Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Jak czytam wasze wypowiedzi to jakbym czytała o sobie . Kazda z nas musi przez ten koszmar przejsc. U mnie mija 4 mc. Lapie doly, czuje sie samotna ale jak tylko uswiadomie sobie jski moj zwiazek byl naprawde szybko sie otrzasam. Sa chwile kiedy wmawiamy sobie ze przeciez bylo nam tak dobrze. Niestety wiecej bylo zlego tak naprawde.
Kazda z nas chce po prostu trafic na kogos wartosciowego, kto pokaze nam ze nasze poprzednie zwiazki nie sa nawet godne wspominania. Mam nadzieje ze przyjdzie dzien ze w przyszlosci mijajac sie z moim ex nie poczuje nic procz satysfakcji ze uwolnilam sie od niego.

Eiko, niebawem będziesz miała ręce pełne roboty. Przyjdzie na świat dzidzia i jemu poświęcisz się bez opamięta. Jak ktoś Ci wspomni o ex to pomyślisz sobie "szkoda czasu na takiego dekla, zamiast się nim przejmować wolę: spać, przytulić dziecko, lub ogarnąć dom ( i inne czynności na które mama nie ma czasu przy opiece nad niemowlakiem )". Będziesz codziennie patrzeć na to jak rośnie Twój mały skarb, będzie Cię rozpierać poczucie dumy. Pomyśl sobie ile pięknych chwil Cię czeka.
Dbaj o Was, nie marnuj czasu na beznadziejnego dekla.

Mój kilka miesięcy temu wystraszył się,że może w ciąży jestem.To na tle nerwowym(przez niego) miałam różne objawy,ale fakt faktem przypominały trochę objawy ciąży.On do mnie MOŻE W CIĄŻY JESTEŚ?Ja na to RACZEJ NIE, on A KTO CIĘ TAM WIE,MOŻE SIĘ COŚ ZASIAŁO. ja na to PEWNIE BYŚ SPANIKOWAŁ?Miałam nadzieję,że zaprzeczy,a on mi na to odpowiedział JAK JASNA CHOLERA.JUZ WOJNĘ BYM WOLAŁ...

Mój rok wcześniej pieprzył mi o dzieciach.Ich niestabilności umysłowej nie da się racjonalnie wytłumaczyć.Najpierw to był szok,że w taki sposób mi odpowiedzi.Strasznie mnie to wtedy dobiło.

Agataa93 a Ty jak sie trzymasz?

Karina nieeeee !! Nie mów mi ze jeszcze czaka mnie 5 miesięcy bólu i łez... bo skoro Ty, która tak sie trzymała nie wytrzymała to co dopiero ja. Ja proponuje sie wypłakać. Mi pomogło, dzis czuje sie lepiej. Tęsknie strasznie, okropnie, niemiłosiernie. Mój tez ma nowa. Nawet nie mamy wspólnych znajomych, na szczęście i nie wiem co tam, nie chce wiedzieć. Nie wiem co Ci poradzić, bo sama gdy wczoraj miałam takiego dola to tylko płakałam i myslam: 'dlaczego ?' Dzis tez urnilam łzy, ale na krótko. No to musi bolec, ze osoba która kochałaś ma Cie gdzieś i jest szczęśliwa z kimś innym, a przciez to miałaś być Ty...
Karinka, jesteśmy z Tobą :*

Ja tez. To 'normalne' (?) po rozstaniu...

'Zawsze któraś ze stron bedzie stratna, zawsze któraś bedzie cierpieć'

Dziewczyny, obejrzyjcie ten wywiad:
https://youtu.be/VTZXp32EH_8

Karina.Julia.8 rozumiem Cb bardzo dobrze. Też sie ciągle zastanawiam jakim cudem tak łatwo zastąpił mnie inna.
Tłumaczyć mozemy sobie różnie. Może w ten sposób łatwiej o nas zapomnieć, może mimo wszystko bardziej do nich one pasują,  a może było im tęskno do tak zwanych motylków w brzuchu.

Mi też ciągle źle z myślą ze już sie zareczyl kiedy mi tak cieżko samej...

emczii fajny wywiad. Czyli nie da sie kochac za bardzo.

Jezuuu,jak ja się szarpie przez ostatnie dni sama ze sobą.Już nie mam siły.Budzę się i zasypiam z jego słowami w głowie,że związku już nie będzie i żyć mi to nie daje.Nie mogę się pogodzić z tym co się stało i z faktem,że wyssał ze mnie całą energię życiową,wszystko co się dało w trakcie tego związku i na koniec jeszcze kopnął jak rzecz.

Nie,nigdy mnie nie przeprosił ani za całokształt tego związku(za to co wyprawiał),ani za to że chciał do mnie wracać w momencie jak już miał dupe na boku(tzw.wyjście awaryjne).Ostatni raz miałam z nim kontakt właśnie w momencie kiedy chciał do mnie wrócić.Tak,są ze sobą w związku nadal.To też już pisałam ale powtórzę,że ta dziewczyna z którą jest,to dziewczyna o której w momencie kiedy nasz związek jeszcze trwał opowiadał,że kiedyś za nim latała,nękała,narzucała się.Ogolnie nazwał ją nienormalną(to jego słowa).Druga rzecz to fakt,że mój poprzedni były zawsze wszem i wobec powtarzał,ze nigdy ale to przenigdy nie związałby się z kobietą z dzieckiem,bo dziecko ma ojca i to się wiąże z komplikacjami.I uwaga - ta dziewczyna ma dziecko z poprzedniego związku.Także jak widzisz tym bardziej było mi ciężko pojąć jakim cudem stworzył z nią związek,a ze mną nie potrafił stworzyć czegoś normalnego,stabilnego.Nie wiem,może ona potrafiła tolerować rzeczy,ktore dla mnie były nie do zaakceptowania.Nie wiem i powiem ci że już od dawna nie zastanawiam się nad tym i nie pochylam się nad tym.Przez rok albo dłużej byłam zła na niego,tzn.jak minęło około roku,to byłam zła a wcześniej wściekła i życzyłam mu wszystkiego najgorszego tak w głębi serca.Czekałam żeby ten związek się rozpadł,ale nie rozpadł się.Tylko mnie to żarło od środka.W końcu gdzieś po półtora roku zrobiło mi się to obojętne.Na chwilę obecną mogą się hajtać,robić dzieci,żyć długo i szczęśliwie w luksusie i nie ruszy mnie to.Mam swoje życie i nie interesuje mnie co się dzieje u niego.U ciebie też tak będzie,no ale potrzeba na to jeszcze trochę czasu.

Przeczytałam artykuł."Cierpię i mam poczucie bezsilności w stosunku do źródła mojego cierpienia" - Zgadza się.Ogólnie te wszystkie etapy (nazywane kręgami) opisane tam,to nic innego jak to o czym mówiłam w kontekście etapów po rozstaniu.Co prawda w artykule jest to opisane ogólnie,odnośnie przechodzenia przez trudną dla człowieka sytuację,ale to te same fazy co podczas leczenia się z miłości.PIERWSZY KRĄG - SPOTKANIE Z LĘKIEM (czyli zaprzestanie zaprzeczania i spojrzenie lękowi w oczu,bo stało się przecież to czego najbardziej się bałyśmy).DRUGI KRĄG - SPOTKANIE Z CIERPIENIEM (wiadomo,jak przestaniemy zaprzeczać i uwierzymy w to co się stało,to pojawia się cierpienie,dół,tęsknota).TRZECI KRĄG - SPOTKANIE Z GNIEWEM (zaczynamy być złe na ex za to co nam zrobił,jak potraktował).CZWARTY KRĄG - SPOTKANIE ZE SMUTKIEM (złość przestaje nas napędzać i wpadamy w smutek,dół,rozpacz).No i NOWY PORZADEK (czyli zostawiamy ex w przeszłości i idziemy dalej).A co do ciężaru nieprzebaczonej krzywdy,to wiadomo że nie chodzi o to,żeby zjawić się u byłego i oznajmić WYBACZAM CI,a wtedy spłynie na nas ulga.Poza tym nasi ex tego wcale nie oczekują od nas.Mają już dawno nas gdzieś i leją na to wybaczenie.Tu chodzi o to żeby przerobić sytuację w głowie i przestać się z nią szarpać.To wybaczenie jest trochę taką przenośnią.Mowa o dotarciu do etapu obojętności.Jeśli dotrzemy do tego etapy i druga osoba zacznie być nam obojętna,to przestaniemy do tej osoby czuć negatywne emocje więc tak jakbyśmy wybaczyły.

Jasne,nie musisz pytać o pozwolenie Wieczorem przeczytam twój post.

Mój też wybrał dziewczynę która jest z bogatszej rodziny, jej Ojciec zajmuje sie autami, sprowadzaniem ich, reperowaniem. Moj jeszcze mąz jest mechanikiem wiec NOWY TEŚĆ IDEALNY. Szkoda ze zyjemy w czasach gdzie powiedzenie: pieniądz rzadzi światem nabiera nowego znaczenia.

Nie wiem jak kobiety reagują na rozstanie, wiem jak ja reagowałem i co mi pomagało. Zamiast się użalać, trzeba znaleźć nowe źródło pozyskiwania pozytywnych emocji, mi zawsze pomaga sport. Wiadomo na początku jest ciężko, ale po jakimś czasie nie możemy już bez tego funkcjonować, lubię się po prostu zmęczyć wieczorem, przed snem, potem już nie ma się nawet siły myśleć o czymś innym. Do tego jakieś inne pasje, książki, skupić się na sobie, na budowaniu własnej atrakcyjności, wyjść do sklepu kupić jakieś nowe ciuchy, obserwować jak nasze ciało się zmienia pod wpływem ruchu, jak stajemy się coraz bardziej atrakcyjni, to wszystko daje satysfakcję. Lubiłem też poczytać o związkach, o błędach popełnianych, ale nie w celu rozmyślania o byłej, a w celu zmiany siebie żeby kiedyś z inną kobietą zbudować lepszą relację.  Trzeba zająć głowę czymś innym, wiadomo często w tej beznadziei się nie chce, dlatego na start proponuję rower, bieganie, siłownia, wysiłek nie powoduje dodatkowych rozmyślań, nie obciąża niepotrzebnie głowy, ale daje dużo endorfin i satysfakcji. Można sobie stawiać cele, np za miesiąc przejadę/przebiegnę tyle, i dążyć do tych celów. Najgorsze to tak tkwić w tej beznadziei i nic nie robić tylko rozpaczać.

Ona mnie i to w połączeniu z zdradą na sam koniec związku.

To jeszcze dodam że pierwszy związek zakończył się po 13 latach, po wspólnym mieszkaniu, jeszcze dwa dni wcześniej jak jechała na imprezę integracyjną to sobie miśkowaliśmy, pocałowała mnie na pożegnanie bo ją odwiozłem do pracy, po powrocie poważna rozmowa że musimy się rozstać, miała się zastanowić, poszła do rodziców po poradę, a naprawdę poszła do niego na seks (kolega z pracy, dodatkowo w związku). Wróciła wieczorem, powiedziała, że się zastanowiła, że koniec. Kolejnego dnia wstałem, jak wyszła z psem pierwszy raz w życiu sprawdziłem jej komórkę, to mi rozjaśniło sytuację - wiedziałem że mnie zdradziła poprzedniego dnia (a może już na integracji). Powiedziałem jej co o niej myślę, spakowałem parę ciuchów i od razu się wyprowadziłem. Rzeczy zabrałem po dłuższym czasie bo nie mogłem na nią patrzeć. Też przez miesiąc było ciężko, ale któregoś dnia doszedłem do wniosku że k..a jestem wartościowym człowiekiem i że nie mogę się użalać nad sobą. Swój podły nastrój, negatywną energię która mną władała przekułem w kierunku pracy nad sobą, nad swoim ciałem, nad umysłem, ćwiczyłem codziennie, czytałem dużo, starałem się żeby dzień był wypełniony różnymi rzeczami. Po jakimś czasie stała mi się obojętna, bo po prostu w końcu zrozumiałem, że nie była mnie warta. Postawiła na karierę, na romans z facetem z pracy, który dodatkowo był w związku, wystawiła sobie świadectwo. Nie była mnie warta. Teraz są małżeństwem, mają dziecko, pewnie są szczęśliwi, ale naprawdę mi to wisi całkowicie, jedyny nasz kontakt to sms na urodziny raz do roku. Nie można uzależniać swojego szczęścia od drugiej osoby. Można z kimś być szczęśliwym ale nie można swojego szczęścia od niego uzależniać.

A u mnie wieczorami jest gorzej niż rano.Ogólnie nadal źle i też wszystkie emocje się mieszają.Niestety nie płaczę tak jak ty więc nie uchodzi to ze mnie jak z ciebie.

Edyszka, u mnie jutro miną dwa.
Najgorsze jest to ze nie potrafię sobie z tym bólem w środku poradzić. Jest okropny.
No i zobaczcie, oni odeszli, żyją cudownie. My cierpimy... mnie to juz strasznie meczy. Miejscami to nie mam siły na nic.

Nowa dupa mojego ex też z bogatej rodziny, nawet bogatszej niż jego jaki musi być dumny, że jego przyszli teściowe mają auta nowe z salonu i mega duży dom nad jeziorem. Moich rodziców się wstydził.. Eiko mój ex to się nawet z moich sióstr wyśmiewał... szkoda nerwów na takiego prostaka...
Niech twój ex kręci sobie biznes z teściem- będzie miał kasę na alimenty dla dziecka

Właśnie...Czas,czas,czas.Emocji nie przeskoczymy.

Oj,żebyś wiedziała jaka ja jestem zmęczona,bo mnie cały rok wykończył,a rozstanie było gwoździem do trumny.Ja jestem tak wypalona psychicznie,że to wszystko już przełożyło się na ciało,na fizyczność.Jakbym miała to określić,to bym powiedziała że czuję się jak ktoś wymęczony psychicznie i chory fizycznie.Mój były jeszcze na koniec rzucił mi NA PEWNO SZYBKO KOGOŚ ZNAJDZIESZ.Taki tekst na pocieszenie...Tak jakby nie zdawał sobie sprawy ile czasu zajmie mi dojście do siebie po tym co zrobił.I wiesz co?W kontekście tych słów pomyślałam ostatnio o was,o dziewczynach których byli szybko sobie inną znaleźli i o tym jak to przeżywacie.Wy przeżywacie a słowa mojego ex wskazywały na to że nawet jakbym na drugi dzień po rozstaniu poszła na randkę z innym to on nie miałby z tym  problemu.Taka różnica między nami a nimi.

"Nie można uzależniać swojego szczęścia od drugiej osoby". Podpisuję się pod tym rękoma i nogami. To niestety częsty mój błąd w związkach. Kurczę muszę coś z tym zrobić. A powinno się mieć coś tylko swojego, takie swoje szczęście które wypływa z ciebie a nie z powodu kogoś.

Wszystko wskazuje na to,że z tym dziwnym człowiekiem nie udałoby ci się stworzyć nic na całe życie nawet gdybyś stawała na rzęsach.Dobrze o tym wiesz i na pewno wiedziałaś już dawno,ale miłość jest bardzo ślepa.Ja z natury nie jestem osobą,która dałaby sobie wejść na głowę,a mimo tego przez ostatni rok walczyłam o związek choć wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to,że facet ma mnie już gdzieś.Ja nie mam takich wystrzałów adrenaliny jak ty,ale też ogromne zmiany nastrojów.Oczywiście cały czas jest źle(to jest niezmienne),ale w tym "źle" czasem czuję się lepiej i myślę,że to już jakiś postęp,że idę do przodu,a później po kilku godzinach bądź na drugi dzień totalny dół,załamanie,tęsknota itp.Ps.Czytałam,że chciałaś żebyście choć w przyjacielskich relacjach pozostali.Nie chciej tego,nie rób tego sobie.Najlepszym wyjściem jest odcięcie się od tej osoby.Tak naprawdę,to ty nie chcesz żeby on był twoim przyjacielem tylko żeby ogólnie był.Nie możesz go mieć jako twojego faceta więc chcesz mieć w innej roli,ale aby żeby był.To do niczego nie prowadzi.Jedynie utrudnia wszystko,leczenie się z niego.

Jeśli chodzi o wzrost faceta to dla mnie powinien być mojego wzrostu lub wyższy. Nie zwracam uwagi na niższych.
Co do urody... jakbyś zobaczyła mojego pierwszego faceta to byś padła- matka natura była dla niego wyjątkowo surowa. Cenilam sobie w nim to jak mnie traktował (bardzo dobrze - do czasu aż mnie zdradził), zawsze mogłam na niego liczyć i był dla mnie wsparciem. O dziwo miał duże powodzenie u kobiet. Jego osobowość przyćmila urodę. Ważne że dbał o siebie, zawsze pachnący, ogolony, czyste zęby, paznokcie, świeże ubranie.

Mój ostatni był mega przystojny, cudowna twarz ciało a charakter okropny. Jakoś teraz boję się kontaktów z takimi cudami natury aby nie było powtórki z rozrywki

Nie można generalizować, mam powodzenie u kobiet, zawsze kręciło się ich sporo w około i zawsze się kręci (przepraszam bo to wygląda jak autoreklama a to nie jest celem tej wypowiedzi), ale nigdy nie zdradziłem żadnej z moich kobiet, jak źle by w związku nie było. Wiadomo jestem facetem, jak było bardzo źle, nie było dłuuugo seksu bo moja kobieta nie chciała, fantazjowałem na temat innych, ale nigdy nie doprowadziłem nawet do sytuacji kiedy by mogło się coś zdarzyć, nawet jak się zdarzało że jakaś kobieta mocno starała się do tego doprowadzić to po prostu ucinałem kontakt, bo mnie po prostu brzydzi zdrada, zawsze mam 100% zaufanie do partnerek i to właśnie chyba wywodzi się z tego, że sam nigdy bym nie zdradził. I nawet pomimo tego, że na tym zaufaniu się przejechałem to nigdy nie ograniczałem ani nie kontrolowałem moich kolejnych partnerek w żaden sposób. Może to błąd, ale po prostu taką mam naturę. Dlatego to nie atrakcyjność fizyczna a wychowanie, jakieś wpojone normy, czy po prostu charakter danej osoby determinują to czy będzie zdradzaczem czy nie.

Dajesz mi wiarę że istnieją faceci z kręgosłupem moralnym. Moja uwaga skupiła się na jednym twoim zdaniu: że masz zaufanie do partnerk w 100% ponieważ sam nie zdradzasz. Pisałam już na ten temat chyba w innym wątku. Patrzymy na naszych partnerów przez pryzmat nas samych. I vice versa. Ja byłam nieustannie podejrzana o zdrady, flirty i kokietowanie innych mężczyzn. Mój ex był osobą bardzo zazdrosną, nawet o koleżanki. Nieustannie mnie kontrolował i nawet nie krył się z tym, że mnie śledzi. Nigdy go na zdradzie nie złapałam, ale teraz tak się zastanawiam co mogło być powodem jego zachowań? Wyrzuty sumienia czy może jego niska samoocena?
Odpowiedzi na to pytanie już nie poznam i w sumie do niczego nie jest mi ona potrzebna.

Dokładnie, jak mnie eks zostawiła i przyprawiła rogi przy tym to w ogóle nie analizowałem jej zachowania. Dla mnie była to sprawa zamknięta, rozdrapywanie tego nic mi nie dawało poza niepotrzebnym cierpieniem. Zastanowiłem się jedynie nad sobą, ale w konstruktywny sposób - jakie błędy popełniałem, żeby w przyszłości nie doprowadzić do takiej samej sytuacji.  Błędów już tych samych nie popełniłem, ale jestem tylko człowiekiem więc pojawiły się w ich miejsce inne . No ale aktualnie walczę o mój obecny związek, jestem pełen autorefleksji i myślę że się uda jeszcze coś zrobić, na razie wszystko jest na dobrej drodze .

Uwielbiam to forum , nasze rady i przrmyślenia.

Mój ex facet ciągle oskarżal mnie o zdrady, w kazdej nowej pracy wmawial mi ze ja cos z kims, a juz nie wspomne o nadgodzinach jak mialam...oczywiscie nie pracowalam tylko puszczalam sie na lewo i prawo. Z dwoch musialam zrezygnowac bo nie dawal mi zyc. Nie rozumialam tego bo nie dawalam zadnych mu powodow do zazdrosci. Dopiero nie dawno znajomy uswiadomil mnie ze o takie rzeczy zawsze oskarzaja osoby ktore maja z tym problem, czyli takie ktore juz zdradzily lub sa sklonne do tego.

Ja juz tez nie analizuje co, jak , dlaczego, dzieki temu wstaje z usmiechem na twarzy. Zobaczymy na jak dlugo mi sie to uda.

Olivka, ostatnio zastanawiałam się nad tym samym. Coraz więcej ludzi woli sobie odpuścić niż spróbować zawalczyć. Wiadomo że nie chodzi mi tu o związki gdzie jest przemoc, ale o takie gdzie codzienne życie zaczyna nas przerastać lub gdzie ingerują na siłę osoby trzecie (tak jak w moim przypadku).

Wczoraj wkręciło mi się myślenie typu " Co ze mną jest nie tak, że każdy facet najpierw ma jakieś poważne plany związane ze mną, a potem daje nogę". Takie myśli to naprawdę -100 do samooceny i poczucia własnej wartości

Rozmawialam na ten temat wczoraj z kolezanka. Ludzie i ich podejscie jest coraz gorsze. Wykorzystac i zostawic. Jak cos sie psuje to wymienic. Traktowanie drugich przedmiotowo. To juz widac w kazdej dziedzinie zycia...

Agatek2501 z tą samoocena z poczatku to prawda. Zadawalam sobie pytanie Za co? Co ze mna nie tak?  Teraz juz wiem ze chocbym byla doskonala to by nic nie zmienilo. Oni maja tak niska samoocene ze szukaja czegos lub kogos gorszego od siebie. Wmawiaja sobie ze my jestesny te zle a oni chca tylko szczescia. Nie zdaja sobie sprawy ze dzieki temu ze ich juz w naszym zyciu nie ma to MY mamy szane to szczscie odnalezc. Teraz tylko musimy wyciagnac wnioski.

Bo ludzie nie potrafią szczerze rozmawiać, przynajmniej jeżeli w grę wchodzą uczucia, nie potrafią usiąść i po prostu powiedzieć, "słuchaj, czuję się tak i tak..." Każdy przybiera jakąś pozę, liczy że ten drugi się domyśli, albo że samo się naprawi. Z moją obecną (chyba jeszcze ) było podobnie - 3 cudowne lata, oboje jesteśmy zgodni, i słaby rok gdzie codzienność przytłoczyła - natłok obowiązków u mnie, u niej, stres, choroba w rodzinie. Zaczęliśmy się oddalać i ona na swój sposób to komunikowała, tylko niestety były to awantury które nijak się miały do istoty sprawy, chciała jakoś pokazać, że coś jest nie tak ale pokazywanie objawiało się wytykaniem mi tak naprawdę nieistotnych błędów a bała się powiedzieć to co naprawdę ją trapi. Po roku szarpaniny kiedy już zadecydowała o końcu, pierwszy raz szczerze porozmawialiśmy, bo w końcu mogła się pozbyć maski. Szkoda, że na ten krok się zdecydowała po tej decyzji. No ale walczymy, a przynajmniej ja, na razie nie jest źle, ale nie ma też jakiegoś mega optymizmu. Jak by się udało to naprawić to już bym wiedział co zrobić żeby związek przetrwał, tylko no właśnie - jak by...