Nie kocha po 22 latach małżeństwa - Netkobiety.pl

O rany. Bardzo współczuję. Co on na tej terapii robi? Może źle interpretuje słowa terapeutki?

Tyle że, mimo iż szmata z niej, to ona nie jest stroną w tym wszystkim. To pan mąż odszedł.

§ 8
Świadoma zgoda klienta/pacjenta i kontrakt
1. Psychoterapeuta prowadzi swoje działania zawodowe jedynie w ramach uzgodnionej w kontrakcie relacji zawodowej.
2. Psychoterapia wymaga zgody pacjenta/klienta
3. W przypadku osoby niepełnoletniej psychoterapeuta powinien starać się uzyskać jej zgodę, jak również jej przedstawiciela ustawowego lub osoby faktycznie opiekującej się pacjentem/ klientem.
4. Najwcześniej jak to możliwe i pomocne, psychoterapeuta omawia z pacjentem/klientem następujące wymogi związane z procesem psychoterapii: intensywność i prawdopodobny czas trwania terapii, opłaty, tajemnicę zawodową, superwizowanie terapii i inne tematy ważne dla pacjenta/klienta, a także procedurę złożenia skargi i odwołania.
5. Psychoterapeuta nie podejmuje psychoterapii z pacjentem/klientem pozostającym w terapii z innym psychoterapeutą, chyba, że jest to częścią uzgodnionego planu psychoterapii. W przypadku wątpliwości psychoterapeuta wyjaśnia je informując o tym pacjenta/klienta.
6. Podczas zawierania kontraktu psychoterapeutycznego psychoterapeuta jasno i rzetelnie informuje pacjenta/klienta o swoich kwalifikacjach, umiejętnościach i doświadczeniu.
7. Psychoterapeuta gwarantuje pacjentowi/klientowi, że przebieg procesu terapeutycznego nie będzie uzależniony od wpływu osób trzecich.

§ 9
Przerwanie procesu psychoterapii
1. Psychoterapeuta kończy proces psychoterapeutyczny, jeżeli został zrealizowany uzgodniony cel psychoterapii lub wyczerpały się możliwości osiągnięcia celu lub pacjent/klient nie odnosi z niej korzyści.
2. Jeżeli z jakichkolwiek powodów psychoterapeuta musi przerwać psychoterapię, dba o właściwe dla pacjenta/klienta rozwiązanie tej sytuacji.
3. Psychoterapeuta uprzedza o ewentualnych zagrożeniach i skutkach związanych z przerwaniem procesu terapii w przypadku przerwania procesu psychoterapii z przyczyn leżących po stronie pacjenta/ klienta.

§ 10
Relacje między psychoterapeutą i pacjentem/klientem
1.Psychoterapeuta stara się pozostawać wyłącznie w relacji zawodowej z pacjentem podczas procesu psychoterapii
2.Psychoterapeuta nie podejmuje relacji seksualnych z pacjentami/klientami w trakcie procesu psychoterapii.
3.Psychoterapeuta nie przyjmuje do psychoterapii osób, z którymi wcześniej miał relacje seksualne.
4.Psychoterapeuta nie wchodzi w relację seksualną z byłym pacjentem/klientem co najmniej przez dwa lata od zakończenia relacji zawodowej.
§ 18
Rozwiązywanie problemów etycznych
1. Wypadki naruszenia niniejszego Kodeksu, nieporozumienia i konflikty pomiędzy psychoterapeutami będącymi członkami Federacji rozpatruje Sąd Koleżeński Federacji.
2. Jeżeli psychoterapeuta dowiaduje się o naruszaniu etyki przez kolegę, najpierw powinien starać się wpłynąć na zmianę jego postępowania poprzez osobistą rozmowę. Jeśli to działanie nie przyniosłoby rezultatu, powinien formalnie powiadomić władze Federacji. Zaniechanie wymienionych działań stanowi naruszenie etyki.
3. Psychoterapeuta nie wnosi ani nie popiera takich skarg na naruszenie etyki, które nie mają podstaw i których celem jest zaszkodzenie psychoterapeucie a nie ochrona pacjentów/klientów.
Polska Federacja Psychoterapii tel. 504 547 361
ul. Pocieszka 6, 31-408 Kraków

www.psychoterapia-polska.org/kodeks-etyczny-pfp

http://psychodynamika.pl/kodeks-etyki-psychoterapeuty/

(...)7. Psychoterapeuta psychoanalityczny zobowiązany jest utrzymywać z pacjentem taką relację, która podlegając profesjonalnym ograniczeniom, pozostaje uczciwa i szczera: psychoterapeucie psychoanalitycznemu nie wolno wprowadzać w błąd pacjenta ani jego rodziny, dopuszczać się kłamstwa ani stosować przymusu.

8. Psychoterapeuta psychoanalityczny, którego Zarząd Towarzystwa uzna winnym naruszenia niniejszego Kodeksu, może być skreślony z listy członków, jego członkostwo może zostać zawieszone lub może on utrzymać upomnienie.
POLSKIE TOWARZYSTWO
PSYCHOTERAPII
PSYCHOANALITYCZNEJ    tel:. 22 35 79 252
Siedziba:
ul. Złota 9/8
00-019 Warszawa
http://ptpp.pl/dokumenty/kodeks-etyczny/
http://www.ptp.org.pl/modules.php?name= … amp;sid=29

Ela210 jeśli uważasz, że twoje dobra osobiste jakim jest twoje małżeństwo, bliskie więzi z mężem zostały naruszone przez "terapeutę" , to masz prawo do ich ochrony. Możesz więc dochodzić swoich praw tj. odszkodowania i ukarania terapeuty, który złamał zasady kodeksu etycznego. Dowodem jest m.in pogorszenie twoich relacji z mężem od momentu podjęcia przez niego terapii, która zamiast pomóc pacjentowi wpłynęła na pogorszenie się waszych relacji, odsunięcia się jego od ciebie pod wpływem sugestii terapeutki, włącznie z rozpadem, "ustaniem małżeństwa". http://www.infor.pl/prawo/prawa-konsume … rona.html,
Może warto skonsultować ten problem z innym psychoterapeutą i prawnikiem.

Zawsze można nagrać rozmowę np z pomocą detektywa.

Masz rację- raz oznajmia ze się wyprowadza, ale nie szuka mieszkania do wynajęcia, innym razem słyszę, ze mam się wynosić. Przed sylwestrem stwierdził, że jedzie ze znajomymi w Bieszczady, w końcu nie pojechał, wykańcza mnie ta karuzela emocji,Jesli nie ma awantur- żyje jakby obok, moja osoba go irytuje. Tak wygladało małżeństwo tesciów, zaczął nawet używać tych samych przykrych dla mnie sformułowań, które słyszałam ze zwierzeń tesciowej.

Bingo.
Autorko a ile tak łącznie trwa ta huśtawka ,którą serwuje Tobie mąż?
Teściowa się z teściem pewnie nie rozwiodła?
I jeszcze jedno pytanie... chcesz mieć takie życie jak teściowa?
Jeśli nie...to nie czekaj na to co mąż zrobi.Tylko zacznij sama wykonywac jakieś ruchy...dla siebie i dzieci.
Pracujesz na  chwilę obecną?

Właśnie to oskarzenie wzbudza największy protest. Nigdy nie byłam zaborcza! przeciwnie- zawsze mógł spędzać czas jak chce i wyjeżdżać z ludźmi, których znał  z internetu- wychodzić na piwo itd. Decydował o większosci zakupów w domu, nawet babskich, jak np firanki. meble. Jak patrzę z perspektywy czasu. odpuszczałam postawienie na swoim dla świetego spokoju. Czy tesciowa narzucała mu swoje zdanie- o tak! Do tej pory się z nią kłóci przez telefon. Żle się czuł w swojej pracy- mimo że stabilnej, prestiżowej i dobrze płatnej- nie naciskałam, by tam został, tesciowa przeciwnie. Stuprocentowo mu ufałam, stąd swoboda która sobie dawaliśmy zreszta wzajemnie. Zmieniło się to parę tygodni temu, gdy zauwazyłam, ze cały czas z kimś smsuje- okazało się że to koleżanka z grupy poznanej w internecie której zwierza się z problemów w zwiazku i jak stwierdził- ONA sadzi o naszym  małżeństwie to samo co On- i nic mu nie sugeruje, tylko, żeby był szczęsliwy. Sama jest podobno w nieudanym zwiazku. Tu coś pękło, wkurzyłam się, ze polega na zdaniu nieznajomej, a nie rozmawia ze mną. W któryś weekend zadzwoniła do niego, siedział obok, odszedł i szybko skończył rozmowę . Zrobiłam potężna awanturę- nie w moim stylu, bo poczułam sie upokorzona tym telefonem . Od tej pory nie ufam mu- przyznaję. Sylwester chciał spędzić w towarzystwie nieznanych mi ludzi i prawdopodobnie tej Kobiety, bo to ten sam krąg znajomych - zapowiedział to ale w końcu nie pojechał.

Poczekaj.
Napisałaś "jak można się tak zmienić". Ale w pierwszym poście napisałaś że zawsze się kłócicie o Twoją nadwagę i brak pracy. Czyli w jego oczach jesteś grubą i bezrobotną żoną, czy tak? (wybacz za dosadność)
Bo jeśli tak, to z całym szacunkiem do Ciebie (wydajesz się fajną babką), ale "gruba i niepracująca żona" jest koszmarem niejednego faceta i być może frustracja rosła w nim latami. Czyli to nie tak, że nagle się zmienił.

Rozumiem.
Pomyślałam że może naprawdę jesteś zaniedbana, otyła i zawsze żyłaś na jego garnuszku, on o tym z Tobą o tym rozmawiał, a Ty z tym nic nie robiłaś. Wtedy nawet bym go rozumiała.
Ale skoro jest tak jak piszesz, to zwracam honor.

Od niedawna próbuje, mam takie wrażenie, jakoś załagodzić sytuację- pyta czy naprawdę ja chcę, by się wyprowadził- nie chciałam, ale tak mnie wykończył swoimi jazdami, że mówiłam, że tak. A teraz coś sie we mnie wyizolowało i oddalam coraz bardziej emocjonalnie- może dlatego, że boję się ze gdy wykonam jakiś gest przyjazny, to znowu mnie zrani i padną słowa- nie poniżaj się.. Gdyby nie dzieci i tyle wspólnych lat, pewnie już by mnie nie było. Nie wiem czego on chce i chyba na dzień
dzisiejszy nie mam siły pytać.

Nie znam wspomnianego przez Ciebie wątku, jednak mam taką konkluzję, iż poświęcać się nie warto. Nigdy i w żadnej dziedzinie. To się zawsze źle kończy dla poświęcającego się. Naiwni-poświęcający się nadaremnie czasem czekają na wdzięczność.

Niedojrzały partner to koszmar. Po prostu koszmar. Jest się wtedy obarczonym "dodatkowym dzieckiem". Niektórzy to lubią, ja od tego po moich doświadczeniach spadam w podskokach. Mężczyzna powinien być partnerem, oparciem dla kobiety, nie obciążeniem.

Czasem po latach odzywa się trudna przeszłość, traumy z dzieciństwa, nieprzepracowana dziecięca złość i gniew. Znajdują one swoje ujście w najmniej spodziewanym momencie-tak może być i tutaj.

Mój szalejący niegdyś jm powiedział mi: "Nie walcz ze mną o mnie". Wtedy nie rozumiałam tego i chciałam walczyć, bo tak robię, jak mi na czymś zależy. Jednak on miał rację ostrzegając mnie przed walką skazaną z góry na porażkę.

Ela210, zawalczyć możesz. O siebie.

Ależ są wybierani na chybił trafił często racjonalnie nie da się wytłumaczyć co ludzi do siebie przyciąga. Sa też tacy, którzy kochają za korzyści dla siebie, które widzą w innych. Ostatnio mój mąż zapytał- Co Ty właściwie masz mi do zaoferowania? - NIC!

Ale cham ...

Ela210, odwróć adresata tego pytania!

edit

Współczuję przychodzenia do takiego domu po pracy i Tobie i dzieciom. Ela210, w domu masz sajgon. Tak się długo nie da wytrzymać, z takimi zaczepkami, absurdalnymi zarzutami ... Zachęć męża do wyprowadzki - chroń siebie.  Ty sobie dasz radę. Ogarniesz wszystko. Finanse też.

Droga Ela210, bardzo współczuję Ci, że znalazłaś się w takiej sytuacji. Ja, niestety, jestem po drugiej stronie barykady, że tak to ujmę. Miesiąc temu powiedziałam mężowi, że go nie kocham i chcę odejść. Nie mam mu nic do zarzucenia, to wspaniały człowiek, ja zawiodłam, poznałam kogoś innego i w porę nie obroniłam się przed tym uczuciem. Mąż nie ma o niczym pojęcia. W domu starałam się być dobrą żoną, dbałam o dom. Tego drugiego poznałam w pracy, szarpaliśmy się z tym uczuciem od początku, raz ja próbowałam zakończyć tę znajomość innym razem on. Za każdym razem ogarniała mnie czarna rozpacz i panika, że już go nigdy nie zobaczę, a jednocześnie odgrywałam się na nim za to co zrobiliśmy, uważałam, że mam prawo by nas karać. W końcu powiedziałam sobie dość i postanowiłam podjąć tę trudną rozmowę z mężem. Nie spałam kilka nocy, nie jadłam, nie potrafiłam wyobrazić sobie twarzy męża kiedy Mu mówię, że chcę zakończyć to małżeństwo. Postanowiłam nie mówić Mu o prawdziwym powodzie rozstania. Nie, fizycznie go nie zdradzałam, ale uczuciowo od dawna należę już do kogoś innego, więc jakakolwiek dyskusja na temat czyja wina jest tutaj zbędna. Co innego przysięgałam mężowi i to ja nie dotrzymałam słowa. Nie wiem czy dobrze robię nie mówiąc Mu, że poznałam kogoś, ale postanowiłam, że sama wypiję to piwo, którego nawarzyłam, wyrzuty sumienia i tak nie dadzą mi spokoju do końca życia, nie chcę, żeby ktokolwiek mnie rozgrzeszał czy wybaczał czy głupio tłumaczył, że wina zawsze leży po obu stronach. Nie chcę by mój mąż czuł się jeszcze gorzej niż w tej chwili, że jest gorszy od kogoś innego. Wiem, że zawiodłam na całej linii i nie szukam dla siebie usprawiedliwienia. Nie wiem też czy uda mi się zbudować związek z tym drugim. Bardzo tego pragnę, ale wiem, że na cudzym nieszczęściu nie da się zbudować własnego szczęścia. Wiem jedynie, że to co kiedyś czułam do męża zniknęło bezpowrotnie i nie mogę Go dłużej oszukiwać i unieszczęśliwiać.
Po naszej rozmowie mąż był w szoku, zupełnie nie spodziewał się tego wszystkiego. Później zaczął szaleć i rozpaczać, a mi pękało serce z bólu. Na tę chwilę mieszkamy razem, obiecałam Mu, że dam Mu czas na oswojenie się z tą sytuację, ale już wiem, że to nie jest właściwa decyzja, bo On ciągle ma nadzieję, że jednak damy sobie radę. Ze mną obok nie stanie na nogi, nie zaakceptuje tego co się stało.
Wiem, że moja sytuacja jest inna, ale Ty też musisz zmusić męża do wyprowadzki. Mieszkając z Tobą będzie tylko wyładowywał na Tobie swoje frustracje, a Ty nie będziesz miała okazji by zacząć układać swoje życie od nowa. Jeżeli jest jeszcze dla Was cień szansy to nie złapiecie go mieszkając razem. Odejść od osoby z którą spędziło się tyle lat jest niezwykle trudno. Mną też szarpią różne emocje. Jednego dnia denerwuję się na męża, wściekam, że ciągle muszę do Niego wracać i wałkować temat od początku, innym razem widzę w Nim rozbitego, zagubionego człowieka i pragnę Mu pomóc, w jakiś sposób zagłuszając też swoje wyrzuty sumienia i to jest okropne. Oboje nie jemy, nie śpimy, żyjemy jak zombie w jakimś chorym stanie zawieszenia. Co dzień modlę się, by On zaczął być znowu szczęśliwy, a On uspakaja się tylko wtedy gdy widzi mnie miłą i uśmiechniętą.
Ela210, zawalcz o siebie, nie żyj tylko nadzieją, że mąż do Ciebie wróci, bo być może tak się nie stanie. Zasługujesz na coś więcej niż taka wegetacje u boku kogoś, kto sam nie wie czego chce. Być może faktycznie kogoś poznał, może się z tym szarpie albo jego oczekiwania nie pokrywają się z oczekiwaniami tej drugiej osoby i po prostu nie ma dokąd odejść choćby chciał. To by tłumaczyło jego wybuchy gniewu i nienawiści w stosunku do Twojej osoby. A może ma kryzys emocjonalny bez udziału innej kobiety i Twoja dobroć wzbudza w nim poczucie winy i rodzi frustracje. Tak czy inaczej Twoje trwanie przy nim nie da Wam niczego dobrego.

"Droga Margo 101 Nie muszę mojego męża zmuszać do wyprowadzki i nie żyję nadzieją jego powrotu. Niespecjalnie wzrusza mnie też, ze nie spałaś przez kilka nocy. Smutne jest tylko to, że są na świecie tacy ludzie jak Ty i mój mąż, na tyle egocentryczni i zapewne niedowartosciowani, by wtedy, gdy pojawi się problem w związku, skupić się tylko na swoich przeżyciach, bo mój mąż, podobnie jak i Ty nie szukał rozwiązania, tylko stwierdził, ze równie dobrze mogę być dla niego drugą opcją. Ja w moim zyciu miałam wielu zapatrzonych we mnie mężczyzn i uwierz, mój mąż Aniołem nie był - ale ZAWSZE był dla mnie 1 szą opcją i ON był osobą do rozważań na temat mojego związku. A teraz jest olbrzymie rozczarowanie, tak jak i u Twojego męża- po prostu zawód małżonkiem- próba zrozumienia, którą uważacie za żałosną. Ja dodatkowo mam dzieci, które cierpią- bo nastolatki dotyka to bardziej niż małe dzieci, więcej rozumieją. Fizyczna zdrada bolałaby mnie mniej, uwierz, niż to, że jak się okazuje już od dawna emocjonalnie ktoś był ważniejszy. Mój mąż, podejrzewam podobnie jak Ty, miał wielką potrzebę dowartościowywania się, sa tacy ludzie- dzieciństwo i sposób traktowania przez rodziców gra tu rolę.  I módl się za siebie )) nie za niego kobieto... I nie martw się, koniec życia, do którego będziesz mieć podobno wyrzuty sumienia, nadejdzie po zatrzaśnięciu przez Ciebie drzwi, zobaczysz, widziałam takie przypadki- nie przypuszczałąm, że mnie to dotyczy. Ja w kazdym razie nie myslę być dla mojego męża drugim wyborem, myślę że Twój mąż dla Ciebie też nie- po prostu nie chce Cię skreślać za 1 akcję. To ON daje Ci czas, nie Ty jemu"

Przykro mi, że tak odebrałaś mój wpis. Absolutnie nie uważam jakichkolwiek prób zrozumienia tego wszystkie przez mojego męża czy Ciebie za żałosne. Nie oczekuję też jakiekolwiek zrozumienia z Twojej strony, ale nie znasz mnie więc nie oceniaj zbyt pochopnie. Ty cierpisz, bo zawiodłaś się na swoim mężu, ja, bo kogoś zawiodłam. I to nie będzie łatwiejsze po "zatrzaśnięciu przeze mnie drzwi". 
Mam nadzieję, że uda Wam się to wszystko poukładać. Pozdrawiam.

"Margo, dlaczego nie wyprowadzisz się z domu od męża skoro widzisz, ze ta sytuacja jest dla niego bardzo trudna i niszczy go wewnętrznie?
Jeśli go szanujesz - jak twierdzisz, to przerwij to cierpienie i odejdź. Jemu będzie się łatwiej pozbierać i jest to spójne z tym co radzisz Eli"

Od kilku lat mieszkamy w obcym mieście i wynajmujemy mieszkanie, nie mamy tu za dużo znajomych ani żadnej rodziny. Mąż poprosił o trochę czasu, bo nie chciał zostać tu sam. W przyszłym roku mieliśmy wrócić do naszego rodzinnego miasta i do własnego mieszkania. Dopiero po pewnym czasie uświadomiłam sobie jak to wspólne przebywanie w jednym domu Go niszczy. Myślę, że On liczył na to, że to przejściowy kryzys. Podjęłam już decyzję o wyprowadzce, tak będzie najlepiej w obecnej sytuacji.

"Margo i to jest dobra decyzja. Takie "litowanie się" nad partnerem, którego pragnie się zostawić jest niemoralne. Czy macie dzieci, a jeśli tak to z kim one będą?"

Dziękuję za szczerość. Nie mamy dzieci. Planowaliśmy kilka lat temu, ale nie wyszło.

Tak, Margo 101 to ta sama osoba. Mam identyczne odczucia jak azbestowa2.

Ela210, choć jesteś niewątpliwą ofiarą niedojrzałości, egoizmu i wcześniejszych nieprzepracowanych traum z dzieciństwa swojego męża, to zachowałaś zdrowy rozsądek i godność. Tu na forum znalazłam takie mądre zdanie, które mi kiedyś pomogło: Nie rób priorytetu z kogoś, dla kogo jesteś tylko opcją .

To prawda z tymi zamykającymi się drzwiami. Ten głośny trzask bywa ... otrzeźwiający. Jak taki pacjent jest w amoku, żadne, nawet najbardziej racjonalne argumenty do niego nie przemówią. Szkoda języka strzępić.

Bywa i tak, że kiedy pacjentowi wraca rozum, zdradzony /porzucony jest już hen, hen daleko...

Dzisiaj poczucie kompletnej porażki... SMSowe i nie tylko spotkania z bratnią duszą- jedyną osobą, która go doskonale rozumie, trwają już wiele miesięcy. Podobno kobieta go nie interesuje, bo nie dorasta do wymagań wyglądu i innych, ale jednak jest guru. Wspierają się nawzajem w rozwalaniu swoich związków. Chociaż po tym, co mówi, wątpię czy w ogóle miałam taki. Maksimum swobody,i zaufania, jakie dałam On wykorzystał na nawiązywanie takich włąśnie relacji- mam powody przypuszczać, że ta Pani nie była pierwszą. Dowiedziałam się, że mąż brzydzi się mną od 15 lat? I nigdy nie dawałam mu wsparcia... Mam za swoją głupotę. Wszystkie sprawy męża były na pierwszym miejscu, gdy chorowała jego matka- schizofrenia cyklicznie powracająca- to ja jeździłąm do szpitala, bo dla niego to było ciężkie..Podobno fatalnie się ubieram- chyba racja- na wyprzedażach i second handach- bo zawsze były ważniejsze rzeczy, tymczasem SZ.P w najdroższym sklepie w Galerii Handlowej.. Podobno to moje wina ta przyjaciółka, bo czuł się bez wsparcia finansowego- przez ostatnie 2 lata to prawda, ale z drugiej strony włąśnie przez ostatnie lata jego sytuacja finansowa polepszyła się znacząco- kupił drugie mieszkanie. Teraz chce się tam wyprowadzić- ja natomiast mam się wynieść za 3 tygodnie z naszego- tzn jak podkreśla z jego mieszkania- bo mamy rozdzielność od lat, a mieszkanie jest jego. Ewentualnie mogę mieszkać , ale pod warunkiem, że utrzymam dom i dzieci, a on będzie przychodziłi nocował kiedy chce. JUŻ WIEM< ZE TO BĘdZIE PASKUDNE ROZSTANIE. Ktoś zna dobrego prawnika od rozwodu w Krakowie

Dzięki wam wszystkim za słowa otrzeźwienia, bo niestety u mnie falowanie i spadanie.  Mąż wmawia mi, że ja uczepiłam się jego "przyjaciółki" a to przecież żaden romans, bo ze sobą nie śpią. Ale widzę, że czuje się nie ok,  No i nastąpiła kumulacja.... powiedział mi, że napisał "przyjaciółce" o tym, że ja uważam ich długą znajomość za emocjonalną zdradę, a ona się uśmiała!!! I że jej facet też jest niezadowolony i dopytuje o to pisanie... i razem uznali to za śmieszne! Po tych słowach coś we mnie pękło. Jaka prawdziwa prawdziwa przyjaciółka robiłaby coś takiego osobie w związku??W dodatku to nie jakaś siksa, tylko dojrzała kobieta podobno  Wpadłam w szał, kompletny amok. Krzyczałam, że dowiem się kto to jest, skontaktuję się z jej facetem, że mój mąż rozwala nie tylko swój związek, ale też czyjś. Że napiszę do wszystkich znajomych jego z FB, żeby dowiedzieć sie kto to...
Mąż zbladł, wyciągnął telefon, by udowodnić mi, jakie to "platoniczne" są ich kontakty. I teraz najgorsze- szukał co by mi tu pokazać, ale chyba nie znalazł nic co by się nadawało przez 15 min, ja w tym czasie miotałam się jak wariatka informujac go komu z jego znajomych i rodziny powiem o tym romansiku...I w końcu pokazać nie chciał, ale przeczytał cały w nerwach... I tu załamka.. o miłości oczywiście nic, ale bluzgi tej kobiety na mnie, że ja go wykorzystuję jako woła roboczego i miotam się, bo słusznie chce odejść.. Biję na oślep... a wcześniej SMS  gdzie mąż z czułością prosi o wybaczenie że nie pisał, a ona się boczyła, ale to dlatego, że ja  go kontroluję awanturuję się i nie miał jak... A tak naprawdę mi powiedział parę dni temu, że daje sobie spokój z tymi smsami, by przemysleć wszystko.   Czyli kłamstwa, kłamstwa.  I dalej twierdzi, że nie ma problemu, a ta znajomość jest OK. Pani mu życzy, by wykazał cierpliwość, bo niedługo się przecież wyprowadza !
Jego ślepota w upieraniu się, że ta znajomość nie miała wpływu na nasze małżeństwo poraża mnie...
poleciłam mu lekturę tych smsów dla otrzeźwienia i powiedziałam, że ja się wyprowadzam, a on zostanie z dziećmi, a potem zobaczymy.
wczoraj stwierdził, że wykasował wszystkie sms i przymila się do mnie.  Myślę, że wystraszył się, że zrealizuję swoje groźby i ona mu kazała wykasować te sms. Dziś smsuje do mnie z bzdurami co 5 min, wykazuje zainteresowanie moimi sprawami, chociaż wcześniej tego nie robił.

A ja nie sądzę, że się wystraszył.

Nagle taki zwrot o 180 stopni? Po takich atakach agresji? Przecież to nielogiczne.

Teraz intensywnie kombinuje, jak uratować swoją doopę, urabia cię, to tyle.

EDIT

Nie pomyliłam się, że to "przyjaciółka" robi twojemu mężowi pranie mózgu.

Nigdy tego nie pojmę, że można być tak podatnym na czyjeś wpływy.

No cóż, może my się tu wszyscy nie znamy na tych zajebistych platonicznych przyjaźniach, ale efekt jest zawsze taki sam.

Słusznie tamten facet ma pretensje. I ty też. Nie myśl, że przesadzasz, czy popadasz w paranoję. Teraz ty nie daj sobie zrobić wody z mózgu przez nich.

A tamta to zwykłe dno. I tego też nie pojmę, że mając sensowną żonę facet idzie do takiej suczy.
Świat jest pełen głupców.

O, przepraszam, "mających prawo do szczęścia".

Straszna sytuacja i ogromnie współczuję.
Ale mam jedno pytanie - dlaczego nie chcesz od niego odejść już teraz, z godnością? Po co te kłótnie przy dzieciach, wyzwiska i przetrzepywanie facebooka?

Przeczytaj uważnie. Nie zrobiłam tego, mówiłam o tym. Mozna zawsze godnie cierpieć w kącie I ja nie używam wyzwisk.

Przestała pisać, zablokowała jego numer po tym jak napisał podobno, ze potrzebuje przemyśleć parę spraw. A on wygląda jak z krzyża zdjęty, jak ktoś porzucony, zbity pies. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. wobec mnie jest nadal złośliwy i wrogi. Jestem pewnie idiotką, ale boję się o jego stan psychiczny. Z drugiej strony żyję w takim napięciu, że jak się nie odetnę, to chyba zwariuję. Nie wiem jak mu pomóc,modlę się za tę teraputkę, by dała radę ((

No tak, biedny ciapek, którego spotkał niezasłużony foch że strony ukochanej. Pewnie, że potrzebuje pomocy. Weź, Ela jak na dobrą mamusię przystało przytul ciapka do piersi i pogłaszcz po główce. Możesz mu także szepnąć do ucha kilka słów pocieszenia o tym, że dobrze rozumiesz jak to jest, gdy ktoś bliski traktuje cię niesprawiedliwie, źe wiesz, co oznaczają zawiedzione nadzieje i źe jest ci znajome uczucie utraty bezpieczeństwa, gdy nagle grunt ci się usuwa spod nóg oraz ból, gdy odwraca się ktoś, z kim wymieniało się dotychczas pozytywne emocje. On teraz zdecydowanie potrzebuje mamusi, która ukoi jego smutek i żal.

He he he! Śmieję się nie z ciebie, Ela210, ale z twojego męża. Chciałabym tutaj wymierzyć w niego palec i powiedzieć mu: "A widzisz, widzisz jak to jest?" z uśmieszkiem na twarzy.

Nie martw się, kobieto, o niego. Nic mu nie będzie. Ot, przeżył lekki szok, iż "guru" strzeliła focha, jak pisze summerka88.

Poczekaj, aż go przywróci do łask i odblokuje w telefonie. Zbity psiak odzyska formę i przemieni się na powrót w rottweilera. Teraz wściekle warczy, ale może jeszcze boleśnie cię pokąsać. Uważaj na SIEBIE.

W takich sytuacjach jak twoja trzeba w sobie znaleźć ogromne pokłady energii, żeby poradzić sobie z ciężarem, jaki mąż wrzucił na TWOJE plecy.

Masz siłę dźwigać jeszcze jego ciężar?...

To jest JEGO bałagan emocjonalny do posprzątania na chwilę obecną. TY się zajmij SOBĄ.

Dzięki, przyda się. Na zakręcie podobno trzeba trzeba czasem zluzować palce na kierownicy aby nie wpaść w poslizg na mokrej jezdni... i na takim jestem etapie.

Snake,
Właśnie niestety mój facet to taki Smerf Maruda- im lepiej jest, tym jeszcze gorzej a szklanka zawsze do połowy pusta. I towarzystwo do takiego marudzenia sobie znalazł odpowiednie. Pani marudziła sobie na swojego faceta, a on na mnie.I tak sie wzajemnie nakręcali.Aż mąż stwierdził, że takiej żony to on przecież nie może kochać, co go tak nie rozumie w jego bólu- Bo boi sie o kasę- chociaż potroił swoje dochody ostatnio i ma pewną pracę, Zdolne dzieci, no ale żona juz nie taka laska jak 20 lat temu i trochę się zużyła. A ja jeszcze ochoczo koszule mu prasowałam na wyjazdy, gdzie z tą bratnią duszą się spotykał. A  Tobie i żonie to by się przydał terapeuta od komunikacji, nie taki od grzebania głeboko w głowie. Mozecie na tym dużo zyskać- ty więcej legalnej nieokupionej wyrzutami sumienia swobody, a ona pewności. Bo o tę pewność chodzi właśnie- że jesteś absolutnie najważniejszą kobietą w życiu męża- to się po prostu czuje. I jeszcze jedno- jak na mój gust nie jesteś "zdradzaczem" ale zawsze może sie znaleźć taka, co przytaknie na każde twoje słowo i tak się uzależnisz, że uznasz że ona to najlepiej rozumie Ciebie- chociaż moze nie każdy ma taki deficyt akceptacji jak mój mąż

Serio zablokowałeś żonę? (((

CZEGO OCZY NIE WIDZĄ TO GŁOWA SOBIE WYOBRAŻA I SERCU ŻAL- ODBLOKUJ..

Wow! To pozostaje Ci tylko jedno- umiescić na profilowym lub w tle zdjęcie zony z wakacji nad morzem z podpisem- to lubię najbardziej- moze być nawet sprzed lat- byle Ci się naprawdę podobało i czekać na reakcję. Oczywiscie pod warunkiem, ze te Panienki nic nie znaczą...