odcięta, ponoć tak jest łatwiej Chociaż ja sama nie wiem, z moim chciałam utrzymywać kontakt, ale po jednej rozmowie zakończonej w niemiłej atmosferze jakoś mi się trochę odechciało Ja mam przerzuty, ataki raz na kilka tygodni, dni, godzin, minut.. Ostatnio pod tym względem jestem w miarę ustabilizowana, wolałam jakoś zająć się egzaminami, chociaż i to wyszło mi baardzo kiepsko, kompletnie nie umiałam się skupić.  W poniedziałek się zbłaźniłam, wczoraj dał co innego, niż zapowiadał, dzisiaj abcde, ze strzelaniem u mnie średnio, kilku tylko byłam pewna, a muszę mieć 15 dobrze, no marzę o tym 3 po prostu.. Z tym zajęciem głowy teraz może być problem, bo tak technicznie, to właśnie już nie mam czym, bo dzisiaj pisałam ostatni egzamin
Z drugiej strony, czy wy też po odrzuceniu rozregulowaliście się w zainteresowaniu płcią przeciwną? Ja mam tak, że z jednej strony każdy wydaje mi się do niczego, nie wywiera na mnie wrażenia, a z drugiej chyba podświadomie bardzo chciałabym spotkać już kogoś odpowiedniego, od rozstania co tydzień zauroczam się w kimś innym.. Po kilka dni, tygodni, równolegle, z przerwami, już mnie o to wkurza.. A jestem coraz bardziej rozczarowana, bo to nie TO, nikt nie potrafi zwalić mnie z nóg tak, jak on, nikt nie skupił moich myśli tylko wokół swojej osoby. Pominę fakt, że pewnie są to uczucia tak słabe, że jak tylko zauważam, że nie mam szans, odpuszczam. Chociaż od dwóch miesięcy trochę bardziej spodobał mi się kolega z roku, ale raczej nie pasujemy do siebie. Tyle że zauważyłam, że mnie pociągają właśnie chłopaki o niezależnym stylu, specyficznym poczuciu humoru, inteligentni, odmienni, których, żeby zdobywać, trzeba też być ciekawą indywidualnością. A ja mam taki charakter, któremu ciężko znaleźć wspólną płaszczyznę z takimi osobami. Mój były też miał w sobie coś takiego, nie obracam się w takich kręgach, więc nie rozumiałam nawet jego wielu żartów, czarnego humoru, którym często sypał.. Nie wiedziałam wtedy, jak się zachować i z krępacji tworzyła się bariera. Na początku tego problemu nie było i nie było tego cały czas, ale jednak zaburzenia w komunikacji z tego wynikały. Jednocześnie od kilku lat kręcą mnie tylko tacy, reszta jest jak bezpłciowa, a tamto przecież udać się nie może. U tego kumpla szans też raczej nie mam, bo z tą ekipą zadaję się w sumie przeciętnie, więc nie potrafię też często być przy nich wyluzowana, nie wiem, o czym z nimi gadać. Na ogół tak nie mam, przy dwóch, trzech osobach, jestem w stanie pokierować jakoś dyskusją tak, że rozmawia mi się dobrze. Takie większe grupy tematy mają swoje i raczej ciężko mi się przebić. Jednak ten gostek naprawdę mnie interesuje, jest w nim to coś, co mnie przyciąga, tylko problem w tym, że to zawsze okazuje się dla mnie toksyczne..

Hej, co u was? U mnie było już całkiem dobrze, ale to już chyba tradycja, że kiedy zaczynam stabilniej stać na swoich nogach, coś znowu musi mnie przewrócić..
11 zmarł mój dziadek. Pogrzeb był we wtorek, a ja wciąż czuję się źle. Pierwszy raz trafił do szpitala w grudniu, potem pod koniec stycznia i już nie wyszedł.. Mama nie chciała mnie martwić podczas egzaminów, czasem tylko wspomniała, że jest słaby. Wróciłam w czwartek do domu i dowiedziałam się wszystkiego. Od tygodnia bardzo mało jadł i dużo spał. Lekarze źle go traktowali, zbywali całą moją rodzinę, długo kłamali, że jego stan jest dobrym, następnego dnia nagle inna śpiewka.. Do niego trzeba było mieć wiele cierpliwości, był strasznym nerwusem, mieli go już dosyć.. Można powiedzieć, że przyczynili się do tego.
My zresztą też. On wymagał wiele uwagi, miał taki charakterek, że często ranił dzieci. Dla jego dzieci opieka stawała się ciężarem, często pewnie odczuwał, że jest niechciany. Mama wyrzuca sobie, że przed śmiercią nie okazała mu odpowiednio, że jej zależy, nawet wujek dzień wcześniej płakał, jedna ciocia żegnała się odpowiednio, a mama wypłakała się wcześniej i wtedy już nie mogła. Dopiero kiedy odchodził wpadła w rozpacz.
Ja byłam w odwiedziny w piątek i sobotę. Wieczorem już przeczuwałam, dwie godziny ryczałam tak, że głowa bolała mnie do nocy i przez godzinę wzięłam dwie mocne tabletki. W niedzielę, dzień śmierci, również chciałam rano jechać, ale byłam jeszcze niegotowa, więc miałam dojechać mzk-ą. Ja wsiadłam jednymi drzwiami, tata wysiadł drugimi (pojechał po drugi samochód, ale mechanika nie było, więc wrócił tak samo). Minęliśmy się. W środku spotkałam kolegę, pogadaliśmy, powiedziałam, że jadę odwiedzić dziadka w szpitalu, zaraz wysiadł. Telefon od taty, gdzie ja jestem, "No jadę do dziadka do szpitala", "To ty nic nie wiesz? Nie powiedzieli ci jeszcze? Dziadek już umarł godzinę temu, wracaj!". Grunt osunął mi się pod nogami, płakałam w mzc-e jak tego dnia, kiedy jechałam do siostry po zerwaniu. Do domu odwiózł mnie kolega, bo nie miałam jak wrócić, dopiero po południu dojechałam do babci, do wszystkich, nigdy nie było w tym domu tak smutno..
Nikt z nas nie wiedział, że będziemy to tak przeżywać. To zawsze było dla mnie takie oczywiste, że mam czwórkę dziadków, komplet, jakby mieli być wieczni. Niby nie byłam zżyta z dziadkami, myślałam, że popłaczę na pogrzebie i mi przejdzie, zawsze ceniłam bardziej więź niż więzy krwi. Ale w dzieciństwie często ich odwiedzaliśmy, wyjazdy zwykle na minimum dwa dni. Na święta zawsze 25-40 osób, i to głównie najbliższa rodzina, dziadkowie, ich dzieci, wnuki i prawnuki. Dwa dni przed śmiercią urodził się dziesiąty prawnuk.. Ten dom zawsze był pełen, 6 łóżek, mnóstwo gości, dzieci. Zabawy w piratów za stodołą, w dom w lesie obok, chowany na podwórku. To była piękna część mojego dzieciństwa, mało kto w dzisiejszych czasach ma taką możliwość. Dziadkowie biedni, bo w ogromnej rodzinie wkoło wesela, pogrzeby, drobne prezenty. Jednak nigdy nam nie żałowali, babcia często podchodziła z czekoladą i banknotem dziesięciozłotowym. Wyczekiwanie i telefony, kiedy się do nich wybieraliśmy, za ile będziemy. Przy pożegnaniach łzy radości, że mogli nas zobaczyć, prośba, żebym może jeszcze została. Buziaki na do widzenia, wyrywanie się i wycieranie twarzy, bo tak się nie lubiło, jak dziadziuś przytrzymywał i jeszcze na siłę obcałowywał. Potem machał na pożegnanie z uśmiechem i zamykał za nami bramę. A tego już nie będzie. Moje dzieciństwo, cudowny okres dorastania z kuzynostwem odszedł. Ciocia przyjechała zaopiekować się babcią na trochę, ale staruszka zamieszka wkrótce u jednego z dzieci. Dom był niedawno remontowany powoli, a teraz to nie ma znaczenia. W tamtą niedzielę odprowadziliśmy babcię do cioci, która mieszka obok i zamknęliśmy pusty dom. Przy tym łzy, bo niedługo najbardziej gościnny dom będzie stał opuszczony. Naprawdę miałam za co dziękować Bogu, a nie wykorzystałam tego do końca, zawsze śpieszyło mi się do miasta, sztucznych znajomych. Dziadkowi nigdy nie powiedziałam, że kocham, w życiu by pewnie nie pomyślał, że będę tak rozpaczać po nim. W sercu została tylko pustka i żal, bo to już nie wróci