Mąż chce mnie zostawic z dziecmi . Wesprzyjcie mnie :) - Netkobiety.pl

Jedno nie wyklucza drugiego.
Jednak nie sądzę, że Jessika jest w szoku. Za długo to już trwa. Tu prędzej działa jakiś rodzaj mechanizmu obronnego, który nie pozwalają jej w pełni przetworzyć aktualnej sytuacji. Może więc zaprzeczanie, które chroni ją przed negatywnymi myślami i odczuciami?
Jak jej to minie, to zacznie się to wszystko, co u innych: wojna podjazdowa, robienie sobie na złość, wzajemne obwinianie, szantażowanie, obrzucanie błotem. Sama nie wiem co gorsze

Czyli mówicie dziewczyny ze najgorsze przedemna . Nie wiem nie jestem zła może bardziej rozzalona i szczerze mówiąc nie mam tu nic do powiedzenia bo to była jego decyzja. Ale dziś rozmawiałam z tesciowa ona jest w ogromnym szoku i nie umie sobie z tym poradzić strasznie przygnębienia była jak by chciala nawet za niego przeprosić i jest jej strasznie przykro . Dlaczego on rani wszystkich do okola co tym człowiekiem kieruje . Ja nie umie zrozumieć dlaczego on to robi dzieciom . ...

Jessica12, moim zdaniem to w jaki sposób się wyrażasz - ja nie wierzę, jak on mógł, nigdy tego nie zrozumiem itd.. świadczy o tym,że jesteś w tak zwanej fazie niedowierzania, zaprzeczania.  Przed Tobą jeszcze wiele emocji, które przyjdą i pamiętaj musisz dać im upust, bo kumulowane wyrządzą Tobie wiele krzywdy.
Twój jm. już to przetrawił, robi to co chce w swoim tempie, nie bardzo zwracając uwagę na to co Ty czujesz. I normalne jest to, że nie chce kwasu i pewnie chce żebyście się jeszcze przyjaźnili i spędzali wspólnie czas w zgodzie i harmonii, czasem wypili razem drinka, pośmiali się... i tego typu dyrdymały. To moim zdaniem na tym etapie niemożliwe. Jessica12 on o tym nie ma potrzeby mówić nikomu, bo zwyczajnie wie co robi  i jaką krzywdę wyrządza najbliższym. Chciałby, aby to wszystko się rozmyło, najlepiej bez niewygodnych dla niego emocji...
Ty jeszcze tego nie akceptujesz, to wymaga czasu, to proces. On natomiast już wszystko w głowie ma poukładane i moim zdaniem, jest z kimś w relacji. Wiele przykładów pokazuje, że mężczyzna rzadko odchodzi w próżnię.
U mnie ogromna złość przyszła po rozwodzie, kiedy okazało się, że mój bm.  nie odchodzi, bo się odkochał, ale się zakochał.   Bardzo trudne było dla mnie to kiedy okazało się, że przez cały czas kłamał, patrząc mi w oczy i zaklinając się, że on nikogo nie ma a ja jestem wariatką.
Chciałam Ci w skrócie powiedzieć jak to było u mnie, Ty możesz przechodzić to inaczej, ale ważne w tym wszystkim jest to abyś nie zaprzeczała  emocjom, które się jeszcze pojawią, bo się pojawią.
Trzymam kciuki. Dbaj o siebie i dzieci.

Zgadzam się w pełni z Air7. Jestem w podobnej sytuacji i mój mąż dokładnie się tak zachowuje. Traktuje rozwód i tą całą sytuację jak coś normalnego. Ja jestem wściekła, zabiłabym dziada za to co robi mi i dzieciom. A on jakby nic się nie stało i o co mi w ogóle chodzi. Dla niego to zamknięty rozdział czyli kolejny ma już otwarty??? Ja nie wierzę, że nikogo nie ma. Nawet jak się zapiera. Co tak nagle zostawia rodzinę, dom, wszystko???? Cały dorobek życia???? To jest niepojęte. Mój chce szybko rozwodu i to jest zastanawiające. No bo jak legalnie z inną kobietą ma się obnosić??? Tylko jak będzie miał rozwód. Pewnie mnie szlag trafi jak to będzie prawda, ale wtedy mu tak czas zorganizuję, że będzie miał często dzieci u siebie. Teraz dojrzałam do myśli, że dam mu rozwód na pierwszej sprawie jak się uda. Najchętniej spakowałabym wszystko i przeniosła się z dziećmi na drugi koniec świata i zaczęła życie od nowa....

Dziewczyny jak kogoś ma to i tak się wyda prędzej czy później . A  ostatnio coś tam gadaliśmy o wyprowadzce itd a on do mnie haselko "a kto mówi o rozwodzie  "  oszalec mozna . Niech robi co chce ja sobie poradzę a on będzie żył ze świadomością ze rozwalil rodzinę ze zostawił dzieci  a jak ma kogoś to niech im się wiedzie ale za to co zrobił nie będzie mu łatwo ... chyba wierze w karmę.  Niech życie się toczy i zobaczymy

Żebym ja wiedziała co siedzi w jego głowie.  Napewno zafiksowal się na wyprowadzke nie wiem czy do innej czy co . Najpierw mówił o separacji może zateskni bla bla bla . Jedno wiem on napewno nie chce w tym momencie być ze mną bo mu nie ufam i go kontroluje śle szczerze uważam ze z takich problemików nie odchodzi się od żony . Czasami myślę że on może jakiś kryzys wieku średniego ma albo po prostu ma kogoś na oku. Dla mnie jak się wyprowadzi to definitywny koniec .Bardzo go kocham ale nie zmusze go do bycia ze mna a jak mnie zdradza to już wogole nie ma o czym rozmawiać . Najgorsze jest to ze on po prostu się zamknął w sobie i nie chce o tym z nikim gadać .Ale co tu gadać wyprowadza się więc to koniec mojego malzenstwa moim zdaniem bardzo udanego

Kiedy mój mąż się wyprowadzał miało to być " na próbę", "zobaczymy czy chcemy" , "zastanówmy się co dalej" itd. Głupia była, że w to wierzyłam. Ja się zastanawiałam , on - jeśli się zastanawiał to z pomocą koleżanki, z którą zamieszkał. Dowiedziałam się po miesiącu, bo wyprowadził się do innego miasta, w nim pracował. Także wiesz... Radziłabym ograniczyć zaufanie.

Tia... na próbę, zobaczymy co dalej, może zatęsknimy... skąd ja to znam Dziewczyny wszyscy Wam tu dobrze radzą, z tej mąki chleba nie będzie. Pamiętajcie, że każda zmiana  coś nowego za sobą niesie,  nie bójcie się ich tak bardzo, bo mogą być tylko lepsze   To naprawdę nie koniec świata, choć może się Wam teraz tak wydaje, Życie się toczy dalej   Uwierzcie mi, że będzie dobrze.
Ja naprawdę robiłam wszystko żeby mój mąż wrócił, byłam kłębkiem nerwów i teraz wiem, że zupełnie niepotrzebnie. I czasem kiedy sobie przypomnę, to szkoda mi, bo sobie sama zadałam dużo bólu, ale widocznie tak to musiałam przejść. Teraz radzę sobie bez niego lepiej niż z nim
Jessica ja widzę, że jest w Tobie nadzieja, że on może przemyśli, wróci, zrozumie bo lata i dzieci... ale lepiej dla Ciebie, żebyś ucięła te pogaduszki, spotkania.  Naprawdę wiem, że to trudne i mi się to nie udało. To był błąd, straciłam czas i zdrowie.
Pamiętam, że każdy jego dobry gest, słowo rozumiałam jednoznacznie - on wróci, wszystko się ułoży... to były moje oczekiwania, iluzje. W jego głowie było już zupełnie co innego,  on chciał jedynie pokojowego rozstania i to najlepiej na swoich warunkach.  Musisz to uciąć, dla swojego dobra i kontaktuj się z nim tylko w sprawie dzieci.
Radziłabym skupić się na dowodach zdrady, finansowym zabezpieczeniu dzieci (na pewno nic na gębę) i spotkaniu z dobrym adwokatem.
Piszcie ile chcecie. Mi samo czytanie podobnych historii bardzo pomogło, dodatkowo spotkania z psychologiem, nowe zainteresowania i wypłynęłam na powierzchnie Trzymam kciuki !

No i chyba się zaczęło przestaje sobie radzić z zaistniała sytuacja czuje ze mnie to przerasta . W środku się coś ze mną dzieje. Tak kocham moja mała rodzinke i co .. jak ja to posklejam?

U mnie to się trochę inaczej objawia bo to jest we mnie czyli trzepie mnie od środka i nie mogę o tym przestac myśleć. U nas córka juz mniej wiecej wie o co chodzi ale do niej to nie dochodzi i myśli ze to tylko na chwileczkę i pewnie dlatego zrobiło mi się tak ciężko . A maz jak to mąż dzielimy majątek organizujemy to jakoś i za 11 dni juz go tu nie będzie

Współczuję Bleumarine, Wbrew dobrym radom, nie wiem czy tę złość da się tak sobie skończyć, czy musi się wypalić. Mi pomagało pisanie SMS- było bezpieczniejsze i  dostawałam odpowiedź.Zauważanie swojej roli również pomogło- roli, nie winy.. Wyrzucanie złosci na zewnątrz przez aktywność fizyczną też pomagało. Udawanie że wszystko ok na zewnatrz w moim przypadku nie sprawdziło się- myślałam że zwariuję. Myślę, ze im bardziej ktoś próbuje zlekceważyć nasze uczucia zwłaszcza ktoś kto nigdy nie przezył tego sam i jakimiś banałami- pewnie prawdziwymi ale na ten moment nieprzydatnymi- tym bardziej się wkurzamy. Ale każdy jest inny. Złość się jeśli przynosi Ci to ulgę-nie rób tego przy dzieciach, jak możesz. I nie zwalniaj męża z obowiązku takiej samej opieki- ojcem jest nadal i nie tylko od karty kredytowej. Najwiekszą głupotą zostać samotną matką po rozwodzie i zwolnić męża z odpowiedzialności. Same sobie bierzemy taki prezent na barki. Kazdy ma swoje tempo wychodzenia z takiej traumy. tu na forum zauważyłam, że Ci którzy pozwalają sobie na emocje szybciej dochodza do siebie. Przeczytaj wątek MoniaCo  i espresso.

Bleumarine myślę, że ta złość szybko nie minie. U mnie niby krótki czas, ale strasznie nienawidzę mojego jeszcze męża. On ogólnie unika kontaktu ze mną i nawet na moje smsy nie odpisuje. Traktuje mnie jakbym nie istniała. To bardzo boli, czuję się jak śmieć. Staram się żyć normalnie, funkcjonować, ale najgorsze przede mną. Ja to bym chciała, żeby mój mi się nie szwędał bo nagle kochający tatuś, ale musimy też myśleć o sobie. I tak poświęcamy się bardziej, więc nam się coś wolnego należy. Uważam, że powinien dostarczyć zaświadczenie. Powiedz mu, że się martwisz o dzieci. Nie robisz tego na złość, ale dzieci są tu najważniejsze. Też bym się martwiła i wiedząc jak jeździ mój mąż, też będę miała obawy, żeby je gdzieś zabierał. Ogólnie Cię rozumiem. I niestety ale nie da się łatwo od tego uwolnić, za dużo czasu spędzonego razem. Łatwo jest doradzać osobom, które tego nie doświadczyły. Mojego męża siostra także nie widzi problemu. A ja kurczę widzę i to poważny problem. Bo nagle zostawienie rodziny z błahych powodów dla mojego mózgu jest nie do ogarnięcia.

Widzę ze długi proces się zapowiada . Ja jeszcze nie mam do czynienia z odwiedzinami itd ale proboje sobie wmawiać ze jeśli ktoś zostawia swoje dzieci to nie jest wart mojej uwagi . Narazie planuje jak to będzie bez niego organizuje wszystko i staram się nie dopuszczać do siebie myśli o nim chodź to nie jest łatwe.  Moje dzieci są dla mnie wszystkim i jest mi źle z tym ze będą musiały się wychowywac w takim modelu rodzinny. Mam do niego żal ze ie dał nam szansy ale jak by mial tu być i traktować mnie z obojętnością to ja już wolę sama być poświęcić die dziecia w najbliższym czasie a reszta mam nadzieje sama się pouklada.  Nie jest łatwo ale cóż nie mamy wyboru wiem se dużo kobiet sobie radzi to ja też dam rade . A on niech tylko będzie wporzadku dla dzieci i niech idzie ( 10 dni do jego wyprowadzki )Mam dziś dość dobry dzień wiec jutro pewnie będę plakac ale te huśtawki nastrojów chyba są normalne ?A wy dziewczyny się trzymajcie piszcie rozmawiajcie to pomaga .Pozdrawiam

Ciężko się od tego uwolnić i myślę, że w każdej z nas są takie emocje, u niektórych większe u niektórych mniejsze. Mój jeszcze mąż tak wiele razy wspominał, że przecież może być tak wspaniale, a przestał się do mnie odzywać. Tak jest właśnie wspaniale, że ma mnie głęboko w du.....Gdzieś kiedyś przeczytałam, że ludzie lepiej znoszą śmierć ukochanej osoby niż rozwód. Myślę, że coś w tym jest. Wiem, że nie należy tak myśleć, ale niestety od tych dziadów nie uwolnimy się właśnie do ich albo naszej śmierci. Mając dzieci jesteśmy zmuszone do kontaktu z nimi. I uwierz mi mnie też mną trzęsie. Ja tylko nie wiem czy on kogoś ma czy nie. Obecnie mam schizę i jestem na etapie ustalania. Dla mnie musi być powód, a rutyna dnia codziennego nim nie jest.

Tak jak też tak myślę. Dziwi mnie to ich wyimaginowane pojęcie szczęścia. Bo on nie jest szczęśliwy. Nie rozumiem jak można nie być szczęśliwym w pełnej zdrowej rodzinie, mając cudowne dzieci. Nie jest szczęśliwy ze mną??? Bo co??? Bo szczęście daje mu pewnie ta dziw.....Takie pieprzenie. A czy on mnie kiedykolwiek zapytał czy ja jestem szczęśliwa??? Drogie Panie nasi mężowie to na maxa egoiści myślący tylko o swojej dupie. Takie jest moje zdanie. Sami nie dają szczęścia a powód ich odejścia może być tylko jeden. Ja im życzę zderzenia się ze ścianą - bynajmniej mojemu.

Ja też tego nigdy nie zrozumiem. Mój twierdzi, że chce zacząć życie od nowa. To mi nasuwa się pytanie a dzieci??? Mógł się zastanowić zanim się urodziły, bo mieć 3 dzieci to niestety jest nie lada obowiązek. Teraz są chore a ja razem z nimi, ale co go to obchodzi. Przyjął do wiadomości i tyle. Odważyłam się zbierać faktury, żeby mu udowodnić ile kosztują dzieci. Mój w dodatku swoim rodzicom jakieś brednie nagadał, że mi jakieś szanse dawał. No masakra. Myślę, że trafił nam się taki typ człowieka, który myśli tylko o sobie. Będzie gadał, że dzieci są ważne itp. zobaczymy jak długo. Musimy się z tym zmierzyć, wygrać walkę przede wszystkim o siebie. Pewnie każda z nas myśli przede wszystkim o dzieciach, ale pamiętajcie jesteśmy także my. Też mamy prawo być szczęśliwe, korzystać z życia. Wiem, że to tylko słowa, ale musimy się z tym zmierzyć i wygrać. Niestety nasi panowie mają nas głęboko gdzieś, właśnie dlatego że liczą się tylko oni. I niech tak im zostanie, skoro tak pojmują szczęście.

Mój maz mi tu jakaś hustawke nastrojów funduje . Znów kolejna rozmowa i znów mhe samopoczucie na tym cierpi.  Dwa dni lepsze jeden masakra. Znów rozmowy o zaufaniu i o tym ze po co rozwód od razu. Nie wiem jak wy ale dla mnie jak się wyprowadzi to definitywny koniec a on ze to co nie będziemy się spotykać jak będę u dzieci nie będziemy rozmawiać itd a ze niby jak on sobie to wyobraza? A jeszcze najlepsze na Święta wpadnie . No ja chyba jestem nie normalna !

Rozwód mu na razie niepotrzebny, wpadnie na obiadek, na święta, a jak z nową wybranką się nie poszczęści, to pewnie zechce wrócić w ciepłe kapcie do domu... Też to przerabialiśmy, potrzebny był mu czas żeby przemyśleć, zastanowić się, ogarnąć sprawy w pracy. A po miesiącu mydlenia oczu nakryłam go jak po nocy u kochanki biegnie po świeże bułki na śniadanie.

Co mi da pewność że ma kochanke raczej nic . Tylko nie potrzebnie będę się denerwować.  A niech próbują szczęścia na czyimś nieszczęście . A mówicie ze będzie wpadał na obiadki ja sobie raczej na to nie pozwolę dla mnie jego wyprowadzka oznacza definitywny y koniec nie zależnie czy będziemy mieli rozwód czy nie .

Jessica12, cssc21, w Waszej sytuacji, nie macie żadnego obowiązku (byłoby to conajmniej dziwne) wpuszczać do swoich domów nowych partnerek Waszych byłych. Nie sądzę, żeby oni sami wpadli na ten pomysł. Niestety, w przypadku rozstania będziecie musiały jednak przełknąć gorzką pigułkę i przyjąć do wiadomości fakt, że Wasze dzieci poznają tę nową. Opór, a tym bardziej stwarzanie problemów nie mają sensu. Taka bezsensowna walka wyrządzi krzywdę Waszym dzieciom i Wam. Rozumiem, że trudno pogodzić się ze świadomością, że jakaś baba, dla której zostałyście porzucone, będzie miała kontakt z Waszymi dziećmi, ale w ich interesie, nie szalejcie.
Uważam natomiast, że jesli mąż wyprowadza się z domu, w Waszym przypadku porzuca rodzinę, to nie macie żadnego obowiązku wpuszczać go do Waszego domu. Szczególnie Ty cssc21, zwłaszcza, że sama nie masz wstępu do jeszcze Waszego wspólnego mieszkania.
Chcą spotkać się z dziećmi, to mają obowiązek zabrać je gdziekolwiek np. do siebie.
cssc21, (przepraszam, że wypowiadam się w Twojej sprawie w wątku Jessici) piszesz, że on się w ogóle nie odzywa, a Ty wysyłasz mu sms-y. Po co? Odpuść, będziesz miała dowód, że nie interesuje się rodziną, odpiszesz ewentualnie, gdy on o coś zapyta. Nie łudź się, że wzbudzisz w nim jakieś ludzkie uczucia pisząc, że np. jesteście teraz chorzy, daj spokój, on ma to gdzieś. Zastanów sie lepiej jakie masz szanse i czy będziesz do tego dążyć, żeby uzyskać rozwód z jego winy. Już sam jego argument o rzekomej rutynie, po 12 latach małżeństwa i pozostawieniu trójki małych dzieci, świadczy o jego braku szczerości i głupocie.
Jessica12, uświadom temu swojemu jm, że jego odejście będzie końcem Waszego małżeństwa ze wszystkimi konsekwencjami.
Niech nie liczy na przyjaźń, a tym bardziej otwartą furtkę. Być może on liczy, że faktycznie poszaleje sobie trochę, a jak mu nie wyjdzie, to wróci na "stare śmieci". Być może Twoja spolegliwa postawa, to, że żyjecie sobie teraz jakby nic, daje mu przekonanie, że przyjmiesz go zawsze z otwartymi ramionami, a już na pewno zostaniecie przyjaciółmi
Nie namawiam do kłótni, czy awantur, ale może chociaż zdystansowałabyś się do niego, okazała jakieś emocje, powiedziała mu wprost, co Wam robi i co o nim myslisz, bo może jemu wydaję się, że Tobie jest wszystko jedno?

Ty to wiesz, że to będzie ostatecznie, ale czy On to wie i bierze serio? Mojemu mężowi wybijałam przyjaźń z głowy tak głośno, ze do sąsiadów też dotarło;))). Zgadzam się Josz ze wszystkim co napisałaś.

Wcześniej dziewczyny wspomnialyscie o tych depresja i wogole mój napewno tego nie ma ale ja dalej nie mogę uwiezyc ze człowiek może się tak zmienić.  Pewnie żal przeze mnie przemawia ale jak tak można po tylu latach razem co im się w głowach poprzewracało ? Ja w tej całej sytuacji oczekuje tylko szczerość ale na to tez nie mogę liczy  . Ja bym chciała tylko znać prawdziwy powód . Jeśli inna dupa to wszystko jasne a co jeśli nie ? Czy to jest możliwe ze jakiś kryzys wieku średniego albo coś . U nas już  decyzja podjęta ale czy nie ma takiej opcji żeby było coś innego niż zdrada . Ja rozumie że wszystkie tu jesteśmy porzucone zranione ale może jest coś o czymś nie wiemy oprócz kochanki ?Nie mialyscie takich myśli ?

Wiesz ja mam różne myśli i brałam pod uwagę różne powody, ale wszystkie są dla mnie absurdalne. Nawet sobie myślałam, że może mój jeszcze mąż jest poważnie chory, ale z drugiej strony aż tak bardzo by mnie ranił. Przecież miałby wsparcie u mnie. Nie raz miał problemy zdrowotne i nigdy się od niego nie odwróciłam. Ja sama nie wiem. Uważam, że na pewno warto walczyć i spróbować ratować małżeństwo, dać sobie szansę, ale to tylko wtedy jak dwie osoby tego chcą. Mój wszystkim mówi, że już rozdział ze mną zakończył, więc nie liczę na nagłą zmianę decyzji. Przeczytał jeden rozdział książki i doszedł do jego końca. Masakra. Nie mam zamiaru mu się narzucać i mam zamiar wykorzystać w sądzie właśnie fakt braku zainteresowania dziećmi. Jeśli nadarzy się powód to zamierzam obwinić go o rozpad małżeństwa. Mąż mój też na początku mówił, że możemy nadal żyć normalnie ble ble ble. Powiedziałam mu żeby na to nie liczył, po tym co mi powiedział, jak mnie potraktował. Gdybym znała prawdziwy powód.... Czas pokaże wszystko....A Twój mąż widzi, że można z Tobą normalnie funkcjonować i tak robi. Wiesz dla mnie można żyć normalnie po rozwodzie, ale w momencie jak dwie strony o tym zadecydują (o rozwodzie), myślę, że takie sytuacje się zdarzają. Natomiast w momencie gdy on sam zadecydował o naszym życiu to niestety, ale sorry. Ja też nie mam depresji, może chwilową, ale zrobiłam sobie rachunek zysków i strat i jednak okazało się, że mąż całe 12 lat myślał tylko o sobie, a ja kochająca żona we wszystkim mu ulegałam. Zawsze byłam dla niego głupia, nieradząca sobie itp. I może faktycznie robiłam z siebie taka ofiarę losu. Chciałam żeby on był ważny, żeby osiągał sukcesy w życiu, byłam z niego dumna, że taki jest. I co???? i właśnie gó....Teraz wiem, że poradzę sobie ze wszystkim nawet lepiej niż on, bo on nie jest nikim wyjątkowym. Zrobiłam przemeblowanie w salonie tak jak chciałam, naprawiłam samochód (a mąż od pół roku nie miał czasu żeby do mechanika zadzwonić), mam zaplanowany remont pokojów dla dzieci. I to wszystko bez niego, bez jego opinii. I nawet zabiorę dzieci na wakacje, bez stresu. Wiem, że bez nich życie toczy się dalej. Nie jest lekko, nie mam komu się wyżalić, dlatego piszę tutaj )) żyję z jednej pensji, mam dom, psa na głowie, ale daję radę i jestem z siebie dumna.
Czasem mam nadzieję, że on jeszcze do mnie napisze co słychać???? ale na szczęście tylko czasem.

Ja też uważałam, że byliśmy dobrym małżeństwem. Dogadywaliśmy się w prawie każdej kwestii. Nawet mieliśmy podobne charaktery. Na pewno u nas zaczęło się pogarszać po urodzeniu 3 dziecka. Mąż tak jakby traktował synka gorzej niż starsze dzieci. Często jak maluch płakał to różne dziwne rzeczy gadał, cicho gówniarzu itp. Synek faktycznie dużo płakał, jest nadal na cycu, ale to nie był powód żeby tak gadać. Teraz chyba wiem, że to go przerosło.

Pewnie, że damy radę kobitki. Ja też jestem teraz super zorganizowana, rano odwożę dzieci, potem praca, znowu biegiem po dzieci, zakupy, gotowanie, prasowanie, choroby dzieci itp. wszystko wyłącznie na mojej głowie. Mam wszystko na czas, też zrobiłam wiele rzeczy sama, które mąż odkładał na później. Urządziłam dzieciom pokoje, nawet przemalowałam łóżeczko :-) No i plusy- mam mnóstwo miejsca w szafach, bo mąż wiecznie gromadził rożne graty, robię co chcę, nikt mi nie kręci nosem, nie narzeka, że obiadu nie ma. Da się na pewno bez tych gadów żyć. Fakt, że jest to jakimś kosztem, że mam niewiele czasu dla siebie, że czasem padam na twarz, jestem niewyspana, ale za to dumna bo radzę sobie, a mendę szlag trafia, bo myślał, że będę siedzieć i płakać. Teraz to on płacze, nawet własna matka się od niego odwróciła, a ja zaczynam cieszyć się życiem. Będzie dobrze, nawet jeśli teraz cieżko Wam w to uwierzyć!

Mój jm bardzo dużo pracowal wiec gdy się od siebie oddaliśmy czyli jak mały się urodził to już 5 miesiecy zajmuje się wszystkim sama wiec niby dlaczego miała bym sobie terax nie dać rady ?Pewnie finansowo bedzie trudniej bo naraxie nie mam mozliwosc wrócić do pracy .Mam jeszcze miesiac macierzynskiego wiec dam rade Co my mamy z tym przemeblowaniem ja też mam na myśli zrobić sobie w salonie tak jak chce gdy tylko się wyprowadzi wszystko da się zorganizować . Pozdrawiam

cssc21, wysokość almientów zależy od możliwości rodzica i nie jest prawdą, że obydwoje muszą łożyć tyle samo. On zarabia więcej, więc jego wkład powinien być większy, zwłaszcza gdy udowodnisz, że po jego odejściu obiniżył się Wam standard życia.
W wątku Jessici zabierała także głos bleumarine. Przeczytałam cały jej wątek. Ona dostała dodatkowe pieniądze za to, że mąż praktycznie scedował na nią cały obowiązek rodzicielski, pojawiając sie dwa razy w miesiącu. Twój, zdaje się też nie zamierza się wysilać, już się zresztą asekuruje. Nie pozwól się zastraszyć, zawalcz o dzieci i o siebie.

Witam ponownie mnie jeszcze sprawa rozwodów puki co nie dotyczy ale wszystkie rady na temat alimentów zapamiętam . U mnie dziś burzliwy dzień .Nawet napisałam jm co o nim myślę !!! U nas narazie dzielimy się majątkiem bo za 7 dni wyprowadzka.

A Ty znowu swoje... Standard życia nie będzie podobny, bo Ona będzie non stop z trójką malutkich dzieci, a on będzie miał popołudnia wolne, więc będzie mógł dorobić, bo Ona w tym czasie też będzie pracować przy dzieciach, tyle że za darmo. Poza tym w razie chorób dzieci będzie musiała korzystać z opieki płatnej 80%, do tego narazi się pracodawcy, wiem bo sama korzystam i w sezonie jesienno-zimowym tracę po kilkaset złotych miesięcznie przez opieki. Do tego jestem ostatnia przy awansach, podziałach premii, nagrodach rocznych itp. bo przecież kompletnie niedyspozycyjna...
Można też korzystać z opiekunki - ok. 12-15zl/h.
Rodzice będą pomagać Cssc- kpisz sobie? Jaki oni mają obowiązek utrzymywania wnuków, skoro ojciec żyje i ma się dobrze, pomijając ich sytuację finansową, bo z reguły emeryci sami potrzebują wsparcia finansowego od dzieci...
A co do 500+ to miało ono na celu poprawić sytuację finansowa dzieci a nie takich pożal się Boze tatusiów i ich kochanek...

Ja, "nie znowu swoje" tylko wypowiadam opinię na podstawie informacji udzielonych przez autorkę.

Zdaje się, że autorka chciała tych dzieci tak więc też musi ponosić koszty utrzymania jak i poświęcać czas na wychowanie, w tej sprawie powinni się dogadać.

Tutaj zależy gdzie pracuje, jak w "kołchozie" to mogą być rzeczywiście problemy ale jak w normalnej firmie to nie powinno być. 80% to tak jakby pracownik był na chorobowym. Źle? To co mają płacić 200%? lol

Ja tyko piszę na podstawie tego co autorka powiedziała, "że się dziadkowie sami zaoferowali na 500zł" A więc będzie to jakiś składnik budżetu.

I będzie poprawiać sytuację finansową dzieci. A to tamten facet ma kochankę? Jakoś nie przypominam sobie żeby padały takie pewne informacje.

No i dopadło mnie . Wściekła jestem z nim po dobroci ani po złości nie idzie . Ja nie wiem nawet co napisać tyle sprzecznych emocji we mnie siedzi . Szaleństwo ...

Współczuję Ci (autorce). Byłam  takiej samej sytuacji.

Rozwiodłam się z mężem dobrych kilka lat temu. Przyczyną była zdrada (jego zdrada). Tylko tyle i aż tyle. Jak to oceniam z perspektywy czasu?

Zacznę od siebie:upłynęło wiele czasu nim się otrząsnęłam, choć tak naprawdę nie wiem czy wyzbyłam się wszystkiego. Nie, nie wyzbyłam..
Nie da się po prostu ot tak zamknąć albumu i zapomnieć. Przynajmniej ja nie potrafię. Dzieci...Parodia. Córka za ojcem, syn niekoniecznie. Niewiadomo co tłumaczyć. Niby na tym świecie dużo rozbitych rodzin ale też bym z tym nie przesadzała. Jak się rozwiodłam to zauważyłam,że wcale nie tak dużo. Jak byłam mężatką wydawało mi się, że dużo. Poza tym co to za rozwód jak dzieci nie było w małżeństwie, nic poważnego moim zdaniem. Dopiero dzieci to jest trauma i nie da się wszystkiego rozgraniczyć.

on- prawda jest, że rola ojca to nieco rola bankomatu w tym kraju, takie są fakty, po rozwodzie ojcowie mają w tym kraju przekichane i ja sama szybko zauważyłam jak można manipulować. Ożenił się,miał nowe dziecko -nie zapomniał o córce.Ona zresztą za nim przepadała, jego nowa żona(?) (nie wiem czy się ożenił)akceptowała/ akceptuję ją a nawet potrafiła tak ją zaanagażować, że byłam zszkowana jakie mają pomysły na spędzenie wolnego czasu (pozytywne i nieco zazdrościłam). On wyszedł z tego małżeństwa z niczym ale jakoś sobie życie ułożył. Mogłabym powiedzieć, że poza dziećmi nie dostał nic, a małżeństwem byliśmy dość długo i sporo osiągnęliśmy. Czy był/jest szczęśliwy? Nie wiem praktycznie nie rozmawiamy ale wiem, że zawsze żałował.