Załamana - mąż alkoholik, rozstanie, małe dziecko... - Netkobiety.pl

Myślę że jakiekolwiek produkowanie się w tym wątku nie ma już sensu i tracicie energię.
Nicole podjęła już decyzję.
Stawiam 1000 do 1 że wróci do męża a mimo iż on nie rzuci picia.
Ma tak silna potrzebę bycia współuzależnioną że naprawdę nie interesuje jej dobro własnego dziecka.
Bycie współuzależnionym to też wygoda. Tak jak alkoholikowi nie chce się leczyć bo wygodnie mu pić, tak współuzależnioną Ncile sobie przecupnie koło swojego alkoholika i do końca życia będzie robiła za ofiarę.

tak zjedźcie mnie z góry na dół. Jestem dda i współuzależniona i ciężko mi to znosić. Nie mam w nikim oparcia prócz mamy, a w głębi duszy jeszcze kocham. Nie udawać że nic sie nie stało, nie umiem byc maszyną, robotem, nie czuć nic... Córka ma z nim super kontakt a on jeszcze manipuluje - popatrz co zrobiłas, ona mogłaby miec mame i tate razem a ty to zniszczyłaś...

Nicole to nie reaguj na agresywnie zjezdzajace posty.  Jezeli Ci to nie pomaga å tylko doluje to przymknij oko nå ludzka glupote.
Nikt od Ciebie nie wymaga bys cos udawala i przestawala czuc. Pewno ze czujesz dziwne bylo by gdyby bylo inaczej. Oczywiście ze cos sie stalo i dalej sie dzieje i tak chcesz miec rodzine i meza z powrotem. Ale pora uswiadomic sobie ze meza- tego starego - juz nigdy nie bedziesz miala z powrotem.  I to niezaleznie czy podejmie leczenie czy nie.
W momencie kiedy poddasz sie jego manipulacji przegralas. Dasz mu dowod nå to ze problemu nie må. On manipuluje bo walczy o swoj komfort picia. Od Ciebie zalezy czy bedzie go mial z powrotem.
Sluchaj siebie a nie swojego DDA i wspoluzaleznienia.  I chodź nå terapie. Zwatpienia zawsze będą.

Nicole, pamiętaj, że to jest wyłącznie Twoje życie, a to co z nim zrobisz, to Twoja sprawa, dla nas tak naprawdę jest to bez znaczenia. Są tu osoby, które dzielą się własną wiedzą i doświadczeniem, jeśli tak Ci wygodniej, to jak najbardziej możesz sobie te wypowiedzi filtrować, wybierając tylko te, które zgodne są z oczekiwaniami.

Tak sobie jednak myślę, że może należało już na początku dokładnie sprecyzować czego od forum oczekujesz?

Dzięki za wpisy. Ten weekend córka spędza z tatą (ja pracuję), ale zastrzegłam sobie, że na noc ma wracać do mnie, bo mu nie ufam, a nie chcę by pił przy dziecku. Na razie przynajmniej przy niej nie popija, bo córka wszystko mi mówi. Jutro wybieram się na grupę al-anon, mam nadzieję, że mi to pomoże.

działaj spokojnie, grupa jest żyje, są ludzie, jest nadzieja

uśmiech na twarzy, nie powinien zależeć od chmur pomiędzy Tobą a słońcem

jak to mówią, pogoda zawsze jest

jakoś mam w genach, ciemną moc chyba

dorzucę przekornie "doświadczenia tamtych kobiet i ich wnioski po latach zycia z alkoholikami dadzą mi siłe byc moze jakies wskazówki na przyszłość."

będą na pewno pomocne,
nie zwalniają jednak od brania swojego życia w swoje ręce, warto na to uważać

Konsekwencji w działaniu i "uśmiechu"

Pochwaliłam się że jest lepiej a dzis w pracy myślałam, że stracę przytomność. Takie duszności mnie złapały i ból głowy jakby ktoś czaszkę mi sciskal tak nagle. Zupełnie nad tym nie panuję.

Nicole> chwile kryzysu i gorszego samopoczucia z pewnością będą. Ważne by mieć świadomość, że to przejściowe. Olinka słusznie sugeruje wizytę u lekarza. Wygląda jak nerwica.

Dobrze dobrane środki nie będą Cię zamulać, a jedynie wyciszą. Bez recepty możesz już dziś wspomóc się czymś ziołowym, co bez problemu kupisz w aptece. Świetny jest na przykład Valerin - w wersji słabszej lub forte, czyli mocniejszej.

Jesteś odpowiedzialną matką skoro nie dajesz dziecka pod opiekę nietrzeźwemu. Każdy sąd to uzna za słuszne. Dziś sobie tym głowy nie zaprzątaj, na to przyjdzie czas. Dziś spędź z córką pięknydzien, umacniaj Wasze relacje .

Dzis z mężem i dzieckiem jechaliśmy na badania specjalistyczne, bo córka miała zalecone. On wyglądał jak wrak człowieka na kacu, choć twierdzi ze nie pije hehe. Byl goly i wesoły. Zachowuje sie jak czubek, nic nie da sobie powiedzieć. Co alkohol z nim zrobił...kupowałam dziecku dzis buty i ubrania, oczywiście się nie dołoży taki biedny... Dobrze że dziś mam grupę wsparcia...

To jak postępować? Skoro wyprowadzka i odsunięcie się stwarza komfort picia. Natomiast zostanie z czynnym alko również nic nie zmienia, bo on ma i flaszkę i rodzinę. Nie ma dobrego rozwiązania. Zaczynam sie godzić z tym, że byc może nie będziemy już tworzyć pełnej rodziny. Jednak najzwyczajniej w świecie szkoda mi tego człowieka, bo to ojciec mojego dziecka i przeżyłam z nim kawal czasu. On pisze ze tęskni ze chce nas odzyskać ale przecież problem nie znika na pstryk. Trzeźwienie to proces, o ile w ogóle się w jego przypadku rozpoczął.

Idę dziś na grupie. Mąż chyba zaczyna zauważać moja zmianę zachowania. Nie daje się wciągać w manipulacje, nie wierzę w jego klamstwa i sam zaczyna się gubić. Dlatego zas jest etap chcę was odzyskać pitu pitu...

Wczoraj na terapii dowiedziałam się, że mąż nadal rozdaje karty, mimo, ze już go nie kontroluje jak dawniej, odcięłam się fizycznie, to myśli nadal skierowane są wokół alkoholika. Próbuję stosować twardą miłość, ale słabo mi to wychodzi. Uświadomiłam sobie, że moje życie to życie na tykającej bombie. Tylko jakos nie mam siły na złożenie pozwu rozwodowego, bo nie jestem tego pewna. Wiem tylko, że nie chcę wracać do tego co było...

chcesz wracać ale nie do tego co było??

czyli do czego?? co Cię ciągnie??

wpierw chyba trzeba nazwać, do czego Cię NIE POWINNO ciągnąć

do pozwu trzeba dorosnąć, u mnie to 2 lata zajęło!! to jest Twoje "jakoś nie mam siły"
gdzie ponad rok rzeczywiście, nadzieja była

wytrzeźwiałem po to aby osobiście złożyć wniosek, super nagroda co??
jednak obojętność, chłód, ucieczka emocjonalna gdy są możliwości, paradoksalnie gdy ich nie było
były powodem, teraz gdy można, są sposobem

każdy podejmuje decyzje, każdy, nawet nic nie robiąc

tkwienie w zawieszeniu, jest strasznie bolesne,  ludzie pękają

rezygnują w imię własnej "wygody", aby potem obarczać "wyrzutami" winowajcę
to nie jest dobre

zwłaszcza że bardzo krótki, czas, Twój uzależniony, to nawet abstynencji nie powąchał
skoncentruj się na terapii, efekty przyjdą
i gotowość do działań, jakie by nie były
bo co dziś możesz działać, tak naprawdę

jedyne co możesz to robić coś z sobą, żyć
możesz nic nie robić, czyli tkwić w tym
a możesz złamać się i na nowo, w tą samą grę wchodzić

wybór jest zawsze Twój, nikt Ci go nie zabiera,

potrafię sobie wyobrazić, co masz na myśli pisząc "tykająca bomba"

nie odpalać sobie nawzajem, ale i pilnować aby druga strona odpalała Tobie, i to powinna Ci terapia dać

pomyśl, jak możesz coś kontrolować, co samo się nie kontroluje, tak na logikę
szkoda Twojej energii

z tego co obserwuje i piszą, kobiety zdecydowanie różni to od mężczyzn, na tym polu
że mimo problemów potrafią działać, przeciwnie do facetów

działaj, żyj
nie zakopuj się w coś, czego Ci nie potrzeba

kto pyta nie błądzi, to odnośnie co możesz, a co z tego wyjdzie

wstępne ustalenia się dopytuje, a co wychodzi to jeszcze inna sprawa, jednak jakieś zorientowanie się ma

dlatego idź w tą terapię, czy grupę wsparcia,
chodź wydaje mi się że terapia, potem grupy wsparcia, rozsądniej

tym samym dasz czas, do namysłu mężowi, jak go wykorzysta to jego problem, nie Twój, tak naprawdę

póki co sobie wkręcasz, że jest za słaby w związku z czym Ciebie obarczy, i w to wierzysz, temu się przyglądnąć potrzebujesz, tu się rozmijasz z sobą, z prawdą
bez wyobrażeń, bez wyobrażeń

ta toksyna Ci zatruwa, patrzenie, widzenie

mojej sytuacja, to analogia jak u Ciebie
ma to zamierzony cel, ja to akceptuje w imię czegoś dalej,

jak to mówią można wygrywać bitwy, nie wygrywając wojny, chodź to jednostronny bałagan jest
tu przeciwnik szuka przeciwnika na siłę, bo taka gra jest słuszną, i chwalebna

Skoro ma mnie w nosie i robi wszystko żeby mi dokopać, to po co chce żebym wróciła z dzieckiem? Sam sobie radzi, ma pieniądze i mieszkanie, to po co mu wredna czepialska żona? żeby miał komfort picia? W końcu teraz też go ma... Nie ogarniam tego. My już od dawna yliśmy jak obcy ludzie, każdy w innym pokoju spał. Po co to wszystko???

nawet gdybym Ci to wyjaśnił, czy zaakceptujesz swoją część
korzystaj z grupy wsparcia, szczerze

to Ci pomoże, na te i inne pytania znajdziesz odpowiedź
wedle siebie

a gdy już sama będziesz miała jasność, będziesz zapewne w stanie tak o siebie zadbać, aby takie problemy nie rozjeżdzały Ci życia

ważne aby decyzje były świadome, nie dyktowane przez własne wyobrażenia
które są zależne od partnera działań lub ich braku

daj sobie szanse, dasz rade

rozstrzyganie takich spraw odbywa się na sali sądowej, po co wkręcasz się w emocjonalne burze

ktoś tu pisał o alimentacji na dziecko,
to się należy jak ślepej kurze ziarno, złóż wniosek aby zabezpieczyć utrzymanie dziecka
jest to niezbywalny obowiązek do dorosłości każdego z dzieci, aby rodzice utrzymywali potomstwo, oczywiście do pewnego etapu ich życia

nie bój się!!! jednak nie walcz, to tylko trzyma przy życiu mechanizmy współuzależnienia

jak z grupą wsparcia, chodzisz?? to pomaga wyhamować gdy ciśnienie pcha do działania
zawsze to dobre miejsce do powiedzenia co boli, może ktoś ma podobne doświadczenia

działać na opak, trochę ryzykowne, a na pewno kosztowne
pomijam nawet że czasochłonne, tracić czas dziś na to co było, to alko z konieczności albo z rozrzutności można

jak dziecko?, jak opieka nad nim?? może tu warto się zatrzymać

szukaj terapii

"trzeźwymi" to wiesz pojęcie względne jest, to jest właśnie wielki minus
jednak często rozszarpywane "hasło" na różne strony/wyobrażenia

dobre grupy to przeważnie większe aglomeracje, młodsi ludzie, bliższe aktualnym realiom problemy

prawda jest taka, wpatrując się w to, ponad czasowy to problem
a alkohol leje się wszędzie mam nawet wrażenie że po mniejszych miejscach, jest mega większa ciemnota w tym zakresie i zarazem przyzwolenie nie tylko publiczne

"istotę problemu" tymi samymi słowami określi, zarówno świadoma 70 letnia kobieta jak i 30 letnia
także kwestia co tam szukasz, zdrowienia to nawet i lepiej ze starsze, są bardziej świadome, jeśli rzeczywiście kumają "czaczę"

może za szybko się doszukujesz manipulowania dzieckiem, chodź w zasadzie czego można się spodziewać,
zejdź na ziemie, najprawdopodobniej jest w tak zwanym "pijanym myśleniu"

pamiętaj to jest człowiek, mimo iż ponosi odpowiedzialność za słowa i czyny, to jakby nie ON, może to dziwnie zabrzmieć,
nie utożsamiaj jego czynów z jego osobą, wyjdzie Ci to w konsekwencji "inPlus"

"podreperuj się"z w zasadzie musisz, bo 99,9% podążysz do powtórzenia schematów, świadomie tudzież nieświadomie
i wielce prawdopodobne, że przekażesz dziecku, chodź rozumiem że chcesz najlepszego dla dziecka, własne schematy

tak to działa,

i dobrze, warto swoje życie w swoje ręce brać,
jak i dobrze również,  gdy decyzje nie wypływają z przymuszenia do ich podejmowania
mimo że czasem taki scenariusz jest niezbędny, aby ruszyć z miejsca

powodzenia, wytrwałości, pogodności

Nadal mieszkam u rodziców, nie mam na razie innej opcji. Mąż nadal pije, oczywiście zaprzecza. Jego alkoholizm jest w fazie chronicznej. Działam krok po kroku. Przechodziłam już fazy zastraszania z jego strony, brania na litość, grożenia, przymilania się itp. Czasami opadam z sił, ale walczę dla dziecka, staram się nie mięknąć. Uważam, iż w tak krótkim czasie zrobiłam sporo, ale to dzięki terapii i grupie wsparcia. W planach mam przeniesienie kredytu na męża - skoro nie mieszkam w mieszkaniu i rzekomo wszystko jest jego (a nie jest) to niech spłaca sam kredyt. Rozwód, to dla mnie ostateczna decyzja, ale jeszcze do niej nie dorosłam. Skupiam się na znalezieniu lepszej pracy, blizej miejsca zamieszkania, ze wzgl. na dziecko. Pozdrawiam.

Moj maz nigdzie nie chodzi i zaprzecza, ze ma problem. Ciezko mi oswoic sie z mysla ze butelka wygrala z taka wartoscia jak rodzina. To smutne, ale nie mam na to wplywu i jesli ja nie podejme dee, to moge tak tkwic w zawieszeniu wiele lat.

Terapia dla Ciebie jest konieczna. Jak jej nie zrobisz... wciąż będziesz wybierała alkoholików i marnowała sobie życie.

Nicole123 po pierwsze BARDZO Ci współczuję po drugie przechodzę dokładnie to samo! Po krótce : ponad 3lata temu rozstalam sie z gościem z ktorym bylam prawie 5 lat tez okazal sie alkoholikiem do tego nie chciał pójść do "normalnej "pracy celowo mowie normalnej poniewaz byl "artysta" ciagle twierdził ze ma wolny zawod pracuje kiedy chce itd. Co Ci bede duzo mowic po latach awantur, upokorzen ,pijanstwa i nerw pogodnilam sku**** i poczulam ze zyje...poltora roku bylam sama potem poznalam obecnego. .na początku było super wydawal mi sie totalnie inny od tamtego, troszczyl sie,pomagal we wszystkim,uwielbia gotowac wiec rozpieszczal mnie romantycznymi kolacyjkami przy świecach itd..oczywiście często wino lub piwko ale na początku nie widzialam w tym problemu wydawlo mi sie ale chyba bardziej wmawialam sobie ze on nie ma problemu z piciem, ze przeciez jak do kolacji wypijemy wino to nic złego.po pol roku konczyl mi sie wynajem mieszkania w ktorym wtedy mieszkalam więc postanowilismy zamieszkać razem.wprowadzilam sie do niego.na poczatku bylo ok.jeszcze trwal etap "zakochania" wiec klapki na oczach..poza tym nawet jak sobie wypij to zachowywal sie jak "zakochany kundel"zero agresji ..wielkie LOVE..zmienilo sie chyba w momencie jak zaczelam mu zwracac uwagę ze nie podoba mi sie to ze za dużo i za często pije. .wtedy zaczęły sie pierwsze kłótnie, bylo tez tak jak u Ciebie chowanie setek po roznych kątach potem tlumaczenie ze to stare.wychodzenie pod byle prektekstem do auta albo do sklepu po wode a powrot na chwiejnych nogach.więc kolejne awantury. z dnia na dzien coraz gorzej..wreszcie w ub roku wakacje wyjazd nad morze..myslalam ze moze jak zmienimy na troche otoczenie  to wszystko sie poprawi a gdzie tam ..jak bardzo sie myliłam. Wiekszosc czasu na urlopie tez klotnie przez alkohol. Postanowiłam ze jak wrocimy do domu odejdę poki nie jest za pozno..zaraz po powrocie zaczelam zle sie czuc okazalo sie ze jestem w ciąży. Wiec oczywscie euforia i nagla poprawa, łzy szczescia i przez chwile sielanka. Pozniej w czasie ciazy kilka mega awantur umieralam wtedy ze strachu zeby dziecka nie stracić. Na koniec ciazy kiedy prawie 2miesiące musialam przelezec bo groził mi porod przedwczesny bylo duzo lepiej. Dbal ,gotowal wszystko robił. Pił mniej ale pił....później na kolanach klekal przede mna i przyzekal ze sie zaszyje..niestety na obietnicach sie skończyło. Pije!pije prawie codzienne raz jedno piwo raz 4 plus mocniejsze trunki...po alko oczywscie agresja kłótnie raz mnie pchnal w czasie klotni akurat jak trzymalam dziecko na rękach. Szczerze go nienawidzę. Dzis w nocy tez była mega awantura bo zwrocilam mu uwage żeby zmienił pozycję we snie bo chrapie i obudził dziecko a maly pozniej taki marudny ze cala noc chce z cyckiem w buzi spac.jestem juz tym tez wykończona. Nienawidzę swojego życia. Mam fajne radosne, zdrowe dziecko. Zamiast się cieszyć macierzynstwem to mysle tylko o tym jak bardzo nie chcę byc z tym patusem (juz różnych epitetów używam ), ze chcę sie rozstać .marze o tym żeby być sama z dzieckiem ale mnie na to nie stać. Do rodzicow nie wroce bo psychicznie z nimi nie wytrzymam.jestem w sumie w sytuacji bez wyjscia.jest jeden mezczyna w moim życiu a właściwie to byl..kiedyś chwile sie spotykalismy ale tylko jako znajomi ,nie byl moim facetem, nie bylo sexu nic z tych spraw...niedawno po ponad roku napisal do mnie ze to największy błąd w życiu ze mnie wtedy odpuścił,.ze najwieksza jego porazka to to ze nie jesteśmy razem..wie ze mam dziecko ale nie wie ze jestem taka nieszczęśliwa. Napisał tylko ze jak bede miala kiedyś jakiekolwiek problemy to mam dac znac on mi zawsze pomoze..no wiec sie zastanawiam czy to nie jest ten moment. Moze powinnam skorzystac i uciec od tego pijaka przekletego ktory zniszczył mi  psychike????? I mam to samo co Ty jesli chodzi o te nerwy.to sa ataki paniki..po prosru juz stres nas wykonczyl .masakra.
ps.moj alkoholik oczywscie wmawia mi ze to moja wina ze sie klocimy bo zamiast sie zamknac jak jest pijany to sie odszczekuje i stawiam i sama sie proszę. Dzisiaj w nocy zaczal mnie straszyc ze mi tak przypier**** ze mnie zabije.i dzisiaj to juz faktycznie sie mocno wystraszylam.boje sie najbardziej o dziecko naprawdę.

Swoją drogą trochę się dziwię że terapeuta tak Ci powiedział zamiast dodać  Ci skrzydeł tylko Cię podlamal.nie znam  się na tym ale mało to profesjonalne podejście.

Nicole jestem pod ogromnym wrażeniem tego ile osiągnęłaś się w tak krótkim czasie!
Byłam jedną z tych osób które sądziły że pogadasz na forum a nic się nie zmieni.
A tu proszę....
Moja jedyna rada dla ciebie jest taka żebyś dała czasowi płynąć, chodziła na terapię. Bo w zasadzie niczego innego i tak nie możesz zrobić.
Być może twój mąż przestanie pić ale statystyki działają na jego niekorzyść.
Lepiej żebyś pozbyła się wszelkiej nadziei że jeszcze będziesz z tym człowiekiem.
Tym bardziej że po kilku latach picia to i tak nie będzie ten sam człowiek w którym się zakochałaś. Nadużywanie alkoholu zmienia mózg i już nie przywrócisz go do stanu wyjściowego.
Trzymam za ciebie kciuki!

nicol sproboj zobacz czy ma terapie .nieprzekreslaj meza,,ja jestem w podobnej sytuacii jak twoj maz,,na al anon niezastapi,,,,zazn,,niepijacego meza,,bo mimo wszystko ,go kochalas,,on gdy niepije chodzi na terapie i aa,  ma ze soba ciezko ,,jak i ja teraz,,to choroba,,do konca .zycia musze sie pilnowac ale z czasem nieciagnie..zastanow sie czy warto ,,zaufac  bo pozniej moze byc   za pozno,  proboj szczerze porozmawiaj  rzycze wam jak nailepiej  ,,walczcie to wasze zycie...2 niebedzie pozdr czymaj sie

sproboj  mu uswiadomic co ma a co straci bezpowrotnie,,ja nicol teraz ponosze konsekwencje i uwierz  jest tragicznie niemoge wszystkiego ogarniac mam non stop doly ale probuje zone odzyskac  bez powodzenia niestety odbijam sie od muru ,,,coraz mniej mi zalezy ale mam jeszcze nadzieje i to mnie uczymuje rozm z kol z terapii i terapeutka ,,on ma wybor,,tak jak moja iza  ale  ona niedoszczega mojej ciezkiej pracy nad soba  ,,niewiem co robic  ale wiem ze alko  to zlo i smierc rozlozona w czasie..zostac samemu i walczyc,,ze swoim sumieniem,,,proza tragicznego zycia..ale ja  ja chce..choc nieraz sie lamie i rozklejam

nicol zadzw  dan ci num prywatny wymienimy sugestie na zywo 1 i 2 strona

kurde że statystyki na kogoś działają to nie wiedziałem pannapanna c'mon

jeśli o obiektywne przyglądnięcie się problemowi chodzi "nie będzie ten sam człowiek w którym się zakochałaś"

no, a jeśli zacznie "trzeźwieć" to też nie będzie ten sam człowiek
i co wtedy, dzień w dzień bez udziału alkoholu komórki "umierają", też

klasyka współuzależnienia, przywracanie do "stanu wyjściowego", czyli co "cofanie się"??

a zapytam, a co z tym że człowiek się rozwija, że każdy dzień może kształtować, rozwijać
że obecność w życiu to świadomość, uważność......

to do czego wracać, i po co?

sprawa jest prosta, pije znaczy się wszystko jest MNIEJ ważne niż Alko

w życiu wszystko jest możliwe, większość prób "kierowania" kończy się "nie kierowaniem"

Nicole123

jak już pannapanna wspomniała, daj płynąć czasowi,
wszystko jest po coś, terapia, psycholog, idź tym kierunkiem
to jest dobry kierunek

nie trać czasu i energii, na dywagacje, wymiany doświadczeń

do to nie ten kierunek "płynięcia"

Dobrego Spokojnego Czasu

p.s.

za dużo "głaskania dziecka" do zmian nie wskazane, czy w tym stwierdzeniu  ....10 latach wychodzenia... to tylko negatywnością musi trącić