Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Edyszka skoro poczułaś w sobie tą siłę tzn. Że zapewne był to dobry krok choć wyobrażam sobie, że w danym momencie tego żałujesz ...

Macie racje co do tych listów - tutaj mamy : akcja reakcja i szybciej pisząc na forum idzie się "naprostować"

Co do mojej "klątwy" nie wiem czy któraś z Was zagarniała się trochę w prawo przyciągania itp ... mam wrażenie, że często im bardziej się czegoś boimy tym bardziej to przyciągamy. Interesująca kwestia i ostatnio staram się ogólnie zgłębić tajniki i możliwości naszej podświadomości

Myślę, że to dobry krok i słuszny. Fajnie, że zebrałaś siłę na to I tak masz pod górkę, a takie doglądanie exa to tylko dokładanie sobie niepotrzebnego balastu (że tak to nazwę).

Wybacz, nie wierzę w żadne prawo przyciągania. Natomiast jestem pewna, że życie stawia przed nami trudności, które musimy przezwyciężyć. Jeśli nie wyciągniemy z tego żadnych wniosków to niestety - sytuacja się powtarza. Niektórzy wierzą w prawo przyciągania, tłumacząc tymi regułami coś co jest naturalne. Jeśli intensywnie myślisz np. o sukcesie zawodowym to zaczynasz działać, aby dojść do celu. I to działanie jest kluczem, nie samo myślenie i wyobrażanie sobie siebie na kierowniczym stanowisku.
W Twoim przypadku to nie klątwa, ani przyciąganie. Po prostu spotkałaś kilka razy osoby, które nie wyleczyły się z poprzednich związków i Ty świadomie wchodzisz w takie relacje, pomijając stan emocjonalny partnera. Tworzy się sytuacja, w której on (krótko po rozstaniu) ma nową kobietę. A jak jego ex jeszcze zależy na nim to się uaktywnia i zaczyna walczyć, aby go odbić. Stary związek musi być zamknięty - bez tego ani rusz do przodu. A to trwa czasami długo. Popatrz ile z nas analizuje/ lub analizowało poprzednie relacje nawet przez kilka miesięcy po rozstaniu. Różnie to w życiu bywa, podejrzewam, że gdybym ja teraz znalazła sobie kogoś a mój ex byłby wolny to też obudziłby się w nim syndrom "psa ogrodnika". I przyznam, że na początku (czyli jak dowiedziałam się, że trzy tygodnie po rozstaniu ze mną on ma inną) również miałam taką chęć odbicia go, ale rozsądek wziął górę nad głupimi emocjami. Samo życie...

EDIT:
@Olive - moja odp również na Twój post. "Przyciągasz" taki typ, ponieważ czegoś nie przepracowałaś. Pora na zmiany, ponieważ coś Tobą/ Wami kieruje, że z całego męskiego grona Twoja/ Wasza uwaga skupia się właśnie na takich facetach. W przypadku @aLeja może to być zbyt duża chęć "uzdrowienia/ pocieszenia/ wynagrodzenia całego zła takiemu mężczyźnie.

popieram system: działanie -> skutek.

Skoro wychodzisz do ludzi z nastawieniem "możecie brać" to nie dziw się, że tacy ludzie będą brali. Pomyśl sobie tak: ile razy Ty skorzystałaś, kiedy pojawiła się jakaś okazja? Ja bez winy nie jestem, zdarzyło się, że widząc okazję wykorzystałam ją kosztem jakiejś osoby. Wiem, że to było złe, jednak w tamtym momencie szala przeważyła na własną korzyść pomijając uczucia kogoś innego. Tak jest, nie da się przejść przez życie oglądając się na innych i z nastawieniem, że zrezygnuję z czegoś, ponieważ kogoś mogę swoim działaniem urazić. Ludzie nadużywający takich okazji, wykorzystujący innych nie mają problemu aby znaleźć "dawcę". Dlatego warto jest stawiać granice, jasno i wyraźnie.
Podoba mi się powiedzenie, że mogę mieć w życiu wszystko na co się zgodzę, więc nie zamierzam zgadzać się na mniej niż na to zasługuję.

To opisywałam w wątku @Eiko. Właśnie ja, walcząca od zawsze i o wszystko, wiedząca czego chcę, odpowiedzialna, wybrałam (nie przyciągnęłam a WYBRAŁAM) na swojego partnera osobę z zupełnie inną osobowością. Podobał mi się bo był spontaniczny, beztroski, pełen radości z życia. Jednocześnie on starając się o mnie pokazał się jako osoba odpowiedzialna, taka, na którą mogę liczyć, wierny i oddany. Sprawiał wrażenie jakbym była jego całym światem, a ja ucieszyłam się, że mój radosny i zawsze uśmiechnięty partner zdejmie ze mnie choć część odpowiedzialności i nauczy mnie dystansu. Czyli moje nieodrobione zadanie domowe - DYSTANS. Zobacz, jak to jest w życiu, że nasze wady tak szybko wychodzą na wierzch a ignorowanie czerwonych lampek, które zapalają się na początku znajomości nigdy nie przyniesie niczego dobrego...
Nauczona gorzką lekcją ze swojego życia dobrze Ci radzę - szukaj błędu w sobie. Mój system obronny nie zadziałał gdy poznałam exa. On okazał się być idealnym lustrem moich wszystkich lęków, wad.

P.s. moje twarde stąpanie po ziemi dezaktywuje się w pobliżu exa, więc paradoksalnie widujemy się minimum pięć razy w tygodniu taki trening mam

Ulala i kolejny raz mam wrażenie, że czytam o sobie. Ja wojowniczka, z twarzą niemalże wymalowaną w moro, coby zawsze być gotowa do walki I spokojny, opanowany on. Moje braki, jego zalety. Moja odpowiedzialność i jego spontaniczność. Karina! Chyba jesteś moją zaginioną starszą siostrą ^^ Zadania domowe niewątpliwie mamy do odrobienia.

@Edyszka, też usunełam wczoraj byłego ze znajomych z fejsa. I jestem niemalże pewna, że nawet tego nie zauważy. Zjazd pewnie będzie, ale i chyba na to jestem gotowa. I tak szybciutko to zrobiłaś, ja się zbierałam niemalże pół roku, bo jeszcze czasami mi się tam weszło. Dobrze, że odcinamy kolejne niteczki, jestem z nas dumna

To zaskakujące, że potrafimy tak trzeźwo ocenić sytuacje innych, znamy mechanizmy, w teorii poziom wysoki. A jak w grę wchodzą nasze uczucia i emocje to i radar wysiada ... i czerwone światełko szwankuje

Też jestem ciekawa jak to wygląda ze szpiegowaniem z ich strony taka gra pozorów - nikt nic nie przeżywa, a ogólnie w głowach i sercach chaos

O kurcze,to długo go trzymałaś w znajomych.Chyba bym tyle nie wytrzymała czując ten lęk,że wchodząc na fb zobaczę coś czego bym nie chciała zobaczyć.

@aLeja,ja nie wierzę w prawo przyciągania.Jeśli,np.kobieta gustuje w danym typie faceta,to będzie na takich zwracać uwagę,takim będzie pozwalała się do siebie zbliżać i z takimi będzie wchodziła w relacje.Jeśli to jest nieodpowiedni typ faceta,to systematycznie będzie powtarzany ten sam schemat kończący się masakrą i w tym momencie można uznać,że to prawo przyciągania,albo stwierdzić że notorycznie popełnia się ten sam błąd i dokonuje złych wyborów.

mogę mieć w życiu wszystko na co się zgodzę, więc nie zamierzam zgadzać się na mniej niż na to zasługuję.- Karina - bardzo fajne słowa warte zapamiętania

Co za wtopa. Też kiedyś miałam randkę z porzuconym po kilkuletnim związku. Minęło u niego kilka ładnych lat a on ciągle powtarzał, że jego ex to do tej restauracji nie chodziła, bo .... itp. Również oznajmilam że nic z tego nie będzie. Z grzeczności zaproponowałam koleżeństwo. To później dodawałam smsy że widział swoją ex z innym i się wypłakiwał mi. Żenada...

Też się boję tego momentu kiedy dowiem się,że on kogoś ma,a przecież wiadomo,że ten moment nastąpi.Sex z jakąś,to może już był,a jeśli nie,to lada dzień,tydzień,miesiąc będzie.To też jest oczywiste,a mnie ta myśl przeraża,mimo że przecież ma do tego prawo.W końcu wolny człowiek.Mój ex też jakoś intensywnie nie dzielił się na fb tym co działo się w jego życiu.Głównie udostępniał jakieś piosenki czy filmiki,a zdjęcia pojawiały się czasem.No ale...po rozstaniu rozwaliło mnie nawet jego zdjęcie na którym był z siostrą i komentarze pod zdjęciem,a co dopiero gdyby wrzucił zdjęcie z nową dziewczyną bądź pokazujące jak się gdzieś tam świetnie bawi.Oczywiście jeśli wrzuci takie zdjęcie i będzie ono publiczne,to wcześniej czy później (mam nadzieję że później)je zobaczę.Nie będę się oszukiwać,że jak go ze znajomych wyrzuciłam,to już w ogóle od tej pory nie będę na jego profil zaglądać,bo wiadomo,że nie wytrzymam.Po prostu ograniczyłam sobie możliwości.

Potrafimy trzeźwo ocenić innych - tutaj się zgodzę. Wynika to z faktu, że mamy za sobą podobne doświadczenia i po refleksji nad popełnionymi błędami możemy uświadomić drugiej osobie, coś, czego nie widzi będąc pod wpływem emocji.
Nie zgodzę się jednak, że poziom w teorii wysoki. Ja mam doświadczenia typu: zdarzenie - skutek - wniosek. Każdy mój ex był inny i za każdym razem inne błędy popełniałam. Gdybym w momencie poznania mojego exa miała ten rozum, jak mam dziś to wierzcie mi dziewczyny, że nawet bym na niego nie spojrzała.

Tu raczej nie chodzi o odwagę. Ja zerwałam swój związek, ale czy byłam wtedy odważna? Nieee, prędzej zdeterminowana, bo zachowanie exa stało się na tyle niedopuszczalne, że trzeba było coś z tym zrobić. Wierz mi, osoba, która kończy związek wcale nie ma łatwo. Z jednej strony jest takie uczucie przytłoczenia i rezygnacji a z drugiej strony są uczucia do partnera. Nie umiem tego tak obrazowo opisać, bo już dużo czasu minęło i wybieliły mi się te negatywne emocje, które wtedy czułam.

1. Przeszłości nie zmienisz, więc się nią już nie zadręczaj. Żeby ruszyć do przodu musisz patrzeć na przód a nie wstecz. Wyciągnij wnioski i żyj dalej. Czas dla nikogo się nie zatrzyma, później możesz żałować, że tyle go zmarnowałaś rozbierając WSPOMNIENIA na czynniki pierwsze.
2. Złość na siebie, że nie byłaś dojrzała? Każdemu się zdarza - i co z tego? Słuchaj, związek to nie czarne i białe. Codzienność, obowiązki, to wszystko wpływa na postrzeganie zachowania partnera. Ty go kochałaś bezwarunkowo, jemu coś się wypaliło/ odwidziało, więc podjął decyzję. Nie możesz brać na siebie odpowiedzialności za podejmowanie wszystkich decyzji w związku. Ta akurat należała do niego. I tutaj koniec analizy.

Jak opisałam to wyżej w pkt. 2: nie możesz brać całej odpowiedzialności na siebie. Jeśli on czuł, że czegoś mu brakowało (W ZWIĄZKU nie w Tobie) i Ty też podświadomie to czułaś - to jesteście zgodni. Więc dobrze się stało. A fakt, że nie była to Twoja decyzja - no i co z tego? Twoja, nie Twoja - na jedno i na dobre Wam wyjdzie.

To znaczy, że jesteś świetną kobietą Takie właśnie osoby lubię, wiesz trzeba mieć tą petardę a jednocześnie umieć się zatrzymać i zastanowić nad błędami. Jeszcze fajniej jest przekuć porażkę w sukces - nad tym ja właśnie pracuję. Chciałabym, aby mój ex kiedyś pomyślał sobie, że rzucił mnie wilkom na pożarcie a ja wróciłam dowodząc watahą. Muszę się jednak pilnować, aby pozostać niezależną bez względu na jego zdanie na temat mojej osoby. Póki co jest on osobą, z której opinią czuję się związana. Nie wiem czy do końca wyleczyłam w sobie chęć udowadniania mu czegokolwiek - czytając poprzednie zdania to chyba nie.

1. Nie jesteś sama z takim problemem. Zauważyłaś, że większość z nas dobrze radzi i dobrze myśli, ale w swoim życiu już takie mądre nie jesteśmy. Dlatego fajnie, że jest to forum - pozwala szybko otrzeźwieć, usłyszeć zdanie innych, sprowadzić na ziemię.
2. Dolegliwości fizyczne, jakie masz mogą być skutkiem rozstania. U mnie wystąpiły, u @Edyszki też. Suplementuj magnez, wit B6, wit. D, potas - mają dobry wpływ na ośrodek nerwowy. Najlepiej wybierz się do przychodni i zrób badania - jonogram. Uzupełnienie niedoborów może okazać się zbawienne w walce z nastrojami
3. Byłaś dobrą partnerką, a jeśli masz jakieś zastrzeżenia to wyciągnij wnioski a nie zadręczaj się tym. Zawsze można być "bardziej..." lub "mniej...", a najlepiej to wiemy, kiedy już coś się wydarzyło i pojawiają się myśli: "mogłam zrobić to inaczej...".
4. To co usłyszałaś na koniec od niego to było wypowiedziane pod wpływem negatywnych emocji i świadczy o nim, nie o Tobie. Nie zastanawiaj się, czy on był szczęśliwy z Tobą - nie bądź typem Matki Teresy, która dba tylko i wyłącznie o szczęście innych a nie swoje. Ty masz swoje życie, żyj tak, abyś nie żałowała, że zrezygnowałaś z własnego szczęścia. Każdy ma swoje życie, swoją odpowiedzialność i swoje decyzje do podjęcia. Świata nie zbawisz - nie nastawiaj celownika na szczęście partnera tylko na własne. - to akurat jest bardzo trudnym zadaniem. Trochę egoizmu nikomu jeszcze nie zaszkodziło

Też wczoraj o tym pomyślałam,że lepiej dla mojej głowy,że przynajmniej po rozstaniu nie będzie mi w niej mącił.Dość mi w niej w trakcie związku namieszał sam nie wiedząc czego chce.Jednym z powodów usunięcia go ze znajomych był też fakt,że zaczęłam myśleć,że jak od czasu do czasu wrzucę jakieś zdjęcie na którym będę odstrzelona,to wbiję mu tym szpileczę jeśli je zobaczy.To myślenie mnie przeraziło,bo nie chodzi o to żeby koncentrować się na ex i myśleć jakie by tu mu się zdjęcie spodobało i jak na nie zareaguje,bo wtedy myśli cały czas są na nim skupione.Rzecz w tym żeby odciąć ten sznurek i przyzwyczajać się do życia bez niego.Także wiedziałam,że trzymanie go w znajomych do niczego dobrego nie prowadzi.A nawet czysto teoretycznie zakładając wersję,że któreś zdjęcie zrobiłby na nim takie wrażenie,że odezwałby się do mnie,to przecież i tak bym nie mogła wejść znów w relację z kimś kto mi walnął,że związku nie będzie i odszedł.To by było bardziej niż głupie z mojej strony.Gdyby kochał i by mu zależało na mnie,to by zrobił wszystko żeby ze mną być,a stało się wręcz przeciwnie - przez ostatnie miesiące zrobił wszystko żeby ze mną nie być i żadne zdjęcia na fb tego nie zmienią.

Ja mam odmienne zdanie - wypalone uczucie do partnera nie jest jednoznaczne gdy stoisz przed nim i chcesz mu zakomunikować, że to koniec. Pojawiają się wątpliwości, sentyment, szkoda tych wspólnych chwil. Stoisz przed osobą, do której uczucie się wypaliło a jednak masz wątpliwości, czy nie można tego na nowo rozpalić. Łatwiej jest zerwać, gdy partner wyrządził Ci krzywdę niż wtedy, gdy Tobie przestało zależeć.
Nie miałam jeszcze sytuacji, w której zerwałabym z zimną krwią i poszła do przodu bez ani chwili zastanowienia, żalu, smutku. Nawet jak pożegnałam zdradzacza to bolało, z toksykiem było tak samo. Po prostu gdy oni wyrządzili mi krzywdę to łatwiej podjęłam decyzję, że to koniec. A boleć - boli

Nie do końca nauczkę - to bardzo uproszczony obraz.
Opisując trzy ostatnie miesiące związku to był czas kiedy u mojej siostry zdiagnozowano nowotwór, mój ex zaczął mnie poniżać jeszcze bardziej z tego tytułu twierdząc, że jestem "upośledzona genetycznie", odsunął się ode mnie gdy ja szalałam z rozpaczy, nie pojechał nawet ze mną do szpitala. Gdy się widywaliśmy to tylko się kłóciliśmy. Ja zarzucałam mu brak wsparcia, miałam dość jego poniżeń, tego, że nie mogłam na niego liczyć. Widziałam po nim, że się odsuwa ode mnie, ale nie podejmował decyzji o rozstaniu. Zaczął mi zarzucać, że go ograniczam, że on potrzebuje kontaktu z innymi dziewczynami, chce imprezować. Edyszka ja wówczas czułam, że muszę się ratować, bo jeśli dalej będzie mnie tak poniżał, upokarzał, olewał to psychicznie wykończę się. To tak bardzo bolało, bardziej niż całe rozstanie. Ta świadomość, że mogę stracić siostrę, ten strach i całe upokorzenia z jego strony. Chłód zamiast wsparcia, stwierdzenie, że jestem upośledzona, że dobrze się stało bo w sumie on mojej siostry nigdy nie tolerował, bo niby mnie nastawiała przeciwko niemu. Takie słowa padły. On życzył jej śmierci, a jednocześnie ja czułam jakby mi serce wyrwał. Ja ze strachu umierałam a on chciał poznawać nowe koleżanki, które były "bez kompleksów, lepsze, uśmiechnięte itp itp".
Zerwałam z nim, ale wcześniej powiedziałam, że nie byłoby tej sytuacji, gdyby się starał. Nie oczekiwałam cudów, tylko podstaw: szacunku, wsparcia, wierności. Miałam trudny okres w życiu na co on stwierdził, że ze mną wiążą się tylko problemy. Więc, gdy powtórzył, że chce mieć kontakt z innymi dziewczynami, imprezować to oddałam mu wolność, powiedziałam dobrze idź i baw się.
Nie wierzyłam w rozstanie, bo pamiętałam to jaki był na początku. Jak "szalał" za mną. Liczyłam, że znikając na kilka dni z jego życia uświadomi sobie co/kogo stracił. Nawet w ciężkich chwilach starałam się zapewnić mu wsparcie, dbałam o niego, byłam czuła. Myślałam, że będzie mu brakować mnie.

Ja nie pomyliłam się co do decyzji, wiedziałam, że dalej nie może być tak jak było. Pomyliłam się, bo miałam nadzieję, że on się zmieni. Nigdy tego nikomu nie powiedziałam, tego, że był taki podły aby życzyć śmierci. Nawet pisząc na forum decyzję o rozstaniu motywowałam chyba bardziej chęcią dania mu nauczki, może tak czułam się po rozstaniu. Życzyłam mu aby nowy związek się nie udał, aby życie dało mu nauczkę, żeby odczuł na własnej skórze co stracił. Moje nadzieje okazały się złudne. Ani on się nie zmienił, ani "karma nie wróciła". Myślę, że gdybym nie podjęła decyzji o rozstaniu to on mógłby sam odejść niedługo później. Widziałam, że się odsuwał, zwłaszcza po tej wiadomości o nowotworze mojej siostry. Przeraziło go widmo obowiązków, mojego stanu "płacząco-jęczącej", a on chciał się bawić. Mniej więcej w tamtym okresie skończyła się też jego agresja fizyczna wobec mnie i przejawy zazdrości.

Nowotwór był wykryty we wczesnym stadium, jednak jego rozległość wymagała przeprowadzenia mastektomii.

Chyba jestem masochistką, bo znosiłam wszystkie jego obelgi, agresję, ubliżanie a ocknęłam się gdy skala tych zachowań przeniosła się na moją rodzinę. Miałam nadzieję, że zrozumie, przeprosi, zmieni się, dlatego sposób w jaki traktuje obecną dziewczynę boleśnie mnie poraził, bo takiego traktowania właśnie oczekiwałam od niego. Czasami zastanawiam się ile w tym prawdy a ile pozorów? Odpowiedzi jednak nie znajdę na to pytanie. Zdarzają się jeszcze dni, kiedy mam ochotę mu życzyć wszystkiego co najgorsze. Ale szybko stawiam się do pionu. Nie ma sensu go nienawidzić. Jeśli życie kiedyś sprzeda mu kopa to i tak nie wpłynie to na moje życie. Jednego jestem pewna, on nigdy nie zrozumie co mi zrobił i nigdy za to nie przeprosi. Nie ma na co czekać - ruszyłam więc dalej.

Lepiej bym tego nie opisała. Tez juz ide do przodu, bez czekania na zemste czy te nagly ruch z jego strony.
Mam nauczke na cale zycie. Wybor nowego partnera w dalekiej przyszlosci  na pewno nie bedzie na podstawie "motylkow w bruszchu", jaki to on dobry , sympatyczny i zdolny. 
Od dzis wazna jestem ja
Miejmy nadzieje ze takie nastawienie bede miała jak najdluzej , boje sie ze jak tylko wroce do Polski na stare smieci odwidzi mi sie

Dziewczynie nie ma mnie zaledwie kilka dni a jak sie rozpisalyscie

Widzialam wlasnie jestem z Cb dumna jak sie trzymasz? Ja z poczatku wchodziłam mimo blokady ex z konta siostry ;D teraz nie zagladam, nie chce sobie humoru psuć byle kim
Wyjezdzam w sobote, ze wzgledu na ciaze musze robic dluzsze przerwy wiec w domu bede w niedziele

Hej Kochane dziewczyny !

Wasze posty uratowały mi wczoraj życie. Moje wątki przechodzą jakoś obojętnie, tak, że to jeszcze ja czuje się winna.

Czytam wszystko co przeżywacie i jestem dokładnie w tym samym punkcie, a raczej
na samym początku góry lodowej.

Nie wiem co mam ze sobą zrobić, moje życie się skończyło z powodu mojego zaniedbania. Potrzebuje wsparcia a czytając
Wasze posty byłam w szoku jak obcy ludzie mogą sobie pomóc. Chciałabym przeskoczyć ten etap, zasnąć i obudzić się
za pół roku lub rok jak już będzie po wszystkim.

Jestem już 2 miesiące po rozstaniu a mimo to dopiero od wczoraj... Przez ten cały czas byłam łudzona na różne sposoby,
że coś się jeszcze może zmienić. Jak sobie radzić w momencie kiedy Wasz facet nie był draniem czy toksycznym dupkiem?
Kiedy jego dobroć aż cieknie i nie piszę tego w procesie idealizacji. Jak sobie radzić, kiedy wiecie, że to Wy nawaliłyście
i wiecie, że czasu nie można cofnąć ?

Uwazam za duze szczescie, ze moglam poznac tutaj wszystkie dziewczyny

Taniejedyna nie da rady jeszcze wszystkiego u was naprawic?

Na wstępie dziękuje Ci, że chciałaś zagłębić się w mój temat.

Jak to jest, że dla nich to nic nie znaczy... gdyby jeszcze to był TYLKO sex to może by mnie to teraz tak nie bolało.
Ale były też wieczory bez, wino, film. Słuchaliśmy NASZYCH piosenek, tańczyliśmy, spacerowaliśmy.
Potrafił objąć mnie ramieniem i powiedzieć, że najważniejsze to mieć odpowiednią osobę przy sobie.

Może i trochę go idealizuje - ale wiem, że ten człowiek nie ma nic za uszami. Jest dobry i szczery.
Ale dzisiaj zrozumiałam dwie rzeczy.

1. Miał wszystkie "profity", które przynosił mu ten związek. Mnie, rozmowy, pociechę, sex, docenienie,
pocieszenie, przedsiębiorcze plany, rozmowy, pomysły, spotkania firmowe. Gdybym tego nie urwała
( kazałam mu obiecać, że nigdy więcej nie spotkamy się w sprawach poza firmowymi ) to on nigdy nie odczułby
mojego braku. To coś co wiele osób próbowało mi powiedzieć, lecz ja nie rozumiałam.
Jak to mi ktoś powiedział, że jeśli kiedykolwiek coś by miało z tego być i jeśli pary się  schodzą to musi minąć
co najmniej kilka miesięcy. Ty swoją lekcję masz teraz, on dopiero będzie ją miał - kiedy zacznie spotykać na swojej
drodze dziewczyny, które nigdy nie dorównają naszej relacji psychicznej, która była budowana długo ale z powodzeniem.

2. On od początku związku chciał mnie przerobić na swoją matkę. Zostało to nawet głośno powiedziane, o czym dowiedziałam
się nie dawno. Wywodzi się z domu, który prowadzi Pani idealna. Czyli nie akceptował MNIE tylko swoje wyobrażenie,
że mogę się stać taka jak ona. On chciał tylko ciepłego, rodzinnego, posprzątanego domu. Mnie nikt wcześniej
tego nie nauczył, musiałam budować wszystko od podstaw. Czy to nie jest tak, że każdy ma wyobrażenie swojego związku
ale zakochujemy się, akceptujemy drugą osobę i ten obraz nie jedna osoba musiała zburzyć ? Skoro kochamy kogoś
to nie chcemy go zmieniać, czyż nie ? Na każdym kroku czułam, że nie podołam, że mogę to zrobić ale nie w takim stopniu.
No bo jak można być kurą domową, dziwką w łóżku i panią prezes jednocześnie ? Co najmniej jedno tutaj odpada.
Może to z góry było stracone, tylko ja tego nie widziałam ? Zawsze czułam, że tam nie pasuje, że jestem za słaba, że jestem
z beznadziejnego domu a trafiam w miejsce, gdzie wszyscy są szczęśliwi, ciężko pracują, nie ma problemów, rozwodów,
zawsze jest idealnie nakryte do stołu a z podłogi można jeść... Może przez własne myśli " nie jestem OK" chciał to udowodnić ?

Dlaczego spotykając kogoś kto ma wszystkie cechy, które Wam odpowiadają, których szukałyście zwyczajnie się tego nie docenia ?
Tylko dlaczego ja ciągle doszukiwałam się defektów. A bo mogłabym mieć przystojniejszego, a bo robi to źle, dużo gada mało robi
i tak w kółko.

I dlaczego mając go na wyciągniecie ręki nie chciałam go a teraz oddałabym i zrobiłabym wszystko, żeby mieć to z powrotem ?
Dużo pracy nad samą sobą przede mną...

Nie ma za co

Mój ex też wiele powiedział i wykonał wiele gestów.W przypadku niektórych facetów podniósłe słowa i gesty nic nie znaczą.

Bez wątpienia idealizujesz

Dla własnego dobra nie żyj nadzieją,że zejdziecie się za kilka miesięcy,a on nigdy nie spotka kogoś z kim by zbudował coś trwałego.

No widzisz,nie kochał ciebie tylko swoje wyobrażenie.Ty to ty.Ani ty,ani nikt inny nie będzie jego matką.

Sama twierdzisz,że tam nie pasowałaś,czyli jak my wszystkie bagatelizowałaś sygnały świadczące o tym,że to się nie uda.

Bo tak działa ludzki umysł.Bardziej chcemy czegoś czego mieć nie możemy

Dziewczyny, dziwnie się czuję. Wiecie co? Ciężko mi iść do przodu nie patrząc jednocześnie na rozwój związku mojego exa. Ja nadal sama, leczę się i próbuję ustawić do pionu. On - trzy lata świetlne przede mną. Mieszka już ze swoją obecną dziewczyną, miłość kwitnie. Coś mnie podkusiło i weszłam na jego fb - (brawo ja!) udostępnił publicznie zdjęcia z uroczych romantycznych kolacji, które on przygotował, zdjęcia z wesela, na które przecież mieliśmy wybrać się razem i zdjęcia z 25 rocznicy ślubu u jej rodziców. Cała jej rodzina, wystawne przyjęcie i on taki uśmiechnięty - zawsze o tym marzył. Przygniotło mnie to wszystko, choć jestem pewna, że do niego nic nie czuję, nie jestem zazdrosna o obecną dziewczynę. Boli mnie to, że moja rodzina nie była odpowiednia, przy mnie nie trwał, gdy go potrzebowałam. Ja nie mogłam zapewnić mu bogatego życia rodzinnego z mojej strony. Moi rodzice nie urządzają imprez, jedna siostra chora, druga za granicą. Widziałam komentarze u niego na fb, ma bardzo dobre stosunki z siostrą obecnej dziewczyny. Mojej siostrze życzył śmierci. Boli mnie to wszystko, bo czuję, że nie mogłam mu dać tego, czego oczekiwał. Znowu czuję się gorsza. Że on ma satysfakcję, że dobrze zrobił, że nawet mnie nie przeprosił.
Boli mnie ta sielanka w jego życiu, podczas gdy ja czuję się jakbym dopiero skończyła bieg po polu minowym. Czuję się tak, jakbym była z niższych warstw społecznych niż jego obecna ( w sensie majątkowym to pochodzę z ubogiej rodziny a ona z jednej z bogatszych w mieście). Gdzieś tam z tyłu głowy liczyłam, że może mu się nie uda ten związek, bo był takim popapranym deklem a tu cud, miód i fajerwerki. I gdzie ta sprawiedliwość? Jak ja mam walczyć z tymi emocjami?

Mnie za chwile czeka to samo... za 2 tygodnie jest wesele, na które zabierze pewnie swoją nową koleżankę.
Zabierze ją do rodziny, która jeszcze przed chwilą była moja. Albo nigdy nie była...

Z rodzinnością wiem co czujesz Kochana. Ja pochodzę z rozbitego domu, on zaś ma idealną rodzinkę
od pokoleń. U mnie nie ma mowy o imprezach rodzinnach, uroczystościach. Każde święta to parodia.
Dziękuje tylko za cudowne rodzeństwo, z którym staram się stworzyć rodzinę na nowo.
U niego ? Co sobota rodzinny grill, święta tak odstawione, że głowa mała. Cudowna, trzymająca się razem
rodzina. Ciągle czułam, że tam nie pasuje... Że będą patrzeć na mnie przez pryzmat mojej.

Będzie dobrze dziewczyny ! To oni wybrali życie bez nas lub chcieli wejść w nową relację. Ponad to,
my też dla swoich ex robiłyśmy rzeczy, których nie zrobiłybyśmy dla swoich exex, czyż nie ?

Każdy związek nas czegoś uczy, czego innego wymaga i wnosi nas na wyższy level. Pomyśl, że minie trochę
czasu i będziesz przygotowywała cudowną kolację dla swojego przyszłego męża

Uwielbiam chwile przypływu takich mądrych myśli... za chwilę będę wyć w poduszkę.

A największym błędem jaki zrobiłam ja to zamieszkanie kilka pięter niżej. Nie rozumiałam wcześniej,
że jedyną drogą ratunku jest całkowite odcięcie. Całkowicie nie dam rady bo razem pracujemy, ale mogłam
chociaż przeprowadzić się kilka bloków dalej, ale nie. Głupia i uparta, zakochana po uszy kretynka...
Musimy dać radę !!!

Nie zazdroszczę... z doświadczenia wiem, że takie momenty bolą najbardziej.

Rodzina mojego ex nie patrzyła na mnie przez pryzmat mojej rodziny. Tylko mój ex miał z tym problem. Jego rodzice raczej byli zachwyceni, że wybrał taką partnerkę, która sama na wszystko zapracowała. Zresztą nie jestem typem księżniczki i jak trzeba było wykonać jakąś pracę u niego w domu to chętnie to robiłam razem z jego mamą i jego siostrą. Tak jakbym robiła to sama dla siebie. Mimo postawy "służę pomocą" nigdy nie czułam się tam jak "u siebie", jeśli miałam z czegoś skorzystać. Krępował mnie ten cały splendor. Nie byłam też nigdy typem "duszy towarzystwa" na imprezach rodzinnych, wstydziłam się, nie byłam tego nauczona.

Chciał wejść w nową relację, więc on ma bajkę a ja pokłosie. Nauczył się na mnie (królik doświadczalny Karinka w tym momencie wita wszystkich czytelników) jak nie traktować kobiety, więc teraz ma nową, idealną partnerkę z bogatą i idealną rodziną i ... "żyli długo i szczęśliwie". Amen.

@Edyszka tak chcial mi dokopać zawsze podczas kłotni. Wejsc sobie na głowę nie pozwoliłam ale za to zrujnował totalnie moją samoocenę.

hej ,jestem nowa w tym watku ....

dtoknela mnie zdrada  na pol roku przed slubem, zwiazek trwal 10 lat.... oszukiwal mnie przez 3 miesiace,poznajac kolezanke z pracy .... pozniej do niej odszedl, po kilku miesiacach chcial wrocic...

mija 6 miesiac od zerwania , a od trzech dni jest tragicznie placze..... nie wyobrazam sobie ze on wybral kogos innego i jest z kobieta z ktora mnie zdradził
chcial wrocic,rozmawial, blagal...dalam mu szanse aby sie wykazal...a z a kilka dni znowu watpliwosci... czy on da rade ,bo z nia pracuje codziennie, bo nie wie czy mozna po czyms takim odbudowac zwiazek.... ale ze jakiej decyzji nie podejme,to on wie jedno,ze  bedzie za mna  tesknil do konca zycia

szarpanina trwala 1,5 miesiaca
teraz sie nie odzywa ponad miesiac,wiem ze wrocil do niej

nie umiem sie z tym pogodzic

Kobiety są emocjonalnie i podatne na krytykę faceta,którego kochają.Spada nam samoocena gdy facet od nas odchodzi i wtedy nawet piękna,inteligentna kobieta myśli sobie MOŻE GDYBYM BYŁA ŁADNIEJSZA,MĄDRZEJSZA,FAJNIEJSZA...No,a w twoim przypadku kiedy ex ewidentnie ci wmawiał,że jesteś taka,siaka,owaka to normalne,że samoocena zostaje zrujnowana.

Wątpliwości czy da radę i czy można to odbudować miał on czy ty?Bo nie zrozumiałam tego fragmentu.W każdym razie bardzo bolesna sprawa.Pół roku przed ślubem...i po dziesięciu latach związku.Ja nie potrafiłabym wrócić do człowieka,który by mnie zdradził.Jeśli ktoś zdradził,to oznacza,że ani wystarczająco nie kochał,ani nie szanował.Jeśli zrobił to raz i już pokazał,że jest do tego zdolny,to kto wie czy kiedyś znów by tego nie zrobił.Zawsze byś już czuła niepewność i brak zaufania.To nie miałoby sensu.

KLIN KLINEM...Pocieszanie się kimś,to nie jest metoda,żeby dojść do siebie po rozstaniu,tylko próba przelania uczuć z jednej osoby na drugą,żeby o tej pierwszej nie myśleć.Wiele razy tu pisałam,że nie polecam tego,tym bardziej że można komuś zrobić krzywdę.Czułaś się super bo złapałaś z tym chłopakiem fajny kontakt i nie wiem czy świadomie,czy podświadomie ale zapewne myślałaś,że on zajmie miejsce byłego,które aktualnie jest puste i bolesne.Było fajnie,bo głowę zajęłaś innym facetem i nie myślałaś tak o byłym,ale spotkałaś się z tym chłopakiem i ups...niezbyt ładny,nie twój typ,daleko mu do byłego i wrócił dół.

Wiem,że to zapewne teraz dziwnie zabrzmi,ale dla ciebie lepiej,że jest z nią,a nie z tobą.Jesteś teraz w emocjach,ale gdybyś trzeźwym okiem na to spojrzała,to byś sama powiedziała,że nie chcesz faceta,który cię zdradził i który po tym wszystkim jeszcze mota się pomiędzy dwiema kobietami i nie wie czego chce.Jesteś ważna,zasługujesz na szczęście i nie daj się sprowadzić do roli rezerwowego.Niech spada.Ty sobie ulozysz życie z kimś,kto będzie na ciebie zasługiwał.