Friendzone, fuckfriendzone, czy o co chodzi? - Netkobiety.pl

u mnie czas - ja daje "mojemu" maksymalny czas na jego etapy. Dałam mu czas na rozstanie z ex - rozstał się. Teraz daje mu czas (określiłam go siebie) na jego dojście do ładu po rozstaniu i pokazaniu że chce rozwijać ze mną relację - jeśli nie będę widziała zmiany - odetnę się.
Nigdy bym nie tkwiła w nieskończoność w takim układzie. Mam swoją granicę i na pewno nie są nią śluby/dzieci czy wyjazd do Australii
dochodzę do "krytycznego" momentu w którym wiem że w takim układzie i formie nie pójdę juz dalej - i to jest właśnie moja granica.
Granica bycia tą 2 nastąpiła i wypisałam się z tego układu - teraz trwa granica bycia jeszcze nie partnerką taką na 100 %.

Chyba raczej potrzebę potrolowania sobie na forum
Tak samo jak w twoim innym temacie, tak i tutaj stwierdzam syndrom internetowego mitomana gawędziarza.
Żeby aż tak się nudzić i to w samym środku wakacji...

Mam podobną sytuacje.
Jestem w tak zwanym otwartym związku. Chociaż to jest mój pierwszy związek, pierwszy facet, pierwsze takie uczucie. Z tym, że ja nie jestem gotowa na poważny związek, teraz najważniejsze są studia i dobra praca. Chce zadbać o siebie, to liczy się najbardziej. Owszem dla niego zawsze znajdzie się w moim życiu honorowe miejsce. Nie chce słyszeć o założeniu rodziny, dzieciach - przynajmniej w ciągu najbliższych lat. Związek otwarty daje mi ten komfort, że to jest od razu jasne.
On jest niby starszy, dojrzalszy, ale ma coś w sobie z Piotrusia Pana, ale go kocham takiego jaki jest.
Czy on mnie, sadze, że na swój sposób tak. Ale jego zasady są takie, że chce mieć kobietę obok siebie, jednocześnie nie rezygnując z kawalerskich przyzwyczajeń. Wiem, na jaki związek się pisałam. Jednocześnie ja bym tak nie mogła jeszcze kręcić z innymi na boku, ja bym się z tym źle czuła. Kocham go, zależy mi na tym związku. Ja się godzę na związek otwarty właściwie dlatego, że sama myśl o założeniu rodziny mnie przeraża. A tu mogę się czuć bezpieczna, bo na nic takiego się nie szykuje. Jednocześnie, go kocham i czasem mnie to wszystko bardzo boli. Dodam, że w sumie praktycznie nikt nie wie do końca jakie relacje nas łączą.

Ooooo, dziękuje za łaskę moja Pani.

Nie wiem, co u mnie by się musiało wydarzyć, żebym wystopowała. Wydarzyło się już przecież tyle rzeczy, że głowa mała... U mnie chyba musi nastąpić znudzenie "gonieniem króliczka". Powoli czuję już zmęczenie materiału, on coraz mniej mnie interesuje. Do niedawna myśli o nim towarzyszyły mi w każdej godzinie życia: w pracy, w domu, na ulicy. Teraz, kiedy go nie widzę, nawet za nim nie tęsknię. Myślę, że gdybym miała go na co dzień, nie byłabym nim już tak zainteresowana. On chce mi naprawić rower i wczoraj napisał, że musi mnie na razie z tym przeprosić, ale bierze go choroba i nie jest w stanie mi go od razu naprawić. Kiedyś byłabym smutna, że się nie zobaczymy, a wczoraj poczułam, że ok, nic się nie stało. Już bardziej pomyślałam o tym, że szkoda, że nie naprawi mi roweru, bo kilka dni nie będę jeździć... Takie niby drobiazgi, ale ja czuję, że coraz bardziej jestem mechaniczna w tej znajomości. Po tym sobotnim seksie nie pomyślałam nawet, żeby się do niego zbliżyć, wstałam i otworzyłam mu drzwi... Zasnęłam jak tylko przyłożyłam głowę do poduszki i nawet pomyślałam, że już nie chciałabym żeby on był jak rano wstanę... Nie wiem, to takie dziwne... Napiszecie, że sobie wmawiam, że mi na nim nie zależy, ale tak nie jest. Lubię go, na pewno bardziej niż przeciętnego kolegę. Czuję z nim takie porozumienie dusz (termin rodem z bravo girl, ale ok...). Lubię z nim rozmawiać, słuchać go, dyskutować. Od moich pozostałych kolegów wyróżnia go to, że czuję do niego chemię, pożądanie.

Ucieszyłam się kiedy w sobotę zaproponował pójście na spacer. Później rozmawialiśmy też o tych rowerach i że się gdzieś wybierzemy na przejażdżkę tymi rowerami. W tej znajomości to postęp o tyle, że zaproponował wspólne wyjście w biały dzień, do ludzi, razem. Bez nocnych schadzek, bez ukrycia. Może w tym rzecz. Żeby zaakceptować to, że on ma kogoś, ale nie zrywać całkowicie kontaktu. Nie dopuszczać do sytuacji intymnych. Traktować go tak jak innych kolegów, porozmawiać, spędzić czas, bez dotyku... Nie twierdzę, że od pierwszego razu uda się bezboleśnie dla mnie, ale może to w sobie wyrobię...

Pasitka, i jak było wczoraj/dzisiaj? Nie pisałam Ci już wieczorem, bo było późno, ale Twój entuzjazm w tym poście o jego przyjeździe mnie powalił na łopatki. Ja zawsze miałam identycznie. Nawet kiedyś była sytuacja, że okropnie źle się czułam, bolała mnie głowa i chciało mi się wymiotować. On przyjechał i "ręce, które leczą"- minęło w 10 minut.

Pamiętam, że też pisałam tu na forum co zrobić, żeby P. się zakochał. Jeśli mogłabym Ci coś powiedzieć (choć pewnie tego nie zrobisz) to uważam, że powinnaś się zawinąć z tej znajomości. Wtedy jest jedyna szansa, że jeśli miał uczucia, to zrobi coś z tym, pokieruje tą znajomością, aby weszła na właściwe tory. Jeśli odpuści, znaczy, że było miło, ale to tylko tyle. Jeśli by odpuścił, oznaczało by to dla Ciebie zysk kilku ładnych lat życia (na rozkminki w trakcie układu FF oraz lizanie ran po). Wiem jednak, że na dzień dzisiejszy zerwanie kontaktu z nim uważasz za koniec swojego świata. I ja Cię rozumiem.

Anderstud - haha, nie, to jest fragment mojego życia. Zaufaj mi, że gdybyś usłyszał moje życiowe perypetie i to czym się zajmuję poza pracą to spadłbyś z krzesła jak wielu. W towarzystwie wręcz słynę z tego, że przyjaciele i znajomi proszą mnie o opowiedzenie im anegdotek z życia bo bywają naprawdę dziwaczne. A napisałam teraz dlatego, że akurat mam nazwijmy to 'urlop' i niedawno się spotkaliśmy stąd moje przekminki;)
Kasiks - dzięki za wypowiedź, pewnie masz rację w tym co napisałaś. Ale nie szukam rozwiązania mojej sytuacji, chciałam tylko opisać w tym wątku swoje doświadczenie i poczytać czy ktoś jeszcze jest w podobnej sytuacji. Nie zaangażowałam się, byłam zaangażowana te 10 lat temu kiedy się poznaliśmy, teraz to jest takie właśnie niewiadomo co ale cieszę się, że jest. Dla mnie ta relacja FF nie ma negatywnego wydzwięku i znamion toksyczności.

Słusznie przewidziałam, że zbyt wcześnie świętowałaś wyleczenie. Wróć proszę do mojego wątku (ok. strony 3) i zwróć uwagę na posty Elle. Dużo pracy przed Tobą.

PS: Przy najbliżej chwili przejrzę ostatnie posty, choć podejrzewam, że nie ma tam wiele więcej poza "to co nas łączy jest wyjątkowe/ chciałabym ale nie umiem się odciąć/ ratunku ratunkuuu! i risposty typu "ja też tak mam! popitolmy razem!"

Jolanka, świetnie ujęłaś tu nasze wynaturzenia, a zwłaszcza to "popitolmy razem" rozbawiło mnie do łez...

Ps. A mogłabyś podać pod jakim tytułem i m.w. kiedy założyłaś swój wątek? Chętnie poczytam - też ku przestrodze, jak kasiks

dzięki że odpisałaś oczywiscie, że się tego obawiam i zapewne jak już będzie bardziej poskładany po rozstaniu i zaczelibyśmy się regularniej spotykać taką rozmowę poruszę odnośnie moich obaw aby w pełni się zaangażować.
Nic mi takie rozmowy może nie dadzą w sensie "ustrzezenia' ale jednak zasygnalizuje mu że ja też mam obawy i nie biorę go tak bezwarunkowo.
Cały czas jakoś szuka tego kontaktu ze mną - wczoraj napisał do mnie sms wieczorem potem drugiego i trzeciego - a że byłam na siłowni nie słyszałam więc po kilku minutach zaczął dzwonić, po kilku minutach znowu. Gdy wyszłam spod prysznica zastanawiałam sie o co chodzi czy coś się stało co on tak nawala w telefon. Oddzwoniłam do niego - rozmowa długa bo prawie 2h, o głupotach trochę droczenia, trochę podtekstów. Nie wiem na ile on mnie ocenia że jestem taka "zaangażowana" w ten związek a na ile testuje czy sprawdza rzucając takie teksty jak"pewnie nie odebrałaś od razu żebym pomyślał że jesteś taka zajęta haha" "siedzisz jak mops i wpatrujesz się w telefon czy zadzwonię przyznaj się" "nie będziesz ograniczać mojej przestrzeni? jasne kiedyś Ci się włączy" "kupie dom pod miastem nie będziesz miała problemów żeby dojeżdzać?" na moją odpowiedź "ale plany dalekosiężne" odpowiedział "dobra dobra w sumie ja Ci nic nie obiecuje pożyjemy zobaczymy" moze się droczy, może jest tak mnie pewny? trudno go wyczuć ... niby śmeje się to mówiac ale być może jest w tym szczery ...

Najsmutniejsze w tych historiach naszych jest to, że oni są tak strasznie nas pewni, mogą nie odzywać się tydzień/miesiąc/pół roku i pomimo że my też nie szukamy kontaktu oni wiedzą/czują ze wystarczy jeden sms "widzimy się jutro wieczorem?" a my już jesteśmy 2 m nad ziemią i jesteśmy w stanie odwołać wszystko co miałyśmy zaplanowane aby spotkac się z nimi ... nie wiem czy desperacja jest wyczuwalna? unosi się w powietrzu? że nie trzeba nic mówić/robic a to widać?
smuci mnie to bo posiadanie takiej przewagi nad drugą osobą jest strasznie wyniszczajace.

Prawda.
Myślę, że w związki typu FF pakują się osoby, które czują (świadomie lub częściej nieświadomie), że mają w sobie jakiś defekt, który im uniemożliwia stworzenie prawdziwie głębokiego związku. Wierzą, źe jedyne, co mogą otrzymać to partnera to ukradkowy seks, krótką wymianę zdań po i smsów przed. Nie wierzą, że ktoś mógłby się nimi prawdziwie zachwycić, wielbić na codzień i od święta, liczyć się z ich uczuciami. Wybierają takie związki również dlatego, bo są dla nich bezpieczne. Nie muszą się zbyt odkrywać, być blisko. Im wystarczają tzw. "ochłapy", które dla innych są upokarzające lub uwłaczające ich godności.

Mi na przykład stworzenie typowego związku, uniemożliwia fakt, że ja nawet nie chce słyszeć o założeniu rodziny, przynajmniej w ciągu najbliższych lat. Odrzuca mnie, obrzydza, ta perspektywa, ze mielibyśmy się obydwoje ustatkować, zostać rodzicami, zacząć typowe dorosłe życie polskich Kowalskich. To byłoby tak cholernie przykre życie. Ja już swoje przeżyłam i w tym temacie jestem bardzo trudna, nie każdy facet byłby w stanie zaakceptować moje poglądy, i uszanować mnie i moje wybory.
Na pewno nie wyobrażam sobie, spotykać się z żonatym facet czy facetem który ma dziecko/dzieci. Po co mi taki facet, z odzysku, z kulami u nogi, zobowiązaniami?!
My obydwoje byliśmy wolni, akurat w takim momencie życia, że nie chcieliśmy się zobowiązywać. Ogólnie taki układ ma dużo plusów, chociaż nie przewidziałam, że ja się zakocham w nim tak mocno, że zacznę to wszystko tak poważnie traktować.  Godzę się na taki związek, pewnie dlatego też, że tak jest bezpiecznie, nie muszę nic radykalnie zmieniać w swoim życiu. Paradoks jest taki, że kocham go, chce z nim być. Chciałabym być jedyna i najważniejszą kobietą w jego życiu. Ale żadne zakładanie rodziny nie wchodzi w grę!!! No więc czy w takiej sytuacji coś poza otwartym związekiem wchodzi w grę?

Double

Prawda. To takie wzajemne utwierdzanie sie ze tkwienie w chorym ukladzie ktory poza ochlapami nic wartosciowego nie wnosi jest ok...bo Kryska i Maryska tez tak zyja a skoro tak luz mozna brnac glebiej w to gowno.
Do co Kasiks to uwazam ze masz racje, najprawdopodobniej przegapisz swoja szanse i swoj czas na znalezienie szczescia z kims wartym zachodu. Ty jestes jeszcze tak w gufnie po uszy ze hoho a Twoje zapewnienia ze Ci juz coraz mniej zalezy to takie uspokajanie samej siebie ze niby jest postep. Mozna tak tkwic w tym niby postepie latami i nie zrobic nawet kroku na przod. A nawet jesli kiedys sie z tego wykarasakasz to w mojej ocenie nie bedziesz umiala stworzyc zdrowej relacji bo uzaleznilo Cie to chore czekanie na skrawki atencji tego facecika i niepewnosc kolejnego spotkania. Normalny kochajacy i odpowiedzialny facet bedzie dla Ciebie za nudny. No ale to Twoj wybor moja droga. Zadna terapia za Ciebie roboty nie zrobi. Bo skoro sama widzisz ze brak kontaktu z nim Ci sluzy i nie kusi do spotkan z nim to fakt ze nie poblokowalas go juz dawno na wszelkie mozliwe sposoby swiadczy ze tak naprawde nie chcesz zakonczyc tej porazki.
Edit: i tak jak sie rzadko zgadzam z Wuwu tak tu musze. Po co wogole ten watek? Zeby uspic wyrzuty sumienia wzgledem tej dziewczyny ze to sie dzieje poza Toba i Twoja wola ? Chcialabys ale nie da rady i moze terapia pomoze albo egzorcyzmy. Nie lepiej uczciwie przyznac ze samo bzykanie z nim i kontakt pasuje Ci bardzo a jedynym problemem jest wlasnie to ze musisz sie nim dzielic z jakas dziunka?

Tak, pełnowartościowy związek z facetem, który ma podobne zapatrywanie na rodzine jak Ty

Tak... Wchodzi w grę zwykły związek dwojga ludzi, który są dla siebie ważni. Przecież to proste... Nie musisz mieć dzieci, nie muszisz mieć kredytu, mieszkania, wspólnego auta, wspólnego rachunku bankowego. Ale jesteście razem, dla siebie Piękna sprawa.

Faktycznie ocenianie z boku przychodzi łatwiej...
Myślę, że on naprawdę uważa, że nie masz nic lepszego do roboty niż czekanie na niego. W każdym żarciku doszukałabym się słowa prawdy. Najznamienitsze słowa: "dobra dobra w sumie ja Ci nic nie obiecuje pożyjemy zobaczymy". Łaskawca się znalazł Jak pisałam wcześniej, nie chcę wzajemnego użalania się na tych facetów, ale jak to czytam, to chyba każda z nas to usłyszała. Typowe wykręcanie się od odpowiedzialności za własne czyny: jest fajnie, ale ja nic Ci nie obiecuję. U mnie to było: Kasia, ale ja nie wiem jak to będzie. Życie jest przewrotne, różnie może być... A potem: Przecież ja nic Ci nie obiecywałem.

Spod mojej klawiatury takie zdania, że trzeba z tym skończyć, brzmią już co najmniej groteskowo. W końcu już tyle razy "dawałam sobie spokój", a potem i tak wracałam na forum ze spuszczoną głową. Ale i tak myślę, że najlepsza nauczka dla takich panów, to spokojnie odejść. Ja wierzę, że to można przerwać. W końcu się wyczerpie limit upokarzania samej siebie.

Nie ma takiego limitu. Raczej przeciwnie, upokorzysz się tak bardzo, że sama nie poznasz siebie. Zamiast "wierzyć" działaj, weź sprawy w swoje.

I właśnie m.in. po to jest to forum - dziewczyny, dałyście mi motywację i siłę do walki o siebie, do zmian. Naprawdę, to pomaga. Pewnie jest w tym trochę racji, że w takie układy pakują się osoby z problemami i nie potrafiące stworzyć głębokiej i długotrwałej, zdrowej relacji - ale u mnie raczej tak nie jest, bo mam za sobą kilka poważnych związków, takich całkiem "normalnych", mało tego, mam (prawie) za sobą małżeństwo - jestem akurat w trakcie rozwodu. Decyzję tę podjęłam już prawie rok temu, ale zanim złożyłam pozew, teraz formalności się ciągną w nieskończoność... Uprzedzając pytania, zakończyć to (kilkuletnie) małżeństwo postanowiłam z b poważnych powodów, o których nie będę teraz pisać.

Kasiks - brawo! Tak trzymać! W końcu jakiś przełom. Uważam, że to bardzo dobry pomysł z tym powrotem do randkowania - super!!! Koniecznie idź na tę randkę. Aczkolwiek teraz to chyba trzeba też trochę uważać, żeby nie trafić na jakiegoś świra, co? Nie wiem, dlat. pytam, daaawno już nie poznawałam kogoś w ten sposób, więc ciekawa jestem na ile nadal jest to bezpieczne. A wy jak to oceniacie? Można trafić na takim portalu na fajnych i normalnych facetów? Czy są to już jakieś same "złamasy"? Bo zaczęłam się sama nad tym rozwiązaniem zastanawiać.

DOKŁADNIE tak jak rzecze przedmówca. Obrazowy przykład, może trafi

Niezły kawałek

Pasitka, nie udzielałam się tu na forum, bo byłam na urlopie. Miałam dużo czasu na przemyślenia. W jakimś inny wątku widziałam Twoje wpisy i jedyne co Ci mogę powiedzieć to: wiej dziewczyno, póki nie jest za późno. Ja zabrnęłam w jakąś ślepą uliczkę. To, co robię ze swoim życiem to w ogóle jakaś porażka. Mam w pełni świadomość, że któregoś dnia P. kopnie mnie w tyłek, ale czuję się jak narkoman uzależniony od heroiny. Dopóki mamy jakiś tam kontakt, ja jakoś funkcjonuję. W momencie kiedy "ucinam kontakt" (najdłużej trwało to miesiąc), normalnie "chodzę po ścianach".
Jutro jadę się zapisać na psychoterapię. Jeśli psychoterapeuta zaleci zablokować kontakt, to zrobię tak. Nie mam za bardzo siły, żeby pisać jakoś szczegółowo, ale jak trochę mi się polepszy z psychiką, wypiszę sobie tu na forum wszystkie braki P., żeby mieć w jednym miejscu czarno na białym.

W skrócie powiem, że kiedy byłam na wyjeździe, P. dopytywał się mnie kiedy wracam, chciał pogadać. W sobotę odbyliśmy bardzo nieprzyjemną rozmowę na komunikatorze. Pisał, że ma zły dzień i nie chce żeby mi się obrywało. Potem coś o tym, że stale mi się chce seksu, że jestem zboczona. Odpisałam: bo Ty masz seks w domu, ja nie. Jego odpowiedź: przecież masz tam tych swoich "znajomych". A przepraszam, to się nie nazywa znajomi, tylko gachy...
I kolejny tekst jak mu napisałam, że jest wredny, odpisał, że uczy się od najlepszych. Napisałam mu, że moja wredota znikąd się też nie bierze. A on: No zazwyczaj z niedoru.....nia się bierze...

Później mnie oczywiście przepraszał, że myślał, że odpowiada mi to, że piszemy w zupełnie inny sposób. Porażka. W poniedziałek przyjechał porozmawiać. Myślałam, że będzie mu chodziło o sprawy około zawodowe (często dyskutujemy na takie tematy). A on powiedział, że po około dobę po naszym ostatnim spotkaniu, wyrosła mu na gardle jakaś biała kulka. I pytał lekarza, czy to może być grzyb. Lekarz powiedział, że całkiem możliwe. I on do mnie, że to takie ważne badanie się i uważanie, bo można się łatwo zarazić. Że ja nie mam stałego partnera. On oprócz swojej dziewczyny (!!) i mnie z nikim się nie spotyka... Normalnie, byłam tak zdezorientowana, że wybąkałam tylko jakieś nic nie znaczące słowa. Potem jeszcze insynuował, że w październiku miał podobnie . Po całowaniu się ze mną bolało go gardło. Ja w październiku wylądowałam w szpitalu, zostałam w pracy zarażona bakterią gronkowca. Kiedy się z nim spotkałam, o niczym nie wiedziałam. Choroba rozwinęła się na drugi dzień dopiero. Zostało mi ZARZUCONE, że mogłam go świadomie zarazić chcąc odegrać się na nim z powodu ODRZUCENIA, widząc, że on wiedzie normalne, SZCZĘŚLIWE ŻYCIE.

"Najlepsze" w tym jest to, że po tych wszystkich "wywiadach" ze mną, zarzucaniu mi roznoszenia jakichś paskudztw, przyciągnął mnie do siebie, podniecił się i był bliski, żeby coś tam działać.

Piszę to po to, żeby Ci pokazać, że reakcją zdrowej psychicznie osoby na takie zachowanie, byłby strzał w twarz i wyrzucenie go za drzwi. Ja słuchałam tych wszystkich impertynencji i nie potrafiłam zrobić NIC. Jak zwykle próbowałam się tłumaczyć, miałam takie uczucie, że rzeczywistość biegnie obok mnie, ja mogę być tylko obserwatorem tych zdarzeń, a to przecież nieprawda...

Jak już doszłam do siebie, napisałam mu wieczorem, że dał mi do myślenia, że zawsze mnie wyprowadza z równowagi, kiedy ja już jakoś się pozbieram. Wygarnęłam mu wszystko, że potraktował mnie jak prostytutkę, że czuję się jak nic nie warty śmieć. Pisał, że źle go zrozumiałam, że on wie, że ja bardzo dbam o siebie. Że przekaz miał być taki, że nie zawsze jestem w stanie wyleczyć się ziołami (interesuję się alternatywnymi metodami leczenia) i że trzeba uważać, bo można się zarazić, każdy może. Kiedy spytałam, po co w takim razie w ogóle utrzymuje ze mną kontakt, skoro podejrzewa mnie o świadome zarażanie albo o odgrywanie się za niewyjaśnione żale, odpisał, że to jest bardzo trudne pytanie. Bo bardzo lubi przebywać w moim towarzystwie i że ciągle go kręcę.

Pomijając P., wczoraj byłam na randce z portalu randkowego. Nowy też ma na imię na P. Mam mieszane uczucia co do tego spotkania. Facet bardzo mi się spodobał, zarówno fizycznie, jak i z zachowania. Miałam tylko wrażenie, że ja mu nie spodobałam się aż tak. Opowiadałam przebieg randki mojej koleżance i mówi, że wymyślam, że jego zachowanie świadczy o zainteresowaniu moją osobą. Po przyjeździe do domu o dziwo napisał smsa, pisaliśmy chyba z godzinę, ale mi trudno oprzeć się wrażeniu, że to było grzecznościowe zachowanie. No nie wiem, czas pokaże.

Pomimo urlopu, czuję się przytłoczona psychicznie, bardzo zmęczona. Mam głowę jak naładowaną ołowiem, nie śpię po nocach, zasypiam nad ranem i budzę się z przeświadczeniem bezsensu. Jem byle jak, wieczorem popijam wino. Wiem, że idę w złym kierunku. Czasem mam wrażenie, że tą historyjką z P. odgrywam w swoim życiu sceny z bratem. Czuję się jak taka bezwiedna marionetka. Tańczę jak on mi zagra. W głowie mam cały czas, że to jest złe, myślę często i dużo o jego dziewczynie, ale brnę w to dalej. Wiem, że jedyną moc sprawczą mam ja sama. Że gdyby mi zależało na naprawieniu tego, to wystarczy poblokować go wszędzie, gdzie się da. Facet nie zna mojego nazwiska, więc jak nie będzie kontaktował się telefonicznie, to nie będzie wcale. Tylko ja nie jestem jeszcze gotowa na to.

Kasiks jak ja Cię rozumiem.. Też kiedyś myślałam, że ja i zajety facet to NIGDY, no nie ma szans. Mam wrażenie, że takie nigdy to jak wyzwanie rzucone losowi..

I rozumiem to uzależnienie. Kiedy nic się nie liczy, bo ON. Żadna tam godność, lojalność czy świadomość że marnuje sobie zycie. Bo ON.

Aktualnie jestem na detoksie. Czytam Ale nie odpisuje. Czasem się łamie i podglądam na IG. Coraz rzadziej. Numer zablokowany. ON też już odpuszcza.

Nikt nie ci nie pomoże, póki nie sięgniesz takiego dna, co to nawet nie wiedziałaś, że takie istnieje. Wtedy już się nie będziesz zwierzac na forum. Wtedy być może zawalczysz.

Ps. Poczytaj o osobowości psychopatycznej. Ten twój ziom coś śmierdzi.

Kasiks, przeczytałam to co napisałas i strasznie smutne jest to, że pozwalasz się tak traktować. Jak to możliwe, że nadal ciągnie cie do czlowieka, ktory potrafi napisać tak:

Nie masz do niego obrzydzenia? Przecież ten facet jest ochydny, nie ma do ciebie żadnego szacunku. Jego teksty świadczą o tym, że nie ma w nim krzty uczucia do ciebie. Po co ci ktoś taki? Wiem że chcesz sobie pomóc, ale to co robisz teraz totalnie cie pogrąza. Ten czlowiek wysysa z ciebie calą energię i zwyczajnie niszczysz sobie życie. Chyba powinnas zastosować jakieś drastyczne środki, nie wiem może poinformować jego dziewczynę, zrobić mega dym. Jest nadzieja że koleś się obrazi i sam zerwie kontakt. Pomyśl o tym, bo tak jak jest teraz prowadzi cie tylko do psychicznej samozaglady.

Kasiu, a moze po prostu ciagnie Cie to autodestrukcji.
Ludzie sie okaleczaja w rozny sposob.
Tna sie, bija sie, glodza sie etc. a przy tym maja swoj bezpieczny zamkniety swiat.

Moze dazysz do upodlenia, bo czujesz sie brudna i chcesz sie dalej tak czuc.
Odtwarzasz cos co siedzi w Tobie.

Dodam ze przeczytalam caly Twoj watek i jestem zdania, ze Twoja walka jest calkowicie bezsensu.
Gasisz pozar substancjami latwopalnymi.

Na tym etapie odpuscilabym sobie, zrywanie kontaktu, proby wymazania go z pamieci itd.

Wiesz o co walczysz?
Albo z czym?

kurczę bardzo Cię rozumiem! miałam identycznie, zaagażowałam się w zwiazek nie wiedząc że z kimś jest. Gdy się dowiedziałam dla mnie było już za późno żeby wyjść z tego bez emocjonalnej straty ... i pomimo że obiecywałam sobie że to ostatni telefon/sms/spotkanie brnęłam w to dalej.
tutaj trzeba wykazać sie ogromem konsekwencji żeby z tego wyjść ... bo każdy kontakt z ich strony potrafi wybić z emocjonalnej równowagi...
ja byłam w identycznej sytuacji, ale doszłam do swojej granicy wytrzymałości. Kiedy czułam już zazdrość o jego dziewczynę, o to że on z nia spędza czas, z ją wyjeżdza na wakacje, że do mnie odzywa się tylko gdy ON chce i ma ochotę. Postanowiłam to przerwać, i pomimo że bolało postanowiłą być konsekwentna i nie spotykać sie z nim. Powiedziałam mu wprost co do niego czuję i czekałam na reakcję - jeśli nic by nie zrobił ja wiem że to by się w tedy urwało, on jednak z nią zerwał i teraz spotykamy sie powoli, poznajemy czas pokaże czy nam sie uda.
Pisałam zresztą w Twoim wątku troche o mojej histrorii.
Spróbuj zacisnąć zeby, i coś postanowić a potem trzymać sie tego mocno .. tylko takie jest wyjście aby sytuacja jakos się zmieniła.

to bardziej w moim przypadku chodzi o to, że nigdy bym się nie zainteresowała świadomie facetem o którym bym wiedziała, że jest w związku formalnym lub nie.
"mój" spotykał się ze mną przez kilka miesięcy na mieście na lunch, kawę i opowiadał o wszystkim tylko nie o swojej dziewczynie. W moim mniemaniu był wolnym facetem i przez ten czas jaki spędziliśmy razem ja się zaangażowałam coś poczułam do niego. I nagle okazuje się ze on z kimś jest - ja podjęłam próbę urwania tego, nawet wyszło mi to na kilka miesięcy a potem jak odnowiłam kontakt bo sądziłam że się z tym uporałam wróciło ze zdwojoną siłą. Potem to była walka pomiędzy sercem a rozumem gdzie serce ciągle brało górę ...
postronnym osobom wydaje się wszystko takie 0:1 ale niestety w życiu tak nie jest, gdy sytuacja nas nie dotyczy łatwo oceniać/osądzać lub mówić co powinno się zrobić.

Nieznajoma, ja Cię rozumiem. Nie chodzi tu o to, że poklepujemy się po ramieniu, ale wiem o co Ci chodzi. Kilka miesięcy P. wmawiał mi, że jest wolnym człowiekiem. Kiedy dowiedziałam się o tej jego 27-latce, mówił, że nie wie co to z nimi będzie. Ja czekałam jak głupia, on już z nią układał plany wspólnego mieszkania. Ciągle mnie trzymał na boku jako atrakcyjną opcję odskoczni od nudnego, ale bezpiecznego związku. Ja trochę jak w relacji z ojcem, myślałam, że "jeśli będę dobra" dostąpię zaszczytu jego uwagi. I tak jak kiedyś w relacji z ojcem im bardziej on mnie odtrącał (stawiając przeszkody w postaci dziewczyny, mojego wzrostu itd.) tym bardziej ja starałam się mu UDOWADNIAĆ, że jestem coś warta. Nawet teraz, kiedy przyjeżdżał do mnie na neutralnym gruncie, zjedliśmy dobry obiad, porozmawialiśmy, to już "było za dobrze", więc musiał się asekurować jakimiś wymyślonymi gachami i wmawianiem mi chorób.

To, co teraz się dzieje to mam wrażenie kumulacja obłędu. Czuję, że coś wisi w powietrzu. Wczoraj oglądał mnie na portalu randkowym. Napisał przed północą coś zagadując. Odpowiedziałam mu, że przecież wczoraj pisał, że lepiej się nie będzie kontaktował. A on: Byłem trochę pijany. To może od 1/09 się nie będę odzywał, bo skończą się wakacje?;) Tak naprawdę myślałem dziś o tym, że miałbym się nie odzywać do Ciebie i byłem bardzo smutny. Odpisałam mu, że ja byłam smutna tym bardziej, wiedząc, że jest na wyjeździe z dziewczyną, że śmieją się, rozmawiają, uprawiają sex- jak to na wakacjach. On, że nic nie ma. Ja, że nie mam 12 lat i że nie musi się wypierać wszystkiego, nie czarujmy się. On, że chciałby porozmawiać na żywo o tej całej sytuacji, bo widzi, że tego bardzo potrzebuję. Napisałam mu na to, że nie potrafię o tym rozmawiać w 4 oczy, zbyt wiele nerwów mnie to kosztuje. A ten: Kasia, ja Ciebie traktuję jako bliską koleżankę, może nawet przyjaciółkę. Ja: A ja Ciebie nie. On spytał: A kim ja dla Ciebie jestem? Nie chciałam już mu tego tłumaczyć, tak nic nie rozumie i to nic nie znaczy, więc napisałam tylko: Dobra, nie było tematu. Oglądał mnie o 5:30 nad ranem. Dziś chyba wraca z tego Gdańska. Moja psychika jest już na wyczerpaniu.

Faktycznie, chyba mam skłonności do autodestrukcji. Czuję się nic nie warta. Byłam wczoraj na rowerze z kimś z randek, facet jest widać bardzo oczarowany. A ja zastanawiam się o co mu chodzi, co on we mnie widzi? Mam chyba skłonności do poniżania mnie w łóżku, w życiu. Chce mi się seksu. Chodzę na te randki i myślę jak tu się urządzić żeby wylądować z którymś w łóżku. Czytałam tu na forum ten wątek o molestowanych w dzieciństwie i dużo rzeczy się zgadza. Z drugiej strony, to słabe wykręcać się dzieciństwem, to było dawno i już nie jest rzeczywistością. Nie czuję się dobrą osobą. Boję się, że pedofilem jest się całe życie. Myślę o innych dzieciach w mojej rodzinie. A co jeśli przez moje milczenie on skrzywdził inne dzieci? Moja bratanica (córka drugiego brata)...Wygląda jak kopia mnie samej kiedy byłam w jej wieku... Kiedyś mój chłopak sfotografował w czasie Świąt moją rodzinę. Pokazywał mi mojego brata jak bierze tę małą na kolana, jak ją przytula, daje jej buzi...Nigdy czegoś takiego nie widziałam u innego faceta. Facetów inne dzieci (oprócz własnych) nie obchodzą. Myślę nieraz nad tym, co powinnam była zrobić. Tylko gdybym powiedziała, rozwaliłabym życie całej naszej rodzinie: rodzicom, bratowej, bratankom. Może ja siebie "kamieniuję" takimi znajomościami...

To strasznie smutne, że kobiety potrafią się tak upokarzać. Nie mogę spokojnie czytać jak niszczysz siebie. Może będziesz miała szczęscie i on się tobą na tyle znudzi, że nie będzie mu się chcialo nawet na seks umawiać. Może wtedy się otrząśniesz.

Kasiks to nieistotne czy mu chodzilo tylko o seks. Moze potrzebowal przeglądać sie w twoich oczach, może chcial sie wygadac, może chcial podniesc swoje ego. Grunt, że to co ci oferuje jest nic nie warte. Zrób wszystko aby z tego wyjść, bo się niszczysz. Nie on jest ważny i to o co mu "chodzilo". Ty jesteś ważna i o siebie powinnaś walczyć teraz.

Żonatego? Jak to?

Nie jestem jeszcze na to gotowa, żeby wypisać na forum jego wady, ale za pewien czas to zrobię...

Tekst o "idealnej kochance żonatego" znam aż za dobrze. Często słyszę od różnych ludzi, że jestem idealnym materiałem na kochankę. To słabe, ale jednocześnie pogłębia moje niskie poczucie wartości.