Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Kamis,Edyszka ma na pewno racje. Sama mialam tez ci napisac,ze zaczynasz z nim szukac desperacko jakiegos kontaktu. Kochanie,on tego nie chce. A ty piszac do niego sama dodatkowo dolozysz sobie cierpienia.
Co masz zrobic? Najlepiej zacznij sie od niego odcinac. Usun go w koncu z fb,wyrzuc numer bo inaczej bedziesz ciagle podswiadomie czekala,az sie odezwie..nie pisz zyczen,bo cofniesz sie. Ale zrobisz co zechcesz..dostosuj sie do rad Edyszki,bo dobrze napisala

Cześć!
Fajnie, że tu jeszcze zaglądasz ! Swoją drogą naszła mnie taka refleksja, że jak w Waszym życiu dział się dramat to ja w tamtym czasie jeszcze byłem szczęśliwy. Pewnie wiele osób nie weszło by na to forum gdyby nie problemy w życiu. Tak to o Ciebie mi chodziło z tym lajkiem. Ja co prawda nie miałem podobnej sytuacji no ale zaciekawiło mnie to jak taka mała rzecz potrafi na jakiś czas zburzyć wewnętrzny spokój. Cokolwiek by nie zrobić to chyba każdy kto to przeżywa na początku robi sobie nadzieje, że może się rozmyśli, może zrozumie itd itd.
Ja pamiętam doskonale jeden moment kiedy po tygodniu się wyprowadzałem. Auto zapakowane, pozostało oddać kluczę i powiedzieć "pa".
Popłynęła jej po policzku łza ja po wyjściu nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Jedna cholerna łza, która dała mi nadzieje.
Oczywiście głupi  po tym napisałem do niej kilkukrotnie.. życzenia itp i oczywiście nie doczekałem się nigdy odpowiedzi.

Dzisiaj mam okropny dzień, fizycznie chce mi się rzygać jak o tym wszystkim myślę. Minął ten okres kiedy chciałem jeszcze do niej pisać, minął też okres w którym zastanawiałem się co teraz robi, bo jakie to ma znaczenie czy je teraz zupę czy śmieje z kimś jakim to byłem frajerem?
Mimo wszystko mam w sobie cholerną złość, że dałem się w to wszystko wpakować. Kiedy poznawałem ją 4 lata temu, ona przeżywała najgorszy czas w życiu, zmarła jej matka, miała jeszcze masę innych problemów była wrakiem. Wyciągałem ją z tego miesiącami, spędzając godzinami w pociągach i będąc przy niej zawsze kiedy tego potrzebowała a na końcu tej historii dowiedziałem się, że ogólnie ta znajomość nic dla niej nie znaczyła. Nie umiem sobie wytłumaczyć i nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie zrozumieć jak można do końca, żyć z kimś, spać w jednym w łóżku, witać pocałunkiem i jednego dnia po prostu to przekreślić.. Tutaj warto przytoczyć słowa, które kiedyś napisała tu qaqa, która swoją drogą wydaje się być świetną babką i czyta się to co pisze z przyjemnością:

Kurde czuję się dzisiaj jak stary dziad.. wszędzie dookoła widzę szczęśliwych znajomych co pozakładali rodziny a ja mam 34 lata i czuje się jak 60 latek co dał się nabrać na głupią miłość..  Od momentu ślubu do rozstania minęło 14 miesięcy, nie zdążyłem nawet płyty z muzyką w samochodzie zmienić od tamtego czasu a ona zdążyła wypieprzyć to do kosza.  Sorry za pesymistyczny post ale serio rzygać mi się chce jak o tym dziś myślę..
Wiem, że to tylko taki okres, wiem, że powinienem się skupić teraz na sobie, ale są takie dni jak dziś, że ciężko nawet wyjść z łóżka. Myślę, że każdy kto to przechodził chyba zrozumie...

Oooo wlasnie! O to chodzi! Ludzie rozstaja sie ze sobą,bo sie nudzą,bo nie ma motylkow w brzuchu i wiecznej adoracji,nie chodzi sie juz na randki a raczej spedza czas w domu przed tv..a co w tym zlego? To jest zycie. A jak ktos chce wiecznie czuc motylki w brzuchu to niech nie wchodzi w powazne zwiazki.
Mario,takie dni to po rozstaniu niestety to normalka. Z czasem bol emocjonalny staje sie bólem fizycznym. Wiem,pamietam jak sama mialam dni,w ktorych nie moglam podniesc sie z łóżka. Jedyne co moge, to pocieszyc cie,ze to w koncu zacznie mijac..

Ja dziś wracając do siebie wyobrażałam sobie jak on czeka na mnie na dworcu i na krotka chwile wrocilo uczucie szczescia i takiego wewnetrznego spokoju To tylko moje marzenia... 2 stycznia miną 3 miesiace a ja tesknie tak samo, nic mniej... boli nawet bardziej

Hej, wpadam tu czasem poczytać co u was... U mnie juz dobrze, bo juz po swietachto były moje najgorsze swieta w zyciu, a jeszcze w Wigilie przyszedł mąż, zostawił prezent i poszedł.... Nie rozmawialismy wogole, powiesziałam tylko ze nie chce nic od niego, ale w srodku była kartka, ze nadal mnie kocha, ze sam sobie zycie skomlikował, ze czasu nie cofnie, i, cala Wigilie płakałam, bo ogolnie miałam doła bo to powinny byc radosne swieta, a dla mnie nie były..... Dostałam pismo z sadu takie tam braki formalne i oczywiscie opłata i zrobiłam juz to dzisiaj, wiec tylko czekam na reakcje meza bo sie nie spodziewa, ja wiem ze mi tez bedzie ciezko, bo kazdy sms chwyta za serce i wszystko wraca. Jest mi może łatwiej bo jest ten kolega ktorego poznałam, ma mnie odwiedzic w styczniu

Kolezko kazdy z nas slyszal to bla bla bla od drugiej polowki. Dzis bylo cudownie a jutro byl koniec i badz tu madry. Temat trzeba zamknac i tyle bo napewno oni czy ona Toba juz sie nie przejmuje. Moze ma kogos to tym bardziej o tobie zapomniala. Dasz rade i wszystko sie ulozy.

Mario,mi nie chodzilo o to,ze twoj zwiazek sie skonczyl bo przyszla nuda. Mowilam np o sobie,bo dzis nie mam zludzen,ze bylam dla niego tylko rozrywką,ktora przestala go bawic i sie zwyczajnie znudzila,stalam sie po prostu niepotrzebną rzeczą,zbędnym balastem ktory trzeba zrzucic. Dojdziesz do mojej historii to zobaczysz,ze tak wlasnie bylo. I mysle,ze duzo osob moze powiedziec ze zwyczajnie znudzily sie partnerom wiec zostali porzuceni..przykre ale prawdziwe. Ja dzis moge powiedziec,ze kochalam tego gnojka bez wzajemnosci.
Dlaczego zakonczyl sie twoj zwiazek? Tego nie wiem. Nie opowiedziales nam jeszcze swej historii. Piszesz,ze nie jestes idealem..ale nikt nie jest. W zwiazku trzeba siebie wzajemnie akceptowac..zawsze tak uwazalam.Z tym zaufaniem to doskonale cie rozumiem. Ja  wiem, ze po takich ciezkich i bolesnych przezyciach na pewno nie bedzie latwo zaufac. A tak na swiezo po rozstaniu to juz w ogole wydaje sie byc abstrakcją.

Na logikę, będzie miał w tym samym miejscu (a nawet jeszcze głębiej) Twoje życzenia urodzinowe. Czy jesteś gotowa emocjonalnie na to, że, nie otrzymasz na nie żadnej odpowiedzi? A nawet jeśli otrzymasz jakąś tam kurtuazyjną, to i tak będziesz przeżywać, bo wyda Ci się ona zbyt zdawkowa/ lakoniczna/ bezuczuciowa/ nie niosąca nadziei, itp.   

Dlatego warto porzucić tę donkiszoterię, bo po takiej samotniczej walce o miłość, której nie żywią do siebie obie strony, nie wiadomo zupełnie kto jest zwycięzcą, a kto zwyciężonym...

To zrozumiałe, bo opiswana przez Ciebie relacja z tym człowiekiem to w dużej mierze same kwasy...

Kamis, zrozum jedno, w takim stanie w jakim teraz przedstawiasz się światu nie dajesz szansy sobie na jakąkolwiek zmianę. A wiedz, że to są Twoje najlepsze i najbardziej "rybne" lata poznawania nowych ludzi, nawiązywania serdecznych i trwałych relacji nieobciążonych bolesną przeszłością. Nie dajesz więc żadnego dostępu normalnemu chłopakowi, by zechciał się w ogóle Tobą zainteresować. Tracisz kupę czasu. Bardzo cennego czasu, którym jest Twoje życie. Zwróć uwagę na tę zależność, że im bardziej relacjonujesz na Forum swoje emocjonalne "zjazdy" oczekując wsparcia, tym mniej przychylne posty pisane są pod Twym adresem, bo werteryzm, który uprawiasz, na dłuższą metę staje się dla innych męczący i stąd płyną ostrzejsze wypowiedzi...

Jeśli tak bardzo kochasz tego człowieka, to właśnie z powodu tej miłości pozwól mu odejść. Udowodnij, tę swoją miłość szanując wolność jego wyboru. Na tym etapie on go już dokonał. I nie jesteś nim Ty.
Obudź się i daj szansę komuś, dla kogo takim wyborem się staniesz. Ze wzajemnością.

Czesc Qaqa fajnie,ze w koncu sie odezwalas. Piszesz do nas rzadko,ale zawsze konkretnie i na temat Bardzo sie ciesze,ze u ciebie jest juz dobrze. Widac,ze mozna z tego bagna wyjsc i nawet byc szcześliwą. To bardzo pocieszające
Tak,moge powiedziec,ze ja rowniez sie jakos pozbieralam. Nie moge powiedziec jeszcze tak jak Ty,ze jestem szczesliwa. Jestem spokojna. Ale wciaz towarzyszy mi jakis taki smutek,jakby stal sie on częścią mnie. Przyzwyczailam sie do niego Do tego wciaz probuje odbudowac siebie i swoje poczucie wartosci,ale idzie mi to dosc opornie niestety. Ale z czystym sumieniem moge powiedziec,ze najgorsze juz za mną. Okazalo sie,ze jestem silniejsza niz mi sie wydawalo,bo postanowilam ze z tego wyjde,ze bede szla do pracy,do moich dzieciakow usmiechnieta i do tego dązylam. I mi sie to udalo. Na pewno przyczynilo sie do tego takze to,ze przez moje male problemy zdrowotne bylam zmuszona siedziec w poczekalni do onkologa z ludzmi,ktorzy walcza ze smiertelna choroba i jeszcze potrafia z tego zartowac. To byl dla mnie dosc duzy szok. Nie zapomne nigdy,jak siedziala tam starsza pani,ktora byla szczesliwa,ze w koncu odrosly jej wlosy po chemii..takie sytuacje naprawde przewartosciowują życie..
Co do cynizmu..tez mam go w sobie. Jednak mam go chyba wiecej niz Ty. I ja nie moge jeszcze powiedziec,ze jestem mu wdzięczna ze byl obecny w moim zyciu. Ja raczej moge powiedziec,ze przeklinam dzien,w ktorym przyszlo mi do glowy,by napisac do mojego kumpla sprzed lat,co u niego slychac i tym samym zaprosilam go do mojego zycia.
Moze jak bede rok po rozstaniu,to bede umiala powiedziec tak,jak Ty.
Mowisz,ze sobie randkujesz to super. Ja od tych 5 miesiecy nie spotkalam sie jeszcze z zadnym facetem. Bylam dwa razy w pizzerii i dwa razy w kinie-wszystko w towarzystwie kolezanek Facetow to ja poki co mijam jak jakąś zarazę hihi Przepraszam naszych chlopcow z forum- nie mowilam o Was
Qaquś,wszystkiego najlepszego w Nowym Roku I pisz do nas czesciej. Potrzebne jest tu czasem takie tchnienie optymizmu :* :*

@qaqa Ty sie śmiej ale Ty serio powinnaś napisać książkę!!! Świetnie się czyta to co piszesz ! Serio masz talent
Jak już pisałem wcześniej postanowiłem przeczytać ten wątek "od deski". Daleko mi jeszcze do końca ale póki co podziwiam w Tobie "najzdrowsze" podejście do rozstania. Przede wszystkim za to, że nie masz do niego żalu, życzysz mu dobrze, dużo w tym co piszesz optymizmu i zrozumienia Sam  staram się tak myśleć. Czasami są we mnie sprzeczności, zdarzają się dni jak wczoraj, kiedy jak to napisałem "chce mi się rzygać od tego wszystkiego", ale są takie chwile, że emocje wygrywają. Nie bez powodu miłość porównuje się do narkotyku, kiedy nam jej brakuje to czujemy się jak na głodzie i reagujemy jak reagujemy. To nie jest też tak, że nie nauczyłem się czegoś od niej bo pokazała mi też wiele pozytywnych rzeczy w życiu. Sam też nie chce mieć do niej żalu bo jeśli gdzieś podczas tej drogi jej uczucia wygasły to ona w tym momencie nie ma na to wpływu..
Życie toczy się dalej i nie umiem jej życzyć źle, mimo, że w tych skokach nastroju czasami znajdą się takie myśli jak wczoraj, sam nie wiem czemu, może podświadomie bronimy się w ten sposób przed bólem? Nie wiem tego.. ale wiem, że rozstanie potrafi nas wiele nauczyć a co zrobimy dalej zależy od nas. Podoba mi się Twoja droga przez ten rok, widać, że rozstanie dało Ci kopa i wyciągasz z tego wnioski! Fajnie, że wciąż tu piszesz, dajesz motywacje tym, którzy przez to teraz przechodzą Dzieki za mile slowa i zycze Szczesliwego Nowego Roku !

Mój drogi, żeby mieć takie "zdrowe" podejście, to trzeba mieć "warunki" ku temu. Chodzi mi o to, że nie każdy jest w stanie być Matką Teresą dla swojego byłego bądź byłej. Wiele zależy od sytuacji, od tego jak związek wyglądał, jak się skończył itp. Nie wiem czy doszedłeś już do historii Eiko, ale w każdym razie, to była kobieta, którą mąż zdradzał, poniewierał, następnie odszedł do kochanki kiedy Eiko była w ciąży i nigdy nawet raz nie zainteresował się jak przebiega ciąża, co z dzieckiem itp. Ona będąc w ciąży była w takim stanie przez tego faceta, że poruszała się tylko z pokoju do łazienki i z powrotem. To cud, że nie poroniła, choć z tego co pamiętam w trakcie ciąży raz trafiła do szpitala przez stres. I jak ona by mogła mieć, tzw. "zdrowe podejście" do sytuacji, życzyć mu dobrze, być pełna optymizmu, zrozumienia i nie mieć żalu?... Miała powiedzieć "To nie jego wina, bo przecież idąc ze mną przed ołtarz nie wiedział, że pozna kochankę. Robiąc dziecko nie wiedział, że mnie zostawi i nie będzie się interesował córką. Nie mam do niego żalu i dzięki temu mam zdrowe podejście do rozstania. Brawo ja. Alleluja." MariO, nie dzielmy ludzi tu na tych, którzy mają zdrowe i chore podejście. Nie oceniaj w ten sposób czytając nasze wpisy. Różne są sytuacje, historie tych ludzi. Raczej namawiajmy do zaakceptowania sytuacji i pójścia dalej w swoją stronę.

Swoją drogą ciekawe co tam u Eiko, jak jej dzidzia i w ogóle.. Czytałam wasze wpisy na temat mojej sytuacji , nie powiem przykre , ale prawziwe niestety . Dziś czuje się lepiej , oczywiscie sen w udziałem byłego i jego kumpli dziś był oczywiście jakby inaczej , ale w sumie zaczęło mnie to już bawić , bo nie wiem czy mi się śni bo o mnie myśli czy dlatego ze ja jestem nienormalna?:D Jutro idę  na odłożony dzień próbny do nowej pracy , nie wiem jak bedzie, nie nastawiam się na nic . Chyba mam dziś taki dzień , że wszystko mi jedno w każdej sprawie ..

Nie dziekuje bo żeby nie zapeszyć Może sie jeszcze do nas odezwą żeby się przypomnieć

Hej.Jak ci wszystko jedno w kazdej sprawie to uwazaj na skorki od banana na ulicy bo to moze zabolec 

Hej.Jak ci wszystko jedno w kazdej sprawie to uwazaj na skorki od banana na ulicy bo to moze zabolec 

Aaaa, skoro o to ci chodziło, to ok Po prostu trochę opacznie, to wczoraj ująłeś. Qaqę bardzo cenię i uważam za super osóbkę. Jej podejście również lubię i mimo, że jestem od niej starsza o 4 lata, to wiele razy przesłanie bijące z jej tekstów mi pomogło. No, ale jak przeczytałam, że wg ciebie miała najzdrowsze podejście, to pomyślałam sobie, że jak możesz tak oceniać skoro historia Qaqy jest nie do porównania, np. z historią Eiko i pospieszyłam cię opierdzielić bo przecież nie każdy ma "warunki", żeby z sercem bez żalu pomachać byłemu/byłej na pożegnanie. Ale skoro co innego miałeś na myśli, to ok   A ogólnie jeśli chodzi o bycie Matką Teresą, to już wiele razy pisałam, że to jest dobre, co komu pomaga. Jeśli komuś pomoże pełne wybaczenie, to super. Natomiast jeśli ktoś próbuje na siłę wybaczyć przez co wpada w idealizowanie, czym sobie stan pogarsza ( co miało miejsce u mnie, kiedy tłumaczono mi, że jak nie wybaczę, to nie zacznę się leczyć z exa), to nie narzucajmy tej osobie bycia Matką Teresą na siłę (Nie mylić tego co napisałam z pielęgnowaniem w sobie żalu). Ja osobiście nigdy źle byłemu nie życzyłam. Mam do tego takie podejście, że jego życie, to już jego sprawa i czy żyje mu się cudownie, czy ma jakieś problemy na głowie, to już nie moja sprawa. Nasze drogi się rozeszły na amen. Taka postawa "pomiędzy", czyli ani nie Matka Teresa, ani nie ktoś, kto rzuca klątwy Natomiast co do Eiko, to też mi wiele razy myśli o niej przelatują przez głowę. Często ją tu nawoływałam ale niestety już chyba nie zagląda na nasz wątek. Przestała pisać niedługo przed porodem (termin miała na wrzesień). Mam nadzieję, że u niej wszystko dobrze i wierzę, że dziecko wynagrodziło jej męki z tym pożal się Boże mężusiem.

Aaaa!przed slubem! No to cos mi sie pos...pokręcilo

Olu, kiedyś natknęłam się na Twą historię z którą powracasz na Forum szukając zrozumienia i pociechy. Czasem człowiekowi przynosi ukojenie, gdy wielokrotnie opowie, czy opisze swój ból, tęsknotę, rozpacz, gdy zostaje wysłuchany, gdy "wyrzuci" z siebie choć część dręczących go porozstaniowych przeżyć. Jednak przeglądając od czasu do czasu ten właśnie wątek, choć robię to bardzo sporadycznie, obserwuję tu czasem coś zgoła przeciwnego. Takie wyżalenie się, czyli ubranie najczarniejszych myśli w słowa powoduje u niektórych jeszcze większą zapaść. Nie leczą ich ani dobre rady, ani ponowna analiza ich doświadczenia, ani motywujące "kopniaki", ani próba zracjonalizowania sytuacji, w której się znajdują.

Nie będzie odkrywczym moje spostrzeżenie, ale nie ma jednego lekarstwa na pustkę, która przychodzi po nieudanej miłości, każdy człowiek indywidualnie i w sobie tylko znanym czasie "odchorowuje", to co się stało, i co ciekawe - tylko on sam wyznacza sobie ten moment, w którym odbija się od trampoliny przeszłości i zaczyna jakiś nowy etap swojego życia, zaczyna pisać o tym, co dzieje się teraz, a nie setny raz rozbija na kwarki i gluony swoją przeszłość, czyniąc jedynym punktem odniesienia moment rozstania z kimś, czyja obecność od czterech, pięciu, czy dwunastu miesięcy przestała być już realnym faktem. Niektórzy się tu złoszczą na swoich byłych, złorzeczą im, obelżywie nazywają twierdząc , że im to pomaga, że takie są etapy "żałoby". Inni zaś żegnają się ze swoją dawną miłością odmiennie, dojrzalej, a nawet z humorem, porzuciwszy schematy i etapy... 

Czytając historie tutaj myślę, że dla niektórych rozstanie z ukochaną osobą jest jednocześnie jedną z pierwszych lekcji życia, że świat nie jest urządzony tak, jak byśmy chcieli, że miłość oprócz wielkiego uczucia jest wyborem, że mimo naszych największych pragnień i starań ktoś inny ma prawo nie wybrać nas lub przestać nas kochać i odejść, albo że się zdarza, iż nie zdoła pokochać nas wcale, a będzie tylko udawać zabawę w miłość, sfinguje wielkie uczucie, zupełnie nie biorąc odpowiedzialności za słowa, obietnice, przysięgi...

Gdybyś Olu była w stanie odczytać swoją własną historię wyłącznie jako czytelnik, bez emocjonalnego zaangażowania, dostrzegłabyś może pewne detale, które od początku czyniły tę Waszą relację dość jednostronną i jednokierunkową w swoim przebiegu to znaczy od Ciebie do niego: to Tobie zależało, to Ty się starałaś, to Ty się uzależniłaś, to Ty zabiegałaś o kontakt lub go odnawiałaś po czasie rozłąki i to Ty teraz cierpisz i nieadekwatnie do czasu Waszego króciutkiego bycia razem (jak sama wspominasz) przeżywasz i co gorsza rujnujesz przez to inne sfery swojego życia...  W opowiedzianej przez Ciebie historii bardzo mało miejsca zajmuje MY, NAS, a więc słów, które charakteryzują relację...
Olu? Gdzieś się chyba zgubiłaś w morzu tych Twoich pragnień i przeoczyłaś, że on był bierny i mało zainteresowany budowaniem czegoś wspólnego i trwałego z Tobą...

Dzięki Bogu życiowe doświadczenia są dla nas wszystkich lekcją uważności, rozsądku, dojrzewania do prawdziwego związku. Jeśli zdołasz i Ty je tak potraktuj. Bądź wyczulona na ewentualne sygnały płynące z drugiej strony: na obojętność, na lekceważenie, na pomijanie, na nie liczenie się ze zdaniem czy też na jakiś ogromny wysiłek, nieproporcjonalny do zaangażowania tej drugiej strony. Kilka osób piszących w tym wątku wzmiankuje, że czuły się nawet często krzywdzone przez osobę, którą kochały...   

Trzymaj się Olu! To w Tobie są wszystkie siły (choć być może teraz jeszcze ukryte) potrzebne do tego, by się podnieść.
Siła prawdziwej miłości do drugiego człowieka jest tak wielka, że pozwala mu nawet odejść, zadecydować o życiu bez nas. To taki paradoks miłości...

Czołem kluski z rosołem ☺
Mario próbowałam poskładać twoją historię do kupy Ale udzielasz się w tylu wątkach że ciężko było. Coś tam udało się wyłuskać. Po pierwsze bardzo mi przykro, jak zawsze kiedy kończy się miłość. Ale tak jak pisałam  wcześniej, wydajesz się mieć silny charakter i twardo stapac po ziemi. Chyba w twoim przypadku pomaga to że masz pasję, to super pomocne. Nawet jeśli teraz nie przynosi dawnej radości. Podziwiam że tak dobrze się trzymasz po tak krótkim czasie. Oczywiście mam na myśli że relatywnie dobrze, bo wyjezdzazz za miasto i fotografujesz. Nie jojczysz jak standardowo faceci po 30  w trakcie rozwodu. A z moich randek i randeczek wiem jak potrafią jojczyć ☺ keep going

Co do Matki Teresy... hm nigdy bym się tak nie nazwała. Żadne ze mnie litosciwe dziecię. Jak mam coś do powiedzenia to się nie czaję. A mój sposób  na poradzenie sobie z rozstaniem to żadna próba pokazania komukolwiek jak to można oświecenie przeżyć rozstanie. Moja ścieżka jaka sobie obrałam wynika ze światopoglądu i definicji miłości jaka mam w sercu. Podpisuje się pod postem Aurory:
"Czytając historie tutaj myślę, że dla niektórych rozstanie z ukochaną osobą jest jednocześnie jedną z pierwszych lekcji życia, że świat nie jest urządzony tak, jak byśmy chcieli, że miłość oprócz wielkiego uczucia jest wyborem, że mimo naszych największych pragnień i starań ktoś inny ma prawo nie wybrać nas lub przestać nas kochać i odejść, albo że się zdarza, iż nie zdoła pokochać nas wcale, a będzie tylko udawać zabawę w miłość, sfinguje wielkie uczucie, zupełnie nie biorąc odpowiedzialności za słowa, obietnice, przysięgi.."
Dla mnie to była lekcja że miłości nie zatrzymasz i nie mam wpływu na to jak zachowa się ktos inny.

Wiem że nie ma porownania pomiędzy moja sytuacja a sytuacja Eiko. Bo ja bym delikwenta najpierw ubiła tempym narzędziem a później i tak zastosowała swoje podejście, bo koniec końców i tak nie miała na nic wpływu. Mam nadzieję że u niej wszystko dobrze i szczęśliwe sobie układają codzienność z dzidzią

Ojej,moi Drodzy,a ja wam powiem,ze dyskutowanie o podejsciu do bylych partnerów jest bezsensowne. Wszyscy jestesmy inni i na te same sytuacje reagujemy w inny sposob. Jeden bedzie wdzieczny ze ex partner byl obecny w ich zyciu,a drugi bedzie na niego psioczyl. I obie postawy są tak samo dojrzale,obie są dobre jesli przynoszą ukojenie. Taka dyskusja nie pojawia sie tu po raz pierwszy. Po rozstaniu kazde z nas ma w sobie tyle samo żalu,bólu,tyle samo cierpienia. Historie z tego forum pokazuja,ze kazdy wychodzi z tego w swoim tempie. Naprawde nie ma sensu co chwile wracac do tego,ktora postawa po rozstaniu jest dojrzalsza,zdrowsza,lepsza,bo kazdemu pomaga co innego.
@Mari0,niestety póki co,to twoja pasja bedzie kojarzyla ci sie z byłą. Gdzies tam z tylu glowy będzie siedzialo to,ze to byla wasza wspolna pasja. Ja to nawet do tej pory nie slucham plyty ktora dostalam od bylego,bo nie dosc,ze wiem ze to byl prezent od niego,to jeszcze sluchalam tej plyty w jego aucie hihi tak wiec nic dziwnego,ze dawne pasje nie przynosza takiej radosci jak kiedys. 2,5 miesiąca i odwiedzanie miejsc,w ktorych bylscie razem? Najgorsze co moze byc. Ja od 5 miesiecy nawet nie bylam w naszej ulubionej knajpce. Czy 2-3 miesiac jest najgorszy?chyba tak..dociera wtedy,ze to naprawde koniec,ze juz nigdy nie będzie tak samo..ale wazne,ze widzisz jakis progres. Powolutku idziesz do przodu i chyba nienajgorzej ci to wychodzi. A ze czasem bedziesz mial gorszą formę to akurat nic dziwnego. Mi oo pięciu miesiącach sie zdarza

Dzięki za miłe słowa
Faktycznie może to nie był najlepszy pomysł ale z drugiej strony może za drugim razem jak tam pojadę nie będzie już tak źle ;)Nie sprawilo mi to radosci fakt, ale tez trzeba sie przelamywac. Ja jeszcze mialem w samochodzie płytę z nagraniami, które zrobiłem przed ślubem jak jechaliśmy z UK do Polski  Wywaliłem ją wczoraj do kosza W sumie i tak czuje sie z siebie dumny, przezylem samotne swieta, ruszylem dupe z domu, w miare juz jem aa i rzucilem palenie ! Nie palilem wczesniej ale zaczalem w dniu rozstania  wiem wiem wspanialy pomysl
Z tego co pamiętam Ty już pracujesz normalnie zazdroszczę bo ja dopiero 3 wracam do pracy a chciałbym nawet dziś

@MariO, cieszę się, że ci nasze teksty pomagają i jeszcze raz powtórzę, że świetnie robisz czytając ten wątek od początku. Również uważam, że dobrze sobie radzisz. Niestety pierwsze miesiące są najgorsze, ale jak zaciśniesz zęby i pięści, to przejdziesz przez to i za jakiś czas mimo, że jeszcze cudownie nie będzie, to zobaczysz już w oddali światełko w tunelu Ile masz lat, 34? Dobrze pamiętam? Pisałeś coś o tym, że twoi znajomi mają ustabilizowane życie, założyli rodziny itp. Ja mam 30lat. Lada moment (w lutym) skończę 31, moi znajomi również mają stabilizację w życiu, a moje wizje na przyszłość swego czasu legły w gruzach i świat się zawalił razem z odejściem byłego. Po ośmiu miesiącach mogę powiedzieć, że świat istnieje nadal, ja nadal żyję i nadal mam wizje na przyszłość, tylko inne wizje, takie w których nie ma już mojego byłego. Nie jest źle, a nawet o wiele lepiej niż było w związku z kimś, kto działał na mnie toksyczne. MariO, będzie dobrze, mimo że teraz ciężko to sobie wyobrazić. Uchla do góry!
  @Qaqa, ja nie zarzucałam ci, że kreujesz się na litościwe dziecię i że pokazujesz jak oświecenie można przeżyć rozstanie. Padło "Qaqa", bo nawiązywałam do tego co napisał MariO, ale jeśli chodzi o temat, to pisałam ogólnie, a nie indywidualnie o tobie. Nie mam też totalnie nic do (jak to określam) podejścia Matki Teresy do byłego i rozpadu związku. A określenia "Matka Teresa" używam pisząc w żartobliwy sposób o co mi chodzi, a nie ironizując W każdym razie, kiedy czytam, że ktoś podchodzi w taki przyjacielski i wyrozumiały sposób do exa, to jedyne o czym wtedy myślę, to że super, że ktoś miał taką sytuację, bądź ma charakter, który pozwala mu w ten sposób podejść do sprawy. Nigdy tego nie krytykowałam, bo tu nie ma czego krytykować. Zawsze się odzywałam tylko wtedy, kiedy zauważyłam, że ktoś nie pisze o sobie tylko zaczyna komuś narzucać swój tok myślenia i kogoś umoralniać. Jak Kamcia zauważyła, wiele już było dyskusji o tym w jaki sposób należy "prawidłowo" wyrażać się o byłych. A ja jako osoba będąca w tym wątku od samego początku mogę powiedzieć, że każdą tego typu dyskusję wywoływała osobą, która zaczynała umoralniać i zawsze tą osobą była ta z podejściem Matki Teresy Nigdy odwrotnie. Bo przecież coś jest chore, niedojrzałe, a tylko osoba umoralniająca ma podejście zdrowe i dojrzałe. Tylko, że ludzie są różni, ich charaktery są różne i ich historie również. A niedojrzałe i o wąskim myśleniu jest narzucanie komuś swojej wizji. Jak już z tysiąc razy pisałam - to jest dobre co komu pomaga. Jak to się mówi, żyjmy i pozwólmy żyć innym.

Amen dokladnie tak,Edyszka ma racje,niech kazdy radzi sobie z tym po swojemu.

@Mari0,34 lata? Moj facet mial tyle. I on mi powiedzial,ze nie chce sie angazowac haha

@Edyszka Pewnie! Postarzajcie mnie jeszcze bardziej ! 32 lata mam obecnie.. w maju będzie 33 Dzięki za miłe słowa. Wierzę, że tak będzie naczytałem się już sporo, ale sama pewnie pamiętasz takie dni, że zostaje tylko bezsilność..
Swoją drogą przypomniał mi się wątek Emczii jak kiedy jej powiedział "za tydzień pewnie  Ci przejdzie"...  brak słów...
Ciesze się, że u Ciebie coraz lepiej, kawał czasu minął i zazdroszczę nastawienia  Mam głupie pytanie Co byś zrobiła jak byś otworzyła drzwi od domu a tam Twój były stoi z kwiatami?   ciekawi mnie jak byś zareagowala po takim czasie ? Niech zgadnę, trzasnęła byś drzwiami

Mari0 hmmm co do twojej złości to jasne ze ja czujesz i masz do tego pełne prawo. Nie zdechł ci kot tylko odeszła kobieta która kochasz. Ja też byłam właśnie najbardziej zla za te małe cegiełki miłosci do końca bo to wydawało mi się bardzo nieuczciwe. Jakbyś wiedział że coś jest nie tak to inna historia. A jak jednego dnia zasypiasz w ramionach ukochanej osoby a drugiego dnia ona dodaje przy sniadanniu "jajecznica wyszla ci super ale zapomniałam Ci powiedzieć że cie nie kocham" to jest to najzwyczajniej okrutne. I złość jest naturalna. Ja też ją trochę czułam ale w moim przypadku nie chciałam dać jej się zawładnąć bo jeszcze bym sie w tym taplała. Ale to zrozumienie przychodzi z czasem. Pisałeś o swoim ogromnym szczęściu w dniu ślubu i że ona to przekresliła. Bardzo mi przykro, naprawdę za kazdym razem jak slysze podobne historie to ogromnie mi przykro. I nie wiadomo co powiedziec. Moj chłopak był moim pierwszym chłopakiem we wszystkim, nie znałam i w sumie nadal nie znam innych zwiazkow. Pomimo ze nie bylismy nawet zareczeni to był moją rodziną, taką wybraną osobą ktora szczerze kochałam. U mnie trudno było o złosc bo eks jest fajną osobą ktorej nie miałam nawet jak zdewaulować i do czego sie przyczepic. Ciezko sie bylo tak pogodzic ze nawet do czego przyczepic sie nie bylo ☺
Co do twojego leżenia w łóżku to masz do tego 100% prawo. Nie wiem co poradzić bo ja sobie na to po prostu pozwalałam i nadal czasami nadal pozwalam. Robic trzeba cokolwiek bo to terapeutyczne ale jak ma sie ochote polezec i pouzalac to jest to naturalne, tylko hebarte sobie dobrą zrób

Z randkami bywa rożnie, ja dostałam sie do friendzona na chwilke to znów ja kogoś tam umieściłam, chociaz to przykre. W tym momencie czuje sie przytloczona iloscia propozycji dlatego odmawiam i zostaję w domu poczytac ksiazki. Jesli ktoś za mocno na mnie naciska to grzecznie mowie ze dziekuje ale jestem po długim zwiazku i nie chce mi sie w nic angażować. Jak zrozumie za pierwszym razem to ok. Wtedy nawet gdzies tam sie kumpluje z takimi kolegami. Jesli nie to drugi raz mowie dobitniej. I tak to się żyję na tej wsi. Co do zaufania. Hmmm... wiem że cieżko mi bedzie zaufac tak jak mojemu bylemu, bo ja ogolnie zakochuje sie powoli i powoli nabieram zaufania. Ale na ogol nie mam z nim problemu. Tutaj przychodzi moja zmiana perspektywy. Ludzie w naszyn zyciu nie sa na zawsze, zazwyczaj. Nie chce się bać poznawać i ufać bo jest na swiecie tylu fajnych ludzi. Chce miec tylko taka postawe w sobie ze ewentualne rozczarowania nie beda tragedia. Moze to chwilowe, sama nie wiem ale chce kochać i być kochana i się tego nie bać. Obawiam się że umiem tego oddać dobrze na forum tak jak bym chciała. Ale tak ogolnie, po roku chyba jestem gotowa zeby wejsc w nowy zwiazek tylko go noe szukam. Dla mnie szukanie milosci to absurd. Szukam to kluczykow od samichodu przed wysjciem z domu. Milosc po prostu jest i byc moze polaczy mnie jeszcze  z kims wartosciowym. Nie wiem co mnie czeka w zyciu. Mam 26 lat ale nie mam planu polować i szukac. Nie Wiem czy zalicze kilka krtokotrwalych zwiazkow czy trafie na kogoś na dłużej. Czy za 10 lat bede szczesliwa mezatka i matka, czy bede samotna matka czy tylko zgorzkniala bizmeswoman. Ale wiem że cokolwiek mnie nie spotka to sobie poradze ☺ nie boje sie ufac i nie boje sie kochać

Ooooo ty młodzieniaszku

Nie ma za co

Na sto procent

Oczywiście. Kryzysy i bezsilność, a do tego wszechobecny ból, to normalka. Dlatego pisałam o zaciśnięciu zębów i pięści.

Mój powiedział "Na pewno szybko kogoś znajdziesz."

Zanim bym trzasnęła drzwiami, to najpierw spod drzwi wyleciałby on, a za nim kwiaty. Oby nie były doniczkowe, bo by zabolało A na koniec zapewne mój owczarek by go zaczął gonić Nie żebym szczuła, proszę mnie o to nie podejrzewać haha

Coś w tym jest.. myślę, że można to podsumować jednym obrazkiem >>> http://jajco.pl/pic/1435081621-sOS7jL.jpg
To chyba jakieś moje upośledzenie ale tak już mam, że śmieje się nawet wtedy jak nie powinienem Nawet u Pani psycholog nie było inaczej.. i generalnie wszyscy w pracy myślą, że ja się ciesze z tego rozwodu. Tylko kilka najbliższych osób zna całą prawdę ale ja po prostu nie lubię się użalać i nie lubię jak dalsi znajomi co nie znają problemu mieli by mnie głaskać po głowie i mówić "będzie dobrze będzie dobrze będzie dobrze"..
Brakiem doświadczenia w randkowaniu się nie przejmuj, jak znajdzie się ten jeden to załapie samo Na wszystko jest czas przeciez jestesmy tacy młodzi.. piekni

Fajnie, że u Ciebie tak pozytywnie! Cieszę się bardzo! Myślę, że dobrze wejść w ten 2018 rok z innym nastawieniem bo co jak co ale większość z nas chyba nie będzie tego roku kojarzyć pozytywnie :-) W te zamysły też wierzę, kiedy musiałem się szybko wyprowadzić to akurat los chciał, że trafiłem na znajomą osobę co miała do wynajęcia mieszkanie idealne takie jak chciałem W innym przypadku szukanie trwało by pewnie miesiące..

O matko nie znałem Cie z tej strony...  jak widać z Edyszką nie ma to tamto

A tak w ogóle to za godzinę zacznie się ostatni dzień tego roku. Chyba sobie ustawię przypomnienie na telefonie by za rok o tej porze zrobić porównanie w moim życiu Nie lubiłem nigdy Sylwestra większość przespałem, nie zastanawiałem się też nigdy jaki będzie kolejny rok a tym bardziej nie przewidywałem takich zdarzeń.  Jak widać po naszych historiach życie bywa przewrotne, jeden rok potrafi zmienić wiele.  Warto więc doceniać to co jeszcze mamy chociażby kochającą rodzinę i zdrowie i mam nadzieję, że w przyszlym roku będziemy otwierać  szampany z innym nastawieniem
Na rozkminy mnie wzięlo przez moje dziurawcowo-melisowe ziólka

Mario mam tak samo, piekna, młoda i z poczuciem humoru

Och i brak doswiadczenia w randkowaniu jest sporym problemem jednak. Dobrze ze umiem sie z tego śmiać

Tak dziś piszę posta pod postem bo mi ucina moej wypociny i dubluje posty. Cos nie moge napisac wszystkiego co chce.

Jasne ze do randek na luzie, inaczej musiałabym czesc moich nowych kolegow spakowac w rakiete i wyslac w kosmos

qaqa  Czyli Twoje randki wyglądają coś w tym stylu? https://scontent-sjc2-1.cdninstagram.co … 1248_n.jpg
Nie mam pojęcia jakim cudem wyskoczył Ci post z mojego bloga ale mam nadzieje, że świat nie jest na tyle mały by mojej ex wyskoczyly posty z tego forum Swoją drogą to nie mam póki co weny kompletnie na bloga mimo, że dopiero go stworzyłem.. Musi poczekać na lepsze czasy