Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Mi przez pewien czas pomogła misja pt:" pokazać mu jaka jestem świetna i cudownie mi bez niego". Bez opamiętania szukałam wszelkich możliwych sposobów, aby się upiększyć. Myślałam o nim dalej, płakałam, ale już wyobrażałam sobie jego głupkowatą minę, jak mnie zobaczy. 
Edyszka, może to spróbuj zrobić? Pewnie znasz jego słabe punkty, czyli Twoje atuty które on chwalił? U mnie było prosto: zawsze wiedziałam co go prowokuje do zazdrości i tym, po rozstaniu, robiłam mu na złość. Jak go spotykałam z nową to wewnątrz czułam niesprawiedliwość i niesamowity ból, ale nie dałam tego po sobie poznać. Myślę, że nie raz zepsułam mu humor takim podejściem, pokazaniem, że mnie nie rusza jego nowa laska, jego szczęście. Pan i władca myślał, że będę się kajać przed nim lub chodzić z bólem wymalowanym na twarzy, a ja wręcz odwrotnie Jak widać ja też lubię mu szpile wbijać.

Karina, jak ja Ci zazdroszczę... No ale czasu nie przyspiesze.
U mnie minął miesiąc i 3 tygodnie, powiem Ci ze czuje ze to wszystko jest jeszcze takie świeże, jakby to stało sie tydzień temu. Wszyscy mi mówią ze nie mam czego żałować, ze nie układało sie od dawna a ja i tak ostatnio w głowie mam tyle te dobre chwile. Jeszcze zbliża sie sesja, juz mam 2-3 kolokwia w tygodniu a nie moge sie skupić, ciagle przypominam sobie poprzednia sesje gdzie uczyłam sie w 'naszym' mieszkaniu i on był przy mnie, wtedy poszło mi świetnie. Wiem, ze musze skupić sie na sobie ale to takie ciężkie kiedy w środku czujesz ten ból. A przecież nie leze całymi dniami, robie cos, staram sie a i tak ostatnio czuje sie do du*y...

Moment kiedy dowiadujecie się, że Ex kogoś ma jest ogromnym szokiem... mój ją mial jak jeszcze był ze mną. Wyobrazcie sobie że mowilam mu ze ja ją wybacze zeby tylko mnie nie zostawial. Tak sie ponizylam. Juz chyba zawsze zapamietam wtedy jego usmiech na twarzy. Ja pierwsze 2 mc obserowalam ja i jego na insta i fb. Oczywiscie wielka milosc. Nasluchiwalam gdzie, kto i kiedy ich widzial. Jezdzil z nia do Spa, na wycieczki, wspilne duze zakupy do domu. A ze mnie robil materialistke bo chcialam lodowke do donu bo stara sie zepsula lub zmywarke. Minely juz 4 mc i tego nie robie. Ucze sie zyc swoim zyciem. Nie jest latwo ale mozna. Dziewczyny macie na tyle fajnie ze mozecie po prostu urwac kontakt. Mnie czeka rozwod , jestem tez z nim w ciazy. Oczywiscie na dziecko nie dal ani grosza.  Bedzie wam ciezko przez jakis czas ale dacie rade, widze po waszych wpisach ze jestescie fajne i silne babki. Myslcue pozytywnie. Z czasem bedziecie cieszyc sie ze skonczylo sie to teraz a nie jak juz slub czy 50 na karku.

Co za gnój...Fakt,jak spojrzysz z perspektywy czasu na scenę proszenia go żeby został mimo kochanki,to musi być to dla ciebie bardzo upokarzające,ale staraj się o tym nie myśleć.Wiele z nas pod pewnymi względami skompromitowało się robiąc coś impulsywnie pod wpływem emocji.Jak to już w którym wpisie wspomniałam szok robi swoje.Też zaglądam na jego profil na fb i jestem zła na siebie że to robię,bo przecież dowalam tym sobie.Eiko,masz rację,że jesteśmy w o tyle lepszej sytuacji,że możemy z nimi urwać kontakt.Ja to Bogu dziękuję,że w ciążę z nim nie zaszłam.Stosowaliśmy sex przerywany więc w sumie w każdej chwili mogłam wpaść.Nie przejmowałam się tym wtedy,bo przecież to nie był jakiś facet tylko moja miłość z którą miałam być już do końca życia więc w moim mniemaniu nawet w przypadku wpadki nie byłoby tragedii.A teraz jak na to spojrzę z perspektywy tego co on zrobił to myślę sobie O MÓJ BOŻE...TY NAIWNA DZIEWCZYNO.

Tak wiem co na niego działa,ale obecnie ja i mój ex mieszkamy w na tyle odległych od siebie miejscowościach,że nie ma takiej opcji żebym gdzieś przypadkiem na niego wpadła (swoją drogą NA SZCZĘŚCIE).Jego widok byłby dla mnie mega bolesny.Jedynym "miejscem" gdzie mnie może zobaczyć jest fb,jesli wrzucę zdjęcie i jeśli on je w ogóle zobaczy wśród postów ponad pięciuset swoich znajomych na fb.A tak w ogóle uważasz,że taki widok wbiłby mu szpilę?Ja zawsze byłam dziewczyną,która dba o siebie i miał mnie zadbaną i oddaną mu pod każdym względem a mimo tego olał mnie także czy taki widok szpile by mu wbił?...

Myślę że jeśli ex widzi że dobrze się bawisz to wbijasz mi tym szpile. To działa w dwie strony. Jak Ty widziałaś że jemu jest dobrze to też czułaś się gorzej...

Nie Karinka.Po prostu potrzebujesz jeszcze trochę czasu,ale jesteś na dobrej drodze.Masz pecha pod tym względem,że mieszkasz blisko niego i widokiem jego/ich rozdrapujesz rany.Ten widok je rozdrapuje.Jesli mogę wiedzieć,ile masz lat?

Czuję się podobnie.W tym roku skończłam 30.Już od dawna byłam przekonana,że daleko mi do naiwnej jeśli chodzi o facetów,a w przypadku ostatniego poległam totalnie.Przecież widziałam,że on jest z tych hop do przodu,tych co szybko się zapalają a jeszcze szybciej gasną także gdybym użyła odrobinę mózgu,to bym w tę znajomość nie weszła bądź szybko się z niej ewakuowała,a ja byłam ślepa,naiwna jak nastolatka i wolałam się oszukiwać wierząc w cuda z jego udziałem.No i skończyłam jako kobieta której ktoś bajek naopowiadał,pobawił się i rzucił.

Jeszcze jedna rzecz nas łączy - Czy ty kiedyś napisałaś,że twój traktował cię na początku jak księżniczkę?U mnie było to samo.Dosłownie był we mnie wpatrzony jak w obrazek.Zachwycał się jaka to ja jestem piękna,mądra,zgrabna.Zabiegał o mnie,starał się.Wiedział co robić i mówić żebym poległa.A kiedy się zmienił?W momencie kiedy poczuł,że mnie zdobył tak już totalnie,totalnie i że teraz to ja jestem w niego jak w obrazek wpatrzona.Od tego momentu stopniowo,małymi kroczkami zaczynało być coraz gorzej z jego strony.Przestawał się starać,zaniedbywał mnie,wszystko zaczynało być ważniejsze niż ja,skończyły się komplement,zaczął też się kończyć szacunek do mnie.Jak był z jakiegoś powodu zły (powodu niezwiązanego ze mną)to potrafił się na mnie wyżyć.Któregoś dnia szliśmy przez miasto,a on na mnie krzyknął bo wg niego zbyt wolno szłam...W końcu dobrnęłam do momentu kiedy zaczął być dla mnie jakiś zupełnie obcy a ja traciłam zdrowie przeżywając to i wykańczając organizm stresem ale dalej w to brnęłam oszukując sama siebie i stając na rzęsach żeby było tak jak kiedyś i żeby ten związek przetrwał.No właśnie,ja stawałam na rzęsach mimo,że to nie ja tylko on wszystko niszczył.Dosłownie parodia.

Edyszka ten sam schemat był u mnie !!!
Ale jak Ci powiem co mój były zrobił to dopiero parodia!! Spotkaliśmy się (jadąc autami) i on jechał pierwszy (był sam bez dziewczyny) i celowo zwalnia abym go dogonila. Okazało się że jechał w tym samym kierunku. I wiesz Co? Na skrzyżowaniu się zatrzymał i mi macha!!! No ludzie. Myślałam że mam zwidy. Ruszyl i jedziemy dalej... miedzy nas wjechal samochod i mysle sobie ok fajnie...  ale ex nie rezygnuje z zabawy i na drodze jedzie 50km/h ... wyprzedzam go a ten chyba sobie pomyslal ze z racji dawnej znajomosci bedziemy sie ścigać. W polowie drogi go zgubilam i zadowolona jade dalej a ten sie zorientowal gdzie jestem i wjechal (z podporzadkowanej) wprost pod nadjezdzajacy samochod za ktorym byłam ja. Cudem uniknelam wypadku i on też.

Co to ma k#rwa znaczyć?!

Karina, to było... nawet nie wiem co powiedzieć...
Ja jestem młodsza i nie wiem, moze to przez mój wiek tak to przeżywam, to był mój pierwszy, ale ja nie chce mieć do niego sentymentu, nie chce porównywać innych do niego, chce zapomnieć ! Bo ja dla niego jestem NIKIM. I ja chce zeby on dla mnie tez był nikim ważnym, bo ja sie mecze - wiem, to za wcześnie.
Karina, ja od niedzieli mam zle dni, dzis byłam z koleżanka w Galerii pierwszy raz od rozstania, myślałam ze sie porycze, wszystko mi o nim przypomniało. Ech. Dziewczynyyyyy ja juz tak nie chce !!!

Dzisiaj. Chyba mu coś się w głowie poprzewracało! Jak ja mam to rozumieć? Jako groźbę?

Pustka jest dobra, tylko "nie łap" kurczowo myśli o nim, gdy się pojawią. No moja droga, sama widzisz, że na brak zainteresowania nie możesz narzekać. Może nie czujesz się jeszcze na tyle "sprawna", aby zacząć nowy związek, ale przyciągasz facetów. Nice
Piszesz, że ex zdziadział? Ojjj... nie powinno Ci być go żal. Ważne abyś Ty przy nim trzymała fason

Karinka, dziękuje !☺️ Mnóstwo pozytywów zawsze wyłapuje od Ciebie, w ogóle od Was wszystkich
Powiem Ci, ze ja staram dobrze wyglądać tzn maluje sie, ubieram w moim mniemaniu dobrze, nie chodzę smutna a ma sile sie uśmiecham czasem.
Mam do Was pytanie, bo ja zrobiłam najgorsza rzecz jaka mozna zrobić po rozstaniu czyli zadzwoniłam - pojechałam po bandzie i powoedzialam ze juz tego nie wytrzymuje i ze sobie cos zrobie, znacie zreszta ta historie - ale tak w ramach przypomnienia, wiec ja myśle ze ja jestem dla niego psycholką i żałuje tego bo mogłam zagryźć zęby i nie robiec tego cyrku. Nawet jakby mnie zobaczył to i tak nie zrobi to na nim wrażenia, nie sądzicie ?? Czytałam dużo o tym ze jak faceci widzą ze dziewczyna sobie radzi to nawet żałują ale u mnie ta sprawa przez ta akcje jest raczej przegrana. Poza tym ma kogoś.
Karina, ja tez czytam mnóstwo cytatów, książek, słucham na yt o motywacji i o pozytywnym myśleniu i pomaga ma chwile. Dzis przebiegłam ponad 3km i pomogło tez na chwile... bo dodatkowo u mnie w domu sytuacja jest nieciekawa
Czasem czuje sie jak ktos przegrany, tak jak pisałaś wcześniej on jest szczęśliwy a ja rozgoryczona. Dziś znowu płakałam, z bezsilności.

emczii czasu nie cofniesz, moze tak  Twoj ex pomyslal. Teraz jest teraz i mozesz mu jeszcze udowodnic ze dasz sobie bez niego duzo lepiej rade. Skup sie na sobie i swoim szczesciu. On moze z czasem pozalowac ale nie staraj sie na tym skupiac bo utkniesz w martwym punkcie.

Postaraj się jeszcze trochę przepracować rozstanie, nauczyć się wymagać od facetów, aby nie przyciągnąć osobnika typu Twój były.
Ale... widzę kolejny pozytyw, dostrzegasz ile masz czasu, jako singielka i jak fajnie można go spędzić

@Karina.Julia.8
P. to typek z którym spotykałam się przez chwilę po pierwszym rozstaniu z moim byłym. Wycofałam się z tego bardzo szybko, bo doszłam do wniosku że tak nie mogę, ale on nie może mi odpuścić, nęka mnie i na chwilę obecną sprawa prawdopodobnie zostanie zgłoszona. To on naopowiadał mojemu ex co ze mną wyprawiał itp., mój były nie mógł sobie z tym poradzić i porzucił mnie ponownie (jest o tym osobny wątek).

Gratuluję Zobaczy,że będziesz jeszcze bardzo szczęśliwa i to od pierwszych chwil z dzieckiem.

Właśnie mam problem na tym skupieniu sie na sobie, ponieważ gdziekolwiek jestem, cokolwiek sie dzieje, to myśle o nim. A z drugiej strony on nawet nie rozpaczał, od razu ma inna, a mnie wyrzucił jak niepotrzebna rzecz. Wiem, ze to nie koniec świata ale nawet jak próbuje, walczę sama ze sobą to i tak prędzej czy pózniej przegrywam. Miałam nie płakać a w ciągu dnia znowu sa sytacje gdzie nie moge sie opanować. Mnie na pewno tez zostawiłby z dzieckiem, bo zawsze sie tego bal i mówił ze jakby cos to aborcja- czego ja nigdy bym nie zrobiła.
Ile u Was trwała ta faza częstego myślenia, analizowania, czy kojarzenia go z każdym miejscem ?

TO samo ja czułam. Spokojnie, rób swoje a zobaczysz pozytywne rezultaty :-)

Emczii,fazy są podobne,ale to ile trwają to już kwestia indywidualna u każdego człowieka.Przechodzisz to samo co my więc jak widzisz nie jesteś sama na świecie z takimi emocjami,ktore rozwalają od środka,także postaraj się tak nie panikować,bo sama się nakręcasz i w związku z tym czujesz jeszcze gorzej

Edyszka, ze mną już nie chcą gadać. Dlatego ja tutaj pisze, wstydzę sie nawet zacząć z nimi temat bo jak mi jedna osoba powiedziała: 'w życiu juz takiego nie znajdziesz' to dół wrócił i sie poryczalam.
Chodziło jej o to ze on juz po studiach, ma prace, zarabia jakies 7tys na miesiąc, jest przystojny, fajnie sie ubiera No ideał. A ja ? Studentka bez pracy. Zawsze marzyłam
O zaradnym życiowo mężczyźnie i go straciłam takich jest mało a ja, owszem, będę sie starać byc niezależna ale chciałbym mieć przy boku takiego, który zapewni mi dobry byt. Ale wiem ze juz nie znajdę raczej.
Ja kiedyś byłam osoba która cieszyła sie dosłownie z byle czego, a on wprowadził mnie w taki materializm bo najnowszy telefon, komputer, drogie ubrania, wakacje zaczęłam zazdrościć jego rodzinie i jemu tego. I sam mówił, widzisz jaki ja jestem zaradny, ustawiony, mieszkanie kupie niedługo. A ja nie miałam nic. I z początku miałam to gdzieś ale pózniej zaczęły sie teksty np od jego taty 'dlaczego ty nie masz auta?', jego siostry 'ja to nie wyobrażam sobie jak mozna nie mieć samochodu' (kupili jej rodzice), albo chwalenie ze 'moja siostra kupiła sobie najnowszy tel, komputer, leci tam na wakacje, to zaczęłam czuć sie gorsza i doszło do tego ze nie chciałam odwiedzać go w domu, po prostu sie czułam tam
gorzej. Teraz zła jestem na siebie ze tak myśle, bo nawet ciocia mi powiedziała, ze facet to powinien byc facet a nie ze on brał ode mnie kasę za polowe czynszu za mieszkanie.
sama nie wiem dziewczyny co sie ze mną dzieje.

Emczii ja jestem zdania, że kobieta powinna być niezależna finansowo. Nie można czekać na to, aż facet da pieniądze na zakupy. Poza tym, sama widzisz, z facetami bywa różnie. Są, później polecą do innej...

Osobiście nic nie daje mi tyle dumy ile poczucie, że jestem niezależną kobietą, mam dobrą pracę, sporo zarabiam, mogę sobie pozwolić na dużo, a wszystko osiągnęłam sama. Pochodzę z ubogiej rodziny, moi rodzice mieli na utrzymaniu nas trzy, sami niewiele zarabiają. Pracuję od 16. roku życia, zaczynałam od sprzątania, pracy w barze, pizzerii, później zarobiłam na studia, prawo jazdy, własne auto. Zawsze byłam ambitna, podnosiłam swoje kwalifikacje. W sumie to wciąż uczęszczam na kursy językowe, sprawia mi to przyjemność.
Oczywiście wspomagam jeszcze finansowo rodziców - co mój ex miał mi za złe.

Widzę, że mężczyźni coraz częściej szukają partnerek samodzielnych, teraz to już nie jest wstyd, że kobieta więcej zarabia od mężczyzny. W moim przypadku tak było. Moje zarobki są dużo wyższe od pensji mojego ex. I tak sobie myślę, że jemu to się podobało. On często wymagał, abym ja płaciła za wyjścia do restauracji, robiła mu prezenty lub składała się z nim na paliwo, jeśli gdzieś pojechaliśmy jego autem. Nie raz chciał abym oddała mu pieniądze za prezenty, które mi zrobił, np. na urodziny czy dzień kobiet. Oddałam, nie chciałam mieć wobec niego długu. Ja nigdy, nawet pod wpływem złości, nie poprosiłam o zwrot pieniędzy za prezenty, a otrzymał ich dużo więcej i to bez okazji. Do tej pory widzę, że z niektórych korzysta i nawet sprawia mi to przyjemność. Skoro z nim byłam, to dzieliłam się tym co miałam.
Nie przywiązuje wagi do sytuacji materialnej faceta. Ważne, aby pracował, nie był leniwy. Jeśli ma kiepską pracę to staram się pomóc, motywować np do podnoszenia swoich kwalifikacji.

Mój ex w odróżnieniu ode mnie wszystko czym dysponuje to dostał od rodziców. Jest z bogatej rodziny, nie musi się specjalnie starać, odkładać i oszczędzać pieniądze. Co chce to dostanie.  Bolało mnie jednak, że on nie potrafił docenić mojego trudu, poświęcenia, pracy włożonej w to, aby coś osiągnąć. Wielokrotnie podkreślał sytuację materialną moich rodziców, podczas awantur wyzywał mnie i moją rodzinę od biedaków. No cóż - słoma mu z butów wystaje ...

Emczii a Ty nie myślałaś, aby iść do pracy? Wiem, że studiujesz, ale na początek nawet dorywcza praca jest dobra. I zawsze zarobisz trochę pieniędzy Idą wakacje, może na coś sezonowego się załapiesz?

Nie urodziłam się wczoraj więc zdaję sobie sprawę,że w większości przypadków nawet jeśli ma się milion znajomych,to na palcach jednej ręki można policzyć tych,ktorych można nazwać przyjaciółmi.Ja myślałam,ze mam 3 takie osoby o których mogę powiedzieć,że to przyjaciele ale okazało się,że niezupełnie.Moje rozstanie z byłym to zweryfikowało.Byłam pewna po rozstaniu,że będę mogła na nich liczyć.Ja nie oczekiwałam niańczenia mnie 24h na dobę.Nawet bym na to nie pozwoliła.Każda z tych osób ma swoje życie i nie chciałabym być ich kulą u nogi.No ale myślałam,że będą dla mnie jakimś wsparciem,choć na początku tego koszmaru,a okazało się że każda z tych osób rzuciła po jednym banalnym zdaniu (a to że nie ma za kim płakać,a to że to był ch..j,nie był mnie wart,ze powinnam zacząć umawiać się z innymi) i zmyła się.Tak jakby doszli do wniosku,że teraz będę cierpiąco-wyjąca więc to jest moment żeby póki co odsunąć się ode mnie,bo przecież jest wiosna,jest pięknie więc nie ma co marnować czasu na kogoś ryczącego.Byli zawsze kiedy u mnie było ok,bądź przynajmniej znośnie,kiedy można było ze mną pośmiać się,pożartować,byli też kiedy sami potrzebowali pomocy ode mnie,ale nie ma ich kiedy to ja mam ciężkie chwile.Szczególnie zawiodłam się na jednej z tych osób z którą byłam najbliżej pod względem przyjacielskim.Kilka razy próbowałam spotkać się z tą osobą,albo choć przez telefon pogadać żeby wyrzucić z siebie trochę tego bólu i dziwnym zbiegiem okoliczności ta osoba zawsze nie miała czasu,możliwości etc.Kiedyś będąc w bardzo złym stanie napisałam do tej osoby SMS-a,że nie radzę sobie i ten ktoś nie odpisał nawet...Ta osoba kilka dni temu po jakimś tam czasie napisała mi SMS-a o treści NADAL DÓŁ?Zabrzmiało jak pytanie NADAL MASZ JESIENNĄ CHANDRĘ ?Odpisałam,że to coś zdecydowanie więcej niż dół i wiadomo że nadal,bo od rozstania minęły dwa tygodnie.Ta osoba już mi na to nie odpisała.Tak jakby pomyślała AHA,NADAL W ZŁYM STANIE WIEC POKI CO TRZEBA JESZCZE Z DALA OD NIEJ SIĘ TRZYMAĆ.Ogólnie zawiodłam się na nich.

Tu się z Tobą zgodzę, kiedyś przy rozstaniu z pierwszym moim facetem miałam podobną sytuację. Wówczas myślałam, że moja przyjaciółka będzie wsparciem a usłyszałam tylko, że psuje jej humor, bo ona chce się cieszyć ze swojego związku a nie słuchać o moim rozstaniu. Wieloletnia przyjaźń skończyła się definitywnie (znałyśmy się od dziecka). Przypomniała sobie o mnie, kiedy ona przechodziła rozstanie. To było trzy miesiące później. Ja byłam zbyt obrażona na nią za to jak mnie potraktowała, nie pomogłam jej i nie wybaczyłam. Od tamtego momentu nie mamy ze sobą żadnego kontaktu.
Wiesz, później to był okres kiedy nie miałam żadnych przyjaciół. Od dziecka byłyśmy z M. takie papużki-nierozłączki, zawiodłam się na niej i nie wierzyłam w przyjaźń. Z czasem, jak poszłam na studia i do pracy to poznałam nowych znajomych. Nie nastawiałam się nigdy na budowanie z kimkolwiek przyjaźni, nawet teraz nie mówimy o sobie nawzajem "przyjaciółki/ przyjaciele". Jakoś tak samo wyszło, funkcjonujemy jako nienazwany układ zbiorowy :-)

Musi być Ci ciężko, rozeszłaś się z facetem, "przyjaciele" zawiedli. Ale tak to w życiu bywa, jak wszystko się układa to znajomi są, a jak się wali to uciekają. Tutaj pasuje stwierdzenie, że nie ma za kim płakać. Całe szczęście, że trafiłaś na to forum, wszystkie przeżywamy razem ten trudny okres jakbyśmy się znały od lat.

Zmiany, zmiany, zmiany - jak widać w życiu są potrzebne. Facet odszedł, przyjaciele zawiedli... ale popatrz na to z drugiej strony, bo to tak, jakby śmieci się same wyniosły

Ja też nie pochodzę z bogatej rodziny także rozumiem,że jeśli jego rodzina jest kasiasta i patrzyli na ciebie z góry w związku z tym,to mogłaś się poczuć bardzo malutka,tym bardziej że jesteś młodą osóbką i tym łatwiej wywołać u ciebie kompleksy.Ogólnie nie lubię ludzi,którzy patrzą na życie przez pryzmat drogich gadżetów czy ciuchów.Nie na tym życie polega.Mój ex też do biednych nie należał.Zarabiał zdecydowanie więcej niż twój,bo oprócz pracy na etat miał własny interes więc sporo na miesiąc wyciągał.Imponował mi tym (między innymi tym),ale nie kasą samą w sobie,bo nigdy na to nie patrzyłam a moi poprzedni faceci do bogatych nie należeli.Imponował mi zaradnością życiową.Nigdy nie korzystałam z jego kasy.W sumie,to on mi nawet kwiatów nie kupował.Na szczęście nie byłam od niego uzależniona finansowo,bo gdybym była to obecnie stracilabym nie tylko serce,które mi wyrwał,ale też środki do życia.

Edyszka mało czasu minęło u Ciebie od rozstania i za bardzo siebie krytykujesz. Nie jesteś naiwna - jesteś uczciwa! Chciałaś, aby było między wami dobrze, więc się starałaś. To normalne, że mierzymy ludzi własną miarą. Jeśli jesteś wobec partnera szczera, to wierzysz, że on wobec Ciebie też, jeśli kierujesz się dobrymi intencjami to myślisz, że on też, itd. A spotkałaś się kiedyś z sytuacją, że facet, który zdradza podejrzewa swoją partnerkę o romans? To taka sama reakcja - mierzenia własną miarą. Mój ex ciągle mi wpierał, że piszę z innymi facetami i później kasuje rozmowy, co oczywiście prawdą nie było. Śmiech mnie teraz ogarnął, bo chyba jest już jasne, skąd takie podejrzenia ...
Niemniej, powtórzę się raz jeszcze, że rozstanie to czas, w którym zmienia się dużo w naszym życiu i mamy okazję spojrzeć wreszcie na siebie. Zniknął obiekt, który był pępkiem naszego świata więc zostałyśmy same. Same na polu bitwy. Bitwa myśli i uczuć toczy się w nas. Trzeba wyciągnąć wnioski. Tobie tak właśnie radzę, wyciągnij wnioski i nie bądź aż taka krytyczna wobec siebie.

Hej, odpowiedz sobie tak z ręką na sercu, czy Ty siebie obwiniasz za rozpad związku? Żałujesz, że go nie ma? Nie kieruj się sentymentem, tylko bądź sprawiedliwa. Słuchaj, nikt z nas nie jest idealny, zawsze można było "być bardziej ..." lub "być mniej...". Związki, takie do grobowej deski, to relacje pełne szacunku, wzajemnej współpracy i wsparcia w kryzysach. A dlaczego tak wiele z nas, kobiet, które zostały skrzywdzone wraca pamięcią do dobrych chwil, odrzucając te złe? Przecież, tak łatwo jest być razem, gdy jest dobrze... To nie te dobre momenty są wyznacznikiem związku, tylko kryzysy. Kryzysy, chwile zwątpienia, momenty kiedy trudno znaleźć kompromis - są decydujące, bo albo niszczą albo (paradoksalnie) umacniają związek. Uważam, że po to budujemy z mężczyzną bliskość, aby to on był naszym oparciem w trudnych chwilach, bo przecież pełno ich w życiu. Wniosek z tego taki, że jeśli coś nie funkcjonowało tak jak powinno, to dobrze, że się skończyło. Boli, jak każda strata, ale będzie lepiej. Sama sobie jesteś sterem, żeglarzem, wkrętem i śrubokrętem
Poza tym jesteś świadomą kobietą, nauczyłaś się czegoś nowego o miłości, o relacjach z mężczyznami, będzie Ci łatwiej określić swoje wymagania wobec kolejnego partnera.

A byłych partnerów trzeba zostawić w spokoju. I nie ma co analizować ich zachowań i życia. Bez sensu jest też życzenie im źle i czekanie, bo "karma wraca". A co da nam ten powrót karmy? Dostaną nauczkę i co? Przecież to już nie ma wpływu na nasze życie. Trzeba ich olać. Oni też będą mieli w życiu wzloty i upadki. Czas dla nikogo z nas się nie zatrzymał. Rozstaliśmy się, nasze drogi się rozeszły. I obrazowo to opiszę: nie idziemy z naszymi ex dwoma równoległymi drogami, aby przyglądać się i porównywać nasze życie. Najlepszym, co jest możliwe dzięki rozstaniu to ignorancja byłego faceta, ale to przychodzi na końcu.

Co do pierwszego pytania,to ja dałam z siebie wszystko i jeszcze więcej także wiem,że to nie moja wina,że nastąpił koniec.Oczywiście jestem świeżo po rozstaniu więc na tym etapie analizuje się,rozmyśla i jak tak analizuję,to czasem przychodzi mi do głowy,że może tu i tam mogłam zachować się inaczej,albo jeszcze więcej z siebie dać,ale biorąc pod uwagę,że to on ten związek rozpieprzał,to doszukiwanie się u siebie czegoś jest paradoksalne.A czy żałuję,że go nie ma?Żałuję,że nie ma go takim jakim był kiedyś.Gdyby miał być tu teraz ze mną,ale taki jak przez ostatni rok bądź nie daj Boże ostatnie pół roku,to nie chciałabym...Tęsknię jak cholera,ale nie chciałabym,bo za dużo ostatni rok kosztował mnie stresów i upokorzenia,a co za upokorzeniem idzie spadku samooceny.W tej kwestii miałam podobnie jak ty.Niby wiedziałam,że do brzydkich nie należę,ale czułam się paskudna,głupia,nieciekawa.No bo przecież mój bożek zaczął mnie mieć gdzieś i to pomimo moich starań więc to było dla mnie jednoznaczne,że jestem beznadziejna.W ogóle,to zdałam sobie sprawę,że przez ostatni rok jak on któregoś dnia swoje beznadziejne zachowanie zmienił w coś dającego namiastkę miłości,to ja byłam w skowronkach i wręcz mu wdzięczna za to...Miłość obezwładnia mózg i pozbawia honoru.

Mi tez imponowało to ze zaradny jest a nie ze ma pieniądze. Gdy sie poznawaliśmy to był jeszcze studentem, miał tylko dorywczą pracę wiec ja nie patrzyłam czy ma dużo pieniędzy.

Dzisiaj zauważyłam ze każdy mój dzień wygląda tak samo, to walka z samą sobą, z tym myśleniem, z bólem, smutkiem i jeszcze mi doszła tęsknota. Nie ma juz normalnych dni.

Wydaje mi sie ze to ze mna jest cos nie tak. Zawsze czułam sie gorsza w tym związku... Od 6 lat zyłam w jakimś przekonaniu, że inni z jego otoczenia są lepsi, bo dla nich potrafi być miły, pomocny, uprzejmy i nigdy głupio się nie odezwał, a na mnie wiecznie sie darł, strzelał fochy, głupie teksty. Dlatego zadaje sobie nowe pytanie "co mi brakuje, że dla innych był miły mimo że oni w sumie mieli go gdzieś, a dla mnie był wszystkim i traktował mnie jak zero?"
On oczywiście stwierdził, że ja byłam zazdrosna o jego siostre czy szwagra a to naprawde dziewczyny nie chodzi o zazdrość tylko o to, że ich po prostu traktował lepiej, z szacunkiem i to mnie bolało strasznie. Chcialam byc traktowana jak pozostali i mu o tym powiedziałam wczoraj, ale on i tak twierdził, że to moja zazdrość... Interesował sie wszystkimi wokół, jak sie czuja, co u nich, pisał do kazdego a gdy ja potrzebowałam rozmowy z nim to słyszałam, że czasu nie ma, że w pracy jest, że spał, że siedział, że cholera wie, co a z innymi w tym momencie gadał... tego nie potrafie zrozumiec. Co we mnie mu brakowało a co inni mają

No ja też mam prawo myśleć, że ze mną było coś nie tak. Czułam sie gorsza od jego siostry, mamy, ogólnie całej rodziny, jego dziadek raz mi dogryzł i przestałam go odwiedzać, jego siostra zaczęła mowić teksty które mnie dotykały, ona miała wszystko na tacy ja nie, a to ze nie pracowałam to faktycznie był błąd ale już czasu nie cofnę. Ogólnie moge wymienić tak godzinami co ja zrobiłam a mogłam nie robić, a co nie zrobiłam a mogłam zrobić ale czy to coś da ?
Ejjjj normalnie jesteś moją bratnią duszą z tą siostrą, dokładnie to samo przeżywałam. Jego rodzina tez jest strasznie zadłużona, dom sprzedali a i tak nie wystarczyło ma długi  i mieszkają w wynajętym mieszkaniu, ale i tak żyją lepiej niż moja rodzina (która zawsze dba o to zeby wszystko na czas zapłacić) jego rodzice  pracują ma czarno, ale wakacje, samochody, nowoczesne mieszkanie mają i gdyby ktos ich nie znał to uznałby ze świetnie finansowo stoją a tu długi takie ze nie wyjada z nich do końca życia.