Mąż chce mnie zostawic z dziecmi . Wesprzyjcie mnie :) - Netkobiety.pl

Summerko on na pewno znajdzie wtedy argumenty, żebym to ja była winna jego nieszczęściu. Już przebąkuje, że to przecież ja wyrzuciłam go z domu, wyrzuciłam jego rzeczy z szaf itp. Szkoda, że nie wspomni, że błagałam go przy tym o zerwanie z kochanką i ratowanie rodziny. A wyprowadził się w podskokach do kochanki podczas mojej nieobecności w domu. To jest typ, który tak wszystko przekręci, żeby zawsze winowajca się znalazł. Tak jak teraz, nie widzi, że złamał życie wielu osobom, zniszczył rodzinę, moją mamę do grobu wpędził, ale to ja zniszczyłam mu karierę, bo nie potrafiłam utrzymać romansu w tajemnicy. Pieprzony egoista. Tylko się zastanawiam, czy tacy ludzie zdają sobie sprawę z tego kim tak naprawdę są, a ich zarzuty są tylko po to by się wybielić w swoich oczach i zeby wyrzuty sumienia ich nie zeżarły, czy oni tak sobie to wszystko wmówili, że w to wierzą.
Dziękuję za wsparcie

I see beyond wypisz wymaluj moja sytuacja. Czyli klasyka gatunku... On jest ofiarą, ja go niszczę, jestem podła, żałosna i bezczelna. Oskarżyłam go niesłusznie o romans, wyrzuciłam z domu i zmieniłam zamki, a teraz utrudniam kontakty z dziećmi i rozwaliłam mu karierę zawodową pisząc na niego anonimy po ludziach. No przecież z taką kobietą nie da się żyć! Czyli jednak dobrze zrobił odchodząc do tego anioła wcielonego

Tak, pozew dokładnie jest w ten deseń. Ze mną żyć się nie dało, pomimo jego starań, troski, wysiłku, no po prostu nikt by tego nie wytrzymał. Nawet (podobno!) na terapię mnie wziął, ale niestety jestem przypadkiem NIEREFORMOWALNYM
Jaja.
Ciekawa tylko jestem, kiedy lub czy wogole ta zasłona dymna kiedyś spadnie, bo patrząc teraz na niego wydaje mi się, że on umrze w przekonaniu o swojej niewinności.

Z drugiej strony, czy nielepiej zauważyć, ze każdy ma swoją prawdę bo i jego oczekiwania są odmienne. Oczywiście, ze poruszamy sie w schematach, ale one dotyczą zdradzacza i osobę oszukana. Czy twój maz zrozumie swoje grzechy? To zależy od paru czynników: czy mu wyjdzie z inna, czy odszedł bo go zamroczyło, czy jednak "świadomie" szukał zamiany, czy strasznie sie pokiereszujecie przy rozwodzie itp. Opisujesz we wcześniejszych postach swojego męża jako dość ciężki przypadek do wspólnego życia, to moze i lepiej, ze taki ciężar spadł ci z ramion, niech teraz inna sie meczy?

Nie toczyłaby kolejnych bitew z jeszcze mężem na twoim miejscu. Wysłałbym mu e-mail z informacją, że ponieważ kolejny raz spóźnia się z płatnością, to zamierzasz niezwłocznie lub przy kolejnej tego typu sytuacji skorzystasz z przysługującego ci prawa, zgodnie z którym możesz przedstawić pracodawcy klauzulę wykonalności i odpowiednie środki będą potrącane z jego pensji. Myślę, że szybko zacznie szukać z tobą porozumienia. Tym bardziej jeśli jest tak jak piszesz, że nie ma on świadomości, jakie prawa ci przysługują.
BTW Uważam, że jak facet (kobiety zresztą również) nie płaci na własne dzieci lub uporczywie opóźnia płatności bez braku uprzedzenia i podania przyczyny, to jest po prostu obślizgłym typem bez grama honoru. Ciesz się Bleumarine, że się go pozbyłaś ze swojego życia.

Może on kiedyś coś przerobi i zrozumie, ale na razie to nie jest ktoś, z kim życie mogłoby być interesującą podróżą

Nie wiesz, że tu trzeba uważać na słówka, bo czuwają Net-faceci

Zaraz się tu zleci grono panów, solidaryzujących się z biednym niewiernym, że twoja pensja musi starczyć na twoje wydatki i połowę kosztów, które generują dzieci

Wątek związany z przekonaniem, że była partnerka przeznacza pieniądze, które z założenia mają służyć utrzymaniu dzieci, na inne wydatki, czyli kosmetyczka, fryzjer, nowe ciuchy itp ., to dość często pojawiająca się kwestia na forum. Chyba faktycznie wychodzi wtedy, że panowie nie mają bladego pojęcia, ile kosztowały i kosztują dzieci.

No ale przecież tak dokładnie jest. Nie dziwię się, że czasem panowie wykazują takie odruchy solidarnościowe, a są one niczym wobec odruchów solidarnościowych kobiet, które mam wrażenie często walą na oślep. W imię hasła "samiec twój wróg" Sam nie raz jak czytam wypowiedzi niektórych kobiet na temat tego co im się należy, to aż zęby bolą. Ja osobiście zawsze zwracam po prostu uwagę, że oczekiwania to jedno, a ich weryfikacja przez sąd to drugie. W związku z tym trzeba powściągnąć emocje i nadzieje. Tymczasem często się odbywa swoista licytacja na ile drania zgolić.
A mąż bleumarine pracując z nią w jednej firmie jest zwyczajnie głupi lub złośliwy z opóźnianiem przelewu. Ewentualnie jedno z drugim.

Równy to jest obowiązek opieki nad dziećmi. Natomiast jeśli na jednej ze stron ciąży codzienna opieka nad dziećmi, to chyba każdy sąd równoważy to większym wkładem finansowym strony, która nie jest obarczona tą opieką. A wykorzystywanie, gierki, podchody... rzecz ludzka przecież niestety.

Cześć Summerko

Otóż to ^^ My was drogie panie poprostu trochę hamujemy w tym obdzieraniu ze skóry faceta tak aby później nie było zdziwienia. To wszystko dla waszego dobra!

Ja już chyba nie pierwszy raz to napiszę, że mam znakomity przykład w domu kobiety która dała radę ogarniać wszystko i dodatkowo jeszcze później po odchowaniu deko gromadki dzieciów pójść do pracy ale obowiązki domowe dalej były. Nawet podczas urlopu zazwyczaj "pracowała" w domu a nie gdzieś wyjeżdżała. Ale dzisiejsze kobiety to zupełnie inny świat mimo, że żyje się łatwiej...
"Podarte spodnie" selfi z dziubkami oraz piasek z palmami i tylko to im w głowach ;D

Ja tak sobie myślę, o jm bluemarine i niej samej. W tym związku to ona "nosi spodnie", jest silniejsza-pod wieloma względami. To co przyciągnęło dawno temu jm bluemarine, to była jej siła i ta sama siła paradoksalnie spowodowała, że odszedł. Przy bluemarine poczuł się słaby i ...nic nie zapowiadało, że to się zmieni. Nie sądzę, żeby bluemarine zrezygnowała ze swojej zaradności, przedsiębiorczości, itd. tylko po to, aby jm poczuł się lepiej. Zresztą, w imię czego? Są dzieci na wychowaniu. I jm sam sobie wystawia świadectwo jak można na niego liczyć.

Co do nowej "lejdi" jm'a. Ona też jest silniejsza w ich układzie. To, przed czym jm ucieka, dopada go w nowej relacji. To jest tylko zamiana kosmetyczna, która z pań JAK egzekwuje władzę. "Nowa" ma teraz tę przewagę, że jest...po prostu nowa. I pompuje nadwątlone ego jm, trochę zapewne szczerze (początki relacji, etap zauroczenia), trochę, bo ma w tym interes. Ja w każdym razie w takie bezinteresowne rozwalanie cudzej rodziny z małymi dziećmi nie wierzę.

O finansach, sądach jeszcze napiszę. Będzie cdn...;)

I see beyond - w punkt

Klasyka.. czemu Abdul?  Polki wychodzą za Europejczyków z reguły trochę bardziej wyemancypowanych niz Polacy- z wyjątkiem o mamma mia Włochów . Troche elastycznosci Panowie..

Ideałem tam Władimir.. dorównujecie Panowie? 
To prawda o urodzie, pracowitosci itd.
Ale co do wymagań- jest troche inaczej niz myslisz- inaczej rozkładaja sie proporcje oczekiwań- ale to długa historia na inny watek.
Wiem z dobrego żródła.. W domu odpuszczą- zdradę przepłaczą i wybaczą chetniej- ale nowoczesnego meżczyzny to one nie chcą..

Bleumarine, twoim jeszcze mężem to nie chciałabym się zajmować, bo to ani interesujący temat, ani wdzięczny On może kiedyś coś zrozumie, coś do niego dotrze a póki co niech szuka wiatru w polu.
Lepiej zastanówmy się, co ciebie pchnęło w stronę faceta, który z chłopięcego zaabsorbowania sobą tak naprawdę nigdy nie wyrósł. Zastanawiałaś się nad tym, co stoi za twoim wyborem na życiowego partnera osoby, przy której nigdy nie mogłabyś się poczuć w pełni zaopiekowana? Jesteś gotowa do zmierzenia się lub być może zmierzyłaś się z tym, dlaczego otaczasz się ludźmi przy których nie możesz sobie pozwolić na bycie delikatną i kruchą?

Jak by ci tu powiedzieć, źe nie tak całkiem dawno temu, ja myślałam i mówiłabym coś bardzo podobnego a dzisiaj jestem w zupełnie innym miejscu
Bleumarine, jak spytasz ludzi co ich do siebie przyciągnęło to większość mówi, źe uroda, poczucie humoru, inteligencja, pewność siebie i takie tam ogólniki. To jest część świadoma wyboru. Ale prawdziwe kryteria wyboru są nieco głębiej schowane i niewidoczne gołym okiem. To one przyczyniają się w ogromnej mierze do tego, z kim się zwiążemy, bo zagra TO, co ty nazwałaś "rozumieniem się bez słów".

Hahaha mama szara myszka a tata. Na piedestale? To może dla dziecka czytaj Ww są razem.? Jak dziecko dorastać będzie strąci Króla z tronu bo taka kolej rzeczy. Spojrżycia inaczej na sprawy.

A tam zaraz "zgarnęła". Sam poszedł, zrobił to, o czym myślał od dawna. Przecież tu sobie otwarcie i anonimowo o tym dyskutujemy. "Lejdi" stała się katalizatorem ucieczki ze związku, w którym on był na niższej pozycji, bo był słabszy w tym układzie.

Te epitety nie są chybione, Wuwuś. Ludzie się rozstają. Pytanie tylko JAK to robią. Można prościej, a tu jm bluemarine sam sobie skomplikował życie i przy okazji kilku innym osobom. Swoje - na własne życzenie, pozostałym przyszło się zmierzyć z konsekwencjami wyboru jm (nie chce mi się cytować wszystkich twoich zgrabnych określeń ).

Spróbuję tak ogólnie odpowiedzieć na postawione przez ciebie pytanie- bluemarine i jej "jeszcze_mąż" to nie twoi rodzice. Twoi najwyraźniej dobrze się "dobrali", odpowiadają im OBOJGU role, w których się znaleźli. Mężowi bleumarine jego rola PRZESTAŁA odpowiadać i się wycofał. To była JEGO decyzja. Tyle.

zajmij się tym kiedyś, gdy będziesz miała więcej "wolnej głowy". Można sobie wiele spraw ułożyć

Bo kiedyś były inne czasy. Rozwód był wstydem, więc zaciskało się zęby i próbowało jakoś dogadać.

Ale tak sobie myślę o tej dyskusji i pojawiających się argumentach, śmiesznych i strasznych, to myślę, że faceci mają teraz ciężki orzech do zgryzienia. Kiedyś były dla nich fajniejsze czasy, patriarchat, zależność kobiet od mężczyzn, słaby rynek pracy dla kobiet, trudności z rodzeniem dzieci bez związku, baaa, nawet seks był jakby zakazany bez ślubu. Teraz kobiety właściwie nie potrzebują facetów. Same potrafią się zatroszczyć o siebie i dzieci, mogą sobie nawet wybrać z odpowiedniego banku ojca dla swoich dzieci, ten sam bank przebada nasienie pod kątem genetycznym tak, żeby nie było przykrych niespodzianek. Są świetnie wykształcone. Kobiety teraz nie godzą się na bycie służącą, która obrabia kilkoro dzieci i męża, siedząc przy tym cicho w kącie jak szara mysz. Jak związek staje się emocjonalnie uciążliwy, to można bez zbytnich komplikacji i tak niedawnego jeszcze ostracyzmu społecznego przegonić faceta i żyć sobie spokojńie. Trochę mnie zatem nie dziwi, że faceci są przerażeni tym nowym wizerunkiem kobiet, za którym idą większe oczekiwania. Już byle jaki ziomek ma problem że znalezieniem w miarę atrakcyjnej kobiety, która spojrzałaby na niego łaskawie, jeśli on nie garnie się do związku partnerskiego. Ela ma rację, że panowie z krajów zachodnich już w pewnym stopniu przyjmują taki model za normalny, ale u nas jak zwykle jest trochę opóźnienia. Trzeba przyznać, że trochę w tym wina kobiet, które trzymają się tych pseudo-facetów jak by byli ostatnimi na ziemi. Jednak i tak idą inne czasy. Mój związek jest zupełnie inny niż związek moich rodziców a moje dziecko też będzie pewnie miało jeszcze inny.
Dlatego dajmy tu może niektórym panom spokój. Gdzieś muszą wylać swoje frustracje

Z tym, że kochany, to nie jest moja teoria tylko psychiatry, o czym pisałam wyżej. Ja tylko potwierdzam, że opinia psychiatry najlepszego w moim mieście jest po prostu strzałem w dziesiątkę. Mój jm ma zaburzenia osobowości, więc nie jest to taki smaczny kąsek jak Twoi zajebisci koledzy. Mój w tym momencie nie ma już kasy (zdegradowali go), poza tym ma biedak alimenty i kredyt mieszkaniowy na głowie i w tym momencie to nie stać go nawet na wynajem kawalerki więc mieszka kątem u kochanki z jej nastoletnimi córkami w dwupokojowym mieszkanku "Dzięki" temu co zrobił odwrócili się od niego znajomi, w pracy jest pośmiewiskiem, nawet własna matka mu puka po głowie. No i biedak nie wyglada, bo nigdy urodziwy nie był, a powodzenie ma wyłącznie u sfrustrowanych desperatek. Może być więc stawiany jako model- co się może stać z człowiekiem, który wda się w romans, heh. Myśle, że wielu panom odechciało by sie zdrad patrząc na jego obecne życie.
Ty to zawsze walniesz, jak kulą w płot...

Hahaha czy laski to nie powiedziałabym. Chętnie bym Ci pokazała zdjęcia, sam byś ocenił meskim okiem te cudeńka Na świecie jest rownież wiele zakompleksionych desperatek, niedocenionych, szukających dowartościowania lub też samotnych, których nikt nie chce, szukających z kolei szczęścia na siłę. Także uwierz mi jak facet szuka, to znajdzie.

A to by się zgadzało. Gdzieś czytałam, chyba u Eichelbergera, że dzisiaj współczesnych mężczyzn wychowują samotne matki, samodzielne i silne, więc oni przyzwyczajają się, że kobiety zajmują się wszystkim. Potem biorą sobie za żony podobne kobiety, samodzielne i silne, a jak pojawiają się trudności i niewygody, to ewakuują się, bo przecież ona sobie poradzi a on nigdy specjalnie ani nie czuł odpowiedzialności za rodzinę, ani konieczności trwania w tej rodzinie, jeśli nie jest mu wygodnie i przyjemnie. I to faktycznie są chłopcy. Chyba nawet mąż Bluemarine jest kimś na ten wzór.

Coś w ten deseń Summerko.
Bleumarine, wiesz o jakiej lasce pisalem. No ale się doigralem i moderacja kazała mi przestać się wypowiadać. Najwyższa moderacja...
Kończąc, olej temat i zajmij się sobą. Nie sadzisz, że to ciekawsze niż on?

A ja jeszcze uzupełnię: jak się pojawiają wymagania, żona może usłyszeć: "Nie jesteś moją matką. Nie będziesz mi mówić, co mam robić."

I ja się podpiszę pod apelem Snake'a do Ciebie, bleumarine. Ta cała sytuacja ciągnie się już długo i pociągnie się jeszcze, dopóki nie uregulujecie spraw majątkowo-rozwodowych. A to drenuje emocjonalnie... Nikt nie ma wątpliwości co do oceny obecnego zachowania Twojego jm.

Jm ma już nowe życie. Dawno. Ma nad Tobą przewagę czasową. Pomyśl teraz, jak chciałabyś, aby wyglądało Twoje życie bez niego i...zacznij powoli działać w tym kierunku.

Bleumarine, to dobrze, że widzisz już, że dajesz sobie radę.

Twoja sytuacja trwa już dość długo, a terminy rozpraw bywają odległe. Mam nadzieję, że zamknięcie Twoich spraw formalnych zbiegnie się w czasie razem z zamknięciem małżeństwa na poziomie emocji. U mnie tak jest, ale to nie jest reguła. Papier papierem, ale wpływu na emocje nie ma.

Bo one jeszcze nie są przepracowane. Nie "przepłynęły" jeszcze. Tu się nie stresuj. Każdy ma inne tempo radzenia sobie z traumą. Czas robi swoje.

To prawda. Ja zrozumiałam i "przy okazji" pozbyłam się wcześniejszego balastu.
Kryzysy zdarzają się z jakiejś przyczyny, jak to napisałaś, ale również po coś. Myślę, że takie przeżycie może mieć dwojakie skutki: destrukcję lub rozwój. Łatwo wpaść w to pierwsze, to drugie to ciężka praca nad sobą.

Summerko, ale ja jestem tym zainteresowana. Tylko ja od dawna zastanawiam się dlaczego tyle czasu płaczę po takim śmieciu i nic nie mogę wymyślić. Mam dwie siostry, które twierdzą, że to jest chore, że ja się sama zadręczam, obie twierdzą, że poszedł to poszedł, smutne, ale bez przesady ileż można. Byłam na kilku spotkaniach z psychologiem, terapeutka próbowała się doszukiwać związku mojego zachowania z dzieciństwem, ciężkim charakterem ojca, może tym, że brakowało mi jego miłości, dlatego tak uwiesiłam się na mężu. Nie wiem, nie do końca mnie to przekonuje, bo ojciec był jaki był, ale nie mogę powiedzieć, że mnie nie kochał czy nie poświęcał mi czasu.

Ja bardzo chcę to przepracować, wyciągnąć wnioski na przyszłość i zamknąć wreszcie ten temat, tylko czy ja sama jestem w stanie dojść do prawdy o sobie? Też uważam, że czas to wszystko uspokoi, przyzwyczai do pewnych myśli i faktów, ale właśnie tak jak mówicie nie pójdę dalej, nie wyciągnę wniosków dla siebie. A jestem pewna, że nic nie dzieje się bez przyczyny, to co się zdarzyło w ciągu ostatnich dwóch lat - odejście męża, choroba i śmierć ukochanej mamy, to wszystko było po coś i czegoś powinno mnie nauczyć. I o ile jestem w miarę pogodzona emocjonalnie z odejściem mamy siedem miesięcy temu, to odejścia męża nie mogę zaakceptować tak do końca, chociaż minęły dwa lata. Mama była wspaniałym człowiekiem, moją najlepszą przyjaciółką, a mąż gnojem i zwykłą świnią. Paradoks.

I see beyond oczywiście, że również do Ciebie był kierowany. Jestem Wam bardzo wdzięczna za poświęcony czas.
Tak, myslę że na pewno jestem uzależniona. Nawet teraz czasami łapię się na tym, że lubię jak jest w pobliżu. Nienawidzę go a jednocześnie do niego lgnę. Tylko skąd to się bierze? Nie mam skłonności do uzależnień
Sama dotarłaś do sedna czy ktoś Ci w tym pomógł?

No odwyk mi tylko do głowy przychodzi.
U mnie odwyk niestety nie wchodzi w grę. Muszę mieć kontakt, bo dzieci są, więc regularnie pisze, dzwoni, czasem przychodzi po nie. I tak będzie jeszcze kilkanaście lat.  Może dlatego, że ciągle mam dostęp do narkotyku, nie mogę się wyleczyć?

Są takie okresy, kiedy mężuś przeżywa z ukochaną miesiąc miodowy, zapomina wtedy o dzieciach i bożym świecie. Nie kontaktuje się kilka tygodni, wtedy zapominam, odżywam. Po każdym kontakcie z nim, mam doła. Każde spotkanie, rozmowę przezywam kilka godzin. Jak dzwoni, to najchętniej nie odbierałabym telefonu, trzęsą mi się ręce, ciężko wydusić z siebie słowo. Dlatego miałabym ochotę wyjechać z dziećmi daleko stąd i nigdy więcej go nie oglądać.

Powtórzony post

Bardzo dziękuję, ci. Wuwuś, za ten post. W zasadzie to alkoholizm i  zdradę można wrzucić do jednego worka. Patologii. Przemyślę sobie, co tu skopiowałeś.

BTW, Okazuje się, że trudno dorównać ideałom. Porażka "towaru" gwarantowana!

Dobrze, że mężczyźni nigdy się nie zmieniają po ślubie.