Nie moge sobie poradzić, brak sensu życia - Netkobiety.pl

Hej emczii,rzadko tu bywasz ostatnio więc myślałam,że już lepiej u ciebie,ale rozumiem że nie?

Gary napisał/a:

Koszty są ogromne... np. można stracić wiele lat życia, albo cierpieć wiele lat. Ale jak ona chce znowu wrócić do swojego męża, to jak się jej tego zabroni, to ona przez resztę życia będzie żałować, że tego nie zrobiła. Dlaczego nie pójdzie swoją drogą? Dlaczego rozmawia z teściową? Dlaczego chce, aby on do niej wrócił?

Dlatego,że teraz jest w amoku wywołanym przez uzależnienie emocjonalne od męża i choćby milion osób próbowało ją przekonać żeby odcięła się od tego człowieka i poszła własną drogą,to i tak tego nie zrobi,bo emocje biorą górę nad rozsądkiem.Monia,nie będę o tobie pisała w osobie trzeciej,bo na pewno przeczytasz ten tekst więc uwaga - może faktycznie powinnaś wrócić do męża..

Gary napisał/a:

Edyszka napisał/a:

Dlatego,że teraz jest w amoku wywołanym przez uzależnienie emocjonalne od męża i choćby milion osób próbowało ją przekonać żeby odcięła się od tego człowieka i poszła własną drogą,to i tak tego nie zrobi,bo emocje biorą górę nad rozsądkiem.Monia,nie będę o tobie pisała w osobie trzeciej,bo na pewno przeczytasz ten tekst więc uwaga - może faktycznie powinnaś wrócić do męża..

No właśnie... Bo związek to taka róża... Ona była nie podlewana, zwiędła i trochę zgniła w tym wazonie, główka jej opadła... I teraz pytanie czy zacząć o nią dbać, bo może ta róża się na nowo odrodzi, czy już ją na śmietnik wyrzuć. Na śmietnik szkoda, bo przecież jeszcze nie zgniła do końca, jest cień nadzieji. Dlatego jest tendencja, aby o nią zacząć dbać, aby ona całkiem do końca zgniła, albo zwiędła. Dopiero taką martwą różę, któ©a nawet różą już nie jest wyrzuca się na śmietnik.

Są osoby o mocnej osobowości, które wyrzucą na śmietnik różę która nie całkiem umarła, bo wiedzą, że nie uratują już tego kwiatka. Inni muszą jeszcze powalczyć aby ona całkiem zgniła. Choć pewnie znane są przypadki, kiedy ktoś uratował umierającego kwiatka, ale do tego trzeba dwóch osób i wiele wysiłku. Kwiatek gnił, bo te osoby nie umiały o niego dbać. Zatem osoby muszą się zmienić -- i w tę zmianę ja nie wierzę.

Osobiście wierze i znam przypadki gdzie były zmiany. Byly one pod wplywem jakies sytuacji zyciowej gdzie partner dostrzegl potrzebe zmiany siebie na lepsze i swojego zwiazku. Są jednak one tak rzadko spotykane, ze mozna opisywac je w ksiazkach.
Tak jak piszesz potrzeba do tego dwóch osob , niestety przewaznie jest to jednoosobowa walka.

Eiko napisał/a:

olive-olive napisał/a:

@Gary
Nie wiem jak z mężczyznami po rozstaniu, po kilkuletnim związku, ale u mnie ta wewnętrzna harmonia, porządek został nagle zachwiany. Nie mylić poczucia bezpieczeństwa z materializmem czy zaciągnięciem faceta przed ołtarz. Absolutnie nie.  Chodzi o wewnętrzną równowagę, to poczucie, że się stoi na bezpiecznym gruncie. Aż tu nagle coś się kończy, nagle człowiek jest zmuszony do zmian. Nagle coś tam. I gdzieś się ten grunt zaczyna walić. A nie jest się z kamienia, niestety żeby machnąć na wszystko ręką i tak jakby nic się nie stało, iść i żyć dalej. Choć bardzo bym chciała tak umieć. Dla tego staram się doprowadzić siebie do ładu, nie ładować się np. w kolejną znajomość tylko dla tego, że czuję się teraz samotna i nieszczęśliwa.

Poczucie bezpieczeństwa jest poleganiem na kims, ufaniem . Bez powodu sie nie mowi moja druga polowka. Jak zaczyna tej polowki brakowac nic dziwnego ze czlowiek traci rownowage.

Dużo razy słyszałam, że poczucie bezpieczeństwa powinno się mieć w sobie niezależnie od innych i niezależnie od niczego. Niestety zawsze puszczałam to mimo uszu I właśnie nad tym teraz pracuję. Po pierwsze tylko ja mogę sobie dać szczęście/dać sobie szansę na bycie szczęśliwą. Oraz nad tym żeby zbudować w sobie to poczucie bezpieczeństwa, nie kosztem innych osób lub okoliczności. Zawsze budowałam to wszystko w oparciu o inną osobę. Podświadomie szukałam osób które mi to zapewnią. A potem trach, ludzi nie ma, moje szczęście i poczucie bezpieczeństwa które tak skrzętnie sobie zbudowałam na kimś, zostają rozwalone. Równowaga poszła w las. Od kilku dni skupiam się wyłącznie na sobie. Staram się myśleć pozytywnie i przyjaźnie w stosunku do siebie samej. Siadam z książką na balkonie, patrzę w niebo szukając spokoju i wyciszenia. Muszę przyznać, że to pomaga. Choć uczucie ciężkiego serca dalej się pojawia to np. natrętne myśli o ex zaczęły znikać. Oby to nie było tylko na chwilkę a było oznaką, że jestem na dobrej drodze do zakończenia tego smutnego etapu jakim jest czas po rozstaniu.

Karina.Julia.8 napisał/a:

@Eiko aby pokochać siebie musisz w siebie uwierzyć, przypomnij sobie co jest dla Ciebie najważniejsze, czego oczekujesz od innych. Nie bój się mówić "nie", nie bój się postawić granicy. Nie do każdego będziesz pasować- jesteś przecież wyjątkowa. Poznaj siebie, zadbaj o siebie (i dziecko) - to najlepsza inwestycja i na pewno będziesz miała z tego korzyści:)

Teraz tylko potrzebny czas zeby poznac sama siebie, a to w cale nie jest takie proste jak caly czas spelnialo sie czyjes zachcianki i marzenia. Zapomnialam juz jak to jest skupic sie tylko na sobie

Karina.Julia.8 napisał/a:

@Edyszka podnosisz się z kryzysu?

Nie.Kryzys trwa i to duży kryzys.Nie,nie chodzi o tego nędznego lajka.Polubił mi zdjęcie jak wielu innym osobom i nad tym nie ma się co nawet pochylać i zastanawiać.Co prawda wprowadził mnie tym w chwilową dezorientację i rozbicie,ale tylko dlatego że mam "chorą na ex" głowę więc odebrała to jako reakcję z jego strony i zaczęła iść po nitce do kłębka,czyli był lajk,to za chwilę będzie coś więcej,kolejna reakcja.To były chwilowe fanaberie mojego mózgu.Biorąc to na czystą logikę nigdy takich bzdur bym nie wymyśliła.Wystarczy na jednej szali postawić tekst ZWIĄZKU NIE BĘDZIE,a na drugiej LAJKA żeby nie musieć tego nawet komentować.Po prostu minął miesiąc i wpadłam w głęboki dół.Zapewne dlatego,że wcześniej napędzała mnie złość,gniew,żal do niego,a teraz (może nie całkowicie ale w dużej mierze) te emocje ze mnie wyparowały.Został smutek i wszystko co z nim związane,tęsknota i wielka niesprawiedliwość że to się skończyło mimo tak dużego wysiłku i oddania z mojej strony.

Eiko napisał/a:

Edyszka napisał/a:

Nie.Kryzys trwa i to duży kryzys.Nie,nie chodzi o tego nędznego lajka.Polubił mi zdjęcie jak wielu innym osobom i nad tym nie ma się co nawet pochylać i zastanawiać.Co prawda wprowadził mnie tym w chwilową dezorientację i rozbicie,ale tylko dlatego że mam "chorą na ex" głowę więc odebrała to jako reakcję z jego strony i zaczęła iść po nitce do kłębka,czyli był lajk,to za chwilę będzie coś więcej,kolejna reakcja.To były chwilowe fanaberie mojego mózgu.Biorąc to na czystą logikę nigdy takich bzdur bym nie wymyśliła.Wystarczy na jednej szali postawić tekst ZWIĄZKU NIE BĘDZIE,a na drugiej LAJKA żeby nie musieć tego nawet komentować.Po prostu minął miesiąc i wpadłam w głęboki dół.Zapewne dlatego,że wcześniej napędzała mnie złość,gniew,żal do niego,a teraz (może nie całkowicie ale w dużej mierze) te emocje ze mnie wyparowały.Został smutek i wszystko co z nim związane,tęsknota i wielka niesprawiedliwość że to się skończyło mimo tak dużego wysiłku i oddania z mojej strony.

Edyszka u mnie leci 5 miesiac i mam odczucia jak u Ciebie, odczuwam tesknote i niesprawiedliwosc jednak jest ona wymieszana z nienawiścią. Co bedzie pozniej ?

U ciebie te emocje nie są już takie miażdżące jak u mnie.Miałaś nawet siłę wyjechać za granicę,a mi ledwo co wystarcza sił,żeby z łóżka się zwlec.Zero sił witalnych.Nawet apetytu nie mam.Jem coś tam czasem,bo wiem że muszę jeść,a nie dlatego że jestem głodna.Oprócz tego przez pierwszy miesiąc mało płakałam.Teraz gdybym miała taką możliwość,to pewnie większość dnia bym przeryczała.Nie chodzi o to,że ja nie mogę z rozstaniem się pogodzić.Już to zaakceptowałam.Nie żyję ani nadzieją,ani chęcią żeby on pożałował.Po prostu po miesiącu od rozstania coś mi się z głową porobiło i przez miesiąc trzymałam się dobrze,a po miesiącu jeb z wysokości i to nawet nie ma ziemię,a na beton.

Eiko,wiem kochana że nie jest u ciebie kolorowo.Wiele razy powtarzałam,że ty nie dość że przechodzisz to co my,to jeszcze w tej całej sytuacji jesteś w ciąży.Z jednej strony nie można powiedzieć,że to źle bo to dziecko da ci dużo szczęścia,a z drugiej wiadomo,że świadomość że zostawił cię w ciąży,odszedł do innej i nie możesz na niego liczyć jest dodatkowym obciążeniem psychicznym dla ciebie.

Karina.Julia.8 napisał/a:

@Edyszka podnosisz się z kryzysu?

Nie.Kryzys trwa i to duży kryzys.Nie,nie chodzi o tego nędznego lajka.Polubił mi zdjęcie jak wielu innym osobom i nad tym nie ma się co nawet pochylać i zastanawiać.Co prawda wprowadził mnie tym w chwilową dezorientację i rozbicie,ale tylko dlatego że mam "chorą na ex" głowę więc odebrała to jako reakcję z jego strony i zaczęła iść po nitce do kłębka,czyli był lajk,to za chwilę będzie coś więcej,kolejna reakcja.To były chwilowe fanaberie mojego mózgu.Biorąc to na czystą logikę nigdy takich bzdur bym nie wymyśliła.Wystarczy na jednej szali postawić tekst ZWIĄZKU NIE BĘDZIE,a na drugiej LAJKA żeby nie musieć tego nawet komentować.Po prostu minął miesiąc i wpadłam w głęboki dół.Zapewne dlatego,że wcześniej napędzała mnie złość,gniew,żal do niego,a teraz (może nie całkowicie ale w dużej mierze) te emocje ze mnie wyparowały.Został smutek i wszystko co z nim związane,tęsknota i wielka niesprawiedliwość że to się skończyło mimo tak dużego wysiłku i oddania z mojej strony.

Twój chłopak okazał się Tchórzem.. Myślę, że Cię kochał, ale po latach zauroczył czy zakochał się w kimś innym. Rozstał się z Tobą- podjął taką a nie inna decyzję, ale widać źle się z tym czuł- że podczas tej półgodzinnej rozmowy usiłował przekonać siebie- że to było nic nie warte uczucie- i to uważam za świństwo po tylu latach- Ciebie obciążył za swoją zdradę.  Po 3 miesiącach zadzwonił bo poczuł wyrzuty sumienia za te kłamstwa z pierwszej rozmowy i znowu ten telefon po to, by SOBIE poprawić samopoczucie, pozbyć się wyrzutów sumienia.
Tak więc Kochana Moja- kochał Cię- ale siebie bardziej i podjął decyzję jaką podjął- i niech z nią sobie sam radzi gdy będzie przeglądał się w lustrze.

Ty tymczasem spójrz w lustro i uśmiechnij się, bo zobaczysz tam wartościową, piękną, zdolną do miłości młodą kobietę- i to sobie na lustrze napisz
Kobietę na którą czeka ktoś, kto zje i przesoloną zupę i żadna ciocia nie wpłynie na Twój obraz w jego oczach.pozdrawiam serdecznie.

Cześć dziewczyny,
czytam ten wątek od początku  - codziennie sprawdzam co u Was słychać, jak się trzymacie i  idziecie do przodu. Bo nawet jak robimy milimetrowe kroczki to i tak do przodu. Poczułam dziś potrzebę nie tylko czytania, ale też i napisania. To jest mój pierwszy post na jakimkolwiek forum w internecie, chyba czuję lekką tremę Moja historia jest do bólu standardowa. Prawie pół roku temu, po 7 latach związku rzucił mnie chłopak. Oboje mamy po 26 lat. Drugiego dnia świąt dostałam prrezenty i informację, że to koniec bo w jego życiu ktoś się pojawił i musimy się rozstać, bo nie chce mnie krzywdzić, a chciałby spóbować czegoś nowego. I poszedł w siną dal. Od tamtej pory poza jedną półgodzinną rozmową, w której obwinił mnie o całe zło na świecie, powiedział że nigdy nie kochał i nigdy nie był ze mną szczęśliwy, nie mieliśmy już kontaktu. Po 3 miesiącach zadzwonił tylko powiedzieć że może mi ciężko, bo go kocham, to on może się spotkać i mi wyjaśnić, że kiedyś kochał ale przestał, żebym nie cierpiała za bardzo. I koniec historii. Mija pół roku, ja się obwniam, że w 2012 mogłam uśmiechać się szerzej na weselu u córki ciotki Grażyny, a zupę solić mniej. Nie mogę napisać, że drań mnie skrzywdził, bo na dobrą sprawę nie kochał i odszedł. Historia oczywiście jest dłuższa i bardziej skomplikowana ale chyba musiałabym opowiadanie tu napisać, żeby jakoś to przedstawić. Tylko serce boli a mózg paruje jak piec w lokomotywie, bo czasami ciężko zapanować nad swoimi lękami i uczuciami. Ale wierzę w nas wszystkie, że otrzepiemy kolanka i jak już ruszymy, to nic nas nie zatrzyma.
Eiko, jesteś mega dzielną kobietą. Czytam i podziwiam jak dobrze sobie radzisz

Cześć dziewczyny,
czytam ten wątek od początku  - codziennie sprawdzam co u Was słychać, jak się trzymacie i  idziecie do przodu. Bo nawet jak robimy milimetrowe kroczki to i tak do przodu. Poczułam dziś potrzebę nie tylko czytania, ale też i napisania. To jest mój pierwszy post na jakimkolwiek forum w internecie, chyba czuję lekką tremę Moja historia jest do bólu standardowa. Prawie pół roku temu, po 7 latach związku rzucił mnie chłopak. Oboje mamy po 26 lat. Drugiego dnia świąt dostałam prrezenty i informację, że to koniec bo w jego życiu ktoś się pojawił i musimy się rozstać, bo nie chce mnie krzywdzić, a chciałby spóbować czegoś nowego. I poszedł w siną dal. Od tamtej pory poza jedną półgodzinną rozmową, w której obwinił mnie o całe zło na świecie, powiedział że nigdy nie kochał i nigdy nie był ze mną szczęśliwy, nie mieliśmy już kontaktu. Po 3 miesiącach zadzwonił tylko powiedzieć że może mi ciężko, bo go kocham, to on może się spotkać i mi wyjaśnić, że kiedyś kochał ale przestał, żebym nie cierpiała za bardzo. I koniec historii. Mija pół roku, ja się obwniam, że w 2012 mogłam uśmiechać się szerzej na weselu u córki ciotki Grażyny, a zupę solić mniej. Nie mogę napisać, że drań mnie skrzywdził, bo na dobrą sprawę nie kochał i odszedł. Historia oczywiście jest dłuższa i bardziej skomplikowana ale chyba musiałabym opowiadanie tu napisać, żeby jakoś to przedstawić. Tylko serce boli a mózg paruje jak piec w lokomotywie, bo czasami ciężko zapanować nad swoimi lękami i uczuciami. Ale wierzę w nas wszystkie, że otrzepiemy kolanka i jak już ruszymy, to nic nas nie zatrzyma.
Eiko, jesteś mega dzielną kobietą. Czytam i podziwiam jak dobrze sobie radzisz

(...)Jeszcze nastepne pol roku i bedziemy wszystkie sie tu smialy z byłych

Po siedmiu latach usłyszeć NIGDY NIE KOCHAŁEM I NIE BYŁEM SZCZĘŚLIWY - cudowne uczucie... A zapytałaś go wtedy dlaczego przez siedem lat był z tobą w związku skoro nie kochał i nie był szczęśliwy?

Dziś mi trochę lepiej.Niestety za kilka godzin albo jutro znów będzie masakra.W obecnym stanie tak mam,że o ile mi lepiej,to po pierwsze - tylko minimalnie lepiej,a po drugie - jest to krótkotrwałe.

Ty długo miałaś poczucie niesprawiedliwości,bo nie dość że nie usłyszałaś słowa przepraszam,to jeszcze tuż po rozstaniu paradował przy tobie z obecną dziewczyną i rzucał ci ironiczne uśmieszki.

Ale wiesz co?Ja usłyszałam (tzn.przeczytałam),że przeprasza,że jestem wartościową osobą,że wie że mnie zranił i nie powinno mnie to spotkać.Zapewne wiele kobiet powiedziałoby mi że chciałoby na koniec takie słowa usłyszeć,ale prawda jest taka,że w obliczu rozstania te słowa nie mają żadnego znaczenia.Jeśli ma się świadomość ile siebie i swojego serca dało się komuś,a ktoś mimo wszystko odchodzi,to czy słyszy się PRZEPRASZAM WIEM ŻE CIĘ ZRANIŁEM,czy SPIERDALAJ to i tak,i tak taki sam ból.

Edyszka napisał/a:

Dziś mi trochę lepiej.Niestety za kilka godzin albo jutro znów będzie masakra.W obecnym stanie tak mam,że o ile mi lepiej,to po pierwsze - tylko minimalnie lepiej,a po drugie - jest to krótkotrwałe.Ty długo miałaś poczucie niesprawiedliwości,bo nie dość że nie usłyszałaś słowa przepraszam,to jeszcze tuż po rozstaniu paradował przy tobie z obecną dziewczyną i rzucał ci ironiczne uśmieszki.Ale wiesz co?Ja usłyszałam (tzn.przeczytałam),że przeprasza,że jestem wartościową osobą,że wie że mnie zranił i nie powinno mnie to spotkać.Zapewne wiele kobiet powiedziałoby mi że chciałoby na koniec takie słowa usłyszeć,ale prawda jest taka,że w obliczu rozstania te słowa nie mają żadnego znaczenia.Jeśli ma się świadomość ile siebie i swojego serca dało się komuś,a ktoś mimo wszystko odchodzi,to czy słyszy się PRZEPRASZAM WIEM ŻE CIĘ ZRANIŁEM,czy SPIERDALAJ to i tak,i tak taki sam ból.

Każdego dnia będzie trochę więcej czasu z lepszymi chwilami Aby to była nawet minuta dłużej, to już cała minuta lepszego samopoczucia.  Najtrudniej przejść przez pierwszą fazę dolegliwości fizycznych, a później to oby zwlec się z łóżka i wyjść chociażby po zakupy do warzywniaka. Zgadzam się z Tobą, że w obliczu rozstania i w czasie niedługo po zerwaniu nie ma znaczenia czy usłyszysz przepraszam czy spie****  bo boli cholernie i tak i tak. Usłyszałam to drugie, a jakiś czas później że ma nadzieję że mu wybaczę że poszedł swoją drogą, chociaż nie było to przepraszam, tylko prośba o wybaczenie. Ale mam wrażenie, że jak już trochę się pozbierasz, i za jakiś czas spojrzysz na to zdarzenie z perspektywy, słowa przepraszam i że jesteś wartościowa mogą mieć jakieś znaczenie. Może pomogą obudzić myśli "kurde tak, jestem wartościową, dobrą osobą, spotkało mnie coś bolesnego, ale przetrwałam to i teraz będzie tylko lepiej!" Tak to sobie przynajmniej tłumaczę.

Przeżywając to co Ty w tej chwili ja nie byłam w stanie wyrzucić naszego pierwszego wspólnego zdjęcia. To byla ostatnia rzecz którą mialam od niego. I Ty chyba masz tak z fb. Jeśli nie jesteś gotowa aby go wyrzucić to może sama dezaktywuj konto, aby odpocząć i żeby nie kusiło Cię zaglądanie na jego profil...?

@ Karina,wydaje mi się że każda zakochana kobieta jest w pewnym stopniu uzależniona emocjonalnie od obiektu swoich uczuć.Też byłam uzależniona.Widziałam przez ostatnie miesiące,że nie traktuje mnie w ogóle tak,jakby to robił facet,któremu zależy na kobiecie,a jednak dalej w tym byłam i liczyłam na cud.Nie wiem jakbym się zachowała na twoim miejscu,bo nigdy żaden facet nie podniósł na mnie ręki.Nie mam doświadczenia w takiej sytuacji.Na chwilę obecną nie wyobrażam sobie jakiemuś na to pozwalać,czyli innymi słowy tkwić w takiej relacji,ale kto wie do czego by mnie mogło doprowadzić uzależnienie emocjonalne,które robi spustoszenie w mózgu.Twój ex cię poniżył,ale o ile dobrze pamiętam w momencie kiedy z nim zrywałaś on próbował cię zatrzymać,a ty nie uległaś.Uraziłaś jego ego i dlatego stałaś się tą najgorszą.Jego urażona duma nie pozwoliła mu przeprosić,ale napędziła w chęci zdeptania cię.

Edyszka napisał/a:

@ Karina,wydaje mi się że każda zakochana kobieta jest w pewnym stopniu uzależniona emocjonalnie od obiektu swoich uczuć.Też byłam uzależniona.Widziałam przez ostatnie miesiące,że nie traktuje mnie w ogóle tak,jakby to robił facet,któremu zależy na kobiecie,a jednak dalej w tym byłam i liczyłam na cud.Nie wiem jakbym się zachowała na twoim miejscu,bo nigdy żaden facet nie podniósł na mnie ręki.Nie mam doświadczenia w takiej sytuacji.Na chwilę obecną nie wyobrażam sobie jakiemuś na to pozwalać,czyli innymi słowy tkwić w takiej relacji,ale kto wie do czego by mnie mogło doprowadzić uzależnienie emocjonalne,które robi spustoszenie w mózgu.Twój ex cię poniżył,ale o ile dobrze pamiętam w momencie kiedy z nim zrywałaś on próbował cię zatrzymać,a ty nie uległaś.Uraziłaś jego ego i dlatego stałaś się tą najgorszą.Jego urażona duma nie pozwoliła mu przeprosić,ale napędziła w chęci zdeptania cię.

Edyszka to jest uzaleznienie emocjonalne.
Nie bede wypowidac sie za Karine ale w moim przypadku moj kazda przemoca, fizyczna czy psychiczna wmawial ze to moja wina. Skoro to moja wina to ja musze przeprosic i zrobic wszystko zeby bylo lepiej. Wiesz , jak szczeniak ktory dostanie po glowie a i tak przyjdzie sie lasic. Na sama mysl ze na to pozwalam sprawia ze czuje sama do siebie obrzydzenie.

Karina,wydaje mi się że każda zakochana kobieta jest w pewnym stopniu uzależniona emocjonalnie od obiektu swoich uczuć.Też byłam uzależniona.Widziałam przez ostatnie miesiące,że nie traktuje mnie w ogóle tak,jakby to robił facet,któremu zależy na kobiecie,a jednak dalej w tym byłam i liczyłam na cud.Nie wiem jakbym się zachowała na twoim miejscu,bo nigdy żaden facet nie podniósł na mnie ręki.Nie mam doświadczenia w takiej sytuacji.Na chwilę obecną nie wyobrażam sobie jakiemuś na to pozwalać,czyli innymi słowy tkwić w takiej relacji,ale kto wie do czego by mnie mogło doprowadzić uzależnienie emocjonalne,które robi spustoszenie w mózgu.Twój ex cię poniżył,ale o ile dobrze pamiętam w momencie kiedy z nim zrywałaś on próbował cię zatrzymać,a ty nie uległaś.Uraziłaś jego ego i dlatego stałaś się tą najgorszą.Jego urażona duma nie pozwoliła mu przeprosić,ale napędziła w chęci zdeptania cię.

Jak tak czytam wasze posty to sytuację miałam podobną do Edyszki, mam na myśli jakiś rodzaj walki o związek i nadzieję, że się poukłada, a jak czytam to co pisze Karina o kochaniu wyobrażenia, o tym , że myślała że znaczy dla niego tyle co on dla niej też odnajduje w tym siebie. Totalne pomieszanie z poplątaniem  i dziś dół jak rów mariański

Też mam takie przemyślenia, że każda zakochana kobieta jest w pewnym stopniu uzależniona emocjonalnie. Mocno się nad tym zastanawiam ostatnim czasem, próbując sobie tłumaczyć rozstanie. Zastanawiam się  gdzie jest granica pomiędzy miłością a uzależnieniem emocjonalnym.

Karina.Julia  w twoim przypadku zrobiłaś to co było dla Ciebie najlepsze, bardzo dobrze, że miałaś siłę o siebie zawalczyć, że żądałaś przeprosin, kłóciłaś się o swoje racje. Zaliczyłaś się do drugiej grupy zrywających, tych którzy żałują. Żałowałaś przez pierwszy czas, a później zdałaś sobie sprawę, że to było dla Ciebie wybawienie. Wyciągnęłaś z tego wnioski i jesteś bogatsza o życiowe doświadczenie, jak nie dać się traktować i  jeśli spotkasz podobnego osobnika na swojej drodze, czego Ci nie życzę, lampki ostrzegawcze będą odpalać się jak na choince.
Jak tak czytam wasze posty to sytuację miałam podobną do Edyszki, mam na myśli jakiś rodzaj walki o związek i nadzieję, że się poukłada, a jak czytam to co pisze Karina o kochaniu wyobrażenia, o tym , że myślała że znaczy dla niego tyle co on dla niej też odnajduje w tym siebie. Totalne pomieszanie z poplątaniem  i dziś dół jak rów mariański

Ja miałam cały czas przed oczami wizerunek mojego byłego,taki jakim był na początku związku czyli kochający,starający się,czuły,opiekuńczy i te inne bla bla ble.To nie trwało długo.Dość szybki to ja zaczęłam dawać z siebie o wiele więcej niż on.To ja byłam tą kochającą,czułą,wspierającą,pomagającą,a on z biegiem czasu dawał z siebie coraz mniej.Przez ostatnie miesiąca,to już ślepy by zauważył,że on ma mnie gdzieś,a ja dalej się oszukiwałam i ciągle miałam przed oczami tego Łukasza jakim był kiedyś i walczyłam,żeby znów było jak kiedyś

Edyszka napisał/a:

Ja miałam cały czas przed oczami wizerunek mojego byłego,taki jakim był na początku związku czyli kochający,starający się,czuły,opiekuńczy i te inne bla bla ble.To nie trwało długo.Dość szybki to ja zaczęłam dawać z siebie o wiele więcej niż on.To ja byłam tą kochającą,czułą,wspierającą,pomagającą,a on z biegiem czasu dawał z siebie coraz mniej.Przez ostatnie miesiąca,to już ślepy by zauważył,że on ma mnie gdzieś,a ja dalej się oszukiwałam i ciągle miałam przed oczami tego Łukasza jakim był kiedyś i walczyłam,żeby znów było jak kiedyś

Ja też miałam ten obraz, urojony obraz mojego idealnego exa. Uwaga Edyszka, upływający czas wybieli Ci jeszcze bardziej wspomnienie przeszłości... Nie ruszysz do przodu oglądając się za siebie. Nic nie mogę poradzić na stan, w jakim się znajdujesz. Musisz uwierzyć mi na słowo, że to minie. Nie pielęgnuj żalu. Tutaj sprawdzi się powiedzenie "było - minęło". Tego co było już nie zmienisz, a grzebiąc w przeszłości pielęgnujesz w sobie krzywdę. Tak, ja wiem, starałaś się a on nie. Powiedz "trudno", żyj dalej. Nie może dotykać Cię to co się już wydarzyło, bo urośnie do rangi traumy.

oj dziewczyny a ja chyba zaraz pęknę ze śmiechu. Siedzimy w barze z koleżankami a tam kto? Mój ex z kolegami (i chyba zaraz jego laska dotrze z tego co usłyszałam). No wiecie co? Przecież on doskonale wie, że w środę po pracy zawsze się spotykam tutaj z dziewczynami.
Ten to chyba chce mi humor zepsuć...

Eiko napisał/a:

Karina.Julia.8 napisał/a:

oj dziewczyny a ja chyba zaraz pęknę ze śmiechu. Siedzimy w barze z koleżankami a tam kto? Mój ex z kolegami (i chyba zaraz jego laska dotrze z tego co usłyszałam). No wiecie co? Przecież on doskonale wie, że w środę po pracy zawsze się spotykam tutaj z dziewczynami.
Ten to chyba chce mi humor zepsuć...

Podziwiam....ja bym chyba wyszła

Chwilę mogłam ich obserwować i wiecie co? Oni bardzo pasują do siebie a ja czuję ulgę. Dziewczyna pewna siebie, dusza towarzystwa. Lubi się napić tak jak on. Jestem pod wrażeniem, bo naprawdę myślałam, że on nie ułoży sobie życia. A teraz się cieszę i jednocześnie czuję się WOLNA! Euforia mnie rozpiera. Jakoś stał się dla mnie obcy, nie robi na mnie to już żadnego wrażenia.