Mąż chce mnie zostawic z dziecmi . Wesprzyjcie mnie :) - Netkobiety.pl

Ha, a propos swietego spokoju i roznych innych mechanizmów mógłbym co nieco dodać jako czlek od 2 lat podejrzewany o jakies romanse.

No tak, to na pewno, pojawiły się dzieci i pan przestał być pępkiem świata. Przerosły go obowiązki związane z dziećmi, wstawanie w nocy, ich wczesne pobudki w weekendy, choroby itp. Świat przestał się kręcić wokół niego. Chociaż ja nigdy nie byłam zaślepioną mamusią, która oszalała na punkcie dzieci, a tatuś poszedł w odstawke jak się urodziły. On sam się odsunął, miał coraz więcej pracy, wyjazdów, w każdą sobotę niby giełda samochodowa, elektryczna i co się tylko dało. Po prostu znudziła mu się rola ojca albo do niej nie dorósł. Nawet teraz w pozwie napisał, że chce spędzać z dziećmi czas tylko w weekendy (dwa w miesiącu), bo w tygodniu niestety dużo pracuje i nie da rady. Czy takie coś nie świadczy o nim jako o ojcu?
Teraz ma wreszcie swój święty spokój, bo tam dzieci są już duże, samodzielne, nie chorują, nie marudzą i nie zawracają gitary.

Summerko psycholog też doszukiwała się źródła problemu w dzieciństwie. Ja raczej nigdy nie byłam aż tak samodzielna, odważna, przebojowa. Byłam raczej skromnym, wrażliwym i cichym dzieckiem. Dzieciństwo nie było kolorowe, przez ciężki, apodyktyczny charakter taty, starsza siostra też mnie do pewnego momentu nie akceptowała, ale zawsze miałam oparcie i zrozumienie w mamie. Na Nią zawsze mogłam liczyć, była oazą spokoju, dobra, ciepła i miłości. Psycholog drążyła temat taty, być może w jego zachowaniu jest jakas przyczyna, ja kompletnie nie mam talentu psychologicznego.

Chętnie poczytam. Zatem poczekam na rozwinięcie.

@Bleumarine, jak nastrój dzisiaj?

Summerko, może tak być. Mój tata wiecznie krytykował, pouczał, kwestionował moje wybory, porównywał do innych dzieci w rodzinie, dając mi je za wzór, nawet za drobne nieposłuszeństwo były kary cielesne. Do tego w pewnym okresie nie stronił od alkoholu. Niezbyt dobrze traktował mamę, co sprawiało mi ogromną przykrość. Ciężki człowiek. Mąż był dla mnie ideałem. Dobry, łagodny, to był dla mnie szok, że tak mogą wyglądać stosunki miedzy mężczyzną a kobietą. Czułam się przy nim szczęśliwa, akceptowana, mogłam mówić i robić wszystko bez obawy, że będzie ze mnie kpił i krytykował. Coś na pewno w tym jest, masz rację.

I see beyond, dziękuję, że pytasz. Dzieci u taty, a ja pełen luz i relaks:)
Jeśli mogę spytać, jak długo jestes po rozwodzie? Czy udowadniałaś mu winę czy odpuściłaś?

@bleumarine, jestem jeszcze formalnie mężatką (papiery w Sądzie już są, a zaczęłam od spraw majątkowych). To wszystko trwa. Przyjęłam zasadę, że na forum nie piszę o sprawach związanych z moim rozwodem, dopóki nie będzie już po wszystkim. Te 2,5 roku to liczę od momentu, kiedy prawda wyszła na jaw. Potem był jakiś rok czasu, kiedy to jm chciał wracać do mnie, a ja byłam na etapie  złudnej  nadziei, że warto  to  ratować. Później było jeszcze kilka bardzo burzliwych chwil. Niechętnie wracam pamięcią do tamtego czasu.

Ok, jasne nie pytam. Napiszesz jak będzie po. U mnie też się dziś zaczęły negocjacje majątkowe i targowanie się winą. Dzieci są w tyle, najważniejsza jest kasa, bo pewnie się kończy i nie ma czym kochance imponować.

U mnie za kilka dni będzie dwa lata jak jm stwierdził, że mnie już nie kocha. Współczuję sobie z tamtego okresu, wszystko mnie boli jak to wspominam.

Hej, czytam wątek od samego początku.

Brawo dla Ciebie. Dlatego, że jesteś taka opanowana, nie szlochasz za nim, nie trzymasz się jego portek, nie trujesz mu za uszami On się waha bo wie, że jak odejdzie definitywnie to Ty sobie z tym poradzisz bo już sobie doskonale z tym radzisz i myślę, że cierpi przez to jego duma widząc, że aż tak nie cierpisz za nim. Widzi, że dasz sobie radę, ma świadomość, że z czasem sobie znajdziesz kogoś bo jesteś w naprawdę mega dobrej kondycji psychicznej Tak trzymaj pokaż dupkowi , że dasz sobie radę, że nie ryczysz ani się nie użalasz nad sobą.
Nie pytaj go czy kogoś ma jak Ci tutaj większość doradza . On i tak nawet jak ma to się nie przyzna,a Ty tylko się poniżysz .
Twój mąż nie zachowuje się wobec Ciebie agresywnie bo zabija go od środka Twoj spokój wie, że z Tobą nie wygra, bo dzieci i tak wybiorą zawsze matkę, a On? To On je zostawił nie mama...

Summerko tak, mam dobrego prawnika, ale prawo przy podziale majątku jest bezwzględne. Szczerze mówiąc, to liczyłam na możliwość nierównego podziału, ponieważ zostaję w mieszkaniu z dziećmi, z pozostałym do spłacenia ogromnym kredytem, ale podobno musiałabym udowodnić, że mąż wcześniej trwonił majątek, był hazardzistą ewentualnie alkoholikiem.

I see beyond nadzieja umiera ostatnia. Ja mam jeszcze jakiś tam niewielki cień złudzeń, że zdoła się opamiętać i odpuści tą spłatę, bo w to że uratujemy tą rodzinę już cieżko mi uwierzyć.

Dziękuje Wam bardzo za pomoc. Dziś dowiedziałam się o mężu rzeczy, które zwaliły mnie z nóg. Jestem wyleczona, chociaż wyję jak bóbr.

Jessico przepraszam, że wtargnęłam na Twój wątek. Daj znać co u Ciebie. Wróciłaś juz do domu?

@bleumarine, od tego jest forum.

Jeśli moje posty okazały się pomocne, cieszę się.

Czasem potrzeba takiego "ciosu" właśnie, żeby się wyleczyć, żeby w głowie "kliknęło". Ja też taki cios zaliczyłam - ale był potrzebny.

Trzymaj się! A ja trzymam kciuki za Ciebie. Dasz radę, wszyscy dajemy.

Jak można w życiu popłynąć. Można dość łatwo i niezauważalnie. U mnie się to rozwijało dość długi czas. Powiedzmy, że zawsze, być może jak większość facetów miałem potrzebę odrobiny swojego świętego spokoju. Niektórzy mogą to nazywać potrzebą prywatności ale to nie do końca to samo. Przez długi czas udawało mi się tą potrzebę realizować dość łatwo. Z żoną byliśmy 10 lat tylko we dwoje. Mieszkaliśmy po jakichś klitkach ale udawało mi się ten święty spokój uzyskiwać bez problemu. Pytanie święty spokój od czego? Chyba od wszystkiego. Kiedyś pisałem tu na forum o takiej kwestii jak zapewnienie partnerowi kwadransa, dwóch swoistej kwarantanny po powrocie do domu z pracy. Może się to wydawać śmieszne ale u mnie z pewnością ten krótki czas był zawsze bardzo drażliwy. Musiałem ochłonąć, zmyć z siebie myśli, które wiązały się z pracą, problemami poza domem i reagowałem szczególnie źle kiedy byłem od progu "atakowany" problemami domowymi. Pół godziny później nie byłoby już problemu. Z żoną byliśmy i jesteśmy od zawsze jak burzowa chmura zawieszona nad wielkim, samotnym drzewem. Ładunki elektryczne gromadziły się bez przerwy i co chwilę strzelało wyładowanie. Praw fizyki się nie zmieni
No ale radziłem sobie, strzelało często i gęsto ale mieliśmy tylko siebie i musieliśmy jakoś sobie z tym radzić. Był to w sumie dość romantyczny okres życia. Nie mieliśmy nic, czasami było krucho po całości ale o dziwo potrafiliśmy się wspierać. Lubiliśmy chodzić na spacery, gdzie snuliśmy plany na przyszłość, jak będzie wyglądać nasze własne mieszkanie itp. Zaczęło się to zmieniać kiedy faktycznie marzenia o własnym mieszkaniu się ziściły i mimo kłopotów urodziło się dziecko. Upragnione ale był to ktoś nowy, trzeci w znanym do tej pory układzie. Pojawiły się nowe problemy z tym związane. Może to spowodowało, że ja zacząłem czuć potrzebę choć chwilowego odsunięcia się na bok. Wróciłem do starego, zapomnianego hobby, miałem swoje gry, mały ale swój pokoik, gdzie mogłem uzyskać ten święty spokój. I tak to całkiem sprawnie działało aż zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. Skończył się mój azyl, trzeba było oddać pokój starszemu dziecku. Stałem się takim piątym kołem u wozu, przeganianym z miejsca na miejsce. Kontynuowanie hobby stało się bardzo problematyczne, zaczęło budzić więcej złości niż przyjemności. No i tu pytanie, a po co w ogóle facetowi hobby? Właśnie dla chwili świętego spokoju, zapomnienia, skupienia się na czymś innym niż problemy życia. Hobby zaczęło wzbudzać złość w domu i poza nim. Kiedy zajmowałem się nim za dziecka dzieliłem je może z 2-3 osobami, które znałem osobiście i to dobrze. Po latach pojawił się internet i dostęp do wielu ludzi, którzy parali się tym samym. Wydawało się to super sprawą ale z czasem okazało się dość toksyczną. Środowisko to prawie sami faceci. Udzielałem się w kilku forach internetowych, poznawałem tych ludzi w realu, bo mieliśmy swoje imprezy. Niestety stara chyba zasada, że gdzie faceci tam kwas i prezentowanie "kto ma większego". Ponieważ i u mnie wzrastał poziom frustracji ze względu na domowe utrudnienia nie mogę powiedzieć, że nie brałem udziału w tych wojenkach. Przyszedł jednak moment kiedy powiedziałem "dość". Był to pierwszy moment związany z moim dzieckiem. Pośrednio co prawda ale jednak. Internetowi koledzy tak się obrzucali błotkiem, że kiedyś skądinąd sympatyczny i wydawałoby się mądry facet zarzucił innemu coś związanego z chorobą dotykającą dzieci. Nie dotyczyło to mojego dziecka ale znałem problem, znałem takie dzieci. Siedziałem przed komputerem i myślałem - co ja robię z takimi ludźmi? Kiedy dochodzę do jakichś wniosków, to reaguję zazwyczaj szybko i tak też zrobiłem wtedy. Usunąłem się ze wszystkich miejsc w internecie, gdzie do tej pory się udzielałem w związku z tą częścią moich zainteresowań. To było już chyba 6-7 lat temu i przez długi czas w ogóle w te miejsca nie zaglądałem. Później zdarzało się, że zajrzałem, stwierdzałem, że mimo upływu lat, napływu nowych ludzi nic się nie zmieniło. Niezmiennie bagienko i metr mułu poniżej. No i zostałem sam, bez swojego świetego spokoju Nie można pogadać z kolegami, nie można oddać się hobby samemu. Nuda. Wtedy jak objawienie pojawiła się ONA. Nie, nie kobieta GRA. Grałem odkąd tylko zaczęły się pojawiać pierwsze komputery. Były to jednak gry w rodzaju: kupujesz (piratujesz ha, ha), instalujesz, grasz 2-3 dni i koniec. Temat do ogarnięcia nawet przez małżonkę. Ta GRA była z nowego, szatańskiego pomiotu. Darmowa ale z systemem mikropłatności jeśli chciałeś coś więcej, no i nie można jej skończyć. Zaczęło się pogrążanie w świat gry. Wokół mnie toczyło się życie mojej rodziny, praca, a ja byłem pochłonięty coraz bardziej grą. Dawała dużą dawkę tego świętego spokoju. Kompletna izolacja. W pracy myślę o grze, rozmawiam o grze, piszę o grze. W domu gram lub kombinuję jak tu załatwić różne sprawy żeby w końcu siąść do gry. Weekendy to masakra. W grze prawie zawsze okazja do przeróżnych eventów, promocji itp., a tu ponoć trzeba gdzieś wyjść z dziećmi... Przyjazdy rodziny, to katastrofa. Trzeba z nimi rozmawiać, zabawiać itp., a tu na górze czeka komputer... W międzyczasie o dziwo udało mi się zbudować rodzinie dom. Mam swój kąt, a w nim komputer i GRĘ. Wieczorem do gry codziennie ze 2-3 piwka na dodatek. Żona ma jakiś problem? Nie wiem, nie słyszę, bo mam słuchawki na uszach... Trwa to już trzeci rok. Dzieci rosną. Żona przeżywa swoje problemy. Mnie nie ma. Później mówi, że gdyby jakiś facet zaproponował jej wtedy romans pewnie by w to weszła. Tak całkowicie czuła się ode mnie oddzielona. W pracy zaczynają delikatnie pytać co się ze mną dzieje. A ja jestem szczęśliwy. Mam swoje sanktuarium. W trzecim roku zaczyna się to psuć. O dziwo zakładam swoją firmę, nowe źródło problemów i zmartwień. Pojawiają się coraz częściej wyrzuty sumienia i świadomość, że sobie nie radzę z pogodzeniem tych wszystkich rzeczy. Zaczyna do mnie docierać, że GRA nie jest już wypoczynkiem i odskocznią od stresu. Jaki to wypoczynek kiedy ze złości rozwalam pięścią klawiaturę? Ponieważ to gra sieciowa i gra się z ludźmi z całego świata nieunikniona jest interakcja. To nie jest zabawa. To są międzynarodowe bluzgi, wojenki, itp. Aż jeden Czech życzy mi żebym zdechł na raka... ot taka odskocznia od codziennego życia. Pomału zbliżam się do osiągnięcia statusu "dobrego gracza". Nie idę na skróty choć wiem jak zrobić żebym był widziany w statystykach jako bardzo dobry. W końcu przychodzi ten dzień kiedy jestem "dobry" z uwzględnieniem całej trzyletniej kariery i bardzo dobry jeśli chodzi o ostatni rok. Wtedy też mają miejsce wydarzenia w wyniku których dochodzi do mnie, że choroba mojego syna, to stan ciągły. Że być może trzeba będzie mu pomagać całe życie. I ten dzień kiedy siedzę przed komputerem, patrzę przez okno na łąki i pola. Myślę. Może pierwszy raz od dłuższego czasu. Skończyłem już 40 lat, a jestem jak dziecko. Uświadamiam sobie, że ostatnie 20 lat myślałem, żyłem jakbym miał cały czas te 20 lat. Mówię sam do siebie - nie, stary. Nie jesteś już chłopcem. Dwóch chłopców to jest na dole, a ty jesteś za nich odpowiedzialny. Teraz i przez następnych 20 lat. Musisz myśleć jak zapewnić im godne życie, jak być dla nich ojcem, być dla nich, być zdrowym póki tylko możesz żeby dawać im wsparcie. To był wstrząs. Skasowałem GRĘ. Nie wróciłem do niej do tej pory choć gra w nią czasem mój syn. Zacząłem wprowadzać zmiany. Odstawiłem alkohol. Przeszedłem na dietę i zacząłem ćwiczyć żeby schudnąć. Zrozumiałem, że byłem na ostatnim odcinku równi pochyłej do zagłady i musiałem to zmienić. Wtedy też ostatecznie zrozumiałem swojego ojca. On też stał w takim miejscu i nie dostał na czas sygnału.
Bo to jest taki właśnie moment w życiu. Faceci szukają i znajdują swoje drogi do bycia wciąż chłopcem. Dla jednego to będzie wóda, dla innego sport, hobby, a dla jeszcze innego kobiety. A to jest na wyciągnięcie ręki. Prawdziwym chłopcem możesz być tylko spędzając czas ze swoimi dziećmi. Dając im bezpieczeństwo.
Czy moje życie się polepszyło, uprościło? I tak, i nie Zrzuciłem ponad 20 kg nadwagi. Piję okazyjnie, głównie z małżonką popijam winko. Uprawiam regularnie sport. Staram się być dużo lepszy dla żony i dzieci. Wydaje się to tak proste ale nie jest. Na przykład moja małżonka nie bardzo wierzy w cudowną przemianę. Dla dzieci? No proszę... Ma uzasadnione podejrzenia, bo w akurat w tamtym czasie w moim otoczeniu pojawiły się młode kobiety. Wersja mojej żony jest taka, że to klasyczny przejaw kryzysu wieku średniego. Na horyzoncie młode dupy, to i stary leniwiec się ruszy To zasadniczo jest dla mnie krzywdzące. Nie zmieniłem się dla niej i nie zmieniłbym się dla żadnej kobiety. To akurat wiem na pewno. Rozumiem ją, bo wiem jakie ona ma przewinienia wobec mnie. Z jej punktu widzenia facet, który ma w domu zołzę, która potrafi powiedzieć i zachować się wobec niego bardzo przykro w kontakcie z kobietami, które są dla odmiany bardzo miłe, prawią komplementy, może bawią się w jakieś dwuznaczne gry musi polec. Zgodziłbym się z tym punktem widzenia, gdyby miało to miejsce rok, dwa wcześniej. Gdyby zamiast lub w trakcie GRY pojawiła się KOBIETA. O tak, wtedy mogłoby być różnie. Wtedy dryfowałem i każdy kierunek wydawał się dobry. jednak później, w tym kulminacyjnym momencie dryf się skończył, kotwica poszła w dół. Najlepsza możliwa kotwica.
Niestety z jej punktu widzenia nie wygląda to dobrze Wygrzebała mi jakiś artykuły po czym poznać, że facet zdradza. Wychodziło, że spełniam 4/5 kryteriów. Facet po 40-tce zaczyna chodzić na siłownię? Ma na oku młodą dupę. Zrzuca wagę? To samo. Zaczyna dbać o swój wygląd? To samo. A ja doszedłem do tego, że muszę być zdrowy jeszcze 15-20 lat. Że prowadząc własną działalność nie mogę wyglądać jak dziad. Że nawet nienawidząc golenia, golę się żeby wprowadzić pewną dyscyplinę swoich zachowań. Fakt, przyjazne zachowania tych młodszych kobiet są przyjemne. Tylko, że ja je odbieram jako naturalne i przynależne temu stanowi Jako takie nie wzbudzają we mnie jakiegoś specjalnego dreszczyku emocji. Mogę spokojnie udawać się z nimi na służbowe wyjazdy samowtór, chodzić na imprezy integracyjne, tańczyć, słuchać komplementów, a i tak wiem co chcę usłyszeć. Pytam się mojej żony kim dla niej jestem? Czy jestem dla niej ważny? Ona mówi, że jestem teraz super ojcem, że jej jest ze mną lepiej i jeszcze raz, że super ojciec dla jej dzieci, to najlepsze co mogłaby oczekiwać. Ja wtedy powtarzam pytanie. Kim jestem dla ciebie. Nie dla twoich, naszych dzieci. Nie jako ojciec ale jako mąż, mężczyzna dla kobiety... Kim jestem dla Ciebie.

Snake. wiesz co powiedział Kennedy w przemówieniu inauguracyjnym?
Ty i mój mąż płynęliście bardzo podobną ścieżką- aż sprawdziłam czy na pewno moje dzieci to nie 2 chłopców.
Tylko u niego tam gdzie GRA pojawiła sie ONA- też grała..
Ale i tak nie była to przyczyna- ale objaw- wysypka naszych problemów.
A w życiu dostajesz co dajesz- o ile nie trafisz na kogoś- kto niczego dawać nie ma ochoty i tego zmieniać nie chce i nie potrafi- na to nie masz wpływu.

Wiecej później-trzeba otworzyć otwarte w dole karty z pracą..

@bleumarine, przykro mi. Odciąć się, jak najszybciej.

To było celowe. Jak pisał poeta "Są w ojczyźnie rachunki krzywd, obca dłoń ich też nie przekreśli" Prosiła abym starał się nie poruszać jej tematu w podobnych rozmowach więc staram się jak mogę. Ale...

Przez lata była moim "dzieckiem". Poznałem ją jak kończyła 18 lat albo nawet jeszcze nie miała. Przez ponad 20 lat starałem się myśleć "za nią". Miałem takie buńczuczne przekonanie, że ze mną będzie jej najlepiej. Mimo, że przez te lata zdarzało się, że ona chciała odejść albo i ja ją wyrzucałem za drzwi, to nigdy w realność tego nie wierzyłem. Że może istnieć życie bez niej. Gdzieś tak rok temu czyli już po "dobrej zmianie" (tej prywatnej, nie politycznej) doszło do przesilenia. Ona nie wierząca, zmęczona swoimi podejrzeniami rzuca mi rano, że jedzie do sądu składać wniosek o separację. Ja jadę na ważne spotkanie. Mam cały dzień na myślenie. Wracam wieczorem i już mam wszystko w głowie poukładane tzn.: jest dorosła, ma prawo do swojego punktu widzenia, do swoich decyzji. Tak jak ja jej powiedziałem, że nie mogę przedstawić dowodów mojej niewinności, że ufa się albo się nie ufa. Nie ma stanów pośrednich. W żaden sposób nie mogę sprawić żeby mi ufała. Tak ja nie mam prawa wpływać na jej decyzje, namawiać, przekonywać. To musi być jej decyzja i jeśli taka jest, to jedyne co ja mogę zrobić, to przeprowadzić wszystko w sposób kulturalny. Wróciłem spokojny. Z sądu nic nie wyszło, wróciła upokorzona, bo tam nie wiedzieli co ona chce od takiego fajnego chłopaka jak ja Udzieliłem jej porady, że na drugi raz niech się nie wybiera odstrzelona jak zwykle tylko wybierze jakieś najgorsze ciuchy. Nie myć włosów, wcierać cebulę w oczy żeby zdrowo zapuchły itp. No ale to już taka moja wrodzona złośliwość... A jak będzie nad tym myśleć, to ja jedyne co mogę zaoferować, to że chcę z nią spędzić resztę życia. Jeśli chce, to jestem tu i teraz. Jeśli nie chce, to patrz wyżej. Jeśli odejdzie zaakceptuję to bez urazy ale powrotu nie będzie. Nie wstępuje się do tej samej rzeki dwa razy... Jak mawiają Jedi "nie ma próbowania".

Prosisz się o ciegi....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ale jesteś cholernie pewny tej swojej zony- należałoby się przytarcie noska!!!!!!!!

Niegłupio pisze.
A jeśli chodzi o "cięgi", to zdaje się, że jest do nich przyzwyczajony.
Kto to kiedyś pisał, że byłby zainteresowany przeczytaniem książki o grze wstępnej...

z jakiegos powodu on lubi trzymać żonę w niepewnosci.ale to jest naciaganie gumy do oporu..Nie miałabym na to nerwów..
Lepiej by zaczął ją traktować poważnie, bo wyladuje w sądzie z nieumyta brodą i oczami jak po krojeniu cebuli, czego mu nie życzę.

Mógłby być z tym problem, który określa paradoks niejakiego Eubulidesa. Poza tym niestety wyzwoliliśmy z kajdan zwierzęcości. W świecie zwierząt okazanie słabości kończy agresję. Człowiek szczyci się tym, że nie ulega ślepo instynktom i słabych niszczy jeszcze bardziej zawzięcie choć nie ma już w tym interesu.

No nie każdy ma na to nerwy Tak jednak z ciekawości czym trzymam w niepewności?

Szczyt łaski? Nie, dlaczego? Ja nigdy swoich słów o miłości nie odwolywalem, ani ich nie skapilem. Może nie jestem specjalnie wylewny ale ujdzie Czy oczekuję partnerki? Oczekuję, że w naszym wieku powinno się już wiedzieć czego się chce. Że umie się podejmować samemu decyzje i nie zrzucać je na kogoś innego.
Czy mnie nosi? No wlasnie siedzę sam w domu, bo rodzinka wyjechala na kilka dni. Zamiast poleciec do jakiego klubu z fajnymi laskami albo  zaprosic kolezanki do siebie caly wieczor sprzatalem chatę. Mylem kible, szorowalem kuchnię. Ach prawda, robilem to ubrany tylko w kuse dzinsowe spodenki, puszczalem głośno muzę i zakrecilem czasem w rytm tylkiem...

Mocne. Bo gdy odsłonięcie się przed najbliższą osobą jest postrzegane jako słabość, która zostanie wykorzystany do jego zniszczenia, to dla mnie brzmi to przerażająco. Myślałam, źe po prostu przyzwyczaiłeś się do pewnego dystansu, który regulujesz za pomocą sarkastycznych tekstów oraz mniejszych i większych złośliwości. Ale w tym, co napisałeś jest coś więcej. Myślisz, że polegniesz, gdy się odsłonisz? Twoja żona wykorzysta ten fakt przeciwko tobie? Myślisz, że gdy przyznasz, że jej potrzebujszz, to ona może to zlekceważyć, wykpić? Czy że staniesz się dla niej śmieszny, czy mniej męski? Dla mnie to bez znaczenia, ale gdy sam odpowiesz sobie na to pytanie, moźesz dowiedzieć się czegoś o sobie. Dowiesz się dlaczego dla ciebie bezpiecznie jest unikać bliskości, BO jak nie można cię wtedy zranić.

A wiesz Ela, że ja pomyślałam sobie, że udanie się do sądu żony Snaka, to rodzaj manipulacji. Takie pokazanie, że "nie możesz być mnie pewny, mam swoją godność, nie będę biernie patrzeć jak dbasz o siebie nie dla mnie, pokażę ci, co mogę". Trochę teatralne, trochę dziecinne, ale też trochę desperacka próba pokazania tego, źe nie czuję się bezpiecznie w swoim związku, chcę, żebyś mnie powstrzymywał i udowadniał, że mnie chcesz, że ci na mnie zależy.

He, he już odpuście temat mojej drugiej połówki, bo mnie się obrywa, a ja jestem wrażliwy żuczek.

Nie przeczę moge coś nadinterpretować- Snake pisał trochę w moim temacie o swojej żonie i dostrzegłam wiele podobieństw- to może  zaburzać ogląd sytuacji
Pytanie o to, kim dla Ciebie jestem to najbardziej optymistyczna część jego tekstu, krok w dobrym kierunku.
Zdaje sobie sprawę jak najbardziej, że Snake i Żona nie doszli do tego etapu upadku związku co My, ale przyznaj, że wizyta w Sądzie to juz wysoki

wyraz desperacji i nie lekceważyłabym tego.

Upss. teraz zauwazyłam prosbe Snaka, więc odpuszczam, a żonę pozdrawiam

Jakoś przeżyłem, musiałem co prawda wywieźć ją do lasu na chwilę ale jest cała, dziękuję i też pozdrawia