Nie kocha po 22 latach małżeństwa - Netkobiety.pl

jak tak siedze i przegląam watki ,łapie się za głowę ..
Mnie też ktoś całkiem niedawno  zostawił po 10 latach związku, dla znajomości któa podobno trwała od 3 miesiecy ...
po prostu odszedł do kogoś innego, ale wymienił jeszcze kilka przyczyn dla której też chce zerwać

jednak nie oszukujmy ise gdyby nie zdrada ludzie od tak by nie odchodzili... boli jak cholera.....

zycie jest takie nieprzewidywalne....

Elu. Czytam Twój wątek i czuję się tak jakbym czytała o swoim małżeństwie. Mój mąż ( po zdradzie emocjonalnej)podobnie jak Twój, nie robi niczego w tym kierunku, aby się rozwieść. Na rozmowy w cztery oczy nie ma ochoty. Potrafi wyzywać mnie przy dzieciach i twierdzi że wszystko jest w porządku tylko ja się czepiam i powinnam zmienić. 8 marca również, dostałam czekoladki, mąż był zdziwiony, że chłodno podziękowałam i odłożyłam na bok.
Po kolejnej kłótni w Sylwestra wyprowadziłam się z sypialni, praktycznie nie rozmawiamy, a każda próba rozmowy kończy się kolejnymi epitetami ze strony męża.
Kpi ze mnie, że jestem taka "kulturalna" i że rażą mnie jego wulgaryzmy-nie interesuje go że dzieci słuchają.
Ten Sylwester był przełomowy, coś we mnie pękło i chyba zgasł ostatni płomyk nadziei na poprawę sytuacji i o dziwo nareszcie poczułam się lepiej, poczułam się wolna. Może to brzmi trywialnie, ale tak jest.
Muszę podziękować summerce za "kopa", może przeczyta mój post.
Elu, to przykre, ale nie poczujesz się lepiej, dopóki sobie nie uświadomisz, że o swoim małżeństwie musisz myśleć jak o skończonym rozdziale.
Wiem z własnego doświadczenia.
Żałowałam, że nie odwróciłam się od męża zaraz po wykryciu rozmów, prawie dwa lata temu, jednak teraz uważam, że dobrze się stało. Gdybym skończyła to wtedy pewnie teraz myślałabym, że można było coś uratować.
Myślę Elu, że każdy może się potknąć, każdy może popełnić błąd, w końcu jesteśmy tylko ludźmi. W każdym małżeństwie zdarza się kryzys i tak naprawdę to jest sprawdzian dla związku, czy jest tylko na dobre, czy również na złe.
Trzymaj się ciepło i pamiętaj TY JESTEŚ WAŻNA.

Dlaczego te wszystkie historie są tak podobne do siebie??? Dlaczego życie tak nas doświadcza??? Człowiek wiąże się z drugim człowiekiem z miłości, przez tyle lat buduje związek oparty na zaufaniu, wsparciu, miłości. Aż nagle nie wiadomo dlaczego taki cios: nie kocham Cię, nie będę tkwił w bezsensownym związku, całe życie z Tobą to chu..... Związek, w którym są dzieci, dzieci, które powstały z miłości. I nagle ten facet chce szukać szczęścia, bo mu rodzina tego nie daje. Ja tego nie mogę pojąć. Dzieci to największy skarb. Co mają powiedzieć ludzie, którzy tych dzieci nie mają, nie mogą mieć. Ich małżeństwa trwają  nadal, mimo iż pewnie też monotonia dnia codziennego wkrada się w ich życie. Mój mąż w pozwie właśnie napisał, że rutyna dnia codziennego oddaliła nas od siebie bo praca, dzieci, dom. Ludzie.... to jest powód???? Wg powodów mojego męża 90% małżeństw powinno się rozstać. Nadmieniam, że teraz wychodzi, że rozrywki w postaci kobitek to on sobie znajdował. A teraz mnie nienawidzi. Pytam za co??? Za to, że urodziłam 3 dzieci, że prowadzę dom jak najlepiej potrafię, że zawsze miał wolną rękę, że nie ograniczałam go w robieniu tego co lubił robić???? Za co????

Wiem, że nie pytasz o realne powody, że to bardziej okrzyk rozpaczy. Bardzo współczuję.

Powody są zawsze mniej więcej takie same:
1. Uczucia są dynamiczne. Nikt nie jest w stanie nikogo zapewnić, że "już zawsze będę cię kochać", a jeśli to robi, to kłamie.
2. Ludzie się zmieniają. Psychologia twierdzi, że co około 7 lat każdy człowiek przechodzi kryzys, z którego wychodzi innym człowiekiem - zmieniają się priorytety, wartości, niektórzy zmieniają religię, miejsce zamieszkania, pracę, marzenia, nadzieje. Nie jesteśmy tacy sami przez cały czas. Ale oczekujemy tego od innych...
3. Dajemy sobie prawo do "przywłaszczania" ludzi i nie traktujemy ich jako dar codzienny, tylko - jak już jest mój, to na zawsze. Jak już jest mój, to nie muszę się starać. Jak już jest mój, to nie ma prawa się zmieniać. Jak jest mój, to ma zachowywać się tak, jak oczekuję. Jesteśmy mega roszczeniowi w związkach. Zabieramy wolność. Traktujemy ludzi jako własność (szczególnie dzieci, ale też partnerów). Ograniczając wolność, unieszczęśliwiamy.
4. Nie rozwiązujemy swoich problemów. Czekamy, aż miną albo co gorzej, liczymy, że partner będzie dla nas "lekarstwem" albo "wybawieniem" albo terapeutą. Uważamy, że miłość zwycięża wszystko, więc nic więcej nie trzeba robić. A partner nie jest w stanie tego unieść.
5. Nie rozmawiamy o problemach. Uważamy, że same się rozwiążą. Czekamy, aż partner się domyśli. Mamy ciche dni. Fochy. Gramy na emocjach, szantażujemy.
6. Nie kochamy i nie akceptujemy samych siebie. Zmuszamy się do różnych rzeczy "w imię związku", które są dla nas trudne, uciążliwe, ale myślimy "że tak trzeba". Uważamy, że "związek to wyrzeczenia i poświęcenie". Nie dziwne, że inni uciekają od kogoś, kto uważa się za męczennika w imię miłości.
7. Nie dbamy o samych siebie. Swoje potrzeby traktujemy jako najmniej ważne. Rzeczywiście poświęcamy wszystko dla partnera. Autentycznie przestajemy robić rzeczy, które nas uszczęśliwiają, żeby partner był zadowolony. Wmawiamy sobie: nie potrzebuję tyle seksu, nie musi pomagać mi sprzątać, byle żeby był, ja zrobię dla niego wszystko, ale niech mnie nie zostawia, nie potrzebuję, żeby mi mówił, że mnie kocha, nie potrzebuję, żeby mnie przytulał, nie potrzebuję, żeby ze mną gdzieś wyszedł. Wmawiamy sobie, stajemy się nieszczęśliwi. A nikt nie chce tworzyć związku z nieszczęśliwym człowiekiem. Jak możesz dać komuś szczęście, jeśli nawet o siebie nie umiesz zadbać?
8. Żyjemy stereotypami, nie patrzymy na człowieka. Jak mówi o problemach, to "jęczy jak baba" albo "nie ma jaj". Non stop patrzymy przez pryzmat płci, jakby miało to znaczenie dla potrzeb: mężczyzna nie potrzebuje czułości? Kobieta nie potrzebuje czuć, że ma władzę?
9. Nie wykonujemy wysiłku, żeby spojrzeć na drugiego człowieka z czułością i wyrozumiałością, tylko traktujemy związek jako pole bitwy: "kto ma racje", "kto wygra" i nie umiemy przestać. No bo jak przestanę, to znaczy, że jestem słaby/słaba. Dam się pokonać.

Mądre słowa.  O to właśnie chodzi.

No ale też ludzie rzadko PYTAJĄ, co innym przeszkadza. Związek to nie dwa osobne monologi. Jak zabierzesz dwa kółka, to ten wózek nie pojedzie. Więc ludzie nie mówią, że coś im przeszkadza, a druga osoba też nie pyta, czy coś przeszkadza.

I szczerze uważam, że  nie ma takiej sytuacji, kiedy w związku długo przed zdradą nie pojawiają się sygnały. Chyba że ktoś naprawdę wchodzi w związek z takim założeniem, że będzie zdradzał i nie ma żadnej moralności, poczucia zobowiązania i tak dalej. Zazwyczaj jednak do zdrady przyczyniają się zachowania dwóch osób. Nie mówię o winie - winna zawsze jest osoba zdradzająca, bo to ona podjęła tę decyzję. Ale odpowiedzialność za związek leży po obu stronach, po obu stronach leży obowiązek dbania o partnera, o jego stany uczuciowe, o jego potrzeby i o swoje potrzeby, do obu należy obowiązek rozmawiania, dopytywania, a nawet robienia awantur.
A koniec końców i tak to jedna i druga osoba ma wolną wolę i decyduje, czy chce pytać, czy chce wiedzieć, czy chce o sobie mówić, prosić o rzeczy dla siebie ważne, stawiać granice. I my nie mamy wpływu na decyzję tej osoby - to nie my ją wykonujemy, nie jesteśmy w stanie za kogoś zdecydować ale też nie jesteśmy w stanie kogoś powstrzymać.

Zastanawia mnie zdanie "nie mówię o tym, co mi nie pasuje, bo mogę coś stracić" - czy naprawdę jest to problem tylko osoby, która nie mówi? A czy osoba słuchająca w takim przypadku dała na tyle bezpieczeństwa i wyrozumiałości, żeby każdy mógł bez obaw mówić, co nie pasuje, czy jednak nie ma takiego przyzwolenia?

Monoceros
"Zastanawia mnie zdanie "nie mówię o tym, co mi nie pasuje, bo mogę coś stracić" - czy naprawdę jest to problem tylko osoby, która nie mówi? A czy osoba słuchająca w takim przypadku dała na tyle bezpieczeństwa i wyrozumiałości, żeby każdy mógł bez obaw mówić, co nie pasuje, czy jednak nie ma takiego przyzwolenia?"

Masz rację- są sygnały, ale się na nich nie skupiamy. Dlaczego? może dlatego by nie wyjść na męczącego, drażącego mazgułę nie skupiamy się na zadnym drobiazgu- i to pewnie błąd. Gdy mówimy o czymś, co nam nie pasuje, to zawsze dyskomfort. U mnie było tak komfortowo, ze w pewnym momencie mąż chciał się radzić, jak zbliżyć sie do smsowej przyjaciółki,opowiadał o uczuciach do niej lekceważąc moje a bał się mi powiedzieć, co mu nie pasuje?

Nigdzie nie napisałam, że było wspaniale , cudownie- no niestety teraz to ty po łebkach przeczytałaś- ale SWOBODA była, pisałyśmy o tym bo jakoby nie chcę uznać odrębności męża. Była swoboda i akceptacja wad- jak się okazuje niepotrzebna. I zmiana niestety była nagła- śmierć ojca i terapia już od roku. I kompletny brak emocji z wyjątkiem złości- taka blokada ze strony męża. Może reaguję na to jak dziecko, ale mąż wychował się w takiej rodzinie- o emocjach się nie rozmawiało nigdy. tam nawet rodzeństwo się nienawidzi, a ze sobą nie zamienią słowa oprócz cześć, cześć. Nawet na pogrzebie ojca. Więc jak słyszę o wygaszeniu emocji, dostaję histerii- to niestety racja. I ja już nie mam nadziei, że tam jakiekolwiek emocje są- nawet terapeutka powiedziała mężowi, że Ona nie potrafi dotrzeć do jego emocji. Koniec. Linia ciągła. Pozostaje się pogodzić i odpuścić. Rozumiem, że to dla niego zbyt bolesne. Tylko że ja nie chcę żyć w związku bez emocji, jak w sp zoo wychowanie dzieci.. On zaskoczony że chcę rozwodu- bo przecież już było lepiej, bez awantur- jemu to wystarczy? Nie wiem, bo rozmawiać o tym nie chce, nie potrafi. Nie zrobił nic złego...Ja jestem wariatką, nie wiadomo o co pretensje. Więc Koniec.

Wróciłam do twojego pierwszego postu i przeczytałam jeszcze raz ostatni post.
I tyle rozumiem z tego, że mąż zawsze był nerwowy, ale wcześniej, przed terapią okazywał uczucia. Po śmierci ojca poszedł na terapię i tam odkrył, że cię nie kocha. Jednocześnie on nie ma dostępu do uczuć i nawet terapeucie się nie udaje mu w tym pomóc.
(Ale czy od początku też nie kochał, czy nagle przestał, czy to był proces, który wcześniej się zaczął i nagle do sobie uzmysłowił?)

I teraz Ty przeżywasz rozczarowanie, ból, złość i wszystkie złe rzeczy z dwóch powodów: 1. że oznajmił, że nie kocha i przestał okazywać uczucie, oraz 2. że uważa, że to nie jest żaden problem (dziwi się, że chcesz rozwodu)

I piszesz, że wolność i swoboda były błędem. Czy ograniczanie wolności coś by zmieniło? A może to nie była wolność, tylko zupełny brak granic?
Czuję, że nie mam pojęcia, czego potrzebujesz od nas, gubię się.

Ela, tak zawzięcie bronisz swojej wizji, że tearapia "zepsuła" twojego męża, że ja już odpadam. Spójrz sobie na to z dystansu. Twój mąż wychowuje się w rodzinie pozbawionej emocji, w której nie mówi się o emocjach i w której okazywanie emocji jest dziwne i niewskazane. Mimo środowiska tak nieprzyjaznego dla rozwoju emocjonalności i inteligencji emocjonalnej, wyrasta on na pełnego emocji człowieka, zupełnie odmiennego od reszty swojej rodziny. Doświadcza prawdziwie życia przez dziesięciolecia. I potem śmierć ojca i terapia zmienia twojego męża w wyzutego z emocji człowieka, co się przekłada na to, że:

To się wszystko nie trzyma kupy.
Po twoim poście mogę tylko wrócić do tego, że twoje wspomnienia odnośnie związku sprzed śmierci teścia i terapii męża, to wyidealizowana ułuda, w której tobie żyło się całkiem wygodnie. Wystarczyło tobie to, że on był, szanował, dbał o rodzinę. Trudno jednak dostrzec prawdziwą bliską więź między wami, która przejawia się we wzajemnym zainteresowaniu wewnętrznym światem drugiego człowieka, co wymaga doświadczania, rozumienia i nazywania emocji, które się czuje. Myślę, że twój związek był bardzo poprawny, ale także bardzo powierzchowny i teraz oboje płacicie za to cenę.

Ela, myślę, że jak wreszcie przestaniesz patrzeć na swój związek oraz postawę  twoją i męża w związku przez pryzmat iluzji, która w tej chwili pozwala ci trzymać się w pionie i próbować przetrwać, to dopiero wówczas będziesz w stanie zobaczyć inną niż swoją własną perspektywę i coś zmienić. W tej chwili jesteś tak bardzo zblokowana na obronie siebie i swojej wizji związku SPRZED, że nie jesteś w stanie ruszyć do przodu. Sorry, ale jesteś jak beton, nie do ruszenia, nieelastyczna, nie umiejąca rozszerzyć swojej perspektywy. Rozzłoszczony dzieciak. I tyle, co mam do powiedzenia. Życzę ci powodzenia. Trzymaj się!

Spróbuję ci to wytłumaczyć w "uproszczonej" wersji, więc weź to pod uwagę
Po pierwsze, uważam, że małżeństwo Eli było poprawne. Ona czuła się w nim dobrze i jemu również ono odpowiadało, bo spełniało ich oczekiwania. Zarówno Ela, jak i jej mąż obraz związku i oczekiwania wynieśli z domu i kopiowali w swojej rodzinie. Niestety, ale to obraz związku dość powierzchowny, gdzie nie ma głębokiej więzi między partnerami, zaciekawienia jego światem wewnętrznym, rozmów o tym, co się czuje zarówno w relacji z partnerem ale i w życiu. Może na początku były rozmowy nieco głębsze, ale z czasem ciekawość zamiast się pogłębiać (przecież ewolujemy przez całe życie i się zmieniamy, więc ciągle jest co odkrywać), to zmieniła się w przyzwyczajenie i "walkę" z codziennymi problemami oraz rutynę.
Zaraz pewnie zaczną się głosy, że tak się dzieje w niemal każdym związku - nie przeczę, bo wiele związków jest powierzchownych, ludzie żyją obok siebie zamiast razem, realizując wyniesiony z domu scenariusz na życie i nie mają pojęcia, że może w ogóle istnieć inny poziom relacji, bo nigdy takiej relacji nie doświadczyli. Sądzę, że Ela jest jedną z tych osób i jej wydaje się, że skoro w jej związku nie było patologii, było zgodne realizowanie scenariusza to było najlepiej, jak być powinno, ale skoro jej mąż nie umie (wniosek na podstawie tego, że nie nauczył się rozmawiać o emocjach w domu i wciąż ma z tym problem mimo terapii), to w małżeństwie Eli emocje nie były tematem rozmów a "emocjonalność" w związku przejawiała się raczej w automatycznym emocjonalnym reagowaniu niż w próbach dotarcia do prawdziwych źródeł uczuć.

Po drugie, to, że Ela chce utrzymać męża na poziomie "robota", to metafora do życia na autopilocie, czyli bez wglądu, bez zastanawiania się nad ukrytymi przed świadomością motywami, wzorami i schematami, którymi kierujemy się w życiu. Ela jest przestraszona i oburzona dotychczasowymi wynikami terapii (jej wpływem na związek), w trakcie której jest jej mąż. On zaczyna rozumieć, co i dlaczego dotychczas kierowało jego życiem, zaczyna widzieć pewne zależności oraz skutki motywów i zachowań, które zinternalizował w dzieciństwie. A ponieważ ma to ewidentne negatywny wpływ na funkcjonowanie związku, Ela mocno oporuje, pragnąc utrzymać dotychczasową sytuację i bezpośrednio w terapii widząc źródło zagrożenia dla dotychczasowej rzeczywistości. Podsumowując mąż Eli widzi, że są różne perspektywy, że nic się nie dzieje bez przyczyny, jest w trakcie zmian, dodatkowo relacja terapeutyczna pokazuje mu, że ludzie mogą rozmaawiać z sobą o emocjach, o tym, co czują i spotka się to z rekcją pełnej empatii, zrozumienia i akceptacji i że ktoś jest w ogóle zainteresowany prawdziwym wnętrzem bez oceny - jak rodzic. To co jest możliwe w relacji terapeutycznej, w której mąż Eli otrzymuje to, czego kiedyś zabrakło w relacji z najbliższymi dla niego osobami, jest trudno uzyskać od partnera, który ma sam z sobą problemy i jest przestraszony tym, co się dzieje w jego związku, co skutkuje obronami. I tu jest pat. Jego pragnienia są nierealne, jej przeciwstawianie się procesowi jego zmiany jest bezskuteczne.

Monoceros, mam nadzieję, że nieco ci rozjaśniła swoją interpretację sytuacji Eli i jej związku.

I jeszcze to wklejam dla osób które nie zaszły tak daleko w rozpadzie związku:

Po pierwsze, uważam, że małżeństwo Eli było poprawne. Ona czuła się w nim dobrze i jemu również ono odpowiadało, bo spełniało ich oczekiwania. Zarówno Ela, jak i jej mąż obraz związku i oczekiwania wynieśli z domu i kopiowali w swojej rodzinie. Niestety, ale to obraz związku dość powierzchowny, gdzie nie ma głębokiej więzi między partnerami, zaciekawienia jego światem wewnętrznym, rozmów o tym, co się czuje zarówno w relacji z partnerem ale i w życiu. Może na początku były rozmowy nieco głębsze, ale z czasem ciekawość zamiast się pogłębiać (przecież ewolujemy przez całe życie i się zmieniamy, więc ciągle jest co odkrywać), to zmieniła się w przyzwyczajenie i "walkę" z codziennymi problemami oraz rutynę.
Zaraz pewnie zaczną się głosy, że tak się dzieje w niemal każdym związku - nie przeczę, bo wiele związków jest powierzchownych, ludzie żyją obok siebie zamiast razem,

Dobra, to teraz ja zrozumiałam o czym mówiłaś i chyba przyznam rację. Przynajmniej tak mi się wydaje.

Ela, masz oczekiwanie wobec męża, że będzie otwarty, będzie mówił o swoich emocjach, problemach, że skorzysta na tym wasz związek. Tak się nie dzieje. On teraz jest zamknięty, nic nie mówi, zachowuje się chłodno. Wydaje mi się - nie mówię, że tak musi być - że on po prostu nie doszedł jeszcze do tego etapu.

Terapia indywidualna (nie)stety ma to do siebie, że bardzo nakierowuje osobę na siebie. Wpaja pewnego rodzaju egoizm i wrażliwość na własnym punkcie (widzę to po sobie, niewinne żarty współlokatorki nagle stają się atakiem; totalnie nie mam ochoty słuchać problemów mojego przyjaciela - nie mam takiej wydolności emocjonalnej, żeby przeżywać razem z nim jego uczucia). Przez te trzy miesiące od początku terapii miałam różne stany emocjonalne, od euforii po napady niekontrolowanego płaczu, od mega mobilizacji i chęci zmiany wszystkiego w moim życiu do zaburzeń neurologicznych - nie zapamiętywałam żadnych nowych informacji, nie potrafiłam dokończyć zdania, które rozpoczęłam, bo w trakcie zapomniałam o czym mówiłam; byłam totalnie rozkojarzona. Wiele z zachowań ludzi wokół widziałam jako atak na siebie. Powiem ci, że dla mnie osobiście wszystko to było niesamowicie zaskakującym, zdumiewającym przeżyciem. Dopiero minęły trzy miesiące, co będzie dalej?
Myślę, że każdy reaguje inaczej na terapię. Wyobrażam sobie, że emocjonalne oddalenie od bliskich osób jest jedną z wielu możliwych reakcji. Ja będąc teraz w  terapii na pewno nie byłabym w stanie angażować się w związek i dbać o czyjeś potrzeby - teraz najważniejsza jestem ja. Uważam, że dla twojego męża najważniejszy teraz jest on.
Mówisz, że przez rok nie widzisz poprawy. Bo może nie takiej poprawy oczekujesz? Miałaś na pewno swoje oczekiwania i porównując do nich - to dzieje się źle.
Ale czy wiesz jak ON się czuję z tą terapią? Czy on uważa, że mu to pomaga? Że przynosi mu ulgę?

Terapia nie ma też założonego czasu trwania. Mówi się, że 50% osób potrzebuje ok. 21 sesji, żeby odczuć poprawę, natomiast przy rocznej terapii 3/4 uczestników czuję poprawę. Zawsze są te osoby, które potrzebują więcej - i zależy to od wielu czynników, np. wsparcia rodzinnego, ich własnej postawy, głębokości problemów, ich chęci do mierzenia się z problemami, ich chęci do zmiany przyzwyczajeń, ich chęci i możliwości do tego, by przeżywać wiele silnych emocji. Jedni potrzebują więcej czasu. Inni mniej.

Myślę, że twój mąż może być w takim momencie, że po prostu inna perspektywa niż jego własna nie mieści mu się w głowie. I jest to zrozumiałe. I jest to czasowe. (A może nie - może taki on jest naprawdę i dopiero teraz zaczyna rozumieć, jaki jest naprawdę? Może taki zawsze był pod maską, którą pokazywał światu przez dekady?).

Przykro mi, że to cię spotkało. To trudne dla ciebie przeżycie. Współczuję. Nie wiem, co będzie dalej, ale życzę Ci jak najlepiej.

Co jakiś czas próbuję zasypać problem i nabrać dystansu, ale to wszystko wraca jak bumerang. Mój rekord to 2 tygodnie... Myslę o wyprowadzce, bo On tego nie zrobi z własnej woli- boję się reakcji dzieci. Rozmowy sprowadzają się do tego, że go próbuję ograniczać w kwestii relacji z przyjaciółką- takie przekonanie opiera na zdaniu terapeutki albo tak to interpretuje. zaczęłam już myśleć, że mam urojenia i jestem chorobliwie zazdrosna więc zapytałam wprost czy Ona ma dla niego znaczenie jako Kobieta.. Zrobi wszystko, by nie odpowiedzieć. Jak go zablokowała, podobno mają kontakt mailowy, ale mu nie wierzę. Wiem że to nie jest przyczyna, ale skutek różnych rzeczy w naszym małżeństwie i że oboje odpowiadamy za to, że znalazło się miejsce dla takiej relacji, ale jak tu pracować nad związkiem, gdy On lekceważy jawnie moje uczucia. Mogłam stracić na urodzie po latach, ale mąż obraża moją inteligencję.. Na dodatek zaczął przebąkiwać coś o naszych wspólnych wakacjach- czyli chce pozamiatać pod dywan...aha i przy tym wszystkim na próbę przytulenia, czy nawet dotknięcia ręki reaguje histerycznym wzdrygnięciem i ucieczką z kanapy. Mówi że sam nie rozumie dlaczego.. Oczywiście zajmuję się sobą i skupiam nie tylko na Nim, rozwijam firmę i mam dużo pracy, chodzę na fitness i nie siedzę ze smętną miną. Ale przecież przez to sprawy się nie rozwiążą.

Elu pisaliśmy w wątku u Kemota. Teraz rozumiem Twoje stanowisko bo zachowujesz się dokładnie jak on.
Elu tylko szybkie cięcie pomoże Ci przetrwać tą sytuację. Wywal dziada z domu albo sama się wyprowadz bo inaczej on nigdy nie podejmie żadnej decyzji. Będzie stał jak ta pipa rozkrokiem między domem a kochanką.
Zabierz mu stabilizację i pokaż że nie godzisz się na taki stan rzeczy.
U mnie zadziałało.

Cały czas jestem na etapie orientowania się w sytuacji. O rozmowie i przerabianiu czegokolwiek z mężem nie ma mowy, bo on jest na etapie rugowania naszego związku z głowy. On NAPRAWDĘ nie pamięta nic dobrego z tych 20paru lat.. Przytoczonym faktom zaprzecza. Dosłownie. Coś na wzór wyvbiórczej amnezji. Gdyby nie to, że mogę dotknąć dzieci- oboje planowane-żadne wpadki , obejrzeć zdjęcia- musiałabym uznać, że to małżeństwo to moje urojenie.
Przez ostatnie tygodnie był spokój, dystans, każdy zajęty swoimi rzeczami lub wspólnymi neutralnymi- taki miałam plan by spokojnie dać sobie czas nawzajem. Ale niestety sam z siebie wyskoczył z rewelacją- że ostatni udany seks jaki pamięta to raz przed ślubem.. Najpierw zaczełam się śmiać, tak mi się to wydało absurdalne- ta sfera nie wywoływała sporów i myślałam, że jest naprawdę dobrze, a przynajmniej nigdy nie dawał mi odczuć, że jest inaczej... A potem pomyślałam, że nie wiem dlaczego chce to małżeństwo zmieszać z błotem i sobie zohydzić- ale to musi być coś cholernie silnego, poza moim wpływem jakimkolwiek na ten proces... Wybieram się do terapeuty, bo chyba czegoś nie dostrzegam. To czego ja chcę, nie ma znaczenia, bo nie wiem na czym stoję, brak punktu odniesienia.
..

Nie byłabym tego taka pewna, że jest pozamiatane.
Współczuję Eli sytuacji. To musi być straszne uczucie, gdy bliska, najbliższa osoba neguje to wszystko, co dla Eli dotychczas było ważną treścią jej życia. Myślę, że to może być trudny do zniesienia ból
Jednak uważałabym, że wszelkie szanse są pogrzebane, gdyby zamiast wyraźnej niechęci, niemal nienawiści pojawiła się obojętność.

Dawno nie pisałam w swoim wątku, trochę o sobie w innych.
Kazdy zajął się swoimi sprawami, negatywne emocje wypaliły się, przygladalismy się wspólnym relacjom, widze duże zmiany w relacji męza do mnie- pewnie też spowodowane moim podejściem. Pojawił się szacunek i zwracanie uwagi na wzajmne uczucia.
Parę tygodni temu powiedział mi sam, nie pytany, że nie utrzymuje kontaktu z "przyjaciółką" i czuje ulgę w związku z tym.
Dało mi to siłę by uwierzyć, że wyciągniemy wnioski z tego co było, że  wzsystko będzie lepiej niż dawniej.
Pierwszy raz od długiego czasu tęskniłam za nim, cieszyłam się gdy wracał.
I co..
Chciałam się upewnić, zapytałam go parę dni temu czy naprawdę nie kontaktują się.
A On dał mi szczera odpowiedź- że  nie ma sms, piszą maile-
że nie powinnam się wtrącać, On chce to zakończyć po swojemu- wygasić..
że nie jest to żadna ważna znajomość- ale nie może jej ot tak zakończyć
że nie mam prawa tego żądać- BO nie można nagle zacząć latać...
że mam obsesję- wszystko niszczę...

Zastanawiam się czy naprawdę jej nie mam..
Skrzydła mi odpadły....

Foch, to chyba jednak za mało powiedziane, oboje przeszliśmy piekło, z płaczem i pakowaniem walizek, to był ciężki proces i wydawało się, ze jesteśmy na dobrej drodze- ale widzę, że mąż w tamtej znajomości otrzymuje coś, z czego ciężko mu zrezygnować. I na pewno nie jest to sex.. Nie chce ze mną rozmawiać o szczegółach- twierdzi że kobieta jest nawiedzoną mistyczką.. i że przeżył szok i zdumienie, że mozna się z kimś tak świetnie rozumieć..

Jest piosenka o niedoczekaniu...
Ela, takata ma rację - szewc bez butów chodzi chyba.
Widzieć nie znaczy zobaczyć, wiedzieć nie znaczy rozumieć.
Przede wszystkim - Ty jesteś ważna, najważniejsza, niezaleznie czy przy Nim czy sama, musisz (dziwne, że tak piszę, że musisz - nie wiem też dlaczego AŻ tak piszę) siebie samą i bez Niego zobaczyć. Nie ruszysz bez tego do przodu, nie ma zmiłuj Ela - nawet jeśli ostatecznie zbiegną się Wam ścieżki - MUSISZ zrozumieć, że możesz być  i żyć bez Niego.
Podnieś te skrzydła ciut, otrzep, pomachaj, na deszczu zmocz, strząśnij mokre i do góry z powrotem Próbuj bo i tak musisz...

No i dałaś mi do myślenia…

Powinnaś raczej. Prawdopodobnie wróci i smagnie bólem.

Nie, motylem to Ty jesteś a mrówką to się na razie czujesz.

Hm…, nie chcę rozdrapywać… wydaje mi się że nie czas na to… na pewno nic sztucznego ? czy tylko wystarczająco ?

I dobrze dla Niego że nie stawiałaś, ale czy dla Ciebie dobrze ? Czy dla Was dobrze ?

Ela, Ty dajesz mu odejść przez to czego nie robisz, On z tego korzysta – prawdopodobnie TYLKO korzysta. Czy odetnie się od drugiej kobiety ? Na razie tego nie robi (to nie rokuje dobrze) ale rzecz nie w tym – sedno w Tobie – dałaś mu wolną rękę (dlaczego aż tyle mu oddajesz ? bo tyle należy dać aby odzyskać ? bo tylko tak można odzyskać ? bo tylko tak potrafisz ?) i ponosisz konsekwentnie – niepewność – z tym to ostrożnie – nie wytrzymasz długo raczej w takim układzie. Niepewne układy przy istniejącym uczuciu są niszczące, w taki sposób to motyla można zgubić.

Nie wiem – tyle co wiem to to, że nie powinnaś siebie określać przez pryzmat tego co zaszło. Odwracamy problem – czy On takim jakim się okazuje (jakim Go widzisz w raniącym Cię postępowaniu) jest dla Ciebie wystarczający ?

Strzelam (piszę niejako na Twoją prośbę i z przykrością i obawą piszę, może się mylę) : uczucia

Nie raczej, On faktycznie wyciąga ręce po inne nie bacząc na konsekwencje. Na ile jest świadomy, że tego innego naprawdę potrzebuje – nie wiem.

Rozumiem bardzo dobrze, że nie pasuje ale chyba Wasz związek (jeśli Ty mówisz w imieniu tego związku) wymaga tego zabraniam

jak wyżej

SIEBIE, tylko SIEBIE (no i dzieci w codzienności), Ty jesteś najważniejsza i pod siebie układaj codzienność i jeśli zbiegną się ścieżki : równorzędnie (ja bym obstawiała, że Tobie się bardziej należy więc mimo, że poprawnie politycznie jest : równorzędnie – to ja bym Ci dała więcej ) stawiaj Was oboje w związku.
Tak to już jest, że jak się bardziej (inną naturą) kocha to trzeba czasem bardziej się osłonić.

No może jakoś się poukłada, w głowie u Ciebie – to poradzisz, a w życiu… spokojnie póki co.

Mam podobne odczucia co Summerka z tym ze mi sie wydaje ze Ela dla meza jest nie tyle opcja zapasowa  co opcja bezpieczna i z tego wzgledu warto sie jej trzymac. Tyle lat razem, wiadomo jaka jest zona i kobieta - pewna, stala w uczuciach...opoka. A tam obok...kolezanka pociagajaca, intrygujaca ale jednak niepewna. Moze ta jej charyzma i "mistycznosc" okazalaby sie na dluzsza mete meczaca i niepasujaca?  Lepiej wiec sie nie wychylac za mocno jak czasem ze zmiana pracy. Stara juz satysfakcji nie daje ale pensja rozsadna i umowa na etat. Nowa kusi ale moze okazac sie wtopa. Dlatego z fochem i jak za kare ale zostaje sie w starej.

Fakt, opcje macie różne

Ale dobrze wiedzieć na czym się stoi zamiast żyć złudzeniami bądź nadziejami i podejmować decyzje w oparciu o nierealny obraz rzeczywistości. Wówczas może być nawet więcej opcji do wyboru. Można chociażby świadomie wybrać opcję "wygodną". Po co robić rewolucję w życiu wielu osób tylko dlatego, że nie ma miłości?

Zapewne byłoby miło dostać to, co uważamy, że nam się należy albo to, czego pragniemy, ale w życiu dostajemy tylko to, co sobie wynegocjujemy/wypracujemy.

Hm…,
Ela, ten szewc to tylko lekkie zwrócenie uwagi na prawdę ogólną, że sobie samemu trudno się radzi, wbrew pozorom inni mogą nadawać się do tego lepiej , czasem bliscy, czasem terapeuci, rzadko forumowicze . Tutaj jedynie w rozpoznaniu tematu inny-forumowy  pogląd może cokolwiek pomóc albo czyjeś spisane doświadczenie w przerobionym wcześniej i podobnym temacie i do tego przekazane w sensowny sposób.

Już nie będziesz miała pewności takiej jak poprzednio, nowa wiedza o partnerze wymaga nowego podejścia do nowego związku. To trudna decyzja budowania na nowo z partnerem, który zawodzi. Pamięć pozostanie.
Widziały gały – widzieć nie znaczy zobaczyć – związki należy wypracowywać i poddawać weryfikacji życia – oboje partnerzy powinni od siebie i od drugiego wymagać.  Albo sterujesz albo dryfujesz. Oczywiste rzeczy – nie ma co się rozpisywać. Próbuj jeśli On chce.
Ja odnoszę wrażenie, że jesteś na początku drogi, że dopiero zaczynasz poznawać męża, jeśli nie boli to może dlatego, że aż tak silny mechanizm obronny zastosowałaś – czy świadomie ? Czy najpierw samą siebie rozpoznasz czy Jego ?

Elu, napisałaś taki post, ze trudno się do niego odnieść bo nie ma nic mądrego do napisania po takich doświadczeniach.
W tych trudnych dla Ciebie chwilach, chciałam Ci tylko powiedzieć, że jesteś bardzo mądrą i rozsądną kobietą.
Zaufaj sobie i jeśli czujesz że nie powinnaś robić nic, to tak właśnie zrób. To twój wybór i masz do niego prawo..
Dbaj o siebie i pamiętaj, że w życiu są sytuacje, na które mamy wpływ i takie na które nie mamy..

Ela, myślenie w Twoim temacie przyczepiło się do rozkładu mojego dnia, kolega patrzy z niedowierzaniem gdy w pół przerywam potok decyzji i delikatnie sugeruje, że kawa potrzebna…

Po pierwsze mam obawy czy powinnam rozwijać Twój temat – czy Ci aby na zdrowie wychodzi pisanina tutaj, za nic nie chciałabym przedobrzyć jakąś pospieszną opinią – mam takie obawy i nie umiem wytłumaczyć skąd mi się to w Twoim temacie wzięło. Jakby co, powstrzymaj w porę.

Po drugie – przeczytałam całość od początku – odnoszę wrażenie jakby wiele nieprzerobionych tematów Twojego życia nagle zogniskowało się w jednym czasie albo jeden nieprzetrawiony wątek pociągał za sobą kolejny – rozwija się kłębuszek. Nie jestem pewna czy przypadkiem Twój problem nie przerasta możliwości tego forum.

Mi się wydaje, że należy sterować swoim życiem. Wbijano mi to do głowy od małego – ja inaczej nie umiem – i u mnie się sprawdza. Bynajmniej nie twierdzę, że to dobre dla każdego i jedyny model na pełne przeżywanie życia. Różnie ludzie mają, różne są etapy. Jeśli Twoje sprawy układały się dobrze gdy trzymałaś stery – to chyba należy do tego wrócić. Jeśli wymaga to tak ogromnej pracy jak się wydaje (może się mylę) czy nie powinnaś domagać się pomocy od bliskich ? czy sama dasz radę ?

Random.. Kochana jesteś i empatyczna z Ciebie kobieta. Wiele dla mnie znaczy co tu piszecie, martwić się nie ma potrzeby- czuję że nad tym panuję- może nie wygląda.
Wczoraj wyraźnie uświadomiłam sobie swoje życiowe dryfowanie- po latach  mocnego trzymania steru faktycznie odpuściłam- w różnych dziedzinach- długo by pisać dlaczego. Potrzebowałam tego, ale nie wiem czy trochę nie odleciałam.  Jestem na tratwie którą trochę zniosło z facetem, któremu objawiłam się z innej strony niż mnie znał  i chyba miał ochotę wyskoczyć i wpław popłynąć do brzegu..
Sterowanie było chyba bezpieczniejsze. Gdzieś trzeba znaleźć złoty środek.
Planet- terapia męża nie jest skończona, ale ja nie mogę być biernym obserwatorem, więc dopuszczam każdą możliwość rozwoju sytuacji..On ma swoje do przerobienia, ja swoje. Etap nastolatkowego buntu za nim, samo przyszło gdy ja odpusciłam parę miesięcy temu- zrobiłam to by nie zwariować i to było najmądrzejsze co zrobiłam..
Gdzieś w głowie tkwi konieczność przyjrzenia się sobie przez fachową siłę, musi to być ktoś dobry przed kim nic sie nie ukryje bo dobra jestem w te klocki

Elu
Jeżeli możesz, napisz jak teraz wygląda Twoje małżeństwo.