Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Jeśli o mnie chodzi to ciężko mówić o postępach bo od definitywnego rozstania minęło dopiero półtora tygodnia więc to za wcześnie na jakieś ogromne postępy.No ale w każdym razie minął ten pierwszy szok który trwał przez kilka dni od cudownych nowin.Dotarło że mnie zostawił.Ps.Cieszę się że miałaś okazję zobaczyć jego minę i poczuć satysfakcję

Dziewczyny, czytam wszystko co piszecie. Przeżywam to samo. Po 6 latach związku, po wielu naprawdę trudnych chwilach, którym podołaliśmy, kryzysach,  5 latach mieszkania razem i budowania życia, remontowania, urządzania mieszkania (jego a jakże, kupił w zeszłym roku nie chciał, żebym się dorzuciła do kredytu, wtedy nie czułam w tym nic dziwnego). Jeszcze nie jestem w stanie nic napisać, ale sama świadomość, że jesteście jakoś może mi pomoże. Żyć oczywiście mi się nie chcę.

Gdy patrzyłam przez okno i wzrokiem mierzyłam odległość do ziemi, to szok mnie jakiś ogarnął, że coś takiego w ogóle mam w głowie, ale to jest silniejsze, nie ogłam po tym złapać oddechu, jak bym przez tą chwilę nie była sobą. Nie chce, żeby ktokolwiek wiedział co się dzieje, nie chce by mieli mnie znów za naiwną, albo za niezrównoważoną, która tak reaguje na rozstanie ( to poczucie oczywiście wykształcił we mnie mój ex). Ja wszystko wiem, rozumiem, wszystkie argumenty racjonalne do mnie dochodzą teoretycznie, bo w praktyce, nie mogę tego zaakceptować. Nikomu nie mówię co czuję. Eh... jutro tu zajrzę, bo łatwo na pewno nie będzie. Tym bardziej, że mój niby już nie czuje " tego", ale nie umie się odciąć i robi jakieś chore nadzieje i oczywiście klaszycznie kocha, ale nie umie być razem. Jutro  mu powiem, że jeśli nie chce ze mą być, to ta decyzja jest nieodwracalna, bo po raz kolejny tego nie zniosę i potrzebuję pomocy, a o pomoc poproszę tylko wtedy gdy będę wiedziała, że to definitywny koniec i nie zrobię z siebie znów idiotki no i nie będę żyła jakąś płonną nadzieją. Powiem mu, że jeśli taka jest jego decyzja to nigdy więcej w życiu mnie nie zobaczy, chyba, że w sklepie, chociaż będę się starała wybierać te najdalej położone od niego. Nie ma opcji by trzymać  kontakt z kimś kto tak wywraca życie do góry nogami. Z początku ( jakieś 2 miesiące temu podejmowaliśmy próbę rozstania - kolejną) byłam pewna, że bez niego sobie nie poradzę, że muszę go mieć jako kolegę, jako taki spadochron. On z kolei bardzo ceni mnie jako człowieka do pogadania, za wiedzę, zainteresowania, wiem, że nie chciałby tego tracić  bo w jego otoczeniu naprawdę nie ma takich interesujących dziewczyn ( wiem, że to brzmi co najmniej narcystycznie, ale to jego słowa i wiem jak jest )! Skoro nie chce, to całkiem! nie ma półśrodków, nie mam zamiaru katować się jego widokiem i rozdrapywać ranę.

BRAWO !! Tak trzymać Karina ! Co ja bym dała za taka minę...ale mój ex po tej akcji mnie nienawidzi, nawet usunął moją przyjaciółkę z Facebooka, zeby przypadkiem nikt nie widział co sie u niego dzieje albo gdzieś u niej mojego zdjęcia.
U mnie ok, codziennie biegam, walczę z tymi przeklętymi myślami i zastępuje ze nowymi, pozytywnymi. Mam wrażenie że z każdym dniem jest ciut lepiej

Wiem z własnego doświadczenia jaki ból czujesz,ale nie rób głupstw,bo twoje życie jest ważniejsze niż facet,ktory sam nie wie czego chce.Jeśli mogę ci coś radzić,to odetnij się od niego i skończ to definitywnie.Albo facet jest z tobą na sto procent,albo niewarto w tym tkwić,bo to tylko przedłużanie męki.Mówię ci to z własnego doświadczenia.Nie wiem czy czytałaś moją historię,ale ostatnie pół roku mojego związku,to były jego chęci i niechęci jeśli chodzi o nasz związek.Sam nie wiedział czego chce,popadał w skrajności z tym że nie powiedział mi o tym tylko widziałam po jego zachowaniu co się dzieje i tu popełniłam błąd bo zamiast ująć sie honorem to oszukiwałam samą siebie dalej mając nadzieję i walcząc o ten związek.Ostatecznie i tak mnie rzucił...Uwierz,niewarto w takiej sytuacji tkwić chociażby z szacunku do samej siebie.Ps.CENI CIĘ JAKO CZŁOWIEKA DO POGADANIA BO W JEGO OTOCZENIU NIE MA TAKICH INTETESUJACYCH DZIEWCZYN...Mój oznajmił że możemy być znajomymi bo jestem wartościową osobą.Nie skorzystałam i tobie też odradzam.To masochizm.

Właśnie te skrajności są najgorsze. On mówi, że my nie możemy się zgrać gdy jedno chce to drugie nie. Wykrzyczałam mu, że dla mnie jest oszustem skoro jednego dnia potrafi kochać przytulać, uprawiać namiętny seks, a drugiego mówi, że od dawna już nie chce być razem i tak w kółko.  Najśmiejszniejsze jest to, że gdy jestem w dobrym nastroju to go oplatam jak bluszcz, że jestem, zbyt "kochająca", a jak odpuszczam to narzeka, że jestem pochmurna. Z tym, że jestem smutna tylko wtedy gdy się pokłócimy najczęściej o to, że  uważam, że za mało mnie wspiera (tak normalnie w codziennych sprawach, ale  i mentalnie) i tylko wtedy. Mam Hashimoto więc wsparcie kochanej osoby jest kluczowe. Normalnie wszystko gra. Najgorsze jest to, że on twierdzi, że jak wraca do domu to jest smutny i nie chce taki być. Tylko to wygląda jakby sobie wmawiał bo uwierzcie mi, że gdy tylko zasiadamy, żeby coś razem porobić, pooglądać, pójść na siłownię, spacer z psem to on od razu się rozpromienia i ma dobry humor,wiele mi opowiada, dużo planuje jaką grę sobie kupimy, gdzie możemy pojechać na wakacje. Śmiejemy się z tych samych rzeczy, on sam mówi, że czeka aż wrócę, bo nie lubi beze mnie siedzieć Dla mnie to strasznie dziwne o po tylu latach mieszkania razem zna się druga osobę bardzo dobrze, wiem kiedy jest smutny, zdenerwowany i dla mnie to co on mówi teraz to jest jakieś pieprzenie. Jakaś totalna huśtawka.
Zdaję sobie sprawę, że to nie jest normalne i najlepiej byłoby się definitywnie rozstać raz na zawsze, ale boję się, że i tak będziemy próbować do siebie wrócić. Poza tym jakoś przerasta mnie szukanie teraz wynajmu z psem. Wiem, że błahostka, ale jak człowiek jest w związku tyle czasu, planuje że założy z tym kimś rodzinę i nagle wszystko to co razem budowaliśmy mam porzucić, to ogarnia mnie taka niemoc.
Siedzę teraz w mieszkaniu bo udało mi się dzisiaj pracować z domu, on jest w pracy. 
Na poczaku czerwca jest ślub mojej przyjaciółki na którym mam być świadkową. Wyjazdowo, mieliśmy pojechać już w piątek i zostać do niedzieli, żeby ze wszystkim pomóc.
On mówi, że chciał poczekać jak już będzie po ślubie i wtedy powie, że nie chce tracić mojego czasu więcej bo się męczymy. Zrobiłam wielkie oczy i zapytałam co według niego ja mam teraz zrobić, jak to wszystko ogarnąć. A on, " no myślałem, że w takim wypadku nie chcesz ze mną jechać", mówię, mu, że chyba trochę mało czasu mi zostało. Przyjaciółce nic nie mogę powiedzieć. To jej wielki dzień, nie ma opcji, żeby sobie głowę zaprzątała moimi sprawami, więc nie chcę odwalać teraz szopki z szukaniem kogoś innego (hotel wiadomo ustalony pod parę, a nie dwie obce sobie osoby, potem jeszcze poprawiny w domu u jej rodziców - to samo) poza tym w dwa tygodnie mogłoby być ciężko.

Nie obrażam się Niestety wiem, że to uzależnienie emocjonalne.
Ciężko.
Czy któraś z Was Dziewczyny czuje się już lepiej? Długo trwało dochodzenie do siebie?

U mnie minęło dokładnie pół roku. Myślę, że funkcjonuję od paru dni normalnie. Załamanie dopada mnie rzadko.
Etapy rozstania, jakie miałam i czas, który trwały:
pierwsze 2 tyg. - złość, wściekłość, wykreśliłam go ze swojego życia
2-4 tydzień - szok! Nie wierzyłam, że to koniec. Rozpacz, totalne załamanie, nie było dnia abym mogła normalnie funkcjonować. Idealizowałam go, pojawiła się u mnie niesamowita zazdrość (na tym etapie on już spotykał się ze swoją obecną dziewczyną).
1-3 miesięcy po rozstaniu: zaakceptowałam, że to koniec. Pojawił się smutek, żal, brak apetytu, apatia, niesamowite zmęczenie. Innymi słowy objawy jak w przypadku choroby. Dosłownie fizyczny ból, problemy ze snem. 80% czasu myślałam o nim. Liczyłam, że się odezwie. On był jedynym tematem na który chciałam rozmawiać. Odezwałam się do niego dwa razy - nie otrzymałam nigdy żadnej odpowiedzi.
3-4 miesiąc: poprawa samopoczucia. Powoli zaczynałam koncentrować się na sobie. Dotarło do mnie, że kogoś ma i jest szczęśliwy z inną. Myśli o nim dotyczyły głównie tego, że chcę aby żałował, że mnie stracił. Załamanie - 2 dni w tygodniu.
5-6 miesiąc: powrót do normalnego funkcjonowania. Chciałam się mu pokazać z jak najlepszej strony, tak żeby widział, że jest mi lepiej bez niego. Wciąż jednak chciałam usłyszeć od niego przepraszam. Dużo zastanawiałam się, czy się zmienił. Zarejestrowałam się tutaj, zaczęłam z Wami pisać. Było mi dużo łatwiej.

Przeczytałam Wasze historie, były dla mnie motywacją, aby zmienić swoje nastawienie. Dalej pracuję nad sobą, jednak nie chcę od niego absolutnie nic. Nawet żadnego głupiego przepraszam. Natrętne myśli o nim pojawiają się, zwłaszcza gdy go spotkam, jednak łatwiej je odgonić. Skupiam się na sobie, wymyślam sobie cele i je realizuję. Korzystam z możliwości, jakie mam jako singielka... Tak, tak... mogę w pełni dysponować swoim czasem
I jeszcze jedno: długo nie mogłam się pogodzić, z tym, że on tak szybko znalazł sobie inną, że daje jej wszystko to, czego ja nigdy od niego nie dostałam. Bolało mnie, że dla niej się zmienił... Dzisiaj jestem wdzięczna tej dziewczynie, że stanęła na jego drodze. Kto wie, gdyby nie ona to mój toksyczny eks wciąż mógłby zatruwać moje życie. Nawet jeśli się zmienił, to znaczy tylko tyle, że moja decyzja o rozstaniu była dobra dla nas obojga. Przez długi czas kierowałam się chęcią pokazania mu, że jestem super. Wczoraj się udało i poza satysfakcją (krótkotrwałą) nie zmieniło to nic w moim życiu. Serio, nawet ta jego głupia mina nie była warta moich nerwów. Szerokości mu życzę a sama odcinam od toksycznej przeszłości.

Dziewczyny, czas i etapy, jakie następują po rozstaniu to indywidualna sprawa. Nie sugerujcie się tym, że ja straciłam na swoje rozstanie pół roku. Wy wydajecie się być dużo silniejsze i mądrzejsze w tej kwestii

KARINA,na uczucia nie ma ani silnych,ani mądrych.Nawet najsilniejszą kobietę złamie bolesne rozstanie.Ty jesteś mądrą babką Widzę inteligencję w twoich tekstach.Potrafię takie rzeczy uchwycić Wydaje mi się,że etapy po rozstaniu są podobne.Różnica polega na tym jak dane osoby radzą sobie z tymi etapami i czas trwania tego wszystkiego,to kwestia indywidualna.Na początku jest zwykle szok i zaprzeczenie.U mnie tak było.Szok już minął ale zaprzeczenie chyba jeszcze trochę we mnie tkwi.Chyba na sto procent jeszcze nie uwierzyłam,że to koniec.Tzn.Nie robię sobie nadziei.Nie mam jej już po tym co on zrobił,ale potrzebuje jeszcze trochę czasu żeby to do mnie dotarło tak na dobre.U ciebie najpierw była złość a później szok,bo ty kończąc związek tak naprawdę nie wierzyłaś że się skończy.Myslalas że tylko dasz mu nauczkę i znów będziecie razem ale on nie walczył i dopiero w tym momencie pojawił się szok bo zaczęło do ciebie docierać że to faktycznie koniec.Przede mną jeszcze daleka droga.To dopiero drugi tydzień...

Hej kobietki.
Chwilę tu nie zaglądałam, gdyż nie mogłam z Ex wytrzymać pod jednym dachem.. Spałam u jedynej znajomej i znalazłam prace, od poniedziałku zaczynam, żeby zarobic tu za granicą cokolwiek i się czymś zająć..

l.mouse , odpowiadając na Twoje pytanie ja nie czuję się lepiej. Ciągle mam tak samo, chwile jest dobrze a potem znowu to samo. A najgorsze, że dobrze jest chyba wtedy gdy karmię się nadzieją bądź pije wino z koleżanką. Ale jak Karina.julia pisała wkoncu będzie coraz to więcej tych chwil bez rozpaczy..
Nie wiem ile dokladnie mija nie zapamiętałam sobie dej daty i nie chce sprawdzać w kalendarzu ale mija jakiś miesiąc..
Pewna osoba mi powiedziała, że po takim rozstaniu , z biegiem lat zaczyna widzieć że to nie był zmaronowany czas , że poznała samą siebie i inaczej podchodzi do związku.
Powiem Wam , że bardzo chciałabym się pozbyć tego myslenia zmarnowanego czasu, te 5 lat razem a 7 znajmości było dla mnie wszystkim. Jak to teraz przestawić na inne tory , że życie wciąż się toczy, że mogę dużo zrobić jeszcze dla siebie.. Najgorsze mam też poranki i noce. Budzę się wczesnie bo spać nie mogę i zamiast coś robić do szkoły czy cokolwiek to siędze i płaczę od 7 do 11 . Czytam forum. I potem jest lżej..

@l.mouse absolutnie nie myśl o zrobieniu sobie czegoś, tym bardziej , że mamy tu konsekwncje takiego zachowania opisane. Nasze związki trwały mniej więcej tyle samo, wiem co czujesz.. Nawet to o czym pisałaas , że masz psa i teraz musisz zmienic mieszkanie itp. Ja mam kota , też musze się wyniesc, a cale oszczednosci poświęcilam kiedys na obecne mieszkanie w ktorym razem mieszklalismy. To jest chyba taki strach przed wszystkim co nas czeka. Przed samotnością. Przed życiem bez akurat tego faceta. Ale to normalne i doskonale sobie poradzimy! Tylko jakoś póki co mnie przytłacza ta wizja.

@WaltonSimons nie wiem czy tu jeszcze przebywasz ale udzielę się w tym temacie. Ale jeśli tak to dobrze rozumiem piszesz, że lepiej zerwac w taki i taki sposób jeśli ktoś się kimś znudził. Ale spójrz jak wczesniej dziewczyny pisały każdy ma inną sytuację. Nie każda została rzucona bo sie znudziła.. Nikt nie może się zmuszać. Ale powiedz sam jak można kochać się namietnie, planowac przyszlosc, dom i dzieci i nagle w ciąglu paru tygodni coś pęka. Coś tu jest nie tak. Na prawde nie wyczuwasz ani troszkę tej niesprawiedliwości, którą my czujemy jako zranione kobiety?  Mój były zerwał z powodu częstych kłotni i tak gdyby mu zależało to by to chciał naprawić ale wcale sie nie znudził i wcale nie było miłe jak on do mnie zadzownił i mi ti przez telefon powiedział. Jak dwie osoby , które znają się jak łyse konie, przeżyły z sobą np 5 lub 6 lat lub nawet 2 czy 3 mogą zakonczyc związek smsem. Dziwi mnie , że naprawdę nie traktujesz tego jak brak szacunku. Taki facet jest pieprzonym tchórzem ! Nie chce patrzeć na łzy, nie chce widziec emocji drugiej osoby no jest egoistą. On chce odejśc , on nie chce naprawić woli wyrzucić i jak najmniej czuć się winnym. A wina i tak leży zawsze po 2 stronach..

Ja się osmieszylam w momencie kiedy on to kończył bo starałam się go przekonać żeby tego nie robił.Nie na zasadzie błagania ale rzucania argumentów za trwaniem tego związku.Wiadomo że to było głupie z mojej strony bo to tak jakby prosić kogoś żeby nie miał mnie w du...e.Był nieugięty,a ja poczułam się tak żałośnie,ze mimo że po rozstaniu tęsknię i ciężko mi się przyzwyczaić do tego że już go nie ma,to i tak po rozstaniu nawet raz nie odezwałam się do niego żeby "prosić o miłość".Niewarto.Oni mają nas totalnie gdzieś.Zaczęłam od tego że się osmieszylam choć może on osmieszył się bardziej znikając a później informując mnie przez fb co postanowił.

Dziewczyny, u mnie mija miesiąc i prawie 3 tygodnie. Pierwsze dni to szok, ból, niedowierzanie, wmawianie sobie ze to tylko przejściowe, oszukiwanie siebie, zero jedzenia przez 3 dni. Tydzień zwolnienia musiałam wziąć i lekarz przepisał mi leki antydepresyjne. Pózniej nie pamietam, ból na pewno, ale mam wycięte dni z życia. Cierpiałam bardzo. Płacz, złość, płacz, złość. Ból od środka mnie dosłownie rozpier*alał. Doszedł lęk przed samotnością ale mimo wszystko funkcjonowałam, chodziłam na zajęcia, udawałam ze sobie radzę. Ale w ogóle sobie nie radziłam, aż w końcu po ponad miesiącu wybuch, pierwszy raz w życiu czułam sie tak strasznie ze nie chciałam żyć, zadzwoniłam do niego, powiedziałam z płaczem ze nie daje rady i cos sobie zrobie - ta historia jest wcześniej opisana. Po tej akcji dowiedziałam sie od niego ze sie z kimś spotyka. I po tym nie pałakalam ani razu (a do tej pory codziennie) co czuje ? Złość przeplataną z bólem i pytaniem 'jak on tak mógł ?' 'Jak to ma kogoś ? Juz ?' Na szczęście to zdarza sie 1-2 razy na dzień, ogólnie budzę sie juz bez tego bólu który wcześniej sprawiał ze od razu płakałam, juz mi sie nie śni, a miało to miejsce codziennie. Jest lepiej. Dochodzi do mnie ze ten człowiek nie liczy sie z uczuciami, ma mnie gdzieś a teraz to juz mnie nienawidzi. Marze to tym aby zapomnieć i czuć obojętność ale na to chyba jeszcze za wcześnie. No i mam wstręt do mężczyzn na chwile obecna.

Niestety ja nie jestem taka silna jak Wy. Wczoraj w nocy on spał w dużym pokoju ja w sypialni. Zaczęłam się dławić płaczem, ale tak by nie słyszał, chciałam udawać silną, żeby nie wiedział jak bardzo odchodzę od zmysłów i tracę połowę siebie. Telepałam się po łóżku, biłam pięścią w materac,  wszystko co mogłam by nie zacząć ryczeć na głos, albo wrzeszczeć. W końcu nie wytrzymałam i poszłam do niego do pokoju i jak ten debil powiedziałam "Nie chcę spać sama i się kłócić". Nie wiem może chciałam zaczarować rzeczywistość, że to co się dzieje to jakaś sprzeczka zwykła. Zaczęliśmy gadać, oczywiście przytaczanie moich argumentów jaki to naprawdę dojrzały związek tworzymy, że  się dotarliśmy, że tyle za nami, że tyle razy próbowaliśmy się rozstać, a zawsze wychodziło, że nie możemy bez siebie żyć. Że przecież nic nam nie może być straszne. A on jak zdarta płyta, że on już długo o tym myślał, że ma dość, że wreszcie ma czas pomyśleć o sobie, że wcześniej mu wszystko zwisało jak jest, a teraz coś się w nim zmieniło i dopiero zaczął "mysleć" chce czegoś więcej. Że nie umie być dla mnie starający się, zaangażowany. Że już 4 lata temu powinniśmy to skończyć ( rozstaliśmy się na trochę, on chciał wrócić...), że od tamtej pory nic się nie zmieniło na lepsze. Na nic były moje tłumaczenia, że właśnie teraz jesteśmy dojrzali, że jest właśnie jest lepiej i bezpiecznie, że ja się czuję dobrze, owszem brakowało mi jego zaangażowania, ale i tak wiele rzeczy się poprawiło, że ja się czuję szczęśliwa w tym co zbudowaliśmy. On jednak cały czas tłumaczył, że uważa, że powinien być pewny naszej miłości, a nie jest. Że powinien mnie lepiej traktować. Że nie może być takiej równowagi, że ja wnoszę  wiele, myślę o nim, że mi to przychodzi zupełnie naturalnie, a jemu nie. Że woli żałować rozstania potem niż wiedzieć, że nie spróbował. Przewidywał, że wzięlibyśmy ślub, bo ja już pewnie chciałam się żenić (wszyscy nasi znajomi z dłuższym stażem właśnie jakoś lawinowo w ciągu 2 miesięcy się pozaręczali i oczywiście wszyscy się śmiali, że robi się gorąco. Ja sobie też żartowałam, że osatni bastion upadł itd. ale ja bardzo dużo żartuje on też, zawsze wiedział, że celem mojego życia nie jest zostać żoną., że jak będzie moment to będzie nic na siłę, ale myślałam, że właśnie jesteśmy na dobrej drodze) a on nie wiedziałby co to tak naprawdę było.

Powiedziałam mu, że z mojej strony nie będzie powrotu, ani kolegowania się. On nie rozumiał, mówił, że to głupie się odcinać całkiem. Powiedziałam, że dla mnie byłoby to bolesne i naprawdę dołożę wszelkich starań by mnie nigdy więcej nie zobaczył, więc jak zmieni zdanie to będzie to niemożliwe. On powiedział, że jeśli faktycznie okaże się, że byłam tą jedyną to on na rzęsach stanie. poświęci całe życie by to naprawić.

i tak chyba z 2 godziny jego gadania mojego kulenia się na podłodze i odpierania argumentów. W między czasie parę razy wykrzyczałam, że już dość, koniec dotarło do mnie, że mnie nie kocha, i nie chcę w żadnym wypadku być z kimś kto mnie nie kocha, bo to jedyne czego oczekuję od życia - miłości, a nie bycia z kimś dla zasady, co nie zmienia faktu, że dla mnie teraz to jest jakiś koszmar bo tracę wszystko. Że zaledwie kilka dni temu on jeszcze kupował wino na wspólny wieczór, że robiliśmy to, tamto. W głowie jak w kalejdoskopie przewijały mi się jego uśmiechy, błahe rzeczy wszystko co sprawiało, że nie mogę zrozumieć jak tak można się teraz odciąć, gdyp próbowaliśmy i było coraz lepiej. Jak mógł być jednocześnie szczęśliwy, a z drugiej strony jakby blokował to i odcinał się emocjonalnie, by być dla mnie "niedobrym". To bardzo nie fair, że mnie jakoś na to nie przygotował, a on na to, że on cały czas myślał, że może się uda.

Była już 4ta w nocy, a ja nie mogłam się ruszyć. Powiedział, że chciałby mnie przytulić, ale wie, że nie może, prosił, żebym się położyła i spróbowała zasnąć, a mi zaciskało się wszystko, nie mogłam oddychać. Powiedziałam, że dla mnie takie odcięcie chirurgicznym cięciem jest zabójcze i wolę powoli to robić i, że proszę go, żeby przyszedł do sypialni i pomógł mi zasnąć, że się uspokoję i będzie mi lżej. Poszedł, przytulił mnie jak zawsze, tylko tak naprawdę mocno. To takie durne, ale słyszałam tak wyraźnie bicie jego serca, że znalazłam w tym jakieś piękno, Powiedziałam, że "ładnie Ci serce bije, a on się zaśmiał i tak po cichu odpowiedział, że lubi tak ze mną leżeć. Zasnęłam. Dla wielu pewnie to jest niewyobrażalne, ale dla mnie chyba nie ma innego wyjścia niż takie powolne godzeni się z tą myślą.

To nie jest tak,że my jesteśmy silne,a ty słaba,bo jak już pisałam nie ma silnych w kwestii uczuć.Wiesz jak wyglądał mój ostatni rok?To była gehenna,bo on już nic z siebie nie dawał w kwestii tego związku,był obcy,zbywał,olewał.Czasem wpadał w skrajności i z zimnego robił się kochający wprowadzając mnie totalnie w stan dezorientacji.Nie powiedział mi wprost że chce to skończyć więc oszukiwałam się i walczyłam z całych sił o ten związek.Wykończyłam się wtedy psychicznie i fizycznie bo psychika zaczęła przekładać sie na ciało i miałam milion różnych objawów na tle nerwowym.Ktoregos dni z łóżka wstać nie mogłam tam w głowie mi się kręciło.Tak miałam już wykończony organizm stres.Mimo tego że się kończyłam nie umiałam odejść od niego...Takze widzisz jaka byłam słaba.Ostatecznie to on mnie i tak kopnął.Wtedy musiałam odejść bo nie miałam już innego wyjścia.Gdyby nie to pewnie nadal bym w tym tkwila i próbowała "zaczarować rzeczywistość".Dobre określenie,ja też dokładnie to robiłam czyli oszukiwałam siebie próbując zaczarować rzeczywistość.

Co to tego rzucania argumentami to czułam się jak na licytacji..on swoje ja swoje. Jakby to co razem przeszliśmy nie miało zadnego znaczenia..jakbym to tylko ja byla w związku przez te lata a on gdzieś z boku ;/

l.mouse czuję , że wszystkie na prawdę przechodziłysmy przez podobne piekło.
Też odchodze od zmysłow, robie to co Ty, trzymam wszytsko w sobie płacze, a potem chciałam z nim porozmawiać i jak gdyby nigdy nic wrócić do siebie. I wiesz , że usłyszlałam to samo? Kiedy zerwał ja mu przez telefon powiedziałam co jeśli jednak sie okaże , że Ci zależy itp, a on , że wtedy na kolanach do mnie przyjdzie i zrobi wszytsko by ze mna być.. to jest jakies niemożlwe.. Ja to uznałam za nadzieję ale to zwykły egoista, tak jak piszecie , że on chce tylko sobie zostawić otwartą furtkę.. szok..

My jesteśmy takie dobre, tak oddajemy całą siebie w związek a tak się dzieje. Karma wraca jesteśmy więcej warte.
Mam nadzieje, że spotykam się z moją słabością po to by potem być co najmniej 2 razy silniejsza.

DZIEWCZYNY,MAM PYTANIE.Jakie uczucie towarzyszące wam po rozstaniu było/jest najgorsze?Z własnego doświadczenia wiem,że to się wszystko miesza.Ja raz jestem na niego wściekła za to co mi zrobił,że skakał wokół mnie jak wokół księżniczki,żeby mnie zdobyć,opowiadał o domu,dzieciach,miłości a w pewnym momencie mimo,że nic złego nie zrobiłam po prostu mu się znudziłam.Z każdym miesiącem traktował mnie coraz gorzej aż w końcu rzucił przez fb...Innym razem wylewam litry łez aż nie mam już siły płakać.Jeszcze innym razem moja głowa wypiera to co się stało i mam wrażenie,że to niemożliwe że jego już nie ma.No i często mam stan w którym tęsknię i dla mnie to uczucie jest najgorsze...Wtedy boli mnie psychicznie,fizycznie,rozwala mnie od środka.Przypominają mi się wszystkie piękne momenty.Tęsknię za jego widokiem,dotykiem,zapachem,wszystkim...Wszystko mi się z nim kojarzy.Nie mogę przeżyć,że to już koniec.Często wtedy też robię sobie krzywdę i lezę na jego profil na fb i oglądam zdjęcia itp.Dobijam się.To jest też moment kiedy najbardziej można się osmieszyc bo tracę wszelakie siły zyciowe i mam ochotę odezwać się do niego ale na szczęście jeszcze nigdy tego nie zrobiłam.Poki co zawsze rozum brał górę i powstrzymywal mnie przed "proszeniem go o miłość".A u was jaki stan jest najgorszy?

Dziewczyny mnie dopadł dól, jeszcze rano miałam pisać Wam ze nie możemy sie dać a sama poległam.
Dzis postanowiłam ze pójdę na koncert z koleżankami, myslam ze bedzie fajnie, cieszyłam sie... przed koncertem dostałam telefon ze mój tata jest w szpitalu, on z nami nie mieszka, jest alkoholikiem. Zostałam na godzinę na tym koncercie ale co chwila patrzyłam na zegarek, czy dużo jeszcze zostało do końca, miałam łzy w oczach, ten koncert był na przeciwko bloku w którym z nim mieszkałam, nie patrzyłam w tamtą stronę. Tak bardzo brakowało mi jego, jego wsparcia, tego ze jest - mimo ze on wcale tak dużo mi go nie dawał ale mimo wszystko. Wiecie, ze wszystkim do niego dzwoniłam, a teraz czuje jakbym była zupełnie sama. Mam rodzine, wspierają mnie, Wy tutaj, chciaż was nie znam dałyście mi mnóstwo wsparcia i dajecie nadal ale to jakoś nie wystarcza. Dzis po raz pierwszy ode tamtego czasu polecialy mi łzy. Wiem ze musimy byc twarde ale to jest silniejsze ode mnie. Boli jak cholera ze teraz nie ma go przy mnie!!!!!!!
A co jest najgorsze ? Bezsilność. To ze wiesz ze on juz cie nie chce, nie wróci. Mnoe to zajebiscie boli.

Co do bezsilności,to ja ją czułam przez ostatni rok związku,bo wtedy walczyłam o ten związek z całych sił,a to i tak nic nie dawało,tylko coraz gorzej było z jego strony więc poczułam bezsilność,bezradność...Natomiast jak mnie kopnął,to uczucie bezsilności minęło,bo tak mi definitywnie dał do zrozumienia,że tego związku już nie ma i nie będzie,że zdałam sobie sprawę,że teraz walka o niego,to jak walka z wiatrakami.On mnie nie chce i nic tego nie zmieni więc skończyła się walka o niego,a razem z nią bezsilność.Pozostała tęsknota,ból i złość.Co do twoich stanów,to co prawda jesteś dłużej po rozstaniu niż ja,ale nie na tyle długo,żeby wskoczyć już w etap obojętności.Póki co to nie będzie tak,że któregoś dnia poczujesz się lepiej i z każdym dniem będzie już tylko coraz lepiej aż przejdzie ci jak na pstryknięcie palca.Za wcześnie na takie coś.Fajnie by było,ale niestety...Raz będziesz czuła,że ci lepiej.Innym razem wpadniesz w totalny dół.Emocje będą się mieszać.No a im będzie ci z jakiegoś powodu ciężej jak np.teraz z powodu ojca tym bardziej będzie ci brakować ex.Znam to również.Mówiłam byłemu o wszystkim.Teraz łapie się na tym,że chce mu o czymś powiedzieć ale już nie mogę...A jakby coś naprawdę złego się stało,to dopiero by mi go brakowało i tak żal by mi było że już nie mogę mu się wygadać... Niestety nasi faceci skończyli z nami.Nasze problemy to już nie ich broszka i im to "lotto".

Edyszka masz rację, mój ex dbał o wizerunek, więc potrafił mnie nawet poszarpać, abym nigdy nikomu z jego znajomych nie powiedziała jak jest naprawdę. Ja nie umiałam żyć na pokaz, a że nie należę do tych, które siedzą cicho to w trakcie związku toczyłam z nim nieustanną walkę o szacunek. Wiem, że on potrafi pokazać piękne pozory, jednak teraz, jako odbiorca jego pokazów mam takie uczucie, że się zmienił dla tej nowej. Mam wrażenie, że między nimi wszystko jest tak idealnie.

Mimo tego, że czuję się niedoceniona i niesprawiedliwie potraktowana obecnie nie żałuję swojej decyzji. Uświadomiłam sobie, że żyję (!!). Po rozstaniu przeżyłam kilka trudnych momentów (nieszczęścia chodzą parami) i cieszę się, że go przy mnie nie było. Dlaczego? Bo w tych trudnych chwilach nie byłam narażona na nieustanną krytykę i wyzwiska. W trakcie związku on ciągle mnie obwiniał za niepowodzenia, za wszystko! Wyobrażasz to sobie?! Ataki jego agresji tłumaczył tym, że ja go prowokowałam. Typ boksera, "bo zupa była za słona"... Wiesz, jak tak teraz sobie myślę, to nigdy mi nie powiedział, że docenia jak ciężko pracuję, ile w życiu osiągnęłam, ile dostał ode mnie. Ale był pierwszą osobą, która aż się paliła do krytyki każdego mojego błędu. Teraz, bez niego, jest mi łatwiej.

Uzależnienie od jego osoby znikło, po tylu miesiącach życia w rozpaczy, nerwach, analizowaniu każdej minuty związku z nim. Dzisiaj opowiadam już o tym obojętnie, jakbym streszczała jakąś książkę. Żyję sobie jako singielka, nie przeszkadza mi samotność, cieszę się ze spokoju i równowagi, jaką powoli odzyskuje. Pracuje nad sobą i staram się nie przejmować tym co on robi. Nie będę się bawić w jego głupią grę pozorów.

I jest jeszcze jeden, chyba największy plus tego rozstania. Zmieniłam się. Nie boję się zmian.

Emczii my Cię wpieramy w miarę naszych wirtualnych możliwości. Pamiętaj, nie jesteś sama! Osobiście myślę, że dobrze, że pojawiły się łzy, to już kolejna z faz rozstania. Wypłacz się, nie musisz być zawsze twarda. To takie ludzkie, że płaczemy kiedy jest nam źle. Wspomnienia wracają, u Ciebie jeszcze mało czasu minęło od rozstania. Sama przyznajesz, że on Cię nie wspierał, ale brakuje Ci MOŻLIWOŚCI napisania do niego. Odczuwasz pewnie pustkę, bo wcześniej był ktoś (nie ważne jaki, ale był), a teraz nie ma. Zaakceptuj to, jesteś silną babką. Serio - chociaż teraz pewnie czujesz się inaczej. Wiem, że boli, bardzo bardzo boli, ale to minie. No chodź tutaj - przytulę

Jedna rada: nie myśl sobie, że on nie Cię nie chce, jego nie ma - to nie tak. W trakcie związku rozmawiałaś z nim o tym wszystkim co się działo w Twoim życiu - to było normalne. Teraz już nie ma takiej możliwości, bo związek się rozpadł, każde z Was ma swoje życie, swoje sprawy. Nie patrz na to co on teraz robi, czego chce a czego nie, tylko skup się na swoim. On nie był/ nie jest/ nie będzie idealny, to nic złego, że nie ma go przy Tobie. Każdy człowiek ma jakieś problemy, on też ma swoje i musi poradzić sobie z nimi sam. Doceń wsparcie, jakie dostajesz od znajomych i rodziny

Myślę, że powinnaś przeczytać książkę "Kobiety, które kochają za bardzo". Mi osobiście bardzo pomogła, Tobie też ją polecam

Dziewczyny, wiem ze macie racje. Jednak uczucia to uczucia, tęsknota, nawet za tym nieidealnym jest dość silna. U mnie to wynika tez z faktu, ze chciałam wyrwać sie z domu, gdzie był wówczas ojciec. Mieszkanie z nim było taka odskocznia. Czułam ze juz nie musze sie dusić z ojcem i awanturami w domu. I mimo ze go nie ma teraz to i tak jest w naszym życiu bo rodzice sie nie rozwiedli i w dużej mierze odpowiedzialność za niego spada na mamę, jego rodzina sie nim nie interesuje.
Wiecie, mi strasznie brakuje kogoś. Wręcz wyobrażam sobie kogoś kto mnie kocha tak na dobre i na zle (nie jego), ze jak płacze to mnie przytuli a nie popatrzy i poklepie czy z obowiązku powie: 'co sie dzieje ?' On powiedział mi kiedyś ze to ja mam problem ze płacze, nie on, obracał wszystko tak, ze wychodziło ze to moja wina, ze to ja sobie krzywdę zrobiłam, pewnymi decyzjami. Czy Wy zdajecie sobie sprawę ze ja zrezygnowałam z wyjazdu tylko dla tego ze on pare razy powiedzial mi słowa które wpędziły mnie w straszne kompleksy i nie chciałam robić mu wstydu przed kolegami ? Tak, wiem. To mega dziwne. Ale ja tak zrobiłam. Chciałam zawsze wypaść jak najlepiej a jego słowa sprawiły ze czułam sie gorsza, brzydka, dosłownie jak trędowata. A teraz widzę ze wcale nie jest tak jak to wtedy widziałam. I ja wiem, ze to wszystko zależy od psychiki No ale jak takie rzeczy mowi ci twoj chłopak... No ludzie...to mozna sie podłamać. I teraz z jednej strony czuje wstręt do mężczyzn a z drugiej pragnę zeby ktos mnie pokochał, tak szczerze, mimo wad i niedoskonałości i ja jego tak samo. Ale przestaje wierzyć ze ktos taki sie znajdzie... on wydawał sie taki idealny, a tak sie na nim przejechałam.

Karina, dziękuje Ci
Dzis mam gorszy dzień, ale czytam wszystko co piszecie i jest ciut lepiej
Ja nie rozumiem jak mozna kogoś oszukiwać jeżeli chodzi o miłość, jak mozna byc z kimś, mieszkać i od razu po rozstaniu mieć kogoś... Dziewczyny, jak to boli. Ta świadomość ze on jest szczęśliwy a ja ciagle walczę sama ze sobą. Dlaczego to jest takie niesprawiedliwe ? Wiem, 2 lata to wcale nie taki duży staż ale ja bardzo zaangażowałam sie w ten związek, myślałam ze to juz to, ze teraz mam to załamanie ale bedzie lepiej a on mnie kopnął w du*e i tak po prostu sobie żyje jak gdyby niegdy nic. Nie dość ze ten związek zniszczył mnie, moje poczucie własnej wartości to jeszcze teraz cierpię. Tak nie moze byc, to nie fair!!

A książkę przeczytam, na pewno jestem KKZB, jutro zapisuje sie ma terapie.

Staram sie właśnie jak najmniej o nim myśleć, ten związek nie miałby przyszłości chyba, gdyby wszystko było ok ta nie miałabym tak często fochów, nie płakałabym, powinnam cieszyć sie ze go mam a nie byc smutna.
Minęło dopiero 1,5 miesiąca a ja boleśnie odczułam tą samotność i boje sie ze będę desperatka, byleby nie byc sama. Serio, ja czuje ze mimo tego wstrętu do mężczyzn podświadomie czuje ze musze kogoś mieć, bo koleżanki mają, bo on ma, bo ktos powinien byc przy mnie. Mam dopiero 22 lata a sie czuje jakby nie było juz mężczyzn wartościowych, a każda z nas takiego chce. Chce ochłonąć po tym wszystkim ale w głębi czuje ze musze szukać, na sile i to jest straszne, ta moja wewnętrzna presja.

Nawiązując do tematu,to kiedyś przeczytałam,że po rozstaniu przechodzimy pewien rodzaj żałoby jak po śmierci bliskiej osoby,bo jakby nie patrzeć straciłyśmy kogoś bliskiego,kogoś kogo kochamy.Ta osoba żyje ale nie ma już jej w naszym życiu i nigdy nie będzie,tak jakby dla nas umarła.

Edyszka a Twój ex jak się zachowywał po rozstaniu? Pisał\ dzwonił do Ciebie? Przeprosił? Ma kogoś?

EMCZII,KARINA odnośnie tego co piszecie o wpędzaniu w kompleksy itp.Moj były wmówił mi że jestem gruba,a ja ważę 58kg...Co prawda jak go poznałam ważyłam 55,ale to że mi przybyły 3kg nie oznaczało,że stałam się od razu gruba,a on mi ciągle powtarzał,że jestem gruba,że dużo mi przybyło,że jak tak dalej będzie to będę się toczyć a nie chodzić.Jak zobaczył że jem coś słodkiego,to zawsze miał jakieś ALE,bo przecież jak śmiem to jeść skoro jestem gruba.Ważąc 58kg zaczęłam czuć się jak wieloryb.Dokładnie tydzień temu ktoś powiedział do mnie JAKA JESTEŚ SZCZUPŁA.Dodam że ta osoba nie wiedziała że uważam się za grubą i że były tak twierdził przez ostatnie miesiące znajomości.Ja zaczęłam zaprzeczać,że nieprawda,że jestem gruba,że dużo mi przybyło.Nawet nie zdawałam sobie sprawy,że rzucam teksty mojego byłego.Ta osoba tak dziwnie popatrzyła na mnie i mówi CO TY OPOWIADASZ,PRZECIEŻ JESTEŚ SZCZUPŁĄ,ZGRABNĄ OSOBĄ.Tak to właśnie jest jeśli uzależnimy się od kogoś emocjonalnie i  w tym wszystkim zapomnimy o sobie.My nie kochałyśmy w ogóle siebie,a tylko i wyłącznie ich i dlatego stali się naszymi władcami od których się uzależniłyśmy i traktowałyśmy ich słowa i ogólnie ich jak coś świętego.Bożek w postaci człowieka.Dlatego tak bardzo siadła nam samoocena bo przecież nasi Bogowie odeszli więc skoro nas nie chcieli to w naszej głowie pojawiło się JESTEM BEZNADZIEJNA.PRZECIEŻ ON I JEGO ZDANIE BYŁO ZAWSZE ŚWIĘTE WIEC SKORO JUZ MNIE NIE CHCE TO ZNACZY ŻE PEWNIE COŚ NIE TAK ZE MNĄ.

Karina, Ty serio nie masz czego żałować. To on ma problem ze sobą i to duży, współczuje nowej dziewczynie.
U mnie nie było takich sytuacji, raz tylko tak mocno mnie złapał za rękę i powiedział: 'jeszcze raz tak powiesz to sie pogniewamy' bo cos tam go wkurzyłam. Mnie dzis dziewczyny strasznie nosi, nie moge sobie miejsca znaleźć, powinnam sie uczyć bo mam kolowium we wtorek ale nie moge sie skupić, odświeżam co chwila forum, czytam Wasze posty, a najgorsze ze nie wiem czemu ale dzis ciagle mam przed oczami dobre chwile i mało tego, analizuje: 'a moze ja to zle zrozumiałam, moze on wcale nie chciał zle' 'może byłam zbyt przewrażliwiona...' Masakra. Moze to przez to ze mi sie śnił, widziałam jego twarz tak dokładnie...i sie obudziłam nagle. Ech. Głupie sny !!! Ale pózniej sobie tłumacze, ze jakbym sie czuła z nim dobrze to nie było by łez, mimo przewrażliwienia jakoegos bo różnie jest czasem odbieramy cos za bardzo, ale to trwa chwile a nie ciągnie sie miesiącami, prawda ? Poza tym, dzis sobie przypomniałam ze ja np nie czułam sie swobodnie w jego domu, czasem jak cos mówiłam do jego mamy np to on tak na mnie patrzył i ja sie peszylam, bo wydawało mi sie ze mnie tak jakby dziwnie obserwuje i tu tez te kompleksy brały górę. Tak tez przecież nie powinno byc, ja powinnam z nim o wszystkim rozmawiać a wstydziłam sie i tez bałam bo on wszystko mamusi mówił. Bo np cos zaczęłam mowić do niego ze chyba zrobie ponowne badania na TSH bo moze cos z tarczyca u mnie nie tak, a pózniej jego mama przychodzi i mowi: 'Ty masz problemy z tarczyca ???' A ja szok, bo dopiero co mu powiedziałam a ona juz wie. I tak było pare razy juz, bo sam mówił mi ze jej o różnych naszych sprawach mówił.
Co do wagi to on mi mówił, ze ja za dużo jem, bo potrafiłam zjeść więcej od niego. Ważyłam 55 przy wzroście 173cm. No, i dodał kiedyś: moja mama i siostra tyle nie jedzą... pózniej mi zarzucał ze mało jem, bo jadłam chyba ze stresu mniej, jak z nim mieszkałam. Także nie dogodzisz.
Ps. Przez to cudowne rozstanie wazę teraz 51,4 kg, to sobie wyobraźcie jak ja wyglądam przy tym wzroście.
I ja jeszcze głupia o nim myśle...

Emczii Ty przez to rozstanie to jeszcze modelką zostaniesz i będziemy Cię oglądać na pokazach w Mediolanie Osobiście uważam, że gdybyś była z nim szczęśliwa to nie byłoby tych Twoich dąsów. Słuchaj, no ja też robiłam jazdy mojemu ex ale nie ze szczęścia czy nudów, tylko dlatego, że był podły.
A Twój były to chyba mami-synuś. Spowiadał się mamusi z Twoich problemów zdrowotnych. Bez przesady, no chyba, że jego mama jest lekarzem, to jeszcze miałoby ręce i nogi. A jedzeniem się nie przejmuj, ja też pochłaniam takie ilości jak mały hipopotam

Kochana na nasze myśli nie mamy wpływu, jeszcze przechodzisz przez rozstanie to myślisz o nim. Ale skup się na kolokwium, wiem, że ciężko. Jak ja studiowałam to wszystko mnie odciągało od nauki. Zawsze trzeba było wpierw posprzątać, później zrobić sobie manicure, maseczkę na twarz, na włosy, itp. O matko, gdybym to rozstanie przechodziła będąc na studiach to nie wiem jak ja bym ogarnęła naukę

Oj błagałam go dzień w dzień przez tydzień. Nawet dzisiaj. Aż zamilkłam. Byłam z nim 6 lat i wiedziałam, że to nie ma sensu bo nie raz wspominał o rozstaniu i próbował się rozstać, ale mimo to chciałam wierzyć, że jestem mu potrzebna. A tu jedna kłótnia, jeden dzień i po związku. On myśli, że ja bede potrafiła z nim rozmawiać jakby nigdy nic. Sam mi to zaproponował a mi serce krwawi, bo zachował się jak dupek. Totalny dupek a teraz próbuje na koniec zagrać miłego i kulturalnego faceta... i na dodatek pokrzywdzonego, bo ja tylko płakalam i nic wiecej. A nie pomyslał dlaczego płakałam. Nawet zapisalam sie na terapie dziewczyny i jestem po pierwszej wizycie i naprawde mam pewien obraz tego wszystkiego. Nie umiem okazywac złosci w zwiazku i on to wykorzystał przeciwko mnie. Walił fochy o wszystko a ja płakałam bo bałam sie go stracić... teraz czuje sie jak zero... czuje sie winna... gdybam i nic wiecej

Może i cicha szara myszka mniej go będzie wyprowadzać z równowagi,ale nie zmienia to faktu,że jest jaki jest i w każdym związku będzie taką bombą z opóźnionym zaplonem,ktora cholera wie kiedy wybuchnie sprowokowana czymś(oczywiście sprowokowana w jego mniemaniu).Uważam że bez względu na to jaki charakter ma kobieta,to i tak z kimś takim nie da się być szczęśliwym.To toksyczny człowiek.

To prawda.To strasznie banalne ale tylko czas coś może zdziałać.Suzy,uwierz że my wszystkie przechodzimy bądź przeszliśmy przez piekło w zależności od tego ile czasu minęło od rozstania.No właśnie CZASU...

No mnie to juz od wczoraj meczy, dzis to samo.
Dziewczyny jakie macie sposoby na niemyślenie ? To nie tak ze nic nie robie, wróciłam z zajęć, a na nich myslam, gdziekolwiek jestem w mieście to przypomina mi ze tu jechaliśmy, tu byliśmy, tam szliśmy... dzis nawet chciało mi sie płakać a myslam ze mam to juz za sobą. I ten ból w środku, zwariuje.

Edyszka, wiesz ze to samo sobie myslam, podświadomie czułam ze to byłoby zbyt piękne zeby tak zeszło ze mnie. Mi tez nie pomagają różne zajęcia, robiąc je i tak myśle. Czuje jakbym miała w środku taka ranę, i ona jest jeszcze świeża, te miejsca, które mi przypominają sprawiają, że ona boli, te myśli to jak sól na tę ranę. Każda z nas ją ma.
Mimo wszystko ja sie staram, mowię sobie, ze musze żyć dniem dzisiejszym, było, minęło, nic nie moge zrobić, zrobiłam juz za dużo. Teraz chce sie wyleczyć, jeszcze miejscami myśle, ze gdybyśmy wrócili do siebie... a pózniej sama siebie w myślach i biczuje, bo przecież to i tak nie miało by sensu, choćby błagał to z rozsądku, z szacunku do siebie musiałabym powiedzieć: NIE.
Teraz, oprócz tego bólu, czuje jakąś taką złość z powodu tej niesprawiedliwości, ze oni maja nas i te wspólne lata gdzieś, a my cierpimy, ja ledwo sie podnoszę a on od dawna zabawia sie z nową, ale to tak nie moze być, karma kiedyś musi wrócić. Przejdziemy swoje i musi byc dobrze, prawda dziewczyny ?