Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Karina.Julia.8 PRZYTULAM !! Dziś jest lepiej, cały dzień spędziłam to z mama, to z ciocia, to z koleżankami. Śnił mi sie i ramo był dół ale jakoś sie ogarnęłam wiadomo, ze boli i bedzie jeszcze bolało ale juz jakoś podstęp widzę, a to najważniejsze.
Edyszka, pojechałam po całości, teraz to sobie dopiero myśli 'co za psycholka' ale trudno, emocje zrobiły swoje, czasu nie cofnę.

Dziewczyny ja to sie tak zastanawiam, tak po ludzku 'dlaczego ?' Dlaczego oni tacy są ? Czy nie wiedza ze mu kurde mamy uczucia ? Ze to boli ??

Ja to chyba jeszcze za młoda i za głupia na to wszystko jestem...

Co za ch*j.
Myśl o sobie i dziecku, teraz Wy jesteście najważniejsi. A nie myślałaś aby skorzystać z porady psychologa ?

Korzystam, ale długa droga przede mną.
Musze stanąć na nogi za nim moja dziewczynka przyjdzie na świat:)

Każda z nas trafiła na drania...Prawdą jest, ze my za dużo dawałyśmy z siebie...Oni to wykorzystali.

EMCZI,nie jesteś zbyt młoda i zbyt głupia,bo ja jestem od ciebie o wiele starsza,a też się zastanawiałam i nie byłam w stanie pojąć jak on mógł i czy on myślał że ja uczuć nie mam czy co,ze tak mnie jak rzecz potraktował.Jak ja na to  spojrzę z perspektywy czasu,to widzę że ja mu oddałam całe serce,a on nigdy mnie nie kochał.Jedynie wykorzystywał.Tylko mu się podobałam i może to na początku było jakieś zauroczenie z jego strony,a później już tylko egoista był ze mną,bo tak mu było wygodnie aż w końcu się znudził i zmył.KARINA,sto procent prawdy,z tym że cierpimy bo chciałyśmy dobrze dla nich a nie myślałyśmy o sobie.Dokladnie tak było.Ja cały czas wokół mojego skakałam i wszystko kręciło się wokół niego i jego spraw.Wrecz w tym wszystkim zapomniałam o sobie.Nawet jak miał poważne problemy i inna na moim miejscu by go dawno zostawiła to ja przy nim byłam,wspieralam i pomagałam a on mnie kopnął jak zużytą rzecz.A tego że nawet na koniec nie raczy mi tego powiedzieć tylko zniknął a dopiero zmuszony przeze mnie mi oznajmił o co chodzi,to nigdy mu nie wybaczę.EIKO,bardzo dobrze że chodzisz do psychologa.Musisz walczyć o siły do życia dla siebie i dziecka bo ono najważniejsze a pal licho takiego faceta który byl w stanie coś takiego zrobić.Zwykly ch..j.

Eiko  aż nie wierze dlaczego oni tacy są ! Zachował sie żałosnie.. Dasz sobie rade. My kobiety a szczególnie Ty jako matka masz ogromną siłę !Teraz skup sie na dziecku i sobie. Nie potrzebujesz takiej osoby jak on, która zostawia kiedy najabrdziej go potrzebowałaś.

Dziewczyny ja nie wiem co mam z sobą zrobić, już sama nie mam dla siebie siły , ciągle siedze i płacze
Jestem beznadziejna..
Mam wrażenie jakbym do końca życia miala tak siedziec i do niczego nie zmierzać. Nikomu nie dam rady zaufac, nie tak miało wyglądac moję życie, chcialam miec dzieci, dom .. z nim. Ja tego nie potrafie do siebie dopuścić. Co sie ze mną dzieje ;(
Mysle o tym , że nie dam się nikomu dotknąc, że nie będe w stanie nikogo pokochać. O tym żeby zrobić obiad poczekac aż wróci z pracy i zeby wszytsko bylo jak kiedys. Mam tyle mysli , nie radze sobie w ogóle ..

Tak bo to okropne uczucie jest ale nie mam gdzie się udać musze tu narazie jeszcze być.. Nie wiem jak to sie dla mnie skończy...

Agata, ja nawet nie chce sobie wyobrażać co Ty biedna musisz czuć Ja nie wiem czy dałabym radę psychicznie z nim, tez pewno traktował by mnie jak 'znajoma'. Mi na odchodne powoedzial, ze jedyne co może dla mnie zrobić to mi rzeczy przywieźć do domu... I wiem tez ze ta pieprzona nadzieja jest najgorsza, ja jak do mnie dzwonił to dostawałam palipitacji serca a on dzwonił tylko po to aby sie zapytać czy zabrałam rzeczy. Ale i tak głupia myslam, ze przemyśli, zatęskni, wróci... czytałaś co zrobiłam, nie wytrzymałam i dowiedziałam sie czegoś przez co czułam ze nie mam po co żyć, ze to juz koniec ale pomyslam sobie ze NIE WARTO. Nie dla kogoś takiego. I Ty masz to samo, gdyby Cie kochał to przyjechalby do Ciebie do Polski z kwiatami i błagał o wybaczenie, powrót, o szanse a on zachowuje sie jak cham zwykły. On nie chce. I Ty nie możesz prosić sie o miłość, co on ma Ci łaskę robić ze z Tobą jest ? A kim on jest żebyś Ty tak cierpiała ? Mój tez, był idealny pod wieloma względami ale z biegiem czasu wychodziło ze wcale nie, że, owszem, przeżyłam z nim wiele cudownych chwil, ale tez dużo przez niego straciłam, np. pewność siebie. I on wcale nie był mi tak oddany jak myslam. Ale mniejsza z nim. Ch*j taki sam jak ten Twoj. Warci sie siebie.
Kochana, po pierwsze musisz sie uspokoić i ja wiem ze to jest mega trudne ale MUSISZ będąc tam zachowywać twarz, widzisz jaka ja głupotę zrobiłam i nie powtarzaj mojego błędu, udawaj, ze jesteś silna, jak przyjedziesz do Polski to sobie poplaczesz ze nie przy nim ! Nie dawaj mu tej satysfakcji. Idź pobiegać, ćwicz, zajmij czymś umysł. NIE OKAZUJ MU TEGO, ZE CIERPISZ. Ci debile tylko sie cieszą ze takie jak my byśmy oddały wszystko zeby z nimi być.
My Ci tutaj zawsze pomożemy, jesteś super dziewczyna, masz po co żyć, masz żyć dla siebie !
Ile Ty tam jeszcze musisz być z nim ?

Mądry i dojrzały tekst Emczii.Zgadzam się z tobą w stu procentach.

"Jak oni potrafią tak się zachowywac jak znajomi w stosunku do Nas."Ta...Moj na koniec tekst że nie chce kończyć tej znajomości bo jestem wartościową osobą,ale związku już nie będzie.Oczywiscie nie skorzystałam z opcji ZOSTAŃMY ZNAJOMYMI.Trzeba za grosz rozumu nie mieć żeby zaproponować to kobiecie,ktorej właśnie serce się rozszarpało.

Ja tam miałam krótko po rozstaniu, te godziny dobrego samopoczucia zaczęły z dnia na dzień przeważać. Jakoś trzeci i czwarty miesiąc po rozstaniu miałam tak, że raz w tygodniu złapałam doła. Teraz jest to sporadycznie, jak go zobaczę.

Agataa93 - przed Tobą ciężka sytuacja, spotkanie z nim teraz jest bolesne. Ale... to co dzieje się w Twojej głowie to idealizowanie osoby z którą już nie jesteś. Zrozum to, zaakceptuj i pamiętaj: masz taki obraz, bo tęsknisz za dawnym życiem z nim. Skończyło się coś, ale skąd wiesz, że nie będzie później lepiej? Słuchaj Kochana on odszedł, nie chce dać Ci szansy, zakończył to - więc wcale taki cudowny nie jest. Postaraj się nie robić nic głupiego. Weź głęboki wdech i wydech. Myśl sobie tak: jedyne na co masz wpływ w życiu to na siebie. Nikogo do niczego nie zmusisz. Jesteś jedyna i niepowtarzalna, dasz sobie radę. :)Dbaj o siebie. Uszanuj jego decyzję, w końcu to on kiedyś zrobi sobie rachunek sumienia i odpowie sam przed sobą, czy dobrze zrobił pozwalając Ci odejść. (p.s. bądź taka zaje#ista aby mu jaja urwało, nie pokazuj słabości - bo będziesz na straconej pozycji).

Kochane moje, ja Wam wszystkim dziękuję za wsparcie. To jest niesamowite! Nie znamy się osobiście a każda z Was wysyła tyle pozytywnej energii, pomimo tego, że przeżywa swój własny kryzys. Ja podniosłam się po wczorajszym dole.

Wierzcie mi, to mija, naprawdę jest lepiej. To nie tak, że przyjdzie pewien piękny dzień i zapominamy o naszych EXach. Wszystko dzieje się powolutku, każdy ma swoje indywidualne tempo. Ja z czasem stałam się silniejsza i mój dzień już nie upływa mi na nieustannym, obsesyjnym myśleniu o nim, szukaniu dlaczego on się nie zmienił, nie starał. Tak o... zapominam i CZUJĘ ULGĘ

Dacie radę.

Też wam bardzo dziękuję dziewczyny.Wiadomo że jest źle i jeszcze długo będzie bo każda z nas straciła miłość swojego życia ale zawsze łatwiej jak codziennie można tu zajrzeć i dzięki wam przeczytać masę słów które dodają siły,bo nikt tak dobrze nie zrozumie zranionej kobiety jak druga kobieta równie mocno skrzywdzona.Ja mam dziś kryzys i jest gorzej niż wczoraj ale nie możemy się zabijać ani całe życie czekać i tęsknić jak porzucone psy bo te uje nie są tego warci.Tak jak bardzo mądrze napisała EMCZII gdyby nas kochali to blagaliby o drugą szanse i przepraszali a oni nie chcą nas i zachowali się wobec nas jak chamy.Nie możemy prosić ich o miłość i o to żeby zrobili nam łaskę i z nami byli.Nie kochają nas.Przykre ale prawdziwe.Wola życie bez nas.

Dziękuje Edyszka za miłe słowa aż sie uśmiechnęłam jak przeczytałam
Ja tez Wam dziewczyny dziękuje za wsparcie, jesteście KOCHANE !!!
Ja przed chwila tez miałam cięższe chwile, ale jakoś wybrnęłam. Przerąbane powiem Wam z tymi myślami, czasem strasznie cieżko sie ich pozbyć, same wiecie...
Mój ex mi powiedział, ze my 'możemy sie przecież spotkać czasem na kawę' - nawet tego nie skomentuje i tekst który po prostu uwielbiam 'ZOBACZYSZ, ZA TYDZIEŃ CI PRZEJDZIE, ZROZUMIESZ ZE ROZSTANIE TO BYŁA DOBRA DECYZJA' taaaaa tydzień...
Edyszka, Twój przynamniej widział ze zrobil Ci straszne chamstwo i ze Cie zranił, a mój miał kompletnie w dupie i chyba całkowicie nie zdawał sobie sprawy ze kurde mnie to moze zaboleć, przecież wystarczy TYDZIEŃ i jest ok, co nie dziewczyny ?

Emczii no to pokaż mu, że nie potrzebujesz wcale tygodnia, żeby o nim zapomnieć. Rozstanie to rozstanie, tego nie zmienisz. No nie da rady. Możesz zmienić to jaką on Cie widzi. Nie pokazuj mu, że cierpisz. Po co ma mieć satysfakcję, że jego eks tak rozpacza po nim.
Kochana no weź przestań...
Myśli wracają, cholernie boli to wszystko, ale schowaj przed nim widok zbolałej, porzuconej kobiety.
Możesz zawsze swój żal wylać tutaj na forum

Zbieraj siły, pora walczyć o siebie

Emczii czytałam. Powiem tak. Ja też mam mojego ex za psychola (to akurat uzasadniona teza) co nie zmienia faktu że gul mi skoczył jak to zobaczyłam w dobrym humorze z nowa. I nie chodzi mi o zazdrość- nowa nie porywa mnie. Tylko o to że nie żałował rozstania ze mną.
Tak szczerze Ci piszę. Ja sobie myślałam: to on był taki zły wobec mnie a teraz jak on śmie żyć i przy tym być zadowolony. No jak widać można:) zrób to samo: działa!!
P.s. mój ex coś zmienił minę jak mnie widzi. Z bezczelnego uśmieszku na totalne udawanie że mnie nie widzi... ja mam nadzieję że to reakcja na moje "żyję i mam się świetnie mimo Twojego nowego zwiazku". A co najlepsze wcześniej cały czas się pokazywał z nowa w moich miejscach. Teraz - unika mnie jak ognia. Przemyślałam to sobie i uważam że chciał po rozstaniu pokazać mi że wcale to to nie bolało. Podkreślam pokazać. Ja nie dałam po sobie poznać że mnie to rusza i koniec teatrzyku. A szkoda - już miałam mu wysłać ogłoszenie na główną rolę w Balladynie
A Ty jak myślisz? Dobrze to analizuje?

A mój że możemy być znajomymi i że na pewno kogoś znajdę.Oni serca nie mają.Skrzywdzili nas do granic możliwości i myślą że jak gdyby nigdy nic przejdzie nam po tygodniu i znajdziemy sobie kogoś.A tu nie chodzi o KOGOŚ tylko o nich.Chyba byśmy musiały traktować ich przedmiotowo jak oni nas żeby nam tak z automatu przeszło.

Dziewczyny nie patrzcie na to co oni... tylko na to co my. Zranili nas no to "do widzenia, żegnam ". Musimy być takie aby oni żałowali. Koniec z takim naszym kajaniem się przed nimi.

Emczii nawet nie myśl tak. Stworzysz normalny związek. Mój ex też tworzył takie akcje, że chodziłam zła, miałam focha, nerwy... Ale to toksyk, więc nie ma się co dziwić.
Kochana spotkasz takiego faceta, że będziesz przy nim czuła się bezpiecznie, fochy i dąsy nie będą potrzebne, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Zamiast się denerwować i starać aby utrzymać związek będziecie razem budować przyszłość. Spokojnie, trochę cierpliwości...

A co do mnie: tak szczerze powiem, że czekałam, aż przyjdzie któregoś pięknego dnia i powie, że żałuje, że mnie docenia. Chciałabym widzieć, że żałuje tego co mi zrobił. Uświadomiłam sobie jednak, że dopóki na to czekam jestem od niego uzależniona. Nie może tak być. Pora uświadomić sobie, że toksyk nie ma tego typu rozważań, nigdy nie przeprosi. Tak samo jak musiałam zaakceptować rozstanie, tak i tym razem muszę zaakceptować, że nigdy nie usłyszę magicznego "przepraszam". To przepraszam było mi potrzebne aby odbudować swoje poczucie własnej wartości. Chciałam wiedzieć, że "wygrałam", że mnie docenił. Źle robię czekając na to, źródłem wartości powinnam być ja sama, a nie on.

Przepraszam, moje drogie Panie, że się wtrącę, ale o co właściwie chodzi z tym "krzywdzeniem" was?

Co ma zrobić człowiek, któremu wygasły uczucia? Udawać, że was kocha? Żyć w nieudanym związku? Zdradzać na boku? Próbować przekonać siebie,żeby znów się w was zakochać?

Macie chyba świadomość, że wygaśnięcie uczuć to nie jest decyzja, czy wybór?

Moim zdaniem człowiek, który mówi wam otwarcie, że uczucie wygasło i odchodzi nie robi wam żadnej "krzywdy", tylko przysługę, bo jest szczery - wobec was i wobec siebie. Nie marnujecie wówczas czasu na życie w udawanym związku.

Moim zdaniem - tak, jak najbardziej może. Na znudzenie nie pomoże ani nadskakiwanie komuś, ani nawet trzysta procent zaangażowania drugiej strony.

Może na tamten moment był pewny? Stan zakochania nie sprzyja rozkładaniu życia na czynniki pierwsze.

Tylko że musiałby mieć kryształową kulę.

Kto przewidzi, że "odkocha się" za 3 lata?

Podejrzewam, że gdyby wiedział, to sam by sobie z miejsca darował.

Bez urazy, moje Panie, ale nie można dać gwarancji uczuć. Nie można ich sobie wywołać, ani zdusić. One po prostu przychodzą same, czasem również same odchodzą. Moim zdaniem to fair, że partner po prostu nie tkwi w wygodnej iluzji. Są o wiele gorsze scenariusze - właśnie takie, w których pan, bądź pani, puka sobie na boku, a w związku pozostaje dla wygody, pieniędzy, okołozwiązkowych benefitów - ostatecznie, zobowiązań. Bycie oszukiwanym każdego dnia wydaje mi się stokroć gorsze, niż proste i szczere "nie kocham Cię już".

Nie wiem, o jakich naukowych formułkach piszesz, prawdę mówiąc. I nie wiem też za bardzo, jaki tok myślenia przywołujesz, bo nie wygląda mi to na mój tok myślenia. Do tego nie wiem, czemu piszesz o zachowaniach "faceta", bo tak zachowują się ludzie niezależnie od płci Taki dzień niewiedzy...

Dostałem takiego samego kopa w cztery litery od partnerki, jak wy od partnerów. Wypadłem razem z drzwiami. Zbierałem się przez całe lata.

Ale koniec końców, jestem jej wdzięczny, że zrobiła to w ten sposób. Wypaliła się z uczucia. Co miała niby zrobić innego? oszukiwać mnie? zakochać się we mnie na nowo? Podaj mi jedną rzecz, inną, niż krótkie i brutalne zerwanie znajomości, którą w tej sytuacji można zrobić - a która będzie lepsza niż podziękowanie za wspólnie spędzony czas... nie znajduję niestety żadnej.

"nie odkochać się" nie wchodzi niestety w grę bo niezależnie od rozżalenia, które odczuczuwasz - raczej zdajesz sobie sprawę, że nie mamy kontroli nad tym, czy kochamy kogoś, czy nie.

Dlatego nie czuję się "zraniony", bo moja eks po prostu nie mogła się "nie-odkochać". To było niezależnie od niej i poradziła sobie z tym w najlepszy sposób, w jaki mogła dla nas obojga.

Gdybyśmy mieli kontrolę nad uczuciami, to już dawno zakochałbym się w mojej nieatrakcyjnej (pod kilkoma względami), ale przesympatycznej koleżance byłby świetny wybór na całe życie, a tu klops, nie umiem.

No, ale chyba po to mamy forum, by dyskutować, nieprawdaż? czasem to też pomaga w ogarnięciu się. Mi pomogło. Nie ma nic gorszego, niż nadmierne przywiązanie się do własnych teorii po rozstaniu, a już zwłaszcza wtedy, gdy traktujemy je wysoce emocjonalnie Kółka wzajemnej adoracji to nie jest jedyna skuteczna droga

W moim mniemaniu i opierając się na opisach tutaj, partnerzy nie wyrządzili wam krzywdy. Tzn. może inaczej - ja w sumie nie dziwię się, że tą winą ich obarczacie. W końcu tak jest zwyczajnie łatwiej sobie poradzić. Ale być może z czasem stwierdzicie, że to była naturalna kolej rzeczy, w której ciężko dopatrywać się winy. Czasem naprawdę ciężko zobaczyć takie niedopasowanie, zwłaszcza na gorąco, tuż po rozstaniu...

Może seriale to nie jest najlepsza analogia, ale kiedyś jako dzieciak kochałem "Słoneczny patrol" i nie wierzyłem, że kiedykolwiek mi się znudzi a jednak... zmienił mi się nieco, hm, gust i stwierdziłem w końcu, że to jednak nie jest największa rozkosz wizualno-umysłowa, jaką można sobie wyobrazić. Przestałem oglądać. Gdyby serial miał uczucia, to pewnie poczułby się skrzywdzony... ale taka prawda, że nie miałem żadnych moralnych obligacji, by tkwić w układzie, który przestał mnie interesować. Jak i nasi partnerzy. Znudziliśmy im się, z różnych powodów. Odeszli. Chyba naturę czy Boga za takie działanie mózgów i serc trzeba tutaj obwinić Alternatywą jest tkwienie w nudnym, nieciekawym układzie z musu, litości... czy kogokolwiek taki układ mógłby interesować? Mnie na pewno nie. Czy którakolwiek z was chciałaby mieć partnera,który nic do was nie czuje?

Podpisujesz się, bo jesteś po rozstaniu i czujesz się pokrzywdzona.

Co do uczuć - nie musisz tego tłumaczyć. Po prostu jeśli nie pojawiła się miłość (a ewidentnie się nie pojawiła), a uczucia wygasły, to pytam ponownie - co według Ciebie miało się stać? Walka o związek? chciałabyś, by ktoś, kto się Tobą znudził walczył o Ciebie i w imię czego? przeszłości? zobowiązań? sumienia? LITOŚCI?

Ja z pewnością bym nie chciał.

Co do dziadków - odwrócę pytanie. Moi dziadkowie przeżyli razem 60 lat, nienawidząc się nawzajem. Myślisz, że zawsze było fatalnie? Ale to były inne czasy. Rozwody były rzadkością, depilacja miejsc intymnych też. Odnosicie się do obyczajów, a nie do sposobu, w jaki działają nasze... hmm... dusze?

Ponawiam pytanie, dziewczyny. Co według was można zrobić, gdy uczucie po prostu wygasa? gdy z każdym nadchodzącym dniem uświadamiamy sobie, że osoba, z którą spędziliśmy X lat nas coraz bardziej mierzi, nudzi? Co powinno się wtedy zrobić według was? jaka opcja byłaby fair? Rozpaczliwa walka o związek? Ale do tego trzeba chęci, a nie NIEchęci do drugiej osoby. Zresztą na terapii (małżeńskiej) raczej zwykle para dowiaduje się, że do naprawy związku potrzeba obupólnej ochoty, a nie jednostronnej desperacji.

Pomijam rozwiązania w stylu "mógł się nie zakochiwać"... ja też mogłem nie wiązać się z moją eks, niestety, jej kryształowa kula nie pokazała, że po roku się mną znudzi

emczii, tak żebyś mnie dobrze zrozumiała: ja często w tematach, w których ktoś waha się, czy np. zostawić partnera "bo nie ma już tej ekscytacji" piszę, że istnieje duża szansa, że po zmianie partnera minie 2-3 lata i historia się powtórzy (i tak w kółko), bo zakochanie i motylki są ulotne, natomiast wspólne życie to wybór.

Natomiast jeżeli ktoś nie szuka motylków, a po prostu czuje, że się męczy, to tak, uważam,ze powinien odejść. O ile zakochanie będzie cyklicznie (wraz z nowymi partnerami) odchodzić i przychodzić, o tyle brak satysfakcji ze wspólnego życia to już cięższy kaliber - niedopasowanie. To się nigdy nie zmieni i nie ma powodu, by męczyć siebie przy jednoczesnym oszukiwaniu partnera.

Co do strachu, to równie dobrze możesz bać się wyjść z domu. Przecież na głowę może spaść Ci cegła Nie ma sensu zakładać najgorszego. Niedopasowanie się zdarza - następnym razem może być lepiej. Gdyby Twój obecny partner NIE zerwał z Tobą, to następnego razu mogłoby nie być - byłby za to związek oparty na oszustwie, braku zainteresowania z jego strony, być może pojawiłyby się również skoki w bok - czy Twoim zdaniem właśnie TO nie byłoby krzywdą?

Nie mogę wypowiadać się ze 100% pewnością, ale myślę, że gdyby ten chłoptaś wiedział, że po X latach wygasną uczucia, to nie podjąłby się tego. Kłopot w tym, że takich rzeczy po prostu nie wiemy i nie jesteśmy w stanie przewidzieć.

Znów wracam do punktu wyjścia: gdy jednak się to zdarzy - co wtedy? oszustwo, zrezygnowanie, zdrady, czy po prostu rozstanie i kolejna próba? Co jest krzywdą, a co jest koniecznością?

Niefajnie, że nie wysłał chociaż SMSa. Ale przyznam jednocześnie, że ja wolałbym SMSa, niż długą i łzawą rozmowę, w której dowiaduję się, że znaczę mniej, niż kurz pod podeszwą dla kogoś. Trudno zachować panowanie nad twarzą w takiej sytuacji, a ja nie lubię robić z siebie publicznie idioty Ale tutaj nie będę się spierał. Wiem, że niektóre osoby odbierają to jako brak szacunku.

Poza tym pamiętaj, że ja w ogóle Twojego eksa nie bronię, nie znam i nie zamierzam się nawet wypowiadać na jego temat, ani pozytwnie, ani negatywnie. Dla mnie (być może tylko dla mnie?) skuteczne było pogodzenie się z tym, że jesteśmy tylko ludźmi. Ani idealizowanie, ani demonizowanie nie prowadziło do niczego dobrego. Panna się znudziła i zasadziła mi kopa - tylko tyle i aż tyle. Dojście do tego prostego faktu zajęło mi 5 lat. Czy na pewno chcecie iść dalej drogą "obwiniania" ? Ja najpierw obwiniałem ją, potem siebie, na koniec wszechświat i samo życie. A potem zrozumiałem, że to było najlepsze zakończenie dla dwóch osób, którym wspólne życie z racji wielu różnic było zwyczajnie nie po drodze.

Edyszka u mnie było inaczej. On traktował mnie podle przez większość związku. Na koniec pokazał że nic nie znaczyłam. Chciał abym usłyszeć to "przepraszam". Wiedzieć że żałuje tego jak mnie traktował. Będąc z toksykiem uzaleznilam się od jego oceny. Wcześniej nigdy nie miałam problemów z poczuciem własnej wartości. Myślę że gdybyś spotkała mnie na ulicy nigdy byś nie powiedziała że mogę mieć właśnie z tym problem. Ja nie jestem szarą myszką. Dbam o siebie, zajmuje wysokie stanowisko w pracy, zarabiam, mam swoje pasje... a jednak związałam się z niewłaściwym człowiekiem i wszystkie moje osiągnięcia straciły dla mnie wartość. Nie wiem jak to możliwe ale stałam się bardzo poddatna na jego krytykę. Nie walczyl nigdy o mnie, co wbilo mnie w dół. Stąd moje marzenie o magicznym przepraszam.

Tu się zgodzę,bo wiem w jakim stanie byłam kiedy oznajmił mi "cudowne wieści" i jak wyłam więc lepiej że to odbyło się przez fb bo nie widział mnie w tym stanie.Co nie zmienia faktu,że mógł to zrobić miesiąc wcześniej zamiast na miesiąc znikać jak gówniarz.A właściwie to mógł to zrobić o wiele,wiele miesięcy wcześniej,bo już wtedy było widać gdzie mnie ma.Tak,wiem,wiem,wiem skoro to widziałam to mogłam odejść zamiast oszukiwać się.No ale mózg zakochanej kobiety rządzi się swoimi prawami.

Obwinianie...Hmm,czy myślisz,że któraś z nas chciałaby czuć jakieś emocje do tej drugiej osoby?Uwierz,że nie bo każda z tych emocji boli i nie robimy tym krzywdy im tylko sobie,bo żre nas to od środka.Mimo wszystko rozstania,a szczególnie te bolesne kierują się swoimi prawami i trzeba przejść przez te wszystkie etapy zaczynając od szoku i zaprzeczenia,a kończąc na dojściu do równowagi i akceptacji.To ile te etapy zajmą komuś czasu,to już indywidualna kwestia.Z tego co piszesz u ciebie trwało to 5lat.No właśnie,5lat...5lat zajęło ci przerobienie pewnych rzeczy w głowie i dojście do wniosków o jakich tu piszesz.Mam wrażenie,że w pewnym stopniu krytykujesz nas bo mamy inne podejście do tego wszystkiego niż ty,a przecież ktoś kto jest np.poltora tygodnia po rozstaniu jak ja nie jest w stanie wskoczyć z automatu w taki tok myślenia jak twój,ktory wyrobiłeś sobie dopiero po pięciu latach od rozstania.Na chwilę obecną każda z nas czuje ból i mamy prawo do tych wszystkich emocji,a gdyby ich nie było to by oznaczało,ze albo nie kochałyśmy tych facetów,albo jestesmy jeszcze w fazie głębokiego zaprzeczenia.

@Eiko - Ja podziękuję za te wysokie poziomy, absolutnie nic z tego nie ma poza łzami i poniżeniem - naturalnie publicznie.

@Edyszka - jeśli odbierasz to, co piszę jako krytykę (a nie polemikę z pewnym sposobem myślenia, który z krytyką nic nie ma wspólnego), to raczej nic tu po mnie powodzenia

Według Cb nie na różnicy miedzy rozstaniem sie " na wysokim poziomie" a ponizeniem kogoś poprzez rozstanie przez sms, fb, znikniecie ? W takim razie wybacz ale chyba malo przeszedłeś.
Tylko osoba dojrzała emocjonalnie ma na tyle odwagi by  porozmawiac z druga osoba. A lzy to nie oznaka slabosci. Ja sie ich nie wstydziłam. Dałabym duzo za rozstanie na wysokim poziomie. Wyobraz sobie teraz jak z taka osobom mam wychowac " wspolnie" dziecko.

Nasza wymiana poglądów to nie kółko wzajemnej adoracji a raczej grupa wsparcia. W "realu" rozmawiamy z koleżankami, które słysząc nasze żale odpowiadają: "co za du#ek, nie był Ciebie wart, po co jeszcze o nim myślisz". A tutaj dziewczyny przechodzą przez to samo. Każda z nas wie jaki to ból, żal... Każda zna uczucie bezsilności i te natrętne myśli, których nie sposób odgonić. Osobiście: co mi dało pisanie na forum? Poczucie, że nie byłam sama w tym piekle.

Poza tym mam wrażenie, że niektórzy faceci (zwłaszcza nasi ex) funkcjonują według algorytmu: ok, było rozstanie, pa, teraz pora na imprezy, kolegów, nowe du#y, itp. Skreślają nas, podczas gdy my po rozstaniu: analizujemy co się stało, dlaczego - dzielimy włos na czworo...
MY czujemy się skrzywdzone... Przecież każda z nas straciła coś o co się starała, co było najważniejsze, co budowała z zaangażowaniem.

Myślę, że jeśli to Dziewczynom pomaga (mi osobiście pomogło) to jak najbardziej forum jest miejscem, gdzie możemy wyrzucić z siebie żal.
Jak jedna z nas ma doła - reszta, niczym prawdziwe przyjaciółki, wspiera, doradza, podnosi na duchu. To jest magia tego "miejsca".