Apel do samotnych pan i panow po30 i dalej - Netkobiety.pl

To faktycznie może Ci jeszcze dopisywać dobre samopoczucie.  Duża buźka. 

To, że Tobie i paru innym forumowiczkom samotność służy nie oznacza, że innym paniom też. Znam masę nieszczęśliwych singielek po trzydziestym roku życia i tylko kilka które są z braku chłopa w domu zadowolone. Babki po przejściach, lesbijki , karierowiczki i typowe samotniczki. Ale w sumie co mnie to obchodzi, każdy sobie żyje tak jak potrafi najlepiej.

Ja to doskonale rozumiem. Nawet na swoim podwórku mam taki przypadek, moja prywatna wieloletnia eks-partnerka. Bardzo zadowolona z bycia singielką. Przez weekend jakiś koleś (ten sam od ponad roku żeby nie było, że puszczalska) z niej nie schodzi a w tygodniu ma święty spokój.

Mi samotność zdecydowanie służy
W końcu - po raz pierwszy w ciągu 33 lat życia - czuję, że żyję

Zresztą nie czuję się wcale samotna i nie używam tego słowa w stosunku do siebie. Ja po prostu nie jestem w żadnym związku obecnie.
Ale nie ma to nic wspólnego z samotnością.
Szczerze mówiąc to jeszcze nigdy w życiu nie było mi tak dobrze jak teraz i korzystam z tego jak mogę.
W końcu na pierwszym miejscu postawiłam siebie, robię coś dla siebie samej, a nie jak do tej pory pracowałam na sukces moich eks-partnerów.

I szczerze mówiąc, wiedząc już jak może być fajnie, kiedy się jest samej, nie myślę o stałym związku.
W sumie odkryłam, że do niczego mi on nie jest potrzebny. Seks mam, przytulanie mam, rozmowy mam, przyjaźń mam - i wszystko inne, co zwykle jest lub powinno być w związku - też mam. I wcale nie dążę do zmiany tego stanu rzeczy

Można żyć szczęśliwie w pojedynkę, tylko trzeba w to uwierzyć. Trzeba się odważyć spojrzeć "samotności" w oczy.
Piszę w cudzysłowie, bo dla mnie singielstwo=samotność to bzdura.
Jestem sama i wreszcie żyję, jak mi się podoba, według swoich potrzeb i wartości. Dla byle związku nie zrezygnuję z tego komfortu.
A samotność? Otacza mnie teraz więcej osób niż gdy mieszkałam z zamkniętym w sobie i niechętnym moim znajomym mężem. Dziś wieczorem zapowiedział się kolega na herbatę, a niedawno dwoje znajomych zasiedziało się u mnie prawie do rana.

Niby wszystko ładnie pięknie... ale rozróżnijmy dwie sytuacje - kiedy się wybiera życie w pojedynkę po NIEUDANYM związku i kiedy jest się samotnym i nigdy się NIE BYŁO w związku.

Ani pierwsza, ani druga sytuacja nie jest do konca nie jest świadomym wyborem. W pierwszym przypadku jest to URAZ pozostały po poprzednim zwiazku (często nieuświadomiony) w drugim jakiś kłopot hamujący umiejętność nawiązywania bliższych relacji.

Nie uważam, żeby te dwie sytuacje można było ze sobą porownywac.

Dla mnie nie jest wiarygodne stwierdzenie "jestem szczesliwa  żyjąc samotnie biorąc pod uwagę jaki był mój eks". Taka "szczęśliwa" samotność jest podyktowana strachem, a nie tym, że jest to lepsza sytuacja sama w sobie.

Nieprawda. Niekoniecznie strachem, choć strachu nie wyklucza. Gdybym była sama wyłącznie ze strachu, byłabym nieszczęśliwa i zgorzkniała. A nie jestem.

Ja się z Tobą zgadzam, nie wierzę, że ktoś faktycznie  z własnego wyboru wybiera samotność.

Gdybym miała do wyboru samotność czy szczęśliwy związek oczywiście, że wybieram to drugie.

Nie chodzi mi o to, że tylko strachem, ale że ten strach jest gdzieś jednak przyczajony.

Czy jesteś pewna, że gdybyś nie miała negatywnych doświadczeń twoj wybór bylby taki sam?

Samotność - szczęśliwa samotność - jest wtedy prawdziwa kiedy jest rownie szczęśliwa co szczęśliwy ZWIĄZEK.

A tak to dla mnie to brzmi jak coś w stylu "Jestem szczęśliwa mając jedną nogę, bo ta, którą mi amputowali bolała mnie tak, że już nie mogłam znieść"

A ktoś zna kogoś, kto obciął sobie zdrową nogę, bo mieć jedną jest rownie fajnie co dwie?

Szczęśliwa samotność jest tylko wtedy, kiedy jest wyborem PIERWOTNYM, a nie efektem złych wyborow w przeszlosci.

Wtedy jest tylko profilaktyką by nie wpasc w bagno po raz drugi.

I to jest ten stan, który blokuje ludzi w stanie "wtornego singlostwa" .- dopiero jak sie ma odwage zaryzykowac, że nastepny zwiazek moze sie rozpieprzyc, ma sie odwage wyjsc ze strefy komfortu, ma się odwagę isiłę psychiczną ryzykować że ZNOWU zostanie się samemu to samotnosc przestaje być szczęsciem, a staje się ograniczeniem

Przynajmniej ja tak to widze patrzac na zachowania własne i znanych mi osob.

A kto tu kogo namawia do obcinania zdrowej nogi albo rezygnowania z dobrego związku? Ale czy urodziłam się bez nogi, czy też zabrakło mi jej później - muszę z tym żyć i do mnie należy wybór, czy to będzie życie w poczuciu niespełnienia, czy będę korzystać z innych możliwości, jakie podsuwa mi los.
Wolę, nie mając tej hipotetycznej nogi, olać, że nigdy nie zagram w futbol, ale np. zdobywać mistrzostwa w koszykówce na wózkach. Wyzbywając się destrukcyjnego myślenia, że to jest "zamiast". Jest inaczej po prostu.
Była jakaś taka przypowieść o wilkach zamieszkujących nasze serca i toczących walkę. Wygrywa ten, którego karmisz.

I nie ze strachu jestem sama, a z braku poczucia, że któryś ze spotkanych mężczyn to "ten", lub braku ich zainteresowania mną. Po cholerę mi ktoś, kto będzie byle tylko był?
Bardzo wiele osób właśnie strach (przed samotnością i odpowiedzialnością za samego lub samą siebie) pcha w pierwsze lepsze ramiona.

Iceni, wybacz, ale mnie zirytowałaś.
Czy ja mam obowiązek mieć chłopa? Jak się znajdzie i będzie fajny, to bardzo chętnie wpuszczę go do swojego życia, ale szukać nie potrzebuję, bo bez chłopa też mam dobre życie.
Żeby nie było... Trochę może i szukałam. Parę razy się umówiłam. Nadal zresztą uważam, że poznawanie ludzi i randkowanie to nie grzech. Uznałam jednak, że nie warto za tym gonić, bo to wyczerpuje emocjonalnie, a skuteczne nie jest.
Nie chcę żonatych lovelasów, zdesperowanych nudziarzy ani facetów, dla których faza poznawania się i budowania bliskości nie istnieje, a tylko tacy, jak do tej pory, mi się trafiali.
Jeden mi się spodobał i nadal podoba, ale z kolei on nie odwzajemnił mojego zainteresowania Został dobrym kumplem, czasami się spotykamy, nawet w domach i koleżeństwo nam wystarcza. Nie jest to koleżeństwo z seksem w bonusie - zaznaczam.
Każdy związek to jakieś ryzyko, owszem, ale są ryzyka z góry skazane na porażkę. Więc masz rację, głupio ryzykować nie zamierzam. Za stara już jestem na marnowanie kolejnych lat dla kogoś niekoniecznie zaraz toksycznego, ale kompletnie mi nieodpowiadającego.

Nie zgodzę się z tym.
Oczywiście, że MOŻE tak być, ale nie zgodzę się, że jest tak w każdym przypadku.
Wiele jest tutaj na forum osób, które przychodzą po sparzeniu się i mówią - nigdy więcej! Nie zakocham się, nie chcę faceta, faceci to świnie.

Ale są jeszcze takie osoby jak ja - które nagle dostały w prezencie od losu totalną wolność
Nigdy tak naprawdę nie byłam sama, zawsze też z kimś mieszkałam.
A teraz w końcu jestem wolna - mieszkam sama, nie muszę z nikim być, nie muszę się do nikogo dostosowywać.
Ba! wysypiam się w nocy - w końcu!
Bo nikt mi nie przeszkadza w łóżku.
Jeśli kiedykolwiek byłabym w związku to rozważałabym spanie osobno - jeny, jaka to wygoda! Człowiek wstaje wypoczęty, nikt ci nie chrapie nad uchem, nie zajmuje twojej przestrzeni.
Wątpię, żebym jeszcze kiedykolwiek z kimś zamieszkala, jeśli już to w bardzo dużym mieszkaniu, żeby mieć osobne, spore przestrzenie.
Seks mam kiedy chcę, wychodzę kiedy chcę, wracam kiedy chcę. Nikt mi nie brudzi, nie marudzi.

Serio w końcu czuję się nieziemsko wolna
Nie mam nic przeciwko temu, zeby spędzić tak resztę życia - przydałoby się tylko więcej kotów

Dobrze, niech Ci będzie: zaj...ście boję się związku i co noc wyję w poduszkę z rozpaczy, że chcę, ale się boję. Zadowolona?

"Uwielbiam", gdy inni lepiej wiedzą, co czuję i myślę.

Nie wypieram się ludzkich uczuć. Żadne z nich nie jest mi obce, ale nie każde mną rządz.

Ale po co tak dramatyzujesz? Czy ja pisze ze ryczysz po nocach? Nigdzie nie napisalam, ze ja wiem co ty czujesz, ja tylko zadawalam PYTANIA.  rozumiesz? Ja pytalam co ty czujesz, a ty reagujesz na PYTANIA w ten sposob. To nie jest absolutnie moja wina, tylko jedynie twoj sposob reakcji na temat.

Moglas przeciez napisac, ze nie karmisz zadnego wilka z podanych przeze mnie, bo masz jeszcze trzeciego. Ale jednak podeszlas do tego emocjonalnie. Taka reakcja nie jest dla mnie dowodem na AKCEPTOWANIE swojej samotnosci i cieszenie sie nia

Ale to juz nie moja sprawa, napisalam tylko moje zdanie ma pewne tematy, i jak zaznaczylam na podstawie reakcji SWOICH i znanych mi osob.

owszem, przywoływałam, bo to była moja terapia. Przywołuję jeszcze teraz, kiedy pojawiają się kobiety i dziewczyny potrzebujące pomocy.
tak samo jak przywołuję inne rzeczy, wydarzenia, osoby z mojego życia.
np. dość często wspominam swoją pierwszą kierowniczkę, która była najlepszą szefową jaką miałam dotąd. Mimo że nie mam już z nią kontaktu.

Ja uważam, że teraz mam znacznie większą świadomość siebie niż kiedyś.
Kiedyś byłam jak owca, która była w monogamicznym związku, bo inni byli. Mieszkała z kimś, bo inni mieszkali.
Przez ten owczy pęd nie przetrwał mój związek poliamoryczny i dwójką niesamowitych ludzi.
I zdecydowanie wybieram moją obecną świadomość, nawet jeśli wiąże się ona z życiem bez nikogo (tzn. stałego partnera, z którym bym mieszkała).

W sumie śmieszne jest to, że ludzie tak bardzo patrzą na wszystko przez pryzmat siebie, że ciężko im uwierzyć, że ktoś może mieć inaczej

I żeby nie było: cały czas poznaję mężczyzn, chodzę na randki, umawiam się, rozmawiam z nimi, smsuje, ale przede wszystkim od razu odrzucam takich, co przekraczają moje granice i mimo zwrócenia uwagi nic sobie z tego nie robią. Wolę odrzucić 99% mężczyzn, niż brać pierwszego lepszego i godzić się znowu na traktowanie mnie gorzej niż ja traktuję kogoś - i tak! to jest efekt mojego ostatniego związku. Powiem więcej: bardzo się cieszę, że taki jest efekt! Bo w końcu dbam o własne szczęście, o siebie, w końcu nie stawiam siebie na samym końcu kolejki, jak to było kiedyś. W końcu czuję się pełna. I nie potrzebuję nikogo do życia. Jeśli kiedykolwiek będę chciała z kimś być, mieszkać, związać się, to nie z powodu potrzeby, ale z powodu tego, że będą chciała z tą osobą iść dalej razem. A nie dlatego, żeby ten ktoś skompensował mi braki z przeszłości.

Przecież pisałam, że nie kieruje mną strach przed związkiem (to nie jest równoznaczne, z tym, że obawy są mi obce), a Ty uparcie mnie przekonujesz, że to nieprawda.
A przede wszystkim musiałabym stanąć przed tym faktem, żeby wiedzieć, czy się boję. Nie mam teraz widoków na związek, więc czemu mialabym się bać czegoś, czego nie ma?
...Ale Ty mnie znowu złapiesz za słowo i będziesz udowadniać swoje racje.

Ja nigdzie (serio, nigdzie, nie tylko w tym temacie, ale nawet na calym forum ) nie napisalam, ze trzeba miec kogos, byle tylko miec.
To autor (ka) tematu, nie ja.

Ja sie tylko zastanawiam na ile "szczesliwa samotnosc" jest naprawdę szczesliwa.

I piszac samotnosc (w sensie singlostwa, nie opuszczenia i alienacji) mam na mysli realna samotnosc, a nie jedynie nie mieszkanie z kims albo nie bycie w zwiazku a la małżenstwo. Pisze o sytuacji kiedy w ogole nikogo nie chce sie w swoim zyciu.

I czym innym jest singlostwo wynikajace z tego, ze sie nie spotkalo odpowiedniej osoby, a czym innym kiedy sie taka osobe spotka, tylko sie nie ma odwagi zaryzykowac, albo (i w tym wypadku troszeczke zblize do tego, co jest tematem watku) ALBO sie tę poprzeczke wymagan asekuracyjnie (i prawdopodobnie czasem nieswiadomie) stawia tak wysoko, ze zadna osoba nie bedzie mogla sprostac tym wymaganiom.

Jak obiektywnie ocenic czy nasze wlasne wymagania sa na realnym poziomie? Mozna powiedziec - ja oczekuje tak niewiele... ma byc lojalny, inteligentny, opiekunczy, sprawny seksualnie (:P) itd... tylko kiedy i skąd wiadomo, że suma tych naszych drobmych oczekiwan nie sklada sie na obraz nieosiagalny w rzeczywistosci?.

Bo ja taka jestem? We WŁASNEJ ocenie tak... ale ile osob to potwierdzi obiektywnie?   Jak obiektywnie ocenic, czy sama jestem w stanie dac tyle, ile oczekuje od partnera by zaryzykowac z nim staly zwiazek?

Ja tylko PRZYPUSZCZAM, ze jestem taka fajna, ze moge oczekiwac takich zachowan... ale kto wie co sie okaze w rzeczywiatosci

(OK, jeszcze jest trzecia opcja, kiedy sie odpowiednia osobe spotkalo, mialo mozliwosc byc w zwiazku, ale sie z tego swiadomie zrezygnowalo, bo zycie samemu bylo lepsza opcja)

(i zwby nie bylo to sa juz takie luzne rozmyslania, nie odwolywanie sie do konkretnych osob)

(dobra, koniec, skonczylam prace ide do domu )

I co ma Ci dziękować za łaskawość w ocenie?

Jesteś wyjątkowo dobrze poinformowany. A może tylko w weekend mają czas się spotkać, bo w ciągu tygodnia intensywnie pracują. Chociaż napomknienie, że to chodzi o eks wiele wyjaśnia To stąd to dobre poinformowanie w sprawie kto na kim  i w jakiej konfiguracji  i  ocena obyczajów byłej partnerki Czyżby żal po rozstaniu?

Pomijając, ze autorka wątku doznała objawienia i poczuła potrzebę udzielania jedynie słusznych rad innym, co jest wystarczająco wkurwiające, to zastanawia  mnie skąd wie ona jakie kiedyś były związki i na czym się opierały? Kiedyś 'trwałość' związków była w dużym stopniu uwarunkowana brakiem akceptacji dla rozwodów i brakiem mieszkań, marny to przykład do naśladowania ale, jak widać, nadal logika typu 'kiedyś to było lepiej' ma się dobrze.

Taak? Skoro to pasuje do większościfacetów to w czym problem? Tylko brać i wybierać

Idąc dalej tym tokiem skoro większość facetów spełnia te wymagania, a jednak w tej większościowej grupie nie możesz znaleźć nikogo to... GDZIE tkwi problem? Bo ja tu znowu widzę pewną sprzeczność - skoro twoje wymagania nie są wygórowane i spelnia je wiekszosc facetow to znalezienie tego odpowiedniego nie powinno nastreczac klopotow.A jednak.

(dalej tylko teoretycznie pytam, nie musisz odpowiadac, zeby nie bylo, ze sie "czepiam" )

A ja Ci odpowiem praktycznie Nie uważam, że się czepiasz Na razie
Wymagania nie są wygórowane i ja takich facetów poznaję całe mnóstwo, naprawdę. Ale brakuje tej właśnie chemii - raz z jednej, raz z drugiej strony, czasem w ogóle nie iskrzy, ot, znajomość - uważasz to za dziwne? Bo ja nie A w przeciwieństwie do Autorki wątku - ja bez chemii nie wezmę
Inna sprawa, że jakoś szczególnie nie szukam, może gdybym była aktywniejsza, to prędzej by się jakiś z chemią napatoczył Ale na razie nie mam czasu

No comment Robercik... no, no, no ...

Tak się tylko zastanawiam, jaki facet pisze o swojej byłej per psiapsiółka i nazywa jej obecnego czułym zdrobnieniem?

Taki który zamknął temat i prze do przodu nie oglądając się za siebie. Jak miałbym pisać inaczej o Roberciku skoro z niego taki pocieszny pantoflarz jest.

Witam ponownie wszystkich forumowiczow, widze ze dyskusja rozwija sie 

Jak najbardziej moj wybranek jest dla mnie numerem 1 i wiem ze go kocham i absolutnie nie wymienilabym go przenigdy na tzw "lepszy model" bo wiem ze lepszego nie ma, napewno nikt inny nie odpowiadalby mi tak, mimo ze nie ma chemii ale milosc jest, widzisz to jest mozliwe osoby ktore uwzazja ze bez chmii nie ma kochania sa w bledzie bo po prostu innaczej nie potrafia...

Krejzolka82: bardzo emocjonalna Panno na wydanie zapewniem cie nie jestem sfrustrowana ale szczesliwa zona i zycz mi tego zawsze, tylko po prostu tak jak wczesniej pisalam zalozylam ten watek patrzac i sluchajac moich samotnych znajomych ktore bez chemii nie umieja wejsc w zwiazek i tak po prostu pokochac dobrego/dobra mila/milego zrownowazonego/zrownowazana psychicznie itp. kobiete/mezczyzne a takich ludzi wielu a oni nie zwracaja na nich uwagi, tylko kisza sie jak te ogory w swoich pokojach/mieszkaniach (oczywiscie maja prace zaintersowania przelotny seks itp ale to nie wszystko) wlasnie przez takich ludzi spoleczenstwo starzeje sie bo nie ma dzieci a potem jest narzekanie ze nie ma na emerytury, no bo jak z kogo?... a ja tobie zycze szczescia w twojej cudownej oazie samotnosci z wieloma znajomymi u boku.

Viniciuss "Naprawdę lubię Was drogie kobiety, nie marnujcie sobie życia czekając na rycerza w lśniącej zbroi. Samotność na starość to przekleństwo." oczywiscie to tez tyczy sie panow, panowie tez nie sa gorsi, znam takich paru "WYGODNICKICH" panow co tylko liczy sie dla nich praca dobra zabawa i egoizm i ani mysla o zakladaniu rodziny czy nawet byc z kims w zwiazku, no bo po co, wola wolnosc w wieku 35lat, czyli sa niedojrzali emocjonalnie...nie umieja brac z zycia NORMALNOSCI

_v_ "W końcu na pierwszym miejscu postawiłam siebie, robię coś dla siebie samej, a nie jak do tej pory pracowałam na sukces moich eks-partnerów." o kurcze to byslas sory za okreslenie na tyle NAIWNA BADZ CO GORSZA GLUPIA ze az tak sie posiwecalas i dostosowywlas dla nich zapominajac o sobie!!?? dla mnie to juz chory zwiazek podszyty "matka teresa" to nie dziwie ci sie ze masz dosc facetow i chcesz od nich odpoczywac jak tak sie posiwecalas, po prostu bylas za dobra a teraz idziesz w ta druga strone trzeba w zyciu znalezc balans a nie zatracac sie bez pamieci  w facecie zapominajac o sobie, ja od razu wycofalabym sie gdyby facet chcial ze mnie zrobic matke terese, WIDZISZ CO CHEMIA Z TOBA ZROBILA, I ZNOWU MAM RACJE ze chemia czesto bywa obludna i zludna

A wytłumacz mi, dlaczegóż to nie można poczuć chemii do kogoś dobrego/miłego/zrównoważonego psychicznie, bo ja nie kumam?

Zlota, to co Ty opisujesz to dwoje kolegow, ktorzy razem mieszkaja. Rozumieja sie, pomagaja sobie, ale nie ma tam glebokiej milosci- ot, wygoda. Jezeli pomiedzy mezem a mna nie byloby chemii, to za jasna cholerke sobie nie wyobrazam, zebym sie z nim kochala. Podobnie jak nie chcialabym by moj maz uprawial ze mna seks nie dlatego, ze go pociagam, ale tylko dlatego, ze taka powinnosc. Taki uklad to krotka droga do totalnego zochydzenia sobie zycia plciowego i spadek samooceny do poziomu ujemnego.

Sorry, ale nie skorzystam.

W tym temacie aż kilka rzeczy prosi się żeby je rozjaśnić, i 'poprawić'.

1. Rozdzielenie estetyki od seksualności. Piękny estetycznie NIE równa się podniecający seksualnie. Osobiście wolałabym mężczyznę którego uroda 'głaszcze' mój zmysł estetyczny (i mogę podziwiać go jak aseksualne dzieło sztuki), natomiast mojego 'żaru' NIE roznieca (nie lubię odczuwać pożądania/napięcia seksualnego), ale myślę że większość kobiet wolałaby brzydszego, i 'rozpalającego'. Oczywiscie jedno może współistnieć z drugim, ale NIE musi, i podkreślanie tego jest ważne.
2. Podniecenie nie bierze się u kobiet zawsze z 'bedbejowości' konkretnego meżczyzny; to prawda że kobiety lubią gdy wzbudza się u nich emocje, ale wywołać je można nie tylko chamstwem, i bezczelnością, ale także np. zmiennością, nieprzywidywalnością, chwiejnością, sprzecznościami charakterologicznymi ( mężczyzny oczywiście). Poczciwy, uczciwy,  i empatyczny meżczyzna jak najbardziej moze być podniecający dla kobiety.
3. Można być zakochaną w mężczyźnie, i nie czuć do niego pożądania.

Jeśli chodzi o mnie, to również nie lubią 'wysokich temperatur', i bardzo podoba mi się stawianie bardziej na nić porozumienia, i troskę niż tzw. 'chemię seksualną'. Nie tylko dlatego że jest bardziej oryginalne (choć to też), ale dlatego że wydaje mi się jakieś takie bardziej hmm humanitarne, i wrażliwe. Podoba mi się Twój temat autorko/ze , bo prezentujesz odmienne poglądy. Przyznam się że mnie powszechne przecenianie roli seksu w związku rani, nie dlatego że uważam go za coś złego, bo on sam w sobie jest raczej czymś neutralnym, ale dlatego że stawianie takiej czynności ponad istotę żywą (tutaj akurat: człowieka) wydaje mi się w pewien sposób okrutne, bezduszne.

Napisalam ze masz dosc facetow w sensie powaznego stabilnego zwiazku bez poligamii itp odchylow. Jesli zylas z nim bez chemii mialas ogromna do niego cierpilowac podziwiam przez wielkie P. Wspolczuje matki, niestety przez takie glupie zachuchane matki ich corki plaszcza sie facetom i przez to jest im za dobrze w zyciu, dlaczego nie ma na odwrot (chodzi mi o przypadki masowe, niestety zawsze tak jest ze wiekszosc kobiet rozpieszcza facetow a kobiet jest o wiele mniej dopieszczonych)
I znowu dzieki tobie faceci maja bardzo dobrze i znowu ich bedziesz rozpieszczala jak i poprzedniego rozpuscilas tylko ze na inny sposob a nawet bedziesz im wiecej dawala z siebie bo nie jednemu a 2 lub wiecej hehehe, oj ta mama polenila blad, bo jesli prawde piszesz to teraz bedziesz "darmowa dziweczka" a wczesniej bylas "darmowa sluszaca" i tak zle i tak niedobrze... i nie pisz ze teraz bedziesz facetow wykorzystywac, ewentualnie brala z zycia to co najlepsze bo faktu nie oszukasz.

dobra, teraz już widzę, ze mam do czynienia z trollem/trollica z gimbazy

owszem mozna ale to sa bardzo znikome przypadki, przewaznie tak tylko sie mowi a potrm wychodzi innaczej, a z drugiej strony facet ktory jest dobry i mily dla jednej dla innej moze oznaczac totalnego prostaka.

O celibacie nie pisalam, ale puszczanie sie z fagasami ewentualnie wchodzenie w luzny zwiazek oparty tylko na seksie i przyjemnosciach to jest rozpieszczanie i tak juz rozpuszczonych przez glupie baby facetow, i jak taki facet potem moze wejsc w normalny zwiazek i stworzyc rodzine i miec dziecko? takiemu juz sie nie chce bo juz wie ze czekaja na niego takie wlasnie skrzywdzone przez kogos kobiety ktore chetnie sie nadstawia i ktorym sie tylko "wydaje" ze czerpia z zycia przyjemnosc a tak naprawde to psuja siebie i innych

A co powiesz na sytuację, w której w luźnym związku opartym tylko na seksie i przyjemnościach już jest rozpieszczony przez głupie baby facet w związku i z rodziną?

Kto i co Ci zrobił? Z czym tak naprawdę masz problem? No bo chyba nie ze sposobem życia innych ludzi...

Rozwin ta sytuacje, chodzi ci o bycie ta trzecia?
Nie martwcie sie orgazmy mam sa mozliwe bez wiekszego pocigagu fizycznego, a co wiecej wam napisze - z facetem z ktorym laczyla mnie chemia i na kazdnym spotkaniu z nim bylam niebiansko podniecona orgazmow nie mialam ani jednego, mimo ze bylam blisko ale nie moglam ich osiagnac, hm moze to przez "za duza chemie" na to wychodzi ze u mnie orgazmy zaleza od wielkosci waculi