Friendzone, fuckfriendzone, czy o co chodzi? - Netkobiety.pl

Wylądowałam na kozetce, ale po tygodniu odstawiłam leki mówiąc sobie, że jeśli JA nie dam z tym rady, to kto?

Krótko po tym poznałam kolejnego samca, miałam chęć zdeptać męską rasę, a od niego zacząć.
Dziś jesteśmy kilka lat po ślubie, po domu biega rozwrzeszczany dwulatek, a ja żyję w normalnym, uczciwym i wspierającym związku.

Zdarzają się cuda na tym świecie...

Aha, tamta podróbka odzywała się wielokrotnie. Pierwszy raz po tygodniach od rozstania. Nie mógł beze mnie żyć...a ja z nim:)

Czyli jednak... No wiesz co, zostawiłyście go na lodzie Ty go kopnęłaś w d...ę, żona go nie chciała na powrót, ciekawe kogo sobie później znalazł i jakie kity jej wciskał... Nie, to nie jest ciekawe, bo śmieję się, a może właśnie mi się taki koleś trafił. Nie wiem przecież, czy żonaty, czy dzieciaty, to że mówi, że jest wolny nic nie znaczy, skoro nawet się nie przedstawił z nazwiska. Równie dobrze mógłby powiedzieć, że nazywa się Harry Potter. Najgorsze w takich kłamstwach jest to, że przestaje się wierzyć w cokolwiek, co on powie... Nawet jeśli mówi prawdę, ty już nie ufasz i doszukujesz się złego, tak to działa..

To jest dobre... Jeśli zadzwoni, to powiedz że tak go zapisałaś w kontaktach: Harry Potter. Ale poznałaś kogoś, kto ma fajniejszą różdżkę. I nazwisko.

Facet na bank jest żonaty, no chyba że jest poszukiwany listem gończym... Nie widzę innego wytłumaczenia dla niechęci wyjawienia swojego nazwiska. Pomijam to, że może być ono zwyczajnie śmieszne, bo spotkałam się kiedyś z sytuacją, w której facet nie chciał się przyznać jak się nazywa, a to tylko dlatego, że nazywał się... Kapusta. Ale w końcu to jakoś z siebie wydusił. Nie miał jednak nic do ukrycia Wnioski wyciągnij sama

Ciekawy temat, poza tym momentami zabawny. Dzięki za rekomendację.

Do tego co napisała Ci w odpowiedzi na te rojenia Klio, dodałbym jeszcze to- spotykałabyś się z facetem, który oszukuje wszystkich dookoła- Ciebie, swoją "parterkę" i randomowe kobiety z portali i nazywałabyś to "szanowaniem" siebie? Chcesz powiedzieć, że "szanowanie się" sprowadzasz tylko do -bez urazy- "nie dawania krętaczom d..y"?

Ten fragment dobrze go podsumowywuje.  Atrakcyjny Kazimierz "Walczący z myślami"  ("sprawca wielu ciąż" i jełop)
Wkręciłaś się w ten prostacki -jak sądzę- "żart", po którym większość w miarę rozsądnych dziewczyn, albo by takiego gościa z miejsca wykopało za drzwi, albo odcięły by mu się odpowiednio ostro (a potem wykopały).
Niestety Twoje zerowe poczucie własnej wartości i zaślepienie, sprawiło że tolerowałaś takie zachowania i łykałaś nawet najbardziej absurdalne teksty, na ktore on mógł się zdobyć (jak np. ten o "1cm różnicy wzrostu" i pewnie wiele innych- podobnych). W efekcie ustawiło to Ciebie na samym dnie w hierarchii tego gościa- jako głupiutką zabawkę na telefon, którą można pomiatać i manipulować na wszelkie możliwe sposoby.
I NIE (jeśli wciąż się łudzisz) -abstrahując już od tego, że to kretyn i krętacz- nie da się tego odwrócić.

Skąd przekonanie, że życie z facetem, który "okazuje Ci zainteresowanie" nie będzie "wyzwaniem"?
Byłaś w takim związku i nie był on "wyzwaniem"? Z jakich właściwie powodów rozpadł się Twój poprzedni (ten sześcioletni) związek? Nie pisałaś o tym, więc mogę grubo naditerpretować, ale spróbuję:

W polecanym ci przez Starra temacie, w tej akurat kwestii Jolanka z Elle doszły do wniosku że (w skrócie) ta pierwsza odrzuca "porządnych", ponieważ mimo że chce stworzyc normalny związek, to tak naprawdę boi się go stworzyć. W takim ujęciu było logiczne, że autorka dlatego właśnie lgnęła do "bad boyów"-bo z nimi nic nie mogło się jej udać. Albo inaczej- zachowywała się w ten sposób i skierowała uczucie na takiego a nie innego faceta, by "mieć pewność" żeby do niczego powaznego nie doszło.
W tym kontekście widzę w waszym zachowaniu punkty wspólne. I zgadzam się- ta Twoja "niewiara" (niska samoocena), że możesz kogoś zainteresować jest ważnym czynnikiem, który utrudnia Ci życie.

Ty jednak byłaś w długim związku, więc faktycznie tamten temat nie do końca być może odzwierciedla Twoją sytuację.
Powiedziałbym raczej, że rozbita po tamtym rozstaniu, weszłaś w pierwszy lepszy układ by o tym nie mysleć i nie zadręczać się. Mam nadzieję, że zrozumiałaś, że w efekcie wpadłaś z deszczu pod rynnę, że tego błędu drugi raz nie powtórzysz i przed wejściem w nastepną relację odbudujesz swoją samoocenę.

Wpływ Twojego Ojca wydaje się dość wyraźny- odrzucasz mężczyzn, których zachowanie nie pasuje do wzorów, które "wdrukował" ci Twój Pierwszy Mężczyzna (Ojciec). Stabilność emocjonalna, "objawy zainteresowania", ciepło itp. to coś co jest Tobie trochę obce- nie wiesz do końca "z czym to się je", jak to zinterpretować i wolisz kroczyć utartymi ścieżkami/wzorcami z dzieciństwa, wedle których facet jest niedostepny lub rozchwiany emocjonalnie i robi ci "jazdy".
Bo to jest środowisko, w którym czujesz się bardziej naturalnie- wiesz jak się w tym poruszać, wiesz czego możesz oczekiwać itp..
To irracjonalne, ale takie "przełożenia" z dzieciństwa niestety zdarzają się bardzo często.

Tlumaczysz to sobie jakąś potrzebą "wyzwania", ale paradoksalnie w Twoim przypadku jest dokładnie odwrotnie- dla Ciebie to właśnie "normalny" związek jest  wyzwaniem, niewiadomą i dlatego go unikasz (lub sabotujesz?) pchając się w znane ci już i toksyczne schematy.
(przynajmniej tak było w tej ostatniej seks-relacji)

Więc jeszcze raz- odbuduj poczucie własnej wartości, poznaj lepiej samą siebie, a dopiero potem starannie zacznij szukać odpowiedniego dla siebie partnera.
To podkreślone jest kluczowe również z tego względu, że im jest ono niższe tym większą będziesz czuła pokusę by wracać do tego palanta.
To jest wręcz  wprost proporcjonalna zależność- w temacie Jolanki widać to jak na dloni. W momentach, gdy (już po tym jak się zdecydowała z nim zerwać) coś jej się komplikowało, miała problemy w pracy lub inne -automatycznie zwracała się ku swojemu "byłemu" i próbowała od nowa rzeźbić w tym bagnie. Takie gorsze chwile i Tobie sie pewnie przytrafią...
Miej więc świadomość, że im prędzej odbijesz się od dna, poukładasz jako tako swoje życie i poczujesz się lepiej z samą sobą (jako wartościową osobą), tym łatwiej będzie Ci się z uporać z takimi chwilami słabości.

Śledzę Twój wątek i im dłużej czytam, tym bardziej mam wrażenie, że mamy wspólnego znajomego..
I sama nie wiem która opcja jest bardziej powalająca- że to faktycznie ten sam człowiek w seryjnych działaniach, czy też że takie egzemplarze to produkcja masowa...

Odniosę się do tego co zwróciło moją uwagę w pierwszym i ostatnim wpisie.

Takim przedstawieniem sprawy na samym początku dałaś do zrozumienia, że pochodzisz do tej relacji luźno, bez zobowązań. Takie podejście mu widocznie pasowało, zgadzało się z jego oczekiwaniami czy wizją waszej znajomości (niezależnie od tego czy też nie chciał być w związku, czy też już w jakimś był).
Nie dziwi mnie więc że życzliwie dopytywał o Twoje randki i spotykał się z innymi.

Tobie jednak po jakimś czasie i wzroście zażyłości zmieniła się perspektywa, zakochałaś się i chciałaś już czegoś innego niż zapowiedziane na początku. Rozumiem.
Jego perspektywa najwyraźniej się jednak nie zmieniła- nadal pasowała mu niezobowiązująca znajomość z Tobą. I nadal taką miał bez większego wysiłku.
W końcu nawet gdy powiedział Ci o innej nic w Waszych relacjach się nie zmieniło.
Niewiele się też zmieniło po tym, gdy wyznałaś mu swoje uczucia...

Zadziałał instynkt samozachowawczy. Przedstawiłaś mu swoją wizję Waszej relacji, swoje oczekiwania na teraz- odmienne od tych z początku znajomości. On nie odpowiedział na nie pozytywnie. Poczułaś ulgę. Do tego momentu wszystko ma ręce i nogi.
A później on się odezwał, Ty zareagowałaś.
I tutaj dwie kwestie:
1.Jego odezwanie się po Twojej prośbie o zerwanie kontaktu (przyjmuję że z Twojej strony była cisza) jest poniekąd objawem nierespektowania przez niego Twojego życzenia. Później tego typu rzeczy się powtarzają, bo jemu brakuje, bo jemu jest trudno, bo coś tam. Jemu generalnie chodzi głównie o własną wygodę i 4 litery, a Twoje uczucia ma za nic.  ( Inna sprawa że osoba zaangażowana, która pragnie spełnienia swojej wizji (czytaj: Ty) może takie odezwanie uznać za dowód tego że mu zależy, walczy, nie odpuszcza...)
2. Od ciebie zależało co z tym kontaktem zrobisz. Ty zareagowałaś. I tym samym niejako zniwelowałaś znaczenie wcześniejszej prośby, dałaś mu przyzwolenie na dalszy kontakt i jasny komunikat że czekasz i jesteś otwarta. Tyle jeśli chodzi o zasadę 'zero kontaktu'.
Gdzieś później piszesz, że nie jesteś jeszcze gotowa całkowicie się odciąć. Rozumiem to. Trzeba osiągnąć pewien poziom cierpienia, który jest już nie do zniesienia- widać Twoja miarka się jeszcze nie przelała.

Poprzedni związek wydaje się być takim, w którym Twoje granice były naruszane/ przesuwane. Partner miał problem, ale to Ty wykonywałaś działania by ten problem rozwiązać ( a wzór z domu miałaś - mamy niosącej na plecach odpowiedzialność za rodzinę). Jemu pasowało jak jest.
Wniosek ten potwierdza ciąg dalszy:

Nie stawiasz wyraźnych granic, potrzeby tych facetów stawiasz przed własnymi, plasując ich niejako na wyższej pozycji w rankingu, swoje potrzeby spychając na bok, byle tylko 'książę' był zadowolony. Wszystko w dobrej intencji, pewnie z myśleniem, że jak Ty o niego tak zadbasz, to i on zadba o Ciebie/ kochasz to dbasz, itp.
Takie zachowanie z dużym prawdopodobieństwem ma korzenie w dzieciństwie, więc warto tam poszperać.
I takie zachowanie ma silną konotację z poczuciem własnej wartości. Jest ono nie do końca świadome i wynikać może z np. przekonania że na uwagę, uczucie trzeba zasłużyć. I mimo że na zewnątrz prezentujesz się jako osoba pewna siebie, to gdzieś głęboko mogą się kryć negatywne przekonania na własny temat, które dają pole do akceptowania nieakceptowalnych zachowań innych.
Przykład: nie wyszłaś/ wycofałaś się/ uciekłaś z tej relacji w chwili gdy dostałaś informację, że on spotyka się/pomieszkuje z inną kobietą. Zakładam że nie jesteś zwolenniczką zdrad, a jednak mimo że zaczęło być 'tłoczno' -zostałaś. Ja nie mam uczuć do tego faceta i ten moment był dla mnie kulminacyjny- zohydzając mi jego obraz kompletnie.

Proces zdrowienia będzie się mógł rozpocząć dopiero gdy zdobędziesz się na wysiłek odcięcia się od niego. I gdy przyjdzie TEN DZIEŃ i książę się odezwie, Ty zaciśniesz zęby i nie odpiszesz...

A tak z ciekawości- ile masz wzrostu, że pan taką sobie oryginalną wymówkę wymyślił?

Casiopea, IsaBella77, dzięki wielkie za odpowiedzi. Przeczytałam je z ogromną uwagą i po raz kolejny czuję, że dobrze zrobiłam logując się na to forum. Przynosi mi to ulgę kiedy tęsknię, kiedy wracam z pracy i myślę co on robi. Wczoraj, po przeczytaniu posta użytkownika Naprędce, usunęłam komunikator, przez który komunikowaliśmy się z tym chłopakiem. Macie rację pisząc, że musi jeszcze zostać przeze mnie osiągnięty pewien próg bólu, upokorzeń, abym nie myślała o odpisywaniu mu.

Wiem, że masz rację. Rozmawialiśmy o tym parokrotnie. Powiedział, że zrobiło mu się bardzo miło, kiedy usłyszał, że jest mi tak bliski zwłaszcza, że wie, że mam wymagania co do facetów. Spytał, co się zmieniło, że przecież na początku nie chciałam związku, a teraz chcę. Powiedziałam, że przez prawie rok miało prawo mi się zmienić, a on że racja. I jeszcze dopowiedziałam, że to wszystko się działo w czasie, w miarę spędzania ze sobą większej ilości czasu czułam, że jest mi bliski. Aż po urlopie spytał, czy mam kogoś, bo on kogoś poznał, ale w sumie cały czas się poznają. Generalnie ja nie wchodzę w związki, nie interesują mnie i nigdy nie interesowali zajęci faceci, a czemu na to przyzwalałam, że jeszcze się do niego odzywałam wiedząc, że z kimś się spotyka? Dlatego, że on cały czas mówił, że kogoś poznaje, że nie wie, czy coś z tego będzie, że strasznie go ciągnie do mnie, że stale o mnie myśli. Łudziłam się, że ja się troszkę odsunę, zamilknę na jakiś czas i on poczuje, że mu mnie brakuje, że może zrozumie, że chce ze mną być. Wiem, że to głupie i dziecinne, ale miałam kiedyś koleżankę, która była w podobnej sytuacji i powiedziała chłopakowi, że skoro on nie jest pewny, czy chce związku to ona nie chce kontaktu. I facet nie odzywał się 2 msce, po wakacjach zadzwonił, że zrozumiał jak wiele stracił i byli w związku, potem wzięli ślub i są naprawdę fajną parą. No, ale u koleżanki działo się to jak miała ok. 24 lata, a tu mowa o 33latku.

Czuję się przez niego oszukana, bo prawie rok czasu czekałam, łudziłam się, a on wtedy budował sobie związek, spotykał się z innymi. Na początku ze mną porozmawiał, powiedział jak on to widzi, tzn. że był w związku 4 lata i musi odpocząć. Pomyślałam, że będziemy się spotykać w miłej atmosferze, spędzać fajnie czas i może uczucie samo się narodzi, nawet nie będzie wiedział kiedy Potem, po jego powrocie z wakacji, kiedy powiedział mi, że kogoś poznał, poczułam jakby mi wbił nóż w serce, dosłownie takie uczucie, nie spodziewałam się kompletnie. Cały czas mi mówił: "Ale Kasiu, to jeszcze nie jest nic przesądzone. Ja nie wiem jak to będzie. Spotykam się z nią, ona jest we mnie bardzo zakochana, a ja myślę o Tobie. To życie jest takie ciężkie..." Często mi powtarzał, że jestem mu bliska jak mało kto, z tym nazwiskiem, że nie wiem jak się nazywa, ale i tak wiem o nim więcej niż znajomi, którzy jego nazwisko znają. Takie ściemy, mydlenie oczu. Jest mi tak wstyd, że mu na to dałam przyzwolenie Gdyby powiedział, że bardzo mnie lubi, ale nic z tego nie będzie, nie zawracałabym sobie głowy. A ja słysząc, że on do mnie coś czuje, że kogoś poznał, a tęskni za mną myślałam, że tak jest faktycznie.

Aha, i jeszcze jedno. Z tą jego znajomością to nie jest tak, że ja wiedziałam, że on jest w związku. Pierwsze pół roku naszej znajomości byłam przekonana, że sprawa toczy się między nami. We wrześniu powiedział, że poznał jakąś dziewczynę, że on nie wie, czy to się rozwinie, bo do mnie czuje pociąg już od początku znajomości, coś na zasadzie, że ona się wydaje fajna, ale "to nie to". Pod koniec września już zaczęły się rozkminki o "bakteriach w c...ce" i takie tam... W listopadzie było to wyznanie uczuć z mojej strony i opowieść o tej dziewczynie, w domyśle że to ta sama od września. Wtedy powiedział, że zna ją dłużej ode mnie !(mnie zna od marca), że ona jest w nim zakochana, ale on jej jakoś nie ufa. Po raz drugi czułam się, jakbym traciła grunt pod nogami, zakręciło mi się w głowie... Kontakt z mojej strony osłabł, nadal mu odpisywałam, ale już sama nie pisałam. Nie wiedziałam na jakiej zasadzie oni się spotykają. Wyobraziłam sobie sytuację, że oni sam na sam, a wtedy on dostaje ode mnie wiadomość i poczułam się jak natręt, więc sama się nie kontaktowałam. W grudniu dojrzałam do decyzji o zaprzestaniu kontaktu, bo mnie to rani, na ostatnim spotkaniu wypytałam więcej o tę dziewczynę i przyznał, że pomieszkują ze sobą. Nie dopytałam, czy on u niej, czy ona u niego, bo zbierało mi się na wymioty. Stanął mi przed oczami zmarnowany rok, poczułam się wystawiona na pośmiewisko i to w dużej mierze na własne życzenie. Mogłam przecież wycofać się już w lipcu, kiedy nie powiedział nazwiska. No a tydzień temu około zaskoczył mnie po raz kolejny, wspominając coś o zmianach na całe życie (wspólne zamieszkanie?zaręczyny?). I teraz wszystko układa się w ponurą całość: może być w związku już od czasu, gdy się poznaliśmy, mogłam być kochanką nie zdając sobie z tego sprawy, to by wyjaśniało spotykanie się w nocy, dyskrecję z jego strony, brak nazwiska, wizyty tylko w moim mieszkaniu...

Mam 176cm wzrostu.

Czytając twoje ostatnie posty , nasuwa mi się myśl, że on wrócił do swojej byłej a ty byłaś plasterkiem

hehehe ale temat..sumialem sie do lez

Wg mnie lepiej się trzymać z daleka od takich facetów, bo sami nie wiedza czego chcą

Post faktycznie długi, ale zrozumiały i wiesz co Ci napiszę - dobrze Go określiłaś "dupek" bo tak można Go nazwać, On rzeczywiście sam nie wie czego chce,trzyma "dwie sroki za ogon" - sory  i z tą chce być i tą,nie może się zdecydować. Moim zdaniem nie możesz na Niego liczyć,przecież nie chcesz być tą  drugą, skoro chce się oświadczyć innej,czy chcesz tego czy nie - musisz Go wymazać raz na zawsze z pamięci,telefonu i znajomych na fb. Jestem pewna,że jeśli nie zerwiesz z Nim teraz będziesz bardziej nieszczęśliwa niż jesteś wg Ciebie obecnie. Rzeczywiście odpocznij od facetów,bo sama zauważyłaś, że nie każdemu można zaufać. Wydawałoby się, że taki dobry,uczuciowy, a po wakacjach wbił Ci szpilę po samą nasadę. Skończ tę znajomość, bo ona do niczego dobrego nie doprowadzi. Pozdrawiam.

Droga Kasiks, czytam ten wątek i bardzo, bardzo mocno empatyzuję z Tobą, pragnąc dodać Ci jakoś duchowo sił, życząc z całego serca, aby ta historia była już dla Ciebie emocjonalnie zamkniętym tematem. Twojaopowieść bardzo mnie poruszyła, bo po pierwsze, Twoje dzieciństwo rezonuje z mim własnym ( układ sił w rodzinie, chłód emocjonalny, dominująca matka itd. ), po drugie spotkała mnie łudząco podobna historia. Wyliczę pukty wspólne:
- poznałam faceta na portalu w czasie, gdy już byłam wolna ( wiedział, że to był czas umawiania się z różnymi osobami - moja intencja była dobra, szukałam po prostu kogoś dla siebie - szybko wylądowaliśmy w łózku, była między nami niesamowita chemia - jednak fakt, że wiedział o moich poprzednich randkach był przez kawał czasu wykorzystywany przeciwko mnie jako WĄTPLIWOŚĆ co do mnie, jako powód WAHANIA, a potem jako argument, że pewnie tam ktoś do mnie "wbija", interesuje się mną, co notorycznie pozwalalo mu - teraz to rozumiem! - na zachwanie wobec mnie "usprawiediwonego" dystansu )
- po tym, jak spędziłam z nim kolejny weekend, chciałam znać jego nazwisko, ale strasznie kręcił ( "zostawmy to tak jak jest", "co to zmieni", "sam bym ci podał, gdybyś nie nalegała, zrobiłbym to w odpowiednim czasie" )
- okazało się, że on jest z kobietą, co do której deklaruje, że jej nie kocha ( mieszkają razem w weekendy, choć dzieli ich odległośc koło 300 km ),  ja wiedząc to, nie wycofuję się, mam nadzieje, że on dokona wyboru
- on deklaruje , że nie chce związku, że nie jest gotowy, ja się samooszukuję, że uczucie się rozwinie i on zmieni zdanie
- on ma liczne konta na portalach randkowych ( i myslę jak Ty- że to nieuczciwe wobec NIEJ i wobec mnie )
- ja protestuję wobec takiego stanu rzeczy, dystansuję się, "odchodzę", on intensyfikuje zainteresowanie, ja ulegam, potem on się dystansuje powodując mój dystans ( opowiada o tamtym związku, że się POPRAWIA, albo na zmianę mówi, że tam jest źle, potem dobrze, potem źle - ja to wszystko odbieram, przetwarzam emocjonanie, to mnie dużo kosztuje )
- czuję się manipulowana, on mi mówi o mojej wyjątkowości, o bliskości, o więzi ze mną takiej jak z nikim ( łykam to jak pelikan rybki )
- wchodzę w jakąś chorą rolę rywalizacji z tamtą kobietą, starając się może nieświadomie "udowodnić"jemu i sobie, że jestem lepsza, bliższa, ważniejsza
- znajomośc trwa rok, ale w połowie, tzn w lipcu były mocne sygnały do zerwania tego toksycznego układu, a nadal w tym trwałam
- daję mu mnóstwo sygnałów, że ten układ mnie rani ( to powodowało tylko stany zawieszenia, po których on sie aktywował, zbliżał do mnie, chwile było fajnie i znów pojawiał się dystans - ponieważ on notorycznie umieszczał między nami tamta kobietę - jezdząc do niej i opowiadając o tej relacji )
- miałam poczucie, że jest mi bliski (wiele rozmów, wiele wspołnych dni spędzonych razem,dużo wzajemnego psychicznego otwarcia- ale co z tego - była trzecia osoba między nami, on jej uzywał do tego, żeby nie być za blisko mnie, i uzywał MNIE, aby nie być blisko niej )

Droga Kasiks! Od tego czasu poddałam się długofalowej terapii psychodynamicznej, zrozumiałam powody swojego trwania w takim układzie, one tkwią mocno w dzieciństwie, w modelu bliskości zaszczepionym przez pierwsze mi bliskie osoby - rodziców i klimat emocjoalny domu. Dużo by o tym pisać, ale to jest wątek o Tobie, nie o mnie. Zrozumienie tego, co piszą Ci tutaj mądre osoby, zajęło mi dwa lata terapii i cięzkich pieniędzy. Masz tutaj na forum bardzo rzetelne, i bardzo prawdziwe psychologicznie wyjaśnienia, wskazówki - stwierdzam to po 2 latach cięzkiej terapii. Tak, chodzi własnie o to, o czym pisał użytkownik Naprędce, o czym pisze Klio i inni. To są bardzo, bardzo wnikliwe i trafe analizy. Jedyny problem to taki, że dla uzyskania ZMIANY nie wystarczy, że będziesz to wiedzieć, to trzeba POCZUĆ. To emocje, jeśli nie są zblokowane, powodują "poruszenie "  - czyli działanie i zmianę, wzbudzenie motywacji, chęci do progresu ( emocje pochodzą od słowa movere oznaczającego " poruszać" , tak jak z angielskiego e-MOTION, czyli "ruch" ). Myślę, że jeszcze długi czas możesz borykac się z takim poczuciem dysonansu- emocje będą w zupełnie innym miejscu niż komponent intelektuany ( tzn będziesz WIEDZIEĆ, rozumieć, że on Cię źle traktuje, ale być może trwać w zależności od niego tak długo ,póki nie POCZUJESZ wyraźnie co ta znajomośc Ci robi, dopóki nie uznasz w sercu, w duszy, że to Cię krzywdzi, że trwanie w tym jest dalszym krzywdzeniem samej siebie).
Polecam jednak TERAPIĘ, bo w Twoich związkach przejawia się ewidentnie odtwarzany z Rodzicem dystans, który jest Ci znany, a więc bezpieczny , odtwarza się także dziecięce PRAGNIENIE i NADZIEJA, że w końcu, swoją poprawnością, byciem miłą, akceptującą, zgadzającą się nawszystko, zaskarbisz sobie wreszcie uznanie i miłość Twojego obiektu nieodwzajemnionych uczuć...Kiedyś był nim Rodzic, dziś inna osoba, z którą sytuacja POKOCHANIA Ciebie, której tak pragniesz, jest po prostu niemożliwa....Ale to ta niemożliwośc właśnie Cię napędza...I jednocześnie rani.

Co do tego faceta, powiem krótko - to jest osoba z LĘKIEM PRZED BLISKOŚCIĄ. Poczytaj o tym. Być może sama odkryjesz, że również ( choć w mniejszym stopniu ) masz ten problem. To wyjaśnia, dlaczego się uwikłałaś w tę relację. Możesz o tym więcej poczytać. Swego czasu pisałam równiez taki artykuł, dość treściwy, na necie, mogę Ci podrzucić linka na priv. Poświęciłam masę czasu i energii oraz pieniędzy na zrozumienie JEGO zachowań i własnych od niego zależności, uwikłań, ich przyczyn, myślę, że mogłabym pomóc. Jeśli będziesz potrzebować czegokolwiek, nie wahaj się napisać. Przed Tobą masa wiedzy o sobie do odkrycia, to początek tej podróży ( może ta znajomośc z nim była Ci potrzebna, bo w rezultacie miała Cię doprowadzić do samopoznania, wzniesienia się na wyższy level świadomości, rozwoju...Myśle, że jescze przyjdzie taki czas w Twoim zyciu, jak się już to wszystko skończy, że będziesz silniejsza, ale i wdzięczna, że to doświadczenie uczynio Cie taką, było impulsem do zmiany) .

Dzięki kochani

Im więcej dni mija bez kontaktu z nim, tym nabieram więcej dystansu do tematu. Czytam otrzeźwiające mnie posty i dochodzę do wniosku, że może on faktycznie był w związku już jak się spotkaliśmy pierwszy raz... To by wyjaśniało wszystkie sygnały: spotkania po nocach, wyłączanie telefonu na weekendy itp. Schemat był zawsze ten sam: przyjeżdża pod pretekstem spotkania "na pogadanie", w końcu lądujemy w łóżku, czasem jest seks, czasem udaje mu się powstrzymać, jednak zawsze "po" zmiana jego zachowania o 180 stopni. Typowy facet, który dostał to, co chciał i już może jechać do siebie. Zawsze po pochrząkiwał, co mnie strasznie wkurzało, bo było takim wzdychaniem ze słowami: "K...wa, znowu to samo. Czy do ciebie nie można przyjechać po prostu pogadać? Nie planowałem tego, miałem tylko przyjechać na godzinę, bo dawno się nie widzieliśmy". Typowy schemat zrzucania winy na mnie.. Odpowiadałam mu na to, że przecież nie ja inicjowałam seks, a on udawał sztuczne wyrzuty.
Najgorsze w tym wszystkim, że jeszcze nie tak dawno mówiłam swojemu koledze, że w życiu nie mogłabym uczestniczyć w układzie spotykania się tylko na seks, że nie potępiam wolnych osób, które to praktykują, ale sama nie mam charakteru, by mnie to nie raniło. Mówiłam mu też, że przeraża mnie myśl, że facet po wszystkim zakłada spodnie i wychodzi, a ja zostaję sama... No i nie wiem jak, nie wiem kiedy, prawie rok tkwiłam właśnie w takim układzie, jakie to chore i beznadziejne Przypominam sobie jak prosiłam go, aby został na noc, że rano pojedzie, a te jego wymówki w stylu: masz niewygodne łóżko, ja się nigdy nie wysypiam w nowych miejscach... Czułam się upokorzona błaganiem o zostanie ze mną, ale nadal nic z tym nie robiłam. Wstyd mi dzisiaj za własną głupotę, powinnam dać mu w pysk już po pierwszych głupotach, które do mnie gadał...

Wczoraj odrobiłam lekcje i poczytałam trochę o tym lęku przed bliskością. Zainteresowały mnie te tematy i chętnie poczytam też na priv. Dziwię się tylko odniesieniu, że to ten "mój niedoszły" facet ma ten syndrom, a nie ja. Z tego co opowiada o swoich rodzicach i bratu, mają fajną rodzinkę. Pytał mi się kiedyś jakim małżeństwem byli moi rodzice, mówił, że jego byli i są raczej zgodnym małżeństwem, tzn. wiadomo czasem się kłócą, ale bez patologii w rodzinie.

Przeczytałem początek i koniec i...

ZUCH DZIEWCZYNA!

Nigdy do niego nie wydzwaniałam, zwłaszcza po nocach. Na początku znajomości dzwoniłam do niego (może z 3 razy), miał wyłączony tel., ale to było w różne dni (nie 3 połączenia tego samego dnia).

Dajcie mi dziś kopa, bo mam ochotę ponownie zainstalować komunikator, jestem ciekawa czy coś napisał Tęsknię za nim i jest mi ciężko. Od kilku dni jestem przybita i zdołowana...

Wiem i tylko dlatego "biję się z myślami". Jestem teraz na tym etapie, na którym Jolanka z poleconego wątku była na początku swojej drogi. Doszłam już do tego, że nadal budzę się z myślą o nim, ale już to nie są myśli: Ale bym chciała, żeby był tu obok, tylko raczej taka złość na niego i frustracja. Widzę jak bardzo jestem emocjonalnie uzależniona od niego, stworzyłam sobie w głowie jakiś jego wyidealizowany obraz, niemalże postawiłam w moich myślach ołtarzyk dla niego...
I co z tego, że wiem, że gra nie warta świeczki jak nadal chęci odpisania są u mnie. To tak jak z odchudzającą się osobą, która z jednej strony wie, że już zrobiła wiele na drodze do lepszej sylwetki, ale zatrzymuje się przy pączku i myśli: jeden pączek mnie nie zbawi...

Robienie takich list zawsze wydawało mi się dziwne i dziecinne Ale wiem, że szukanie z nim kontaktu to dopiero byłaby dziecinada Kurcze, mam dziś ochotę posmęcic i ponarzekać. W sumie gdybym miała na oku jakiś inny, ciekawy obiekt, odwróciłabym uwagę od niego, a tak zbytnio to roztrząsam... Powstrzymują mnie najbardziej 2 myśli: brak nazwiska oraz świadomość istnienia drugiej osoby i dlatego nic z tym nie zrobię. Serce w rozsypce, w głowie siano

Potrzebujesz smęcić i narzekać- smęć i narzekaj.
A dziecinne czy nie dziecinnie- po co ta etykietka.
Tobie akurat z czystym sumieniem polecam tę metodę, bo jak sobie wypiszesz czarno na białym wszystkie krzywdy i potknięcia, to może się okazać że niewiele fajnego tam zostanie.
I może przejdzie.

Na poziomie emocjonalnym rozumiem o co Ci chodzi.
Ale na poziomie intelektualnym moja reakcja jest taka:
Oprzytomniej! Czy na prawdę chciałabyś być wybrana przez gościa, który robi na dwa fronty? Czy na prawdę chciałabyś być wybrana przez kogoś, kto mówi że nie ma zaufania do kobiety z którą się spotyka, choć to on sam jest tego zaufania niewart?

Nic tylko się cieszyć że ten burak wybrał kogoś innego!
Po co Ci ktoś taki?

Wiesz, właśnie o to chodzi, dobrze to zdiagnozowałaś...A korzenie tej postawy tkwią tam gdzieś głęboko, w dzieciństwie.

Chciałam odpisać już wcześniej, ale z powodu pracy nie miałam czasu, śledzę jednak cały czas ten wątek. Chyba ostatnio nawiązałaś coś do problemu lęku przed bliskością. To BARDZO charakterystyczne- to, co się działo między Tobą a nim, i tak czytając fragment, gdzie wspominasz jak on rzuca na Ciebie winę za seks ( wow, zobacz jak to kuriozalnie brzmi - te słowa zestawione razem to niemal oksymoron - zważywszy, że podobno tam są zamieszane też z jego strony jakieś uczucia ) nasunęło mi się coś, co próbował mi wyjaśnić terapeuta. U mnie wprawdzie nie było tak drastycznej sytuacji, nigdy mój R nie odpalił mi takiego tekstu, ale w pewnym sensie ( nawet znacznie! ) zrzucał na mnie winę, jakby chcąc mi zasugerować, że to ja bardziej się angażuję, mam oczekiwania. Albo mówił, że nie był gotowy na uczucia do mnie ( faktycznie jakieś tam miał ) - co brzmiało jakby był rozczarowany, że akurat poznał porządną dziewczynę ( wiesz, te wszystkie wyrzuty sumienia, że jest z fajną osobą - wręcz jakby tego żałował - i można to było odebrać tak, że to mu robi źle - pewnie dlatego, że z kimś kto podchodzi lekko do znajomości mógłby czuć się usprawiedliwiony prowadzeniem podwójnego życia ). Z drugiej strony sprzeczność polegała na tym, że on naprawdę CHCIAŁ uczucia. Ale się go BAŁ. Jak czegoś zagrażającego, duszącego i obezwładniającego. Jakby to było zabranie wolności, niezależności. Myślę, że tym, co Cię trzyma w tym układzie jest też pewna OBIEKTYWNA obserwacja, że facet naprawdę chce tej bliskości, że ten aspekt bycia z Tobą JEST ważny i cenny. Owszem. Tyle, że on z lęku będzie się cały czas zachowywał paradoksalnie i ZA KAŻDYM RAZEM gdy Ty się zbliżasz, on będzie odskakiwał, a gdy się oddalisz, będzie Cię szukał. To coś więcej niż wyrachowanie, wygoda. Tak to wygląda dla wielu osób tutaj, na forum. Zgadzam się, że ten wierzchołek góry lodowej dokładnie takim się przedstawia. To, co widzimy oczami obserwatorów JEST TYM, co powyżej nazwano - jest jego EGOIZMEM I WYGODĄ. Ale tam głębiej, pod powierzchnią to czysty LĘK. Co Ci daje taka informacja? Zmartwię Cię. NIC. Bo ani o cala nie zmienia Twojej sytuacji. Może jedynie zdjąć pewien ciężar gatunkowy na wypadek gdybyś myślała, że on się tak zachowuje, bo Ty nie jesteś wystarczająco dobra. NIE. On tak zachowuje się w każdej relacji. To nie ma NIC wspólnego z Tobą. To jest W NIM. I jedynie w tym aspekcie zrozumienie go na głębszym poziomie może Ci pomóc. Nie chodzi o to, aby go usprawiedliwiać, tylko aby uznać, że problem jest na tyle poważny, że NIC nie da się z nim zrobić. Odpuszczenie będzie tu wyzwoleniem i jedynym wyjściem. Jak długo myślisz, że to zależy od Ciebie,  jak długo kombinujesz, jak na niego wpłynąć , tak długo jesteś sfrustrowana  nieszczęśliwa. Nie masz wpływu na niego, możesz jednak zarządzić sama sobą możesz zdecydować, że się odcinasz, że to Ci szkodzi i od teraz nie chcesz i nie życzysz sobie, żeby TO z całym tego pogmatwaniem, huśtawką, paradoksem i poczuciem nieadekwatności było częścią Twojej rzeczywistości.

Wyjaśnię jeszcze o co chodzi z tym zrzucaniem winy, tak, jak mi to wyjaśnił terapeuta. Tym, od czego uciekał mój R - było poczucie wewnętrznego przymusu. Taki paradoks, bo SAM dobrowolnie wszedł w tę relację. Przymus bierze się stąd, że bliska relacja wydaje się być zagrażająca. W sensie takim, że powoduje ( wedle tej osoby ) zależność emocjonalną, a ta kojarzy się z krzywdą, zranieniem, wykorzystaniem. Osoba nie akceptuje stanu, w którym czuje, że POTRZEBUJE kogoś, chce być niezależna, wypiera to ze świadomości, że mogłaby być zależna. Ale ta myśl, uczucie, nie ginie. Jest ono eksportowane na drugą osobę. To w niej osoba widzi to, co sama wypiera. Mechanizm ten nazywa się PROJEKCJĄ. To przypisywanie KOMUŚ własnych pobudek, którym się zaprzecza. Ten Twój facet nie uznaje tego, że Cię potrzebuje, że czegoś od Ciebie chce i lubi to, co dostaje - więc zaprzecza temu i wszystko to umieszcza w Tobie, jakby mówił- to nie ja chciałem seksu, to TY, to nie ja się angażuję, to TY, itd...

Teraz zwróć uwagę na kolejny charakterystyczny rys sytuacji- mówił o tamtej kobiecie, że jej NIE UFA. Właśnie. Bo tak jest. I Tobie też nie ufa. A wiesz, co on z tego ma? Ano to, że może się świetnie usprawiedliwić i uciec od bliskości z drugim człowiekiem. Brak zaufanie to naprawdę świetny powód i bardzo racjonalny powód na to, aby nie być blisko. Ale pójdźmy dalej. Dlaczego on nie ufa jej i Tobie? BO NIE UFA SAM SOBIE. I to mnie nie dziwi. Zobacz- on gra na dwa fronty. Wie, że tak można, bo sam to robi. Więc myśli, że inni też są do tego zdolni. W myśl poglądu, że każdy sądzi według siebie...I tak w tych rozważaniach można by schodzić coraz niżej, do coraz bardziej podstawowych przyczyn...Co jak wspomniałam NIE zmienia ani o cal Twojej sytuacji, może tylko pomóc Ci przestać się winić.

Polecam Ci książkę, rewelacyjną książkę, która właśnie NIE zaleca straty czasu na jałowe pytania DLACZEGO? - tylko koncentruje się na bieżących faktach. Tytuł- " Nie zależy mu na Tobie- koniec złudzeń". Jest bardzo zabawna i konkretna. My kobiety za dużo analizujemy, trzeba popatrzeć na twarde fakty. A jakie one są, wielu forumowiczów napisało powyżej... ;-)

Serdecznie pozdrawiam, trzymam codziennie za Ciebie kciuki i wierzę w Ciebie.
Trzymaj się.

Ps. na priv wyślę dane do artykułu o bliskości

Kasiks, żałuję, że nie mogę się skupić na tym co piszesz i Ci coś szerzej podpowiedzieć, bo jestem troche chory, ale sam fakt, że on TOBIE narzeka na dziewczynę, z którą jest teraz, jest absurdalny i dyskwalifikuje go
-to jest jawna manipulacja- tak nie postępuje facet którego potrzebujesz i na jakiego zasługujesz.

Ehhh....

Powstrzymałam się wcześniej od komentarza, żeby zobaczyć jak się "akcja" rozwinie.
No i się rozwinęła.
I dobrze że tam zajrzałaś. Teraz będziesz rozkminiać czemu nic nie napisał przez ten czas, co to znaczy i co masz z tym zrobić;)

W tym co pisała Esthere o lęku przed bliskością/ niedostępności emocjonalnej wiele jest prawdy. Tylko że właśnie- przyklejenie etykietki do jego postępowania nic dla Ciebie nie zmienia. Może i znieść trochę poczucia winy, odpowiedzialność przesunąć na drugą stronę. Można także- i to mam wrażenie- robisz-tą etykietką wybielasz ( 'dobry człowiek to jest, tylko ta przypadłość tak mu niezależnie od niego robi').
Przy czym wierzę, że miał w sobie wiele dobrych, fajnych cech- złe by Cię raczej nie zauroczyły.
Tylko że efekt końcowy jest jaki jest.

Pozostaje jedno otwarte pytanie dla Ciebie- dlaczego Ty angażujesz się w takich ludzi, co sprawia że są oni dla Ciebie atrakcyjni.
Odpowiedź daje szansę na to, by sytuacja taka się nie powtórzyła.

Napisał dziś... Złamał nogę na nartach...

No i co z tego?
Nadal nie odpowiedziałaś na poprzednie pytania.  Czego się spodziewasz po odnowionym kontakcie? Co on zmieni?

Czyli rozumiem, że odpisujesz.

Tzn. to, że napisał z nudów, sama oceniłam.

A źle mi, bo piszemy nadal, pociągnęłam go trochę za język. Napisał mi o tej dziewczynie jaka jest dobra dla niego, że jest ciepłą osobą i dobrą i intelektualnie mu odpowiada, że mega ją docenia zwłaszcza po poprzednim związku, w którym on czuł, że tylko dawał, a nie dostawał nic w zamian.. Tu mówi, że jest równowaga. Ona nauczona z domu pracy, dbania o mężczyznę, a nie jak tamta- księżniczka..
Zapytałam, czy jest z nią dla wygody, bo zakochania u niego w nim nie widziałam, a on: ja jestem zakochany. Zakładając, ze miłość istnieje, to myślę, że jestem zakochany... Zabiło mnie to totalnie, jakby mnie ktoś dźgnął nożem. Zapytałam po co w takim razie kochał się ze mną jeszcze miesiąc temu skoro taki zakochany, a on: Bo do Ciebie tez mnie coś ciągnęło...

Czuję się jak najgorsza sz..ta i k...wa Dostałam mnóstwo rad od Was, żeby wzmocnić swoje poczucie własnej wartości, a teraz czuję się jak śmieć. No i mam to, co chciałam. Ostrzegaliście mnie przecież

Kasia- logicznie podsumowując - źle Ci z czymś co sama robisz ( a więc masz na to bezpośredni wpływ).

Tyle sie tutaj strzępiliśmy, żebyś urwała kontakt a Ty dalej go ciagniesz.
Źle Ci jak on nic nie napisze, źle Ci jak napisze że ta druga taka cud i miód.
No może najmniej Ci źle jak i Tobie trochę posłodzi.

On Cię może i tym nożem dźgnął. A Ty teraz z zapamiętaniem dłubiesz nim w ranie.
No co kto lubi...

Awww so sweet!

Czyli: "ustaw się mała w kolejce i nie rozpychaj się łokciami, reaguj kiedy zadzwonię, a być może dostąpisz tego niebiańskiego daru bycia ze mną".

Ten Twój "dobry człowiek" pracuje w kabarecie, czy jak, bo taki pocieszny z niego człowiek

chociaż mnie rozbawiłyście na koniec Wredna babska

Kasia skarbie, weź w końcu zdejmij klapki z oczu.
Facet owinął sobie Ciebie wokół palca wręcz podręcznikowo.
Porzuć te projekcje i iluzje które w swojej głowie kreujesz i zacznij myśleć trzeźwo. Pomyśl, co byś powiedziała swojej koleżance gdyby to ona opowiedziała ci taką historię.