Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Suzy25 ja Ci odpowiem na Twoje wątpliwości. Nic Ci nie brakowało i nie brakuje. Jesteś silna, zaradna, a wymagałaś szacunku i zainteresowania jego - to nic nadzwyczajnego. Wiesz kim jest Twój były? Pozorantem. Zastanów się, przecież z tego co piszesz, to on interesuje się ludźmi, którzy mogą mu coś ofiarować. Taki z niego pasożyt, egoista. On nigdy nie będzie umiał zadbać o kobietę, taki typ się nie zmienia. Nie ma co płakać za nim, serio.
Fragment Twojej wypowiedzi, który zacytowałam pasuje do opisu mojego ex toksyka. On tak samo stwarza pozory człowieka "do rany przyłóż", zawsze taki pomocny, życzliwy dla innych, zaradny. Jednak poznałam go na tyle, aby wiedzieć, że to tylko taka iluzja.

Niepotrzebnie czułaś się gorsza od jego rodziny, człowieka nie definiuje to co ma, lecz to jaki jest. Cytując jeden z aforyzmów; "Niektórzy ludzie są tak biedni, że jedyne co w życiu mają to pieniądze"... Ty sobie poradzisz, wątpię, aby on kiedykolwiek zmienił podejście, materiał na męża to z niego żaden.

Też zauważyłam to, że on kręci się tam gdzie pieniądze i ma szacunek do tych, z których ma jakis interes. A dla mnie był miły gdy musiałam coś załatwić w związku z jego firmą a tak to miał mnie gdzieś. Czasami miał przebłyski uprzejmości, ale udawał. Albo miał przebłyski bo ja mu do dupy wchodziłam.
Wiecie nie raz widziałam go z dziećmi, jak trzyma je na rękach i w ogóle i poczułam taka chęć posiadania z nim dziecka, ale gdzieś teraz dociera do mnie, że urodziłabym mu dziecko, a zostałabym z nim sama bo on woli trzepać pieniadze za granicą i poza tym mysle ze krytykowałby mnie za wszystko... skoro krytykował mnie przy dziecku jego brata to mysle ze przy naszym wspólnym to by nie miał zahamowań...
Wczoraj po tej jego wizycie oczywiście do niego dzwoniłam rozżalona i słyszałam jak siedzi u kolegi szczesliwy. To boli - że ja przezywam 6 lat a on ma w dupie a nic mu nie zrobiłam

Własnie o to chodzi, że teraz moze nie jestesmy tego świadome ale kiedys bedziemy to wspominac jako dobra nauke. Te rozstania nauczą nas wiele o sobie. O tym jakie jestesmy. Ja chodzę na terapie dziewczyny, bo byłam bliska depresji z powodu tego związku. Kłóciliśmy się, a ja nie miałam siły jeść, wstać z łózka, wygladałam jak trup. I to z powodu kłótni. Wyzywał mnie, obwiniał i zostawiał samej sobie. Az w koncu zerwał bo gdy był za granica to pojechał gdzieś na zakupy i narobił zakupów dla swojego siotrzeńca a mi nic nie powiedział ze jest na zakupach, a chciałam pare rzeczy i zwróciłam mu wtedy uwage oczywiscie delikatnie. Przez to zerwał ze mna... I powtarzał, że tyle szans mi dał a ja nic przeciez nie zrobiłam złego. I owszem według niego dawał szanse ale kopał pode mna doły wtedy i czekał az w nie wpadne aby mnie zostawić. To nie jest miłość. Miłość tak nie wyglada. Terapeutka uczy mnie "myślenia o sobie". Stwierdziła, że w tym zwiazku nie było mnie tylko on i on. Zero moich potrzeb. A najpierw dziewczyny musimy polubic własne towarzystwo. Poznać siebie. Wiem, że to brzmi jak pieprzenie ale tak jest naprawde. Dopiero teraz widze ze mnie w tym zwiazku nie było. Czekałam jak idiotka na niego tygodniami az wróci i bałam sie w ogóle zapytac czy sie spotkamy, po prostu sie go bałam. Nie ze zrobi mi krzywde fizyczna ale ze znów mnie zgnoi i focha walnie. Musimy byc z kims bo tego naprawde chcemy a nie dlatego ze czujemy sie samotne

A zanim skończył przez fb,to najpierw zniknął na miesiąc.To dopiero było mistrzostwo.Ogólnie on na koniec próbował wybielić swoją osobę i zachowanie co do mojej osoby więc na to też miał wytłumaczenie,które brzmiało,że zrobił tak dlatego bo nie wiedział jak mi to powiedzieć.Mhm...Bardzo mądrze,dojrzale i z szacunkiem do mnie.Ja wiem,że scenariusz był taki - kogucik chciał zdobyć i w związku z tym bardzo się starał.Jak zdobył,to się znudził.Wyzwanie zakończyło się.Skoro się znudził to jego zachowanie do mnie drastycznie zaczęło się zmieniać.W końcu już tylko brał,a sam nic nie dawał,ale po pewnym czasie już nawet branie mu się znudziło więc się zmył.

@ Suzy25, mam wrażenie, że jesteś na etapie analizy waszego związku, zaczyna do Ciebie docierać wszystko co było złe. I dobrze. Jeśli przyjdzie kryzys i zaczniesz go idealizować, to wróć do postów, które dziś napisałaś. Przeczytaj je i bądź świadoma, że nie dostałaś od niego ani szacunku, ani akceptacji ani wsparcia - przynajmniej w takim stopniu, aby związek mógł trwać.

@Emczii, współczuję Ci bardzo, ciężki etap przeżywasz. Ból i rozpacz są nie do wytrzymania - znam to. Nie pomoże Ci pocieszenie, że to kiedyś się skończy. Jednak uwierz mi skończy się. Ja bardzo długo chodziłam w takim stanie, w jakim jesteś teraz Ty... aż do momentu kiedy to mnie zmęczyło. Bądź dla siebie wyrozumiała, dbaj o siebie. A ja wysyłam Ci pozytywną energię i dużo dużo wsparcia.

Dziewczyny, nie wiem czy u mnie nadszedł już koniec, nie wiem czy tak wygląda wyjście z piekła, ale opisze Wam mój obecny stan.

Funkcjonuję normalnie, zniknęła huśtawka nastrojów, nie mam burzy myśli, dużo rzeczy mi się już nie chce: nie mam ochoty wracać do tego co było, nie czuję potrzeby pokazania mojemu ex czegokolwiek, generalnie mam w dupie, co on robi, nie rusza mnie jego widok na ulicy. Gdyby nawet śpiewał serenadę pod moim oknem to podeszłabym do okna jedynie po to, aby je zamknąć. Nawet nie chcę aby żałował, że mnie stracił. Po co mam mu cokolwiek udowadniać? Jakoś jest mi wszystko jedno, co on sobie myśli, co ma a czego nie ma i jak mu się wiedzie. W sumie to teraz widzę tylko czubek własnego nosa, szkoda mi czasu na jakieś dyrdymały, które wiązałyby się z nim.
Czuję pustkę, ale nie taką jak wcześniej. Tym razem inną: tak jakby on był mi obcy, obojętny. Ta pustka mnie cieszy, jestem spokojna, zrównoważona. Zniknął niepokój. Nie mam problemów z samooceną - akceptuje siebie. Myślę, że on stracił fajną dziewczynę, ale jest zbyt głupi aby to wiedzieć Wcale nie był wyjątkowy, jest jednym z wielu... z kategorii tych przykrych i żałosnych facetów.
Nie czuję jednak w sobie tej siły, której się spodziewałam po przejściu rozstania. Ale to nic, ważne aby nie pojawiły się już negatywne emocje.
Dzisiaj myślę, że dotarłam do końca, choć nie jestem tego pewna Pożyjemy - zobaczymy.

@KARINA,to co opisałaś to jest ostatni etap po rozstaniu,czyli stan kiedy już funkcjonujesz normalnie a jeśli zdarzy ci się gorszy stan,to nie jest już on tak miażdżący jak doły sprzed kilku miesięcy.Jesteś na prostej

Wiem co czujesz...Wszystkie wiemy.Właśnie między innymi dlatego nie ma co ich atakować telefonami,smsami itp.bo i tak w ramach odpowiedzi nie usłyszymy nic odkrywczego,nic z czego by wynikało że zdanie zmienili,żałują itp.Będą w kółko powtarzać nam to samo czyli innymi słowy sypać sól na świeżą ranę.Niewarto

Zignoruj, nie odpisuj, urwij kontakt. Ha! Ale będzie zdziwiony jak zorientuje się, że już za nim nie płaczesz

Suzy25 wiem, że to boli, dlatego zgadzam się z dziewczynami, pod żadnym pozorem, nie pisz do niego, nie proś o nic. Zaciśnij zęby i odetnij się od niego. Pierwsze dni są ciężkie, później jest z górki.

No właśnie,to o czym pisałam SÓL NA ŚWIEŻĄ RANĘ.Dlatego ja się nie odzywam do ex,bo nie chce słyszeć tego samego co przy rozstaniu.Gdyby chcieli,to sami by się do nas odezwali,ale wiadomo że nie chcą i nic nie jesteśmy w stanie na to poradzić.Zresztą nawet powrót po tym co zrobili nie byłby rozsądny i dobry dla nas.Miałam czasem ochotę pisać do byłego,a to żeby jeszcze to przemyślał,a to żeby mu wygarnąć ale zawsze włączałam hamulce,bo co to da....Nic.

A myślisz,że u mnie było inaczej?....Przeciez to że miał mnie gdzieś nie powodowało,że miał też gdzieś chodzenie że mną do łóżka.

No dokładnie... ze mna przespał sie przed wyjazdem do pracy i tam na miejscu przemyslał nasz zwiazek i zerwał... Moja atrakcyjność jest równa zeru. W łózku tez był egoista. Liczył sie tylko on.

Ja wydzwaniałam jak głupia. Wiecie myślałam, że on jest moim przyjacielem a przyjaciel nigdy nie potraktowałby mnie w taki sposób. Wiem, że jestem idiotka i jeszcze chwile temu dzwoniłam do niego i powiedziałam mu ze cos jest ze mna nie tak bo wszyscy odchodzą i prawie sie rozpłakałam a on powiedział, że juz pewnie bede wyć i ze jak mam dzwonic z żalami to zebym w ogóle nie dzwoniła i ze on nie bedzie słuchał ze dla kazdego był inny. A tak było dziewczyny dla kazdego był miły a na mnie wiecznie sie darł

@Suzy25!!! Kopa w dupę zaraz ode mnie dostaniesz!! Po co dzwonisz do niego?! Lepiej Ci?! Bo z tego co widać to tylko gorzej się czujesz. Nie zaprzeczaj tylko uświadom sobie. Koniec to koniec. Już do siebie nie dzwonicie/ nie piszecie i się nie spotykacie. NIE pod każdym względem.

Piszesz, że chodzisz na terapie, że terapeutka przyznała, że on był egoistą i w związku kręciło się wszystko wokół niego. I Ty dalej mu nadskakujesz, ale nic tym już nie osiągniesz. Mało tego, krzywdę sobie robisz, poniżasz się sama. Już nawet on nie musi nic robić, bo TY SAMA kopiesz sobie dołek.
Pomyśl, jeśli on siedzi teraz z kolegami to Twoje telefony muszą mu dawać niesamowitą satysfakcję. On nie dba o Twoje uczucia, cieszy się, że rzucił Cię a ty za nim płaczesz. Aleś mu podbudowała samoocenę takim zachowaniem...
Twój ex to taki wstrętny typek, który pewnie wśród kolegów się chwali; "patrzcie taki byłem cudowny, że ryczy za mną, taki jestem super w łóżku, że wydzwania abym ją jeszcze przedymał"...

Zerwij z nim kontakt. Ratuj resztki swojej samooceny i uwierz, że to jedyna rozsądna opcja.

Tacy faceci to tylko psują reputacje tym porządnym. Emczii sobie nie możesz nic zarzucić, kochałaś... A on? To taka męska forma latawicy, co wskakuje każdemu do łóżka aby mieć przyjemność a nie z miłości. Dobrze, że go nie ma. Pomyśl sobie, co będzie się z nim działo jak go dopadnie kryzys wieku średniego. Jego kobieta będzie miała rogi większe od łosia. Przykre, ale prawdziwe.

Poszło Ci w pięty? Wyciągnij wnioski. Rozstanie to jak na wojnie. Twój ex to wróg. Więc zamiast kapitulować to walcz! Taktyka jest prosta: urwij kontakt, skup się na sobie. Kiedyś on stanie Ci na drodze a wtedy pokaż się wesoła, piękna, uśmiechnięta i najlepiej szczęśliwa. Chyba chcesz, żeby mu w pięty poszło? No to do dzieła!
Nie poniżaj się, olej - wiem, że łatwo mówić ale to jedyne rozsądne wyjście. Tego, że wydzwaniałaś już nie zmienisz, ale masz wpływ na to co jest i będzie. Spinaj poślady i w myśl zasady "oko za oko..." Ty mu wbij szpile. Niech myśli, że się zmieniłaś na lepsze. Bądź intrygująca, pociągająca a jak kiedyś taką Cię zobaczy i zagada to OLEJ GO tak jak on Ciebie. Taka mu się pokaż, silna i niezależna.
A jak serduszko boli, masz żal, to pisz na forum lub listy do niego (TYLKO ICH NIE WYSYŁAJ!!). Wyładuj swoje emocje, tak, żeby on się NIGDY o tym nie dowiedział.

Suzy, mnie ta chęć pokazania exowi że jestem super fantastyczna oderwała od nieustannego idealizowania jego osoby. Było rozstanie, bolało, ale postawiłam sobie cel: pokazać mu co stracił. Oj, jak ja bardzo chciałam aby żałował. Minęło dużoooo czasu zanim trafiła się odpowiednia okazja, pokazałam się tak jak chciałam, ale wiesz co? Na końcu tej tęczy nie czekał garnek ze złotem... Tak. Tyle czekałam, aby zobaczyć jego minę i poza krótkotrwałą satysfakcją nie poczułam NIC. Nic to już nie zmieniło w moim życiu. Gdzieś po drodze, gdy ja zatracałam się w planowaniu zemsty, on najzwyczajniej w świecie mi zobojętniał.
No cóż, przynajmniej tyle dobrego. On jest mi obcy, ja żyję spokojnie a na widok jego nowej laski (z którą zaczął związek trzy tygodnie po naszym rozstaniu - przypominam) już nie jeży mi się włos na głowie.

U mnie podobnie.Spał ze mną kiedy ostatni raz się widzieliśmy.Później jeszcze kilka razy kontaktował się ze mną,ale dlatego że musiał bo latwilam mu sprawy związane z odszkodowaniem za telefon,a następnie zniknął i po miesiącu przez fb oznajmił,że to koniec.

Nie chce klnąć ale określiłabym go tylko jednym epitetem na litere "ch".... I jego i mojego ex. Nie przejmuj sie bo ten pajac tez kontaktował sie ze mna tylko dlatego, że mu tam ogarniałam sprawy z firmą i w sumie mydlił mi oczy do ostatniego dnia. Świnie i tyle. Trzeba ich opluć, zabić i zakopać w ciemnym lesie niepamięci...

A wiesz dlaczego ja dałam radę włączyć hamulce,a u ciebie dwa razy puściły? Bo mój rzucił mnie,a ty rzuciłaś swojego.Następnie jak byłaś w rozsypce gdzieś tam podświadomie zaczęłaś mieć wyrzuty sumienia,że on może źle zrozumiał twoje zachowanie i dlatego o ciebie nie walczy i wtedy pękłaś i odezwałaś się żeby jak to sama określiła coś mu tłumaczyć.

@Edyszka dokładnie tak było jak opisałaś. Ja go rzuciłam bo musiałam walczyć o siebie. Inaczej wciąż byłabym kobietą - workiem treningowym dla Pana i Władcy. Nie mogłam do tego dopuścić. Czytałaś moje posty, wiesz, że ja naprawdę myślałam że on się zmienił dla innej. A po rozstaniu marzyłam aby zmienił się dla mnie. Na szczęście już koniec tego. Minęło.

Napisz jak u Ciebie? Radzisz sobie?

Emczi widzisz my sie nie znamy a Tobie jest smutno a jego znałam 6 lat i gdy mówiłam ze tesknie za mamą to twierdził, że znów wyciagam temat matki... mój ojciec tez mi na nic nie pozwalał. Po dziś dzien nawet gdy mam 25 lat prawie to musze robic to, co on chce bo "mieszkam w jego domu"...
Tez facet własnie miał byc taka odskocznią, żeby nie siedzieć w domu. Chyba sposobem na samotność a nie prawdziwą miłością. Poza tym mój ojciec jest dość "dziki" w stosunku do moich znajomych. I do mojego ex tez był. Nie zagadywał zbytnio i ex stwierdził, że tez nie zamierza byc ze mną z powodu mojej rodziny. Mojego ojca... a sam ma nie lepszą (matka długi, w dupie go ma, w separacji z ojcem pod jednym dachem, zero dialogu ze soba i z dziećmi, fochy i tylko by kase chciała). Ale to ja i moja rodzina bylismy najgorsi. Mysle ze moze dlatego, że u mnie w rodzinie nikt mu do dupy nie wchodził...

Ja tez mam duzo za uszami Emczi. Nie jestem bez winy. Tez byłam strasznie emocjonalna. Co kłótnia to płacz ale wiesz co? Gdyby oni byli facetami to mysle ze nie płakałybysmy z taka czestotliwością... poza tym mój były dolewał oliwy do ognia. Sprawiał straszna przykrość a jak widział łzy to jeszcze wbijał szpile. Czułam sie jak zero. Porównywał mnie do innych panienek - a ta ma to, a ta ma tamto. Podniecał sie nimi. Raz nawet go złapałam na tym, że załozył anonimowe konto na instagramie i tam mu sie dupy zachciało rwać... a ja głupia, zakochana wybaczyłam. A czułam sie jak gówno. Nieatrakcyjna, niechciana... Nie wymysliłysmy sobie tych uczuć. Oni po prostu sprawili, że chciałysmy byc najlepsze a i tak krytykowali. Ja nawet nauczyłam sie gotować dla niego. Gotowałam jak głupia. W ogóle z jakichkolwiek zajec które miałam uczynić dla siebie nie miałam przyjemności - WSZYSTKO DLA NIEGO. Wtedy byłam taka "szczesliwa"... A on i tak nie doceniał. Nie mieszkalismy razem ale czesto u mnie bywal bo mieszka dwie ulice dalej to obiadki, kolacje gotowałam, pranie mu robiłam, kupowałam mu ciuchy a on ... nic. Nic dla mnie. Nie było go dniami i tygodniami. Wyjeżdżał i musiałam go zmuszac do kontaktu. Cos sie sam odzywał ale na takie mozliwości jak miał (wifi na hali w pracy) to ze mna w ogóle nie rozmawiał a siedział na whatsappie i internecie. Był po prostu dla wszystkich a dla mnie z łaską...

Jest trudno dziewcyny ale chce wierzyc ze DAMY RADE!

Dziękuję Emczii Masz w sobie więcej empatii niż mój były (o ile on ją w ogóle miał).

Dziewczyny, ja mam dzis prawdziwy dół, wczoraj pisałam ze nie sztuką jest siedzieć i płakać a dzis sama to robie.

NIE MAM KURWA SIŁY !

Obudziłam sie z tym bólem w środku, śnił mi sie, nawet nie pamietam co, ale śnił. Zaczęłam płakać i tak rycze do teraz, nie poszłam na Uczelnie. To wszystko mnie dobija, dom, tato, który wrócił ze szpitala do nas do domu, jest dla mnie oschły i niemiły.
Myśle na tym wszystkim, ze ja to zniszczyłam tym zachowaniem, ze moze nie jestem zdolna żyć normalnie, potrzebuje napięć, które sa w domu codziennie, na własne życzenie to wszystko. Nawet Nie wiem czy to była miłość ale tęsknie za nim, za jego głosem, zapachem, obecnością. A z drugiej strony czuje złość ze jestem sama, cierpie, a on ma to gdzieś, nawet o mnie nie pomyśli. Juz minęły prawie 2 miesiące (!) a były lepsze chwile ale jak widzicie nie na długo.

SUZY,EMCZII,mój niedługo przed rozstaniem wakacje ze mną planował.Ich niestabilności umysłowej nie da się zrozumieć.Wasi to choć młodsi byli więc bardziej można tę niedojrzałość pojąć,ale mój był rok ode mnie młodszy,29l.miał i takie zachowanie...Poziom gimnazjum.Z zerwaniem przez fb też.Emczii,ciesz się że możesz płakać.Ja ostatnio nie mogę i uwierz,że to dopiero jest roz..ol wewnętrzny.

To co innego.Ty nie płakałaś,bo czułaś się lepiej.Na chwilę,ale lepiej bo przez tę akcję chwilowo emocje z ciebie uszły.A ja nie czuję się lepiej,wrecz przeciwnie.Gorzej mi,bardzo mnie wszystko w środku boli,a płakać nie mogę.Tak jakby te emocje,stres,to wszystko związane z rozstaniem było tak silne,że aż mnie to zablokowało.Tak,to normalne,że po dwóch miesiącach nadal cierpisz.Dwa miesiące to jeszcze nadal świeża rana.

Emczi to jaka byłaś w zwiazku zależy właśnie od Twoich doświadczeń z dzieciństwa. Nie win się za to, bo to nie Twoja wina, że wychowałaś się w takim domu. Widzisz ja tez wychowałam sie bez mamy i z surowym ojcem i przez to tak bardzo potrzebowałam uczucia, wsparcia, zrozumienia i myślę, że Ty też. Nikogo jednak nie skrzywdziłaś swoim zachowaniem a on jednak Cie skrzywdził i to bardzo, bo jaka byś nie była to powinnien z Toba rozmawiać a nie odpychać tak jak mój ex. Co chciałam z nim pogadać to mnie olewał i wszystko tłumiłam w sobie i dlatego wybuchałam i płakałam. Jestem pewna ze gdyby oni byli wobec nas fair to my byłybysmy inne. Poza tym nie zmieniłysmy sie, bo tak było nam wygodnie tylko wydaje mi sie, że ich zachowanie nas do tego zmusiło. Ja zmieniałam sie w taka szarą myszkę pod wpływem zachowania mojego ex, przez te fochy, wyzwiska, przeklenstwa. Ale on nie widział w tym problemu. Według niego byłam "pierdolnieta" i "powinnam sie leczyc". Ale on był jak najbardziej w porzadku i idealny razem ze swoja pieprzoną rodziną

Ojcem się nie przejmuj. Jest po prostu przemocowym człowiekiem i pamietaj, że to jest Twoje życie i walcz o siebie Emczi. Nawet z rodzicami. Ja bardzo długo ulegałam mojemu ojcu bo tak mnie wychował ale dopiero teraz na terapii pokazano mi, że fakt to jest mój ojciec ale nie ma prawa mną pomiatać. Pomiatał mną ojciec to i zgodziłam sie na pomiatanie mną w związku i zamykanie sobie buzi i nie okazywanie złości. Idź na terapie, nawet się nie zastanawiaj. Idź tam dla siebie, poznasz siebie, swoje emocje, swoje błędy... Uwierz mi, że ja po pierwszej sesji wyszłam z oczami szeroko otwartymi. Miałam pełny obraz tego, co sie ze mna działo. I wcale nie czułam się winna, że ten związek sie rozpadł. Każdy jest inny Emczi i widzisz ja podjęłam prace nad sobą, wiem, co ze mną jest nie tak a ten kutas żyje w przekonaniu, że jest idealny i dobry a wcale tak nie jest... On nie był normalny skoro mnie obwiniał, że mam takiego ojca i z nim nie rozmawia. A mój ojciec miał dobre zdanie o nim i to bardzo. Ale najwidoczniej miał mu do dupy wchodzić. Ja go nie skreśliłam przez to, że matka ma tyle długów i jego jeszcze w to wciągnęła swoimi manipulacjami. Byłam przy nim wspierałam i oni tez powinni byc przy nam pomimo tego jakie mamy rodziny

Suzy, ja nie pamietam juz dokładnie czy byłam pojebana/pierdolnięta czy jebnięta ale któreś z tych + miałam problemy psychiczne - to tez usłyszałam przy rozstaniu. On miał racje, z początku jeszcze 'jakoś' mnie wspierał, raz zaproponował ze pójdzie ze mną na terapie a ja wtedy nie poszłam. Czasem sama prowokowałam kłótnie, a czasem robiłam fochy zeby zwrócił na mnie uwagę. Pózniej olewał. Na końcu nawet nie chciał rozmawiać. Ja potrafię przyznać sie do błędów, nie że obwiniać ale przyznać, widzieć błędy. Wiem, ze mój obraz związku był bardzo oddalony od ideału, bo ja widziałam jak ojciec bije moja mamę mając z 7 lat. To musiało sie kiedyś zemnścic, moja psychika nie jest normalna, nie ma prawa taka byc po tym co działo sie u mnie w domu. Teraz dla jasności, tak nie jest, oprócz tego ze ojciec pije. Sa zgrzyty ale nie to co kiedyś, na szczęście.
Wiecie, ja marzę o założeniu rodziny, chciałam z nim, nie umiałam. Teraz zostaje mi tylko terapia, na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie mieć innego faceta. Mam nadzieje ze to minie, ze otworze sie na nowe znajomosci. Kiedyś.

Ja też Emczi jestem taka, że jak zrobie coś źle to przyznam się do błędu, przeproszę. A on mnie wyzywał i też mi mówił, że jestem chora psychicznie, pierdolnięta, nie raz usłyszałam, że mam wypierdalać. A ja jak idiotka nadal przy nim trwałam jak pies. To mnie wyniszczyło. To bycie przy nim i dla niego, usprawiedliwanie go, bo przecież ma taka straszna rodzine i ja go uratuje. On mnie nie ratował tylko jeszcze sciagał na dno...

Mi do tej pory zdarza się pomyśleć "o! 16:30 czyli właśnie wychodzi z pracy". Musisz mi wierzyć, tęsknota minie. Nie mam na to sposobu, przeszło samo po długim czasie. Tęsknota wracała do mnie, zwłaszcza jak go zobaczyłam lub byłam w miejscu gdzie wcześniej byliśmy razem.
Jakieś trzy miesiące po rozstaniu pojechałam w "nasze miejsce". Płakałam, wręcz wyłam, nie wiem ile czasu tam byłam. Może godzinę, może dwie. Nie rozumiałam dlaczego tak mnie potraktował, dlaczego się tak zmienił dla nowej. Płakałam tylko i powtarzałam: "Boże dlaczego mnie to spotkało". To tak strasznie bolało, nie mogłam złapać oddechu, siedziałam skulona, sama. Marzyłam, że on też tam będzie, lub że przyjedzie, przytuli. Ten płacz mnie oczyścił. Później było już łatwiej.
Tak jak pisałam - marzyłam aby przyjechał do mnie w ten dzień, aby mnie pozbierał, bo rozpadłam się na kawałki. On jednak nie przyjechał, miał już nową i z nią spędzał czas. Tak, CZAS, którego nigdy nie miał dla mnie. On ZAJMOWAŁ SIĘ SOBĄ, DBAŁ O SIEBIE. Potrzebowałam go tak bardzo, ale wypłakałam się, następnie sama się pozbierałam. Wróciłam do domu z myślą: nigdy już nie będę marzyć o jego obecności, pomocy. Muszę sama zatroszczyć się o siebie...

Uwierz, że wiem. Ja nie byłam gotowa na to, że on tak szybko będzie miał nową. A skoro już ona była, to sex był kwestią czasu. Mój ex skrzywdził mnie dwa razy: 1. to te wszystkie rzeczy, które były podczas naszego związku a 2. to jest jego zachowanie po rozstaniu. Totalna ignorancja, wyrzucenie mnie, skreślenie z życia.
Paradoksalnie pojawienie się nowej dziewczyny i świadomość, że między nimi już mogło dojść do zbliżenia umocniła mnie, chociaż wtedy wcale silna się nie czułam. Byłam skrzywdzona ale zrozumiałam: nie ma powrotu, tego już mu nie wybaczę. Wyszłam na tym na plus, bo myślę, że gdyby on błagał o szanse, obiecywał zmianę to mogłabym wciąż męczyć się w toksycznej relacji. A tak to zrobił mi świństwo DWA razy, byłam świadoma, że odwrotu już nie ma.

------------
"jeśli skrzywdziłeś mnie raz, to było ostrzeżenie;
jeśli pozwoliłam na to abyś skrzywdził mnie drugi raz, to dostałam nauczkę"
------------

To co napisałam w pierwszym akapicie, ja też nie płakałam, po czym ruszyło mnie. Możesz być zrozpaczona, więc się zablokowałaś. Żal, smutek - to nic innego jak gniew kierowany do wewnątrz. Złość natomiast to gniew kierowany na zewnątrz. Nie możesz płakać? Postaraj się wyładować emocje inaczej. Wal poduszkami o łóżko, idź biegać lub w jakieś miejsce gdzie będziesz sama i krzycz. Zrób to, mimo że na początku możesz czuć się bez sił. Jednak myślę, że to pomoże wywołać łzy. Najważniejsze abyś nie trzymała w sobie tych emocji, bo będą Cię zżerać, zanim mózg się z nimi upora.

Podziwiam Cię za ten honor, fason, który trzymasz po rozstaniu. Ja pękłam dwa razy i strasznie tego żałuję. Ale było - minęło, czasu nie cofnę i myślę, że nawet on już o tym nie pamięta.

Myślę, a wręcz jestem pewna, że faceci inaczej przechodzą rozstanie. Zwłaszcza tacy faceci, o których tu piszemy, bo wrzucenie wszystkich mężczyzn do jednego worka byłoby bardzo niesprawiedliwe.
Ja kiedyś się starałam, dbałam o jego potrzeby i on był (niestety górą) w związku. @Edyszka to co napisałam brzmi znajomo, prawda?
Związki się rozpadły, ale oni mają mniemanie o sobie, że są wygranymi. Taki typowy ex po rozstaniu leci na spotkania z kumplami i rwie dupy na potęgę. On jest wolny i CIESZY SIĘ z tej wolności, nie można oczekiwać, że będzie myślał o swojej byłej. Tej byłej, która była... gorsza od niego. Dlaczego gorsza? Bo ex uważa, że wszystko co miał to była jego zasługa. Byłą dziewczynę/ kobietę widzi jako tą co np. ciągle się kłóciła, zrzędziła, marudziła, ograniczała, była bezradną kurą domową, niepewna siebie, mało ciekawa. Dziewczyny, które oni poznają po rozstaniu są interesujące, zmysłowe, pewne swojej wartości. One ich nakręcają, podniecają - bo to zawsze coś nowego i fajnego. I oni lecą do nich, zostawiając nas w przeszłości.
W tym miejscu mówię STOP.

Każda z nas pamięta różowe początki znajomości z byłym. Byłyśmy takie same jak te, które są nowe teraz. Jaki z tego wniosek? One staną się takie same jakie my byłyśmy w mniemaniu exów: nudne i zrzędzące. Związek to praca dwojga ludzi. A jak kobieta ma współpracować z takim upośledzonym mężczyzną? Jeśli już wpadła z uczuciem po uszy to będzie wkładać w ten chory układ więcej uczucia, energii itp., bo przecież ten upośledzony człowiek nie jest w stanie dać z siebie nic...

Dlaczego tak jest? Pomyśl: Jak miałaś dbać o siebie, gdy całą uwagę musiałaś skupić na nim? Jak chciałaś kochać i mu ufać, gdy on swoim zachowaniem niszczy poczucie twojego bezpieczeństwa? A najważniejsze pytanie: dlaczego na to pozwoliłaś? Na to aby on był Panem i Władcą, aby Twoim kosztem zbudował swoją samoocenę. Przecież to Ty się starałaś, a on odszedł zostawiając Cię wykorzystaną. Starannie zebrał całą energię, jaką Ty w niego zainwestowałaś zapominając o sobie. Nie stawiając granic, pomijając własne potrzeby.
Dlaczego każda z nas pozwoliła sobie na to?

ONI mają prawo czuć się wyjątkowi, tylko dlatego, że takie fajne kobiety poświęciły się dla nich. To ich karmi, buduje. Nie jedną jeszcze zniszczą.
Dopóki żaden z nich się nie zmieni to nie będzie szczęśliwy. Zauroczenie minie. Nie ma cudów, nie znajdą księżniczki, która zaakceptuje ich chamstwo, sposób bycia - ich toksyczną osobowość. Głupio się tylko łudzą.
A co do zmiany osobowości ex to szczerze w to wątpię. Kobieta po rozstaniu analizuje wszystko, wyciąga wnioski. Oni nie. Nie mają na to czasu, są zbyt zajęci zabawą i korzystaniem z wolności.

Same widzicie, my kobiety mamy możliwość aby się udoskonalać, więc nie jesteśmy aż takie przegrane.

-----------------------------------------------
"doceniaj to co masz, zapomnij czego nie ma"

Emczii Kochana moja:
1. Wybacz sobie to co zrobiłaś złego. Wiesz jakie błędy popełniłaś i to wystarczy.
2. Naucz się stawiać granice, jeśli on stwierdził, że chce Ci pomóc w terapii to okej. Ale mimo wszystko nie miał nigdy prawa Cię oceniać a tym bardziej obrażać.
3. Schemat jaki znasz z domu rodzinnego nie musi być powielany. Tutaj pomocna okaże się współpraca z terapeutą. Zrozum, że Ty to Ty, nie jesteś ani swoją mamą, ani swoim tatą. Jesteś już dorosła, wiesz, że nie miałaś wpływu na to co było między rodzicami. Nie możesz patrzeć na swojego partnera przez pryzmat związku rodziców.

Edyszka ja Ci to powiem: centrum Twojego świata to TY. Nikt inny tego nie zmieni. I Ty nie staraj się zmienić tego dla nikogo innego. Więcej zaoferujesz partnerowi będąc świadoma swojej wartości jednocześnie stawiając granice: pomiędzy tym co Twoje, tym co wasze a tym co jego. Każda z nas ma swój świat, partner będzie miał swój świat, a tworząc związek tworzymy też jakiś świat. Te trzy światy tylko się zazębiają, nie nachodzą na siebie.