Partner na psychoterapii - Netkobiety.pl

Co do rozwodu to jestem tego już bardzo blisko, zakładając ten wątek liczyłam że odezwie się ktoś z podobnymi doświadczeniami z długa terapią- przewidywany czas 3 lata...Nie chcę myśleć potem, że zostawiłam męża po prostu na zakręcie życia.

Ela210 napisał/a:

Co do rozwodu to jestem tego już bardzo blisko, zakładając ten wątek liczyłam że odezwie się ktoś z podobnymi doświadczeniami z długa terapią- przewidywany czas 3 lata...Nie chcę myśleć potem, że zostawiłam męża po prostu na zakręcie życia.

Ela, twój mąż to dorosły człowiek, pełnosprawny fizycznie i intelektualnie, pracujący nad sobą z pomocą specjalisty, więc skąd twoje obawy, że zostawiasz go na życiowym zakręcie. Nie jesteś jego matką, zatem nie zachowuj się w sposób charakterystyczny dla bezwarunkowej matczynej miłości. Zadbaj o siebie. Bo twój mąż właśnie dba o siebie. Jego sposób reakcji jest bardzo typowy dla osób, które wychowywały się w domu, gdzie stawiono szereg wymagań a życie składało się z powinności. Takie osoby, gdy po latach życia, w których dominowało muszę, powinienem, jestem zobowiązany, uświadamiają sobie, że są panami swojego życia, to bardzo często robią zwrot o 180 stopni i zaczynąją koncentrować się na sobie i swoich potrzebach. To jest dla nich odkrywcze i bardzo budujące uczucie. I to jest dobre. Dobre dla nich, ale bardzo trudne dla ich dotychczasowych związków, dotychczasowych partnerów.
Rozumiem twoją frustrację. Chcesz żeby twój mąż przeszedł od niczym skrępowanego poczucia niezależności do dojrzałej wzajemności, w której partnerzy są wolnymi ludźmi, ale liczą się z potrzebami i uczuciami drugiego. Twój mąż jest teraz do tego stopnia zaabsorbowany sobą i poznawaniem siebie, że niewiele potrafi wnieść do związku, zaniedbuje ciebie i waszą relację. Jego zainteresowanie sobą na obecnym etapie koliduje z zainteresowaniem drugim człowiekiem. On najprawdopodobniej z tego stanu kiedyś wyjdzie, gdy zacznie sobie zadawać pytania o wagę i rolę relacji w jego życiu i wówczas przyjdzie czas na przejście w stan dojrzałej wzajemności, ale to może potrwać i lata. Jest także możliwe, że z tego stanu zaabsorbowania sobą nie wyjdzie nigdy.
Od ciebie, Ela, zależy czy jesteś w stanie i chcesz to znieść, przeczekać albo i się nigdy nie doczekać. A może lepiej odejść, gdy nie potrafisz znieść, że oddany dotąd tobie i rodzinie człowiek stracił tobą oraz związkiem zainteresowanie i stał się obojętny na twoje potrzeby. W sobie szukaj odpowiedzi.

BeyondBlackie, masz rację, z człowieka wychodzi to, co już tam było i często są to pokłady egoizmu , tłumione dobrym wychowaniem- pokazywanie nieprawdziwej twarzy w pewnym momencie tak uwiera, że wszystko pęka- biore to pod uwagę, jak najbardziej. Natomiast nie ma toksycznych ludzi moim zdaniem, są toksyczne relacje. To co dla jednego jest dobre i wartosciowe w związku ktoś inny uzna za toksyczne. Ważne by pokazać prawdziwą twarz od początku. Jesli więc ta twarz odsłonięta w wyniku terapii jest prawdziwa to jest już jakiś plus. Jeżeli więc ktoś jest mocno egocentryczny, niezależny to powinien to jasno pokazywać od poczatku- i znaleźć kogoś, kto to akceptuje naprawdę.

Ela210 napisał/a:

BeyondBlackie, masz rację, z człowieka wychodzi to, co już tam było i często są to pokłady egoizmu , tłumione dobrym wychowaniem- pokazywanie nieprawdziwej twarzy w pewnym momencie tak uwiera, że wszystko pęka- biore to pod uwagę, jak najbardziej. Natomiast nie ma toksycznych ludzi moim zdaniem, są toksyczne relacje. To co dla jednego jest dobre i wartosciowe w związku ktoś inny uzna za toksyczne. Ważne by pokazać prawdziwą twarz od początku. Jesli więc ta twarz odsłonięta w wyniku terapii jest prawdziwa to jest już jakiś plus. Jeżeli więc ktoś jest mocno egocentryczny, niezależny to powinien to jasno pokazywać od poczatku- i znaleźć kogoś, kto to akceptuje naprawdę.

To wcale nie znaczy, ze Twoj maz przez lata Cie oklamywal. Nie wiem skad wzielas takie wnioski? Chodzi o to, ze ludzie ZMIENIAJA SIE pod wplywem traumatycznych wydarzen i jak na ten moment, w tej chwili- przygnieciony zaloba po ojcu- Twoj maz zregresowal sie do zbuntowanego nastolatka, z wszystkimi tego konsekwencjami. Tak to po prostu przezywa.

Również wypowiem się ze swojego doświadczenia. Przyczyną, dla której mój ex partner rozpoczął terapię, było jego nieszczęśliwe życie, pogarszające się problemy ze zdrowiem nieznanej przyczyny, nasz sypiący się związek. Na swoją terapię uczęszczał 2 razy w tygodniu i była to terapia w nurcie analitycznym. Nie wiem dlaczego w pewnym momencie mówił, że poszedł tam "dla nas", bo oby dwoje dobrze wiedzieliśmy, że chodzi o niego, a nie nasz związek. Na terapię nie idzie się, aby załatwiać sprawy małżeństwa czy związku samego w sobie. Chodzi o nas samych. Generalnie terapia rozwalała go jeszcze bardziej, były momenty, że krzyczał na mnie, mówiac: nie widzisz, że walczę o swoje życie. Terapia bardzo nastawiła go na "wgląd w siebie", od tamtej pory nasiliły się jeszcze bardziej jego egoistyczne zachowania, skupiony był totalnie na sobie, nasiliły się agresywne objawy, jego napady lęku i niszczycielskiej siły. Widocznie taki był proces i nasz związek nie miał tu nic do rzeczy. Zaczął się proces przepracowania jego własnego syfu i mam nadzieję, ze mu się to udało. Jeśli chodzi o terapię, to uwidoczniła ona tylko, jak kruche były podwaliny naszego związku, jak słabe były nasze relacje, i jak bardzo byliśmy sobie potrzebni, a by ową relacją załatwiać własne problemy i żerować na sobie, z powodu "głodu emocji i miłości". Nie wiem jak zakończyła się jego terapia, czy nadal w niej jest (w tym roku byłoby 2 lata), my rozstaliśmy się kilka dobrych miesięcy temu z hukiem. Wiem tylko tyle, że bardzo szybko wszedł w nowy związek, co raczej budzi mój uśmiech i podsuwa w wątpliwość skuteczność jego leczenia. Ale to był ciężki zaburzony facet. Jedyne co Ci mogę powiedzieć ze swojej perspektywy to to, abyś nie myślala, że terapeuta, to ktoś kto przyczynił się do rozpadu waszego małżeństwa lub zabrał Ci męża. Twój mąż nosił w sobie cierń, który w wyniku śmierci ojca już dłużej nie mógł kłuć i on musiał coś z tym zrobić. Musisz to uszanować. Będą w terapii ludzie naprawdę mogą się zachowywać "skurw..." .

Lillka-15 napisał/a:

Również wypowiem się ze swojego doświadczenia. Przyczyną, dla której mój ex partner rozpoczął terapię, było jego nieszczęśliwe życie, pogarszające się problemy ze zdrowiem nieznanej przyczyny, nasz sypiący się związek. Na swoją terapię uczęszczał 2 razy w tygodniu i była to terapia w nurcie analitycznym. Nie wiem dlaczego w pewnym momencie mówił, że poszedł tam "dla nas", bo oby dwoje dobrze wiedzieliśmy, że chodzi o niego, a nie nasz związek. Na terapię nie idzie się, aby załatwiać sprawy małżeństwa czy związku samego w sobie. Chodzi o nas samych. Generalnie terapia rozwalała go jeszcze bardziej, były momenty, że krzyczał na mnie, mówiac: nie widzisz, że walczę o swoje życie. Terapia bardzo nastawiła go na "wgląd w siebie", od tamtej pory nasiliły się jeszcze bardziej jego egoistyczne zachowania, skupiony był totalnie na sobie, nasiliły się agresywne objawy, jego napady lęku i niszczycielskiej siły. Widocznie taki był proces i nasz związek nie miał tu nic do rzeczy. Zaczął się proces przepracowania jego własnego syfu i mam nadzieję, ze mu się to udało. Jeśli chodzi o terapię, to uwidoczniła ona tylko, jak kruche były podwaliny naszego związku, jak słabe były nasze relacje, i jak bardzo byliśmy sobie potrzebni, a by ową relacją załatwiać własne problemy i żerować na sobie, z powodu "głodu emocji i miłości". Nie wiem jak zakończyła się jego terapia, czy nadal w niej jest (w tym roku byłoby 2 lata), my rozstaliśmy się kilka dobrych miesięcy temu z hukiem. Wiem tylko tyle, że bardzo szybko wszedł w nowy związek, co raczej budzi mój uśmiech i podsuwa w wątpliwość skuteczność jego leczenia. Ale to był ciężki zaburzony facet. Jedyne co Ci mogę powiedzieć ze swojej perspektywy to to, abyś nie myślala, że terapeuta, to ktoś kto przyczynił się do rozpadu waszego małżeństwa lub zabrał Ci męża. Twój mąż nosił w sobie cierń, który w wyniku śmierci ojca już dłużej nie mógł kłuć i on musiał coś z tym zrobić. Musisz to uszanować. Będą w terapii ludzie naprawdę mogą się zachowywać "skurw..." .

Mój mąż ma bardzo ciężkie doświadczenia z dzieciństwa, nawet nie przypuszczałam, że aż tak głęboki wpływ będą mieć na nasz związek, a jednak wyszły podczas traumy. Z jednej strony rację mają Ci znajomi, rodzina i ludzie na forum, którzy radzą odciąć się od tego emocjonalnego bałaganu i zdynsansować się- z drugiej strony głeboka psychoanalityczna terapia- nie da się odciąć- czuję jakbym tej analizie również ja była poddawana- na wiele rzeczy otwieraj a mi się oczy- chociaź myslałam, że tak wiele rozumiem. Ta terapia ma wpływ na całą rodzinę i dzieje się w naszym życiu coś, czego powstrzymać już nie mozemy. Może ten watek uświadomi ludziom przed terapią- że to nie takie tam pogaduszki- porady- tylko operacja na mózgu bez skalpela. Ja nie obwiniam terapeutki, owszem był okres, ze zastanawiałam się czy jest profesjonalistą, ale kto by się nie zastanawiał, gdyby mąż mu powiedział, ze ma ochotę skoczyć z mostu..? I chociaż zrozumiałe jest, że rodzina nie moze kontaktować się z terapeutą podczas tego procesu, to jednak uczciwie byłoby ich ostrzec, jak to może wyglądać. Ja sama mając wykształcenie które powinno ogarnąć rozumem to co się dzieje wpadłam w czarną dziurę, a co dopiero ludzie, ktłórzy nigdy nie wgłębiali się w siebie..

Ela, wlasnie dlatego, ze rodzina meza byla tak pokomplikowana, naiwnoscia jest oczekiwac, ze smierc jego ojca skonczy sie paromiesieczna zaloba i powrotem do normalnego zycia. Ja nie podwazam tego, ze Twoj maz zachowuje sie egoistycznie i nieodpowiedzialnie. Zwracam tylko uwage na to, ze zamiast starac sie zrozumiec go, Ty tylko chcesz, zeby bylo "jak wczesniej". A tak juz nigdy nie bedzie.

Lillka-15 napisał/a:

Kluczem do rozumienia i akceptacji tego, że związek się rozpada i że dalej może trzeba będzie pójść osobno, jest słowo "timing".
Związki są też po to, aby wzrastać. Najwięcej rozwoju własnego mamy przecież wtedy, kiedy musimy się skonfrontować z drugą osobą, jej oglądem świata, sposobem reakcji na zachodzące wydarzenia. Kiedy w związku coś najmocniej nas uwiera, to finalnie następuję za jakiś czas najbardziej owocny rozwój, bo nie wiem jak wy, ale jak już czuję, że dłużej już czegoś nie mogę znieść czy zaakceptować, wtedy to odbywa się we mnie najpłodniejszy czas - odbywa się ruch i działanie, bo chcę zmiany .

ale tutaj nie ma chęci współpracy.
niestety wygląda to tak: 'ja pod wpływem terapii się zmieniam, masz zaakceptować moja zmianę nie ważne czy Ci się to podoba czy nie'

Lillka-15 napisał/a:

planet1988 napisał/a:

ale tutaj nie ma chęci współpracy.
niestety wygląda to tak: 'ja pod wpływem terapii się zmieniam, masz zaakceptować moja zmianę nie ważne czy Ci się to podoba czy nie'

Planet, człowiek ma prawo do szczęścia.
Partner nie idzie sobie na terapię, bo tam rozdają ciastka i jest to fajny sposób na spędzanie czasu, ale jak tu już wcześniej padło "walczy o życie".
Gdybyśmy byli tacy cacy i wiedzieli zawsze jak się zachować, to po takiej sesyjce partner przychodziłby do domu, całował w rękę żonę i mówił spokojnie: ''wiesz kochanie..., dziś rozmawialiśmy o tym i o tym, co myślisz" .
Na terapii, dobrze prowadzonej, jest "przeoranie mózgu" i często człowiek zaczyna bazować nawet na naturalnych instynktach.
Dlatego tak się rzuca, miota i walczy - jak zatrute zwierzę.

Wiesz pewnych rzeczy nie da rady usprawiedliwic terapia.
Zdradę albo agresję tez byś zniosła bo ktoś ma przeorany mózg?

Lillka-15 napisał/a:

planet1988 napisał/a:

Wiesz pewnych rzeczy nie da rady usprawiedliwic terapia.
Zdradę albo agresję tez byś zniosła bo ktoś ma przeorany mózg?

Moim zdaniem, to o czym teraz mówisz, to kwestia szacunku.
Mamy tyle, na ile sobie pozwalamy, aby nas traktowano.
Terapia sama w sobie nie jest zła.

Nikt nie twierdził, że terapia jest zła czy niepotrzebna. Zastanawiamy się także nad jej wpływem na zwiazek. No chyba ze wychodzimy z założenia, że zwiazki czy rodzina w terapii np psychodynamicznej nie mają znaczenia, bo ratujemy "pacjenta". Tu rodzi się pytanie, czy przy podjęciu terapii ludzie wiedzą, na co sie decydują i czy jest to świadomy wybór- bo ja nie słyszałam, by klient był na tyle swiadomy by jak u lekarza powiedział- chcę taka czy taką metoda wyjść z problemów. I osobna sprawa- kompetencji terapeuty- ale to temat rzeka. Jak czytam posty- jestem 5 lat na terapii i nie wiem co dalej, to ciarki przechodzą mnie po plecach....i zastanawiam się nad etyką terapeuty- bo jak ktoś nie potrafi pomóc przez taki czas- a każda wizyta 100 zł to coś jest nie tak.

Lillka-15 napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Nikt nie twierdził, że terapia jest zła czy niepotrzebna. Zastanawiamy się także nad jej wpływem na zwiazek. No chyba ze wychodzimy z założenia, że zwiazki czy rodzina w terapii np psychodynamicznej nie mają znaczenia, bo ratujemy "pacjenta". Tu rodzi się pytanie, czy przy podjęciu terapii ludzie wiedzą, na co sie decydują i czy jest to świadomy wybór- bo ja nie słyszałam, by klient był na tyle swiadomy by jak u lekarza powiedział- chcę taka czy taką metoda wyjść z problemów. I osobna sprawa- kompetencji terapeuty- ale to temat rzeka. Jak czytam posty- jestem 5 lat na terapii i nie wiem co dalej, to ciarki przechodzą mnie po plecach....i zastanawiam się nad etyką terapeuty- bo jak ktoś nie potrafi pomóc przez taki czas- a każda wizyta 100 zł to coś jest nie tak.

Ela, ale co Ty byś chciała? Aby Twój mąż nie poszedł na terapię, bo by Ci się życie i związek nie zawalił?
Widać bardzo mocno oskarżasz "zewnętrze", że nie jest tak, jakbyś sobie życzyła, a dobrze wiesz, że czy z terapią czy bez i tak by huknęło.
Śmierć ojca twojego partnera też być zatrzymała, byleby mu syf nie wybił?
Nie oszukuj samej siebie i nie zwalaj winy na partnera i terapeutę.

PS. Ludzie chodzą latami na terapię, bo albo tyle czasu im to zajmuje, albo nie chcą się zmieniać i tak mogą płacić te stówki czy dwie, byleby tylko maskować swoje problemy. Podkreślę jeszcze raz: terapia sama w sobie nie jest zła.

Owszem, pod warunkiem że wiesz na co się decydujesz, że będzie ciężko i masz świadomość metody. To tyle

Lillka-15 napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Owszem, pod warunkiem że wiesz na co się decydujesz, że będzie ciężko i masz świadomość metody. To tyle

Tym nie da się sterować. Żaden terapeuta nie "przepowie" ci jak będzie, co się stanie. Ustala się jedynie niekiedy cele, a potem jest proces i droga. To jest życie, tkanka ludzka, tu nie ma ustalonego z góry scenariusza, tak jakbyś chciała.

Zamiast obracać kota ogonem, zastanów się skąd u ciebie ten opór i pretensje.

Owszem, możemy analizować mnie (swoja terapię przeszłam 25 lat temu i nie mam trupów w piwnicy-już)- albo zadać sobie pytanie- dlaczego w Polsce do tej pory nie ma ustawy o zawodzie psychologa??

Ela210 napisał/a:

Lillka-15 napisał/a:

Tym nie da się sterować. Żaden terapeuta nie "przepowie" ci jak będzie, co się stanie. Ustala się jedynie niekiedy cele, a potem jest proces i droga. To jest życie, tkanka ludzka, tu nie ma ustalonego z góry scenariusza, tak jakbyś chciała.

Zamiast obracać kota ogonem, zastanów się skąd u ciebie ten opór i pretensje.

Owszem, możemy analizować mnie (swoja terapię przeszłam 25 lat temu i nie mam trupów w piwnicy-już)- albo zadać sobie pytanie- dlaczego w Polsce do tej pory nie ma ustawy o zawodzie psychologa??

A jakie ma to teraz znaczenie, w kontekście twoich problemów z mężem i sypiącego się związku?
Dalsze odwracanie się od pytania: co ja teraz zrobię, jak się zachowam, co postanowię?

Lillka-15 napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Owszem, możemy analizować mnie (swoja terapię przeszłam 25 lat temu i nie mam trupów w piwnicy-już)- albo zadać sobie pytanie- dlaczego w Polsce do tej pory nie ma ustawy o zawodzie psychologa??

A jakie ma to teraz znaczenie, w kontekście twoich problemów z mężem i sypiącego się związku?
Dalsze odwracanie się od pytania: co ja teraz zrobię, jak się zachowam, co postanowię?

Wątek o mnie jest gdzie indziej, tu nie chce go powielać, bo to nieregulaminowe . Tu rozmawiamy o psychoterapii, z której zapewne wielu forumowiczów zamierza skorzystać.Załóżmy ze ktoś ma tak cholernie krzywy nos, że na ulicy sie za nim oglądają- ma dość i idzie go poprawić. Zanim zrobi to, otrzymuje informację o mozliwych skutkach- bo taki obowiazek nakłada na niego prawo. Tu jest operacja na mózgu- bez skalpela. Co ja mam zrobić, wiem, nie trzymam się pazurami chociaz było tak parę miesięcy temu jeszcze. Chcę się podzielić doświadczeniami, podobnie jak Planet i Ty

Dlatego zastanawiamy się czy terapia nie powinna być poprzedzona rozmowa z 'pacjentem' i uprzedzeniem go o ewentualnych konsekwencjach.

Lillka-15 napisał/a:

planet1988 napisał/a:

Dlatego zastanawiamy się czy terapia nie powinna być poprzedzona rozmowa z 'pacjentem' i uprzedzeniem go o ewentualnych konsekwencjach.

No przecież pani z tobą rozmawiała, mówiła, że może być kiepsko - a pomimo to się z nią ożeniłeś .
Przecież na początku terapeuta też rozmawia z pacjentem, pyta się czy jest gotów itp. Nikt nie siada w gabineciku i hejjja, lecimy.
Gdybyśmy byli tak zawsze świadomi tego co robimy, jakie to będzie miało konsekwencje, to ani ty byś nie wszedł w związek małżeński (znałeś konsekwencje), ani Ela nie trwałaby w swoim małżeństwie (na terapii mówi, że była, to chyba wie, jak to działa).

Tobie chyba chodzi o "przegadanie" tematu na terapii par.

Z moich obserwacji wynika, że absolutnie żadna terapia dla par nie pomaga.
Ludzie po prostu albo dochodzą do ściany w swoim porozumieniu, albo tak są zle sparowani, że już najwyższy czas przełknąć żabę i się rozstać.
Jak coś nie gra na podstawowym poziomie, to żaden terapeuta nie pomoże. Strata czasu i pieniędzy.

Ja do terapeurty niestety poszedlem po slubie juz. Nie znalem konsekwencji ponieważ zona zapewniała ze wszystko jest ok. Cyrk zaczął się po slubie. Istny horror. Zresztą tu nie no mnie.
Jestem nudny jak oferta programowa TVP1.

Ela210 napisał/a:

Lillka-15 napisał/a:

A jakie ma to teraz znaczenie, w kontekście twoich problemów z mężem i sypiącego się związku?
Dalsze odwracanie się od pytania: co ja teraz zrobię, jak się zachowam, co postanowię?

Wątek o mnie jest gdzie indziej, tu nie chce go powielać, bo to nieregulaminowe . Tu rozmawiamy o psychoterapii, z której zapewne wielu forumowiczów zamierza skorzystać.Załóżmy ze ktoś ma tak cholernie krzywy nos, że na ulicy sie za nim oglądają- ma dość i idzie go poprawić. Zanim zrobi to, otrzymuje informację o mozliwych skutkach- bo taki obowiazek nakłada na niego prawo. Tu jest operacja na mózgu- bez skalpela. Co ja mam zrobić, wiem, nie trzymam się pazurami chociaz było tak parę miesięcy temu jeszcze. Chcę się podzielić doświadczeniami, podobnie jak Planet i Ty

Ela, jestes inteligentna babką, prawda? . Jak można porównywać czary-mary chirurga, które nawet komputerowo da się przedstawić - wybierasz po prostu z katalogu nos, do ulotnego bytu, którym jest ludzka psychika? . Twój mąż miał kuku w głowie zanim trafił do terapeuty i zanim poznał ciebie .

Ja na każdej terapii poznawałam zasady, rozmawiałam z terapeutą - to po pierwsze mówiłam z czym przyszłam, a terapeuta mówił czego moge oczekiwać. Wiedziałam, że nie będzie kolorowo, wiele się będzie działo... A co to terapeuta tego nie przewidzi do końca, przecież na początku nas nie zna... Twój mąż poszedł i powiedział że ma taki a taki problem (śmierć ojca) ale w trakcie terapii może zobaczył jeszcze inne problemy i co miał zrezygnować bo właśnie zobaczył je we własnym związku albo i w sobie, w postrzeganiu siebie a także przedefiniował jakieś swoje pojęcia.  Np. ja obecnie byłam gotowa że będzie gorzej żeby mogło być lepiej i tak właśnie do tego podchodziłam, nie uciekłam z terapii bo tak reagowałam, pojawiły się takie objawy... Ja chodzę na terapię grupową i miałam spotkanie z terapeutą przed tą terapią, gdzie zaznajamiał mnie z zasadami i co się może dziać, no i z zasadami grupy - na pierwszej sesji. Do tego ponieważ moja terapia jest bardzo intensywna jedną z zasad jest nie podejmowanie ważnych decyzji w trakcie terapii, ale mówię to moja grupa tak ustaliła... Chociaż wiadomo życie życiem a terapia terapią.

planet1988 napisał/a:

Łezka05 napisał/a:

Ja na każdej terapii poznawałam zasady, rozmawiałam z terapeutą - to po pierwsze mówiłam z czym przyszłam, a terapeuta mówił czego moge oczekiwać. Wiedziałam, że nie będzie kolorowo, wiele się będzie działo... A co to terapeuta tego nie przewidzi do końca, przecież na początku nas nie zna... Twój mąż poszedł i powiedział że ma taki a taki problem (śmierć ojca) ale w trakcie terapii może zobaczył jeszcze inne problemy i co miał zrezygnować bo właśnie zobaczył je we własnym związku albo i w sobie, w postrzeganiu siebie a także przedefiniował jakieś swoje pojęcia.  Np. ja obecnie byłam gotowa że będzie gorzej żeby mogło być lepiej i tak właśnie do tego podchodziłam, nie uciekłam z terapii bo tak reagowałam, pojawiły się takie objawy... Ja chodzę na terapię grupową i miałam spotkanie z terapeutą przed tą terapią, gdzie zaznajamiał mnie z zasadami i co się może dziać, no i z zasadami grupy - na pierwszej sesji. Do tego ponieważ moja terapia jest bardzo intensywna jedną z zasad jest nie podejmowanie ważnych decyzji w trakcie terapii, ale mówię to moja grupa tak ustaliła... Chociaż wiadomo życie życiem a terapia terapią.

Jesteś w związku?
Możemy wiedzieć czego dotyczy terapia?

opisała wyzej

planet1988 napisał/a:

Dla osoby która na terapię uczestniczy może oznaczać poprawę poczucia własnej wartości, akceptscji, dojście do nowych życiowych wniosków, uświadomienie sobie ze nie chce takiego życia.
Ale z drugiej strony(rodziny,partnera) jest poczucie niebezpieczeństwa , poczucie strachu, niepewności, brak bliskości, odrzucenie.
A kilka lat terapii to naprawdę długo.

Dlatego zastanawiamy się czy terapia nie powinna być poprzedzona rozmowa z 'pacjentem' i uprzedzeniem go o ewentualnych konsekwencjach.

Jeżeli  u ciebie podniesienie  czyjegoś poczucia własnej wartości wywołuje uczucie strachu i zagrożenia, to niestety dużo to mówi o tobie i o sposobie w jaki tworzysz relacje. Nie sadzę, że twoje małżeństwo rozpadło sie przez terapię/terapeutę.
Nie mówisz wszystkiego, co jest zrozumiałe,ale nie wydaje mi sie , że byleś mężem z marzeń

Konsekwencją terapii jest zmiana. Jeśli jest to terapia indywidualna, to  dotyczy ona jednej osoby. Trudno przewidzieć , w którym pójdzie kierunku, w zasadzie jest to niemożliwe. może się zdarzyć i tak, że osoba w terapii zmieni się w sposób zupełnie odmienny od wyobrażeń partnera. Raczej na pewno tak sie właśnie stanie.
Problem z partnerami osób uczęszczających na terapie jest taki, że doświadczają oni zmiany, na którą sie nie decydowali i na którą być może wcale nie sa gotowi. Maja jednak prawo jej nie akceptować. Związek jest jak taniec. Jeśli jedna osoba zmieni kroki, to druga może albo nauczyć się nowych (jeśli zechce) albo powiedzieć - skoro tak , to ja z tobą więcej nie tańczę. Każdy ma prawo odejść ze związku i każdy ma prawo zmienić kroki.

Właściwa terapia jest poprzedzona całym szeregiem rozmów wstępnych i wyjaśnień. Konsekwencje w postaci konkretów nie są realne do przeiwdzenia, bo jak juz pisałam wyżej nigdy nie wiadomo kto w którym kierunku pójdzie.

Moje małżeństwo nie rozpadło sie przez terapię  (moją ). I nie sądzę, aby w przytoczonych wyżej przykładach to właśnie terapia bądź jakaś tajemnicza nieświadomość jej skutków była powodem rozstań. Taka wersja jest jednak łatwiejsza, bo zrzuca odpowiedzialność i odwraca oczy  od własnych błędów i słabości.
to trochę tak jak z mitem teściowej rozbijającej małżeństwa... niby istnieje cos takiego, ale w relacjach ludzi dojrzałych i stabilnych wywołuje to raczej śmiech , a nie grozę

Ela210 napisał/a:

MamaMamusia napisał/a:

Jeżeli  u ciebie podniesienie  czyjegoś poczucia własnej wartości wywołuje uczucie strachu i zagrożenia, to niestety dużo to mówi o tobie i o sposobie w jaki tworzysz relacje. Nie sadzę, że twoje małżeństwo rozpadło sie przez terapię/terapeutę.
Nie mówisz wszystkiego, co jest zrozumiałe,ale nie wydaje mi sie , że byleś mężem z marzeń

Konsekwencją terapii jest zmiana. Jeśli jest to terapia indywidualna, to  dotyczy ona jednej osoby. Trudno przewidzieć , w którym pójdzie kierunku, w zasadzie jest to niemożliwe. może się zdarzyć i tak, że osoba w terapii zmieni się w sposób zupełnie odmienny od wyobrażeń partnera. Raczej na pewno tak sie właśnie stanie.
Problem z partnerami osób uczęszczających na terapie jest taki, że doświadczają oni zmiany, na którą sie nie decydowali i na którą być może wcale nie sa gotowi. Maja jednak prawo jej nie akceptować. Związek jest jak taniec. Jeśli jedna osoba zmieni kroki, to druga może albo nauczyć się nowych (jeśli zechce) albo powiedzieć - skoro tak , to ja z tobą więcej nie tańczę. Każdy ma prawo odejść ze związku i każdy ma prawo zmienić kroki.

Właściwa terapia jest poprzedzona całym szeregiem rozmów wstępnych i wyjaśnień. Konsekwencje w postaci konkretów nie są realne do przeiwdzenia, bo jak juz pisałam wyżej nigdy nie wiadomo kto w którym kierunku pójdzie.

Moje małżeństwo nie rozpadło sie przez terapię  (moją ). I nie sądzę, aby w przytoczonych wyżej przykładach to właśnie terapia bądź jakaś tajemnicza nieświadomość jej skutków była powodem rozstań. Taka wersja jest jednak łatwiejsza, bo zrzuca odpowiedzialność i odwraca oczy  od własnych błędów i słabości.
to trochę tak jak z mitem teściowej rozbijającej małżeństwa... niby istnieje cos takiego, ale w relacjach ludzi dojrzałych i stabilnych wywołuje to raczej śmiech , a nie grozę

Jak rozumiem, Twoje małżeństwo rozpadło się po Twojej terapii, czy po jej zakończeniu? ponieważ jesteśmy tu anonimowi, powiedz szczerze, czy po tej terapii ( jak długo trwała?) odczułaś wewnętrzny spokój i jesteś przekonana że uwolniłaś się od nieodpowiedniego męża. Pytam o Twojego męża, bo z całym szacunliem, jakim mężem był Planet, ocenić nie możesz. I jeszcze napisz, w jakim nurcie była prowadzona terapia? Dziękuję z góry za odpowiedź.

Nie zrozumiałyśmy się  Przepraszam, nie wyraziłam sie jasno
Moje małżeństwo w ogóle sie nie rozpadło ciągle istnieje!!!
Moja terapia trwała dwa lata. Była oparta na EMDR oraz terapii poznawczej (ale głownie EMDR). Jej temat nie dotyczył męża, ale niejeden raz sie o niego otarło i to dość mocno. Jasne, że były konflikty i napięcia, ale do rozstania nie doszło. Nie dlatego, że mój mąż jest taki super wyrozumiały , albo że ja taka jestem. Po prostu nie było takiego powodu. Bo to nie terapia jest powodem rozstań i tyle
Nie mogę oceniać użytkownika Planet, ale już tak mam, że czytam między wierszami. Niech to będzie więc tylko moja osobista opinia, a nie ocena

Ela, ale co z tego, ze Twoj maz mowi, ze nie chce rozwodu? Mowic rozne rzeczy mozna. To od Ciebie i tylko od Ciebie zalezy czy zdecydujesz sie prace nad malzenstwem czy na odejscie. Tego nie zrobi za Ciebie jego terapeuta.

Beyondblackie napisał/a:

Planet, toz przeciez pisze, za jak Ela tego nie akceptuje, to powinna stawiac granice, rozmawiac z mezem. Jezeli uwaza zachowanie meza za nieodpowiedzialne i bez szacunku, to powinna sama to zaadresowac. To jest jej prerogatywa.

Jakos zamiast to robic, Ela woli psioczyc na to jaki czy owaki stal sie maz w czasie terapii. Co jest bezsensownym marnowaniem czasu i energii.

Tu się nie zgodzę.  Na początku bylo napisane ze mąż nie akceptuje stawiania granic.
Z psychologicznego i terapeutycznego punktu widzenia stawianie granic jest ograniczeniem wolności i niezależności co terapia się stara mu wpajac. Nie będę szukał cytatu ale sam mąż Eli mówił ze jest niezalezny i wolny bez względu na wszystko( temat jest ciężki i szeroki bo czym jest wolność. Przecież decydując się na małżeństwo zgodził się na pewne rzeczy, wyrzeczenia i obowiązki)
Sam to przerobiłem z zoną.
Każda próba stawiania granicy bądź jej wyegzekwowania jeżeli została postawiona wcześniej konczy się niepowodzeniem. Okazało się ze nasze plany nie istnieją bo ona je zmienia do czego ma prawo. I sądzę że tak samo jest z Mężem Eli choć tego nie napisała(jak możesz Ela to potwierdź).

Jedyne co pozostaje w tym momencie Eli to albo czekać w niepewności albo odejść i się rozwiesc. Tylko ze mąż nie da jej rozwodu a sąd nie wezmie pod uwagę terapii jako formy nieskończonej(mąż powie ze robi to dla dobra małżeństwa). Temat jest ciężki.

A skad wiesz? Skad wiesz, ze nie da jej rozwodu?

Jezeli moj partner zaczalby sie zachowywac dupkowato, niezaleznie od terapii, powiedzilabym mu co o tym mysle. Gdyby nie bylo checi zmian i kooperacji, to bym sie z nim rozstala.

MamaMamusia napisał/a:

I znowu wyjaśnię
Sporo czytałam o EMDR na polskich stronach i muszę przyznać, że to nieco różni się od tego czego ja doświadczyłam.(mieszkam w Anglii i tu też była moja terapia)
Owszem leczenie traumy jak nabardziej sie zgadza, ale za długopisem wzrokiem nie wodziłam (chyba tylko raz). Dużo było za to bodźców słuchowych (muzyka bilateralna) i dotykowych. Moja terapeutka miała podejście holistyczne więc również elementy psychoanalityczne się pojawiły
Nie powiem , że terapia nie wpłynęła na moje małżeństwo, bo wpłynęła, ale nie stała sie powodem rozstania i nie rozumiem dlaczego miałaby nim być.
terapia może pewne rzeczy pokazać, uświadomić, ale na pewno nie jest nastawiona na rozwody i rujnowanie związków. Zresztą o jedyną osoba decyzyjną w terapii jest pacjent i nie ma czegoś takiego jak - terapeuta nieodpowiednio go prowadził/ukierunkował (oczywiście jeśli relacja terapeutyczna jest profesjonalna i etyczna )

Wydaje mi się ze jednak nie przeczytałas dobrze tematu.
Napisałaś ze czytasz między wierszami.
Ty zachowałas szacunku do męża jak sama napisałaś i to dzięki Tobie małżeństwo trwa.
My w tym temacie cały czas rozmawiamy o skutkach jakie niesie dla partnera.
Jeśli partner jest odrzucony, oskarżany i zostawiony samemu sobie to uważasz ze nie może wkrasc się niepokój i niepewność o swój wlasny los?
Czytasz miedzy wierszami.
Tym bardziej nie wiesz jakie było moje małżeństwo, jak bardzo zmieniła się moja zona.
Sama sobie zaprzeczasz. Najpierw najezdzasz na mnie ze nie mowie wszystkiego a później mówisz ze jeżeli komuś się zmiana nie podoba może odejść co zrobiłem.

Poza tym miałaś inny rodzaj terapii. Bardzo łagodny według mnie.